2019-04-14 19:10:47
Υπάρχει μια εκδοχή της απογοήτευσης που είναι έξαλλη και οργίλη. Ζητάει το δίκιο της και απαιτεί να ακουστεί. Υπάρχει και μια εκδοχή κάπως πιο εσωτερική, που συνδυάζει την απογοήτευση με τη δυσπιστία, αλλά χωρίς την οργή του εξαπατημένου. Με μια ήρεμη απελπισία.
Η ευρωβουλή είναι ένα θεατρικό δρώμενο που αναπαριστά τελετουργικά κάποια τυπικά που συναντούμε θεωρητικά και σε δημοκρατίες, αλλά αποτελεί ένα κολοσσιαίο εγχείρημα συγκάλυψης της ριζικής άρνησης της δημοκρατίας που χαρακτηρίζει το σύγχρονο ευρωπαϊκό πείραμα. Καλοπληρωμένοι κομπάρσοι απολαμβάνουν την τρυφηλότητα του ευρωκοινοβουλευτικού βίου προκειμένου να μην αναρωτιούνται και να μη ρωτούν για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά.
Οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για τίποτε, για δύο λόγους. Δεν έχουν ακούσει ποτέ στις ειδήσεις για «κρίσιμη συνεδρίαση του Ευρωκοινοβουλίου», ξέρουν μόνο τα «κρίσιμα Eurogroup». Γνωρίζουν λοιπόν πολύ καλά πως ό,τι τους αφορά κρίνεται πίσω από κλειστές θύρες, σε άτυπα όργανα, στα οποία κουμάντο κάνουν οι ισχυροί, και οι βαστάζοι τούς ακολουθούν
. Δεν τρέφουν λοιπόν καμία ψευδαίσθηση ότι μπορεί να έχουν και δίκιο τα βιντεάκια της ευρωπαϊκής επιτροπής που διαφημίζουν την αξία της συμμετοχής και άλλα τέτοια φαιδρά. Επίσης, όπως γνωρίζουν με απόλυτη βεβαιότητα πως τίποτα από όσα συμβαίνουν εκεί δεν τους αφορά, ξέρουν επίσης ότι η υπερπολυτελής διαβίωση των υποτιθέμενων αντιπροσώπων τους είναι για τους ίδιους μακρινό, άπιαστο όνειρο.
Δεν έχει σημασία αν κάποιοι προσθέτουν μερικά ακόμα δεκαχίλιαρα στον μισθό τους κλέβοντας τις αμοιβές των συνεργατών τους, που κλέβουν με τη σειρά τους τον μισθό από άλλους εργαζόμενους, που θα είχαν ίσως τη διάθεση να κάνουν κάτι, αντί να εισπράττουν μια κουτσουρεμένη αργομισθία ως συνένοχοι ενός διεφθαρμένου καλοπερασάκια.
Την ώρα που όλοι γνωρίζουν ότι αυτά δεν έχουν καμία απολύτως πολιτική σημασία, παίζονται δύο παράλληλα παιχνίδια που επιστρατεύονται προκειμένου να συγκινηθεί ο ψηφοφόρος και να πειστεί ότι δικαίως υπάρχουν όλοι αυτοί και δικαίως χρυσοπληρώνονται.
Το ένα επιχείρημα είναι ο μπαμπούλας της ακροδεξιάς. Το άλλο είναι η σκανδαλολογία.
Για τον μπαμπούλα της ακροδεξιάς, η σκέψη είναι παιδική. Φαντάζονται δηλαδή ότι μπορεί να κουνήσουν μπροστά μας την απειλή των νεοναζί και εμείς θα πούμε ΝΑΙ, ΣΩΣΤΕ ΜΑΣ, οι ίδιοι άνθρωποι που συναγελάζονται μαζί τους όταν βολεύει, τους αγκαλιάζουν και ανεβάζουν και φωτογραφία από τις αγκαλίτσες στο τουίτερ. Η ακροδεξιά βολεύει ακριβώς προκειμένου να μπορούν να πουν «Ελάτε σε μας, μόνο εμείς μπορούμε να σας σώσουμε». Εγώ λέω να μη με σώσει κανένας και ιδίως πολιτικοί με τους οποίους δεν έχω τίποτα άλλο κοινό εκτός από το ότι κανείς από τους δυο μας δεν έχει τατουάζ σβάστικα.
Για τη σκανδαλολογία, εκτιμώ ότι «το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης» είναι ένα ακόμη σκάνδαλο. Στην καλύτερη περίπτωση, κάποιοι θα πάνε φυλακή. Μπορεί και όχι. Αν το δίλημμα ήταν να τιμωρούνται ή να μην τιμωρούνται οι ένοχοι οικονομικών εγκλημάτων, θα έλεγα με σιγουριά πως προτιμώ να τιμωρούνται, παρά να παραμένουν ατιμώρητοι. Όμως...
Διαβάστε όλο το άρθρο του Κωνσταντίνου Πουλή ΕΔΩ
NoNews
Η ευρωβουλή είναι ένα θεατρικό δρώμενο που αναπαριστά τελετουργικά κάποια τυπικά που συναντούμε θεωρητικά και σε δημοκρατίες, αλλά αποτελεί ένα κολοσσιαίο εγχείρημα συγκάλυψης της ριζικής άρνησης της δημοκρατίας που χαρακτηρίζει το σύγχρονο ευρωπαϊκό πείραμα. Καλοπληρωμένοι κομπάρσοι απολαμβάνουν την τρυφηλότητα του ευρωκοινοβουλευτικού βίου προκειμένου να μην αναρωτιούνται και να μη ρωτούν για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά.
Οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για τίποτε, για δύο λόγους. Δεν έχουν ακούσει ποτέ στις ειδήσεις για «κρίσιμη συνεδρίαση του Ευρωκοινοβουλίου», ξέρουν μόνο τα «κρίσιμα Eurogroup». Γνωρίζουν λοιπόν πολύ καλά πως ό,τι τους αφορά κρίνεται πίσω από κλειστές θύρες, σε άτυπα όργανα, στα οποία κουμάντο κάνουν οι ισχυροί, και οι βαστάζοι τούς ακολουθούν
Δεν έχει σημασία αν κάποιοι προσθέτουν μερικά ακόμα δεκαχίλιαρα στον μισθό τους κλέβοντας τις αμοιβές των συνεργατών τους, που κλέβουν με τη σειρά τους τον μισθό από άλλους εργαζόμενους, που θα είχαν ίσως τη διάθεση να κάνουν κάτι, αντί να εισπράττουν μια κουτσουρεμένη αργομισθία ως συνένοχοι ενός διεφθαρμένου καλοπερασάκια.
Την ώρα που όλοι γνωρίζουν ότι αυτά δεν έχουν καμία απολύτως πολιτική σημασία, παίζονται δύο παράλληλα παιχνίδια που επιστρατεύονται προκειμένου να συγκινηθεί ο ψηφοφόρος και να πειστεί ότι δικαίως υπάρχουν όλοι αυτοί και δικαίως χρυσοπληρώνονται.
Το ένα επιχείρημα είναι ο μπαμπούλας της ακροδεξιάς. Το άλλο είναι η σκανδαλολογία.
Για τον μπαμπούλα της ακροδεξιάς, η σκέψη είναι παιδική. Φαντάζονται δηλαδή ότι μπορεί να κουνήσουν μπροστά μας την απειλή των νεοναζί και εμείς θα πούμε ΝΑΙ, ΣΩΣΤΕ ΜΑΣ, οι ίδιοι άνθρωποι που συναγελάζονται μαζί τους όταν βολεύει, τους αγκαλιάζουν και ανεβάζουν και φωτογραφία από τις αγκαλίτσες στο τουίτερ. Η ακροδεξιά βολεύει ακριβώς προκειμένου να μπορούν να πουν «Ελάτε σε μας, μόνο εμείς μπορούμε να σας σώσουμε». Εγώ λέω να μη με σώσει κανένας και ιδίως πολιτικοί με τους οποίους δεν έχω τίποτα άλλο κοινό εκτός από το ότι κανείς από τους δυο μας δεν έχει τατουάζ σβάστικα.
Για τη σκανδαλολογία, εκτιμώ ότι «το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης» είναι ένα ακόμη σκάνδαλο. Στην καλύτερη περίπτωση, κάποιοι θα πάνε φυλακή. Μπορεί και όχι. Αν το δίλημμα ήταν να τιμωρούνται ή να μην τιμωρούνται οι ένοχοι οικονομικών εγκλημάτων, θα έλεγα με σιγουριά πως προτιμώ να τιμωρούνται, παρά να παραμένουν ατιμώρητοι. Όμως...
Διαβάστε όλο το άρθρο του Κωνσταντίνου Πουλή ΕΔΩ
NoNews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
