2019-04-16 21:00:13
Κάποιοι είναι υποψήφιοι λόγω του υψηλού μισθού και άλλων προνομίων, που τους εξασφαλίζουν ένα σημαντικό ποσό στη δύση της πολιτικής καριέρας τους, ή αποτελούν γερή προίκα για νέους πριν βουτήξουν στα ταραχώδη νερά της εθνικής πολιτικής.
Αλλοι θέλουν να συμβάλουν στο ευρωπαϊκό εγχείρημα, ενώ άλλοι αποσκοπούν μόνο στην προώθηση των κομματικών και εθνικών συμφερόντων.
Κάποιοι οπαδοί του Brexit ενθουσιάστηκαν με την ευκαιρία να εκλεγούν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μετά την παράταση της προθεσμίας για συμφωνία Ε.Ε. - Βρετανίας έως τις 31 Οκτωβρίου. Στόχος τους είναι να φανεί η επιρροή τους στο εκλογικό σώμα της Βρετανίας αλλά και, ως εκλεγμένοι στο Ευρωκοινοβούλιο, να είναι σε θέση να προκαλέσουν όσα προβλήματα μπορούν στην Ευρώπη. Η υπόθεση του Brexit έχει κουράσει τους πάντες και δεν θα ασχολούμασταν και με αυτή την πτυχή της υπόθεσης εάν η συμπεριφορά των Βρετανών εχθρών της ευρωπαϊκής ενοποίησης δεν ήταν απλώς η πιο ακραία μορφή εθνικής ομφαλοσκόπησης που παρατηρείται στην πολιτική σκηνή πολλών άλλων χωρών.
Αγνωστο είναι πόσοι από τους χιλιάδες υποψηφίους για τις 751 θέσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενδιαφέρονται για το μέλλον της Ευρώπης.
Κάποιοι είναι υποψήφιοι λόγω του υψηλού μισθού και άλλων προνομίων, που τους εξασφαλίζουν ένα σημαντικό ποσό στη δύση της πολιτικής καριέρας τους, ή αποτελούν γερή προίκα για νέους πριν βουτήξουν στα ταραχώδη νερά της εθνικής πολιτικής. Αλλοι θέλουν να συμβάλουν στο ευρωπαϊκό εγχείρημα, ενώ άλλοι αποσκοπούν μόνο στην προώθηση των κομματικών και εθνικών συμφερόντων. Δεν χρειάζεται να πούμε ονόματα για να διακρίνει κανείς τις διάφορες φυλές μεταξύ των σημερινών υποψηφίων (όπως και σε προηγούμενα Κοινοβούλια) και για να δούμε ποιοι είναι σοβαροί και ποιοι θα είναι τουρίστες. Ισως οι περισσότεροι να μην αποσκοπούν μόνο στο να απολαμβάνουν τον παχυλό τους μισθό την ώρα που υπονομεύουν την Ε.Ε., όπως πράττει για δύο δεκαετίες ο Νάιτζελ Φάρατζ, αρχηγός του νεοσύστατου Brexit Party, που ετοιμάζει κατάλογο με 40 υποψηφίους για την Ευρωβουλή. Είναι σίγουρο, όμως, ότι είναι μικρός ο αριθμός αυτών που θέτουν το όραμα της ενωμένης Ευρώπης πάνω από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και πέρα από τα κομματικά και εθνικά συμφέροντα.
Το Ευρωκοινοβούλιο έχει αποκτήσει σημαντικές αρμοδιότητες στη χάραξη της ευρωπαϊκής πολιτικής και είναι σε θέση να πετύχει ακόμη περισσότερα. Για αυτό η αδιαφορία πολλών μελών του είναι ίσως ακόμη πιο επικίνδυνη από την ωμή έχθρα των εθνικιστών. Οσο η Ευρώπη δεν παρουσιάζει σαφή εικόνα για το μέλλον της, μικρές ομάδες ακραίων θα αποκτούν δυσανάλογα ισχυρή φωνή – επειδή αυτοί τουλάχιστον γνωρίζουν τι δεν θέλουν. Οι υπόλοιποι είναι διαιρεμένοι σε πολιτικές ομάδες διαφόρων ιδεολογιών και σε εθνικά κόμματα· πρώτο τους μέλημα παραμένει οι ίδιοι να παίξουν ρόλο στην εθνική πολιτική σκηνή.
Οταν η Γερμανία και η Γαλλία δεν συμφωνούν στα επόμενα βήματα για οικονομική και πολιτική ένωση, όταν η Βρετανία βρίσκεται στη δίνη της αυτοαπομόνωσης και η ιταλική κυβέρνηση επιχειρεί να υπονομεύσει το ευρωπαϊκό σύστημα, είναι δύσκολο να γνωρίζουν οι υποψήφιοι σε κάθε χώρα τι πρέπει να γίνει απ’ εδώ και μπρος. Χρειάζονται συγκεκριμένα μέτρα, όχι τόσο για την καθημερινότητα των πολιτών (όπου η Ε.Ε. πασχίζει όσο καμία άλλη πολιτική οντότητα για την προστασία τους από παραβιάσεις των προσωπικών δεδομένων, από μονοπώλια, από βλαβερές πρακτικές και επικίνδυνα προϊόντα) όσο για τα μεγάλα θέματα. Τι θα γίνει με την οικονομική και τραπεζική ένωση, με την κοινωνική ασφάλιση και τη φορολογία; Με ποιες πολιτικές θα θωρακιστεί η Ευρώπη σε έναν ολοένα πιο απρόβλεπτο κόσμο; Τι γίνεται με την κοινή εξωτερική πολιτική και την άμυνα; Με τη μετανάστευση; Θα υπάρξουν νέες κοινές πολιτικές και δομές που θα συμβάλουν περαιτέρω στη διαμόρφωση μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας; Αυτά τα ζητήματα και άλλα πρέπει να τεθούν σε συζήτηση σε κάθε χώρα-μέλος της Ε.Ε. και οι υποψήφιοι να τοποθετηθούν.
Ετσι, οι πολίτες θα μπορούν να διακρίνουν ποιοι υποψήφιοι έχουν την ικανότητα και τη διάθεση να συμβάλουν στην εξέλιξη της Ευρώπης (προς όφελος και της δικής τους χώρας), ποιοι θέλουν να εκλεγούν μόνο για να πλουτίσουν και ποιοι δεν βλέπουν πέρα από τις φιλοδοξίες τους στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Οσο αναπόφευκτο και αν είναι οι εκλογές της 26ης Μαΐου να θεωρούνται βαρόμετρο της εσωτερικής πολιτικής, επείγει η συζήτηση να επικεντρωθεί στην Ευρώπη. Επειδή αν χάσουμε το στοίχημα εκεί, το χάνουμε παντού.
του κ.Ν.Κωσταντάρα
greece-salonikia
Αλλοι θέλουν να συμβάλουν στο ευρωπαϊκό εγχείρημα, ενώ άλλοι αποσκοπούν μόνο στην προώθηση των κομματικών και εθνικών συμφερόντων.
Κάποιοι οπαδοί του Brexit ενθουσιάστηκαν με την ευκαιρία να εκλεγούν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μετά την παράταση της προθεσμίας για συμφωνία Ε.Ε. - Βρετανίας έως τις 31 Οκτωβρίου. Στόχος τους είναι να φανεί η επιρροή τους στο εκλογικό σώμα της Βρετανίας αλλά και, ως εκλεγμένοι στο Ευρωκοινοβούλιο, να είναι σε θέση να προκαλέσουν όσα προβλήματα μπορούν στην Ευρώπη. Η υπόθεση του Brexit έχει κουράσει τους πάντες και δεν θα ασχολούμασταν και με αυτή την πτυχή της υπόθεσης εάν η συμπεριφορά των Βρετανών εχθρών της ευρωπαϊκής ενοποίησης δεν ήταν απλώς η πιο ακραία μορφή εθνικής ομφαλοσκόπησης που παρατηρείται στην πολιτική σκηνή πολλών άλλων χωρών.
Αγνωστο είναι πόσοι από τους χιλιάδες υποψηφίους για τις 751 θέσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενδιαφέρονται για το μέλλον της Ευρώπης.
Κάποιοι είναι υποψήφιοι λόγω του υψηλού μισθού και άλλων προνομίων, που τους εξασφαλίζουν ένα σημαντικό ποσό στη δύση της πολιτικής καριέρας τους, ή αποτελούν γερή προίκα για νέους πριν βουτήξουν στα ταραχώδη νερά της εθνικής πολιτικής. Αλλοι θέλουν να συμβάλουν στο ευρωπαϊκό εγχείρημα, ενώ άλλοι αποσκοπούν μόνο στην προώθηση των κομματικών και εθνικών συμφερόντων. Δεν χρειάζεται να πούμε ονόματα για να διακρίνει κανείς τις διάφορες φυλές μεταξύ των σημερινών υποψηφίων (όπως και σε προηγούμενα Κοινοβούλια) και για να δούμε ποιοι είναι σοβαροί και ποιοι θα είναι τουρίστες. Ισως οι περισσότεροι να μην αποσκοπούν μόνο στο να απολαμβάνουν τον παχυλό τους μισθό την ώρα που υπονομεύουν την Ε.Ε., όπως πράττει για δύο δεκαετίες ο Νάιτζελ Φάρατζ, αρχηγός του νεοσύστατου Brexit Party, που ετοιμάζει κατάλογο με 40 υποψηφίους για την Ευρωβουλή. Είναι σίγουρο, όμως, ότι είναι μικρός ο αριθμός αυτών που θέτουν το όραμα της ενωμένης Ευρώπης πάνω από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και πέρα από τα κομματικά και εθνικά συμφέροντα.
Το Ευρωκοινοβούλιο έχει αποκτήσει σημαντικές αρμοδιότητες στη χάραξη της ευρωπαϊκής πολιτικής και είναι σε θέση να πετύχει ακόμη περισσότερα. Για αυτό η αδιαφορία πολλών μελών του είναι ίσως ακόμη πιο επικίνδυνη από την ωμή έχθρα των εθνικιστών. Οσο η Ευρώπη δεν παρουσιάζει σαφή εικόνα για το μέλλον της, μικρές ομάδες ακραίων θα αποκτούν δυσανάλογα ισχυρή φωνή – επειδή αυτοί τουλάχιστον γνωρίζουν τι δεν θέλουν. Οι υπόλοιποι είναι διαιρεμένοι σε πολιτικές ομάδες διαφόρων ιδεολογιών και σε εθνικά κόμματα· πρώτο τους μέλημα παραμένει οι ίδιοι να παίξουν ρόλο στην εθνική πολιτική σκηνή.
Οταν η Γερμανία και η Γαλλία δεν συμφωνούν στα επόμενα βήματα για οικονομική και πολιτική ένωση, όταν η Βρετανία βρίσκεται στη δίνη της αυτοαπομόνωσης και η ιταλική κυβέρνηση επιχειρεί να υπονομεύσει το ευρωπαϊκό σύστημα, είναι δύσκολο να γνωρίζουν οι υποψήφιοι σε κάθε χώρα τι πρέπει να γίνει απ’ εδώ και μπρος. Χρειάζονται συγκεκριμένα μέτρα, όχι τόσο για την καθημερινότητα των πολιτών (όπου η Ε.Ε. πασχίζει όσο καμία άλλη πολιτική οντότητα για την προστασία τους από παραβιάσεις των προσωπικών δεδομένων, από μονοπώλια, από βλαβερές πρακτικές και επικίνδυνα προϊόντα) όσο για τα μεγάλα θέματα. Τι θα γίνει με την οικονομική και τραπεζική ένωση, με την κοινωνική ασφάλιση και τη φορολογία; Με ποιες πολιτικές θα θωρακιστεί η Ευρώπη σε έναν ολοένα πιο απρόβλεπτο κόσμο; Τι γίνεται με την κοινή εξωτερική πολιτική και την άμυνα; Με τη μετανάστευση; Θα υπάρξουν νέες κοινές πολιτικές και δομές που θα συμβάλουν περαιτέρω στη διαμόρφωση μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας; Αυτά τα ζητήματα και άλλα πρέπει να τεθούν σε συζήτηση σε κάθε χώρα-μέλος της Ε.Ε. και οι υποψήφιοι να τοποθετηθούν.
Ετσι, οι πολίτες θα μπορούν να διακρίνουν ποιοι υποψήφιοι έχουν την ικανότητα και τη διάθεση να συμβάλουν στην εξέλιξη της Ευρώπης (προς όφελος και της δικής τους χώρας), ποιοι θέλουν να εκλεγούν μόνο για να πλουτίσουν και ποιοι δεν βλέπουν πέρα από τις φιλοδοξίες τους στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Οσο αναπόφευκτο και αν είναι οι εκλογές της 26ης Μαΐου να θεωρούνται βαρόμετρο της εσωτερικής πολιτικής, επείγει η συζήτηση να επικεντρωθεί στην Ευρώπη. Επειδή αν χάσουμε το στοίχημα εκεί, το χάνουμε παντού.
του κ.Ν.Κωσταντάρα
greece-salonikia
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
