2019-04-16 21:39:14
Το εφετείο της 2ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα έχει ως κεντρική υπόθεση τη βομβιστική επίθεση στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας και το ΔΝΤ που πραγματοποίησε η
οργάνωση στις 10/4/2014. Στην ίδια δίκη εκδικάζονται η συμπλοκή στο Μοναστηράκι του Νίκου Μαζιώτη με αστυνομικούς κατά τη διάρκεια καταδίωξης για την σύλληψή του, η οποία και έγινε με τον τραυματισμό από όπλο ενός εκ των διωκτών του, όπως και δύο απαλλοτριώσεις τραπεζών στην Κλειτορία και τα Μέθανα.
Η δίκη ολοκληρώθηκε και αναμένεται η απόφαση του δικαστηρίου στις 10/5/2019. Πρωτόδικα η ποινή που είχε επιβληθεί στον Νίκο Μαζιώτη ήταν ισόβια και 129 χρόνια κάθειρξη ενώ η Πόλα Ρούπα καταδικάστηκε για τα πλημμελήματα σε 11 χρόνια ποινή.
Κεντρικό στοιχείο των τοποθετήσεών μας στη δίκη που διεξάγεται από τον Οκτώβρη του 2017 στις φυλακές Κορυδαλλού, είναι η εκτενής ανάλυση των πολιτικών οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, έτσι όπως αυτές διαμορφώθηκαν με την επιβολή των Συμβάσεων Δανεισμού το 2010
. Τα ‘‘Μνημόνια’’ έφεραν την κοινωνία σε πρωτόγνωρη κατάσταση ανάγκης έτσι όπως αυτή προσδιορίζεται από τις εκτεταμένες καταστροφικές επιπτώσεις των μέτρων διάσωσης του συστήματος – των μέτρων που χαρακτηρίζονται ως πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας – την κατάφωρη παραβίαση θεμελιωδών ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων.
Υπερασπιστήκαμε την δράση της οργάνωσης ως απόλυτα αναγκαία δράση για τη συμβολή στην αποφυγή επέκτασης του κινδύνου που συνιστούσε η μνημονιακή πολιτική για την κοινωνική πλειοψηφία, η οποία και είχε ήδη διαμορφώσει στη χώρα τέτοιες συνθήκες που μόνο με αυτές ενός πραγματικού πολέμου μπορούν να συγκριθούν.
Αναλύοντας οι ίδιοι και καταθέτοντας κείμενα ανώτατων εγχώριων και διεθνών θεσμικών οργάνων (π.χ. ΟΗΕ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, Συμβούλιο τη Επικρατείας κ.α.) καθώς και σειράς αναλυτών του εθνικού και διεθνούς θεσμικού πλαισίου, και του ελληνικού Συντάγματος οι οποίοι ανέδειξαν τη σωρεία των νομικών, θεσμικών, πολιτικών κοινωνικών παραβιάσεων που έγιναν με τα μνημόνια, όπως επίσης και της επιτρόπου του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αποδείχθηκε κατά τη δικαστική διαδικασία το πολιτικό αδιέξοδο που βρέθηκε εγκλωβισμένη η κοινωνία, ύστερα από την εξάντληση κάθε προσπάθειας υπέρβασης της πολυδιάστατης κρίσης μέσω της καθεστωτικής οδού.
Αποδείξαμε πως κάθε απόπειρα να διακοπεί η καταστροφική τροχιά στην οποία είχε εισέλθει η χώρα ήταν μάταιη και πως ακόμα και παρεμβάσεις από τα ανώτατα θεσμικά όργανα δεν άλλαξαν στο ελάχιστο απολύτως τίποτα και ότι το πρόβλημα επιλύεται μόνο με μια γενικευμένη πολιτική και οικονομική κοινωνική αλλαγή. Πώς η ανατροπή αυτής της συνθήκης που συνθλίβει την κοινωνική πλειοψηφία προϋποθέτει την ανατροπή του πολιτικού και οικονομικού συστήματος συνολικά, προϋποθέτει μια κοινωνική Επανάσταση.
Η κατάσταση ανάγκης η οποία επιβλήθηκε στη χώρα, αλλά και η ανυπαρξία κάθε άλλης, πλην της επανάστασης, προοπτικής για το ξεπέρασμά της, έγινε το κεντρικό ζήτημα αυτής της δίκης, ενώ αποδείξαμε μέσα από την ανάγνωση πλήθους αναφορών σε προκηρύξεις του Επαναστατικού Αγώνα από το 2003, αλλά και σε κείμενα που γράψαμε μέσα από τη φυλακή το ’10 – ’11, πως είχαμε μιλήσει ως οργάνωση για όλα αυτά που έγιναν το 2010, για όλα αυτά που βιώνει η κοινωνία τα τελευταία χρόνια σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο πολύ πιο πριν την είσοδο της χώρας στα μνημόνια και πως η οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας δεδομένης της καταστροφικής πορείας που θα εισερχόταν η κοινωνία η οποία είχε προβλεφθεί, υπηρετούσε με σταθερότητα και συνέπεια την προοπτική της επανάστασης ως της μόνης κοινωνικής λύσης σε αυτά που ια επακολουθούσαν.
Με βάση αυτή την σταθερή πολιτική μας θέση που αναπτύξαμε στην δικαστική αίθουσα, η συνήγορός μας Κούτρα Λήδα-Ηλέκτρα, υποστήριξε ότι οι ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα εντάσσονται στα άρθρα 25 ΠΚ (κατάσταση ανάγκης που αποκλείει τον ποινικό καταλογισμό αυτών των πράξεων για τις οποίες κατηγορούμαστε).
Ως κατάσταση ανάγκης ορίζεται νομικά ‘‘μια πραγματική κατάσταση κινδύνου που περιέρχεται ένα έννομο αγαθό και από την οποία δεν μπορεί να εξέλθει παρά μόνο με τη θυσία ενός άλλου έννομου αγαθού’’.
Πιο συγκεκριμένα το άρθρο 25 ΠΚ: ‘‘Δεν είναι άδικη η πράξη που τελεί κάποιος για να αποτρέψει παρόντα και αναπότρεπτο με άλλα μέσα τρόπο, ο οποίος απειλεί το πρόσωπο ή την περιουσία του ίδιου ή κάποιου άλλου χωρίς δική του υπαιτιότητα, αν η βλάβη που προκλήθηκε στον άλλο είναι σημαντικά κατώτερη κατά το είδος και την σπουδαιότητα από την βλάβη που απειλήθηκε’’.
Φυσικά, δεν θα γινόταν να τεθεί αυτός ο νομικός ισχυρισμός, ο οποίος διατυπώνεται πρώτη φορά σε δίκη πολιτικής ένοπλης οργάνωσης, αν δεν υπήρχε η αμετακίνητη, ακλόνητη στάση μας και η πάγια πεποίθησή μας ότι ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί ο κίνδυνος που συνιστούσαν τα μνημόνια για την κοινωνία ήταν και είναι η κοινωνική Επανάσταση, στην οποία και σταθερά κατατείνει η δράση του Επαναστατικού Αγώνα καθώς και η επίθεση εναντίον της ΤτΕ (ΕΚΤ) και το ΔΝΤ ειδικά.
Επίσης αναδείχθηκε από την συνήγορό μας για πρώτη φορά η οριζόντια παραβίαση των δικαιωμάτων όλων όσων έχουν μέχρι σήμερα κατηγορηθεί με τον 187Α, αφού τα δικαστήρια μέχρι σήμερα αγνόησαν το ίδιο το κείμενο του άρθρου και προχωρούσαν στην επιβολή πολλαπλών ποινών για να τιμωρήσουν ένα και μόνο ‘‘αδίκημα’’ που όπως λέει το άρθρο, μπορεί να διαπράττεται με περισσότερους τρόπους. Δηλαδή, κάθε φορά που ένα δικαστήριο επέβαλε ξεχωριστές ποινές για διαφορετικές ενέργειες του ίδιου προσώπου – μέλους μιας οργάνωσης, παραβίαζε το ίδιο το 187Α παρ.1 ΠΚ που ορίζει ρητά πως μόνο σε περίπτωση πολλαπλών ανθρωποκτονιών μπορούν να επιβληθούν διαφορετικές ποινές (μόνη περίπτωση εφαρμογής του άρθρου 94 παρ.1 ΠΚ στον 187Α). Με αυτόν τον τρόπο παραβιάστηκαν συστηματικά μέχρι σήμερα όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα, όλων όσων έχουν καταδικαστεί με τον 187Α.
Η παραπάνω διαχρονική παραβίαση του ίδιου του άρθρου, δεν μπορεί να ερμηνευτεί με όρους αβλεψίας από μεριάς της δικαστική εξουσίας παρά μόνο με όρους σαφώς πολιτικο –κοινωνικούς.
Ο 187Α εισήλθε ως νομικό όπλο για την αντιμετώπιση στην Ελλάδα αντικαθεστωτικών πολιτικών που εκδηλώνονται ενόπλως και έπρεπε να εφαρμοστεί με τους όρους ενός αποτελεσματικού ‘‘όπλου’’ πολιτικής καταστολής, ακόμα και αν αυτός ο πολιτικός σκοπός παραβίαζε το νομικό περιεχόμενο και το ποινικό αποτέλεσμα του ίδιου του άρθρου.
Αυτή η μακρά ελληνική δικαστική ιστορία παραβιάσεων και κατάχρησης εξουσίας εις βάρος όσων έχουν δικαστεί με τον 187Α έως σήμερα, επιχειρήθηκε να ανατραπεί στο εφετείο της β΄ δίκης του Επαναστατικού Αγώνα για την επίθεση στην ΤτΕ (ΕΚΤ) και το ΔΝΤ.
Πόλα Ρούπα – Νίκος Μαζιώτης
μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
φυλακές Κορυδαλλού
bloko
οργάνωση στις 10/4/2014. Στην ίδια δίκη εκδικάζονται η συμπλοκή στο Μοναστηράκι του Νίκου Μαζιώτη με αστυνομικούς κατά τη διάρκεια καταδίωξης για την σύλληψή του, η οποία και έγινε με τον τραυματισμό από όπλο ενός εκ των διωκτών του, όπως και δύο απαλλοτριώσεις τραπεζών στην Κλειτορία και τα Μέθανα.
Η δίκη ολοκληρώθηκε και αναμένεται η απόφαση του δικαστηρίου στις 10/5/2019. Πρωτόδικα η ποινή που είχε επιβληθεί στον Νίκο Μαζιώτη ήταν ισόβια και 129 χρόνια κάθειρξη ενώ η Πόλα Ρούπα καταδικάστηκε για τα πλημμελήματα σε 11 χρόνια ποινή.
Κεντρικό στοιχείο των τοποθετήσεών μας στη δίκη που διεξάγεται από τον Οκτώβρη του 2017 στις φυλακές Κορυδαλλού, είναι η εκτενής ανάλυση των πολιτικών οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, έτσι όπως αυτές διαμορφώθηκαν με την επιβολή των Συμβάσεων Δανεισμού το 2010
Υπερασπιστήκαμε την δράση της οργάνωσης ως απόλυτα αναγκαία δράση για τη συμβολή στην αποφυγή επέκτασης του κινδύνου που συνιστούσε η μνημονιακή πολιτική για την κοινωνική πλειοψηφία, η οποία και είχε ήδη διαμορφώσει στη χώρα τέτοιες συνθήκες που μόνο με αυτές ενός πραγματικού πολέμου μπορούν να συγκριθούν.
Αναλύοντας οι ίδιοι και καταθέτοντας κείμενα ανώτατων εγχώριων και διεθνών θεσμικών οργάνων (π.χ. ΟΗΕ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, Συμβούλιο τη Επικρατείας κ.α.) καθώς και σειράς αναλυτών του εθνικού και διεθνούς θεσμικού πλαισίου, και του ελληνικού Συντάγματος οι οποίοι ανέδειξαν τη σωρεία των νομικών, θεσμικών, πολιτικών κοινωνικών παραβιάσεων που έγιναν με τα μνημόνια, όπως επίσης και της επιτρόπου του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αποδείχθηκε κατά τη δικαστική διαδικασία το πολιτικό αδιέξοδο που βρέθηκε εγκλωβισμένη η κοινωνία, ύστερα από την εξάντληση κάθε προσπάθειας υπέρβασης της πολυδιάστατης κρίσης μέσω της καθεστωτικής οδού.
Αποδείξαμε πως κάθε απόπειρα να διακοπεί η καταστροφική τροχιά στην οποία είχε εισέλθει η χώρα ήταν μάταιη και πως ακόμα και παρεμβάσεις από τα ανώτατα θεσμικά όργανα δεν άλλαξαν στο ελάχιστο απολύτως τίποτα και ότι το πρόβλημα επιλύεται μόνο με μια γενικευμένη πολιτική και οικονομική κοινωνική αλλαγή. Πώς η ανατροπή αυτής της συνθήκης που συνθλίβει την κοινωνική πλειοψηφία προϋποθέτει την ανατροπή του πολιτικού και οικονομικού συστήματος συνολικά, προϋποθέτει μια κοινωνική Επανάσταση.
Η κατάσταση ανάγκης η οποία επιβλήθηκε στη χώρα, αλλά και η ανυπαρξία κάθε άλλης, πλην της επανάστασης, προοπτικής για το ξεπέρασμά της, έγινε το κεντρικό ζήτημα αυτής της δίκης, ενώ αποδείξαμε μέσα από την ανάγνωση πλήθους αναφορών σε προκηρύξεις του Επαναστατικού Αγώνα από το 2003, αλλά και σε κείμενα που γράψαμε μέσα από τη φυλακή το ’10 – ’11, πως είχαμε μιλήσει ως οργάνωση για όλα αυτά που έγιναν το 2010, για όλα αυτά που βιώνει η κοινωνία τα τελευταία χρόνια σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο πολύ πιο πριν την είσοδο της χώρας στα μνημόνια και πως η οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας δεδομένης της καταστροφικής πορείας που θα εισερχόταν η κοινωνία η οποία είχε προβλεφθεί, υπηρετούσε με σταθερότητα και συνέπεια την προοπτική της επανάστασης ως της μόνης κοινωνικής λύσης σε αυτά που ια επακολουθούσαν.
Με βάση αυτή την σταθερή πολιτική μας θέση που αναπτύξαμε στην δικαστική αίθουσα, η συνήγορός μας Κούτρα Λήδα-Ηλέκτρα, υποστήριξε ότι οι ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα εντάσσονται στα άρθρα 25 ΠΚ (κατάσταση ανάγκης που αποκλείει τον ποινικό καταλογισμό αυτών των πράξεων για τις οποίες κατηγορούμαστε).
Ως κατάσταση ανάγκης ορίζεται νομικά ‘‘μια πραγματική κατάσταση κινδύνου που περιέρχεται ένα έννομο αγαθό και από την οποία δεν μπορεί να εξέλθει παρά μόνο με τη θυσία ενός άλλου έννομου αγαθού’’.
Πιο συγκεκριμένα το άρθρο 25 ΠΚ: ‘‘Δεν είναι άδικη η πράξη που τελεί κάποιος για να αποτρέψει παρόντα και αναπότρεπτο με άλλα μέσα τρόπο, ο οποίος απειλεί το πρόσωπο ή την περιουσία του ίδιου ή κάποιου άλλου χωρίς δική του υπαιτιότητα, αν η βλάβη που προκλήθηκε στον άλλο είναι σημαντικά κατώτερη κατά το είδος και την σπουδαιότητα από την βλάβη που απειλήθηκε’’.
Φυσικά, δεν θα γινόταν να τεθεί αυτός ο νομικός ισχυρισμός, ο οποίος διατυπώνεται πρώτη φορά σε δίκη πολιτικής ένοπλης οργάνωσης, αν δεν υπήρχε η αμετακίνητη, ακλόνητη στάση μας και η πάγια πεποίθησή μας ότι ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί ο κίνδυνος που συνιστούσαν τα μνημόνια για την κοινωνία ήταν και είναι η κοινωνική Επανάσταση, στην οποία και σταθερά κατατείνει η δράση του Επαναστατικού Αγώνα καθώς και η επίθεση εναντίον της ΤτΕ (ΕΚΤ) και το ΔΝΤ ειδικά.
Επίσης αναδείχθηκε από την συνήγορό μας για πρώτη φορά η οριζόντια παραβίαση των δικαιωμάτων όλων όσων έχουν μέχρι σήμερα κατηγορηθεί με τον 187Α, αφού τα δικαστήρια μέχρι σήμερα αγνόησαν το ίδιο το κείμενο του άρθρου και προχωρούσαν στην επιβολή πολλαπλών ποινών για να τιμωρήσουν ένα και μόνο ‘‘αδίκημα’’ που όπως λέει το άρθρο, μπορεί να διαπράττεται με περισσότερους τρόπους. Δηλαδή, κάθε φορά που ένα δικαστήριο επέβαλε ξεχωριστές ποινές για διαφορετικές ενέργειες του ίδιου προσώπου – μέλους μιας οργάνωσης, παραβίαζε το ίδιο το 187Α παρ.1 ΠΚ που ορίζει ρητά πως μόνο σε περίπτωση πολλαπλών ανθρωποκτονιών μπορούν να επιβληθούν διαφορετικές ποινές (μόνη περίπτωση εφαρμογής του άρθρου 94 παρ.1 ΠΚ στον 187Α). Με αυτόν τον τρόπο παραβιάστηκαν συστηματικά μέχρι σήμερα όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα, όλων όσων έχουν καταδικαστεί με τον 187Α.
Η παραπάνω διαχρονική παραβίαση του ίδιου του άρθρου, δεν μπορεί να ερμηνευτεί με όρους αβλεψίας από μεριάς της δικαστική εξουσίας παρά μόνο με όρους σαφώς πολιτικο –κοινωνικούς.
Ο 187Α εισήλθε ως νομικό όπλο για την αντιμετώπιση στην Ελλάδα αντικαθεστωτικών πολιτικών που εκδηλώνονται ενόπλως και έπρεπε να εφαρμοστεί με τους όρους ενός αποτελεσματικού ‘‘όπλου’’ πολιτικής καταστολής, ακόμα και αν αυτός ο πολιτικός σκοπός παραβίαζε το νομικό περιεχόμενο και το ποινικό αποτέλεσμα του ίδιου του άρθρου.
Αυτή η μακρά ελληνική δικαστική ιστορία παραβιάσεων και κατάχρησης εξουσίας εις βάρος όσων έχουν δικαστεί με τον 187Α έως σήμερα, επιχειρήθηκε να ανατραπεί στο εφετείο της β΄ δίκης του Επαναστατικού Αγώνα για την επίθεση στην ΤτΕ (ΕΚΤ) και το ΔΝΤ.
Πόλα Ρούπα – Νίκος Μαζιώτης
μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
φυλακές Κορυδαλλού
bloko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Αιδώς Αργείοι»...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ψήφισμα της Βουλής για τις γερμανικές αποζημιώσεις
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
