2019-04-18 22:25:48
ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ:
Ένα ψευδεπίγραφο δίλημμα
ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ*
Το ερώτημα περί του διαχωρισμού Πολιτείας - Εκκλησίας επανέρχεται συχνά στο δημόσιο διάλογο.
Το ίδιο συνέβη και πέρυσι μετά την συμφωνία Αρχιεπισκόπου και Πρωθυπουργού εν σχέσει με την εκκλησιαστική περιουσία. Επανήλθε και κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής συζήτησης για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Για να απαντήσουμε στο ερώτημα εάν κρίνεται επιβεβλημένος ο διαχωρισμός θα πρέπει να προχωρήσουμε σε κάποιες αφετηριακές διαπιστώσεις.
Αρχικά στο άρθρο 3 του ισχύοντος ελληνικού Συντάγματος έχει υπάρξει ήδη ένας διαχωρισμός μεταξύ της Εκκλησίας ως αυτοδιοίκητου οργανισμού και του Κράτους. Άλλωστε, γι' αυτό και αποτελούν δύο διαφορετικά μέρη μίας συνύπαρξης κι όχι μία οργανική οντότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την ερμηνευτική δήλωση περί θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους, φαίνεται να παραβιάζει ανοικτές θύρες και να προσθέτει μία βερμπαλιστική διατύπωση που ικανοποιεί μεν το σκληρό εκλογικό του ακροατήριο, αλλά λίγα προσφέρει στην ουσιαστική κατοχύρωση της θρησκευτικής ελευθερίας.
Επιπρόσθετα, οι θρησκευτικές ελευθερίες και η ανεξιθρησκία προστατεύονται πλήρως από το άρθρο 13 του Συντάγματος καθιστώντας το κράτος μας προφανώς κοσμικό. Αυτό οφείλει να πράττει με ευλάβεια κάθε δυτική χώρα, η οποία θέλει να εφαρμόζει τις αρχές του Διαφωτισμού και του κράτους δικαίου.
Από εκεί και πέρα όμως, δεν θα πρέπει να λησμονούμε την θρησκευτική συνείδηση και ταυτότητα και την ελλαδική Εκκλησία ως πυλώνες εθνικής αυτοσυνειδησίας. Γι' αυτό άλλωστε το άρθρο 16, παράγραφος 2 του Συντάγματος, μεριμνά ώστε η εκπαίδευση να παρέχει και θρησκευτική συνείδηση στους μαθητές, συνδέοντας την έννοια με το άρθρο 3, παράγραφος 1 περί της επικρατούσας θρησκείας. Οι περσινές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας για τα Θρησκευτικά και τις προτάσεις Φίλη - Γαβρόγλου επιβεβαιώνουν και σε επίπεδο νομολογίας την ύπαρξη της συνταγματικής επιταγής για τη διαμόρφωση μίας τέτοιας συνείδησης. Διότι η έννοια του έθνους, ταυτοτικό στοιχείο για κάθε λαό, συγκροτείται και δια της θρησκευτικής πίστης του λαού αυτού.
Άλλωστε, ακόμα και οι συμφωνίες και προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ λίγο αφορούν την ουσία του ερωτήματος αλλά σχετίζονται μονάχα με την εκκλησιαστική περιουσία και την μισθοδοσία των κληρικών. Ζητήματα σημαντικά αλλά μάλλον...δημοσιονομικά κι όχι θεσμικά.
Έχοντας υπ' όψιν όλα τα παραπάνω, δεν θεωρώ πως θα πρέπει να υπάρξει κάποια περαιτέρω τροποποίηση στο ισχύον καθεστώς, το οποίο από τη μία πλευρά προστατεύει τη θρησκευτική ελευθερία και περιλαμβάνει την Ελλάδα στην χορεία των κοσμικών κρατών κι από την άλλη διαφυλάσσει τη θρησκευτική συνείδηση και παράδοση των Ελλήνων.
* Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος είναι πρώην Υπουργός Επικρατείας και υποψήφιος βουλευτής με τη ΝΔ στις εθνικές εκλογές.
pelop.gr
Ένα ψευδεπίγραφο δίλημμα
ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ*
Το ερώτημα περί του διαχωρισμού Πολιτείας - Εκκλησίας επανέρχεται συχνά στο δημόσιο διάλογο.
Το ίδιο συνέβη και πέρυσι μετά την συμφωνία Αρχιεπισκόπου και Πρωθυπουργού εν σχέσει με την εκκλησιαστική περιουσία. Επανήλθε και κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής συζήτησης για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Για να απαντήσουμε στο ερώτημα εάν κρίνεται επιβεβλημένος ο διαχωρισμός θα πρέπει να προχωρήσουμε σε κάποιες αφετηριακές διαπιστώσεις.
Αρχικά στο άρθρο 3 του ισχύοντος ελληνικού Συντάγματος έχει υπάρξει ήδη ένας διαχωρισμός μεταξύ της Εκκλησίας ως αυτοδιοίκητου οργανισμού και του Κράτους. Άλλωστε, γι' αυτό και αποτελούν δύο διαφορετικά μέρη μίας συνύπαρξης κι όχι μία οργανική οντότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την ερμηνευτική δήλωση περί θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους, φαίνεται να παραβιάζει ανοικτές θύρες και να προσθέτει μία βερμπαλιστική διατύπωση που ικανοποιεί μεν το σκληρό εκλογικό του ακροατήριο, αλλά λίγα προσφέρει στην ουσιαστική κατοχύρωση της θρησκευτικής ελευθερίας.
Επιπρόσθετα, οι θρησκευτικές ελευθερίες και η ανεξιθρησκία προστατεύονται πλήρως από το άρθρο 13 του Συντάγματος καθιστώντας το κράτος μας προφανώς κοσμικό. Αυτό οφείλει να πράττει με ευλάβεια κάθε δυτική χώρα, η οποία θέλει να εφαρμόζει τις αρχές του Διαφωτισμού και του κράτους δικαίου.
Από εκεί και πέρα όμως, δεν θα πρέπει να λησμονούμε την θρησκευτική συνείδηση και ταυτότητα και την ελλαδική Εκκλησία ως πυλώνες εθνικής αυτοσυνειδησίας. Γι' αυτό άλλωστε το άρθρο 16, παράγραφος 2 του Συντάγματος, μεριμνά ώστε η εκπαίδευση να παρέχει και θρησκευτική συνείδηση στους μαθητές, συνδέοντας την έννοια με το άρθρο 3, παράγραφος 1 περί της επικρατούσας θρησκείας. Οι περσινές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας για τα Θρησκευτικά και τις προτάσεις Φίλη - Γαβρόγλου επιβεβαιώνουν και σε επίπεδο νομολογίας την ύπαρξη της συνταγματικής επιταγής για τη διαμόρφωση μίας τέτοιας συνείδησης. Διότι η έννοια του έθνους, ταυτοτικό στοιχείο για κάθε λαό, συγκροτείται και δια της θρησκευτικής πίστης του λαού αυτού.
Άλλωστε, ακόμα και οι συμφωνίες και προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ λίγο αφορούν την ουσία του ερωτήματος αλλά σχετίζονται μονάχα με την εκκλησιαστική περιουσία και την μισθοδοσία των κληρικών. Ζητήματα σημαντικά αλλά μάλλον...δημοσιονομικά κι όχι θεσμικά.
Έχοντας υπ' όψιν όλα τα παραπάνω, δεν θεωρώ πως θα πρέπει να υπάρξει κάποια περαιτέρω τροποποίηση στο ισχύον καθεστώς, το οποίο από τη μία πλευρά προστατεύει τη θρησκευτική ελευθερία και περιλαμβάνει την Ελλάδα στην χορεία των κοσμικών κρατών κι από την άλλη διαφυλάσσει τη θρησκευτική συνείδηση και παράδοση των Ελλήνων.
* Ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος είναι πρώην Υπουργός Επικρατείας και υποψήφιος βουλευτής με τη ΝΔ στις εθνικές εκλογές.
pelop.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
