2019-04-19 18:33:02
Στη συζήτηση που διεξάγεται με αφορμή τις ευρωεκλογές και αφορά το μέλλον της Ε.Ε δεν θα πρέπει να παραλείπουμε την αναφορά στην έμφαση που δίνει η οικονομική ανάλυση τα τελευταία χρόνια στην «ανταγωνιστικότητα» και στον «ανταγωνισμό», επαναφέροντας μια κοινωνική δαρβινική παράδοση, η οποία στον προηγούμενο αιώνα στιγμάτισε ανεξίτηλα τις ευρωπαϊκές εξελίξεις.
Αυτός ο δαρβινισμός αφορά τόσο τα κράτη, τα οποία στρέφονται το ένα εναντίον του άλλου και τα πιο ισχυρά εναντίον των πλέον αδύναμων, όσο και τους πολίτες, ο καθένας εκ των οποίων καλείται να επιβιώσει αντιπαρατιθέμενος με όλους τους υπόλοιπους. Ατομικισμός, επιθετικότητα, σύγκρουση και κανιβαλισμός. Η παρακμή του προστατευτικού ρόλου του κράτους και της αλληλεγγύης συνδέονται στενά με την παρακμή της δημοκρατικής πολιτικής κουλτούρας.
Η αντίληψη αυτή δυστυχώς σε ένα μεγάλο βαθμό έχει καταλάβει τις καρδιές των ανθρώπων, όπως υπολόγιζε να γίνει η «σιδηρά κυρία», Μάργκαρετ Θάτσερ, και πλέον για ν’ αντιστραφεί «θέλει δουλειά πολλή». Το θέμα βέβαια είναι ποιος μπορεί να την κάνει αυτή τη δουλειά.
Οσο περισσότερο εξαπλώνεται η αντιδημοκρατική και αυταρχική κουλτούρα, με όλα της τα παρεπόμενα –βία, ρατσισμός, μίσος, διαχωρισμοί κ.λπ.– τόσο περισσότερο τείνουμε να τη θεωρήσουμε μη αντιστρεπτή, κάτι δηλαδή σαν φυσικό φαινόμενο: μια πλημμυρίδα, ένα τσουνάμι ή έναν τυφώνα. Βάσει αυτής της πεποίθησης που εμπεδώνεται, πολλοί από εμάς απλώς περιμένουμε να περάσει η καταιγίδα.
Η ιστορία βέβαια δεν είναι προκαθορισμένη και οι παράγοντες που τη διαμορφώνουν εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό και από εμάς. Αυτό σημαίνει ότι –κυρίως στις μέρες μας– η αφύπνιση, η αντίσταση και η δράση θα παίξουν έναν καθοριστικό ρόλο στο τι θα συμβεί τα επόμενα χρόνια. Η αδιαφορία, ο φόβος και η απραξία είναι το εκκολαπτήριο για το αυγό του φιδιού. Οπως έδειξε και στη χώρα μας η περίπτωση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, η ανοχή θρέφει το τέρας, ενώ η αντίδραση το περιορίζει.
Εάν δεν θέλουμε οι 400.000 ψήφοι ακροδεξιών και φασιστών της εγκληματικής οργάνωσης να πολλαπλασιαστούν και, κυρίως, οι ολοκληρωτικές και ρατσιστικές ιδέες της να εξαπλωθούν, θα πρέπει αφενός να υπάρξει κινητοποίηση και αφετέρου η Δικαιοσύνη να κάνει το έργο της.
Οι «συντηρητικές αξίες» που ξεκίνησαν από το Κόμμα του Τσαγιού στις ΗΠΑ και βρήκαν εύφορο έδαφος και στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες, έγιναν το θερμοκήπιο για τους θιασώτες της λευκής υπεροχής, τους θαυμαστές των δικτατόρων και τους νοσταλγούς του Χίτλερ. Εκείνοι που θεωρούν τους εαυτούς τους κληρονόμους του «ευρωπαϊκού μεγαλείου» και πιστεύουν στη «βαρβαρότητα» άλλων πολιτισμών πρωτοστατούν σήμερα στην Ευρώπη των κλειστών συνόρων και των τειχών.
Ο οικονομικός πυρήνας αυτών των αντιλήψεων είναι ο «κοινωνικός δαρβινισμός», ο οποίος μεταμφιέζεται σε ιδεολογίες, θεωρίες και «απόψεις», επιχειρώντας να εκμεταλλευτεί πραγματικές υπαρξιακές αγωνίες και βάσιμους φόβους για το μέλλον.
Εάν η Αριστερά –εξαιτίας πρόσκαιρων πολιτικών σκοπιμοτήτων- προσχωρεί στον σκληρό οικονομικό πυρήνα της «ελεύθερης αγοράς», του «ανταγωνισμού» και των «μεταρρυθμίσεων», δεν πουλά μόνο την ψυχή της στον διάβολο, αλλά προσφέρει και στο πιάτο στους χειρότερους εχθρούς της το μυαλό και την καρδιά εκατομμυρίων ανθρώπων που την πιστεύουν και την ακολουθούν. Και μ’ αυτόν τον τρόπο έχει την ψευδαίσθηση ότι αντιμετωπίζει το πρόβλημα με ομοιοπαθητική: κανιβαλισμό για να φύγει ο κανιβαλισμός!
Τάσος Τσακίρογλου
efsyn.gr
Αυτός ο δαρβινισμός αφορά τόσο τα κράτη, τα οποία στρέφονται το ένα εναντίον του άλλου και τα πιο ισχυρά εναντίον των πλέον αδύναμων, όσο και τους πολίτες, ο καθένας εκ των οποίων καλείται να επιβιώσει αντιπαρατιθέμενος με όλους τους υπόλοιπους. Ατομικισμός, επιθετικότητα, σύγκρουση και κανιβαλισμός. Η παρακμή του προστατευτικού ρόλου του κράτους και της αλληλεγγύης συνδέονται στενά με την παρακμή της δημοκρατικής πολιτικής κουλτούρας.
Η αντίληψη αυτή δυστυχώς σε ένα μεγάλο βαθμό έχει καταλάβει τις καρδιές των ανθρώπων, όπως υπολόγιζε να γίνει η «σιδηρά κυρία», Μάργκαρετ Θάτσερ, και πλέον για ν’ αντιστραφεί «θέλει δουλειά πολλή». Το θέμα βέβαια είναι ποιος μπορεί να την κάνει αυτή τη δουλειά.
Οσο περισσότερο εξαπλώνεται η αντιδημοκρατική και αυταρχική κουλτούρα, με όλα της τα παρεπόμενα –βία, ρατσισμός, μίσος, διαχωρισμοί κ.λπ.– τόσο περισσότερο τείνουμε να τη θεωρήσουμε μη αντιστρεπτή, κάτι δηλαδή σαν φυσικό φαινόμενο: μια πλημμυρίδα, ένα τσουνάμι ή έναν τυφώνα. Βάσει αυτής της πεποίθησης που εμπεδώνεται, πολλοί από εμάς απλώς περιμένουμε να περάσει η καταιγίδα.
Η ιστορία βέβαια δεν είναι προκαθορισμένη και οι παράγοντες που τη διαμορφώνουν εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό και από εμάς. Αυτό σημαίνει ότι –κυρίως στις μέρες μας– η αφύπνιση, η αντίσταση και η δράση θα παίξουν έναν καθοριστικό ρόλο στο τι θα συμβεί τα επόμενα χρόνια. Η αδιαφορία, ο φόβος και η απραξία είναι το εκκολαπτήριο για το αυγό του φιδιού. Οπως έδειξε και στη χώρα μας η περίπτωση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, η ανοχή θρέφει το τέρας, ενώ η αντίδραση το περιορίζει.
Εάν δεν θέλουμε οι 400.000 ψήφοι ακροδεξιών και φασιστών της εγκληματικής οργάνωσης να πολλαπλασιαστούν και, κυρίως, οι ολοκληρωτικές και ρατσιστικές ιδέες της να εξαπλωθούν, θα πρέπει αφενός να υπάρξει κινητοποίηση και αφετέρου η Δικαιοσύνη να κάνει το έργο της.
Οι «συντηρητικές αξίες» που ξεκίνησαν από το Κόμμα του Τσαγιού στις ΗΠΑ και βρήκαν εύφορο έδαφος και στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες, έγιναν το θερμοκήπιο για τους θιασώτες της λευκής υπεροχής, τους θαυμαστές των δικτατόρων και τους νοσταλγούς του Χίτλερ. Εκείνοι που θεωρούν τους εαυτούς τους κληρονόμους του «ευρωπαϊκού μεγαλείου» και πιστεύουν στη «βαρβαρότητα» άλλων πολιτισμών πρωτοστατούν σήμερα στην Ευρώπη των κλειστών συνόρων και των τειχών.
Ο οικονομικός πυρήνας αυτών των αντιλήψεων είναι ο «κοινωνικός δαρβινισμός», ο οποίος μεταμφιέζεται σε ιδεολογίες, θεωρίες και «απόψεις», επιχειρώντας να εκμεταλλευτεί πραγματικές υπαρξιακές αγωνίες και βάσιμους φόβους για το μέλλον.
Εάν η Αριστερά –εξαιτίας πρόσκαιρων πολιτικών σκοπιμοτήτων- προσχωρεί στον σκληρό οικονομικό πυρήνα της «ελεύθερης αγοράς», του «ανταγωνισμού» και των «μεταρρυθμίσεων», δεν πουλά μόνο την ψυχή της στον διάβολο, αλλά προσφέρει και στο πιάτο στους χειρότερους εχθρούς της το μυαλό και την καρδιά εκατομμυρίων ανθρώπων που την πιστεύουν και την ακολουθούν. Και μ’ αυτόν τον τρόπο έχει την ψευδαίσθηση ότι αντιμετωπίζει το πρόβλημα με ομοιοπαθητική: κανιβαλισμό για να φύγει ο κανιβαλισμός!
Τάσος Τσακίρογλου
efsyn.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πρόταση για διακαναλικές συμμαχίες...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
