2019-04-20 13:43:15
Πρώτα ήρθαν για τους σοσιαλιστές, και δεν είπα τίποτα
Καθώς δεν ήμουν σοσιαλιστής
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, και δεν είπα τίποτα
Καθώς δεν ήμουν συνδικαλιστής
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και δεν είπα τίποτα
Καθώς δεν ήμουν Εβραίος
Μετά ήρθαν για εμένα – αλλά πλέον δεν είχε μείνει κανείς για να με υπερασπιστεί.
[Από ομιλία του Γερμανού αντιναζιστή Μάρτιν Νίμουλερ]
Γιάνης Βαρουφάκης
Ολες μου οι συναντήσεις με τον Τζούλιαν Ασάνζ έγιναν σ’ ένα μικρό σαλόνι. Οπως γνωρίζουν οι μυστικές υπηρεσίες αρκετών χωρών, από το καλοκαίρι του 2015 έως και τον περασμένο Δεκέμβριο επισκέφτηκα τον Τζούλιαν πολλές φορές στο μικρό διαμέρισμα στο Λονδίνο που στεγάζεται η πρεσβεία του Εκουαδόρ. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι υπάλληλοι των μυστικών υπηρεσιών που μας παρακολουθούσαν ήταν την ανακούφιση που ένιωθα κάθε φορά που έφευγα.
Ηθελα να γνωρίσω τον Τζούλιαν χρόνια πριν γίνει γνωστός στο ευρύ κοινό, εντυπωσιασμένος με την αρχική του ιδέα για τα Wikileaks. Οπως όλοι όσοι διαβάσαμε στα νεανικά μας χρόνια το «1984» του Τζορτζ Οργουελ, με διακατείχε δέος μπροστά στην προοπτική ενός καθεστώτος απόλυτης ηλεκτρονικής παρακολούθησης του καθετί που κάνουμε, λέμε ή ακόμα και σκεφτόμαστε.
Πρώτη φορά που ένιωσα ανακούφιση από εκείνον τον φόβο ήταν όταν διάβασα κείμενο του Τζούλιαν Ασάνζ στην Αυστραλία, χρόνια πριν δώσει σάρκα και οστά στα Wikileaks. Στο κείμενο εκείνο, ο Τζούλιαν περιέγραφε πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, εμείς οι απλοί πολίτες, όλες τις σύγχρονες τεχνολογίες που επιστρατεύει ο Μεγάλος Αδελφός εναντίον μας, να κατασκευάσουμε με αυτές κάτι σαν έναν τεράστιο ψηφιακό καθρέφτη και να τον στρέψουμε προς τον Μεγάλο Αδελφό, έτσι ώστε εκείνος να ζει με τον φόβο ότι τον βλέπουμε.
Οταν, τελικά, συνάντησα τον Τζούλιαν πρόσωπο με πρόσωπο, τα Wikileaks είχαν ήδη εξευτελίσει τον Μεγάλο Αδελφό κι είχαν δώσει σε εμάς τους πολίτες τη δυνατότητα να δούμε στις οθόνες μας τα εγκλήματα που είχε κάνει στο όνομα της «πολιτισμένης» Δύσης στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, τις συζητήσεις μεταξύ των ιθυνόντων του ΔΝΤ για την άμοιρη την χώρα μας κ.λπ. Από την άλλη, η πρότερη ελπίδα που είχα νιώσει παλαιότερα είχε συρρικνωθεί μαζί με την ελευθερία του Τζούλιαν που, πλέον, περιοριζόταν σε μερικά ανήλιαγα τετραγωνικά μέτρα στην πρεσβεία-διαμέρισμα του Εκουαδόρ.
Το σαλονάκι που βρισκόμασταν περιστοιχιζόταν από βιβλιοθήκες γεμάτες κρατικές εκδόσεις της κυβέρνησης του Εκουαδόρ. Το παράθυρο κοίταζε στον τοίχο του διπλανού ισογείου. Πάνω σε ράφι βιβλιοθήκης, ένα μηχάνημα που παρήγε «λευκό θόρυβο», για να ακυρώνει τους «κοριούς» - ένας θόρυβος που μετά από μια-δυο ώρες προκαλούσε πονοκέφαλο. Υστερα από ώρες ολόκληρες, κάποιες φορές μεταμεσονύκτιων συζητήσεων, ο μπαγιάτικος αέρας, ο «λευκός θόρυβος», η κάμερα στο ταβάνι που με κοίταζε στα μάτια, η σκέψη ότι ο Τζούλιαν δεν μπορούσε να βγει από εκεί –όλα αυτά σιγά σιγά μου έφερναν μια αίσθηση κλειστοφοβίας που με έκανε να θέλω να αποδράσω στη λονδρέζικη βροχή.
Οι επικριτές του Τζούλιαν ισχυρίζονταν, τότε, ότι επέλεξε να φυλακιστεί στην πρεσβεία του Εκουαδόρ, επειδή δεν ήθελε να αντιμετωπίσει στη Σουηδία τις κατηγορίες για σεξουαλική βία πάνω σε δύο φίλες του. Ως μέλος του προβληματικού φύλου, δεν δίνω στον εαυτό μου το δικαίωμα να έχω άποψη για τέτοιες κατηγορίες. Οι γυναίκες που κατηγορούν εμάς τους άνδρες για σεξουαλική βία πρέπει να ακούγονται με σεβασμό. Μόνο η ίδια η βία εναντίον τους είναι βιαιότερη από την έλλειψη σεβασμού απέναντι σε μια γυναίκα που κατηγορεί έναν άνδρα για σεξουαλική βία.
Σε μια από τις πρώτες μας συζητήσεις, είχα πει στον Τζούλιαν ότι, αν μια γυναίκα με είχε κατηγορήσει για σεξουαλική βία, θα ένιωθα την ανάγκη να της δώσω την ευκαιρία να εκφράσει την κατηγορία της ανοικτά και με ασφάλεια, σε δικαστήριο, ανακριτικό γραφείο, οπουδήποτε...
Διαβάστε όλο το άρθρο του γραμματέα του ΜέΡΑ25 ΕΔΩ.
NoNews
Καθώς δεν ήμουν σοσιαλιστής
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, και δεν είπα τίποτα
Καθώς δεν ήμουν συνδικαλιστής
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και δεν είπα τίποτα
Καθώς δεν ήμουν Εβραίος
Μετά ήρθαν για εμένα – αλλά πλέον δεν είχε μείνει κανείς για να με υπερασπιστεί.
[Από ομιλία του Γερμανού αντιναζιστή Μάρτιν Νίμουλερ]
Γιάνης Βαρουφάκης
Ολες μου οι συναντήσεις με τον Τζούλιαν Ασάνζ έγιναν σ’ ένα μικρό σαλόνι. Οπως γνωρίζουν οι μυστικές υπηρεσίες αρκετών χωρών, από το καλοκαίρι του 2015 έως και τον περασμένο Δεκέμβριο επισκέφτηκα τον Τζούλιαν πολλές φορές στο μικρό διαμέρισμα στο Λονδίνο που στεγάζεται η πρεσβεία του Εκουαδόρ. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι υπάλληλοι των μυστικών υπηρεσιών που μας παρακολουθούσαν ήταν την ανακούφιση που ένιωθα κάθε φορά που έφευγα.
Ηθελα να γνωρίσω τον Τζούλιαν χρόνια πριν γίνει γνωστός στο ευρύ κοινό, εντυπωσιασμένος με την αρχική του ιδέα για τα Wikileaks. Οπως όλοι όσοι διαβάσαμε στα νεανικά μας χρόνια το «1984» του Τζορτζ Οργουελ, με διακατείχε δέος μπροστά στην προοπτική ενός καθεστώτος απόλυτης ηλεκτρονικής παρακολούθησης του καθετί που κάνουμε, λέμε ή ακόμα και σκεφτόμαστε.
Πρώτη φορά που ένιωσα ανακούφιση από εκείνον τον φόβο ήταν όταν διάβασα κείμενο του Τζούλιαν Ασάνζ στην Αυστραλία, χρόνια πριν δώσει σάρκα και οστά στα Wikileaks. Στο κείμενο εκείνο, ο Τζούλιαν περιέγραφε πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, εμείς οι απλοί πολίτες, όλες τις σύγχρονες τεχνολογίες που επιστρατεύει ο Μεγάλος Αδελφός εναντίον μας, να κατασκευάσουμε με αυτές κάτι σαν έναν τεράστιο ψηφιακό καθρέφτη και να τον στρέψουμε προς τον Μεγάλο Αδελφό, έτσι ώστε εκείνος να ζει με τον φόβο ότι τον βλέπουμε.
Οταν, τελικά, συνάντησα τον Τζούλιαν πρόσωπο με πρόσωπο, τα Wikileaks είχαν ήδη εξευτελίσει τον Μεγάλο Αδελφό κι είχαν δώσει σε εμάς τους πολίτες τη δυνατότητα να δούμε στις οθόνες μας τα εγκλήματα που είχε κάνει στο όνομα της «πολιτισμένης» Δύσης στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, τις συζητήσεις μεταξύ των ιθυνόντων του ΔΝΤ για την άμοιρη την χώρα μας κ.λπ. Από την άλλη, η πρότερη ελπίδα που είχα νιώσει παλαιότερα είχε συρρικνωθεί μαζί με την ελευθερία του Τζούλιαν που, πλέον, περιοριζόταν σε μερικά ανήλιαγα τετραγωνικά μέτρα στην πρεσβεία-διαμέρισμα του Εκουαδόρ.
Το σαλονάκι που βρισκόμασταν περιστοιχιζόταν από βιβλιοθήκες γεμάτες κρατικές εκδόσεις της κυβέρνησης του Εκουαδόρ. Το παράθυρο κοίταζε στον τοίχο του διπλανού ισογείου. Πάνω σε ράφι βιβλιοθήκης, ένα μηχάνημα που παρήγε «λευκό θόρυβο», για να ακυρώνει τους «κοριούς» - ένας θόρυβος που μετά από μια-δυο ώρες προκαλούσε πονοκέφαλο. Υστερα από ώρες ολόκληρες, κάποιες φορές μεταμεσονύκτιων συζητήσεων, ο μπαγιάτικος αέρας, ο «λευκός θόρυβος», η κάμερα στο ταβάνι που με κοίταζε στα μάτια, η σκέψη ότι ο Τζούλιαν δεν μπορούσε να βγει από εκεί –όλα αυτά σιγά σιγά μου έφερναν μια αίσθηση κλειστοφοβίας που με έκανε να θέλω να αποδράσω στη λονδρέζικη βροχή.
Οι επικριτές του Τζούλιαν ισχυρίζονταν, τότε, ότι επέλεξε να φυλακιστεί στην πρεσβεία του Εκουαδόρ, επειδή δεν ήθελε να αντιμετωπίσει στη Σουηδία τις κατηγορίες για σεξουαλική βία πάνω σε δύο φίλες του. Ως μέλος του προβληματικού φύλου, δεν δίνω στον εαυτό μου το δικαίωμα να έχω άποψη για τέτοιες κατηγορίες. Οι γυναίκες που κατηγορούν εμάς τους άνδρες για σεξουαλική βία πρέπει να ακούγονται με σεβασμό. Μόνο η ίδια η βία εναντίον τους είναι βιαιότερη από την έλλειψη σεβασμού απέναντι σε μια γυναίκα που κατηγορεί έναν άνδρα για σεξουαλική βία.
Σε μια από τις πρώτες μας συζητήσεις, είχα πει στον Τζούλιαν ότι, αν μια γυναίκα με είχε κατηγορήσει για σεξουαλική βία, θα ένιωθα την ανάγκη να της δώσω την ευκαιρία να εκφράσει την κατηγορία της ανοικτά και με ασφάλεια, σε δικαστήριο, ανακριτικό γραφείο, οπουδήποτε...
Διαβάστε όλο το άρθρο του γραμματέα του ΜέΡΑ25 ΕΔΩ.
NoNews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πότε η βιταμίνη D μπορεί να απειλήσει την υγεία των νεφρών μας;
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μεγάλη Εβδομάδα στο OPEN...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
