2019-04-21 13:02:20
Υπάρχουν αυτοί που τα ξέρουν όλα κι αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Υπάρχουν αυτοί που βλέπουν τα πράγματα όπως είναι κι αυτοί που βλέπουν τα πράγματα όπως θέλουν. Υπάρχουν και αυτοί που κάνουν αυτό που πρέπει αλλά και αυτοί που κάνουν αυτό που θα 'πρεπε.
Η τρίτη πρόταση είναι τόσο τέλεια που ποσώς με ενδιαφέρει αν είναι αληθής ή όχι. Οι δυο πρώτες όμως χρήζουν εξέτασης. Για να κριθούν ως αληθείς ή ψευδείς, χρειάζεται να προσδιορίσουμε τι εννοούμε με τις λέξεις «ξέρω», «όλα», «βλέπω», «είναι», «θέλω».
Το 'χει αυτό το κακό η ελληνική γλώσσα. Απαιτεί συνήθως επεξηγηματικές φράσεις δίπλα στην κύρια πρόταση, ώστε να γίνει σαφές το νόημά της. Αλλιώς γίνονται... «πιθανώς παρεξηγήσεις» (όπως ωραία απάντησε στους καλλιτέχνες που εκμεταλλεύτηκε ο Κυριάκος μας). Στην αρχαιότητα, για παράδειγμα, μπορεί ο μέσος Αθηναίος γράμματα πολλά να μην ήξερε, ήξερε όμως να τραγουδά τις τραγωδίες απ' έξω -γι' αυτό λύσσαγε και ο Πλάτωνας με τους τραγωδούς, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Χρειάζονταν δηλαδή ένα ολόκληρο έργο για να γίνει κατανοητό το νόημα μιας ιδέας ή πράξης και να μη γίνουν «παρεξηγήσεις»!
Αυτά τότε. Τώρα απλά ζούμε την «τραγωδία των παρεξηγήσεων»... Πριν από λίγες μέρες, περνώντας από την πλατεία του Αγίου Αντωνίου στο Περιστέρι, το είδα. Το είδα, το έψαξα, το έγραψα. Εξαιτίας της ενθρόνισης νέου μητροπολίτη, ο δρόμος είχε γεμίσει ελληνικές σημαίες. Ο δήμος τις έβαλε. Γύρω από τον ναό όμως, οι ελληνικές σημαίες ήταν, πώς να το πω, πιο... λουσάτες. Περισσότερο γκλαμουράτες, πιότερο «γεμάτες», πιο σημαίες-σημαίες! Δεν είχαν απλά έναν σταυρό κι εννέα γραμμές μπλε - άσπρο, μπλε - άσπρο. Και κίτρινο κροσσάκι είχαν γύρω γύρω να πεταρίζει ανάλαφρα στον άνεμο, και την εικόνα του αγίου κολλημένη πάνω τους, πρώτη μόστρα.
Ο δήμος μάς απάντησε πως «οι δικές του σημαίες είναι κανονικές», η εκκλησία πως «αυτό συνηθίζεται εδώ και χρόνια να το κάνουν στις δικές τους σημαίες», η αστυνομία πως «φυσικά και συνιστά παράβαση του άρθρου 188 του Ποινικού Κώδικα περί προσβολής συμβόλων και φυσικά και θα ζητήσουμε να πάει περιπολικό να κάνει καταγραφή, να γίνει δικογραφία και να πάει στον εισαγγελέα». Και πως «φυσικά και θα σας ενημερώσουμε»... Οσο ενημέρωσαν εσάς, ενημέρωσαν κι εμένα. Οσο για τις εν λόγω σημαίες, ακόμα κυματίζουν πλουμιστές πλουμιστές.
Πάλι θέλω διευκρίνιση. Δικές μας σημαίες και δικές σας; Δηλαδή, τι; Κροσσάκια και εικόνες ραμμένες πάνω στη γαλανόλευκη; Δηλαδή, πώς;
Για να καταλάβω, αν εγώ θελήσω, ως Ελληνίδα, να κοτσάρω τη δική μου εικόνα πάνω στη σημαία, θα γίνει τι; Να την κάνω κι αγιογραφία, κανένα πρόβλημα.
Ασε που με βολεύει, γιατί γίνεται εξαιρετικό κοντούρινγκ στις αγιογραφίες -κάτι κοψίματα μούρλια! Ούτε μάγουλο φαίνεται ούτε μεγάλη μύτη ούτε τίποτα. 'Η, αν ήμουν μουσουλμάνα Ελληνίδα κι έβαζα ένα ισλαμικό σύμβολο επάνω, πες μου θα γινόμουν πρώτο θέμα στους αυτιαδοπαπαδάκηδες ή δεν θα γινόμουν;
«Εχετε δίκιο, αλλά αυτά είναι μικρά πράγματα» μου είπε ένας αναγνώστης. Ελα όμως που τα μικρά είναι η εμπροσθοφυλακή των μεγάλων. Ασε που τα βλέπω, μπροστά στα μάτια μου τα βλέπω και Τούρκος γίνομαι (να το πάλι το μουσουλμανικό - τον βλέπω τον αφορισμό να μου 'ρχεται ανήμερα του Λαζάρου εκατέρωθεν!). Ασε που ήμουν και πολλά ευαίσθητη ήμουν εξαιτίας της Νοτρ Νταμ, που κάηκε τσάμπα και βερεσέ.
Τώρα. Γιατί παλαιότερα είχε καταστραφεί ξανά, αλλά με λόγο. Κάτι επαναστάτες το είχαν κάνει το 1789 και κάτι κομμουνάροι το 1871. Οι πρώτοι την κατέστρεψαν τελείως, οι δεύτεροι δεν πρόκαναν. Τον έβγαλε τότες το σταυρό από τη σημαία της η Γαλλία. «Αλλες είναι οι αρχές μας», ξεφώνισαν. «Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη». Και ούτε σταυρούς ούτε εικόνες σε σημαίες ούτε μεγαλοεκκλησιές να τρέχουν οι βασιλείς να ενθρονίζονται.
Ενώ εμείς, εκεί. Πατρίς, θρησκεία, ένα πράμα. Κουλουβάχατο. Μαζί και τα σύμβολα. Ολα παρέα. Τόσες επαναστάσεις, τόσοι αγώνες, κι όμως. Με το μπαρδόν και άνευ παρεξηγήσεως, αλλά... τα ράσα του τσολιά προσκυνάμε ακόμα...
Νόρα Ράλλη
efsyn.gr
Η τρίτη πρόταση είναι τόσο τέλεια που ποσώς με ενδιαφέρει αν είναι αληθής ή όχι. Οι δυο πρώτες όμως χρήζουν εξέτασης. Για να κριθούν ως αληθείς ή ψευδείς, χρειάζεται να προσδιορίσουμε τι εννοούμε με τις λέξεις «ξέρω», «όλα», «βλέπω», «είναι», «θέλω».
Το 'χει αυτό το κακό η ελληνική γλώσσα. Απαιτεί συνήθως επεξηγηματικές φράσεις δίπλα στην κύρια πρόταση, ώστε να γίνει σαφές το νόημά της. Αλλιώς γίνονται... «πιθανώς παρεξηγήσεις» (όπως ωραία απάντησε στους καλλιτέχνες που εκμεταλλεύτηκε ο Κυριάκος μας). Στην αρχαιότητα, για παράδειγμα, μπορεί ο μέσος Αθηναίος γράμματα πολλά να μην ήξερε, ήξερε όμως να τραγουδά τις τραγωδίες απ' έξω -γι' αυτό λύσσαγε και ο Πλάτωνας με τους τραγωδούς, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Χρειάζονταν δηλαδή ένα ολόκληρο έργο για να γίνει κατανοητό το νόημα μιας ιδέας ή πράξης και να μη γίνουν «παρεξηγήσεις»!
Αυτά τότε. Τώρα απλά ζούμε την «τραγωδία των παρεξηγήσεων»... Πριν από λίγες μέρες, περνώντας από την πλατεία του Αγίου Αντωνίου στο Περιστέρι, το είδα. Το είδα, το έψαξα, το έγραψα. Εξαιτίας της ενθρόνισης νέου μητροπολίτη, ο δρόμος είχε γεμίσει ελληνικές σημαίες. Ο δήμος τις έβαλε. Γύρω από τον ναό όμως, οι ελληνικές σημαίες ήταν, πώς να το πω, πιο... λουσάτες. Περισσότερο γκλαμουράτες, πιότερο «γεμάτες», πιο σημαίες-σημαίες! Δεν είχαν απλά έναν σταυρό κι εννέα γραμμές μπλε - άσπρο, μπλε - άσπρο. Και κίτρινο κροσσάκι είχαν γύρω γύρω να πεταρίζει ανάλαφρα στον άνεμο, και την εικόνα του αγίου κολλημένη πάνω τους, πρώτη μόστρα.
Ο δήμος μάς απάντησε πως «οι δικές του σημαίες είναι κανονικές», η εκκλησία πως «αυτό συνηθίζεται εδώ και χρόνια να το κάνουν στις δικές τους σημαίες», η αστυνομία πως «φυσικά και συνιστά παράβαση του άρθρου 188 του Ποινικού Κώδικα περί προσβολής συμβόλων και φυσικά και θα ζητήσουμε να πάει περιπολικό να κάνει καταγραφή, να γίνει δικογραφία και να πάει στον εισαγγελέα». Και πως «φυσικά και θα σας ενημερώσουμε»... Οσο ενημέρωσαν εσάς, ενημέρωσαν κι εμένα. Οσο για τις εν λόγω σημαίες, ακόμα κυματίζουν πλουμιστές πλουμιστές.
Πάλι θέλω διευκρίνιση. Δικές μας σημαίες και δικές σας; Δηλαδή, τι; Κροσσάκια και εικόνες ραμμένες πάνω στη γαλανόλευκη; Δηλαδή, πώς;
Για να καταλάβω, αν εγώ θελήσω, ως Ελληνίδα, να κοτσάρω τη δική μου εικόνα πάνω στη σημαία, θα γίνει τι; Να την κάνω κι αγιογραφία, κανένα πρόβλημα.
Ασε που με βολεύει, γιατί γίνεται εξαιρετικό κοντούρινγκ στις αγιογραφίες -κάτι κοψίματα μούρλια! Ούτε μάγουλο φαίνεται ούτε μεγάλη μύτη ούτε τίποτα. 'Η, αν ήμουν μουσουλμάνα Ελληνίδα κι έβαζα ένα ισλαμικό σύμβολο επάνω, πες μου θα γινόμουν πρώτο θέμα στους αυτιαδοπαπαδάκηδες ή δεν θα γινόμουν;
«Εχετε δίκιο, αλλά αυτά είναι μικρά πράγματα» μου είπε ένας αναγνώστης. Ελα όμως που τα μικρά είναι η εμπροσθοφυλακή των μεγάλων. Ασε που τα βλέπω, μπροστά στα μάτια μου τα βλέπω και Τούρκος γίνομαι (να το πάλι το μουσουλμανικό - τον βλέπω τον αφορισμό να μου 'ρχεται ανήμερα του Λαζάρου εκατέρωθεν!). Ασε που ήμουν και πολλά ευαίσθητη ήμουν εξαιτίας της Νοτρ Νταμ, που κάηκε τσάμπα και βερεσέ.
Τώρα. Γιατί παλαιότερα είχε καταστραφεί ξανά, αλλά με λόγο. Κάτι επαναστάτες το είχαν κάνει το 1789 και κάτι κομμουνάροι το 1871. Οι πρώτοι την κατέστρεψαν τελείως, οι δεύτεροι δεν πρόκαναν. Τον έβγαλε τότες το σταυρό από τη σημαία της η Γαλλία. «Αλλες είναι οι αρχές μας», ξεφώνισαν. «Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη». Και ούτε σταυρούς ούτε εικόνες σε σημαίες ούτε μεγαλοεκκλησιές να τρέχουν οι βασιλείς να ενθρονίζονται.
Ενώ εμείς, εκεί. Πατρίς, θρησκεία, ένα πράμα. Κουλουβάχατο. Μαζί και τα σύμβολα. Ολα παρέα. Τόσες επαναστάσεις, τόσοι αγώνες, κι όμως. Με το μπαρδόν και άνευ παρεξηγήσεως, αλλά... τα ράσα του τσολιά προσκυνάμε ακόμα...
Νόρα Ράλλη
efsyn.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
