2019-04-22 14:28:52
Δημήτρης Ψαρράς
Αυτό το Σαββατοκύριακο, η ΕΡΤ δικαίωσε τον ρόλο της δημόσιας τηλεόρασης. Με το διπλό αφιέρωμα (συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων στη δίκη της Χρυσής Αυγής και 52 από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών), η ΕΡΤ-1 διερεύνησε την ιστορία, αλλά και τις σημερινές εκφάνσεις του φασιστικού φαινομένου.
Δυστυχώς, δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο και για την πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης που έχασαν την ευκαιρία να προσφέρουν στους τηλεθεατές/ακροατές/αναγνώστες τους πληρέστερη ενημέρωση για όσα συμβαίνουν σ’ αυτή την ιστορική δίκη. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (ξεχωρίζω το δίωρο αφιέρωμα στη δίκη την Πέμπτη το βράδυ στην εκπομπή των Γιώργου Βούλγαρη και Βασίλη Σκουρή στο «News 247»), στα περισσότερα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης κυριάρχησε μια θολή εικόνα για την εξέλιξη της δίκης, υπαγορευμένη κυρίως από μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Συστηματική παρακώλυση
Είχε προηγηθεί, την Παρασκευή το μεσημέρι, η ανακοίνωση της Ν.Δ., με την οποία το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέκρινε την Μπέτυ Μπαζιάνα που φρόντισε να παραστεί στην τελευταία δικάσιμη πριν από τη διακοπή για το Πάσχα
. Μακάρι να είχαν κάνει το ίδιο, να είχαν μπει στον κόπο δηλαδή να παρακολουθήσουν έστω και μία συνεδρίαση του δικαστηρίου όσοι με ευκολία από τα γραφεία τους αναπτύσσουν θεωρίες συνωμοσίας για την καθυστέρηση της δίκης, για τους όρους διεξαγωγής της και για τις ευθύνες κάθε πλευράς για τις εξελίξεις.
Θα είχαν καταλάβει τότε ότι το μόνο που πετυχαίνουν επιρρίπτοντας τις ευθύνες για τη μεγάλη διάρκεια της δίκης στην παρούσα κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να απαλλάσσουν τη Χρυσή Αυγή για την εσκεμμένη και συστηματική παρακώλυση της ομαλής διενέργειας της δίκης που επιχειρούν οι δικηγόροι της, πρώτα (το 2016) με την άρνησή τους να πάρουν άδεια από τον ΔΣΑ, ώστε να συνεχιστεί η δίκη, και πιο πρόσφατα (από το καλοκαίρι του 2018) με την προσκόμιση κατά τη διαδικασία των αναγνωστέων χιλιάδων άσχετων με το κατηγορητήριο εγγράφων, καθώς και με την καθυστέρηση προσέλευσης των μαρτύρων υπεράσπισης.
Λάθος υποθέσεις εργασίας
Η ανακοίνωση της Ν.Δ. –και κατ’ επέκταση ο σχολιασμός από τα φιλικά της μέσα ενημέρωσης– στηρίζεται επιπλέον και σε εντελώς λανθασμένες υποθέσεις εργασίας, με πιο χαρακτηριστικές τις αναφορές σε «σύμπλευση» ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής στο κίνημα των πλατειών και στο δημοψήφισμα του 2015. Ως προς το πρώτο, όπως έχουμε αποδείξει από τις στήλες αυτές, πρόκειται για ένα προπαγανδιστικό επιχείρημα που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
Η ναζιστική ομάδα πολέμησε εξαρχής το κίνημα των αγανακτισμένων και δεν πάτησε το πόδι της ούτε στην «πάνω» ούτε βέβαια στην «κάτω» πλατεία (βλ. Δημήτρης Ψαρράς, «Αλλο “αγανακτισμένοι”, άλλο ναζιστές», «Εφ.Συν.», 18.2.2019). Οσο για το δημοψήφισμα, προκαλεί πραγματικά έκπληξη το «επιχείρημα». Γιατί αυτή η μορφή έκφρασης των πολιτών είναι εξ ορισμού διλημματική. Γύρω από ένα «ναι» και ένα «όχι» συσπειρώνονται ετερόκλητες ομάδες πολιτών. Το ίδιο που συνέβη με το «όχι» ισχύει και για το «ναι». Αλλά τι ακριβώς θέλει να πει η Ν.Δ.; Οτι το 61,3% των πολιτών που ψήφισαν «όχι» ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή; Αστεία πράγματα.
Το πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η μικροκομματική οπτική το είδαμε να εκφράζεται με εκλαϊκευμένη μορφή από τον Τάκη Θεοδωρόπουλο («Η κ. Μπαζιάνα στη δίκη της Χ.Α.», εφ. «Η Καθημερινή», 20.4.2019). Το άρθρο φτάνει να υποστηρίξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «άφησε τη δίκη να σέρνεται με πολιτικά ανταλλάγματα» και καταλήγει: «Δύσκολο να ξεχάσεις τη συνύπαρξη στην πλατεία των Αγανακτισμένων, δύσκολο να ξεχάσεις και τη συμμαχία στο “Oχι” του δημοψηφίσματος. Δύσκολο να παραβλέψεις και τη διακριτική παρουσία του νεοναζιστικού μορφώματος στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο δύσκολο, που αναρωτιέσαι αν η κ. Μπαζιάνα εμφανίστηκε στο δικαστήριο επειδή φοβούνται ότι πολλοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ το 2015 τώρα θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή».
Το ύστατο αυτό επιχείρημα, με το οποίο ανασύρεται από τη ναφθαλίνη της εθνικοφροσύνης ο μπαμπούλας των «δύο άκρων» δεν επιβεβαιώνεται από κανένα πραγματικό δεδομένο. Είναι γεγονός ότι προτού πληροφορηθεί με λεπτομέρειες η ελληνική κοινωνία το πραγματικό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής -κάτι που δυστυχώς έγινε μόνο μετά τις εκλογές του 2012 και κυρίως μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα- υπήρξε μια μικρή μερίδα νέων ψηφοφόρων που αναζητούσαν μια «αντισυστημική» έκφραση, χωρίς πολιτικά προαπαιτούμενα. Ομως πλέον η Χρυσή Αυγή αρδεύει ψηφοφόρους κυρίως από τα παραδοσιακά κάστρα της Ακροδεξιάς. Και αν υπάρχουν συγκοινωνούντα δοχεία με τη ναζιστική οργάνωση, αυτά όλες οι μετρήσεις τα εντοπίζουν στη Ν.Δ., τους ΑΝ.ΕΛΛ. και μικρότερα ακροδεξιά σχήματα.
Μεμονωμένες περιπτώσεις
Υπάρχουν βέβαια στην ελληνική ιστορία και μεμονωμένες περιπτώσεις αριστερών που προσχώρησαν στον αγοραίο αντικομμουνισμό, υιοθέτησαν τις ιδέες του ολοκληρωτισμού και υπηρέτησαν δικτατορικά καθεστώτα, όπως είναι εκείνο της 21ης Απριλίου. Ομως μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Θυμόμαστε λ.χ. τον θεωρητικό και τον προπαγανδιστή της χούντας, δηλαδή τον Θεοφύλακτο Παπακωνσταντίνου και τον Γεώργιο Γεωργαλά, που στα νιάτα τους υπήρξαν κομμουνιστές, προτού τεθούν στην υπηρεσία του βαθέος κράτους και εν συνεχεία του δικτάτορα Παπαδόπουλου.
Ο κ. Θεοδωρόπουλος θα μπορούσε να το αντιληφθεί αυτό και από την προσωπική του πείρα. Ο ίδιος ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τα κοινά από την περίοδο της δικτατορίας, ενταγμένος στην Αριστερά. Συνυπήρξαμε πολιτικά στα μαθητικά και πρώτα φοιτητικά μας χρόνια. Οσο κι αν από τότε έχει αναθεωρήσει τις παλιές μας ιδέες, όσο κι αν αποστρέφεται σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά, αποκλείεται να προσχωρήσει στον ναζισμό, γιατί η πολιτική βάση από την οποία έχει εκκινήσει τον εμποδίζει να κάνει αυτό το βήμα. Δυστυχώς, δεν μπορώ να είμαι τόσο σίγουρος για πολλούς από τους σημερινούς ομοϊδεάτες του...
efsyn.gr
Αυτό το Σαββατοκύριακο, η ΕΡΤ δικαίωσε τον ρόλο της δημόσιας τηλεόρασης. Με το διπλό αφιέρωμα (συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων στη δίκη της Χρυσής Αυγής και 52 από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών), η ΕΡΤ-1 διερεύνησε την ιστορία, αλλά και τις σημερινές εκφάνσεις του φασιστικού φαινομένου.
Δυστυχώς, δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο και για την πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης που έχασαν την ευκαιρία να προσφέρουν στους τηλεθεατές/ακροατές/αναγνώστες τους πληρέστερη ενημέρωση για όσα συμβαίνουν σ’ αυτή την ιστορική δίκη. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (ξεχωρίζω το δίωρο αφιέρωμα στη δίκη την Πέμπτη το βράδυ στην εκπομπή των Γιώργου Βούλγαρη και Βασίλη Σκουρή στο «News 247»), στα περισσότερα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης κυριάρχησε μια θολή εικόνα για την εξέλιξη της δίκης, υπαγορευμένη κυρίως από μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Συστηματική παρακώλυση
Είχε προηγηθεί, την Παρασκευή το μεσημέρι, η ανακοίνωση της Ν.Δ., με την οποία το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέκρινε την Μπέτυ Μπαζιάνα που φρόντισε να παραστεί στην τελευταία δικάσιμη πριν από τη διακοπή για το Πάσχα
Θα είχαν καταλάβει τότε ότι το μόνο που πετυχαίνουν επιρρίπτοντας τις ευθύνες για τη μεγάλη διάρκεια της δίκης στην παρούσα κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να απαλλάσσουν τη Χρυσή Αυγή για την εσκεμμένη και συστηματική παρακώλυση της ομαλής διενέργειας της δίκης που επιχειρούν οι δικηγόροι της, πρώτα (το 2016) με την άρνησή τους να πάρουν άδεια από τον ΔΣΑ, ώστε να συνεχιστεί η δίκη, και πιο πρόσφατα (από το καλοκαίρι του 2018) με την προσκόμιση κατά τη διαδικασία των αναγνωστέων χιλιάδων άσχετων με το κατηγορητήριο εγγράφων, καθώς και με την καθυστέρηση προσέλευσης των μαρτύρων υπεράσπισης.
Λάθος υποθέσεις εργασίας
Η ανακοίνωση της Ν.Δ. –και κατ’ επέκταση ο σχολιασμός από τα φιλικά της μέσα ενημέρωσης– στηρίζεται επιπλέον και σε εντελώς λανθασμένες υποθέσεις εργασίας, με πιο χαρακτηριστικές τις αναφορές σε «σύμπλευση» ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής στο κίνημα των πλατειών και στο δημοψήφισμα του 2015. Ως προς το πρώτο, όπως έχουμε αποδείξει από τις στήλες αυτές, πρόκειται για ένα προπαγανδιστικό επιχείρημα που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
Η ναζιστική ομάδα πολέμησε εξαρχής το κίνημα των αγανακτισμένων και δεν πάτησε το πόδι της ούτε στην «πάνω» ούτε βέβαια στην «κάτω» πλατεία (βλ. Δημήτρης Ψαρράς, «Αλλο “αγανακτισμένοι”, άλλο ναζιστές», «Εφ.Συν.», 18.2.2019). Οσο για το δημοψήφισμα, προκαλεί πραγματικά έκπληξη το «επιχείρημα». Γιατί αυτή η μορφή έκφρασης των πολιτών είναι εξ ορισμού διλημματική. Γύρω από ένα «ναι» και ένα «όχι» συσπειρώνονται ετερόκλητες ομάδες πολιτών. Το ίδιο που συνέβη με το «όχι» ισχύει και για το «ναι». Αλλά τι ακριβώς θέλει να πει η Ν.Δ.; Οτι το 61,3% των πολιτών που ψήφισαν «όχι» ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή; Αστεία πράγματα.
Το πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η μικροκομματική οπτική το είδαμε να εκφράζεται με εκλαϊκευμένη μορφή από τον Τάκη Θεοδωρόπουλο («Η κ. Μπαζιάνα στη δίκη της Χ.Α.», εφ. «Η Καθημερινή», 20.4.2019). Το άρθρο φτάνει να υποστηρίξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «άφησε τη δίκη να σέρνεται με πολιτικά ανταλλάγματα» και καταλήγει: «Δύσκολο να ξεχάσεις τη συνύπαρξη στην πλατεία των Αγανακτισμένων, δύσκολο να ξεχάσεις και τη συμμαχία στο “Oχι” του δημοψηφίσματος. Δύσκολο να παραβλέψεις και τη διακριτική παρουσία του νεοναζιστικού μορφώματος στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο δύσκολο, που αναρωτιέσαι αν η κ. Μπαζιάνα εμφανίστηκε στο δικαστήριο επειδή φοβούνται ότι πολλοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ το 2015 τώρα θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή».
Το ύστατο αυτό επιχείρημα, με το οποίο ανασύρεται από τη ναφθαλίνη της εθνικοφροσύνης ο μπαμπούλας των «δύο άκρων» δεν επιβεβαιώνεται από κανένα πραγματικό δεδομένο. Είναι γεγονός ότι προτού πληροφορηθεί με λεπτομέρειες η ελληνική κοινωνία το πραγματικό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής -κάτι που δυστυχώς έγινε μόνο μετά τις εκλογές του 2012 και κυρίως μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα- υπήρξε μια μικρή μερίδα νέων ψηφοφόρων που αναζητούσαν μια «αντισυστημική» έκφραση, χωρίς πολιτικά προαπαιτούμενα. Ομως πλέον η Χρυσή Αυγή αρδεύει ψηφοφόρους κυρίως από τα παραδοσιακά κάστρα της Ακροδεξιάς. Και αν υπάρχουν συγκοινωνούντα δοχεία με τη ναζιστική οργάνωση, αυτά όλες οι μετρήσεις τα εντοπίζουν στη Ν.Δ., τους ΑΝ.ΕΛΛ. και μικρότερα ακροδεξιά σχήματα.
Μεμονωμένες περιπτώσεις
Υπάρχουν βέβαια στην ελληνική ιστορία και μεμονωμένες περιπτώσεις αριστερών που προσχώρησαν στον αγοραίο αντικομμουνισμό, υιοθέτησαν τις ιδέες του ολοκληρωτισμού και υπηρέτησαν δικτατορικά καθεστώτα, όπως είναι εκείνο της 21ης Απριλίου. Ομως μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Θυμόμαστε λ.χ. τον θεωρητικό και τον προπαγανδιστή της χούντας, δηλαδή τον Θεοφύλακτο Παπακωνσταντίνου και τον Γεώργιο Γεωργαλά, που στα νιάτα τους υπήρξαν κομμουνιστές, προτού τεθούν στην υπηρεσία του βαθέος κράτους και εν συνεχεία του δικτάτορα Παπαδόπουλου.
Ο κ. Θεοδωρόπουλος θα μπορούσε να το αντιληφθεί αυτό και από την προσωπική του πείρα. Ο ίδιος ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τα κοινά από την περίοδο της δικτατορίας, ενταγμένος στην Αριστερά. Συνυπήρξαμε πολιτικά στα μαθητικά και πρώτα φοιτητικά μας χρόνια. Οσο κι αν από τότε έχει αναθεωρήσει τις παλιές μας ιδέες, όσο κι αν αποστρέφεται σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά, αποκλείεται να προσχωρήσει στον ναζισμό, γιατί η πολιτική βάση από την οποία έχει εκκινήσει τον εμποδίζει να κάνει αυτό το βήμα. Δυστυχώς, δεν μπορώ να είμαι τόσο σίγουρος για πολλούς από τους σημερινούς ομοϊδεάτες του...
efsyn.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πώς πατέρας έσωσε την κόρη του από έναν άγνωστο στο Facebook
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
airBaltic: Nέα σύνδεση με Κω
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
