2019-05-01 18:13:31
Σε λίγες ημέρες, στις 10 Μαΐου 2019, ολοκληρώνεται το Εφετείο της 2ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα για την βομβιστική ενέργεια ενάντια στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της
Ελλάδας – Παράρτημα Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – και το γραφείο του μόνιμου αντιπροσώπου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Αθήνα (Ουες Μακ Γκρόου). Θυμίζουμε πως η οργάνωση με την ενέργεια αυτή χτύπησε στις 10/4/2014 τους 2 από τους τρείς θεσμούς που ευθύνονταν για την επιβολή των μνημονίων στην Ελλάδα.
Στην πρώτη δίκη ο Ν.Μαζιώτης καταδικάστηκε σε ισόβια και 129 χρόνια κάθειρξη ενώ η Πόλα Ρούπα που βρίσκονταν τότε στην ‘’παρανομία ‘’ καταδικάστηκε σε 11 χρόνια για πλημμεληματικές πράξεις.
Τρία χρόνια αργότερα μετά τη σύλληψή της η Πόλα Ρούπα για την ίδια υπόθεση καταδικάστηκε επίσης σε ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη. Δημοσιοποιούμε την Πολιτική της Κατάθεση στο Εφετείο που με την έκδοση της απόφασης ολοκληρώνεται μετά από 1,5 χρόνο διαδικασίας:
Θα ξεκινήσω από την επίθεση στην ΤτΕ και το ΔΝΤ γιατί είναι η κεντρική υπόθεση.
Η επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα εναντίον της ΤτΕ έγινε μέσα σε μια πολύ συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Βέβαια όλη η δράση του Επαναστατικού Αγώνα ήταν άμεσα συνυφασμένη και συνδεδεμένη με την ιστορική περίοδο με την οποία ξεκίνησε.
Όμως ειδικά αυτή η ενέργεια ήταν μια απάντηση σε μια συγκεκριμένη συνθήκη. Την έχουμε αναλύσει, έχουμε δώσει και έγγραφα που έχουν αναγνωστεί από το δικαστήριο, στα οποία άλλοι άνθρωποι – και μάλιστα άνθρωποι μέσα από το ίδιο το καθεστωτικό πλαίσιο, συνταγματολόγοι κλπ –, δήλωναν ότι αυτές οι συμβάσεις Δανεισμού είναι παράνομες, αντισυνταγματικές, έρχονταν σε αντίθεση με το εθνικό και διεθνές δίκαιο κλπ.
Υπάρχουν και άλλες διαστάσεις αυτής της ιστορίας. Δεν έχουμε δώσει όλα όσα θα έπρεπε να διαβαστούν σε αυτή την δίκη και για οικονομία χρόνου.
Ένα θέμα επίσης είναι ότι αυτές οι συμβάσεις δανεισμού επιβλήθηκαν και με μεγάλη βία. Δεν δόθηκε καμία ευκαιρία να γίνουν γνωστές, να συζητηθούν, να υπάρχει ένας μπούσουλας – να το πω έτσι – σε όλο τον κόσμο, σε όλη την κοινωνία και να δουν πως μπορεί η κοινωνία να αντιδράσει. Με αποτέλεσμα οι κινητοποιήσεις οι οποίες είχαν γίνει το 2010 να αφορούν τα μέτρα που θα λάμβαναν ώστε να αντιμετωπιστεί το δημοσιονομικό πρόβλημα, έτσι όπως παρουσιαζόταν, ως αιτία της ελληνικής κρίσης. Δεν ήταν ακριβώς έτσι. Θα αναφερθώ πιο μετά σε αυτό το ζήτημα.
Υπήρχε μια σημαντική παράμετρος . Ότι κανένας δεν γνώριζε τίποτα. Αυτά τα είχε γράψει ο Κασιμάτης στο βιβλίο από το οποίο δώσαμε και διαβάστηκαν κάποια αποσπάσματα. Αυτός έλεγε ότι υπήρχε μια συντονισμένη σιωπή από τα ΜΜΕ και από την πολιτική εξουσία. Τα γράφει στο βιβλίο. Σε μια συνέντευξη που περιλαμβάνεται σε αυτό το βιβλίο (‘‘Οι παράνομες συμβάσεις δανεισμού της Ελλάδας’’ εκδ. Λιβάνη). Σε αυτή την συνέντευξη του κάνουν την εξής ερώτηση: ‘‘Θεωρείτε πως η απόκρυψη της συγκεκριμένης Σύμβασης έγινε εσκεμμένα από τα ΜΜΕ; Πήραν κάποια εντολή’’; ‘‘Βεβαίως’’ λέει, ‘‘κατά την γνώμη μου πήραν εντολή. Δεν είναι δυνατόν να μην τους ενδιέφερε να δουν αναλυτικά τι ακριβώς υπεγράφη’’.
Δηλαδή, υπέγραφαν πράγματα που δεν τα γνώριζαν. Υπέγραφαν πράγματα για τα οποία δεν έγινε καμία διαπραγμάτευση. Έχουν γραφεί και από τον ίδιο τον αντιπρόσωπο της Ελλάδας στο ΔΝΤ, τον Ρουμελιώτη. Είχε βγάλει και αυτός βιβλίο. Αυτός έλεγε πως πρώτη φορά στην ιστορία, τέτοια σκληρή Σύμβαση επιβάλλεται και γίνεται αποδεκτή χωρίς καμία διαπραγμάτευση. Το ίδιο το ΔΝΤ αντέδρασε στον τρόπο που έγινε αποδεκτή αυτή η Σύμβαση. Το ΔΝΤ που είναι υπεύθυνο για την καταστροφή τόσων χωρών παγκοσμίως – σε οικονομίες χωρών του αναπτυσσόμενου ή υπανάπτυκτου καπιταλιστικού κόσμου –, στην Αφρική, την Λατινική Αμερική, τη Νοτιανατολική Ασία. Στις χώρες αυτές ύστερα από μια συντονισμένη επίθεση ‘‘φιλίας’’ από κεφάλαια που προέρχονταν από το καπιταλιστικό κέντρο και εισέρρεαν σε αυτές τις χώρες, το μεγάλο κεφάλαιο κατάφερνε να τις γονατίσει. Και ερχόταν μετά το ΔΝΤ ως ‘‘σωτήρας τους’’ παραχωρώντας τους δάνεια και ζητώντας νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις στις οικονομίες τους, με αποτέλεσμα όλες αυτές οι οικονομίες να καταρρέουν.
Το ίδιο το ΔΝΤ με το γνωστό πολύ σκληρό πρόσωπο που έχει σε όλο τον κόσμο, όταν έγιναν οι πρώτες συζητήσεις για τις Συμβάσεις Δανεισμού στην Ελλάδα, πίεζε για κούρεμα του ελληνικού χρέους. Και η ίδια η ελληνική πολιτική εξουσία δεν ήθελε. Ευθυγραμμίστηκε με την ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ, η οποία δεν ήθελε κούρεμα του χρέους. Ένα χρέος για το οποίο, υποτίθεται, περάσαμε σε αυτό το πρόγραμμα. Και γιατί δεν ήθελε; Γιατί πολύ απλά, θα δημιουργούσαν μια κρίση επιβίωσης στο ίδιο το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης, γιατί αυτό ήταν που είχε δανείσει τις ελληνικές κυβερνήσεις και το ελληνικό κράτος, θα επέφερε μια διάχυση της ελληνικής κρίσης σε όλο το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Και δεν το ήθελαν. Οι ίδιοι (οι πολιτικοί της κυβέρνησης) ζήτησαν αυτή τη ‘‘βοήθεια’’, χωρίς κούρεμα του χρέους.
Το χρέος για κάθε χώρα, είναι μια μορφή αποικιοκρατίας. Είναι μια μορφή δουλοπαροικίας. Αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ σε σχέση με το σήμερα, είναι ότι έχουμε περάσει σε μια νέα μορφή δουλοπαροικίας, όπου όλος ο κόσμος, οι πιο φτωχοί και οι μεσαίες τάξεις, αλλά και τα κράτη βρίσκονται αλυσοδεμένα στο χρέος. Το οποίο χρέος είναι προς την υπερεθνική οικονομική ελίτ, προς το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτό είναι που δεσμεύει τη ζωή όλου του κόσμου. Ως προς αυτές τις συμβάσεις δανεισμού κανένας από την πολιτική εξουσία ούτε στην ίδια την βουλή δεν ασχολήθηκε για το τι ακριβώς είναι. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να σωθεί το σύστημα. Ως Επαναστατικός Αγώνας γράφαμε από πριν ότι το δίλημμα που θα προκύψει θα είναι το εξής: Θα σωθεί το σύστημα ή η κοινωνία; Η απάντηση όλων – μα όλων – ήταν να σωθεί το σύστημα και να χρεοκοπήσει η κοινωνία. Αυτό ήταν γνωστό. Όσοι είχαν ασχοληθεί με τους τρόπους διάσωσης άλλων κρατών γνωρίζανε ότι το διακύβευμα δεν ήταν η ευημερία των λαών όταν χορηγούνταν τα δάνεια από το ΔΝΤ. Ούτε η σωτηρία των λαών ούτε η αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των κοινωνιών ούτε τίποτα τέτοιο. Ίσα – ίσα, έχουμε δει τι έχει γίνει μετά από τέτοια προγράμματα στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική…;Είχαμε δει τι είχε γίνει στην Αργεντινή το 2001 όπου έφτασαν σχετικά κοντά στο να γίνει μια καθεστωτική ανατροπή. Μέσα σε μια εβδομάδα άλλαξαν τέσσερις κυβερνήσεις. Φεύγανε με τα ελικόπτερα τότε οι κυβερνώντες. Ήταν νωπές ακόμα οι μνήμες στην ελληνική κοινωνία αυτές οι εικόνες από την κατάρρευση της οικονομίας της Αργεντινής.
Γνώριζαν όλοι στο πολιτικό καθεστώς ότι όλα αυτά τα μέτρα θα ήταν καταστροφικά για την κοινωνία. Παρ’ όλα αυτά όλοι τους συμβιβάστηκαν προκειμένου να σωθεί το σύστημα. Δηλαδή, ποιοι να σωθούν πρώτοι; Οι τράπεζες. Οι τράπεζες, οι οποίες όπως ο καθένας πλέον γνωρίζει, είναι μια κλίκα μεγαλοαπατεώνων που πλουτίζουν ξεζουμίζοντας τον λαό. Αυτό έκαναν και οι ευρωπαϊκές τράπεζες, αυτό έκαναν και οι ελληνικές.
Σας δώσαμε και διαβάσατε παραδείγματα για τις ‘‘συμπεριφορές’’ μεγάλων συστημικών τραπεζών, όπως για παράδειγμα της Πειραιώς, που ήταν και απέναντι από την ΤτΕ. Ο ‘‘κύριος’’ Σάλλας είναι ένα παράδειγμα ενός ανθρώπου ο οποίος έχει ένα τραπεζικό ίδρυμα μέσα απ’ το οποίο ο ίδιος πλουτίζει μέσα από κομπίνες. Δηλαδή, πέρα από την αισχροκέρδεια των τόκων όπου μέσα σε ένα διάστημα πολλών χρόνων δανείζεται από την ΕΚΤ με μηδενικά σχεδόν επιτόκια, δανείζει την ελληνική κοινωνία με επιτόκια που μπορεί να ξεκινάνε από 3 – 4% και να φθάνουν ως 15% όπως ήταν οι τόκοι στις πιστωτικές κάρτες. Αυτή η επιτοκιακή διαφορά είναι αιτία πλουτισμού για τις τράπεζες. Όμως δεν τους έφθαναν μόνο αυτά. ‘‘ Όταν άρχισαν τα δύσκολα’’ είδαμε τι κάνανε. Αυτή είναι μια πρακτική που δεν είναι μόνο δικιά του, του Σάλλα. Ανάλογες πρακτικές ακολουθούσαν και ακολουθούν όλοι οι τραπεζίτες. Οι άνθρωποι αυτοί έστηναν εταιρείες οι οποίες τους χρηματοδοτούσαν, μετά κήρυτταν πτώχευση και ερχόταν το ελληνικό δημόσιο και τους στήριζε με δημόσιο χρήμα. Αυτά τα κεφάλαια που πάνε σε αυτούς τους τραπεζίτες, σε αυτούς τους εγκληματίες, είναι αυτά που ο λαός θα πρέπει να πληρώσει με το αίμα του: Να του κόβουν τον μισθό, να του κόβουν την σύνταξη, να μην έχει να φάει, να μην έχει σπίτι, να μένει άστεγος και στο τέλος να βάζει και μια θηλιά στο λαιμό του και να τελειώνει η ιστορία. Ή να πεθαίνει άρρωστος χωρίς να έχει την δυνατότητα να αντιμετωπίσει την αρρώστια.
Είναι μια εγκληματική πρακτική. Αυτό το σύστημα είναι ένα εγκληματικό σύστημα.
Θα ξαναγυρίσω στον Κασιμάτη. Δεν γνωρίζανε στη Βουλή τίποτα από το περιεχόμενο των ‘‘μνημονίων’’ και ούτε ασχολήθηκαν να μάθουν. Τα γράφει ο Κασιμάτης. Ο ίδιος πήγε και αναζήτησε στη Βουλή τη Σύμβαση να δει τι είναι, τι περιέχει. Και κανένας δεν γνώριζε τι υπέγραφε. Την βρήκε κατά λάθος, λέει ο άνθρωπος, για να τη διαβάσει.
Ένα ερώτημα: Δεν έπρεπε να είναι ενημερωμένοι όλοι για το τι πρόκειται να υπογράψουν, και το τι πρέπει να κάνουνε; Να γνωρίζουν τι περιέχει αυτή η Σύμβαση; Όσον αφορά την βασική, τη μητρική Σύμβαση που αφορά στη σύμβαση μεταξύ του ελληνικού κράτους και των κρατών της Ευρωζώνης, είναι αυτή που περιέχει όλους αυτούς τους επονείδιστους όρους όπως αυτός περί παραίτησης – αμετάκλητα και άνευ όρων – από τα δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας, κλπ. Αυτό δημιουργεί και ένα νέο ‘‘δίκαιο’’ παγκοσμίως όταν ένα κράτος αντιμετωπίζεται με τους δυσμενέστερους δυνατούς όρους, όπως είναι αυτοί. Ο Κασιμάτης λέει ότι δεν έχει υπάρξει ξανά στην ιστορία μια τέτοια ‘‘συμφωνία’’. Είναι η πρώτη φορά που επιβάλλονται τέτοιοι ειδεχθείς όροι, οι οποίοι παραβιάζουν την ίδια την εθνική κυριαρχία ενός κράτους με τη σύμβαση αποπληρωμής ενός χρέους.
Είναι οι χειρότεροι όροι που έχουν επιβληθεί ποτέ σε μια τέτοια σύμβαση. Και γιατί έχει γίνει αυτό; Γιατί η πολιτική τους ήταν η εξής:
Πολλοί έλεγαν αρχικά ότι πρέπει να γίνει στάση πληρωμών. Ο Βαρουφάκης π.χ. το έλεγε. Ότι δεν πρέπει να τους πληρώσουμε. Ότι δεν πρέπει να πάρουμε νέο δάνειο. Είναι δυνατόν ένα χρεοκοπημένο κράτος να πηγαίνει να παίρνει νέο δάνειο και με τέτοιους όρους; Γιατί το κάνουν; Γιατί; Γιατί έχουν γονατίσει και προσκυνάνε τους πλούσιους και τους τραπεζίτες ανά τον κόσμο. Αυτός είναι ο ρόλος της πολιτικής εξουσίας στην Ελλάδα και διεθνώς. Και αυτός είναι ο ρόλος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Διαβάζαμε εδώ στο δικαστήριο κείμενα που λένε ότι έχει καταλυθεί το αντιπροσωπευτικό σύστημα εξουσίας, ότι δεν υπάρχει, δεν υφίσταται. Αυτό έκαναν. Κατέλυσαν τελειωτικά το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Φθάσαμε σε αυτό το σημείο γιατί αυτή είναι η ‘‘φυσική’’ εξέλιξη των πραγμάτων. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία ως σύστημα ήταν προδιαγεγραμμένο να γονατίσει, να λυγίσει, να υποκύψει και να αυτοκαταργηθεί μπροστά σε ένα τέτοιο δίλημμα: Θα σωθεί το σύστημα ή θα σωθεί η κοινωνία; Και όλοι στράφηκαν προς την ίδια κατεύθυνση. Να σωθεί το σύστημα.
Ως Επαναστατικός Αγώνας είχαμε βάλει αυτό το δίλημμα και το είχαμε γράψει σε κείμενα μέσα από τη φυλακή που λέγαμε: ‘‘Μπροστά στο δίλημμα αν πρέπει να σωθεί το σύστημα ή η κοινωνία, θα πρέπει να καταρρεύσει το σύστημα’’. Πρόκειται για ένα δίλημμα που δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσα.
Το σύστημα είναι εγκληματικό, στηρίζεται στην εξαπάτηση, στηρίζεται στην βία – την οικονομική βία και την φυσική βία – για να πλουτίζουν λίγοι εις βάρος των πολλών. Και αυτό το σύστημα της ανισότητας, της αδικίας, της βαθιάς αδικίας δεν γίνεται να συνεχίσει να υπάρχει.
Λέει ο Κασιμάτης: ‘‘Ποτέ δεν έχουν ξανατεθεί τέτοιοι όροι σε κανένα κράτος, από τότε που υπάρχει Διεθνές Δίκαιο, δηλαδή από την ίδρυση της κοινωνίας των εθνών.’’ Τον ρωτάνε (τον Κασιμάτη) ‘‘δεν θεωρείτε σκόπιμο η κυβέρνηση να είχε ενημερώσει όλο τον ελληνικό λαό ή ακόμα ίσως θα ’πρεπε να είχε κάνει και κάποιο δημοψήφισμα;’’ Αυτός απαντάει: ‘‘Αυτό που θα ’πρεπε να γίνει είναι συζήτηση στη βουλή. Όμως οι συγκεκριμένες Συμβάσεις δεν ήταν δυνατόν να κυρωθούν από τη βουλή. Κατ’ αρχάς ο νόμος για την παραίτηση από την εθνική κυριαρχία είναι άκυρος, ακόμα και αν ψηφίσουν θετικά και οι 300 βουλευτές. Ούτε ο λαός έχει το δικαίωμα να παραδώσει την κυριαρχία με δημοψήφισμα, διότι το εκλογικό σώμα είναι σημερινό και δεν μπορεί να δεσμεύει τις επόμενες γενιές δίνοντας τέλος στην Ελλάδα ως κυρίαρχο κράτος. Από τότε λοιπόν ασκείται ένα πραξικόπημα. Ασκείται μια de facto εξουσία, η οποία δεν στηρίζεται ούτε στο Σύνταγμα ούτε στο δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ούτε στο Διεθνές Δίκαιο. Έτσι ακόμα και η είσοδος της τρόικας στη χώρα μας είναι παράνομη αφού δεν είχε νόμιμη βάση’’.
Ο Επαναστατικός Αγώνας επιτέθηκε σε μια παράνομη εξουσία.
(Πρόεδρος: Συγνώμη, αυτό που διαβάσατε τώρα είναι από συνέντευξη;)
Π.Ρούπα: Τα παραπάνω που διάβασα είναι από συνέντευξη τον Κασιμάτη στους Στέργιο – Δημήτριο Κοπτερίδη και Ζέτα Αγγελάτου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ‘‘Εξ ανατολής’’ τον Απρίλιο του 2001 και ο τίτλος του είναι ‘‘Πραξικοπηματική η εξουσία που ασκείται στην Ελλάδα’’.
Όλη η συνέντευξη αυτή αναφέρεται στην συνειδητή συσκότιση που επεβλήθη στον λαό από τα πάνω, από την πολιτική εξουσία και τα ΜΜΕ, σχετικά με το περιεχόμενο των Συμβάσεων. Και είπε κιόλας ότι γινόταν συνειδητά αυτό. Όλοι θυμόμαστε πως έσκιζαν τα ιμάτιά τους στις τηλεοράσεις ότι δεν πρέπει να καταρρεύσουμε. ‘‘Πρέπει να σωθούμε. Πρέπει να δεχτούμε τα μνημόνια. Πρέπει να τα υπογράψουμε. Πρέπει να δεχτούμε τις συμβάσεις. Πρέπει να κάνουμε θυσίες’’. Και όλοι αναμασούσαν το ιδεολόγημα των δυτικών ελίτ – ευρωπαϊκής και αμερικάνικης – περί της ‘‘ασυδοσίας του ελληνικού λαού’’ όσον αφορά τα δάνεια κλπ. Περί ‘‘των τεμπέληδων Ελλήνων που δεν δουλεύουν και ζουν με δανεικά χωρίς να παράγουν’’. Αυτά είναι ψέματα. Υπάρχουν οικονομικά στοιχεία που δείχνουν ότι πρώτον η παραγωγικότητα στην Ελλάδα ήταν αρκετά υψηλή, δεύτερον, ότι οι εργάσιμες ώρες ήταν πολύ περισσότερες από άλλων χωρών. Ήδη είχαμε περάσει μεγάλο διάστημα με τις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις, όπου οι εργαζόμενοι δούλευαν με εξαντλητικά ωράρια και με μικρές αποδοχές. Και η παραγωγικότητα, όπως είπα και πριν, ήταν αρκετά υψηλή σε σχέση με άλλες χώρες. Τέλος είχε εκδηλωθεί όντως μεγάλο ‘‘άνοιγμα’’ της κοινωνικής βάσης σε δάνεια, π.χ. για την αγορά σπιτιών. Αυτή η αγορά δανείων δημιουργήθηκε μέσα από μία προπαγάνδα των τραπεζών – ‘‘δεν είναι δυνατόν να πληρώνει κανείς νοίκι, πάρε ένα δάνειο και θα σου μείνει κάποια στιγμή το σπίτι – και πολλοί είχαν προχωρήσει στον δανεισμό, καταναλωτικά, στεγαστικά κλπ. κλπ. Αυτή ήταν μια συντονισμένη πολιτική από το μεγάλο κεφάλαιο και από τις τράπεζες γιατί μέσα από τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων οι μισθοί δεν αυξάνονταν, αλλά η κατανάλωση έπρεπε να αυξηθεί. Τα δάνεια ήταν η ‘‘λύση’’ για να συνεχιστεί η κατανάλωση, να απορροφηθεί το παραγόμενο προϊόν. Είχαμε μια δεκαετία τουλάχιστον στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της οποίας η μηχανή παραγωγής δανείων και κατανάλωσης δούλευε. Μόνο που αυτό είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας νέας αποικιοποίησης όλων των ανθρώπων μέσω των δανείων. Μια νέα μορφή δουλοπαροικίας. Πίστευαν οι άνθρωποι ότι θα τα καταφέρουν. Και αυτό γιατί υπήρχε η εξής πίστη: ‘‘ θα συνεχίσει το σύστημα να λειτουργεί το ίδιο καλά και εμείς κάποια στιγμή θα μπορέσουμε να ξεπληρώσουμε το δάνειο, θα μας μείνει και το σπίτι που πήραμε με δάνειο’’.
Μα δεν είναι έτσι. Γιατί; Γιατί όλη αυτή η ιστορία με τον δανεισμό ήταν μια τεράστια συντονισμένη κομπίνα.
Να τελειώσω με τον Κασιμάτη και να γυρίσω στο ζήτημα των δανείων γιατί είναι πολύ σημαντικό. Συνεχίζει στην ίδια συνέντευξη (ο Κασιμάτης). Ερώτηση: ‘‘Ωστόσο μας κάνει εντύπωση το παραπάνω γεγονός, διότι η ‘‘Τρόικα’’ δεν ήθελε να εξασφαλιστεί εκατό τοις εκατό;’’ Απαντάει: ‘‘Προσωπικά πιστεύω ότι οι δανειστές μας τα ήξεραν όλα. Δεν ήθελαν αρχικά να τεθεί μια συζήτηση γύρω από τους πρωτοφανείς και παράνομους όρους που είχαν θέσει, καθώς τότε θα ακολουθούσε πολύ πιθανόν η εξέγερση των λαών της Ευρώπης, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τους συγκεκριμένους όρους. Ακόμα και οι βουλευτές και οι υπουργοί μας δεν γνωρίζουν τους όρους. Βλέπετε, δεν είχε κανείς το ενδιαφέρον να ψάξει και να διαβάσει. Άλλωστε ήταν υποχρέωσή τους να ενημερωθούν. Ούτε τα κόμματα γνωρίζουν τι ακριβώς έχουμε υπογράψει’’. Ερώτηση: ‘‘Δηλαδή, επιρρίπτετε εμμέσως πλην σαφώς ευθύνες και στα κόμματα της Βουλής;’’ Απάντηση: ‘‘Βεβαίως, σε όλα τα κόμματα’’. Άλλη ερώτηση που του γίνεται είναι η εξής: ‘‘Σε τέτοιες περιπτώσεις οι δικαστικές αρχές δεν έχουν δικαίωμα παρέμβασης;’’ Θα σας στεναχωρήσει η απάντηση που δίνει: ‘‘Θα μπορούσαν να παρέμβουν. Δυστυχώς, όμως, η δικαστική εξουσία είναι για τα μικρά πράγματα και όχι για τα μεγάλα’’. Και τον ρωτάνε μετά: ‘‘Κύριε Κασιμάτη απ’ όσο γνωρίζουμε, έχετε ήδη καταφύγει στα ελληνικά δικαστήρια για αίτηση ακύρωσης όσον αφορά τις περικοπές μισθών και συντάξεων και από ’κει και πέρα εάν σας δικαιώσουν, είστε αποφασισμένος να προσφύγετε στο Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ποιες ακριβώς είναι οι εξελίξεις;’’ Απαντάει αυτός: ‘‘ Όντως έγινε προσφυγή στα ελληνικά δικαστήρια τον Οκτώβριο του 2010 νομίζω. Η απόφαση όμως εκκρεμεί μέχρι σήμερα. Η εισήγηση η οποία από νομικής πλευράς ήταν εντελώς απαράδεκτη, βγήκε εναντίον των θέσεών μας, υποστηρίζοντας δηλαδή ότι οι διαδικασίες είναι νόμιμες. Ήταν σαφώς πολιτικό κείμενο. Το θέμα όμως είχε μια δυσκολία, καθώς εάν βγει και η απόφαση αρνητική, τότε το δικαστήριο θα παραβιάσει βασικές αρχές της νομολογίας και της Ελλάδας και της Ευρώπης και του Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου’’. Δηλαδή, αυτός αναγνωρίζει ότι και η δικαστική εξουσία στην ουσία, μέσα στο κόλπο είναι. Αυτό λέει. Τώρα, θα μου πείτε ‘‘τι έκανε,’’ θα το συζητήσουμε.
Γιατί γίνονται όλα αυτά; Μια επόμενη ερώτηση λέει: ‘‘Απ’ ότι φαίνεται, το ΔΝΤ δεν θέλει να θίξει το μεγάλο κεφάλαιο. Επίσης, απ’ ότι φαίνεται, οι υπογράφοντες και από τις δυο πλευρές γνωρίζουν πως αυτά τα μέτρα δεν θα επιφέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Επομένως που οδηγούμαστε;’’
Δηλαδή ήξεραν από τα πριν ότι όλα αυτά που λέγανε ότι θα καταφέρουν με τα προγράμματα ‘‘διάσωσης’’ της Ελλάδας δεν θα επιτευχθούν. Και υπάρχουν στοιχεία – όλοι τα διαβάζαμε, να μην τα αναφέρω –, για τους στόχους των προγραμμάτων ‘‘διάσωσης’’, τα οποία προγράμματα έλεγαν αφού τα εφαρμόσεις , θα μειωθεί π.χ. στο τάδε επίπεδο το χρέος το τάδε έτος, το δημοσιονομικό έλλειμμα θα μειωθεί σε αυτό το επίπεδο, η ανάπτυξη θα αυξηθεί τόσο. Όλα αυτά τα έλεγαν για να τα ακυρώσει η ίδια η πραγματικότητα, ξανά και ξανά. Το ΔΝΤ είχε προβλέψει σε σχέση με το χρέος ότι είναι μη βιώσιμο και ότι τα προγράμματα δεν πρόκειται να επιφέρουν μείωση του χρέους ούτε να καταστεί αυτό βιώσιμο. Και αυτό επέμενε για κούρεμα από την αρχή. Με τη μόνη διαφορά ότι το ΔΝΤ δεν το ένοιαζε τόσο γιατί στο ελληνικό πρόβλημα περισσότερο εμπλέκονταν οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Είναι και το θέμα της πολιτικής σκοπιμότητας. Απαντάει τώρα αυτός (ο Κασιμάτης): ‘‘Οδηγούμαστε ακριβώς εκεί που θέλει η σημερινή πολιτική του μεγάλου ανώνυμου κεφαλαίου. Σήμερα αντιμετωπίζουμε καθολική κρίση του συστήματος, ακριβώς διότι το σύστημα της αστικής οικονομίας, δεν αντέχει την τεράστια εξουσία που ασκείται από μια πρωτοφανή συγκέντρωση κεφαλαίου, η οποία δεν είχε προβλεφθεί ούτε και από τον Μαρξ. Διότι σήμερα το κεφάλαιο πολλαπλασιάζεται έξω από την διαδικασία παραγωγής αγαθών, μέσω των ‘‘χαρτιών’’ στο χρηματιστήριο. Το κεφάλαιο πλέον είναι τραπεζικό και ελέγχεται από συγκεκριμένους διαχειριστές του’’. Έχω μια διαφωνία σε αυτό, αλλά τέλος πάντων. ‘‘Το πρόβλημα δεν είναι ταξικό, αλλά διαρθρωτικό’’. Και εδώ διαφωνώ. ‘‘Το γεγονός αυτό αποτελεί τη βασική αιτία των κρίσεων, καθώς είχαμε μια φούσκα εκτός εργοστασίων, η οποία παράγει δύναμη έξω από το πολιτικό σύστημα. Ακόμη και η δικτατορία για παράδειγμα, ή ένα άλλο αυταρχικό καθεστώς αποτελούν σύστημα πολιτικής εξουσίας και ελέγχονται πολιτικά. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια εξωπολιτική εξουσία που κατευθύνει όλες τις κυβερνήσεις’’.
Δηλαδή αυτό που λέει είναι ότι το μεγάλο κεφάλαιο είναι η πραγματική εξουσία και επιβάλλει μια δικτατορία. Αυτή τη στιγμή δεν υφίσταται αντιπροσωπευτική ‘‘δημοκρατία’’, όχι μόνο με την έννοια ότι έχουν παραβιαστεί συγκεκριμένα άρθρα του Συντάγματος, ότι έχει καταλυθεί με τα ‘‘μνημόνια’’ το Σύνταγμα. Αντικειμενικά και καθολικά έχουμε μια δομή εξουσίας η οποία δεν ελέγχεται από καμία πολιτική εξουσία. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε πουθενά. Είναι όλοι υποχρεωμένοι να γονατίσουν. Συνεπώς δεν αντιμετωπίζεται αυτή η εξουσία με μεθόδους και με πολιτικές εντός του συστήματος. Όποιος μπαίνει στο σύστημα, θα συμβιβαστεί.
Ένα τελευταίο από τον Κασιμάτη. Ερώτηση: ‘‘Πόσο και προς ποια κατεύθυνση μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση της σημερινής μας κατάστασης η λαϊκή αντίδραση, οι κινητοποιήσεις και οι εξ ’αυτών προκύπτουσες ‘‘συγκρούσεις’’ με τις αρχές καταστολής;’’ Τον ρωτάνε για τις εξεγέρσεις στους δρόμους. Όλοι τα θυμόμαστε τα γεγονότα. Μεγάλοι άνθρωποι έσπαζαν τράπεζες. Δεν ίσχυε αυτό που παρουσίαζαν τα ΜΜΕ ‘‘οι 50 μπαχαλάδηκες, με τις κουκούλες’’. Απαντάει (ο Κασιμάτης): ‘‘Η πιο μεγάλη δύναμη που διαθέτει ο άνθρωπος είναι η δύναμη του λαού, η δύναμη της κοινότητας. Και αν ακόμη καταβληθεί για λίγο, τελικά νικά’’. Δηλαδή αυτό που λέει είναι ‘‘καλά κάνετε’’.
Σε κάποια άλλη συνέντευξη τον είχαν ρωτήσει ‘‘με βάση αυτά που λέτε ότι είναι αντισυνταγματικό το ‘‘Μνημόνιο’’, γιατί δεν έχουν ακυρωθεί τα μέτρα που επέβαλε; (από τη δικαστική εξουσία). Ή γιατί δεν έχει αποπεμφθεί η κυβέρνηση και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας; Τι στάση τηρούν κοντά εννιά μήνες τώρα τα δικαστήρια;’’ Η ερώτηση αυτή (έγινε σε συνέντευξη από τον Δημήτρη Κωνσταντάρα στο περιοδικό Crash στις 5 Μαΐου 2011) μιλά ουσιαστικά για ανατροπή της πολιτικής εξουσίας από τη δικαστική εξουσία. Ο ίδιος απαντά ‘‘Αποπομπή Προέδρου της Δημοκρατίας και αποπομπή της κυβέρνησης, υπάρχει μόνο στις δικτατορίες και γενικά στα αυταρχικά καθεστώτα καθώς και στην επανάσταση. Στη δημοκρατία δεν υπάρχει’’. Ποιο είδος επανάστασης εννοεί όπου η δικαστική εξουσία ανατρέπει μια κυβέρνηση, πιστεύω πως γίνεται αντιληπτό. Συνεχίζει όμως: ‘‘Επομένως εγώ δεν υποστηρίζω τίποτα απ’ όλα αυτά. Η αποπομπή κυβέρνησης και κάθε άλλου οργάνου του κράτους νοείται βεβαίως, σε περίπτωση σφετερισμού της λαϊκής κυριαρχίας είτε μέσω των εκλογών με καταψήφιση είτε με λαϊκή αντίσταση σύμφωνα με το ακροτελεύτιο άρθρο (άρθρο 120) του Συντάγματος’’. Στην ουσία με αυτή την τοποθέτηση και εφόσον η ερώτηση αφορούσε στην αποπομπή της κυβέρνησης, η αναφορά του στο δικαίωμα με βάση το 120 Σ. με στόχο την αποπομπή μιας κυβέρνησης λόγω σφετερισμού της λαϊκής κυριαρχίας, είναι θέση υπέρ της νομιμότητας μιας κυβερνητικής ανατροπής από τα κάτω. Δηλαδή μιας κοινωνικής επανάστασης. Εν κατακλείδει αυτό που προκύπτει απ’ όλα αυτά είναι πως ‘‘ναι έχεις ως λαός το δικαίωμα να τους ανατρέψεις’’.
Περάσαμε σε μια ακραία πολιτικά κατάσταση στην Ελλάδα με τα ‘‘Μνημόνια’’, με τη μόνη διαφορά ότι ο δρόμος για να φτάσουμε σε αυτή την ακραία συνθήκη με όλες αυτές τις παραβιάσεις στο κυρίαρχο Δίκαιο και ουσιαστικά την κατάλυση του Συντάγματος και του αντιπροσωπευτικού συστήματος, έχει προϋπάρξει μια πορεία. Η οποία πορεία έστρωνε τον δρόμο προς αυτή την κατάληξη. Αυτή η πορεία λέγεται καπιταλιστική εξέλιξη, κατ’ εμέ. Έγινε μια μεγάλη συζήτηση για το τι φταίει για την κρίση. Φταίνε ο μεγάλες παροχές, οι μισθοί και τα bonus που παίρνουν τα λεγόμενα golden boys που ακούγαμε τότε; Φταίει η ασυδοσία και η απουσία ελέγχου του τραπεζικού συστήματος; Φταίει (αυτό που λέει και ο Κασιμάτης) το γεγονός ότι δημιουργείται μια μεγάλη ‘‘οικονομία’’ από χαρτιά, η οποία είναι ανεξέλεγκτη και διαφεντεύει τις τύχες των ανθρώπων;
Το ερώτημα είναι αν υπάρχει κάποιος τρόπος ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα ώστε να αποφύγουμε τη ‘‘φασαρία’’ μιας επανάστασης. Γίνανε διάφορες συζητήσεις. Όταν όλα πάνε καλά, όλοι προσκυνούν τον καπιταλισμό. Αυτό συνέβαινε την δεκαετία του ’50. Μέχρι και η αριστερά είχε γονατίσει και υποκλινόταν στον καπιταλισμό. Ήταν το ‘‘τέλειο σύστημα’’. ‘‘Κοιτάξτε, προχωρά μόνο του, δεν υπάρχει αντίπαλο πολιτικό δέος, δεν υπάρχει τίποτα έξω από τον καπιταλισμό’’.
Όμως εκείνη ήταν και η περίοδος όπου άρχισε να αναπτύσσεται η ‘‘οικονομία του χρέους’’. Λέγοντας ‘‘οικονομία του χρέους’’ εννοούμε πως η ανάπτυξη του καπιταλισμού βασίζεται στο χρέος. Το χρέος των κρατών, – το δημόσιο χρέος – και το ιδιωτικό χρέος. Ήταν η περίοδος που το τραπεζικό σύστημα άλλαζε λειτουργία. Ενώ μέχρι τη δεκαετία του ’80 οι τράπεζες ήταν γεμάτες με δεσμεύσεις και περιορισμούς, η ίδια η δυναμική του συστήματος και η αναζήτηση τρόπων για αύξηση των κερδών του κεφαλαίου άρχισε να διαρρηγνύει τους περιορισμούς του συστήματος από την δεκαετία του ’60, και από τη δεκαετία του ’80 άρχισαν οι ανατροπές στις τραπεζικές λειτουργίες. Μέχρι τότε η τράπεζα έπαιρνε καταθέσεις και χορηγούσε δάνεια. Το κέρδος της είναι από την διαφορά του επιτοκίου των καταθέσεων από αυτό των δανείων. Σήμερα αυτή η λειτουργία δεν ισχύει. Γιατί δεν ισχύει; Δεν ήταν αρκετά τα κέρδη από αυτή την λειτουργία. Οπότε τι έκαναν οι τραπεζίτες; Έπρεπε να απαντηθούν κάποια ρωτήματα. Πώς μπορούσαν να κάνουν τα δάνεια πιο επικερδή. Γιατί, πρώτον, μέχρι να λήξει ένα δάνειο μπορεί να περάσουν 20 – 30 χρόνια. Δεύτερον έχουν βαθμολογηθεί με ένα δείκτη πιστοληπτικής αξιολόγησης τύπου Β ή Γ ή ακόμα και σκουπίδια (αν είναι μη εξυπηρετούμενα). Τρίτον, να βρεθεί τρόπος να δίνονται περισσότερα δάνεια. Γιατί ο αριθμός των δανείων που χορηγούνταν περιοριζόταν από τα κεφαλαιακά αποθέματα των τραπεζών. Δεν μπορούσαν να δίνουν όσα δάνεια ήθελαν.
Οπότε τι έκαναν: έφτιαξαν τις λεγόμενες εταιρείες ‘‘ειδικού σκοπού’’. Σε αυτές έδιναν τα δάνεια, τα τιτλοποιούσαν, τα πωλούσαν σε εταιρείες, και στις τράπεζες δεν υπήρχαν πια δάνεια στο ενεργητικό τους παρά μόνο καταθέσεις και τα κέρδη από τις πωλήσεις των τιτλοποιημένων δανείων. Μπορούσε η ίδια η τράπεζα να δημιουργήσει μια εταιρεία ‘‘ειδικού σκοπού’’. Ή κάποια να απευθυνόταν σε μία που βρισκόταν μακριά. Στα έγγραφα που διαβάστηκαν, θυμάστε, υπήρχε η περίπτωση δανειοληπτών, οι οποίοι δεν μπορούσαν να υπαχθούν στο νόμο Κατσέλη, για δάνεια που αφορούσαν στην αγορά πρώτης κατοικίας και τους έλεγε η τράπεζα ‘‘μα δεν είμαστε εμείς που έχουμε το δάνειο· η τράπεζα που πήρες το δάνειο δεν είναι αυτή που έχει το δάνειό σου’’. Το δάνειο είχε καταλήξει σε μια εταιρεία ‘‘ειδικού σκοπού’’ που την είχε ιδρύσει η Μorgan Stanley στις ΗΠΑ, για παράδειγμα. ‘‘Εκεί να πας να απευθυνθείς. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα’’ του είπαν στην τράπεζα. Ούτε τα δικαστήρια μπορούσαν να κάνουν τίποτα ούτε η τράπεζα μπορεί να κάνει τίποτα, κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Οπότε τα περί νόμου Κατσέλη και τα περί προστασίας της πρώτης κατοικίας είναι κοροϊδία σε αυτές τις περιπτώσεις.
Έφτιαξαν τις εταιρείες ‘‘ειδικού σκοπού’’ οι οποίες έπαιρναν δάνεια και τα τιτλοποιούσαν και για τις τράπεζες έγιναν τα δάνεια πηγή κερδοφορίας και σβήνονταν από το ενεργητικό τους. Μπορούσαν τώρα να παράγουν νέα δάνεια, τα οποία επίσης απομάκρυναν από τα χαρτοφυλάκιά τους, και νέα δάνεια Με αυτό τον τρόπο οι τράπεζες είχαν αλλάξει την ληκτικότητα των δανείων έχοντας κέρδη πριν την λήξη τους, και με την τιτλοποίηση, είχαν μετατρέψει την πιστοληπτική αξιολόγηση αφού τα δάνεια από βαθμολόγηση π.χ. Β, με τις τιτλοποιπήσεις ως ‘‘επενδυτικά προϊόντα υψηλής αξιολόγησης’’ βαθμολογούνταν με Α. Τέλος, είχαν τη δυνατότητα να δίνουν απεριόριστο αριθμό δανείων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φθάνουν σε τέτοιο επίπεδο μόχλευσης – όπως λένε οι ίδιοι στο χρηματοπιστωτικό σύστημα – όπου για παράδειγμα με 1 ευρώ στο παθητικό μιας
τράπεζας, μπορούσε να χορηγεί δάνεια της τάξεως των 100 ευρώ.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το τραπεζικό σύστημα να γίνει πυραμίδα. Με τη μόνη διαφορά ότι ήταν κερδοφόρα όλη αυτή η επιχείρηση-πυραμίδα, όσο ανέβαιναν οι εμπράγματες αξίες – τα σπίτια, οι επιχειρήσεις – και όσο ανέβαιναν οι αξίες των τίτλων στα χρηματιστήρια, όπως οι μετοχές των εταιρειών. Ο κόσμος για παράδειγμα, έπαιρνε συνεχώς δάνεια για να χτίσει σπίτια, ανέβαιναν οι τιμές των σπιτιών, ανέβαιναν οι αξίες των τιτλοποιημένων δανείων, ανέβαιναν τα κέρδη τους… Δημιουργήθηκε η φούσκα των ακινήτων. Έφθασαν σε σημείο στις ΗΠΑ, όπου η Wall Street είχε δημιουργήσει μια ‘‘βιομηχανία’’ παραγωγής τέτοιων επενδυτικών προϊόντων από δάνεια κάθε είδους. Να δίνουν στεγαστικά δάνεια κάθε είδους, να δίνουν στεγαστικά δάνεια σε ανθρώπους που δεν είχαν καθόλου χρήματα, σε μετανάστες χωρίς εισοδήματα, σε άνεργους, σε οικιακές βοηθούς που παίρνανε τρείς και εξήντα, σε εργάτες γης… Ένα βιβλίο που έχω εδώ, (‘‘Το μεγάλο σορτάρισμα’’) δείχνει και τη χυδαιότητα του πράγματος, δείχνει την ‘‘κουλτούρα’’ και τον αμοραλισμό των ανθρώπων που απαρτίζουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις αγορές. Έπαιρναν χιλιάδες τέτοια επισφαλή δάνεια, τα τιτλοποιούσαν, έφτιαχναν εκατό τέτοια πακέτα (με χίλια περίπου δάνεια κάθε πακέτο) και δημιουργούσαν ένα – από τα γνωστά μας πλέον – CDO. Παρήγαγαν πολλά τέτοια CDO και τα πουλούσαν. Τα πουλούσαν σε επενδυτές κορόιδα, σε ασφαλιστικά ταμεία, πουλούσαν π.χ. σε αγροτικούς συνεταιρισμούς στην Ινδία. Η Deutsche Bank γράφει σε αυτό το βιβλίο (‘‘Το μεγάλο σορτάρισμα’’), είχε πρωτοστατήσει σε αυτό και είχε βρει κάτι κορόιδα στη Γερμανία που τους τα πουλούσε.
Το χρήμα έρρεε άφθονο. Και επειδή έρρεε άφθονο, πίστευαν ότι μπορούσε εσαεί να ρέει άφθονο και συνέχισαν το ίδιο ‘‘βιολί’’ με τις τιτλοποιήσεις. Όταν κινδύνευε να στερέψει η αγορά των δανείων, έλεγαν στους δανειολήπτες ‘‘ανεβαίνει η αξία του σπιτιού σου, πάρε και άλλο δάνειο και βάλε δεύτερη υποθήκη το σπίτι σου γιατί ανεβαίνει η «αντικειμενική» του αξία’’. Βρέθηκαν (γράφει αυτό το βιβλίο) στην Αμερική, οικιακές βοηθοί να έχουν τρείς και τέσσερις μεζονέτες. Το ίδιο βιβλίο λέει πως η καρδιά της Wall Street είχε γίνει η βιομηχανία των CDO. Κάποιοι βέβαια, μέσα από το ίδιο σύστημα, συνειδητοποίησαν ότι όλο αυτό είναι μια απάτη. Ένα συντονισμένο σχέδιο στο οποίο συμμετείχε όλη η Wall Street, όλες οι επενδυτικές τράπεζες στις ΗΠΑ, στο City του Λονδίνου, η HSBC, η Deutsche Bank στην Ευρώπη. Οι πάντες. Συνειδητοποίησαν ότι αυτή η απάτη με την τιτλοποίηση, όπου δάνεια σκουπίδια μετατρέπονται σε επενδυτικά προϊόντα άριστης πιστοληπτικής αξιολόγησης, δεν μπορεί να συνεχιστεί και ξεκίνησαν να στοιχηματίζουν εναντίον αυτής της αγοράς. Αυτό το βιβλίο το ’χει γράψει ένας δημοσιογράφος, ο οποίος δούλευε σε μια επενδυτική εταιρεία, τη Salomon Brothers, και ο οποίος παρουσιάζει τον εαυτό του ότι αντιμετώπισε ένα ηθικό δίλημμα γιατί δούλευε εκεί και πλούτιζε χωρίς να κάνει τίποτα. Πουλούσε χαρτιά τέτοιου είδους. Δηλαδή ήταν πωλητής CDO. Θεωρούσε ότι αυτό που πουλάει είναι αέρας κοπανιστός, είχε ηθικό πρόβλημα και παραιτήθηκε. Και μετά ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Έγραψε ένα βιβλίο με την εμπειρία του στη Wall Street και θεωρούσε ότι θα συμβάλει ώστε να σταματήσει η νεολαία, της οποίας ως γνωστό, τα καλύτερα μυαλά τρέχουν να μπουν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, να αναζητά δουλειά εκεί. Και συμβαίνει αυτό γιατί είναι τέτοια η κουλτούρα πλέον, του γρήγορου κέρδους, της αρπαχτής, να τη ‘‘φέρουν’’ ο ένας στον άλλον…. Αυτές είναι οι αξίες που τροφοδοτεί το σύστημα από πάνω στις κοινωνίες. Αυτός λέει, πως ήθελε να δώσει ένα ηθικό παράδειγμα και να πείσει το νέο ‘‘κοίταξε να δεις, μην εγκαταλείπεις το όνειρό σου, π.χ. να γίνεις ωκεανογράφος που είναι πολύ πιο δημιουργικό και ωραίο και πας στη Wall Street και γίνεις ένας απατεώνας και μισός’’. Και τελικά τι έγινε; Μετά την έκδοση του πρώτου του βιβλίου, τον έπαιρναν τηλέφωνο νέοι από τα πανεπιστήμια ή από τις δουλειές τους σε εταιρείες της Wall Street και αλλού και τον ρώταγαν ‘‘μήπως ξέρεις κάποιον τρόπο, κάποια επικερδή «επένδυση», να βγάλουμε λεφτά;’’ Και απογοητεύτηκε τελείως. Μετά την κρίση του 2008 έψαξε και βρήκε κάποιους επιτήδειους οι οποίοι είχαν οργανωθεί δημιουργώντας hedge funds, τα κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου, για να επενδύσουν, να στοιχηματίσουν, στην καταστροφή του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Βρήκε κάποιους από αυτούς και έγραψε ένα βιβλίο. Δεν είναι θέμα αν συμφωνείς ή διαφωνείς με αυτό το βιβλίο. Η σημασία του είναι ότι δείχνει την κουλτούρα τους, δείχνει το πώς ένα ολόκληρο σύστημα είναι δομημένο να καταστρέψει τους φτωχούς, να ‘‘τη φέρνει’’ ο ένας στον άλλον. Ακόμα και μέσα στην ίδια τράπεζα, διαφορετικά τμήματα να ‘‘ποντάρουν’’ εναντίον άλλων τμημάτων. Αυτό αναδεικνύει ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι παντελώς ανεξέλεγκτο. Το γιατί δεν ελέγχεται, θα μας το πει ένας πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, της FED. Εκεί είναι η πραγματικότητα για το αν ελέγχεται ή δεν ελέγχεται το σύστημα.
Ένα πράγμα μόνο θα σας διαβάσω γιατί είναι πολύ χαρακτηριστικό σε αυτό το βιβλίο. Ένας που πλούτισε σορτάροντας (έλαβε βραχυχρόνιες θέσεις με σκοπό να στοιχηματίσει στην πtώση) την αγορά των subprimes – των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων στις HΠΑ, τα οποία ήταν σκουπίδια. Δημιουργώντας τα πακέτα CDO, τα έδιναν στους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης (την Fitch, την Moody’s, και την Standard & Poor’s) οι οποίες πληρώνονταν από την Wall Street, τα αναβάθμιζαν και ενώ ήταν σκουπίδια, τα παρουσίαζαν ως AAA και τα πουλούσαν ως ασφαλή επενδυτικά προϊόντα. Χωρίς κανένας να γνωρίζει τι περιείχε ένα CDO, τα πουλούσαν σε πλούσιους και φτωχούς, σε ασφαλιστικά ταμεία, εταιρείες, σε συνεταιρισμούς. Σε όλο τον κόσμο τα πουλούσαν. Και τι ήταν αυτά; Σκουπίδια. Είχε φτιαχτεί μια ολόκληρη βιομηχανία παραγωγής CDO με αυτά τα δάνεια. Και λέει κάποιος από αυτούς που είχαν σορτάρει την αγορά των subprimes, όταν κατέρρεε το χρηματοπιστωτικό σύστημα:
‘‘Οι ανώτερες τάξεις σε αυτή τη χώρα τη βίασαν. Γαμήσατε τον κόσμο. Χτίσατε ένα κάστρο για να γδέρνετε τον κοσμάκη. Ούτε μια φορά δεν συνάντησα, όλα αυτά τα χρόνια δεν συνάντησα έναν άνθρωπο από μεγάλη εταιρεία της Wall Street που να περνάει κρίση συνείδησης. Κανείς ποτέ δεν είπε αυτό δεν είναι σωστό’’. Αναρωτιόταν αυτός, κανένας από όλους αυτούς δεν θα πάει σε κανένα δικαστήριο; Κάτι να γίνει; Τίποτα. Και όταν κατέρρευσε όλο αυτό το παραμύθι, έτρεξε το αμερικάνικο δημόσιο να τους σώσει. Το ίδιο έγινε και στην Ευρώπη. Πόσα τρισεκατομμύρια διοχετεύτηκαν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα για να μην καταρρεύσει. Γιατί να μην καταρρεύσει; Για να σωθούν ποιοι; Μερικές εκατοντάδες, λίγες χιλιάδες πλουσίων στον πλανήτη. Αλλά, όπως λένε, είναι τόσο αλληλοσυνδεδεμένα μεταξύ τους τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, που είναι αδύνατον να τα αφήσουμε να καταρρεύσουν. Με τη μόνη διαφορά ότι πρώτον, δεν αντέχουν οι κοινωνίες να σηκώσουν όλους αυτούς τους απατεώνες και δεύτερον, δεν είναι ηθικά σωστό να τους σηκώνουν. Ηθικά είναι ανεπίτρεπτο να πληρώνει ο κοσμάκης, να μην έχει ο ίδιος να φάει για να σωθούν αυτά τα καθάρματα. και να συνεχίζουν το ίδιο και το ίδιο βιολί’’.
Τίποτα δεν άλλαξε. Από την κρίση του 2008 δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Η ΕΚΤ που δεν είχε πώς να αντιμετωπίσει την κρίση των ευρωπαϊκών τραπεζών, οι οποίες κάθονταν (και εξακολουθούν να κάθονται) σε ένα βουνό από χρέη – όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν στην ουσία χρεοκοπήσει – , τους έλεγε να κάνουν ό, τι ακριβώς έκαναν οι αμερικάνικες τράπεζες και έφτασαν στην απειλή της κατάρρευ-σης: Τιτλοποιήσεις των χρεών. Η ΕΚΤ τους είπε: ‘‘έχετε χρέη; Τιτλοποιείστε τα. Δεν έχετε πού να τα πουλήσετε; Κρατείστε εσείς, δεν πειράζει. Μετά δώστε τα σε εμένα και εγώ μπορώ να σας δώσω χρήμα ως εξασφάλιση. Και να μπορείτε να συνεχίσετε να υπάρχετε. Όχι να δίνετε δάνεια. Να μην πέσετε’’. Γιατί από το 2008 ως γνωστό, η πίστη κατάρρευσε. Κανένας δεν δάνειζε κανένα, γιατί πολύ απλά, κανένας δεν ήξερε πόσα από αυτά τα ‘‘σκατένια’’ ομόλογα, που λέει και αυτός εδώ (στο βιβλίο ‘‘το μεγάλο σορτάρισμα’’), είχε ο καθένας, η κάθε τράπεζα στα συρτάρια της. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα ήταν terra igognita. Γιατί δεν γνώριζε τι έκανε ο άλλος.
Αυτή είναι η πραγματική εξουσία και από κάτω, υποτίθεται, υπάρχει δημοκρατία. Όχι, δεν είναι έτσι. Γιατί αυτούς υπηρετούμε.
Το αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι εδώ και καιρό ο μεταπράτης, που έλεγε ο Χρυσόγονος. Απλά τώρα αποκαλύφθηκε. Με την κρίση στην Ελλάδα αποκαλύφθηκε το μέγεθος της απάτης, της υποκρισίας και της δουλοπρέπειας της πολιτικής ελίτ απέναντι σε όλα αυτά.
Ο bloko
Ελλάδας – Παράρτημα Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – και το γραφείο του μόνιμου αντιπροσώπου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Αθήνα (Ουες Μακ Γκρόου). Θυμίζουμε πως η οργάνωση με την ενέργεια αυτή χτύπησε στις 10/4/2014 τους 2 από τους τρείς θεσμούς που ευθύνονταν για την επιβολή των μνημονίων στην Ελλάδα.
Στην πρώτη δίκη ο Ν.Μαζιώτης καταδικάστηκε σε ισόβια και 129 χρόνια κάθειρξη ενώ η Πόλα Ρούπα που βρίσκονταν τότε στην ‘’παρανομία ‘’ καταδικάστηκε σε 11 χρόνια για πλημμεληματικές πράξεις.
Τρία χρόνια αργότερα μετά τη σύλληψή της η Πόλα Ρούπα για την ίδια υπόθεση καταδικάστηκε επίσης σε ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη. Δημοσιοποιούμε την Πολιτική της Κατάθεση στο Εφετείο που με την έκδοση της απόφασης ολοκληρώνεται μετά από 1,5 χρόνο διαδικασίας:
Θα ξεκινήσω από την επίθεση στην ΤτΕ και το ΔΝΤ γιατί είναι η κεντρική υπόθεση.
Η επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα εναντίον της ΤτΕ έγινε μέσα σε μια πολύ συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Βέβαια όλη η δράση του Επαναστατικού Αγώνα ήταν άμεσα συνυφασμένη και συνδεδεμένη με την ιστορική περίοδο με την οποία ξεκίνησε.
Όμως ειδικά αυτή η ενέργεια ήταν μια απάντηση σε μια συγκεκριμένη συνθήκη. Την έχουμε αναλύσει, έχουμε δώσει και έγγραφα που έχουν αναγνωστεί από το δικαστήριο, στα οποία άλλοι άνθρωποι – και μάλιστα άνθρωποι μέσα από το ίδιο το καθεστωτικό πλαίσιο, συνταγματολόγοι κλπ –, δήλωναν ότι αυτές οι συμβάσεις Δανεισμού είναι παράνομες, αντισυνταγματικές, έρχονταν σε αντίθεση με το εθνικό και διεθνές δίκαιο κλπ.
Υπάρχουν και άλλες διαστάσεις αυτής της ιστορίας. Δεν έχουμε δώσει όλα όσα θα έπρεπε να διαβαστούν σε αυτή την δίκη και για οικονομία χρόνου.
Ένα θέμα επίσης είναι ότι αυτές οι συμβάσεις δανεισμού επιβλήθηκαν και με μεγάλη βία. Δεν δόθηκε καμία ευκαιρία να γίνουν γνωστές, να συζητηθούν, να υπάρχει ένας μπούσουλας – να το πω έτσι – σε όλο τον κόσμο, σε όλη την κοινωνία και να δουν πως μπορεί η κοινωνία να αντιδράσει. Με αποτέλεσμα οι κινητοποιήσεις οι οποίες είχαν γίνει το 2010 να αφορούν τα μέτρα που θα λάμβαναν ώστε να αντιμετωπιστεί το δημοσιονομικό πρόβλημα, έτσι όπως παρουσιαζόταν, ως αιτία της ελληνικής κρίσης. Δεν ήταν ακριβώς έτσι. Θα αναφερθώ πιο μετά σε αυτό το ζήτημα.
Υπήρχε μια σημαντική παράμετρος . Ότι κανένας δεν γνώριζε τίποτα. Αυτά τα είχε γράψει ο Κασιμάτης στο βιβλίο από το οποίο δώσαμε και διαβάστηκαν κάποια αποσπάσματα. Αυτός έλεγε ότι υπήρχε μια συντονισμένη σιωπή από τα ΜΜΕ και από την πολιτική εξουσία. Τα γράφει στο βιβλίο. Σε μια συνέντευξη που περιλαμβάνεται σε αυτό το βιβλίο (‘‘Οι παράνομες συμβάσεις δανεισμού της Ελλάδας’’ εκδ. Λιβάνη). Σε αυτή την συνέντευξη του κάνουν την εξής ερώτηση: ‘‘Θεωρείτε πως η απόκρυψη της συγκεκριμένης Σύμβασης έγινε εσκεμμένα από τα ΜΜΕ; Πήραν κάποια εντολή’’; ‘‘Βεβαίως’’ λέει, ‘‘κατά την γνώμη μου πήραν εντολή. Δεν είναι δυνατόν να μην τους ενδιέφερε να δουν αναλυτικά τι ακριβώς υπεγράφη’’.
Δηλαδή, υπέγραφαν πράγματα που δεν τα γνώριζαν. Υπέγραφαν πράγματα για τα οποία δεν έγινε καμία διαπραγμάτευση. Έχουν γραφεί και από τον ίδιο τον αντιπρόσωπο της Ελλάδας στο ΔΝΤ, τον Ρουμελιώτη. Είχε βγάλει και αυτός βιβλίο. Αυτός έλεγε πως πρώτη φορά στην ιστορία, τέτοια σκληρή Σύμβαση επιβάλλεται και γίνεται αποδεκτή χωρίς καμία διαπραγμάτευση. Το ίδιο το ΔΝΤ αντέδρασε στον τρόπο που έγινε αποδεκτή αυτή η Σύμβαση. Το ΔΝΤ που είναι υπεύθυνο για την καταστροφή τόσων χωρών παγκοσμίως – σε οικονομίες χωρών του αναπτυσσόμενου ή υπανάπτυκτου καπιταλιστικού κόσμου –, στην Αφρική, την Λατινική Αμερική, τη Νοτιανατολική Ασία. Στις χώρες αυτές ύστερα από μια συντονισμένη επίθεση ‘‘φιλίας’’ από κεφάλαια που προέρχονταν από το καπιταλιστικό κέντρο και εισέρρεαν σε αυτές τις χώρες, το μεγάλο κεφάλαιο κατάφερνε να τις γονατίσει. Και ερχόταν μετά το ΔΝΤ ως ‘‘σωτήρας τους’’ παραχωρώντας τους δάνεια και ζητώντας νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις στις οικονομίες τους, με αποτέλεσμα όλες αυτές οι οικονομίες να καταρρέουν.
Το ίδιο το ΔΝΤ με το γνωστό πολύ σκληρό πρόσωπο που έχει σε όλο τον κόσμο, όταν έγιναν οι πρώτες συζητήσεις για τις Συμβάσεις Δανεισμού στην Ελλάδα, πίεζε για κούρεμα του ελληνικού χρέους. Και η ίδια η ελληνική πολιτική εξουσία δεν ήθελε. Ευθυγραμμίστηκε με την ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ, η οποία δεν ήθελε κούρεμα του χρέους. Ένα χρέος για το οποίο, υποτίθεται, περάσαμε σε αυτό το πρόγραμμα. Και γιατί δεν ήθελε; Γιατί πολύ απλά, θα δημιουργούσαν μια κρίση επιβίωσης στο ίδιο το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης, γιατί αυτό ήταν που είχε δανείσει τις ελληνικές κυβερνήσεις και το ελληνικό κράτος, θα επέφερε μια διάχυση της ελληνικής κρίσης σε όλο το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Και δεν το ήθελαν. Οι ίδιοι (οι πολιτικοί της κυβέρνησης) ζήτησαν αυτή τη ‘‘βοήθεια’’, χωρίς κούρεμα του χρέους.
Το χρέος για κάθε χώρα, είναι μια μορφή αποικιοκρατίας. Είναι μια μορφή δουλοπαροικίας. Αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ σε σχέση με το σήμερα, είναι ότι έχουμε περάσει σε μια νέα μορφή δουλοπαροικίας, όπου όλος ο κόσμος, οι πιο φτωχοί και οι μεσαίες τάξεις, αλλά και τα κράτη βρίσκονται αλυσοδεμένα στο χρέος. Το οποίο χρέος είναι προς την υπερεθνική οικονομική ελίτ, προς το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτό είναι που δεσμεύει τη ζωή όλου του κόσμου. Ως προς αυτές τις συμβάσεις δανεισμού κανένας από την πολιτική εξουσία ούτε στην ίδια την βουλή δεν ασχολήθηκε για το τι ακριβώς είναι. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να σωθεί το σύστημα. Ως Επαναστατικός Αγώνας γράφαμε από πριν ότι το δίλημμα που θα προκύψει θα είναι το εξής: Θα σωθεί το σύστημα ή η κοινωνία; Η απάντηση όλων – μα όλων – ήταν να σωθεί το σύστημα και να χρεοκοπήσει η κοινωνία. Αυτό ήταν γνωστό. Όσοι είχαν ασχοληθεί με τους τρόπους διάσωσης άλλων κρατών γνωρίζανε ότι το διακύβευμα δεν ήταν η ευημερία των λαών όταν χορηγούνταν τα δάνεια από το ΔΝΤ. Ούτε η σωτηρία των λαών ούτε η αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των κοινωνιών ούτε τίποτα τέτοιο. Ίσα – ίσα, έχουμε δει τι έχει γίνει μετά από τέτοια προγράμματα στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική…;Είχαμε δει τι είχε γίνει στην Αργεντινή το 2001 όπου έφτασαν σχετικά κοντά στο να γίνει μια καθεστωτική ανατροπή. Μέσα σε μια εβδομάδα άλλαξαν τέσσερις κυβερνήσεις. Φεύγανε με τα ελικόπτερα τότε οι κυβερνώντες. Ήταν νωπές ακόμα οι μνήμες στην ελληνική κοινωνία αυτές οι εικόνες από την κατάρρευση της οικονομίας της Αργεντινής.
Γνώριζαν όλοι στο πολιτικό καθεστώς ότι όλα αυτά τα μέτρα θα ήταν καταστροφικά για την κοινωνία. Παρ’ όλα αυτά όλοι τους συμβιβάστηκαν προκειμένου να σωθεί το σύστημα. Δηλαδή, ποιοι να σωθούν πρώτοι; Οι τράπεζες. Οι τράπεζες, οι οποίες όπως ο καθένας πλέον γνωρίζει, είναι μια κλίκα μεγαλοαπατεώνων που πλουτίζουν ξεζουμίζοντας τον λαό. Αυτό έκαναν και οι ευρωπαϊκές τράπεζες, αυτό έκαναν και οι ελληνικές.
Σας δώσαμε και διαβάσατε παραδείγματα για τις ‘‘συμπεριφορές’’ μεγάλων συστημικών τραπεζών, όπως για παράδειγμα της Πειραιώς, που ήταν και απέναντι από την ΤτΕ. Ο ‘‘κύριος’’ Σάλλας είναι ένα παράδειγμα ενός ανθρώπου ο οποίος έχει ένα τραπεζικό ίδρυμα μέσα απ’ το οποίο ο ίδιος πλουτίζει μέσα από κομπίνες. Δηλαδή, πέρα από την αισχροκέρδεια των τόκων όπου μέσα σε ένα διάστημα πολλών χρόνων δανείζεται από την ΕΚΤ με μηδενικά σχεδόν επιτόκια, δανείζει την ελληνική κοινωνία με επιτόκια που μπορεί να ξεκινάνε από 3 – 4% και να φθάνουν ως 15% όπως ήταν οι τόκοι στις πιστωτικές κάρτες. Αυτή η επιτοκιακή διαφορά είναι αιτία πλουτισμού για τις τράπεζες. Όμως δεν τους έφθαναν μόνο αυτά. ‘‘ Όταν άρχισαν τα δύσκολα’’ είδαμε τι κάνανε. Αυτή είναι μια πρακτική που δεν είναι μόνο δικιά του, του Σάλλα. Ανάλογες πρακτικές ακολουθούσαν και ακολουθούν όλοι οι τραπεζίτες. Οι άνθρωποι αυτοί έστηναν εταιρείες οι οποίες τους χρηματοδοτούσαν, μετά κήρυτταν πτώχευση και ερχόταν το ελληνικό δημόσιο και τους στήριζε με δημόσιο χρήμα. Αυτά τα κεφάλαια που πάνε σε αυτούς τους τραπεζίτες, σε αυτούς τους εγκληματίες, είναι αυτά που ο λαός θα πρέπει να πληρώσει με το αίμα του: Να του κόβουν τον μισθό, να του κόβουν την σύνταξη, να μην έχει να φάει, να μην έχει σπίτι, να μένει άστεγος και στο τέλος να βάζει και μια θηλιά στο λαιμό του και να τελειώνει η ιστορία. Ή να πεθαίνει άρρωστος χωρίς να έχει την δυνατότητα να αντιμετωπίσει την αρρώστια.
Είναι μια εγκληματική πρακτική. Αυτό το σύστημα είναι ένα εγκληματικό σύστημα.
Θα ξαναγυρίσω στον Κασιμάτη. Δεν γνωρίζανε στη Βουλή τίποτα από το περιεχόμενο των ‘‘μνημονίων’’ και ούτε ασχολήθηκαν να μάθουν. Τα γράφει ο Κασιμάτης. Ο ίδιος πήγε και αναζήτησε στη Βουλή τη Σύμβαση να δει τι είναι, τι περιέχει. Και κανένας δεν γνώριζε τι υπέγραφε. Την βρήκε κατά λάθος, λέει ο άνθρωπος, για να τη διαβάσει.
Ένα ερώτημα: Δεν έπρεπε να είναι ενημερωμένοι όλοι για το τι πρόκειται να υπογράψουν, και το τι πρέπει να κάνουνε; Να γνωρίζουν τι περιέχει αυτή η Σύμβαση; Όσον αφορά την βασική, τη μητρική Σύμβαση που αφορά στη σύμβαση μεταξύ του ελληνικού κράτους και των κρατών της Ευρωζώνης, είναι αυτή που περιέχει όλους αυτούς τους επονείδιστους όρους όπως αυτός περί παραίτησης – αμετάκλητα και άνευ όρων – από τα δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας, κλπ. Αυτό δημιουργεί και ένα νέο ‘‘δίκαιο’’ παγκοσμίως όταν ένα κράτος αντιμετωπίζεται με τους δυσμενέστερους δυνατούς όρους, όπως είναι αυτοί. Ο Κασιμάτης λέει ότι δεν έχει υπάρξει ξανά στην ιστορία μια τέτοια ‘‘συμφωνία’’. Είναι η πρώτη φορά που επιβάλλονται τέτοιοι ειδεχθείς όροι, οι οποίοι παραβιάζουν την ίδια την εθνική κυριαρχία ενός κράτους με τη σύμβαση αποπληρωμής ενός χρέους.
Είναι οι χειρότεροι όροι που έχουν επιβληθεί ποτέ σε μια τέτοια σύμβαση. Και γιατί έχει γίνει αυτό; Γιατί η πολιτική τους ήταν η εξής:
Πολλοί έλεγαν αρχικά ότι πρέπει να γίνει στάση πληρωμών. Ο Βαρουφάκης π.χ. το έλεγε. Ότι δεν πρέπει να τους πληρώσουμε. Ότι δεν πρέπει να πάρουμε νέο δάνειο. Είναι δυνατόν ένα χρεοκοπημένο κράτος να πηγαίνει να παίρνει νέο δάνειο και με τέτοιους όρους; Γιατί το κάνουν; Γιατί; Γιατί έχουν γονατίσει και προσκυνάνε τους πλούσιους και τους τραπεζίτες ανά τον κόσμο. Αυτός είναι ο ρόλος της πολιτικής εξουσίας στην Ελλάδα και διεθνώς. Και αυτός είναι ο ρόλος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Διαβάζαμε εδώ στο δικαστήριο κείμενα που λένε ότι έχει καταλυθεί το αντιπροσωπευτικό σύστημα εξουσίας, ότι δεν υπάρχει, δεν υφίσταται. Αυτό έκαναν. Κατέλυσαν τελειωτικά το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Φθάσαμε σε αυτό το σημείο γιατί αυτή είναι η ‘‘φυσική’’ εξέλιξη των πραγμάτων. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία ως σύστημα ήταν προδιαγεγραμμένο να γονατίσει, να λυγίσει, να υποκύψει και να αυτοκαταργηθεί μπροστά σε ένα τέτοιο δίλημμα: Θα σωθεί το σύστημα ή θα σωθεί η κοινωνία; Και όλοι στράφηκαν προς την ίδια κατεύθυνση. Να σωθεί το σύστημα.
Ως Επαναστατικός Αγώνας είχαμε βάλει αυτό το δίλημμα και το είχαμε γράψει σε κείμενα μέσα από τη φυλακή που λέγαμε: ‘‘Μπροστά στο δίλημμα αν πρέπει να σωθεί το σύστημα ή η κοινωνία, θα πρέπει να καταρρεύσει το σύστημα’’. Πρόκειται για ένα δίλημμα που δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσα.
Το σύστημα είναι εγκληματικό, στηρίζεται στην εξαπάτηση, στηρίζεται στην βία – την οικονομική βία και την φυσική βία – για να πλουτίζουν λίγοι εις βάρος των πολλών. Και αυτό το σύστημα της ανισότητας, της αδικίας, της βαθιάς αδικίας δεν γίνεται να συνεχίσει να υπάρχει.
Λέει ο Κασιμάτης: ‘‘Ποτέ δεν έχουν ξανατεθεί τέτοιοι όροι σε κανένα κράτος, από τότε που υπάρχει Διεθνές Δίκαιο, δηλαδή από την ίδρυση της κοινωνίας των εθνών.’’ Τον ρωτάνε (τον Κασιμάτη) ‘‘δεν θεωρείτε σκόπιμο η κυβέρνηση να είχε ενημερώσει όλο τον ελληνικό λαό ή ακόμα ίσως θα ’πρεπε να είχε κάνει και κάποιο δημοψήφισμα;’’ Αυτός απαντάει: ‘‘Αυτό που θα ’πρεπε να γίνει είναι συζήτηση στη βουλή. Όμως οι συγκεκριμένες Συμβάσεις δεν ήταν δυνατόν να κυρωθούν από τη βουλή. Κατ’ αρχάς ο νόμος για την παραίτηση από την εθνική κυριαρχία είναι άκυρος, ακόμα και αν ψηφίσουν θετικά και οι 300 βουλευτές. Ούτε ο λαός έχει το δικαίωμα να παραδώσει την κυριαρχία με δημοψήφισμα, διότι το εκλογικό σώμα είναι σημερινό και δεν μπορεί να δεσμεύει τις επόμενες γενιές δίνοντας τέλος στην Ελλάδα ως κυρίαρχο κράτος. Από τότε λοιπόν ασκείται ένα πραξικόπημα. Ασκείται μια de facto εξουσία, η οποία δεν στηρίζεται ούτε στο Σύνταγμα ούτε στο δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ούτε στο Διεθνές Δίκαιο. Έτσι ακόμα και η είσοδος της τρόικας στη χώρα μας είναι παράνομη αφού δεν είχε νόμιμη βάση’’.
Ο Επαναστατικός Αγώνας επιτέθηκε σε μια παράνομη εξουσία.
(Πρόεδρος: Συγνώμη, αυτό που διαβάσατε τώρα είναι από συνέντευξη;)
Π.Ρούπα: Τα παραπάνω που διάβασα είναι από συνέντευξη τον Κασιμάτη στους Στέργιο – Δημήτριο Κοπτερίδη και Ζέτα Αγγελάτου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ‘‘Εξ ανατολής’’ τον Απρίλιο του 2001 και ο τίτλος του είναι ‘‘Πραξικοπηματική η εξουσία που ασκείται στην Ελλάδα’’.
Όλη η συνέντευξη αυτή αναφέρεται στην συνειδητή συσκότιση που επεβλήθη στον λαό από τα πάνω, από την πολιτική εξουσία και τα ΜΜΕ, σχετικά με το περιεχόμενο των Συμβάσεων. Και είπε κιόλας ότι γινόταν συνειδητά αυτό. Όλοι θυμόμαστε πως έσκιζαν τα ιμάτιά τους στις τηλεοράσεις ότι δεν πρέπει να καταρρεύσουμε. ‘‘Πρέπει να σωθούμε. Πρέπει να δεχτούμε τα μνημόνια. Πρέπει να τα υπογράψουμε. Πρέπει να δεχτούμε τις συμβάσεις. Πρέπει να κάνουμε θυσίες’’. Και όλοι αναμασούσαν το ιδεολόγημα των δυτικών ελίτ – ευρωπαϊκής και αμερικάνικης – περί της ‘‘ασυδοσίας του ελληνικού λαού’’ όσον αφορά τα δάνεια κλπ. Περί ‘‘των τεμπέληδων Ελλήνων που δεν δουλεύουν και ζουν με δανεικά χωρίς να παράγουν’’. Αυτά είναι ψέματα. Υπάρχουν οικονομικά στοιχεία που δείχνουν ότι πρώτον η παραγωγικότητα στην Ελλάδα ήταν αρκετά υψηλή, δεύτερον, ότι οι εργάσιμες ώρες ήταν πολύ περισσότερες από άλλων χωρών. Ήδη είχαμε περάσει μεγάλο διάστημα με τις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις, όπου οι εργαζόμενοι δούλευαν με εξαντλητικά ωράρια και με μικρές αποδοχές. Και η παραγωγικότητα, όπως είπα και πριν, ήταν αρκετά υψηλή σε σχέση με άλλες χώρες. Τέλος είχε εκδηλωθεί όντως μεγάλο ‘‘άνοιγμα’’ της κοινωνικής βάσης σε δάνεια, π.χ. για την αγορά σπιτιών. Αυτή η αγορά δανείων δημιουργήθηκε μέσα από μία προπαγάνδα των τραπεζών – ‘‘δεν είναι δυνατόν να πληρώνει κανείς νοίκι, πάρε ένα δάνειο και θα σου μείνει κάποια στιγμή το σπίτι – και πολλοί είχαν προχωρήσει στον δανεισμό, καταναλωτικά, στεγαστικά κλπ. κλπ. Αυτή ήταν μια συντονισμένη πολιτική από το μεγάλο κεφάλαιο και από τις τράπεζες γιατί μέσα από τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων οι μισθοί δεν αυξάνονταν, αλλά η κατανάλωση έπρεπε να αυξηθεί. Τα δάνεια ήταν η ‘‘λύση’’ για να συνεχιστεί η κατανάλωση, να απορροφηθεί το παραγόμενο προϊόν. Είχαμε μια δεκαετία τουλάχιστον στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της οποίας η μηχανή παραγωγής δανείων και κατανάλωσης δούλευε. Μόνο που αυτό είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας νέας αποικιοποίησης όλων των ανθρώπων μέσω των δανείων. Μια νέα μορφή δουλοπαροικίας. Πίστευαν οι άνθρωποι ότι θα τα καταφέρουν. Και αυτό γιατί υπήρχε η εξής πίστη: ‘‘ θα συνεχίσει το σύστημα να λειτουργεί το ίδιο καλά και εμείς κάποια στιγμή θα μπορέσουμε να ξεπληρώσουμε το δάνειο, θα μας μείνει και το σπίτι που πήραμε με δάνειο’’.
Μα δεν είναι έτσι. Γιατί; Γιατί όλη αυτή η ιστορία με τον δανεισμό ήταν μια τεράστια συντονισμένη κομπίνα.
Να τελειώσω με τον Κασιμάτη και να γυρίσω στο ζήτημα των δανείων γιατί είναι πολύ σημαντικό. Συνεχίζει στην ίδια συνέντευξη (ο Κασιμάτης). Ερώτηση: ‘‘Ωστόσο μας κάνει εντύπωση το παραπάνω γεγονός, διότι η ‘‘Τρόικα’’ δεν ήθελε να εξασφαλιστεί εκατό τοις εκατό;’’ Απαντάει: ‘‘Προσωπικά πιστεύω ότι οι δανειστές μας τα ήξεραν όλα. Δεν ήθελαν αρχικά να τεθεί μια συζήτηση γύρω από τους πρωτοφανείς και παράνομους όρους που είχαν θέσει, καθώς τότε θα ακολουθούσε πολύ πιθανόν η εξέγερση των λαών της Ευρώπης, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τους συγκεκριμένους όρους. Ακόμα και οι βουλευτές και οι υπουργοί μας δεν γνωρίζουν τους όρους. Βλέπετε, δεν είχε κανείς το ενδιαφέρον να ψάξει και να διαβάσει. Άλλωστε ήταν υποχρέωσή τους να ενημερωθούν. Ούτε τα κόμματα γνωρίζουν τι ακριβώς έχουμε υπογράψει’’. Ερώτηση: ‘‘Δηλαδή, επιρρίπτετε εμμέσως πλην σαφώς ευθύνες και στα κόμματα της Βουλής;’’ Απάντηση: ‘‘Βεβαίως, σε όλα τα κόμματα’’. Άλλη ερώτηση που του γίνεται είναι η εξής: ‘‘Σε τέτοιες περιπτώσεις οι δικαστικές αρχές δεν έχουν δικαίωμα παρέμβασης;’’ Θα σας στεναχωρήσει η απάντηση που δίνει: ‘‘Θα μπορούσαν να παρέμβουν. Δυστυχώς, όμως, η δικαστική εξουσία είναι για τα μικρά πράγματα και όχι για τα μεγάλα’’. Και τον ρωτάνε μετά: ‘‘Κύριε Κασιμάτη απ’ όσο γνωρίζουμε, έχετε ήδη καταφύγει στα ελληνικά δικαστήρια για αίτηση ακύρωσης όσον αφορά τις περικοπές μισθών και συντάξεων και από ’κει και πέρα εάν σας δικαιώσουν, είστε αποφασισμένος να προσφύγετε στο Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ποιες ακριβώς είναι οι εξελίξεις;’’ Απαντάει αυτός: ‘‘ Όντως έγινε προσφυγή στα ελληνικά δικαστήρια τον Οκτώβριο του 2010 νομίζω. Η απόφαση όμως εκκρεμεί μέχρι σήμερα. Η εισήγηση η οποία από νομικής πλευράς ήταν εντελώς απαράδεκτη, βγήκε εναντίον των θέσεών μας, υποστηρίζοντας δηλαδή ότι οι διαδικασίες είναι νόμιμες. Ήταν σαφώς πολιτικό κείμενο. Το θέμα όμως είχε μια δυσκολία, καθώς εάν βγει και η απόφαση αρνητική, τότε το δικαστήριο θα παραβιάσει βασικές αρχές της νομολογίας και της Ελλάδας και της Ευρώπης και του Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου’’. Δηλαδή, αυτός αναγνωρίζει ότι και η δικαστική εξουσία στην ουσία, μέσα στο κόλπο είναι. Αυτό λέει. Τώρα, θα μου πείτε ‘‘τι έκανε,’’ θα το συζητήσουμε.
Γιατί γίνονται όλα αυτά; Μια επόμενη ερώτηση λέει: ‘‘Απ’ ότι φαίνεται, το ΔΝΤ δεν θέλει να θίξει το μεγάλο κεφάλαιο. Επίσης, απ’ ότι φαίνεται, οι υπογράφοντες και από τις δυο πλευρές γνωρίζουν πως αυτά τα μέτρα δεν θα επιφέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Επομένως που οδηγούμαστε;’’
Δηλαδή ήξεραν από τα πριν ότι όλα αυτά που λέγανε ότι θα καταφέρουν με τα προγράμματα ‘‘διάσωσης’’ της Ελλάδας δεν θα επιτευχθούν. Και υπάρχουν στοιχεία – όλοι τα διαβάζαμε, να μην τα αναφέρω –, για τους στόχους των προγραμμάτων ‘‘διάσωσης’’, τα οποία προγράμματα έλεγαν αφού τα εφαρμόσεις , θα μειωθεί π.χ. στο τάδε επίπεδο το χρέος το τάδε έτος, το δημοσιονομικό έλλειμμα θα μειωθεί σε αυτό το επίπεδο, η ανάπτυξη θα αυξηθεί τόσο. Όλα αυτά τα έλεγαν για να τα ακυρώσει η ίδια η πραγματικότητα, ξανά και ξανά. Το ΔΝΤ είχε προβλέψει σε σχέση με το χρέος ότι είναι μη βιώσιμο και ότι τα προγράμματα δεν πρόκειται να επιφέρουν μείωση του χρέους ούτε να καταστεί αυτό βιώσιμο. Και αυτό επέμενε για κούρεμα από την αρχή. Με τη μόνη διαφορά ότι το ΔΝΤ δεν το ένοιαζε τόσο γιατί στο ελληνικό πρόβλημα περισσότερο εμπλέκονταν οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Είναι και το θέμα της πολιτικής σκοπιμότητας. Απαντάει τώρα αυτός (ο Κασιμάτης): ‘‘Οδηγούμαστε ακριβώς εκεί που θέλει η σημερινή πολιτική του μεγάλου ανώνυμου κεφαλαίου. Σήμερα αντιμετωπίζουμε καθολική κρίση του συστήματος, ακριβώς διότι το σύστημα της αστικής οικονομίας, δεν αντέχει την τεράστια εξουσία που ασκείται από μια πρωτοφανή συγκέντρωση κεφαλαίου, η οποία δεν είχε προβλεφθεί ούτε και από τον Μαρξ. Διότι σήμερα το κεφάλαιο πολλαπλασιάζεται έξω από την διαδικασία παραγωγής αγαθών, μέσω των ‘‘χαρτιών’’ στο χρηματιστήριο. Το κεφάλαιο πλέον είναι τραπεζικό και ελέγχεται από συγκεκριμένους διαχειριστές του’’. Έχω μια διαφωνία σε αυτό, αλλά τέλος πάντων. ‘‘Το πρόβλημα δεν είναι ταξικό, αλλά διαρθρωτικό’’. Και εδώ διαφωνώ. ‘‘Το γεγονός αυτό αποτελεί τη βασική αιτία των κρίσεων, καθώς είχαμε μια φούσκα εκτός εργοστασίων, η οποία παράγει δύναμη έξω από το πολιτικό σύστημα. Ακόμη και η δικτατορία για παράδειγμα, ή ένα άλλο αυταρχικό καθεστώς αποτελούν σύστημα πολιτικής εξουσίας και ελέγχονται πολιτικά. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια εξωπολιτική εξουσία που κατευθύνει όλες τις κυβερνήσεις’’.
Δηλαδή αυτό που λέει είναι ότι το μεγάλο κεφάλαιο είναι η πραγματική εξουσία και επιβάλλει μια δικτατορία. Αυτή τη στιγμή δεν υφίσταται αντιπροσωπευτική ‘‘δημοκρατία’’, όχι μόνο με την έννοια ότι έχουν παραβιαστεί συγκεκριμένα άρθρα του Συντάγματος, ότι έχει καταλυθεί με τα ‘‘μνημόνια’’ το Σύνταγμα. Αντικειμενικά και καθολικά έχουμε μια δομή εξουσίας η οποία δεν ελέγχεται από καμία πολιτική εξουσία. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε πουθενά. Είναι όλοι υποχρεωμένοι να γονατίσουν. Συνεπώς δεν αντιμετωπίζεται αυτή η εξουσία με μεθόδους και με πολιτικές εντός του συστήματος. Όποιος μπαίνει στο σύστημα, θα συμβιβαστεί.
Ένα τελευταίο από τον Κασιμάτη. Ερώτηση: ‘‘Πόσο και προς ποια κατεύθυνση μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση της σημερινής μας κατάστασης η λαϊκή αντίδραση, οι κινητοποιήσεις και οι εξ ’αυτών προκύπτουσες ‘‘συγκρούσεις’’ με τις αρχές καταστολής;’’ Τον ρωτάνε για τις εξεγέρσεις στους δρόμους. Όλοι τα θυμόμαστε τα γεγονότα. Μεγάλοι άνθρωποι έσπαζαν τράπεζες. Δεν ίσχυε αυτό που παρουσίαζαν τα ΜΜΕ ‘‘οι 50 μπαχαλάδηκες, με τις κουκούλες’’. Απαντάει (ο Κασιμάτης): ‘‘Η πιο μεγάλη δύναμη που διαθέτει ο άνθρωπος είναι η δύναμη του λαού, η δύναμη της κοινότητας. Και αν ακόμη καταβληθεί για λίγο, τελικά νικά’’. Δηλαδή αυτό που λέει είναι ‘‘καλά κάνετε’’.
Σε κάποια άλλη συνέντευξη τον είχαν ρωτήσει ‘‘με βάση αυτά που λέτε ότι είναι αντισυνταγματικό το ‘‘Μνημόνιο’’, γιατί δεν έχουν ακυρωθεί τα μέτρα που επέβαλε; (από τη δικαστική εξουσία). Ή γιατί δεν έχει αποπεμφθεί η κυβέρνηση και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας; Τι στάση τηρούν κοντά εννιά μήνες τώρα τα δικαστήρια;’’ Η ερώτηση αυτή (έγινε σε συνέντευξη από τον Δημήτρη Κωνσταντάρα στο περιοδικό Crash στις 5 Μαΐου 2011) μιλά ουσιαστικά για ανατροπή της πολιτικής εξουσίας από τη δικαστική εξουσία. Ο ίδιος απαντά ‘‘Αποπομπή Προέδρου της Δημοκρατίας και αποπομπή της κυβέρνησης, υπάρχει μόνο στις δικτατορίες και γενικά στα αυταρχικά καθεστώτα καθώς και στην επανάσταση. Στη δημοκρατία δεν υπάρχει’’. Ποιο είδος επανάστασης εννοεί όπου η δικαστική εξουσία ανατρέπει μια κυβέρνηση, πιστεύω πως γίνεται αντιληπτό. Συνεχίζει όμως: ‘‘Επομένως εγώ δεν υποστηρίζω τίποτα απ’ όλα αυτά. Η αποπομπή κυβέρνησης και κάθε άλλου οργάνου του κράτους νοείται βεβαίως, σε περίπτωση σφετερισμού της λαϊκής κυριαρχίας είτε μέσω των εκλογών με καταψήφιση είτε με λαϊκή αντίσταση σύμφωνα με το ακροτελεύτιο άρθρο (άρθρο 120) του Συντάγματος’’. Στην ουσία με αυτή την τοποθέτηση και εφόσον η ερώτηση αφορούσε στην αποπομπή της κυβέρνησης, η αναφορά του στο δικαίωμα με βάση το 120 Σ. με στόχο την αποπομπή μιας κυβέρνησης λόγω σφετερισμού της λαϊκής κυριαρχίας, είναι θέση υπέρ της νομιμότητας μιας κυβερνητικής ανατροπής από τα κάτω. Δηλαδή μιας κοινωνικής επανάστασης. Εν κατακλείδει αυτό που προκύπτει απ’ όλα αυτά είναι πως ‘‘ναι έχεις ως λαός το δικαίωμα να τους ανατρέψεις’’.
Περάσαμε σε μια ακραία πολιτικά κατάσταση στην Ελλάδα με τα ‘‘Μνημόνια’’, με τη μόνη διαφορά ότι ο δρόμος για να φτάσουμε σε αυτή την ακραία συνθήκη με όλες αυτές τις παραβιάσεις στο κυρίαρχο Δίκαιο και ουσιαστικά την κατάλυση του Συντάγματος και του αντιπροσωπευτικού συστήματος, έχει προϋπάρξει μια πορεία. Η οποία πορεία έστρωνε τον δρόμο προς αυτή την κατάληξη. Αυτή η πορεία λέγεται καπιταλιστική εξέλιξη, κατ’ εμέ. Έγινε μια μεγάλη συζήτηση για το τι φταίει για την κρίση. Φταίνε ο μεγάλες παροχές, οι μισθοί και τα bonus που παίρνουν τα λεγόμενα golden boys που ακούγαμε τότε; Φταίει η ασυδοσία και η απουσία ελέγχου του τραπεζικού συστήματος; Φταίει (αυτό που λέει και ο Κασιμάτης) το γεγονός ότι δημιουργείται μια μεγάλη ‘‘οικονομία’’ από χαρτιά, η οποία είναι ανεξέλεγκτη και διαφεντεύει τις τύχες των ανθρώπων;
Το ερώτημα είναι αν υπάρχει κάποιος τρόπος ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα ώστε να αποφύγουμε τη ‘‘φασαρία’’ μιας επανάστασης. Γίνανε διάφορες συζητήσεις. Όταν όλα πάνε καλά, όλοι προσκυνούν τον καπιταλισμό. Αυτό συνέβαινε την δεκαετία του ’50. Μέχρι και η αριστερά είχε γονατίσει και υποκλινόταν στον καπιταλισμό. Ήταν το ‘‘τέλειο σύστημα’’. ‘‘Κοιτάξτε, προχωρά μόνο του, δεν υπάρχει αντίπαλο πολιτικό δέος, δεν υπάρχει τίποτα έξω από τον καπιταλισμό’’.
Όμως εκείνη ήταν και η περίοδος όπου άρχισε να αναπτύσσεται η ‘‘οικονομία του χρέους’’. Λέγοντας ‘‘οικονομία του χρέους’’ εννοούμε πως η ανάπτυξη του καπιταλισμού βασίζεται στο χρέος. Το χρέος των κρατών, – το δημόσιο χρέος – και το ιδιωτικό χρέος. Ήταν η περίοδος που το τραπεζικό σύστημα άλλαζε λειτουργία. Ενώ μέχρι τη δεκαετία του ’80 οι τράπεζες ήταν γεμάτες με δεσμεύσεις και περιορισμούς, η ίδια η δυναμική του συστήματος και η αναζήτηση τρόπων για αύξηση των κερδών του κεφαλαίου άρχισε να διαρρηγνύει τους περιορισμούς του συστήματος από την δεκαετία του ’60, και από τη δεκαετία του ’80 άρχισαν οι ανατροπές στις τραπεζικές λειτουργίες. Μέχρι τότε η τράπεζα έπαιρνε καταθέσεις και χορηγούσε δάνεια. Το κέρδος της είναι από την διαφορά του επιτοκίου των καταθέσεων από αυτό των δανείων. Σήμερα αυτή η λειτουργία δεν ισχύει. Γιατί δεν ισχύει; Δεν ήταν αρκετά τα κέρδη από αυτή την λειτουργία. Οπότε τι έκαναν οι τραπεζίτες; Έπρεπε να απαντηθούν κάποια ρωτήματα. Πώς μπορούσαν να κάνουν τα δάνεια πιο επικερδή. Γιατί, πρώτον, μέχρι να λήξει ένα δάνειο μπορεί να περάσουν 20 – 30 χρόνια. Δεύτερον έχουν βαθμολογηθεί με ένα δείκτη πιστοληπτικής αξιολόγησης τύπου Β ή Γ ή ακόμα και σκουπίδια (αν είναι μη εξυπηρετούμενα). Τρίτον, να βρεθεί τρόπος να δίνονται περισσότερα δάνεια. Γιατί ο αριθμός των δανείων που χορηγούνταν περιοριζόταν από τα κεφαλαιακά αποθέματα των τραπεζών. Δεν μπορούσαν να δίνουν όσα δάνεια ήθελαν.
Οπότε τι έκαναν: έφτιαξαν τις λεγόμενες εταιρείες ‘‘ειδικού σκοπού’’. Σε αυτές έδιναν τα δάνεια, τα τιτλοποιούσαν, τα πωλούσαν σε εταιρείες, και στις τράπεζες δεν υπήρχαν πια δάνεια στο ενεργητικό τους παρά μόνο καταθέσεις και τα κέρδη από τις πωλήσεις των τιτλοποιημένων δανείων. Μπορούσε η ίδια η τράπεζα να δημιουργήσει μια εταιρεία ‘‘ειδικού σκοπού’’. Ή κάποια να απευθυνόταν σε μία που βρισκόταν μακριά. Στα έγγραφα που διαβάστηκαν, θυμάστε, υπήρχε η περίπτωση δανειοληπτών, οι οποίοι δεν μπορούσαν να υπαχθούν στο νόμο Κατσέλη, για δάνεια που αφορούσαν στην αγορά πρώτης κατοικίας και τους έλεγε η τράπεζα ‘‘μα δεν είμαστε εμείς που έχουμε το δάνειο· η τράπεζα που πήρες το δάνειο δεν είναι αυτή που έχει το δάνειό σου’’. Το δάνειο είχε καταλήξει σε μια εταιρεία ‘‘ειδικού σκοπού’’ που την είχε ιδρύσει η Μorgan Stanley στις ΗΠΑ, για παράδειγμα. ‘‘Εκεί να πας να απευθυνθείς. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα’’ του είπαν στην τράπεζα. Ούτε τα δικαστήρια μπορούσαν να κάνουν τίποτα ούτε η τράπεζα μπορεί να κάνει τίποτα, κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Οπότε τα περί νόμου Κατσέλη και τα περί προστασίας της πρώτης κατοικίας είναι κοροϊδία σε αυτές τις περιπτώσεις.
Έφτιαξαν τις εταιρείες ‘‘ειδικού σκοπού’’ οι οποίες έπαιρναν δάνεια και τα τιτλοποιούσαν και για τις τράπεζες έγιναν τα δάνεια πηγή κερδοφορίας και σβήνονταν από το ενεργητικό τους. Μπορούσαν τώρα να παράγουν νέα δάνεια, τα οποία επίσης απομάκρυναν από τα χαρτοφυλάκιά τους, και νέα δάνεια Με αυτό τον τρόπο οι τράπεζες είχαν αλλάξει την ληκτικότητα των δανείων έχοντας κέρδη πριν την λήξη τους, και με την τιτλοποίηση, είχαν μετατρέψει την πιστοληπτική αξιολόγηση αφού τα δάνεια από βαθμολόγηση π.χ. Β, με τις τιτλοποιπήσεις ως ‘‘επενδυτικά προϊόντα υψηλής αξιολόγησης’’ βαθμολογούνταν με Α. Τέλος, είχαν τη δυνατότητα να δίνουν απεριόριστο αριθμό δανείων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φθάνουν σε τέτοιο επίπεδο μόχλευσης – όπως λένε οι ίδιοι στο χρηματοπιστωτικό σύστημα – όπου για παράδειγμα με 1 ευρώ στο παθητικό μιας
τράπεζας, μπορούσε να χορηγεί δάνεια της τάξεως των 100 ευρώ.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το τραπεζικό σύστημα να γίνει πυραμίδα. Με τη μόνη διαφορά ότι ήταν κερδοφόρα όλη αυτή η επιχείρηση-πυραμίδα, όσο ανέβαιναν οι εμπράγματες αξίες – τα σπίτια, οι επιχειρήσεις – και όσο ανέβαιναν οι αξίες των τίτλων στα χρηματιστήρια, όπως οι μετοχές των εταιρειών. Ο κόσμος για παράδειγμα, έπαιρνε συνεχώς δάνεια για να χτίσει σπίτια, ανέβαιναν οι τιμές των σπιτιών, ανέβαιναν οι αξίες των τιτλοποιημένων δανείων, ανέβαιναν τα κέρδη τους… Δημιουργήθηκε η φούσκα των ακινήτων. Έφθασαν σε σημείο στις ΗΠΑ, όπου η Wall Street είχε δημιουργήσει μια ‘‘βιομηχανία’’ παραγωγής τέτοιων επενδυτικών προϊόντων από δάνεια κάθε είδους. Να δίνουν στεγαστικά δάνεια κάθε είδους, να δίνουν στεγαστικά δάνεια σε ανθρώπους που δεν είχαν καθόλου χρήματα, σε μετανάστες χωρίς εισοδήματα, σε άνεργους, σε οικιακές βοηθούς που παίρνανε τρείς και εξήντα, σε εργάτες γης… Ένα βιβλίο που έχω εδώ, (‘‘Το μεγάλο σορτάρισμα’’) δείχνει και τη χυδαιότητα του πράγματος, δείχνει την ‘‘κουλτούρα’’ και τον αμοραλισμό των ανθρώπων που απαρτίζουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις αγορές. Έπαιρναν χιλιάδες τέτοια επισφαλή δάνεια, τα τιτλοποιούσαν, έφτιαχναν εκατό τέτοια πακέτα (με χίλια περίπου δάνεια κάθε πακέτο) και δημιουργούσαν ένα – από τα γνωστά μας πλέον – CDO. Παρήγαγαν πολλά τέτοια CDO και τα πουλούσαν. Τα πουλούσαν σε επενδυτές κορόιδα, σε ασφαλιστικά ταμεία, πουλούσαν π.χ. σε αγροτικούς συνεταιρισμούς στην Ινδία. Η Deutsche Bank γράφει σε αυτό το βιβλίο (‘‘Το μεγάλο σορτάρισμα’’), είχε πρωτοστατήσει σε αυτό και είχε βρει κάτι κορόιδα στη Γερμανία που τους τα πουλούσε.
Το χρήμα έρρεε άφθονο. Και επειδή έρρεε άφθονο, πίστευαν ότι μπορούσε εσαεί να ρέει άφθονο και συνέχισαν το ίδιο ‘‘βιολί’’ με τις τιτλοποιήσεις. Όταν κινδύνευε να στερέψει η αγορά των δανείων, έλεγαν στους δανειολήπτες ‘‘ανεβαίνει η αξία του σπιτιού σου, πάρε και άλλο δάνειο και βάλε δεύτερη υποθήκη το σπίτι σου γιατί ανεβαίνει η «αντικειμενική» του αξία’’. Βρέθηκαν (γράφει αυτό το βιβλίο) στην Αμερική, οικιακές βοηθοί να έχουν τρείς και τέσσερις μεζονέτες. Το ίδιο βιβλίο λέει πως η καρδιά της Wall Street είχε γίνει η βιομηχανία των CDO. Κάποιοι βέβαια, μέσα από το ίδιο σύστημα, συνειδητοποίησαν ότι όλο αυτό είναι μια απάτη. Ένα συντονισμένο σχέδιο στο οποίο συμμετείχε όλη η Wall Street, όλες οι επενδυτικές τράπεζες στις ΗΠΑ, στο City του Λονδίνου, η HSBC, η Deutsche Bank στην Ευρώπη. Οι πάντες. Συνειδητοποίησαν ότι αυτή η απάτη με την τιτλοποίηση, όπου δάνεια σκουπίδια μετατρέπονται σε επενδυτικά προϊόντα άριστης πιστοληπτικής αξιολόγησης, δεν μπορεί να συνεχιστεί και ξεκίνησαν να στοιχηματίζουν εναντίον αυτής της αγοράς. Αυτό το βιβλίο το ’χει γράψει ένας δημοσιογράφος, ο οποίος δούλευε σε μια επενδυτική εταιρεία, τη Salomon Brothers, και ο οποίος παρουσιάζει τον εαυτό του ότι αντιμετώπισε ένα ηθικό δίλημμα γιατί δούλευε εκεί και πλούτιζε χωρίς να κάνει τίποτα. Πουλούσε χαρτιά τέτοιου είδους. Δηλαδή ήταν πωλητής CDO. Θεωρούσε ότι αυτό που πουλάει είναι αέρας κοπανιστός, είχε ηθικό πρόβλημα και παραιτήθηκε. Και μετά ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Έγραψε ένα βιβλίο με την εμπειρία του στη Wall Street και θεωρούσε ότι θα συμβάλει ώστε να σταματήσει η νεολαία, της οποίας ως γνωστό, τα καλύτερα μυαλά τρέχουν να μπουν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, να αναζητά δουλειά εκεί. Και συμβαίνει αυτό γιατί είναι τέτοια η κουλτούρα πλέον, του γρήγορου κέρδους, της αρπαχτής, να τη ‘‘φέρουν’’ ο ένας στον άλλον…. Αυτές είναι οι αξίες που τροφοδοτεί το σύστημα από πάνω στις κοινωνίες. Αυτός λέει, πως ήθελε να δώσει ένα ηθικό παράδειγμα και να πείσει το νέο ‘‘κοίταξε να δεις, μην εγκαταλείπεις το όνειρό σου, π.χ. να γίνεις ωκεανογράφος που είναι πολύ πιο δημιουργικό και ωραίο και πας στη Wall Street και γίνεις ένας απατεώνας και μισός’’. Και τελικά τι έγινε; Μετά την έκδοση του πρώτου του βιβλίου, τον έπαιρναν τηλέφωνο νέοι από τα πανεπιστήμια ή από τις δουλειές τους σε εταιρείες της Wall Street και αλλού και τον ρώταγαν ‘‘μήπως ξέρεις κάποιον τρόπο, κάποια επικερδή «επένδυση», να βγάλουμε λεφτά;’’ Και απογοητεύτηκε τελείως. Μετά την κρίση του 2008 έψαξε και βρήκε κάποιους επιτήδειους οι οποίοι είχαν οργανωθεί δημιουργώντας hedge funds, τα κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου, για να επενδύσουν, να στοιχηματίσουν, στην καταστροφή του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Βρήκε κάποιους από αυτούς και έγραψε ένα βιβλίο. Δεν είναι θέμα αν συμφωνείς ή διαφωνείς με αυτό το βιβλίο. Η σημασία του είναι ότι δείχνει την κουλτούρα τους, δείχνει το πώς ένα ολόκληρο σύστημα είναι δομημένο να καταστρέψει τους φτωχούς, να ‘‘τη φέρνει’’ ο ένας στον άλλον. Ακόμα και μέσα στην ίδια τράπεζα, διαφορετικά τμήματα να ‘‘ποντάρουν’’ εναντίον άλλων τμημάτων. Αυτό αναδεικνύει ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι παντελώς ανεξέλεγκτο. Το γιατί δεν ελέγχεται, θα μας το πει ένας πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, της FED. Εκεί είναι η πραγματικότητα για το αν ελέγχεται ή δεν ελέγχεται το σύστημα.
Ένα πράγμα μόνο θα σας διαβάσω γιατί είναι πολύ χαρακτηριστικό σε αυτό το βιβλίο. Ένας που πλούτισε σορτάροντας (έλαβε βραχυχρόνιες θέσεις με σκοπό να στοιχηματίσει στην πtώση) την αγορά των subprimes – των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων στις HΠΑ, τα οποία ήταν σκουπίδια. Δημιουργώντας τα πακέτα CDO, τα έδιναν στους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης (την Fitch, την Moody’s, και την Standard & Poor’s) οι οποίες πληρώνονταν από την Wall Street, τα αναβάθμιζαν και ενώ ήταν σκουπίδια, τα παρουσίαζαν ως AAA και τα πουλούσαν ως ασφαλή επενδυτικά προϊόντα. Χωρίς κανένας να γνωρίζει τι περιείχε ένα CDO, τα πουλούσαν σε πλούσιους και φτωχούς, σε ασφαλιστικά ταμεία, εταιρείες, σε συνεταιρισμούς. Σε όλο τον κόσμο τα πουλούσαν. Και τι ήταν αυτά; Σκουπίδια. Είχε φτιαχτεί μια ολόκληρη βιομηχανία παραγωγής CDO με αυτά τα δάνεια. Και λέει κάποιος από αυτούς που είχαν σορτάρει την αγορά των subprimes, όταν κατέρρεε το χρηματοπιστωτικό σύστημα:
‘‘Οι ανώτερες τάξεις σε αυτή τη χώρα τη βίασαν. Γαμήσατε τον κόσμο. Χτίσατε ένα κάστρο για να γδέρνετε τον κοσμάκη. Ούτε μια φορά δεν συνάντησα, όλα αυτά τα χρόνια δεν συνάντησα έναν άνθρωπο από μεγάλη εταιρεία της Wall Street που να περνάει κρίση συνείδησης. Κανείς ποτέ δεν είπε αυτό δεν είναι σωστό’’. Αναρωτιόταν αυτός, κανένας από όλους αυτούς δεν θα πάει σε κανένα δικαστήριο; Κάτι να γίνει; Τίποτα. Και όταν κατέρρευσε όλο αυτό το παραμύθι, έτρεξε το αμερικάνικο δημόσιο να τους σώσει. Το ίδιο έγινε και στην Ευρώπη. Πόσα τρισεκατομμύρια διοχετεύτηκαν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα για να μην καταρρεύσει. Γιατί να μην καταρρεύσει; Για να σωθούν ποιοι; Μερικές εκατοντάδες, λίγες χιλιάδες πλουσίων στον πλανήτη. Αλλά, όπως λένε, είναι τόσο αλληλοσυνδεδεμένα μεταξύ τους τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, που είναι αδύνατον να τα αφήσουμε να καταρρεύσουν. Με τη μόνη διαφορά ότι πρώτον, δεν αντέχουν οι κοινωνίες να σηκώσουν όλους αυτούς τους απατεώνες και δεύτερον, δεν είναι ηθικά σωστό να τους σηκώνουν. Ηθικά είναι ανεπίτρεπτο να πληρώνει ο κοσμάκης, να μην έχει ο ίδιος να φάει για να σωθούν αυτά τα καθάρματα. και να συνεχίζουν το ίδιο και το ίδιο βιολί’’.
Τίποτα δεν άλλαξε. Από την κρίση του 2008 δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Η ΕΚΤ που δεν είχε πώς να αντιμετωπίσει την κρίση των ευρωπαϊκών τραπεζών, οι οποίες κάθονταν (και εξακολουθούν να κάθονται) σε ένα βουνό από χρέη – όλες οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν στην ουσία χρεοκοπήσει – , τους έλεγε να κάνουν ό, τι ακριβώς έκαναν οι αμερικάνικες τράπεζες και έφτασαν στην απειλή της κατάρρευ-σης: Τιτλοποιήσεις των χρεών. Η ΕΚΤ τους είπε: ‘‘έχετε χρέη; Τιτλοποιείστε τα. Δεν έχετε πού να τα πουλήσετε; Κρατείστε εσείς, δεν πειράζει. Μετά δώστε τα σε εμένα και εγώ μπορώ να σας δώσω χρήμα ως εξασφάλιση. Και να μπορείτε να συνεχίσετε να υπάρχετε. Όχι να δίνετε δάνεια. Να μην πέσετε’’. Γιατί από το 2008 ως γνωστό, η πίστη κατάρρευσε. Κανένας δεν δάνειζε κανένα, γιατί πολύ απλά, κανένας δεν ήξερε πόσα από αυτά τα ‘‘σκατένια’’ ομόλογα, που λέει και αυτός εδώ (στο βιβλίο ‘‘το μεγάλο σορτάρισμα’’), είχε ο καθένας, η κάθε τράπεζα στα συρτάρια της. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα ήταν terra igognita. Γιατί δεν γνώριζε τι έκανε ο άλλος.
Αυτή είναι η πραγματική εξουσία και από κάτω, υποτίθεται, υπάρχει δημοκρατία. Όχι, δεν είναι έτσι. Γιατί αυτούς υπηρετούμε.
Το αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι εδώ και καιρό ο μεταπράτης, που έλεγε ο Χρυσόγονος. Απλά τώρα αποκαλύφθηκε. Με την κρίση στην Ελλάδα αποκαλύφθηκε το μέγεθος της απάτης, της υποκρισίας και της δουλοπρέπειας της πολιτικής ελίτ απέναντι σε όλα αυτά.
Ο bloko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Καρδιακή προσβολή υπέστη ο Κασίγιας...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη… πώς βγήκε η φράση
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
