2012-06-13 20:13:18
Του Γιάννη Σπ. Παργινού
Στη σύγχρονη ιστορία μας, κλείνει οριστικά η περίοδος της μεταπολίτευσης, που άνοιξε τον Ιούλιο του 1974. Από την κάλπη της Κυριακής 17 Ιουνίου, - κι ανεξάρτητα από αν έρθει πρώτη η Νέα Δημοκρατία ή ο ΣΥΡΙΖΑ - , αναπηδά ένα καθόλα νέο πολιτικό σκηνικό, με νέους πρωταγωνιστές, νέους ρόλους και νέες αναζητήσεις.
Κατ αρχήν, τα αποτελέσματα της μεγίστης εθνικής σημασίας εκλογικής αυτής Κυριακής θα επιβεβαιώσουν και θα επικυρώσουν, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τη βούληση του λαού, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε στην κάλπη της 6ης Μαΐου. Δηλαδή, το τέλος του παραδοσιακού δικομματισμού έτσι όπως τον γνωρίσαμε επί 38 ολόκληρα χρόνια, με την εναλλαγή στην διακυβέρνηση της χώρας Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα το τέλος των παντοδύναμων μονοκομματικών κυβερνήσεων.
Ο ένας κομματικός πόλος, και κατ εξοχήν κυβερνητικός επίσης, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη
. Οι πολιτικές αμαρτίες που το βαρύνουν το καταδικάζουν σε έναν ρόλο ευκαιριακού πολιτικού κομπάρσου που σε πολλούς θα θυμίζει την ΕΔΗΚ του Γεωργίου Μαύρου λίγο πριν τις εκλογές του 1981 και λίγο μετά εκείνην του Ιωάννη Ζίγδη. Τα δε κορυφαία στελέχη του, μέχρι πρότινος πρωτοκλασάτοι υπουργοί, θα διασκορπιστούν στα πέρατα του πολιτικού και κομματικού μας φάσματος, - εάν δεν αποσυρθούν σε απόλυτο ιδιωτικό βίο πλέον - , ανάλογα και με την βαρύτητα των πολλών και σημαντικών πολιτικών ανομημάτων τους.
Ο άλλος κομματικός πόλος, επίσης κατ εξοχήν κυβερνητικός, η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, διεκδικεί την εξουσία αλλά εξ αδιαιρέτου με κάποιον άλλον που μπορεί να είναι, είτε ο άλλοτε κραταιός και τώρα αποδεκατισμένος σε δυνάμεις και πνέων τα πολιτικά λοίσθια αντίπαλος, το ΠΑΣΟΚ, είτε ένα κομμάτι της αριστεράς, υπό τον πολιτικά συνετό, νουνεχή κι εγκρατή Φώτη Κουβέλη. Η απερισκεψία ή η πολιτική απρονοησία ή η μη διάθεση για πολιτικό ρίσκο ή η ελλειμματική ηγετική προσωπικότητα ή η υποχωρητικότητα στις όντως έντονες κι ακραίες πιέσεις της τρόικας ώθησαν, τον Αντώνη Σαμαρά, να προσυπογράψει το απεχθές μνημόνιο που ο ίδιος απέρριπτε. Μ αυτήν την πολιτική μεταστροφή, διέχυσε τις κυβερνητικές ευθύνες ενός αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ και στην δική του παράταξη κι αποστέρησε στον εαυτό του την ευκαιρία και τον τίτλο ενός σύγχρονου εθνάρχη βεληνεκούς ενός Ελευθερίου Βενιζέλου αν όχι και πανευρωπαϊκών διαστάσεων.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, η αριστερά, μπήκε δυναμικά στο πολιτικό παιγνίδι κι ανοίγει την αυλαία της δεύτερης ( πια ) περιόδου της μεταπολίτευσης διεκδικώντας επί ίσοις όροις την εξουσία.
Το ένα κομμάτι της αριστεράς, το πιο δυναμικό και πολυάριθμο, υπό την ηγεσία ενός νέου, πολιτικά άφθαρτου, ακμαίου, κι ενθουσιώδους, 37χρονου πολιτικού μηχανικού, του Αλέξη Τσίπρα, έχει μετουσιωθεί σε ελπίδα για κάθε μη προνομιούχο έλληνα. Δεν θα ήταν,δε, πολιτική υπερβολή, αντίθετα φαντάζει ως κοινός τόπος, πως ακόμα και σε περίπτωση εκλογικής ήττας στην σημερινή εκλογική αναμέτρηση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη βάλει τα θεμέλια για τον επόμενο πολιτικό του θρίαμβο.
Το δεύτερο κομμάτι της αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, έχει κατορθώσει να υποκαταστήσει το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου στον ρόλο του πολύφερνου κυβερνητικού ετέρου, είτε υπό την πολιτική πρωτοκαθεδρία της Νέας Δημοκρατίας, είτε υπό εκείνην του ΣΥΡΙΖΑ.
Το τρίτο κομμάτι της παραδοσιακής αριστεράς, το ΚΚΕ, παραμένει αγκυροβολημένο στα απάνεμα ιδεολογικά λιμάνια της προβιομηχανικής εποχής του 1700 και κατ επέκταση κι αναλογία απομονωμένο από την όποια σύγχρονη πολιτική διεργασία.
Η ελληνική αριστερά, λοιπόν, με εξαίρεση το ΚΚΕ λόγω του ιδιότυπου κι ιδιόρρυθμου ρόλου που το ίδιο επιλέγει, αρχίζει να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας. Από αυτήν εξαρτάται η όποια ευαρέσκεια ή δυσαρέσκεια, ή η όποια γοήτευση ή απογοήτευση...!!!
communenews
Στη σύγχρονη ιστορία μας, κλείνει οριστικά η περίοδος της μεταπολίτευσης, που άνοιξε τον Ιούλιο του 1974. Από την κάλπη της Κυριακής 17 Ιουνίου, - κι ανεξάρτητα από αν έρθει πρώτη η Νέα Δημοκρατία ή ο ΣΥΡΙΖΑ - , αναπηδά ένα καθόλα νέο πολιτικό σκηνικό, με νέους πρωταγωνιστές, νέους ρόλους και νέες αναζητήσεις.
Κατ αρχήν, τα αποτελέσματα της μεγίστης εθνικής σημασίας εκλογικής αυτής Κυριακής θα επιβεβαιώσουν και θα επικυρώσουν, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τη βούληση του λαού, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε στην κάλπη της 6ης Μαΐου. Δηλαδή, το τέλος του παραδοσιακού δικομματισμού έτσι όπως τον γνωρίσαμε επί 38 ολόκληρα χρόνια, με την εναλλαγή στην διακυβέρνηση της χώρας Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα το τέλος των παντοδύναμων μονοκομματικών κυβερνήσεων.
Ο ένας κομματικός πόλος, και κατ εξοχήν κυβερνητικός επίσης, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη
Ο άλλος κομματικός πόλος, επίσης κατ εξοχήν κυβερνητικός, η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, διεκδικεί την εξουσία αλλά εξ αδιαιρέτου με κάποιον άλλον που μπορεί να είναι, είτε ο άλλοτε κραταιός και τώρα αποδεκατισμένος σε δυνάμεις και πνέων τα πολιτικά λοίσθια αντίπαλος, το ΠΑΣΟΚ, είτε ένα κομμάτι της αριστεράς, υπό τον πολιτικά συνετό, νουνεχή κι εγκρατή Φώτη Κουβέλη. Η απερισκεψία ή η πολιτική απρονοησία ή η μη διάθεση για πολιτικό ρίσκο ή η ελλειμματική ηγετική προσωπικότητα ή η υποχωρητικότητα στις όντως έντονες κι ακραίες πιέσεις της τρόικας ώθησαν, τον Αντώνη Σαμαρά, να προσυπογράψει το απεχθές μνημόνιο που ο ίδιος απέρριπτε. Μ αυτήν την πολιτική μεταστροφή, διέχυσε τις κυβερνητικές ευθύνες ενός αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ και στην δική του παράταξη κι αποστέρησε στον εαυτό του την ευκαιρία και τον τίτλο ενός σύγχρονου εθνάρχη βεληνεκούς ενός Ελευθερίου Βενιζέλου αν όχι και πανευρωπαϊκών διαστάσεων.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, η αριστερά, μπήκε δυναμικά στο πολιτικό παιγνίδι κι ανοίγει την αυλαία της δεύτερης ( πια ) περιόδου της μεταπολίτευσης διεκδικώντας επί ίσοις όροις την εξουσία.
Το ένα κομμάτι της αριστεράς, το πιο δυναμικό και πολυάριθμο, υπό την ηγεσία ενός νέου, πολιτικά άφθαρτου, ακμαίου, κι ενθουσιώδους, 37χρονου πολιτικού μηχανικού, του Αλέξη Τσίπρα, έχει μετουσιωθεί σε ελπίδα για κάθε μη προνομιούχο έλληνα. Δεν θα ήταν,δε, πολιτική υπερβολή, αντίθετα φαντάζει ως κοινός τόπος, πως ακόμα και σε περίπτωση εκλογικής ήττας στην σημερινή εκλογική αναμέτρηση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη βάλει τα θεμέλια για τον επόμενο πολιτικό του θρίαμβο.
Το δεύτερο κομμάτι της αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, έχει κατορθώσει να υποκαταστήσει το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου στον ρόλο του πολύφερνου κυβερνητικού ετέρου, είτε υπό την πολιτική πρωτοκαθεδρία της Νέας Δημοκρατίας, είτε υπό εκείνην του ΣΥΡΙΖΑ.
Το τρίτο κομμάτι της παραδοσιακής αριστεράς, το ΚΚΕ, παραμένει αγκυροβολημένο στα απάνεμα ιδεολογικά λιμάνια της προβιομηχανικής εποχής του 1700 και κατ επέκταση κι αναλογία απομονωμένο από την όποια σύγχρονη πολιτική διεργασία.
Η ελληνική αριστερά, λοιπόν, με εξαίρεση το ΚΚΕ λόγω του ιδιότυπου κι ιδιόρρυθμου ρόλου που το ίδιο επιλέγει, αρχίζει να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας. Από αυτήν εξαρτάται η όποια ευαρέσκεια ή δυσαρέσκεια, ή η όποια γοήτευση ή απογοήτευση...!!!
communenews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Συμφωνία αλλά.. Νιμανί με Ρομέου;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
