2019-05-21 13:30:16
Αναδημοσιεύουμε από το Indymedia: Διδαχτήκαμε πως τα πάντα είναι εμπόρευμα, τα πάντα ανταλλάσονται. Δεν καταλάβαμε τα ψιλά γράμματα της ιστορίας: πως εμπόρευμα είμαστε κι
εμείς. Εργατική δύναμη που ανταλλάσσεται με ψίχουλα, προσευχές και κατάρες, κι ένα καθημερινό προσκύνημα στην αποξένωση και στη συντριβή κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ανάξαμε τη μισθωτή σκλαβιά σε ύψιστη αξία και βλέψη μας. Δε νιώσαμε τα κύματα της ιστορίας να χαράσσουν το πετσί μας, δε νιώσαμε τα λεπίδια της πολιτικής οικονομίας να σμιλεύουν την κίνησή μας. Πειθαρχήσαμε στις διδαχές των καιρών, οι οποίες δεν είναι άλλο απ’ τον κυρίαρχο λόγο που μας θέλει παραγωγικές και καταναλωτικές μηχανές, που θέλει να κατέχει το μονοπώλιο της απόφασης για το συμπεριλαμβάνεται και τι εξαιρείται απ’ την κανονικότητά του. Ένας κυρίαρχος λόγος ενός κυρίαρχου κόσμου που αφήνει ματωμένα σημάδια πάνω μας καθημερινά, κατακερματίζοντας το άτομο, μπολιάζοντάς το καταπιέσεις και νευρώσεις, σκοτώνοντας κάθε του επιθυμία για πειραματισμό και ζωτικότητα και αντικαθιστώντας τα με μίζερους μικροανταγωνισμούς και ίντριγκες, με προσωπεία-βιτρίνες να καλύπτουν την κενότητα.
Αν το εμπόρευμα είναι η πραγματική κίνηση της ιστορίας, αν το χρήμα είναι εμπόρευμα, τότε οι ναοί του χρήματος αποτελούν διαρκή στόχο, και χωρίς να χρειάζονται συγκεκριμένες αφορμές για επίθεση, καθώς οι αιτίες περισσεύουν. Ξημερώματα 19 Μάη, επιτεθήκαμε καταδρομικά και πυρπολήσαμε την τράπεζα Eurobank στη λεωφόρο Αθηνών, στο Χαϊδάρι.
Μέσα στην έρημο της αποξένωσης επιλέξαμε την οργάνωση με αναρχικούς όρους και την άμεση επίθεση. Παίρνουμε θέση μάχης στα χαρακώματα του κοινωνικού πολέμου. Απέναντι στο τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα που απλώνει τα δίχτυα του σε κάθε γωνιά, σχεδιάζοντας αμήχανα χαμόγελα άνευρης ευτυχίας και γκρίζα κλουβιά μαζικού συνωστισμού. Ο σύγχρονος δυστοπικός παράδεισος είναι η αποσύνθεση κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας, και απόλαυσή μας είναι το να ορθώνουμε με αδιαλλαξία αυτήν την αξιοπρέπεια: του μυρμηγκιού που κοιτά το τέρας κατάματα, που συλλογικοποιείται, οργανώνεται και επιτίθεται. Θέλουμε να οικοδομήσουμε νέες σχέσεις μεταξύ μας. Σχέσεις που θα προωθούν την ατομική και συνάμα συλλογική μας εξύψωση, με σεβασμό και κατανόηση ο ένας για την άλλη. Σχέσεις επικίνδυνες για τον κόσμο της εξουσίας που μας καταδυναστεύει. Ο πόλεμος όπως και οι νέες σχέσεις για εμάς σήμερα είναι αναγκαία.
Από μια τέτοια θέση μάχης, δε θα μπορούσε να εκλείπει η αλληλεγγύη μας προς τις επαναστάτριες και τους εξεγερμένους σε όλο τον κόσμο. Δε θα μπορούσε να λείπει η άφθαρτη μνήμη μας για τα πεσόντα αδέρφια μας. Δε θα μπορούσε να λείπει η θερμή αγκαλιά μας προς κάθε συντρόφισσα και κάθε αγωνιστή που δέχεται με συνέπεια και αξιοπρέπεια το βάρος των επιλογών του.
Ο κομμουνιστής επαναστάτης Δημήτρης Κουφοντίνας πραγματοποιεί απεργία πείνας από τις 2 Μάη με αίτημα την αναίρεση του εισαγγελικού βέτο που μπλόκαρε τη χορήγηση νέας τακτικής άδειας. Οι δικαστικές μαριονέτες κινούνται από τα ντόπια και διεθνή συμφέροντα του κεφαλαίου. Τα συμφέροντα αυτά, φορώντας το προσωπείο της δημοκρατίας, θέλουν να εκδικηθούν τον αντάρτη πόλης που δεν υπέγραψε δήλωση μετάνοιας. Δε μετάνιωσε που πήρε ένοπλη θέση στον πόλεμο που μαίνεται. Καθεστώτα εξαίρεσης χτίζονται για τους πολιτικούς κρατούμενους, με εκδικητική στέρηση βασικών κεκτημένων, όπως οι άδειες εξόδου απ’ τις φυλακές. Η απεργία πείνας του Κουφοντίνα ενώνεται με την αλληλεγγύη μας. Ενώνεται με την οργή μας, που ραγίζει τη βιτρίνα της δημοκρατίας τους, γίνεται πύρινη και βάζει φωτιά στον κόσμο τους: στις τράπεζές τους, στα σπίτια τους, στα κομματικά τους γραφεία, στους μπάτσους, που νομίζουν ότι τους προστατεύουν, στα τσιράκια τους απ’ τα ΜΜΕ, στα χλιδάτα μαγαζιά τους.
Δεν ξεχνάμε στιγμή το νήμα που συνδέει τους αντιεξουσιαστικούς αγώνες. Δεν ξεχνάμε την επίθεση. Αντικρύζουμε με συγκίνηση και ρίγος την επιλογή του μητροπολιτικού αντάρτικου και της άμεσης δράσης. Βρισκόμαστε στους δρόμους της εξέγερσης, ενάντια σε κάθε δόγμα τάξης και ασφάλειας. Στους ίδιους δρόμους που τόσοι σύντροφοι και τόσες συντρόφισσες βαδίζουν και βάδισαν, συνωμότησαν και επιτέθηκαν. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο αναρχικός σύντροφος Mauricio Morales, που πριν από δέκα χρόνια, στις 22 Μάη 2009, μετέφερε εκρηκτικό μηχανισμό που εξερράγη πριν τον τοποθετήσει στη Σχολή Χωροφυλάκων στη Χιλή, για την οποία προοριζόταν, με αποτέλεσμα τον θάνατό του. Σε μια αντίστοιχη επιθετική απόπειρα, αυτή τη φορά τοποθέτησης εκρηκτικού μηχανισμού στον τάφο του αρχηγού της αργεντίνικης ομοσπονδιακής αστυνομίας και αρχιβασανιστή Ramon Falcon, στις 14 Νοέμβρη του 2018 η αναρχική συντρόφισσα Anahi Salcedo τραυματίστηκε βαρύτατα λόγω πρόωρης έκρηξης. Συνελήφθη, φυλακίστηκε, και δέχθηκε διαρκή βασανισμό, καθώς υποσιτιζόταν και δεν της παρασχόταν ιατρική περίθαλψη.
Η επίθεσή μας, πέρα από το πλαίσιο αλληλεγγύης στον Δημήτρη Κουφοντίνα, εντάσσεται και στο πλαίσιο των καλεσμάτων για έναν Μάη μαύρο και ανατρεπτικό. Το ένα κάλεσμα προέρχεται από τη Χιλή, στη μνήμη του Mauricio Morales, με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων απ’ τον θάνατό του. Το άλλο προέρχεται από την Ιταλία, σε αλληλεγγύη με τα διωκόμενα και κρατούμενα συντρόφια, μετά τις πρόσφατες κατασταλτικές επιχειρήσεις σε Trento και Torino, καθώς και εξαιτίας της υπόθεσης Scripta Manent που τρέχει απ’ το 2016.
Κανένα καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους | Νίκη στην απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα
Οι αιματηρές μας μνήμες θα είναι για πάντα νωπές | Ο Mauri είναι εδώ στις επιθετικές μας βλέψεις
Στεκόμαστε δίπλα στην Anahi | Στέλνουμε ολόψυχα τη δύναμη και την αλληλεγγύη μας
Ο πόλεμος μαίνεται | Χτυπάμε ανυποψίαστα, με την οργή και τη δίψα μας για ανάσες ζωής
«Διαβάτη, τα ίχνη σου είναι
μόνο ο δρόμος και τίποτε άλλο
Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος,
ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας»
bloko
εμείς. Εργατική δύναμη που ανταλλάσσεται με ψίχουλα, προσευχές και κατάρες, κι ένα καθημερινό προσκύνημα στην αποξένωση και στη συντριβή κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ανάξαμε τη μισθωτή σκλαβιά σε ύψιστη αξία και βλέψη μας. Δε νιώσαμε τα κύματα της ιστορίας να χαράσσουν το πετσί μας, δε νιώσαμε τα λεπίδια της πολιτικής οικονομίας να σμιλεύουν την κίνησή μας. Πειθαρχήσαμε στις διδαχές των καιρών, οι οποίες δεν είναι άλλο απ’ τον κυρίαρχο λόγο που μας θέλει παραγωγικές και καταναλωτικές μηχανές, που θέλει να κατέχει το μονοπώλιο της απόφασης για το συμπεριλαμβάνεται και τι εξαιρείται απ’ την κανονικότητά του. Ένας κυρίαρχος λόγος ενός κυρίαρχου κόσμου που αφήνει ματωμένα σημάδια πάνω μας καθημερινά, κατακερματίζοντας το άτομο, μπολιάζοντάς το καταπιέσεις και νευρώσεις, σκοτώνοντας κάθε του επιθυμία για πειραματισμό και ζωτικότητα και αντικαθιστώντας τα με μίζερους μικροανταγωνισμούς και ίντριγκες, με προσωπεία-βιτρίνες να καλύπτουν την κενότητα.
Αν το εμπόρευμα είναι η πραγματική κίνηση της ιστορίας, αν το χρήμα είναι εμπόρευμα, τότε οι ναοί του χρήματος αποτελούν διαρκή στόχο, και χωρίς να χρειάζονται συγκεκριμένες αφορμές για επίθεση, καθώς οι αιτίες περισσεύουν. Ξημερώματα 19 Μάη, επιτεθήκαμε καταδρομικά και πυρπολήσαμε την τράπεζα Eurobank στη λεωφόρο Αθηνών, στο Χαϊδάρι.
Μέσα στην έρημο της αποξένωσης επιλέξαμε την οργάνωση με αναρχικούς όρους και την άμεση επίθεση. Παίρνουμε θέση μάχης στα χαρακώματα του κοινωνικού πολέμου. Απέναντι στο τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα που απλώνει τα δίχτυα του σε κάθε γωνιά, σχεδιάζοντας αμήχανα χαμόγελα άνευρης ευτυχίας και γκρίζα κλουβιά μαζικού συνωστισμού. Ο σύγχρονος δυστοπικός παράδεισος είναι η αποσύνθεση κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας, και απόλαυσή μας είναι το να ορθώνουμε με αδιαλλαξία αυτήν την αξιοπρέπεια: του μυρμηγκιού που κοιτά το τέρας κατάματα, που συλλογικοποιείται, οργανώνεται και επιτίθεται. Θέλουμε να οικοδομήσουμε νέες σχέσεις μεταξύ μας. Σχέσεις που θα προωθούν την ατομική και συνάμα συλλογική μας εξύψωση, με σεβασμό και κατανόηση ο ένας για την άλλη. Σχέσεις επικίνδυνες για τον κόσμο της εξουσίας που μας καταδυναστεύει. Ο πόλεμος όπως και οι νέες σχέσεις για εμάς σήμερα είναι αναγκαία.
Από μια τέτοια θέση μάχης, δε θα μπορούσε να εκλείπει η αλληλεγγύη μας προς τις επαναστάτριες και τους εξεγερμένους σε όλο τον κόσμο. Δε θα μπορούσε να λείπει η άφθαρτη μνήμη μας για τα πεσόντα αδέρφια μας. Δε θα μπορούσε να λείπει η θερμή αγκαλιά μας προς κάθε συντρόφισσα και κάθε αγωνιστή που δέχεται με συνέπεια και αξιοπρέπεια το βάρος των επιλογών του.
Ο κομμουνιστής επαναστάτης Δημήτρης Κουφοντίνας πραγματοποιεί απεργία πείνας από τις 2 Μάη με αίτημα την αναίρεση του εισαγγελικού βέτο που μπλόκαρε τη χορήγηση νέας τακτικής άδειας. Οι δικαστικές μαριονέτες κινούνται από τα ντόπια και διεθνή συμφέροντα του κεφαλαίου. Τα συμφέροντα αυτά, φορώντας το προσωπείο της δημοκρατίας, θέλουν να εκδικηθούν τον αντάρτη πόλης που δεν υπέγραψε δήλωση μετάνοιας. Δε μετάνιωσε που πήρε ένοπλη θέση στον πόλεμο που μαίνεται. Καθεστώτα εξαίρεσης χτίζονται για τους πολιτικούς κρατούμενους, με εκδικητική στέρηση βασικών κεκτημένων, όπως οι άδειες εξόδου απ’ τις φυλακές. Η απεργία πείνας του Κουφοντίνα ενώνεται με την αλληλεγγύη μας. Ενώνεται με την οργή μας, που ραγίζει τη βιτρίνα της δημοκρατίας τους, γίνεται πύρινη και βάζει φωτιά στον κόσμο τους: στις τράπεζές τους, στα σπίτια τους, στα κομματικά τους γραφεία, στους μπάτσους, που νομίζουν ότι τους προστατεύουν, στα τσιράκια τους απ’ τα ΜΜΕ, στα χλιδάτα μαγαζιά τους.
Δεν ξεχνάμε στιγμή το νήμα που συνδέει τους αντιεξουσιαστικούς αγώνες. Δεν ξεχνάμε την επίθεση. Αντικρύζουμε με συγκίνηση και ρίγος την επιλογή του μητροπολιτικού αντάρτικου και της άμεσης δράσης. Βρισκόμαστε στους δρόμους της εξέγερσης, ενάντια σε κάθε δόγμα τάξης και ασφάλειας. Στους ίδιους δρόμους που τόσοι σύντροφοι και τόσες συντρόφισσες βαδίζουν και βάδισαν, συνωμότησαν και επιτέθηκαν. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο αναρχικός σύντροφος Mauricio Morales, που πριν από δέκα χρόνια, στις 22 Μάη 2009, μετέφερε εκρηκτικό μηχανισμό που εξερράγη πριν τον τοποθετήσει στη Σχολή Χωροφυλάκων στη Χιλή, για την οποία προοριζόταν, με αποτέλεσμα τον θάνατό του. Σε μια αντίστοιχη επιθετική απόπειρα, αυτή τη φορά τοποθέτησης εκρηκτικού μηχανισμού στον τάφο του αρχηγού της αργεντίνικης ομοσπονδιακής αστυνομίας και αρχιβασανιστή Ramon Falcon, στις 14 Νοέμβρη του 2018 η αναρχική συντρόφισσα Anahi Salcedo τραυματίστηκε βαρύτατα λόγω πρόωρης έκρηξης. Συνελήφθη, φυλακίστηκε, και δέχθηκε διαρκή βασανισμό, καθώς υποσιτιζόταν και δεν της παρασχόταν ιατρική περίθαλψη.
Η επίθεσή μας, πέρα από το πλαίσιο αλληλεγγύης στον Δημήτρη Κουφοντίνα, εντάσσεται και στο πλαίσιο των καλεσμάτων για έναν Μάη μαύρο και ανατρεπτικό. Το ένα κάλεσμα προέρχεται από τη Χιλή, στη μνήμη του Mauricio Morales, με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων απ’ τον θάνατό του. Το άλλο προέρχεται από την Ιταλία, σε αλληλεγγύη με τα διωκόμενα και κρατούμενα συντρόφια, μετά τις πρόσφατες κατασταλτικές επιχειρήσεις σε Trento και Torino, καθώς και εξαιτίας της υπόθεσης Scripta Manent που τρέχει απ’ το 2016.
Κανένα καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους | Νίκη στην απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα
Οι αιματηρές μας μνήμες θα είναι για πάντα νωπές | Ο Mauri είναι εδώ στις επιθετικές μας βλέψεις
Στεκόμαστε δίπλα στην Anahi | Στέλνουμε ολόψυχα τη δύναμη και την αλληλεγγύη μας
Ο πόλεμος μαίνεται | Χτυπάμε ανυποψίαστα, με την οργή και τη δίψα μας για ανάσες ζωής
«Διαβάτη, τα ίχνη σου είναι
μόνο ο δρόμος και τίποτε άλλο
Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος,
ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας»
bloko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
