2019-06-26 20:45:39
Μπαίνω μαζί του στο μετρό τον κοιτώ και στεναχωριέμαι. Φοράει “σκισμένο” μπλουτζίν, των 150 ευρώ. Είναι γλυκό παιδί, ενεργός δημοκράτης ή στον κόσμο του. Δεν αντιλαμβάνεται και δεν συνειδητοποιεί πόσο αντιδραστικό και απαξιωτικό είναι να μετατρέπεις σε μόδα την δυστυχία του άλλου.
Επιδεικνύει με καμάρι στους φίλους του, το παντελόνι που η πηγή έμπνευσής του, ντρέπεται να δείξει στους δικούς του φίλους.
Ανεβαίνω στην Ομόνοια, μου κολλάει το μικρό, βρώμικο και ξυπόλυτο, ζητά ψιλά. Στην απέναντι γωνία καπνίζει ο διακινητής, το “προστατεύει”. Θέλω να τον καταγγείλω, να πω στην αστυνομία να τον πιάσει, εκνευρίζομαι. Τον φοβάμαι κιόλας.
Φτάνω Σύνταγμα, τα ταξί στην ουρά ξεπερνούν τα είκοσι. Ο τελευταίος πότε θα βγάλει μεροκάματο; Θυμάμαι πρόπερσι με την “απελευθέρωση” των επαγγελμάτων που πολλοί από αυτούς έκλαιγαν γιατί είχαν αγοράσει την άδεια ταξί μία περιουσία και τώρα δεν άξιζε ούτε για χαρτζιλίκι. Έψαχνα τότε μανιωδώς να μάθω πότε και πως θα αντιδράσουν, να βοηθήσω και ‘γω, να υπογράψω τη διαμαρτυρία, να πάω στην πορεία.
Τελειώνω τη δουλειά στο Ιπποκράτειο και σχεδόν βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο, περνώ μπροστά από τη μονάδα χορήγησης μεθαδόνης του νοσοκομείου. Βλέπω την ουρά, την αγωνία, τα αποτσίγαρα και τον ντίλερ της ηρωίνης απέναντι στην γωνία Πυρρή και Έβρου να περιμένει την ανταλλαγή “3 χάπια μεθαδόνη – μία δόση ηρωίνη”. Μου έρχεται να πιάσω τα νέα αυτά παιδιά έναν–έναν και να τους φωνάξω ότι η χορήγηση μεθαδόνης είναι συντήρηση και τους κρατά απλώς στη ζωή, σαν ζόμπι. Ότι είναι εφεύρεση του Κράτους γιατί τα χάπια είναι φτηνά και ξεφόρτωμα του προβλήματος, καθώς τα στεγνά προγράμματα που πραγματικά θεραπεύουν, απαιτούν εξειδικευμένο προσωπικό και χρόνο.
Γυρνώ το μεσημέρι στην Ομόνοια και όπως λέει και ο Πανανθρώπινος Άνθιμος μαυρίζει το μάτι μου και η πλατεία από ξένους που περπατούν γύρω–γύρω προς το πουθενά. Βλέπω την απέχθεια στην ματιά αρκετών περαστικών και τρελαίνομαι με την αμάθεια των συμπατριωτών μου. Δεν έχουν ακούσει για τις Συνθήκες “Δουβλίνο Ι και ΙΙ”; Δεν ξέρουν ότι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αποδεχθεί πλήρως τις απαιτήσεις της Τρόικα και των Βορειο-ευρωπαίων να γίνει η Ελλάδα αποθήκη της παγκόσμιας δυστυχίας και να μην τους στέλνουμε το 90% των προσφύγων και μεταναστών που στο κάτω–κάτω τους ανήκει;
Ξαναπαίρνω το μετρό για την επιστροφή και κάθομαι απέναντί της. Την χαζεύω διακριτικά. Όμορφη. Σηκώνεται στην στάση της, βλέπω το παντελόνι της, κοντοκάβαλο, προκλητικό, ολόκληρο σκηνικό. Με ψυχραίνει, με αποθαρρύνει να κλέψω μία παραπάνω εικόνα, το γεγονός ότι γνωρίζω. Γνωρίζω την προέλευση της μόδας από ένα άρθρο της αείμνηστης Ελευθεροτυπίας. Όταν τα καρτέλ ναρκωτικών στο Μεξικό ρίχτηκαν ένα διάστημα σε πόλεμο αλληλο-εξόντωσης, τα μέλη των συμμοριών δεν είχαν χρόνο και κέφι για σεξ και οι πόρνες τους κινδύνευαν να βγουν εκτός παιγνιδιού. Σοφίστηκαν να ξυπνήσουν τη σεξουαλικότητα των παλικαριών τους με τον μόνο τρόπο που ήξεραν, την πρόκληση: κατέβασαν τον καβάλο, ανέβασαν την ένταση. Αυτό ενέπνευσε τους αγαπημένους μας σχεδιαστές και το υιοθέτησαν αμάσητο τα κορίτσια μας. Πώς να της το πω της συνεπιβάτιδας; Ποιος είμαι εγώ; Με λυπεί όμως. Εάν ήμουν νεώτερος, θα μονολογούσα “επειδή γνωρίζω, με ξενερώνει”.
Φτάνω επιτέλους σπίτι. Μηχανικά ανοίγω την τηλεόραση. Τρομάζω. Το χέρι μου εξ’ ίσου μηχανικά κάνει zapping, αλλά τα μάτια μου αντικρίζουν απανωτά την ίδια εικόνα. Τον Άδωνι στο 2, στο 4, στο 5 και στο 9. Την κλείνω. Ανοίγω τον υπολογιστή, ψαχουλεύω ταυτόχρονα την τσέπη μου για τα ζανάξ, να συνέλθω από τα μικρά απανωτά σοκ μιας συνηθισμένης ημέρας. Μπαίνω στο mail μου και βρίσκω ένα παλιό μήνυμα του συγχωρεμένου του Σταύρου που δεν το είχα διαβάσει. Το ανοίγω και γράφει:
“Θεέ μου,
δώσε μου την γαλήνη
να δέχομαι τα πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω,
το κουράγιο να αλλάζω αυτά που μπορώ
και την σοφία να γνωρίζω την διαφορά”
Reinhold Niebuhr
Πετάω το ζανάξ, τη δική μου μεθαδόνη. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τη ρήση του Niebuhr. Μαθαίνω να με ενδιαφέρουν όλα, να μην πανικοβάλλομαι από τις απανωτές ριπές του Συστήματος, να επιλέγω τις μάχες μου. Είναι το δικό μου “στεγνό” πρόγραμμα Πηγή: artinews.gr
Κώστας Κάππας
Επιδεικνύει με καμάρι στους φίλους του, το παντελόνι που η πηγή έμπνευσής του, ντρέπεται να δείξει στους δικούς του φίλους.
Ανεβαίνω στην Ομόνοια, μου κολλάει το μικρό, βρώμικο και ξυπόλυτο, ζητά ψιλά. Στην απέναντι γωνία καπνίζει ο διακινητής, το “προστατεύει”. Θέλω να τον καταγγείλω, να πω στην αστυνομία να τον πιάσει, εκνευρίζομαι. Τον φοβάμαι κιόλας.
Φτάνω Σύνταγμα, τα ταξί στην ουρά ξεπερνούν τα είκοσι. Ο τελευταίος πότε θα βγάλει μεροκάματο; Θυμάμαι πρόπερσι με την “απελευθέρωση” των επαγγελμάτων που πολλοί από αυτούς έκλαιγαν γιατί είχαν αγοράσει την άδεια ταξί μία περιουσία και τώρα δεν άξιζε ούτε για χαρτζιλίκι. Έψαχνα τότε μανιωδώς να μάθω πότε και πως θα αντιδράσουν, να βοηθήσω και ‘γω, να υπογράψω τη διαμαρτυρία, να πάω στην πορεία.
Τελειώνω τη δουλειά στο Ιπποκράτειο και σχεδόν βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο, περνώ μπροστά από τη μονάδα χορήγησης μεθαδόνης του νοσοκομείου. Βλέπω την ουρά, την αγωνία, τα αποτσίγαρα και τον ντίλερ της ηρωίνης απέναντι στην γωνία Πυρρή και Έβρου να περιμένει την ανταλλαγή “3 χάπια μεθαδόνη – μία δόση ηρωίνη”. Μου έρχεται να πιάσω τα νέα αυτά παιδιά έναν–έναν και να τους φωνάξω ότι η χορήγηση μεθαδόνης είναι συντήρηση και τους κρατά απλώς στη ζωή, σαν ζόμπι. Ότι είναι εφεύρεση του Κράτους γιατί τα χάπια είναι φτηνά και ξεφόρτωμα του προβλήματος, καθώς τα στεγνά προγράμματα που πραγματικά θεραπεύουν, απαιτούν εξειδικευμένο προσωπικό και χρόνο.
Γυρνώ το μεσημέρι στην Ομόνοια και όπως λέει και ο Πανανθρώπινος Άνθιμος μαυρίζει το μάτι μου και η πλατεία από ξένους που περπατούν γύρω–γύρω προς το πουθενά. Βλέπω την απέχθεια στην ματιά αρκετών περαστικών και τρελαίνομαι με την αμάθεια των συμπατριωτών μου. Δεν έχουν ακούσει για τις Συνθήκες “Δουβλίνο Ι και ΙΙ”; Δεν ξέρουν ότι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αποδεχθεί πλήρως τις απαιτήσεις της Τρόικα και των Βορειο-ευρωπαίων να γίνει η Ελλάδα αποθήκη της παγκόσμιας δυστυχίας και να μην τους στέλνουμε το 90% των προσφύγων και μεταναστών που στο κάτω–κάτω τους ανήκει;
Ξαναπαίρνω το μετρό για την επιστροφή και κάθομαι απέναντί της. Την χαζεύω διακριτικά. Όμορφη. Σηκώνεται στην στάση της, βλέπω το παντελόνι της, κοντοκάβαλο, προκλητικό, ολόκληρο σκηνικό. Με ψυχραίνει, με αποθαρρύνει να κλέψω μία παραπάνω εικόνα, το γεγονός ότι γνωρίζω. Γνωρίζω την προέλευση της μόδας από ένα άρθρο της αείμνηστης Ελευθεροτυπίας. Όταν τα καρτέλ ναρκωτικών στο Μεξικό ρίχτηκαν ένα διάστημα σε πόλεμο αλληλο-εξόντωσης, τα μέλη των συμμοριών δεν είχαν χρόνο και κέφι για σεξ και οι πόρνες τους κινδύνευαν να βγουν εκτός παιγνιδιού. Σοφίστηκαν να ξυπνήσουν τη σεξουαλικότητα των παλικαριών τους με τον μόνο τρόπο που ήξεραν, την πρόκληση: κατέβασαν τον καβάλο, ανέβασαν την ένταση. Αυτό ενέπνευσε τους αγαπημένους μας σχεδιαστές και το υιοθέτησαν αμάσητο τα κορίτσια μας. Πώς να της το πω της συνεπιβάτιδας; Ποιος είμαι εγώ; Με λυπεί όμως. Εάν ήμουν νεώτερος, θα μονολογούσα “επειδή γνωρίζω, με ξενερώνει”.
Φτάνω επιτέλους σπίτι. Μηχανικά ανοίγω την τηλεόραση. Τρομάζω. Το χέρι μου εξ’ ίσου μηχανικά κάνει zapping, αλλά τα μάτια μου αντικρίζουν απανωτά την ίδια εικόνα. Τον Άδωνι στο 2, στο 4, στο 5 και στο 9. Την κλείνω. Ανοίγω τον υπολογιστή, ψαχουλεύω ταυτόχρονα την τσέπη μου για τα ζανάξ, να συνέλθω από τα μικρά απανωτά σοκ μιας συνηθισμένης ημέρας. Μπαίνω στο mail μου και βρίσκω ένα παλιό μήνυμα του συγχωρεμένου του Σταύρου που δεν το είχα διαβάσει. Το ανοίγω και γράφει:
“Θεέ μου,
δώσε μου την γαλήνη
να δέχομαι τα πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω,
το κουράγιο να αλλάζω αυτά που μπορώ
και την σοφία να γνωρίζω την διαφορά”
Reinhold Niebuhr
Πετάω το ζανάξ, τη δική μου μεθαδόνη. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τη ρήση του Niebuhr. Μαθαίνω να με ενδιαφέρουν όλα, να μην πανικοβάλλομαι από τις απανωτές ριπές του Συστήματος, να επιλέγω τις μάχες μου. Είναι το δικό μου “στεγνό” πρόγραμμα Πηγή: artinews.gr
Κώστας Κάππας
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τελετή Αποφοίτησης Σπουδαστών 7ης ΕΣ Ινστιτούτου Διαρκούς Επιμόρφωσης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
