2019-07-11 10:57:37
O Καθηγητής Νίκος Τράκας θυμάται:
"Ήταν Ιούλιος του 1969. Ιούλιος, ο πρώτος μήνας των διακοπών, τουλάχιστον για τους μαθητές. Στο χωριό (χωρίς ή, καλύτερα, με θάλασσα) ή στην κατασκήνωση. Εγώ χωριό δεν είχα, αλλά ήταν και η πρώτη φορά που οι γονείς μου σκέφτονταν, από τον Απρίλη, να με στείλουν επιτέλους κατασκήνωση, στην Εύβοια νομίζω. Όσο πλησίαζε η τελική ημερομηνία που μπορούσαν να κλείσουν θέση για την κατασκήνωση, τόσο μ’ έτρωγε το ότι θα έχανα να δω στην τηλεόραση την πρώτη προσσελήνωση ανθρώπου. Να είχαν τηλεόραση εκεί, μάλλον δύσκολα (και αν θα έπιανε).
Τελικά έμεινα στην Αθήνα για να μην την χάσω. Αν θυμάμαι καλά, ήταν νωρίς το πρωί, όταν στημένη όλη η οικογένεια (γονείς, αδέλφια, γιαγιά, παππούς), μπροστά στον (μαυρόασπρο βέβαια) δέκτη στο σαλόνι του σπιτιού περιμέναμε υπομονετικά όσο και αγχωμένα να δούμε αν θα τα καταφέρουν αυτοί οι αστροναύτες. Έχουν πράγματι περάσει 50 (ολόκληρα!) χρόνια, δεν θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια, αλλά τον Άρμστρονγκ να πηδά από το τελευταίο σκαλί της σκάλας της σεληνακάτου τον θυμάμαι! Με μια απόλυτη σιωπή στο σαλόνι, μήπως και ενοχλήσουμε τον αστροναύτη!
Δεν μπορώ να πω σήμερα με σιγουριά αν τότε καταλάβαινα την σημασία (επιστημονική, πολιτική κ.λπ.) της πρώτης προσσελήνωσης ανθρώπου. Πάντως δεν πήγα κατασκήνωση για να μην την χάσω. Ή μήπως δεν ήθελα να πάω κατασκήνωση;"
O Νίκος Τράκας είναι Καθηγητής στον Τομέας Φυσικής της Σχολής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Φωτ.: ΝASA
Πηγή: Ίδρυμα Ευγενίδου
"Ήταν Ιούλιος του 1969. Ιούλιος, ο πρώτος μήνας των διακοπών, τουλάχιστον για τους μαθητές. Στο χωριό (χωρίς ή, καλύτερα, με θάλασσα) ή στην κατασκήνωση. Εγώ χωριό δεν είχα, αλλά ήταν και η πρώτη φορά που οι γονείς μου σκέφτονταν, από τον Απρίλη, να με στείλουν επιτέλους κατασκήνωση, στην Εύβοια νομίζω. Όσο πλησίαζε η τελική ημερομηνία που μπορούσαν να κλείσουν θέση για την κατασκήνωση, τόσο μ’ έτρωγε το ότι θα έχανα να δω στην τηλεόραση την πρώτη προσσελήνωση ανθρώπου. Να είχαν τηλεόραση εκεί, μάλλον δύσκολα (και αν θα έπιανε).
Τελικά έμεινα στην Αθήνα για να μην την χάσω. Αν θυμάμαι καλά, ήταν νωρίς το πρωί, όταν στημένη όλη η οικογένεια (γονείς, αδέλφια, γιαγιά, παππούς), μπροστά στον (μαυρόασπρο βέβαια) δέκτη στο σαλόνι του σπιτιού περιμέναμε υπομονετικά όσο και αγχωμένα να δούμε αν θα τα καταφέρουν αυτοί οι αστροναύτες. Έχουν πράγματι περάσει 50 (ολόκληρα!) χρόνια, δεν θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια, αλλά τον Άρμστρονγκ να πηδά από το τελευταίο σκαλί της σκάλας της σεληνακάτου τον θυμάμαι! Με μια απόλυτη σιωπή στο σαλόνι, μήπως και ενοχλήσουμε τον αστροναύτη!
Δεν μπορώ να πω σήμερα με σιγουριά αν τότε καταλάβαινα την σημασία (επιστημονική, πολιτική κ.λπ.) της πρώτης προσσελήνωσης ανθρώπου. Πάντως δεν πήγα κατασκήνωση για να μην την χάσω. Ή μήπως δεν ήθελα να πάω κατασκήνωση;"
O Νίκος Τράκας είναι Καθηγητής στον Τομέας Φυσικής της Σχολής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Φωτ.: ΝASA
Πηγή: Ίδρυμα Ευγενίδου
VIDEO
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εκτός ΚΙΝΑΛ ο Σταμάτης Μαλέλης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
