2019-07-13 09:45:24
O Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου με αφορμή τη νέα τους παράσταση «Το δικό μας σινεμά» μίλησαν για το θέατρο και τη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου.
Το δικό μας σινεμά» στο καλοκαιρινό «Αλσος». Ενα μεγάλο και πολυδάπανο μιούζικαλ-αφιέρωμα στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου με βασικό σημείο αναφοράς τον Φιλοποίμενα Φίνο. Εφυγε από τη ζωή το 1977, όταν και οι δύο ήσασταν πολύ νέοι. Αν είχατε τη δυνατότητα να τον γνωρίσετε, ποια είναι η πρώτη ερώτηση που θα του κάνατε;
Μιχάλης Ρέππας: «Θα τον ρωτούσαμε πολλά, πάρα πολλά και τίποτα. Μάλλον θα τον αφήναμε να μιλάει αυτός και ό,τι ήθελε ας μας έλεγε».
Θανάσης Παπαθανασίου: «Είναι υπέροχο να ακούς ανθρώπους που έχουν, καταφέρει πράγματα στη ζωή τους. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει μεγαλύτερο μάθημα στη ζωή από το παράδειγμα ανθρώπων που έπιασαν τη ζωή από τα μαλλιά».
Έχετε καταπιαστεί πολλές φορές άμεσα ή έμμεσα με τον ελληνικό κινηματογράφο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Κλάμα βγήκε απ' τον παράδεισο», που αποτέλεσε «κέντημα» αντίστοιχο καλών ταινιών της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά. Από πού πηγάζει όλη αυτή η μεγάλη αγάπη για τη συγκεκριμένη περίοδο;
Θ.Π.: «Αγαπάει κανείς οτιδήποτε είναι δεμένο με την παιδική του ηλικία. Εμείς ανήκουμε στη γενιά των Ελλήνων που είδαν τις ταινίες της Φίνος Φιλμ στα σινεμά και όχι στην τηλεόραση. Το σινεμά είναι δεμένο με το χαλίκι των θερινών, τις πλιάν καρέκλες και τα αναψυκτικά στο διάλειμμα.
Το «Safe Sex» του 1999 ήταν η πρώτη ταινία που ξεπέρασε σε εισιτήρια το ρεκόρ εκείνης της περιόδου, την «Υπολοχαγό Νατάσσα». Πιστεύετε πως ανεξαρτήτως της απώλειας του Φίνου θα μπορούσε να έχει αποτραπεί -τουλάχιστον σε εμπορικό επίπεδο- η κατακόρυφη πτώση του σινεμά; Ή ήταν αναπόφευκτο λόγω της εισόδου της τηλεόρασης στη ζωή των Ελλήνων;
Μ.Ρ.: «Ποτέ η έναρξη και η λήξη ενός κοινωνικού φαινομένου δεν εξαρτάται από πρόσωπα Ακόμα και αν δεν πέθαινε ο Φιλοποίμην Φίνος, το σινεμά ήταν ήδη νεκρό και τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει την πτώση του».
Πώς νιώθετε που είστε οι πρώτοι «ένοικοι» του θερινού «Αλσους» στην επαναλειτουργία του;
Θ.Π.: «Πολύ κολακευμένοι που ο Ηλίας Μαροσούλης επέλεξε να ρισκάρει την περιουσία του πάνω σε μια δική μας ιδέα».
Είχατε πει στη συνέντευξη Τύπου πως δεν υπάρχει καμία σύνδεση με πραγματικά πρόσωπα ή γεγονότα και ότι εμπνευστήκατε όλους τους ήρωες. Ομως στο τέλος της παράστασης αρκετοί θεατές ψάχνουν να βρουν στις ιστορίες της «Μαίρης» ή της «Μιράντας» καταστάσεις που συνδέονται με την Τζένη, την Αλίκη, τη Ζωή. Και αντίστοιχα φυσικά με τους άντρες πρωταγωνιστές. Δεν υπήρξαν κάποιες εμπνεύσεις στις ιστορίες των ηρώων σας από τους σταρ του ελληνικού κινηματογράφου;
Μ.Ρ.: «Κακώς ψάχνουν κάποιοι θεατές αντιστοιχίες με πραγματικά πρόσωπα. Εμείς κάνουμε θέατρο, όχι κουτσομπολιό. Εμείς επινοήσαμε μερικά πρόσωπα-σύμβολα για να καταγράψουμε όλα τα κουσούρια και όλα τα προτερήματα του σιναφιού μας.
Θ.Π.: Το «Δικό μας σινεμά» είναι ένας φόρος τιμής στη συντεχνία μας. Και όχι μια εκμετάλλευση της μνήμης ανθρώπων που δεν μπορούν να υπερασπιστούν πια τον εαυτό τους», λένε στο tv Έθνος
http://www.tvnea.com
Το δικό μας σινεμά» στο καλοκαιρινό «Αλσος». Ενα μεγάλο και πολυδάπανο μιούζικαλ-αφιέρωμα στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου με βασικό σημείο αναφοράς τον Φιλοποίμενα Φίνο. Εφυγε από τη ζωή το 1977, όταν και οι δύο ήσασταν πολύ νέοι. Αν είχατε τη δυνατότητα να τον γνωρίσετε, ποια είναι η πρώτη ερώτηση που θα του κάνατε;
Μιχάλης Ρέππας: «Θα τον ρωτούσαμε πολλά, πάρα πολλά και τίποτα. Μάλλον θα τον αφήναμε να μιλάει αυτός και ό,τι ήθελε ας μας έλεγε».
Θανάσης Παπαθανασίου: «Είναι υπέροχο να ακούς ανθρώπους που έχουν, καταφέρει πράγματα στη ζωή τους. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει μεγαλύτερο μάθημα στη ζωή από το παράδειγμα ανθρώπων που έπιασαν τη ζωή από τα μαλλιά».
Έχετε καταπιαστεί πολλές φορές άμεσα ή έμμεσα με τον ελληνικό κινηματογράφο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Κλάμα βγήκε απ' τον παράδεισο», που αποτέλεσε «κέντημα» αντίστοιχο καλών ταινιών της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά. Από πού πηγάζει όλη αυτή η μεγάλη αγάπη για τη συγκεκριμένη περίοδο;
Θ.Π.: «Αγαπάει κανείς οτιδήποτε είναι δεμένο με την παιδική του ηλικία. Εμείς ανήκουμε στη γενιά των Ελλήνων που είδαν τις ταινίες της Φίνος Φιλμ στα σινεμά και όχι στην τηλεόραση. Το σινεμά είναι δεμένο με το χαλίκι των θερινών, τις πλιάν καρέκλες και τα αναψυκτικά στο διάλειμμα.
Το «Safe Sex» του 1999 ήταν η πρώτη ταινία που ξεπέρασε σε εισιτήρια το ρεκόρ εκείνης της περιόδου, την «Υπολοχαγό Νατάσσα». Πιστεύετε πως ανεξαρτήτως της απώλειας του Φίνου θα μπορούσε να έχει αποτραπεί -τουλάχιστον σε εμπορικό επίπεδο- η κατακόρυφη πτώση του σινεμά; Ή ήταν αναπόφευκτο λόγω της εισόδου της τηλεόρασης στη ζωή των Ελλήνων;
Μ.Ρ.: «Ποτέ η έναρξη και η λήξη ενός κοινωνικού φαινομένου δεν εξαρτάται από πρόσωπα Ακόμα και αν δεν πέθαινε ο Φιλοποίμην Φίνος, το σινεμά ήταν ήδη νεκρό και τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει την πτώση του».
Πώς νιώθετε που είστε οι πρώτοι «ένοικοι» του θερινού «Αλσους» στην επαναλειτουργία του;
Θ.Π.: «Πολύ κολακευμένοι που ο Ηλίας Μαροσούλης επέλεξε να ρισκάρει την περιουσία του πάνω σε μια δική μας ιδέα».
Είχατε πει στη συνέντευξη Τύπου πως δεν υπάρχει καμία σύνδεση με πραγματικά πρόσωπα ή γεγονότα και ότι εμπνευστήκατε όλους τους ήρωες. Ομως στο τέλος της παράστασης αρκετοί θεατές ψάχνουν να βρουν στις ιστορίες της «Μαίρης» ή της «Μιράντας» καταστάσεις που συνδέονται με την Τζένη, την Αλίκη, τη Ζωή. Και αντίστοιχα φυσικά με τους άντρες πρωταγωνιστές. Δεν υπήρξαν κάποιες εμπνεύσεις στις ιστορίες των ηρώων σας από τους σταρ του ελληνικού κινηματογράφου;
Μ.Ρ.: «Κακώς ψάχνουν κάποιοι θεατές αντιστοιχίες με πραγματικά πρόσωπα. Εμείς κάνουμε θέατρο, όχι κουτσομπολιό. Εμείς επινοήσαμε μερικά πρόσωπα-σύμβολα για να καταγράψουμε όλα τα κουσούρια και όλα τα προτερήματα του σιναφιού μας.
Θ.Π.: Το «Δικό μας σινεμά» είναι ένας φόρος τιμής στη συντεχνία μας. Και όχι μια εκμετάλλευση της μνήμης ανθρώπων που δεν μπορούν να υπερασπιστούν πια τον εαυτό τους», λένε στο tv Έθνος
http://www.tvnea.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
