Πρώτες σκέψεις λίγα εικοσιτετράωρα μετά τα περίφημα τηλεχαστούκια

2012-06-15 10:20:08

Του Νίκου Στέλγια Ο θυμός, η οργή μιας κοινωνίας ως ένα «political asset», ένα «πολιτικό προτέρημα» στο πολιτικό προσκήνιο μιας χώρας... Ένα πολιτικό φαινόμενο, πολύ συνηθισμένο στην ευρύτερη περιοχή μας. Το 1979, η «κοινωνική έκρηξη» πλημμύρισε τους δρόμους της Τεχεράνης και ολόκληρου του Ιράν θέτοντας τέλος στο καθεστώς του σάχη. Οι θρησκευτικοί εκπρόσωποι του Ιράν χρησιμοποίησαν στο έπακρον την οργή της ιρανικής κοινωνίας. Μετατρέποντας την εν λόγω οργή σε ένα «πολιτικό μέσο επιβολής», διεκδίκησαν δυναμικά την εξουσία. Το ίδιο συνέβη, δύο δεκαετίες μετά, στη γειτονική Τουρκία. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, πρώτα το εθνικιστικό Κίνημα των Γκρίζων Λύκων και στη συνέχεια το ισλαμιστικό κίνημα, στηρίχτηκαν πάνω στην πολιτική δυναμική που απελευθέρωσε η οργή της τουρκικής κοινωνίας και διεκδίκησαν δυναμικά την εξουσία της χώρας.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, ο λαός της Τουρκίας διαφωνούσε με τη διαφθορά και την οικονομική υπανάπτυξη που διαιώνιζε το κεμαλικό καθεστώς

. Τα οικονομικά μέτρα λιτότητας που επέβαλε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ενέτειναν την απόγνωση του τουρκικού λαού, ο οποίος, τελικά, αναζήτησε διέξοδο από τη ζοφερή πραγματικότητα υποστηρίζοντας το Κόμμα της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), στις βουλευτικές εκλογές του 2002. Από την πλευρά του, το ΑΚΡ κατόρθωσε να χρησιμοποιήσει την «κοινωνική έκρηξη» προς όφελός του.

Το 2011, το παράδειγμα του ΑΚΡ ακολούθησαν διάφορα αραβικά πολιτικά κινήματα, τα οποία κατέβηκαν στους δρόμους των μεγάλων αραβικών πόλεων και διαδήλωσαν κατά των πολιτικών κατεστημένων του αραβικού κόσμου. Σχεδόν έναν χρόνο μετά την έναρξη της περίφημης «Αραβικής Άνοιξης», το μεγάλο «πολιτικό προτέρημα» του αραβικού κόσμου, η μεγάλη κοινωνική απόγνωση για το πολιτικό αδιέξοδο και την οικονομική υποτέλεια, αναμένει τον πολιτικό «μνηστήρα» του. Το Κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων, καθώς και άλλα μικρότερα, αραβικά κινήματα, εμφανίζονται στο προσκήνιο της ιστορίας και διεκδικούν δυναμικά την εξουσία στο όνομα της κοινωνικής οργής και έκρηξης.

Η «κοινωνική έκρηξη» ως πολιτικό προτέρημα χαρακτηρίζει και τη σύγχρονη πολιτική σε Ελλάδα και Κύπρο. Στο βόρειο τμήμα της πράσινης γραμμής αυτής της νήσου, χιλιάδες Τουρκοκύπριοι διαφωνούν με την κοινή οικονομική-πολιτική γραμμή της τουρκοκυπριακής ηγεσίας με την Τουρκία. Στη δική μας πλευρά της πράσινης γραμμής, τα όσα διαδραματίστηκαν στους δρόμους των πόλεών μας πριν από ακριβώς έναν χρόνο μιλούν από μόνα τους. Οι κοινωνίες μας «ασφυκτιούν» και αναζητούν απεγνωσμένα διέξοδο για τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση. Η κοινωνική οργή, η οποία πλήττει όλους τους πολιτικούς παράγοντες και εκπροσώπους του πολιτικού κατεστημένου του χθες, απειλεί να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση του περίφημου νέου «ελληνικού δράματος». Τη στιγμή που η οικονομική κρίση συναντά την απαξίωση των πολιτικών θεσμών και του ελληνικού συντάγματος από την ίδια την πολιτική ηγεσία, τη γραφειοκρατία (πολιτική και στρατιωτική) και σε γενικότερα πλαίσια την ίδια την κοινωνία, η κοινωνική οργή, η οποία λαμβάνει επικίνδυνες διαστάσεις, κατακλύζει τους δρόμους των ελληνικών πόλεων και καθορίζει το αποτέλεσμα της κάλπης.

Σε αντίθεση με την περίπτωση της Κύπρου (τ/κ και ε/κ κοινότητα), στην Ελλάδα έχουν εμφανιστεί πολιτικοί «μνηστήρες», οι οποίοι είναι έτοιμοι να μετατρέψουν σε «political asset» την κοινωνική απόγνωση και να διεκδικήσουν την εξουσία. Όσοι πιστεύουν ότι η δραματική άνοδο των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ είναι έργο και επιτυχία της ελληνικής Αριστεράς δεν πρέπει να αγνοήσουν την κοινωνική οργή. Το ίδιο θα πρέπει να πράξουν όσοι επιχειρούν να προσεγγίσουν με πρόχειρα δημοσιογραφικά και επιστημονικά «εργαλεία» το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής.

Η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει στα όρια της... Ασφυκτιά... Κινείται με ρυθμό αδέσποτης νάρκης σε μια ανοιχτή θάλασσα. Η εκδίκηση ενάντια στους υπαίτιους του αδιεξόδου του πολιτικού-πελατειακού συστήματος έχει προ πολλού μετεξελιχθεί σε συνταγή εκλογικής επιτυχίας για τον οποιοδήποτε επιτήδειο πολιτικό πρωταγωνιστή.

Σε καμία περίπτωση δεν επιχειρούμε να συσχετίσουμε δύο πολύ διαφορετικά φαινόμενα, όπως αυτό του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής. Αυτό που θέλουμε να τονίσουμε είναι πολύ απλό: Αν κρίνουμε με βάση την ιστορική εμπειρία των εκλογών της 6ης Μαΐου, από τη σκοπιά της πολιτικής επιστήμης, οι επικείμενες εκλογές της 17ης Ιουνίου έχουν ένα και μοναδικό σημείο εκκίνησης: Την εργαλειοποίηση της κοινωνικής οργής ως ένα μέσο επιβολής στο πολιτικό πεδίο.

Τα καταδικαστέα χαστούκια που δέχθηκε η Λιάνα Κανέλλη, καταδεικνύουν, μεταξύ άλλων, την παταγώδη αποτυχία της ελληνικής κοινωνίας να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς της με το πελατειακό σύστημα του «χθες». Η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας αναζητεί την ψευδαίσθηση της ιστορικής δικαίωσης στο βαθύτερο ένστικτο του ρεβανσισμού.

Τελείωσαν τα οικονομικά προνόμια του πελατειακού-γραφειοκρατικού συστήματος (δικομματισμός, γραφειοκρατικό κατεστημένο της περιόδου 1974-2009)... Ας ξεκινήσουν λοιπόν τα χαστούκια (μορφώματα Αριστεράς, λαϊκισμού και ακροδεξιάς της περιόδου 2009-2012)... Ένας παρόμοιος κώδικας συμπεριφοράς, ο οποίος στιγμάτισε την κοινωνία της Τουρκίας στις αρχές της δεκαετίας του 2000, έχει οδηγήσει μια ολόκληρη χώρα στο αδιέξοδο του νέου, γραφειοκρατικού-καπιταλιστικού αυταρχισμού του ΑΚΡ... Ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μια «ακραία» επιλογή, ένα νέο φαινόμενο «Ερντογάν» ή μια υποκειμενική, αόριστη ανάγνωση του ευρωσοσιαλισμού, θα καταφέρουν να «εκδικηθούν» τον εξωτερικό εχθρό (λ.χ. Γερμανία της Μέρκελ, το ΔΝΤ κ.ο.κ.) ή το εσωτερικό κατεστημένο (δικομματισμός)...

Ο ρεβανσισμός είναι η ήττα μας *Ο Νίκος Στέλγιας είναι ανταποκριτής της «Κ» στην Κωνσταντινούπολη
InfoGnomon

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ