2019-07-23 19:00:10
Ο κορυφαίος Έλληνας kick boxer, Μιχάλης Ζαμπίδης, μιλάει στο NewsAuto και τον Πάνο Σεϊτανίδη για τη σχέση του με το αυτοκίνητο, σε μία συνέντευξη που περιλαμβάνει κάτι παραπάνω από κροσέ και άπερκατ!
Με αφορμή τη νέα συνεργασία του με τη BMW, o «Iron Mike» των 158 νικών σε 180 αγώνες στην πλούσια καριέρα του, «πατάει γκάζι» μιλώντας για τέσσερις τροχούς, οδική ασφάλεια, ηλεκτροκίνηση, το ενδεχόμενο να τον δούμε να αγωνίζεται κάποτε σε πίστα αλλά και τη σημασία του να μάχεται στο ρινγκ για την Ελλάδα.
Τι σημαίνει για σένα αυτοκίνητο; Μιχάλης Ζαμπίδης: Τι σημαίνει αυτοκίνητο για μένα… όπως σε όλα τα αγοράκια, έτσι και σε εμένα το αυτοκίνητο μου αρέσει, πάντα μου άρεσε πάρα πολύ. Με ελκύει ο ωραίος σχεδιασμός, θέλω να κατανοώ την τεχνολογία που περικλείει. Και γι’ αυτό έχω ερωτευτεί τη BMW, γιατί συνδυάζει την αισθητική με την προηγμένη τεχνολογία. Είχαν πολλοί φίλοι μου μοντέλα της γερμανικής μάρκας, είχα ακούσει πολλά καλά λόγια, όμως δεν είχε τύχει ποτέ να έχω στα χέρια μου ένα
. Ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, το σύμπαν συνωμότησε και απέκτησα μία Z4 sDrive35i. Με twin-turbo κινητήρα τριών χιλιάδων κυβικών εκατοστών. Πρέπει να ομολογήσω πως την πρώτη φορά που την οδήγησα, με ξάφνιασε. Δεν περίμενα να μου χαρίσει αυτή την αίσθηση: το πως πατάει, πως επιταχύνει, πως στρίβει. Το πως συνεργάζεται με το 7άρι κιβώτιο διπλού συμπλέκτη. Ένιωσα πολύ όμορφα πίσω από το τιμόνι της από την πρώτη στιγμή και κάπου εκεί, ξεκίνησε μία… ερωτική σχέση. Και να που ήρθαν έτσι τα πράγματα και μετέπειτα προέκυψε και συνεργασία με τη BMW.
Προέρχεσαι από ένα διαφορετικό χώρο, αυτόν του αθλητισμού. Ο συσχετισμός με ένα αυτοκινητικό brand και ένα τόσο σημαντικό brand όπως αυτό της BMW, τι σημαίνει για σένα; ΜΖ: Είναι τιμητική μία τέτοια συνεργασία για έναν αθλητή. Και πολύ σημαντική η υποστήριξη, δεν είναι απλά χορηγός, είναι πολύπλευρη η συνεργασία. Όταν ξεκίνησα ως αθλητής, το σπορ στην Ελλάδα ήταν στο… -150, όχι απλά στο μηδέν. Θα ήμουν πολύ τυχερός αν ίσχυε το δεύτερο. Αυτό με ανάγκασε να μάθω τι σημαίνει να αγωνίζεσαι μόνος σου αλλά ταυτόχρονα και τι σημαίνει να έχεις σημαντικούς συνεργάτες να σε υποστηρίζουν στην προσπάθειά σου. Και πιστεύω πολύ σε αυτή τη συνεργασία.
Είπες νωρίτερα πως πέραν του όμορφου περιτυλίγματος ενός αυτοκινήτου, σου αρέσει να μαθαίνεις και τι συμβαίνει στα σωθικά του. Πόση σημασία έχουν για σένα οι αριθμοί, οι επιδόσεις δηλαδή και κατά πόσο σε ενδιαφέρει η μηχανολογία; ΜΖ: Μου αρέσουν οι επιδόσεις και οι εντυπωσιακοί αριθμοί. Διότι στην ουσία, οι αριθμοί μας καθορίζουν. Και στο ρινγκ, όταν θες να αξιολογήσεις έναν αθλητή κοιτάς το ιστορικό του. Πόσους αγώνες έχει δώσει, πόσους έχει κερδίσει, με ποιους έχει αγωνιστεί, από ποιους έχασε κτλ. Αντίστοιχα, όταν οδηγώ ένα αυτοκίνητο, θέλω να ξέρω τι χημεία μπορεί να προκύψει ανάμεσά μας. Να ξέρω τι δυνατότητες έχει. Να ξέρω τι μπορεί να μου προσφέρει. Για παράδειγμα πως η Z4, το αυτοκίνητο που έχω και χαίρομαι, ακόμα και το γεγονός πως έχει δύο turbo και μπορεί να μου προσφέρει επιδόσεις από πολύ χαμηλές στροφές. Με 67 κιλά ροπής και 7άρι σασμάν διπλού συμπλέκτη στο οποίο οι αλλαγές σχέσεων γίνονται άμεσα. Έτσι ανά πάσα στιγμή, έχω το αυτοκίνητό μου εκεί που θέλω από πλευράς απόδοσης. Και αυτός είναι ένας ακόμα τομέας που θέλω να σταθώ γιατί 450 άλογα με τις συγκεκριμένες τιμές ροπής και με συνολικό βάρος αυτοκινήτου στα 1340 μιλά, μόνο λίγα δεν είναι. Τι άλλο να σου πω, για τα κρατήματα στις στροφές; Είναι ένα απολαυστικό αυτοκίνητο.
Ως πισωκίνητο είναι και «παιχνιδιάρικο»… ΜΖ: Εννοείται! (γέλια)
Πόσο απολαυστική είναι λοιπόν η οδήγηση ενός σπορ αυτοκινήτου με την κίνηση στον πίσω άξονα; ΜΖ: Έχω οδηγήσει προφανώς αυτοκίνητα με την κίνηση εμπρός, έχω οδηγήσει και τετρακίνητα και έλεγα… «ωραίο, γρήγορο είναι αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι διαφορετικό με αυτό». Γιατί στην καθημερινότητα, χρειάζεσαι αυτό το «παιχνιδάκι» της πίσω κίνησης, σε λογικά πλαίσια πάντα. Κι όταν συνηθίσεις την πίσω κίνηση, σου φαίνονται λίγο περίεργα τα άλλα. Για μένα είναι απολαυστική, αν και πρέπει να τονίσω ξανά την εκμετάλλευσή της σε λογικά πλαίσια, με γνώμονα την ασφάλεια. Ειδικά με τα σύγχρονα ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας, όπου μπορείς να κατανοήσεις καλύτερα πως θα αντιδράσει το αυτοκίνητο σε κάθε εντολή και γιατί, είναι η μέγιστη απόλαυση!
Θυμίζει καθόλου έναν αντίπαλο στο ρινγκ; Που να πρέπει να τον «διαβάζεις» γιατί αλλάζει τακτική και πατήματα; ΜΖ: Εννοείται! Και πρέπει, όπως και με τον αντίπαλο, να δείξεις απόλυτο σεβασμό στο αυτοκίνητο. Να το μάθεις, να μάθεις τις αντιδράσεις του, αν γίνεται να βρεθείς και σε μία πίστα να δεις με ασφαλή τρόπο τι παραπάνω μπορεί να κάνει. Γιατί αυτές οι αναζητήσεις δεν πρέπει να γίνονται ποτέ στο δρόμο. Θα χαρακτήριζα όμως το αυτοκίνητο όχι ακριβώς με αντίπαλο, αλλά με… συνεργάτη, αντίπαλο στην προπόνηση αν θες. Με τον οποίο περνάτε πολύ ωραία.
Εκτός από δυνατότητες, πόσο σε χαλαρώνει το αυτοκίνητό σου; Ανοίγεις την οροφή; ΜΖ: Φυσικά, είναι πάρα πολύ ωραίο αυτό. Γιατί στη χώρα που ζούμε, στους δέκα από τους δώδεκα μήνες του χρόνου έχουμε καλοκαίρι και μπορείς να έχεις ανοιχτή την οροφή, να απολαμβάνεις τον ήλιο. Κι αυτό σε ένα πολύ όμορφο σαλόνι. Έχω οδηγήσει πολλά αυτοκίνητα, σε αυτό νιώθω πολύ όμορφα, δεν πιάνομαι στα καθίσματα, είναι λες και βρίσκομαι στο σαλόνι του σπιτιού μου και έχω καθίσει να χαλαρώσω και να δω τηλεόραση.
Και έχω καταλάβει, βλέποντας το χώρο σου εδώ στο Zambidis Club στη Γλυφάδα, πως σου αρέσει η ποιότητα, πως θες όλα γύρω σου να είναι premium. ΜΖ: Είναι αλήθεια πως δίνω ιδιαίτερη σημασία στη λεπτομέρεια – πράγμα απαιτητικό ενίοτε. Καταπονεί το… νευρικό σύστημα! Όμως θέλω όλα να είναι όμορφα, με θετική ενέργεια κι όπως εδώ με το χώρο που έχω δημιουργήσει, είμαι ιδιαίτερα απαιτητικός και σε ότι έχει να κάνει με το αυτοκίνητό μου.
Είπες νωρίτερα πως έχεις μπει σε πίστα. Έχεις εμπειρίες να μοιραστείς μαζί μας; ΜΖ: (γέλια) Ένας από τους στόχους μου, που λόγω της αγωνιστικής μου δράσης έχει πάρει πάλι αναβολή, είναι να κάνω μαθήματα αγωνιστικής οδήγησης. Σε πίστα, με εκπαιδευτή. Έχω όμως βρεθεί 2-3 φορές σε πίστα μόνος μου, για να δω πως λειτουργούν τα πράγματα όταν έρχεται η υπέρβαση. Όταν λειτουργείς με λογική και σέβεσαι τους γύρω σου, ξέρεις πως αυτό το ρίσκο δεν μπορείς να το πάρεις έξω στους δρόμους – εκεί όλα πρέπει να είναι τόσο όσο. Σεμνά και όμορφα. Για να ξεπεράσεις τα όρια, υπάρχουν οι πίστες. Κι έτσι έκανα και ευτυχώς έμεινα εντός αυτής, δεν είχα κάποια έξοδο! Εκεί κατάλαβα πόσο κοντά είναι η πίστα με το ρινγκ. Πραγματικά, ήταν σα να έπαιζα έναν αγώνα. Ήμουν 100% συγκεντρωμένος, οι σφυγμοί μου ήταν ψηλά, η αδρεναλίνη το ίδιο και ένιωθα πως δεν υπήρχε περιθώριο λάθους. Όλα γίνονταν ενστικτωδώς, όπως και στο ρινγκ. Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς. Οι διορθώσεις στο τιμόνι έρχονται χωρίς σκέψη, δεν υπάρχει χρόνος για κάτι άλλο, μόνο άμεση αντίδραση. Κάπου εκεί λοιπόν αποφάσισα πως πρέπει κάποια στιγμή να κάνω μαθήματα. Όπως πιστεύω πως έχω καλά χέρια στο ρινγκ, να αποκτήσω καλά χέρια και στην πίστα.
Θα σε δούμε δηλαδή κάποια στιγμή να συμμετέχεις και σε κάποιο αγώνα; Φτάνει τόσο μακριά η προσδοκία σου; ΜΖ: Ποτέ δεν λέω ποτέ. Ανάλογα το κίνητρο που σου δίνει ότι κάνεις, αυξάνεις και τις θυσίες. Και ξέρεις, μου αρέσει πολύ η οδήγηση και αυτός είναι ένας από τους λόγους που έχω αναβάλλει. Γιατί από μικρό παιδί έχω μάθει, όταν ξεκινώ να κάνω κάτι, να το κάνω καλά. Σκεφτόμουν λοιπόν πως αν ξεκινήσω τη διαδικασία με την οδήγηση, θα θέλω να τα πάω πολύ καλά κι αυτό να με δεσμεύσει σε αυτή την προσπάθεια. Γιατί δεν ξέρω τα παρακλάδια που μπορεί να έχει. Ξέρω πως είναι κάτι απαιτητικό και είμαι σίγουρος πως θα είχε πολλές απαιτήσεις. Δεν το αποκλείω όμως, μπορεί να το δοκιμάσω κάποια στιγμή.
Γενικά παρακολουθείς αγώνες, σου αρέσουν; Formula 1, ράλι κτλ; ΜΖ: Ναι παρακολουθώ. Μου αρέσουν οι αγώνες, μου αρέσει πως λειτουργούν στα κόκκινα οι ομάδες και οι πρωταθλητές. Μου αρέσει το ανθρώπινο όχημα, πως μπορούν οι άνθρωποι να καταφέρνουν να λειτουργούν σε υψηλές ταχύτητες.
Είπαμε για πίσω κίνηση, για οδήγηση στην πίστα, όμως η αυτοκίνηση γενικότερα εξελίσσεται. Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα είναι ήδη εδώ. Έχεις οδηγήσει ηλεκτρικό κι αν ναι πως σου φάνηκε; ΜΖ: Φυσικά! Έχω προλάβει να οδηγήσω το i3 και το i8. Εξαιρετικά και τα δύο!
Εκ διαμέτρου αντίθετά όμως… ΜΖ: Ναι, εντελώς. Να σου πω πρώτα για το i3. Έπαθα πλάκα με το πόσο γρήγορο είναι! Δεν το πίστευα! Και μου φάνηκε πολύ παράξενο που δεν αλλάζουν σχέσεις, είναι μία ταχύτητα! Επίσης με εντυπωσίασε το πόσο απίστευτα οικονομικό είναι. Το βράδυ το φόρτιζα μαζί με το κινητό μου! Πολύπλευρα καλό αυτοκίνητο, για όλους τους λόγους που μπορεί να φανταστεί κάποιος. Από… έως! Και μετά, κάποια στιγμή ήρθε στα χέρια μου το i8. Μάλιστα στη roadster έκδοση του. Μάλιστα ήταν η πρώτη φορά που το έβλεπα σε αυτή. Ήταν πραγματικά ένα έργο τέχνης. Εντυπωσιακό σχεδιαστικά, με φοβερή επιτάχυνση, συμπεριφορά στο δρόμο. Πραγματικά είναι το… επόμενο βήμα στην αυτοκίνηση. Το αμάξι του μέλλοντος. Κι αυτό με αυτονομία και οικονομία που δεν διανοείσαι. Ένα supercar με κινητήρα 1.5lt, για το οποίο δεν πληρώνεις φόρο πολυτελείας, τεκμήρια, σήμα και κοστίζει ελάχιστα η χρήση του, ε, είναι γοητευτικό. Πράγμα που μπορεί να αντιληφθεί όποιος έχει βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να αποκτήσει κάποια στιγμή ένα αυτοκίνητο αντίστοιχων επιδόσεων.
Το χαμόγελο όταν μιλούσες για το i8 το περίμενα. Τις αντιδράσεις σου μιλώντας για το i3 όχι! Κι αυτές επιβεβαιώνουν πως στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμα «γνωρίσει» όπως πρέπει την ηλεκτροκίνηση και πως αυτή μπορεί να συνδυαστεί με επιδόσεις, με απόλαυση πίσω από το τιμόνι… ΜΖ: …και σε συνδυασμό με οικονομία! Είναι ένα πλήρες πακέτο. Και όπως είπες, εγώ μπορεί να είχα οδηγήσει πάρα πολλά αυτοκίνητα, όμως δεν είχα εμπειρία από ηλεκτρικό. Μου φάνηκε εντελώς διαφορετικό. Δεν το πίστευα όταν μου έλεγαν πως αν σηκώσω το πόδι από το γκάζι θα είναι ουσιαστικά σα να φρενάρει γιατί θα ανακτά ενέργεια. Και χρειάστηκα να το συνηθίσω κι αυτό.
Τι ομοιότητες υπάρχουν ανάμεσα στο δικό σου σπορ και την οδήγηση ενός τέτοιου αυτοκινήτου; Σε ότι αφορά στη διαχείριση ενέργειας; ΜΖ: Πολλές. Γενικότερα πρέπει να διαχειριζόμαστε το «καύσιμο» που έχουμε, είτε μιλάμε για ενέργεια, είτε για ψυχολογία, χρήματα, φυσική κατάσταση ή βενζίνη. Με πέντε σωστές κινήσεις, μπορείς να περνάς καλά στη ζωή σου. Κι αυτές είναι πολύ σημαντικές. Έτσι κι εγώ, αγωνιστικά, όταν μπω στο ρινγκ για να αγωνιστώ, κάνω πολύ καλή προετοιμασία. Βλέπω τι καύσιμο έχω και αποφασίζω τι διαχείριση θα κάνω. Φανταστείτε να έχω αγώνα δώδεκα γύρων και στον έκτο να κοιτάξω το ρεζερβουάρ μου και να είναι άδειο. Θα το πληρώσω πολύ ακριβά αν η μπαταρία μου είναι άδεια.
Δεν σε φοβάμαι, ροπιάζεις από χαμηλά εσύ! ΜΖ: (Γέλια) Ναι, είμαι μικρό με μεγάλη ροπή!
Ζούμε σε μία μεγαλούπολη που η κίνηση στους δρόμους της απαιτεί περισσότερη υπομονή απ’ ότι το ρινγκ. Πως είναι η ζωή στο δρόμο; ΜΖ: Προσπαθώ ο χρόνος που περνάω στο δρόμο να είναι όσο γίνεται πιο ευχάριστος. Κι επειδή μ’ αρέσει να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, μπορώ να πω ότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί πολύ. Υπάρχει αποσυμφόρηση από την αφόρητη κάποτε κίνηση στους δρόμους. Βοήθησε πολύ το μετρό, η Αττική οδός, παλαιότερα ήταν σχεδόν κωμική η κατάσταση. Για διαδρομές 20 λεπτών ήθελες μία ώρα και 20 λεπτά. Βελτιώνεται και η ποιότητα των δρόμων και θέλω να πιστεύω πως σταδιακά αποκτάμε και περισσότερη οδηγική παιδεία. Όσοι ταξιδεύουμε έχουμε δει τι γίνεται στο δρόμο σε προηγμένες χώρες. Και ερχόμουν εδώ και γύριζα το κεφάλι από την άλλη, ένιωθα απογοήτευση από κάποια πράγματα. Όμως πιστεύω πως βελτιώνεται η κατάσταση και είμαι αισιόδοξος. Η οδηγική παιδεία είναι πολύ σημαντική – πέρα από τα μικροπράγματα που απλά χαλάνε τη διάθεσή σου, υπάρχουν και τα χειρότερα. Υπάρχουν ατυχήματα, δυστυχήματα που πρέπει να μειώνονται.
Θεωρείς πως σε αυτόν τον τομέα, της οδηγικής παιδείας, χρειάζονται τα κατάλληλα μηνύματα από τους κατάλληλους ανθρώπους; Από έναν Μιχάλη για παράδειγμα; ΜΖ: Χρέος και χαρά αλλά νομίζω πως όλοι μπορούμε να προσφέρουμε. Ο μπαμπάς στο παιδί του. Που με τη σειρά του αύριο-μεθαύριο θα κάνει τη δική του οικογένεια και θα μιλήσει στο δικό του παιδί. Ή απλά όταν θα έχει το δικό του αμάξι, θα ξέρει πως να συμπεριφερθεί. Μπορεί κάποιος να έχει τη δυνατότητα να μιλήσει σε 100 άτομα, σε 10.000. Πρέπει όλοι μας να μιλάμε για την οδική ασφάλεια. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω κλισέ, να μιλήσω για το αλκοόλ ή την επιθετική οδήγηση. Όλοι ξέρουμε τι γίνεται και σχεδόν πάντα, οι τραγωδίες οφείλονται σε ανθρώπινα λάθη. Χρειάζεται λοιπόν πρόληψη, ενημέρωση και ενεργοποίηση.
Όταν θες να γυρίσεις διακόπτη, να ξεφύγεις, έχεις κάποια αγαπημένη διαδρομή; ΜΖ: Φυσικά! Μένω νότια και όποτε έχω ευκαιρία, παίρνω τη Z4 και ακολουθώ την αγαπημένη μου διαδρομή, προς Σούνιο. Είναι καλός ο δρόμος, έχει ωραία θέα και απολαμβάνω τη βόλτα. Ξέρεις, υπάρχουν μέρες που είναι πολύ απαιτητικές και εκεί, το να πάρω ένα καφεδάκι, να ανοίξω την οροφή, να βάλω την αγαπημένη μου μουσική και να κάνω τη βόλτα μου, μου επιτρέπει να ηρεμήσω, να μηδενίσω κοντέρ και όταν γυρίσω πίσω να είμαι έτοιμος να ριχτώ ξανά στη μάχη. Αυτό είναι το αγχολυτικό μου.
Για να περάσουμε και στα αγωνιστικά, κοιτάζω την τροπαιοθήκη σου με δέος, έχεις μία καριέρα ζηλευτή. ΜΖ: Είναι 24 χρόνια προσπάθειας αυτά Δεν έχει τελειώσει ακόμα η καριέρα σου αλλά πως νιώθεις κάνοντας έναν απολογισμό όσων έχεις πετύχει έως τώρα; ΜΖ: Δεν νιώθω έτσι. Αυτή είναι η δικλείδα ασφαλείας μου, νιώθω πως έχω πετύχει λιγότερα πράγματα απ’ όσα έχω πραγματικά καταφέρει. Πάντα προσπαθώ να αποδώσω καλύτερα, να πετύχω περισσότερα. Κι επειδή δεν έχει κλείσει το αγωνιστικό κεφάλαιο, φοβάμαι να κοιτάξω πίσω, να κάνω απολογισμό. Δεν επαναπαύομαι με τίποτα και πάντα επαναπρογραμματίζομαι σε ότι αφορά στα κίνητρα μου. Κι αυτό γιατί να κάνω τις απαιτούμενες θυσίες, καθώς η ζωή στο ρινγκ δεν είναι εύκολη και δεν σηκώνει λάθη. Είναι απαιτητική. Γιατί ακόμα κι όταν κοιμάσαι, ουσιαστικά ξεκουράζεις το όχημά σου για να το βγάλεις πάλι το πρωί στην πίστα, στα κόκκινα. Πάντα λοιπόν ψάχνω κίνητρο, δεν κοιτάζω το παρελθόν αλλά μόνο το παρόν και το μέλλον. Όταν κάποια στιγμή τελειώσει η αγωνιστική μου καριέρα, τότε ναι, θα κοιτάξω πίσω να δω τι πέτυχα. Βλέποντας όμως νούμερα, αισθάνομαι όμορφα. Αλλά είναι ο τρόπος σκέψεις μου τέτοιος, που από τους 180 αγώνες μου, σκέφτομαι πιο πολύ τις 24 ήττες, ότι κάποιες από αυτές ήταν άδικες. Και σκέφτομαι το πως θα μπορούσα να τις είχα αποφύγει.
Αν μπορούσες να επιλέξεις μία τέτοια στιγμή, που να μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να εξελιχθεί διαφορετικά; ΜΖ: Επειδή μεγάλωσα μέσα στο ρινγκ, έμαθα να λειτουργώ με το σύνδρομο της Λερναίας Ύδρας. Κάθε φορά που μου κόβεις ένα κεφάλι, βγάζω δύο μέχρι να πετύχω το στόχο μου. Όσα λάθη λοιπόν έχουν γίνει, αγωνιστικά λάθη, με πείσμωσαν και μου έδωσαν περισσότερες νίκες. Πήγα στη σπηλιά μου, έγλυψα τις πληγές μου και επέστρεψα πιο έτοιμος και… επενδυτικά θυμωμένος! Αυτό που θα άλλαζα σίγουρα, είναι το να τελείωνα νωρίτερα κάποιες συνεργασίες που έβλεπα πως δεν απέδιδαν. Γιατί όποτε συμβαίνει αυτό, εγώ μέσα στο ρινγκ το πληρώνω σκληρά – ο προπονητής θα είναι απλά στη γωνία και θα βλέπει εμένα να τρώω το ξύλο. Ίσως λοιπόν θα έπρεπε να ολοκλήρωνα πιο νωρίς κάποιες συνεργασίας – απλά επειδή συνήθως το πηγαίνω μέχρι τέρμα, πιστεύω στους συνεργάτες μου, αναγκαστικά μέτρησα και κάποιες επιπλέον ζημιές.
Ας γυρίσουμε το νόμισμα από την άλλη πλευρά. Ποια θεωρείς την κορυφαία σου στιγμή έως τώρα; Μου ήρθαν κάποιες… (γέλια).
Συγνώμη που σε διακόπτω αλλά φωτίστηκε το πρόσωπο σου ξαφνικά κι αυτή η αντίδραση αποδεικνύει πόσο αγαπάς αυτό που κάνεις… ΜΖ: Ναι! Γιατί επί τόπου έζησα ξανά δύο στιγμές, βρέθηκα εκεί. Η πρώτη ήταν όταν είχαν επιτέλους αναγνωρίσει στην Ελλάδα τι κάνω και μετά από τους αγώνες μου στην Αυστραλία, την Ιαπωνία και αλλού, ήταν να αγωνιστώ εδώ το 2004. Έγινε τότε ρεκόρ, ήταν sold out το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας! Γι’ αυτό φωτίστηκε το πρόσωπό μου, θυμήθηκα τη στιγμή που βγήκα στην αρένα κατευθυνόμενος προς το ρινγκ και ήταν το ΣΕΦ γεμάτο – όχι μόνο οι κερκίδες αλλά και οι σάλα. Ήταν μία φοβερή στιγμή και ουσιαστικά εκεί θεωρώ πως ξεκίνησαν όλα. Ένιωσα πως επιτέλους ήξεραν όλοι τι κάνω!
Από το -150, εκεί! ΜΖ: Ακριβώς! Και ήταν συγκλονιστικό. Πήρα μία μεγάλη νίκη εκείνο το βράδυ, μετά από σκληρό αγώνα αλλά όπως είχαμε, τότε δεν έπεφτα με τίποτα! Όσες και να έτρωγα, πρώτα θα κέρδιζα τον αγώνα και μετά θα έπεφτα. Η άλλη στιγμή ήταν όταν το 2003 πήρα την απόφαση να παίξω με ένα θηρίο, τον Γκιούρκαν Όζκαν που ήταν 3-4 χρόνια αήττητος. Δαυίδ εναντίον Γολιάθ. Ήταν δέκα κιλά βαρύτερος, αγωνιζόταν στην κατηγορία βαρέων βαρών. Επιθετικός αθλητής κι εκείνος, όπως και εγώ. Sold out, όπως ο αγώνας του ΣΕΦ που ανέφερα νωρίτερα, όμως στην άλλη άκρη του κόσμου, στην Αυστραλία! Οι μισοί ήταν Τούρκοι, οι άλλοι μισοί Έλληνες και ήταν ένα από τα σημαντικότερα νοκ άουτ της καριέρας μου. Ένα ματς-σφαγή, δώδεκα γύρων και θυμάμαι τη στιγμή που έδωσα ένα δεξί κροσέ, σε καλό timing και έφτασα στο νοκ άουτ.
Η εθνική υπερηφάνεια πόσο μετράει μέσα σου; ΜΖ: Είναι κάτι μαγικό. Που δεν μπορώ να εξηγήσω. Στην ουσία δεν κερδίζεις τίποτα, όμως όταν ακούς τον Εθνικό Ύμνο γεμίζει η ψυχή σου, ανατριχιάζεις ολόκληρος! Και είναι μοναδικό να τον ακούς όταν βγαίνεις για να δώσεις μία μάχη ψυχή και σώμα, μέχρι τελικής πτώσεως. Με έχει επηρεάσει πολύ το γεγονός πως έχω δώσει τόσους πολλούς και σημαντικούς αγώνες στην Αυστραλία, που παρότι τόσο μακριά, είχα την υποστήριξη τόσων Ελλήνων. Ανθρώπων που είχαν να δουν την πατρίδα πενήντα χρόνια, που τους έβλεπα όποτε έπαιζε ο Εθνικός Ύμνος πως έκλαιγαν. Εκεί, μπορώ να πω ότι μπήκαν οι αξίες. Γιατί ξέρεις, μετά από τους παγκόσμιους τίτλους, τις επιτυχίες, πρέπει να προγραμματίζεις εκ νέου τον εαυτό σου, τα κίνητρά σου. Και αυτό, το να εκπροσωπείς τη χώρα σου, σε γεμάτα στάδια ως ο Έλληνας πολεμιστής, με όσα πρεσβεύουμε, όση ιστορία έχουμε, το DNA μας ως Έλληνες, ένιωθα το χρέος να είμαι 100% έτοιμος. Και να ανέβω στο ρινγκ με όλη μου την ψυχή. Πάντα έδινα, δίνω και όσο αντέχω θα συνεχίσω να δίνω το 100%.
Είπες η ιστορία συνεχίζεται. Από εδώ και πέρα, τι; ΜΖ: Φτιάχνω το πρόγραμμά μου για την επόμενη χρονιά. Γεμάτο αγωνιστικά, έχω πολλή όρεξη. Έδωσα τον πρώτο μου αγώνα, στη Γερμανία, πήγε καλά παρότι είχα ένα τραυματισμό. Κέρδισα τον αγώνα, πραγματοποίησα υπέρβαση. Έκανα το χειρουργείο μου, την αποκατάστασή μου, τώρα τρεις μήνες μετά ευτυχώς ο γιατρός μου είπε αυτό που ήθελα να ακούσω, πως το χέρι μου είναι έτοιμο. Έχω ξεκινήσει λοιπόν και προπονούμαι και υπολογίζονται πως από τον Οκτώβριο και μετά θα αρχίσω και πάλι τους αγώνες.
Στον αγώνα αυτό είχες μία δύσκολη στιγμή, υπέστης ρήξη τένοντα. Εκείνη τη στιγμή, πως μπορείς να αγνοήσεις τη λογική -γιατί αυτό έκανες- και να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι; ΜΖ: Εκεί μπαίνει το κίνητρο και το ένστικτο που λέγαμε. Ήμουν στη Στουτγάρδη, σε ένα στάδιο γεμάτο Έλληνες, είχε παίξει ο Εθνικός Ύπνος, είχα μαζί μου την Ελληνική σημαία, είχα καρφώσει στόχο όπως λέμε στο χώρο μας και παρότι ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση, στον δεύτερο γύρο είχα αυτή την ατυχία. Έφτασε ο δικέφαλός μου στο μπράτσο, ήταν κάτι που δεν μου είχε συμβεί ποτέ. Εκεί, πήραμε με τον προπονητή μου την απόφαση να συνεχίσω. Να τα παίξουμε όλα για όλα, να μη σταματήσουμε τον αγώνα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ να εγκαταλείψω το ρινγκ χωρίς να δώσω μάχη. Ακόμα κι αν έχανα, να ήξερα πως είχα κάνει το καλύτερο δυνατό. Τελικά κέρδισα όμως! Έδωσα περίπου 140 χτυπήματα με το ένα χέρι, όσα κανονικά πρέπει να δώσω και με τα δύο χέρια, έκανα υπέρβαση. Ήταν τέτοια η χαρά μου, που παρότι αισθανόμουν τον πόνο από το χέρι μου, ήταν όλα τόσο γλυκά. Διότι όλοι οι Έλληνες ήταν χαρούμενοι, ακούστηκε ξανά ο Εθνικός Ύμνος και απέδειξα πως ο Έλληνας πολεμιστής δεν το βάζει ποτέ κάτω. Συνεχίζει μέχρι να πετύχει το στόχο του.
Τι θα αφήσει πίσω του ο Μιχάλης Ζαμπίδης όταν φτάσει στον τερματισμό αυτής της καριέρας; ΜΖ: Θεωρώ πως η προσφορά είναι από τις μεγαλύτερες αποστολές μας. Εξελισσόμαστε και προσφέρουμε ώστε να εξελιχθούν και οι υπόλοιποι. Όσο μπορώ να επηρεάζω κόσμο με έμπνευση φωτός. Στα γυμναστήρια που έρχονται τόσα παιδιά και θέλουν να μάθουν πως να τρώνε σωστά, πως να γυμνάζονται και να διαχειρίζονται τον εαυτό τους, πως να έχουν αυτοσεβασμό και πολλά άλλα, μέχρι τους αγώνες όπου στα στάδια βλέπω μικρά και μεγάλα παιδιά. Από τα πιο μεγάλα μου μετάλλια, είναι όταν βγαίνω στο στάδιο και βλέπω οικογένειες. Είναι κάτι σπουδαίο για εμένα. Το ίδιο και η πολύ καλή μου σχέση με τον κόσμο, που μου μιλούν στο δρόμο, με γνωρίζουν με το μικρό μου όνομά. Όσο μπορείς λοιπόν, μέσα από το δικό σου δρόμο, πρέπει να επηρεάζεις θετικά τους άλλους.
Πάνος Σεϊτανίδης (instagram.com/SeitanF1), Φωτογραφίες: Χρήστος Καραγιωργάκης
Με αφορμή τη νέα συνεργασία του με τη BMW, o «Iron Mike» των 158 νικών σε 180 αγώνες στην πλούσια καριέρα του, «πατάει γκάζι» μιλώντας για τέσσερις τροχούς, οδική ασφάλεια, ηλεκτροκίνηση, το ενδεχόμενο να τον δούμε να αγωνίζεται κάποτε σε πίστα αλλά και τη σημασία του να μάχεται στο ρινγκ για την Ελλάδα.
Τι σημαίνει για σένα αυτοκίνητο; Μιχάλης Ζαμπίδης: Τι σημαίνει αυτοκίνητο για μένα… όπως σε όλα τα αγοράκια, έτσι και σε εμένα το αυτοκίνητο μου αρέσει, πάντα μου άρεσε πάρα πολύ. Με ελκύει ο ωραίος σχεδιασμός, θέλω να κατανοώ την τεχνολογία που περικλείει. Και γι’ αυτό έχω ερωτευτεί τη BMW, γιατί συνδυάζει την αισθητική με την προηγμένη τεχνολογία. Είχαν πολλοί φίλοι μου μοντέλα της γερμανικής μάρκας, είχα ακούσει πολλά καλά λόγια, όμως δεν είχε τύχει ποτέ να έχω στα χέρια μου ένα
Προέρχεσαι από ένα διαφορετικό χώρο, αυτόν του αθλητισμού. Ο συσχετισμός με ένα αυτοκινητικό brand και ένα τόσο σημαντικό brand όπως αυτό της BMW, τι σημαίνει για σένα; ΜΖ: Είναι τιμητική μία τέτοια συνεργασία για έναν αθλητή. Και πολύ σημαντική η υποστήριξη, δεν είναι απλά χορηγός, είναι πολύπλευρη η συνεργασία. Όταν ξεκίνησα ως αθλητής, το σπορ στην Ελλάδα ήταν στο… -150, όχι απλά στο μηδέν. Θα ήμουν πολύ τυχερός αν ίσχυε το δεύτερο. Αυτό με ανάγκασε να μάθω τι σημαίνει να αγωνίζεσαι μόνος σου αλλά ταυτόχρονα και τι σημαίνει να έχεις σημαντικούς συνεργάτες να σε υποστηρίζουν στην προσπάθειά σου. Και πιστεύω πολύ σε αυτή τη συνεργασία.
Είπες νωρίτερα πως πέραν του όμορφου περιτυλίγματος ενός αυτοκινήτου, σου αρέσει να μαθαίνεις και τι συμβαίνει στα σωθικά του. Πόση σημασία έχουν για σένα οι αριθμοί, οι επιδόσεις δηλαδή και κατά πόσο σε ενδιαφέρει η μηχανολογία; ΜΖ: Μου αρέσουν οι επιδόσεις και οι εντυπωσιακοί αριθμοί. Διότι στην ουσία, οι αριθμοί μας καθορίζουν. Και στο ρινγκ, όταν θες να αξιολογήσεις έναν αθλητή κοιτάς το ιστορικό του. Πόσους αγώνες έχει δώσει, πόσους έχει κερδίσει, με ποιους έχει αγωνιστεί, από ποιους έχασε κτλ. Αντίστοιχα, όταν οδηγώ ένα αυτοκίνητο, θέλω να ξέρω τι χημεία μπορεί να προκύψει ανάμεσά μας. Να ξέρω τι δυνατότητες έχει. Να ξέρω τι μπορεί να μου προσφέρει. Για παράδειγμα πως η Z4, το αυτοκίνητο που έχω και χαίρομαι, ακόμα και το γεγονός πως έχει δύο turbo και μπορεί να μου προσφέρει επιδόσεις από πολύ χαμηλές στροφές. Με 67 κιλά ροπής και 7άρι σασμάν διπλού συμπλέκτη στο οποίο οι αλλαγές σχέσεων γίνονται άμεσα. Έτσι ανά πάσα στιγμή, έχω το αυτοκίνητό μου εκεί που θέλω από πλευράς απόδοσης. Και αυτός είναι ένας ακόμα τομέας που θέλω να σταθώ γιατί 450 άλογα με τις συγκεκριμένες τιμές ροπής και με συνολικό βάρος αυτοκινήτου στα 1340 μιλά, μόνο λίγα δεν είναι. Τι άλλο να σου πω, για τα κρατήματα στις στροφές; Είναι ένα απολαυστικό αυτοκίνητο.
Ως πισωκίνητο είναι και «παιχνιδιάρικο»… ΜΖ: Εννοείται! (γέλια)
Πόσο απολαυστική είναι λοιπόν η οδήγηση ενός σπορ αυτοκινήτου με την κίνηση στον πίσω άξονα; ΜΖ: Έχω οδηγήσει προφανώς αυτοκίνητα με την κίνηση εμπρός, έχω οδηγήσει και τετρακίνητα και έλεγα… «ωραίο, γρήγορο είναι αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι διαφορετικό με αυτό». Γιατί στην καθημερινότητα, χρειάζεσαι αυτό το «παιχνιδάκι» της πίσω κίνησης, σε λογικά πλαίσια πάντα. Κι όταν συνηθίσεις την πίσω κίνηση, σου φαίνονται λίγο περίεργα τα άλλα. Για μένα είναι απολαυστική, αν και πρέπει να τονίσω ξανά την εκμετάλλευσή της σε λογικά πλαίσια, με γνώμονα την ασφάλεια. Ειδικά με τα σύγχρονα ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας, όπου μπορείς να κατανοήσεις καλύτερα πως θα αντιδράσει το αυτοκίνητο σε κάθε εντολή και γιατί, είναι η μέγιστη απόλαυση!
Θυμίζει καθόλου έναν αντίπαλο στο ρινγκ; Που να πρέπει να τον «διαβάζεις» γιατί αλλάζει τακτική και πατήματα; ΜΖ: Εννοείται! Και πρέπει, όπως και με τον αντίπαλο, να δείξεις απόλυτο σεβασμό στο αυτοκίνητο. Να το μάθεις, να μάθεις τις αντιδράσεις του, αν γίνεται να βρεθείς και σε μία πίστα να δεις με ασφαλή τρόπο τι παραπάνω μπορεί να κάνει. Γιατί αυτές οι αναζητήσεις δεν πρέπει να γίνονται ποτέ στο δρόμο. Θα χαρακτήριζα όμως το αυτοκίνητο όχι ακριβώς με αντίπαλο, αλλά με… συνεργάτη, αντίπαλο στην προπόνηση αν θες. Με τον οποίο περνάτε πολύ ωραία.
Εκτός από δυνατότητες, πόσο σε χαλαρώνει το αυτοκίνητό σου; Ανοίγεις την οροφή; ΜΖ: Φυσικά, είναι πάρα πολύ ωραίο αυτό. Γιατί στη χώρα που ζούμε, στους δέκα από τους δώδεκα μήνες του χρόνου έχουμε καλοκαίρι και μπορείς να έχεις ανοιχτή την οροφή, να απολαμβάνεις τον ήλιο. Κι αυτό σε ένα πολύ όμορφο σαλόνι. Έχω οδηγήσει πολλά αυτοκίνητα, σε αυτό νιώθω πολύ όμορφα, δεν πιάνομαι στα καθίσματα, είναι λες και βρίσκομαι στο σαλόνι του σπιτιού μου και έχω καθίσει να χαλαρώσω και να δω τηλεόραση.
Και έχω καταλάβει, βλέποντας το χώρο σου εδώ στο Zambidis Club στη Γλυφάδα, πως σου αρέσει η ποιότητα, πως θες όλα γύρω σου να είναι premium. ΜΖ: Είναι αλήθεια πως δίνω ιδιαίτερη σημασία στη λεπτομέρεια – πράγμα απαιτητικό ενίοτε. Καταπονεί το… νευρικό σύστημα! Όμως θέλω όλα να είναι όμορφα, με θετική ενέργεια κι όπως εδώ με το χώρο που έχω δημιουργήσει, είμαι ιδιαίτερα απαιτητικός και σε ότι έχει να κάνει με το αυτοκίνητό μου.
Είπες νωρίτερα πως έχεις μπει σε πίστα. Έχεις εμπειρίες να μοιραστείς μαζί μας; ΜΖ: (γέλια) Ένας από τους στόχους μου, που λόγω της αγωνιστικής μου δράσης έχει πάρει πάλι αναβολή, είναι να κάνω μαθήματα αγωνιστικής οδήγησης. Σε πίστα, με εκπαιδευτή. Έχω όμως βρεθεί 2-3 φορές σε πίστα μόνος μου, για να δω πως λειτουργούν τα πράγματα όταν έρχεται η υπέρβαση. Όταν λειτουργείς με λογική και σέβεσαι τους γύρω σου, ξέρεις πως αυτό το ρίσκο δεν μπορείς να το πάρεις έξω στους δρόμους – εκεί όλα πρέπει να είναι τόσο όσο. Σεμνά και όμορφα. Για να ξεπεράσεις τα όρια, υπάρχουν οι πίστες. Κι έτσι έκανα και ευτυχώς έμεινα εντός αυτής, δεν είχα κάποια έξοδο! Εκεί κατάλαβα πόσο κοντά είναι η πίστα με το ρινγκ. Πραγματικά, ήταν σα να έπαιζα έναν αγώνα. Ήμουν 100% συγκεντρωμένος, οι σφυγμοί μου ήταν ψηλά, η αδρεναλίνη το ίδιο και ένιωθα πως δεν υπήρχε περιθώριο λάθους. Όλα γίνονταν ενστικτωδώς, όπως και στο ρινγκ. Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς. Οι διορθώσεις στο τιμόνι έρχονται χωρίς σκέψη, δεν υπάρχει χρόνος για κάτι άλλο, μόνο άμεση αντίδραση. Κάπου εκεί λοιπόν αποφάσισα πως πρέπει κάποια στιγμή να κάνω μαθήματα. Όπως πιστεύω πως έχω καλά χέρια στο ρινγκ, να αποκτήσω καλά χέρια και στην πίστα.
Θα σε δούμε δηλαδή κάποια στιγμή να συμμετέχεις και σε κάποιο αγώνα; Φτάνει τόσο μακριά η προσδοκία σου; ΜΖ: Ποτέ δεν λέω ποτέ. Ανάλογα το κίνητρο που σου δίνει ότι κάνεις, αυξάνεις και τις θυσίες. Και ξέρεις, μου αρέσει πολύ η οδήγηση και αυτός είναι ένας από τους λόγους που έχω αναβάλλει. Γιατί από μικρό παιδί έχω μάθει, όταν ξεκινώ να κάνω κάτι, να το κάνω καλά. Σκεφτόμουν λοιπόν πως αν ξεκινήσω τη διαδικασία με την οδήγηση, θα θέλω να τα πάω πολύ καλά κι αυτό να με δεσμεύσει σε αυτή την προσπάθεια. Γιατί δεν ξέρω τα παρακλάδια που μπορεί να έχει. Ξέρω πως είναι κάτι απαιτητικό και είμαι σίγουρος πως θα είχε πολλές απαιτήσεις. Δεν το αποκλείω όμως, μπορεί να το δοκιμάσω κάποια στιγμή.
Γενικά παρακολουθείς αγώνες, σου αρέσουν; Formula 1, ράλι κτλ; ΜΖ: Ναι παρακολουθώ. Μου αρέσουν οι αγώνες, μου αρέσει πως λειτουργούν στα κόκκινα οι ομάδες και οι πρωταθλητές. Μου αρέσει το ανθρώπινο όχημα, πως μπορούν οι άνθρωποι να καταφέρνουν να λειτουργούν σε υψηλές ταχύτητες.
Είπαμε για πίσω κίνηση, για οδήγηση στην πίστα, όμως η αυτοκίνηση γενικότερα εξελίσσεται. Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα είναι ήδη εδώ. Έχεις οδηγήσει ηλεκτρικό κι αν ναι πως σου φάνηκε; ΜΖ: Φυσικά! Έχω προλάβει να οδηγήσω το i3 και το i8. Εξαιρετικά και τα δύο!
Εκ διαμέτρου αντίθετά όμως… ΜΖ: Ναι, εντελώς. Να σου πω πρώτα για το i3. Έπαθα πλάκα με το πόσο γρήγορο είναι! Δεν το πίστευα! Και μου φάνηκε πολύ παράξενο που δεν αλλάζουν σχέσεις, είναι μία ταχύτητα! Επίσης με εντυπωσίασε το πόσο απίστευτα οικονομικό είναι. Το βράδυ το φόρτιζα μαζί με το κινητό μου! Πολύπλευρα καλό αυτοκίνητο, για όλους τους λόγους που μπορεί να φανταστεί κάποιος. Από… έως! Και μετά, κάποια στιγμή ήρθε στα χέρια μου το i8. Μάλιστα στη roadster έκδοση του. Μάλιστα ήταν η πρώτη φορά που το έβλεπα σε αυτή. Ήταν πραγματικά ένα έργο τέχνης. Εντυπωσιακό σχεδιαστικά, με φοβερή επιτάχυνση, συμπεριφορά στο δρόμο. Πραγματικά είναι το… επόμενο βήμα στην αυτοκίνηση. Το αμάξι του μέλλοντος. Κι αυτό με αυτονομία και οικονομία που δεν διανοείσαι. Ένα supercar με κινητήρα 1.5lt, για το οποίο δεν πληρώνεις φόρο πολυτελείας, τεκμήρια, σήμα και κοστίζει ελάχιστα η χρήση του, ε, είναι γοητευτικό. Πράγμα που μπορεί να αντιληφθεί όποιος έχει βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να αποκτήσει κάποια στιγμή ένα αυτοκίνητο αντίστοιχων επιδόσεων.
Το χαμόγελο όταν μιλούσες για το i8 το περίμενα. Τις αντιδράσεις σου μιλώντας για το i3 όχι! Κι αυτές επιβεβαιώνουν πως στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμα «γνωρίσει» όπως πρέπει την ηλεκτροκίνηση και πως αυτή μπορεί να συνδυαστεί με επιδόσεις, με απόλαυση πίσω από το τιμόνι… ΜΖ: …και σε συνδυασμό με οικονομία! Είναι ένα πλήρες πακέτο. Και όπως είπες, εγώ μπορεί να είχα οδηγήσει πάρα πολλά αυτοκίνητα, όμως δεν είχα εμπειρία από ηλεκτρικό. Μου φάνηκε εντελώς διαφορετικό. Δεν το πίστευα όταν μου έλεγαν πως αν σηκώσω το πόδι από το γκάζι θα είναι ουσιαστικά σα να φρενάρει γιατί θα ανακτά ενέργεια. Και χρειάστηκα να το συνηθίσω κι αυτό.
Τι ομοιότητες υπάρχουν ανάμεσα στο δικό σου σπορ και την οδήγηση ενός τέτοιου αυτοκινήτου; Σε ότι αφορά στη διαχείριση ενέργειας; ΜΖ: Πολλές. Γενικότερα πρέπει να διαχειριζόμαστε το «καύσιμο» που έχουμε, είτε μιλάμε για ενέργεια, είτε για ψυχολογία, χρήματα, φυσική κατάσταση ή βενζίνη. Με πέντε σωστές κινήσεις, μπορείς να περνάς καλά στη ζωή σου. Κι αυτές είναι πολύ σημαντικές. Έτσι κι εγώ, αγωνιστικά, όταν μπω στο ρινγκ για να αγωνιστώ, κάνω πολύ καλή προετοιμασία. Βλέπω τι καύσιμο έχω και αποφασίζω τι διαχείριση θα κάνω. Φανταστείτε να έχω αγώνα δώδεκα γύρων και στον έκτο να κοιτάξω το ρεζερβουάρ μου και να είναι άδειο. Θα το πληρώσω πολύ ακριβά αν η μπαταρία μου είναι άδεια.
Δεν σε φοβάμαι, ροπιάζεις από χαμηλά εσύ! ΜΖ: (Γέλια) Ναι, είμαι μικρό με μεγάλη ροπή!
Ζούμε σε μία μεγαλούπολη που η κίνηση στους δρόμους της απαιτεί περισσότερη υπομονή απ’ ότι το ρινγκ. Πως είναι η ζωή στο δρόμο; ΜΖ: Προσπαθώ ο χρόνος που περνάω στο δρόμο να είναι όσο γίνεται πιο ευχάριστος. Κι επειδή μ’ αρέσει να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, μπορώ να πω ότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί πολύ. Υπάρχει αποσυμφόρηση από την αφόρητη κάποτε κίνηση στους δρόμους. Βοήθησε πολύ το μετρό, η Αττική οδός, παλαιότερα ήταν σχεδόν κωμική η κατάσταση. Για διαδρομές 20 λεπτών ήθελες μία ώρα και 20 λεπτά. Βελτιώνεται και η ποιότητα των δρόμων και θέλω να πιστεύω πως σταδιακά αποκτάμε και περισσότερη οδηγική παιδεία. Όσοι ταξιδεύουμε έχουμε δει τι γίνεται στο δρόμο σε προηγμένες χώρες. Και ερχόμουν εδώ και γύριζα το κεφάλι από την άλλη, ένιωθα απογοήτευση από κάποια πράγματα. Όμως πιστεύω πως βελτιώνεται η κατάσταση και είμαι αισιόδοξος. Η οδηγική παιδεία είναι πολύ σημαντική – πέρα από τα μικροπράγματα που απλά χαλάνε τη διάθεσή σου, υπάρχουν και τα χειρότερα. Υπάρχουν ατυχήματα, δυστυχήματα που πρέπει να μειώνονται.
Θεωρείς πως σε αυτόν τον τομέα, της οδηγικής παιδείας, χρειάζονται τα κατάλληλα μηνύματα από τους κατάλληλους ανθρώπους; Από έναν Μιχάλη για παράδειγμα; ΜΖ: Χρέος και χαρά αλλά νομίζω πως όλοι μπορούμε να προσφέρουμε. Ο μπαμπάς στο παιδί του. Που με τη σειρά του αύριο-μεθαύριο θα κάνει τη δική του οικογένεια και θα μιλήσει στο δικό του παιδί. Ή απλά όταν θα έχει το δικό του αμάξι, θα ξέρει πως να συμπεριφερθεί. Μπορεί κάποιος να έχει τη δυνατότητα να μιλήσει σε 100 άτομα, σε 10.000. Πρέπει όλοι μας να μιλάμε για την οδική ασφάλεια. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω κλισέ, να μιλήσω για το αλκοόλ ή την επιθετική οδήγηση. Όλοι ξέρουμε τι γίνεται και σχεδόν πάντα, οι τραγωδίες οφείλονται σε ανθρώπινα λάθη. Χρειάζεται λοιπόν πρόληψη, ενημέρωση και ενεργοποίηση.
Όταν θες να γυρίσεις διακόπτη, να ξεφύγεις, έχεις κάποια αγαπημένη διαδρομή; ΜΖ: Φυσικά! Μένω νότια και όποτε έχω ευκαιρία, παίρνω τη Z4 και ακολουθώ την αγαπημένη μου διαδρομή, προς Σούνιο. Είναι καλός ο δρόμος, έχει ωραία θέα και απολαμβάνω τη βόλτα. Ξέρεις, υπάρχουν μέρες που είναι πολύ απαιτητικές και εκεί, το να πάρω ένα καφεδάκι, να ανοίξω την οροφή, να βάλω την αγαπημένη μου μουσική και να κάνω τη βόλτα μου, μου επιτρέπει να ηρεμήσω, να μηδενίσω κοντέρ και όταν γυρίσω πίσω να είμαι έτοιμος να ριχτώ ξανά στη μάχη. Αυτό είναι το αγχολυτικό μου.
Για να περάσουμε και στα αγωνιστικά, κοιτάζω την τροπαιοθήκη σου με δέος, έχεις μία καριέρα ζηλευτή. ΜΖ: Είναι 24 χρόνια προσπάθειας αυτά Δεν έχει τελειώσει ακόμα η καριέρα σου αλλά πως νιώθεις κάνοντας έναν απολογισμό όσων έχεις πετύχει έως τώρα; ΜΖ: Δεν νιώθω έτσι. Αυτή είναι η δικλείδα ασφαλείας μου, νιώθω πως έχω πετύχει λιγότερα πράγματα απ’ όσα έχω πραγματικά καταφέρει. Πάντα προσπαθώ να αποδώσω καλύτερα, να πετύχω περισσότερα. Κι επειδή δεν έχει κλείσει το αγωνιστικό κεφάλαιο, φοβάμαι να κοιτάξω πίσω, να κάνω απολογισμό. Δεν επαναπαύομαι με τίποτα και πάντα επαναπρογραμματίζομαι σε ότι αφορά στα κίνητρα μου. Κι αυτό γιατί να κάνω τις απαιτούμενες θυσίες, καθώς η ζωή στο ρινγκ δεν είναι εύκολη και δεν σηκώνει λάθη. Είναι απαιτητική. Γιατί ακόμα κι όταν κοιμάσαι, ουσιαστικά ξεκουράζεις το όχημά σου για να το βγάλεις πάλι το πρωί στην πίστα, στα κόκκινα. Πάντα λοιπόν ψάχνω κίνητρο, δεν κοιτάζω το παρελθόν αλλά μόνο το παρόν και το μέλλον. Όταν κάποια στιγμή τελειώσει η αγωνιστική μου καριέρα, τότε ναι, θα κοιτάξω πίσω να δω τι πέτυχα. Βλέποντας όμως νούμερα, αισθάνομαι όμορφα. Αλλά είναι ο τρόπος σκέψεις μου τέτοιος, που από τους 180 αγώνες μου, σκέφτομαι πιο πολύ τις 24 ήττες, ότι κάποιες από αυτές ήταν άδικες. Και σκέφτομαι το πως θα μπορούσα να τις είχα αποφύγει.
Αν μπορούσες να επιλέξεις μία τέτοια στιγμή, που να μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να εξελιχθεί διαφορετικά; ΜΖ: Επειδή μεγάλωσα μέσα στο ρινγκ, έμαθα να λειτουργώ με το σύνδρομο της Λερναίας Ύδρας. Κάθε φορά που μου κόβεις ένα κεφάλι, βγάζω δύο μέχρι να πετύχω το στόχο μου. Όσα λάθη λοιπόν έχουν γίνει, αγωνιστικά λάθη, με πείσμωσαν και μου έδωσαν περισσότερες νίκες. Πήγα στη σπηλιά μου, έγλυψα τις πληγές μου και επέστρεψα πιο έτοιμος και… επενδυτικά θυμωμένος! Αυτό που θα άλλαζα σίγουρα, είναι το να τελείωνα νωρίτερα κάποιες συνεργασίες που έβλεπα πως δεν απέδιδαν. Γιατί όποτε συμβαίνει αυτό, εγώ μέσα στο ρινγκ το πληρώνω σκληρά – ο προπονητής θα είναι απλά στη γωνία και θα βλέπει εμένα να τρώω το ξύλο. Ίσως λοιπόν θα έπρεπε να ολοκλήρωνα πιο νωρίς κάποιες συνεργασίας – απλά επειδή συνήθως το πηγαίνω μέχρι τέρμα, πιστεύω στους συνεργάτες μου, αναγκαστικά μέτρησα και κάποιες επιπλέον ζημιές.
Ας γυρίσουμε το νόμισμα από την άλλη πλευρά. Ποια θεωρείς την κορυφαία σου στιγμή έως τώρα; Μου ήρθαν κάποιες… (γέλια).
Συγνώμη που σε διακόπτω αλλά φωτίστηκε το πρόσωπο σου ξαφνικά κι αυτή η αντίδραση αποδεικνύει πόσο αγαπάς αυτό που κάνεις… ΜΖ: Ναι! Γιατί επί τόπου έζησα ξανά δύο στιγμές, βρέθηκα εκεί. Η πρώτη ήταν όταν είχαν επιτέλους αναγνωρίσει στην Ελλάδα τι κάνω και μετά από τους αγώνες μου στην Αυστραλία, την Ιαπωνία και αλλού, ήταν να αγωνιστώ εδώ το 2004. Έγινε τότε ρεκόρ, ήταν sold out το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας! Γι’ αυτό φωτίστηκε το πρόσωπό μου, θυμήθηκα τη στιγμή που βγήκα στην αρένα κατευθυνόμενος προς το ρινγκ και ήταν το ΣΕΦ γεμάτο – όχι μόνο οι κερκίδες αλλά και οι σάλα. Ήταν μία φοβερή στιγμή και ουσιαστικά εκεί θεωρώ πως ξεκίνησαν όλα. Ένιωσα πως επιτέλους ήξεραν όλοι τι κάνω!
Από το -150, εκεί! ΜΖ: Ακριβώς! Και ήταν συγκλονιστικό. Πήρα μία μεγάλη νίκη εκείνο το βράδυ, μετά από σκληρό αγώνα αλλά όπως είχαμε, τότε δεν έπεφτα με τίποτα! Όσες και να έτρωγα, πρώτα θα κέρδιζα τον αγώνα και μετά θα έπεφτα. Η άλλη στιγμή ήταν όταν το 2003 πήρα την απόφαση να παίξω με ένα θηρίο, τον Γκιούρκαν Όζκαν που ήταν 3-4 χρόνια αήττητος. Δαυίδ εναντίον Γολιάθ. Ήταν δέκα κιλά βαρύτερος, αγωνιζόταν στην κατηγορία βαρέων βαρών. Επιθετικός αθλητής κι εκείνος, όπως και εγώ. Sold out, όπως ο αγώνας του ΣΕΦ που ανέφερα νωρίτερα, όμως στην άλλη άκρη του κόσμου, στην Αυστραλία! Οι μισοί ήταν Τούρκοι, οι άλλοι μισοί Έλληνες και ήταν ένα από τα σημαντικότερα νοκ άουτ της καριέρας μου. Ένα ματς-σφαγή, δώδεκα γύρων και θυμάμαι τη στιγμή που έδωσα ένα δεξί κροσέ, σε καλό timing και έφτασα στο νοκ άουτ.
Η εθνική υπερηφάνεια πόσο μετράει μέσα σου; ΜΖ: Είναι κάτι μαγικό. Που δεν μπορώ να εξηγήσω. Στην ουσία δεν κερδίζεις τίποτα, όμως όταν ακούς τον Εθνικό Ύμνο γεμίζει η ψυχή σου, ανατριχιάζεις ολόκληρος! Και είναι μοναδικό να τον ακούς όταν βγαίνεις για να δώσεις μία μάχη ψυχή και σώμα, μέχρι τελικής πτώσεως. Με έχει επηρεάσει πολύ το γεγονός πως έχω δώσει τόσους πολλούς και σημαντικούς αγώνες στην Αυστραλία, που παρότι τόσο μακριά, είχα την υποστήριξη τόσων Ελλήνων. Ανθρώπων που είχαν να δουν την πατρίδα πενήντα χρόνια, που τους έβλεπα όποτε έπαιζε ο Εθνικός Ύμνος πως έκλαιγαν. Εκεί, μπορώ να πω ότι μπήκαν οι αξίες. Γιατί ξέρεις, μετά από τους παγκόσμιους τίτλους, τις επιτυχίες, πρέπει να προγραμματίζεις εκ νέου τον εαυτό σου, τα κίνητρά σου. Και αυτό, το να εκπροσωπείς τη χώρα σου, σε γεμάτα στάδια ως ο Έλληνας πολεμιστής, με όσα πρεσβεύουμε, όση ιστορία έχουμε, το DNA μας ως Έλληνες, ένιωθα το χρέος να είμαι 100% έτοιμος. Και να ανέβω στο ρινγκ με όλη μου την ψυχή. Πάντα έδινα, δίνω και όσο αντέχω θα συνεχίσω να δίνω το 100%.
Είπες η ιστορία συνεχίζεται. Από εδώ και πέρα, τι; ΜΖ: Φτιάχνω το πρόγραμμά μου για την επόμενη χρονιά. Γεμάτο αγωνιστικά, έχω πολλή όρεξη. Έδωσα τον πρώτο μου αγώνα, στη Γερμανία, πήγε καλά παρότι είχα ένα τραυματισμό. Κέρδισα τον αγώνα, πραγματοποίησα υπέρβαση. Έκανα το χειρουργείο μου, την αποκατάστασή μου, τώρα τρεις μήνες μετά ευτυχώς ο γιατρός μου είπε αυτό που ήθελα να ακούσω, πως το χέρι μου είναι έτοιμο. Έχω ξεκινήσει λοιπόν και προπονούμαι και υπολογίζονται πως από τον Οκτώβριο και μετά θα αρχίσω και πάλι τους αγώνες.
Στον αγώνα αυτό είχες μία δύσκολη στιγμή, υπέστης ρήξη τένοντα. Εκείνη τη στιγμή, πως μπορείς να αγνοήσεις τη λογική -γιατί αυτό έκανες- και να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι; ΜΖ: Εκεί μπαίνει το κίνητρο και το ένστικτο που λέγαμε. Ήμουν στη Στουτγάρδη, σε ένα στάδιο γεμάτο Έλληνες, είχε παίξει ο Εθνικός Ύπνος, είχα μαζί μου την Ελληνική σημαία, είχα καρφώσει στόχο όπως λέμε στο χώρο μας και παρότι ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση, στον δεύτερο γύρο είχα αυτή την ατυχία. Έφτασε ο δικέφαλός μου στο μπράτσο, ήταν κάτι που δεν μου είχε συμβεί ποτέ. Εκεί, πήραμε με τον προπονητή μου την απόφαση να συνεχίσω. Να τα παίξουμε όλα για όλα, να μη σταματήσουμε τον αγώνα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ να εγκαταλείψω το ρινγκ χωρίς να δώσω μάχη. Ακόμα κι αν έχανα, να ήξερα πως είχα κάνει το καλύτερο δυνατό. Τελικά κέρδισα όμως! Έδωσα περίπου 140 χτυπήματα με το ένα χέρι, όσα κανονικά πρέπει να δώσω και με τα δύο χέρια, έκανα υπέρβαση. Ήταν τέτοια η χαρά μου, που παρότι αισθανόμουν τον πόνο από το χέρι μου, ήταν όλα τόσο γλυκά. Διότι όλοι οι Έλληνες ήταν χαρούμενοι, ακούστηκε ξανά ο Εθνικός Ύμνος και απέδειξα πως ο Έλληνας πολεμιστής δεν το βάζει ποτέ κάτω. Συνεχίζει μέχρι να πετύχει το στόχο του.
Τι θα αφήσει πίσω του ο Μιχάλης Ζαμπίδης όταν φτάσει στον τερματισμό αυτής της καριέρας; ΜΖ: Θεωρώ πως η προσφορά είναι από τις μεγαλύτερες αποστολές μας. Εξελισσόμαστε και προσφέρουμε ώστε να εξελιχθούν και οι υπόλοιποι. Όσο μπορώ να επηρεάζω κόσμο με έμπνευση φωτός. Στα γυμναστήρια που έρχονται τόσα παιδιά και θέλουν να μάθουν πως να τρώνε σωστά, πως να γυμνάζονται και να διαχειρίζονται τον εαυτό τους, πως να έχουν αυτοσεβασμό και πολλά άλλα, μέχρι τους αγώνες όπου στα στάδια βλέπω μικρά και μεγάλα παιδιά. Από τα πιο μεγάλα μου μετάλλια, είναι όταν βγαίνω στο στάδιο και βλέπω οικογένειες. Είναι κάτι σπουδαίο για εμένα. Το ίδιο και η πολύ καλή μου σχέση με τον κόσμο, που μου μιλούν στο δρόμο, με γνωρίζουν με το μικρό μου όνομά. Όσο μπορείς λοιπόν, μέσα από το δικό σου δρόμο, πρέπει να επηρεάζεις θετικά τους άλλους.
Πάνος Σεϊτανίδης (instagram.com/SeitanF1), Φωτογραφίες: Χρήστος Καραγιωργάκης
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΓΣΕΒΕΕ: Ελπιδοφόρες οι εξαγγελίες της κυβέρνησης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
