2019-07-27 22:33:22
Αν ανοίξει κανείς τα Ρεκόρ Γκίνες μετά το
2010, θα διαβάσει στο λήμμα για τον «παραγωγικότερο εκτελεστή» της καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας το όνομα του Βασίλι Μπλοκίν, ο οποίος σκότωσε προσωπικά δεκάδες χιλιάδες εχθρούς του «Πατερούλη», συμπεριλαμβανομένων 7.000 πολωνών αιχμαλώτων πολέμου στη διαβόητη Σφαγή του Κατίν την άνοιξη του 1940.
Ταγματάρχης της τρομακτικότατης μυστικής αστυνομίας Εν-Κα-Βε-Ντε, ο σαδιστής αξιωματικός λάτρευε τη δουλειά του και την έκανε πάντα προσωπικά, παρά το γεγονός ότι λόγω της θέσης του είχε εντολές απλής επίβλεψης των εκτελέσεων.
Ήταν εξάλλου εδώ και τόσα χρόνια ο αρχιεκτελεστής της Εν-Κα-Βε-Ντε, του Λαϊκού Κομισαριάτου Εσωτερικών Υποθέσεων που δεν ήταν παρά η μυστική σταλινική αστυνομία, και έπαιρνε τη δουλειά του πολύ στα σοβαρά όποιος κι αν ήταν αρχηγός της, είτε μιλάμε για τον Χένρικ Γιάκοντα, είτε για τον Νικολάι Γιεζόφ είτε για τον Λαβρέντι Μπέρια.
Διαλεγμένος προσωπικά από τον Στάλιν το 1926 λόγω της διαβόητης φήμης του, ο σφαγέας του Κατίν εξόντωσε δεκάδες χιλιάδες αντικαθεστωτικούς κατά τον Μεγάλο Τρόμο (ή Μεγάλη Εκκαθάριση) του «Πατερούλη» στη δεκαετία του 1930. Ήταν λοιπόν φυσικό να στραφεί σε αυτόν το σοβιετικό καθεστώς για να βγάλει από τη μέση τους πολωνούς αξιωματικούς των σοβιετικών στρατοπέδων αιχμαλώτων.
Ο Μπλοκίν οργάνωσε το δολοφονικό απόσπασμα, επιστρατεύοντας καμιά τριανταριά μοσχοβίτες δεσμοφύλακες (ακόμα και φορτηγατζήδες), και κατέφτασε κοντά στα σοβιετικο-πολωνικά σύνορα στήνοντας στα γρήγορα το φονικό στρατηγείο του. Ένα ηχομονωμένο κελάρι δηλαδή με κεκλιμένο δάπεδο για την αποστράγγιση του αίματος. Κατόπιν φόρεσε τη δερμάτινη στολή, την ποδιά του χασάπη και τα γάντια, έβγαλε από το ειδικό βαλιτσάκι τα αγαπημένα του γερμανικά πιστόλια Walther PPK και ξεκίνησε το απίστευτο σε έκταση και θηριωδία έργο του.
Οι συνάδελφοί του στο έγκλημα τον χαρακτήριζαν πραγματικό καλλιτέχνη του θανάτου. Όπως κατέθεσε αργότερα ένας από τους βοηθούς του: «Δυο άντρες κρατούσαν τα χέρια του κρατουμένου και ο Μπλοκίν τον πυροβολούσε στη βάση του κρανίου του. Κι αυτό ήταν όλο».
Ο Μπλοκίν ήταν σωστός λογιστής του θανάτου, καταλήγοντας σε έναν αποδοτικότατο τρόπο εξόντωσης. Η φονική γραμμή παραγωγής που είχε στήσει με τους βοηθούς του του επέτρεπε να σκοτώνει έναν άντρα ανά τρία λεπτά. Η βάρδιά του κρατούσε 10 περίπου ώρες και γινόταν πάντα τη νύχτα, για να είναι ευκολότερη η μεταφορά των πτωμάτων.
Έτσι κατάφερε να δολοφονήσει 7.000 πολωνούς τροφίμους σε μια περίοδο 28 νυχτών και να παίρνει συνεχώς προαγωγές και μετάλλια για τις «εξέχουσες υπηρεσίες» που παρείχε στον Στάλιν. Ο οποίος του πρόσφερε κάθε κάλυψη και διευκόλυνση και όσο ήταν εν ζωή, ο Μπλοκίν είχε τη θέση και τη ζωή του εξασφαλισμένη. Όταν πέθανε ωστόσο ο «Πατερούλης», ο ταγματάρχης έχασε τη θέση του και το 1955 πέθανε μυστηριωδώς, με τις κρατικές αρχές να μιλούν αδιάφορα περί «αυτοκτονίας» Πρώτα χρόνια
Ο Βασίλι Μιχαΐλοβιτς Μπλοκίν γεννιέται στις 7 Ιανουαρίου 1895 σε αγροτική οικογένεια. Τα παιδικά του χρόνια είναι εντελώς άγνωστα και τον ξαναβρίσκουμε χρόνια αργότερα να υπηρετεί στον Αυτοκρατορικό Στρατό της Ρωσίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί θα γράψει τα πρώτα δολοφονικά του ανδραγαθήματα και θα τοποθετηθεί τον Μάρτιο του 1921 στη διαβόητη Τσέκα, την πρώτη μυστική αστυνομία του σοβιετικού καθεστώτος.
Από τα λιγοστά μητρώα που τον αφορούν σε αυτή την περίοδο, ο Μπλοκίν διακρινόταν για τον σαδισμό και την προθυμία του στο έγκλημα, αλλά και σε αυτό που ονόμαζε ο Στάλιν «μαύρη εργασία» (chernaya rabota): βασανιστήρια, εκφοβισμό και μυστικές εκτελέσεις…
Ο σφαγέας που απολάμβανε τη δουλειά του
Ο «Πατερούλης» τον εκτιμούσε πολύ και μέσα σε έξι χρόνια από τη γνωριμία τους θα τοποθετηθεί επικεφαλής του εντεταλμένου τμήματος της Εν-Κα-Βε-Ντε που είπαν «Εκτελεστική Διοικητική Διεύθυνση». Δεν ήταν παρά η ενσάρκωση του οράματος του Στάλιν για τη «μαύρη εργασία». Η μυστική υπηρεσία του Υπουργείου Εσωτερικών έδρευε στη Μόσχα και όλα τα μέλη της ήταν διαλεγμένα από τον ίδιο τον Στάλιν.
Ο Μπλοκίν έπαιρνε τώρα διαταγές αποκλειστικά από τον «κόκκινο» ηγέτη, ένα χαρακτηριστικό που διασφάλισε τη μακροημέρευση τόσο της δολοφονικής υπηρεσίας όσο και του ίδιου του Μπλοκίν, παρά τις τόσες και τόσες αιματοβαμμένες επιχειρήσεις της Εν-Κα-Βε-Ντε.
Ο διευθυντής Μπλοκίν ήταν ταυτοχρόνως και ο αρχιεκτελεστής της Εν-Κα-Βε-Ντε, την ίδια ώρα που ο επίσημος τίτλος του ήταν διευθυντής της μυστικής φυλακής που βρισκόταν στην καρδιά της Μόσχας, στην πλατεία Λουμπιάνκα. Ό,τι έκανε εκεί, δεν χρειαζόταν ούτε χαρτούρα ούτε γραφειοκρατία, καθώς ο Στάλιν τον είχε απαλλάξει από τέτοιες σκοτούρες.
Παρά το γεγονός ότι οι εκτιμώμενες 828.000 δολοφονίες της Εν-Κα-Βε-Ντε κατά τη Μεγάλη Εκκαθάριση της δεκαετίας του 1930 εκτελούνταν από κατώτερα μέλη της μυστικής αστυνομίας (τις διαβόητες «τρόικες»), οι μαζικές εκτελέσεις ήταν πάντα έργο των υψηλόβαθμων κλιμακίων της οργάνωσης. Του Μπλοκίν και της παρέας του δηλαδή. Του Μπλοκίν που επέμενε να πατά τη σκανδάλη παρά το γεγονός ότι ήταν ο διευθυντής της υπηρεσίας και κανείς δεν του ζητούσε πια κάτι τέτοιο!
Απόλαυσε ιδιαίτερα, όπως μας λένε τα σχετικά κιτάπια, τις δολοφονίες των παλαιών μπολσεβίκων των Δικών της Μόσχας (1936-1938), όπως τις μαζικές εκκαθαρίσεις στον Κόκκινο Στρατό (καυχιόταν ιδιαίτερα για τη δολοφονία του στρατάρχη και αρχηγού του «κόκκινου» επιτελείου Μιχαήλ Τουχατσέφσκι), αλλά και τον φόνο των δύο εκ των τριών αφεντικών του, τόσο του Γιάκοντα το 1938 όσο και του Γιεζόφ το 1940!
Το 1937 θα παρασημοφορηθεί μάλιστα με περίβλεπτο μετάλλιο του σταλινικού καθεστώτος για τις υπηρεσίες του στην πατρίδα…
Ο αρχιεκτελεστής του Κατίν
Ο πιο διαβόητος ρόλος του στην παγκόσμια ιστορία θα ξεκινούσε ωστόσο τον Απρίλιο του 1940, έχοντας πια στις πλάτες του χιλιάδες εκτελέσεις και τεχνογνωσία ετών. Ο Μπλοκίν καταφτάνει στο στρατόπεδο αιχμαλώτων του Οστασκόφ, δίπλα στο δάσος του Κατίν, όπου κρατούνταν κυρίως πολωνοί αξιωματικοί και αστυνομικοί που είχαν πέσει στα χέρια του Κόκκινου Στρατού μετά τη σοβιετική εισβολή στην Πολωνία το 1939.
Η Σφαγή του (δάσους του) Κατίν ήταν εξολοκλήρου έργο του Λαϊκού Κομισαριάτου Εσωτερικών Υποθέσεων και το εξέχον μέλος της Εν-Κα-Βε-Ντε δεν θα μπορούσε να μη συμμετέχει στη θηριωδία. Όπως έμαθε ο πλανήτης δεκαετίες αργότερα, η πρόταση για τη σφαγή ήταν έργο του αφεντικού της μυστικής αστυνομίας Λαβρέντι Μπέρια (η εισήγησή του είχε ημερομηνία 5 Μαρτίου 1940), η οποία πέρασε από το Πολίτμπιρο και εγκρίθηκε από τον Στάλιν.
Οι εκτιμήσεις μιλούν για 22.000 πολωνούς νεκρούς, 7.000 εκ των οποίων ήταν στην αρμοδιότητα του Μπλοκίν. Ο οποίος έστησε τη φονική κάμαρά του στο Καλίνιν, μεταφέροντας εκεί με τρένο όσους πολωνούς αιχμαλώτους είχαν χαρακτηριστεί αναλώσιμοι. Για 28 συναπτές νύχτες δολοφονούσε ανθρώπους με απίστευτη αποτελεσματικότητα και ταχύτητα, γράφοντας μια από τις πλέον φρικαλέες σελίδες στην ιστορία των μαζικών εκτελέσεων.
Ο θάλαμος που είχε στήσει στο υπόγειο του στρατηγείου της Εν-Κα-Βε-Ντε στο Καλίνιν ήταν έτσι σχεδιασμένος από τον μαύρο αυτό λογιστή του θανάτου που να διευκολύνει την ταχύτητα των δολοφονιών. Ο ίδιος είχε προαποφασίσει ότι ένας καλός ρυθμός θανάτου θα ήταν 300 εκτελέσεις τη νύχτα και κατασκεύασε έναν αποδοτικότατο μηχανισμό εξόντωσης και μεταφοράς των πτωμάτων.
Οι Πολωνοί μεταφέρονταν αρχικά σε έναν προθάλαμο βαμμένο κόκκινο, που ο Μπλοκίν αποκαλούσε χαιρέκακα «λενινιστικό δωμάτιο», για την αναγνώρισή τους. Κατόπιν τους περνούσαν τις χειροπέδες και τους έφερναν ενώπιον του εκτελεστή στο διπλανό δωμάτιο. Το οποίο είχε ηχομονώσει ο Μπλοκίν για να πνίγει τις κραυγές απελπισίας των μελλοθάνατων, την ίδια ώρα που το κεκλιμένο τσιμεντένιο πάτωμα διοχέτευε το αίμα σε ένα σιφόνι.
Φορώντας τη δερμάτινη στολή και την ποδιά του χασάπη, εκτελούσε άμεσα τους τροφίμους χωρίς τυπικότητες και πρωτόκολλα. Τα γερμανικά πιστόλια Walther PPK έπαιρναν φωτιά, μιας και δεν εμπιστευόταν την αξιοπιστία των ρωσικών περιστρόφων, που συνήθιζαν να ζεσταίνονται από τη δεκάωρη συνεχή χρήση και να παρουσιάζουν δυσλειτουργίες.
Είχε εξάλλου τέτοια δολοφονική εμπειρία στις πλάτες του που πλέον η μέθοδός του ήταν ανατριχιαστικά άψογη. Ήταν όμως και το άλλο: αν ανακαλυπτόταν ποτέ το έγκλημα, όπως και έγινε το 1943 από τους ναζί εισβολείς, η χρήση των γερμανικών πιστολιών θα έριχνε αλλού το βάρος της θηριωδίας. Τριάντα νοματαίους χρειαζόταν η γραμμή θανάτου του Μπλοκίν για να δουλεύει απρόσκοπτα. Και κανείς, είναι η αλήθεια, δεν ήταν πιο γρήγορος από αυτόν. Ούτε και κάποιος άλλος είχε τέτοιες αντοχές, σκοτώνοντας για δέκα συναπτές ώρες.
Μόνο το χάραμα της μέρας διέκοπτε το φονικό του πανδαιμόνιο. Τα πτώματά του γέμιζαν φορτηγά ολόκληρα, τα οποία πετάγονταν στο διπλανό δάσος του Κατίν, εκεί που περίμενε η μπουλντόζα για το σκέπασμα των μαζικών τάφων.
Κάθε βράδυ, κατά τις καταγραφές, 24-25 τάφοι των δέκα μέτρων γέμιζαν μέχρι πάνω με τα πτώματα του Μπλοκίν. Η δολοφονική μηχανική του οποίου του επέτρεπε να εκτελεί έναν άνθρωπο ανά τρία λεπτά και οι υπόλοιποι δεν προλάβαιναν κυριολεκτικά τον καταιγιστικό ρυθμό του. Για να μην πολυκαταλαβαίνουν μάλιστα τι κάνουν, ο αρχιεκτελεστής τούς πότιζε με βότκα, ενώ αυτός δεν έπινε ούτε γουλιά.
Στις 27 Απριλίου 1940, ο «Πατερούλης» τον παρασημοφόρησε μυστικά με άλλο ένα βαρύτιμο μετάλλιο της ΕΣΣΔ, δίνοντάς του και μηνιαίο πριμ για «την αποτελεσματική εκτέλεση των ειδικών καθηκόντων» του. Οι 7.000 σφαίρες που χρησιμοποίησε σε μια περίοδο 28 ημερών δεν άφηναν περιθώρια αμφιβολίας για το ποια ήταν αυτά τα «ειδικά καθήκοντα»…
Αποστρατεία και τέλος
Με το που πέθανε ο Στάλιν τον Μάρτιο του 1953, το δολοφονικό μαντρόσκυλό του παροπλίστηκε αμέσως, αν και τον προστάτευε ακόμα ο Μπέρια, που δεν τσιγκουνευόταν εξάλλου τα εγκωμιαστικά σχόλια για τη δράση του αρχιεκτελεστή της Εν-Κα-Βε-Ντε. Όταν όμως τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς εξέπεσε και ο Μπέρια της θέσης του, ο Μπλοκίν ήταν πια βορά στο νέο καθεστώς.
Η αποσταλινοποίηση που ευαγγελιζόταν τώρα ο Νικίτα Χρουστσόφ δεν θα μπορούσε να τον αφήσει στα αξιώματά του. Τον αποστράτευσαν ατιμωτικά και του πήραν πίσω όλα τα ζηλευτά μετάλλιά του. Ο Μπλοκίν βυθίστηκε στη βότκα και ήταν τώρα σκιά του εαυτού του.
Πέθανε στις 3 Φεβρουαρίου 1955 σχεδόν τρελός και σίγουρα αγνώριστος. Οι συνθήκες του θανάτου του ήταν ωστόσο μυστηριώδεις. Οι σοβιετικές Αρχές χαρακτήρισαν «αυτοκτονία» τον χαμό του, αν και κανείς δεν ενδιαφερόταν να ψάξει από τι πέθανε ο σφαγέας τόσο των πολωνών αιχμαλώτων όσο και του ίδιου του ρωσικού λαού.
Οι τίτλοι τέλους δεν είχαν πέσει όμως ακόμα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, με το τέλος της περιόδου του Χρουστσόφ, τόσο ο βαθμός όσο και τα μετάλλια του Μπλοκίν επέστρεψαν μεταθανάτια, την ίδια ώρα που το σοβιετικό κράτος αποκατέστησε τη μνήμη του! Ο παραγωγικότερος δολοφόνος του κόσμου, υποστράτηγος τώρα του Κόκκινου Στρατού, βρήκε έτσι έναν κανονικό τάφο να θαφτεί, αντίθετα δηλαδή με τις δεκάδες χιλιάδες των ανθρώπων που εξοντώθηκαν από τα χέρια του και παραχώθηκαν σε μυστικές τρύπες του ρωσικού εδάφους.
Η Ρωσία αναγνώρισε το έγκλημα της σοβιετικής μυστικής αστυνομίας στο Κατίν μόλις το 1990…
newsbeast.gr
loading...
2010, θα διαβάσει στο λήμμα για τον «παραγωγικότερο εκτελεστή» της καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας το όνομα του Βασίλι Μπλοκίν, ο οποίος σκότωσε προσωπικά δεκάδες χιλιάδες εχθρούς του «Πατερούλη», συμπεριλαμβανομένων 7.000 πολωνών αιχμαλώτων πολέμου στη διαβόητη Σφαγή του Κατίν την άνοιξη του 1940.
Ταγματάρχης της τρομακτικότατης μυστικής αστυνομίας Εν-Κα-Βε-Ντε, ο σαδιστής αξιωματικός λάτρευε τη δουλειά του και την έκανε πάντα προσωπικά, παρά το γεγονός ότι λόγω της θέσης του είχε εντολές απλής επίβλεψης των εκτελέσεων.
Ήταν εξάλλου εδώ και τόσα χρόνια ο αρχιεκτελεστής της Εν-Κα-Βε-Ντε, του Λαϊκού Κομισαριάτου Εσωτερικών Υποθέσεων που δεν ήταν παρά η μυστική σταλινική αστυνομία, και έπαιρνε τη δουλειά του πολύ στα σοβαρά όποιος κι αν ήταν αρχηγός της, είτε μιλάμε για τον Χένρικ Γιάκοντα, είτε για τον Νικολάι Γιεζόφ είτε για τον Λαβρέντι Μπέρια.
Διαλεγμένος προσωπικά από τον Στάλιν το 1926 λόγω της διαβόητης φήμης του, ο σφαγέας του Κατίν εξόντωσε δεκάδες χιλιάδες αντικαθεστωτικούς κατά τον Μεγάλο Τρόμο (ή Μεγάλη Εκκαθάριση) του «Πατερούλη» στη δεκαετία του 1930. Ήταν λοιπόν φυσικό να στραφεί σε αυτόν το σοβιετικό καθεστώς για να βγάλει από τη μέση τους πολωνούς αξιωματικούς των σοβιετικών στρατοπέδων αιχμαλώτων.
Ο Μπλοκίν οργάνωσε το δολοφονικό απόσπασμα, επιστρατεύοντας καμιά τριανταριά μοσχοβίτες δεσμοφύλακες (ακόμα και φορτηγατζήδες), και κατέφτασε κοντά στα σοβιετικο-πολωνικά σύνορα στήνοντας στα γρήγορα το φονικό στρατηγείο του. Ένα ηχομονωμένο κελάρι δηλαδή με κεκλιμένο δάπεδο για την αποστράγγιση του αίματος. Κατόπιν φόρεσε τη δερμάτινη στολή, την ποδιά του χασάπη και τα γάντια, έβγαλε από το ειδικό βαλιτσάκι τα αγαπημένα του γερμανικά πιστόλια Walther PPK και ξεκίνησε το απίστευτο σε έκταση και θηριωδία έργο του.
Οι συνάδελφοί του στο έγκλημα τον χαρακτήριζαν πραγματικό καλλιτέχνη του θανάτου. Όπως κατέθεσε αργότερα ένας από τους βοηθούς του: «Δυο άντρες κρατούσαν τα χέρια του κρατουμένου και ο Μπλοκίν τον πυροβολούσε στη βάση του κρανίου του. Κι αυτό ήταν όλο».
Ο Μπλοκίν ήταν σωστός λογιστής του θανάτου, καταλήγοντας σε έναν αποδοτικότατο τρόπο εξόντωσης. Η φονική γραμμή παραγωγής που είχε στήσει με τους βοηθούς του του επέτρεπε να σκοτώνει έναν άντρα ανά τρία λεπτά. Η βάρδιά του κρατούσε 10 περίπου ώρες και γινόταν πάντα τη νύχτα, για να είναι ευκολότερη η μεταφορά των πτωμάτων.
Έτσι κατάφερε να δολοφονήσει 7.000 πολωνούς τροφίμους σε μια περίοδο 28 νυχτών και να παίρνει συνεχώς προαγωγές και μετάλλια για τις «εξέχουσες υπηρεσίες» που παρείχε στον Στάλιν. Ο οποίος του πρόσφερε κάθε κάλυψη και διευκόλυνση και όσο ήταν εν ζωή, ο Μπλοκίν είχε τη θέση και τη ζωή του εξασφαλισμένη. Όταν πέθανε ωστόσο ο «Πατερούλης», ο ταγματάρχης έχασε τη θέση του και το 1955 πέθανε μυστηριωδώς, με τις κρατικές αρχές να μιλούν αδιάφορα περί «αυτοκτονίας» Πρώτα χρόνια
Ο Βασίλι Μιχαΐλοβιτς Μπλοκίν γεννιέται στις 7 Ιανουαρίου 1895 σε αγροτική οικογένεια. Τα παιδικά του χρόνια είναι εντελώς άγνωστα και τον ξαναβρίσκουμε χρόνια αργότερα να υπηρετεί στον Αυτοκρατορικό Στρατό της Ρωσίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί θα γράψει τα πρώτα δολοφονικά του ανδραγαθήματα και θα τοποθετηθεί τον Μάρτιο του 1921 στη διαβόητη Τσέκα, την πρώτη μυστική αστυνομία του σοβιετικού καθεστώτος.
Από τα λιγοστά μητρώα που τον αφορούν σε αυτή την περίοδο, ο Μπλοκίν διακρινόταν για τον σαδισμό και την προθυμία του στο έγκλημα, αλλά και σε αυτό που ονόμαζε ο Στάλιν «μαύρη εργασία» (chernaya rabota): βασανιστήρια, εκφοβισμό και μυστικές εκτελέσεις…
Ο σφαγέας που απολάμβανε τη δουλειά του
Ο «Πατερούλης» τον εκτιμούσε πολύ και μέσα σε έξι χρόνια από τη γνωριμία τους θα τοποθετηθεί επικεφαλής του εντεταλμένου τμήματος της Εν-Κα-Βε-Ντε που είπαν «Εκτελεστική Διοικητική Διεύθυνση». Δεν ήταν παρά η ενσάρκωση του οράματος του Στάλιν για τη «μαύρη εργασία». Η μυστική υπηρεσία του Υπουργείου Εσωτερικών έδρευε στη Μόσχα και όλα τα μέλη της ήταν διαλεγμένα από τον ίδιο τον Στάλιν.
Ο Μπλοκίν έπαιρνε τώρα διαταγές αποκλειστικά από τον «κόκκινο» ηγέτη, ένα χαρακτηριστικό που διασφάλισε τη μακροημέρευση τόσο της δολοφονικής υπηρεσίας όσο και του ίδιου του Μπλοκίν, παρά τις τόσες και τόσες αιματοβαμμένες επιχειρήσεις της Εν-Κα-Βε-Ντε.
Ο διευθυντής Μπλοκίν ήταν ταυτοχρόνως και ο αρχιεκτελεστής της Εν-Κα-Βε-Ντε, την ίδια ώρα που ο επίσημος τίτλος του ήταν διευθυντής της μυστικής φυλακής που βρισκόταν στην καρδιά της Μόσχας, στην πλατεία Λουμπιάνκα. Ό,τι έκανε εκεί, δεν χρειαζόταν ούτε χαρτούρα ούτε γραφειοκρατία, καθώς ο Στάλιν τον είχε απαλλάξει από τέτοιες σκοτούρες.
Παρά το γεγονός ότι οι εκτιμώμενες 828.000 δολοφονίες της Εν-Κα-Βε-Ντε κατά τη Μεγάλη Εκκαθάριση της δεκαετίας του 1930 εκτελούνταν από κατώτερα μέλη της μυστικής αστυνομίας (τις διαβόητες «τρόικες»), οι μαζικές εκτελέσεις ήταν πάντα έργο των υψηλόβαθμων κλιμακίων της οργάνωσης. Του Μπλοκίν και της παρέας του δηλαδή. Του Μπλοκίν που επέμενε να πατά τη σκανδάλη παρά το γεγονός ότι ήταν ο διευθυντής της υπηρεσίας και κανείς δεν του ζητούσε πια κάτι τέτοιο!
Απόλαυσε ιδιαίτερα, όπως μας λένε τα σχετικά κιτάπια, τις δολοφονίες των παλαιών μπολσεβίκων των Δικών της Μόσχας (1936-1938), όπως τις μαζικές εκκαθαρίσεις στον Κόκκινο Στρατό (καυχιόταν ιδιαίτερα για τη δολοφονία του στρατάρχη και αρχηγού του «κόκκινου» επιτελείου Μιχαήλ Τουχατσέφσκι), αλλά και τον φόνο των δύο εκ των τριών αφεντικών του, τόσο του Γιάκοντα το 1938 όσο και του Γιεζόφ το 1940!
Το 1937 θα παρασημοφορηθεί μάλιστα με περίβλεπτο μετάλλιο του σταλινικού καθεστώτος για τις υπηρεσίες του στην πατρίδα…
Ο αρχιεκτελεστής του Κατίν
Ο πιο διαβόητος ρόλος του στην παγκόσμια ιστορία θα ξεκινούσε ωστόσο τον Απρίλιο του 1940, έχοντας πια στις πλάτες του χιλιάδες εκτελέσεις και τεχνογνωσία ετών. Ο Μπλοκίν καταφτάνει στο στρατόπεδο αιχμαλώτων του Οστασκόφ, δίπλα στο δάσος του Κατίν, όπου κρατούνταν κυρίως πολωνοί αξιωματικοί και αστυνομικοί που είχαν πέσει στα χέρια του Κόκκινου Στρατού μετά τη σοβιετική εισβολή στην Πολωνία το 1939.
Η Σφαγή του (δάσους του) Κατίν ήταν εξολοκλήρου έργο του Λαϊκού Κομισαριάτου Εσωτερικών Υποθέσεων και το εξέχον μέλος της Εν-Κα-Βε-Ντε δεν θα μπορούσε να μη συμμετέχει στη θηριωδία. Όπως έμαθε ο πλανήτης δεκαετίες αργότερα, η πρόταση για τη σφαγή ήταν έργο του αφεντικού της μυστικής αστυνομίας Λαβρέντι Μπέρια (η εισήγησή του είχε ημερομηνία 5 Μαρτίου 1940), η οποία πέρασε από το Πολίτμπιρο και εγκρίθηκε από τον Στάλιν.
Οι εκτιμήσεις μιλούν για 22.000 πολωνούς νεκρούς, 7.000 εκ των οποίων ήταν στην αρμοδιότητα του Μπλοκίν. Ο οποίος έστησε τη φονική κάμαρά του στο Καλίνιν, μεταφέροντας εκεί με τρένο όσους πολωνούς αιχμαλώτους είχαν χαρακτηριστεί αναλώσιμοι. Για 28 συναπτές νύχτες δολοφονούσε ανθρώπους με απίστευτη αποτελεσματικότητα και ταχύτητα, γράφοντας μια από τις πλέον φρικαλέες σελίδες στην ιστορία των μαζικών εκτελέσεων.
Ο θάλαμος που είχε στήσει στο υπόγειο του στρατηγείου της Εν-Κα-Βε-Ντε στο Καλίνιν ήταν έτσι σχεδιασμένος από τον μαύρο αυτό λογιστή του θανάτου που να διευκολύνει την ταχύτητα των δολοφονιών. Ο ίδιος είχε προαποφασίσει ότι ένας καλός ρυθμός θανάτου θα ήταν 300 εκτελέσεις τη νύχτα και κατασκεύασε έναν αποδοτικότατο μηχανισμό εξόντωσης και μεταφοράς των πτωμάτων.
Οι Πολωνοί μεταφέρονταν αρχικά σε έναν προθάλαμο βαμμένο κόκκινο, που ο Μπλοκίν αποκαλούσε χαιρέκακα «λενινιστικό δωμάτιο», για την αναγνώρισή τους. Κατόπιν τους περνούσαν τις χειροπέδες και τους έφερναν ενώπιον του εκτελεστή στο διπλανό δωμάτιο. Το οποίο είχε ηχομονώσει ο Μπλοκίν για να πνίγει τις κραυγές απελπισίας των μελλοθάνατων, την ίδια ώρα που το κεκλιμένο τσιμεντένιο πάτωμα διοχέτευε το αίμα σε ένα σιφόνι.
Φορώντας τη δερμάτινη στολή και την ποδιά του χασάπη, εκτελούσε άμεσα τους τροφίμους χωρίς τυπικότητες και πρωτόκολλα. Τα γερμανικά πιστόλια Walther PPK έπαιρναν φωτιά, μιας και δεν εμπιστευόταν την αξιοπιστία των ρωσικών περιστρόφων, που συνήθιζαν να ζεσταίνονται από τη δεκάωρη συνεχή χρήση και να παρουσιάζουν δυσλειτουργίες.
Είχε εξάλλου τέτοια δολοφονική εμπειρία στις πλάτες του που πλέον η μέθοδός του ήταν ανατριχιαστικά άψογη. Ήταν όμως και το άλλο: αν ανακαλυπτόταν ποτέ το έγκλημα, όπως και έγινε το 1943 από τους ναζί εισβολείς, η χρήση των γερμανικών πιστολιών θα έριχνε αλλού το βάρος της θηριωδίας. Τριάντα νοματαίους χρειαζόταν η γραμμή θανάτου του Μπλοκίν για να δουλεύει απρόσκοπτα. Και κανείς, είναι η αλήθεια, δεν ήταν πιο γρήγορος από αυτόν. Ούτε και κάποιος άλλος είχε τέτοιες αντοχές, σκοτώνοντας για δέκα συναπτές ώρες.
Μόνο το χάραμα της μέρας διέκοπτε το φονικό του πανδαιμόνιο. Τα πτώματά του γέμιζαν φορτηγά ολόκληρα, τα οποία πετάγονταν στο διπλανό δάσος του Κατίν, εκεί που περίμενε η μπουλντόζα για το σκέπασμα των μαζικών τάφων.
Κάθε βράδυ, κατά τις καταγραφές, 24-25 τάφοι των δέκα μέτρων γέμιζαν μέχρι πάνω με τα πτώματα του Μπλοκίν. Η δολοφονική μηχανική του οποίου του επέτρεπε να εκτελεί έναν άνθρωπο ανά τρία λεπτά και οι υπόλοιποι δεν προλάβαιναν κυριολεκτικά τον καταιγιστικό ρυθμό του. Για να μην πολυκαταλαβαίνουν μάλιστα τι κάνουν, ο αρχιεκτελεστής τούς πότιζε με βότκα, ενώ αυτός δεν έπινε ούτε γουλιά.
Στις 27 Απριλίου 1940, ο «Πατερούλης» τον παρασημοφόρησε μυστικά με άλλο ένα βαρύτιμο μετάλλιο της ΕΣΣΔ, δίνοντάς του και μηνιαίο πριμ για «την αποτελεσματική εκτέλεση των ειδικών καθηκόντων» του. Οι 7.000 σφαίρες που χρησιμοποίησε σε μια περίοδο 28 ημερών δεν άφηναν περιθώρια αμφιβολίας για το ποια ήταν αυτά τα «ειδικά καθήκοντα»…
Αποστρατεία και τέλος
Με το που πέθανε ο Στάλιν τον Μάρτιο του 1953, το δολοφονικό μαντρόσκυλό του παροπλίστηκε αμέσως, αν και τον προστάτευε ακόμα ο Μπέρια, που δεν τσιγκουνευόταν εξάλλου τα εγκωμιαστικά σχόλια για τη δράση του αρχιεκτελεστή της Εν-Κα-Βε-Ντε. Όταν όμως τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς εξέπεσε και ο Μπέρια της θέσης του, ο Μπλοκίν ήταν πια βορά στο νέο καθεστώς.
Η αποσταλινοποίηση που ευαγγελιζόταν τώρα ο Νικίτα Χρουστσόφ δεν θα μπορούσε να τον αφήσει στα αξιώματά του. Τον αποστράτευσαν ατιμωτικά και του πήραν πίσω όλα τα ζηλευτά μετάλλιά του. Ο Μπλοκίν βυθίστηκε στη βότκα και ήταν τώρα σκιά του εαυτού του.
Πέθανε στις 3 Φεβρουαρίου 1955 σχεδόν τρελός και σίγουρα αγνώριστος. Οι συνθήκες του θανάτου του ήταν ωστόσο μυστηριώδεις. Οι σοβιετικές Αρχές χαρακτήρισαν «αυτοκτονία» τον χαμό του, αν και κανείς δεν ενδιαφερόταν να ψάξει από τι πέθανε ο σφαγέας τόσο των πολωνών αιχμαλώτων όσο και του ίδιου του ρωσικού λαού.
Οι τίτλοι τέλους δεν είχαν πέσει όμως ακόμα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, με το τέλος της περιόδου του Χρουστσόφ, τόσο ο βαθμός όσο και τα μετάλλια του Μπλοκίν επέστρεψαν μεταθανάτια, την ίδια ώρα που το σοβιετικό κράτος αποκατέστησε τη μνήμη του! Ο παραγωγικότερος δολοφόνος του κόσμου, υποστράτηγος τώρα του Κόκκινου Στρατού, βρήκε έτσι έναν κανονικό τάφο να θαφτεί, αντίθετα δηλαδή με τις δεκάδες χιλιάδες των ανθρώπων που εξοντώθηκαν από τα χέρια του και παραχώθηκαν σε μυστικές τρύπες του ρωσικού εδάφους.
Η Ρωσία αναγνώρισε το έγκλημα της σοβιετικής μυστικής αστυνομίας στο Κατίν μόλις το 1990…
newsbeast.gr
loading...
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Χαλαρές και αστείες στιγμές στο στρατό
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
