ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Tελικά τα τατουάζ αφαιρούνται; Κι αν το επιχειρήσεις τι μένει στη θέση τους;

Το 1998 έκανα το πρώτο μου τατουάζ σε ηλικία 17 ετών και τότε δεν πέρασε από το μυαλό μου ούτε μια φορά ότι θα ήθελα κάποτε να μην το έχω πάνω μου.

Λάθος σκέψη όπως αποδείχθηκε λίγο αργότερα. Από τότε έκανα και δεύτερο και τρίτο και τέταρτο και πλέον ο αριθμός των tattoo που έχω πάνω μου είναι διψήφιος. Τα αγαπώ, αλλά θα ήταν ανόητο να μην πω ότι κάποια από αυτά μερικές φορές τα βαριέμαι ή τα θεωρώ ξεπερασμένα, αφού και στην κουλτούρα των tattoo υπάρχει μόδα που έρχεται και φεύγει.

Μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι στον κόσμο της δερματοστιξίας υπήρχαν περίοδοι που κάποια από τα σχέδια τα οποία είχα πάνω μου δεν μου άρεσαν τελικά και μπήκα στη διαδικασία να απαλλαχθώ από αυτά με όσα μέσα έδινε η ιατρική και η τεχνολογία. Οι επιλογές ήταν το laser και η χειρουργική αφαίρεση. Τις δοκίμασα και τις δυο.

Την πρώτη φορά που έκανα την απόπειρα να αφαιρέσω ένα τατουάζ με laser από πάνω μου, ήμουν μόλις 21 ετών και το έκανα κρυφά από τους γονείς μου. Επισκέφθηκα ένα δερματολόγο ο οποίος ισχυρίστηκε ότι είχε το κατάλληλο μηχάνημα για την αφαίρεση του tattoo, κάτι που όπως αποδείχθηκε ήταν ψέμα. Στην πρώτη κιόλας συνεδρία έπαθα σοβαρά εγκαύματα τα οποία με οδήγησαν στο νοσοκομείο και το δέρμα μου δεν επανήλθε ποτέ στην κατάσταση που ήταν πριν, ενώ σαφέστατα δεν αφαιρέθηκε ούτε το μελάνι κάτω από αυτό. Ο συγκεκριμένος ήταν απλά ένας κομπογιανίτης που χρησιμοποίησε ένα ακατάλληλο μηχάνημα γι αυτό το σκοπό το οποίο απλώς με τραυμάτισε.

Από αυτό τον γιατρό, έμαθα πως πρέπει να εξετάζω καλύτερα το ποιον επισκέπτομαι, να χρησιμοποιώ το google για να συλλέγω πληροφορίες για εκείνον και να ζητώ να βλέπω προηγούμενα περιστατικά τα οποία ήταν παρόμοια με το δικό μου. Η πρώτη μου απόπειρα να αφαιρέσω ένα tattoo δεν ήταν απλά αποτυχημένη επειδή δεν αφαίρεσα το tattoo, ήταν αποτυχημένη επειδή κατέστρεψα και τους ιστούς του υγιούς δέρματός μου μέσω εγκαυμάτων τα οποία πέρασαν περισσότερα από δέκα χρόνια για να δείξουν καλύτερα.

‘Οπως και να είχε, το τατουάζ που ήθελα να αφαιρέσω εξακολουθούσα να θέλω να το αφαιρέσω και αυτή τη φορά επέλεξα το σωστό γιατρό, ο οποίος διέθετε το κατάλληλο μηχάνημα. Ναι, η διαδικασία είχε πόνο, μεγάλη χρονική διάρκεια, μηνιαία επανάληψη και υψηλό κόστος. Μετά από δύο περίπου χρόνια, αρκετή ντροπή- γιατί το σημείο ήταν μόνιμα ερεθισμένο- και πολλές χιλιάδες ευρώ, το σχέδιο αφαιρέθηκε όμως στη θέση του μπορεί να μην υπήρχε πλέον χρώμα, υπήρχε όμως ακόμη το ίχνος ότι κάτι βρισκόταν εκεί πέρα. Το δέρμα δεν επανήλθε ποτέ στο ίδιο χρώμα με την υπόλοιπη περιοχή. Ναι, δεν έμεινε το μαύρο τατουάζ μου αλλά έμεινε μια στάμπα σε μερικούς τόνους πιο ανοιχτό χρώμα από το υπόλοιπο που μαρτυρούσε ότι κάτι έχει συμβεί. Τι έκανα για να το καλύψω; Πολύ απλά, ένα ακόμη τατουάζ πάνω σε αυτό που αφαίρεσα, θυμίζοντάς μου ότι τελικά ότι γίνει από τη στιγμή που η βελόνα από το μοτεράκι θα μπει στο δέρμα, είναι οριστικό με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ουσιαστικά, ο μόνος τρόπος να καλύψω στη συνέχεια αυτό τα σημάδι ήταν να το σκεπάσω με ένα ακόμη τατουάζ.

Την επόμενη φορά που ήθελα να απαλλαγώ από ένα τατουάζ το οποίο είχα στο σώμα μου, απέρριψα τη μέθοδο του laser η οποία με είχε απογοητεύσει και δοκίμασα τη χειρουργική εκτομή. Ο πλαστικός χειρουργός ο οποίος με ανέλαβε μου είπε ότι στη θέση του τατουάζ θα υπάρχει μονάχα μια λεπτή ουλή η οποία θα μοιάζει με γραμμή και με τα χρόνια θα εξαφανιστεί μοιάζοντας με μια ρυτίδα. Το δέρμα μου όμως δεν αντέδρασε έτσι και η ουλή έγινε χειλοειδής και διατεταμμένη με αποτέλεσμα να τη χειρουργώ ξανά και ξανά για να την βελτιώσω. Επτά χειρουργεία μετά και αρκετές ενέσεις με TCA η ουλή στο χέρι μου απλά και πάλι δε μπορούσε να σταθεί μόνη της αισθητικά με αποτέλεσμα για να καμουφλαριστεί να πρέπει να την καλύψω κάνοντας πάνω της τι άλλο; Και πάλι ένα τατουάζ. Και με τη δεύτερη μέθοδο λοιπόν που προσφέρει η επιστήμη για την αφαίρεση των tattoo το ρίσκο είναι το δέρμα και πάλι να μην αντιδράσει σωστά και το αποτέλεσμα μετά από χρόνο, κόπο και χρήμα να μην είναι τελικά ικανοποιητικό.

Ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια και όλες αυτές τις περιπέτειες, αυτά που έμαθα για τα τατουάζ είναι τα εξής:

Tα τατουάζ είναι παντοτινά. Είτε με την αρχική τους μορφή, είτε μετά την αφαίρεσή τους, πάντοτε θα είναι εκεί το φάντασμά τους, καθώς το δέρμα δεν επανέρχεται ποτέ στην αρχική του κατάσταση.

Ο καλύτερος τρόπος για να απαλλαγείς από ένα τατουάζ που δεν σε καλύπτει πια είναι να κάνεις cover up, δηλαδή να σχεδιάσεις πάνω του ένα άλλο σχέδιο με αποτέλεσμα το από κάτω να κρυφτεί.

Κάνε το τατουάζ σου σε μια ηλικία αρκετά ώριμη και μην ακολουθήσεις απαραίτητα την τάση της σεζόν. Κάποτε ήταν τα tribal πχ. της μόδας, τα οποία πέντε χρόνια αργότερα θεωρούνταν εντελώς πασέ.

Μην κάνεις τατουάζ το όνομα ενός συντρόφου σου. Ποτέ δεν ξέρεις.

Είναι πολύ πιθανό αν κάνεις ένα τατουάζ, στη συνέχεια να θέλεις και να κάνεις περισσότερα. Η μεγάλη απόφαση είναι πριν το πρώτο. There is no turning back.
anatakti