2019-08-10 23:28:31
Mercedes-Benz γιορτάζει 125 χρόνια στους αγώνες. Ποιο ήταν το καλύτερο αγωνιστικό της;
Η πανέμορφη, πρωτοποριακή, απίστευτα γρήγορη και χρηματοδοτούμενη από τους ναζί W154 του Dick Seaman.
Το Spa ήταν περιτριγυρισμένο από έλατα και όχι από μπαριέρες όταν ο επικεφαλής του αγώνα DickSeaman έχασε τον έλεγχο με σχεδόν 300 km/h. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Ήταν μια ζεστή καλοκαιρινή ημέρα του Ιουνίου όμως στο Spa έβρεχε. Η πίστα ήταν ύπουλη και επικίνδυνη σε πολλά σημεία.
Η Mercedes W154 βγήκε εκτός γραμμής στη γρήγορη Clubhouse, την αριστερή στροφή πριν από τη φουρκέτα La Source (κοντά στο σημερινό σικέιν Bus Stop). Το μονοθέσιο της Mercedes γλίστρησε, ο πίσω αριστερός τροχός χτύπησε σε ένα μεγάλο έλατο εκτοξεύοντας το αυτοκίνητο βίαια με τη δεξιά πλευρά σε ένα άλλο δέντρο. Το δεξί χέρι του Seaman έσπασε και ο 26χρονος Αγγλος που δεν φορούσε κράνος έχασε τις αισθήσεις του. Το σωληνωτό πλαίσιο έσπασε από τη σφοδρή σύγκρουση και το αμάξωμα τυλίχθηκε γύρω από το δέντρο. Το χειρότερο, όμως, ήταν ότι διαλύθηκε και το κύκλωμα που ένωνε τα δύο ρεζερβουάρ (αυτό που βρισκόταν στη ουρά με το μικρότερο που ήταν τοποθετημένο πάνω από τα γόνατα του οδηγού) προκαλώντας διαρροή.
Η W154 ήταν ένα αυτοκίνητο που διψούσε υπερβολικά. Σε συνθήκες αγώνα κατανάλωνε κάτι παραπάνω από ένα λίτρο καυσίμου ανά χιλιόμετρο. Κουβαλούσε περισσότερα από 400 lt αλκοολούχου καυσίμου, το οποίο μόλις ήρθε σε επαφή με τις πυρωμένες εξατμίσεις τύλιξε το αυτοκίνητο και τον οδηγό του στις φλόγες. Στο σημείο του ατυχήματος δεν υπήρχαν κριτές και ο μόνος θεατής που ήταν κοντά, ένας Βέλγος στρατιώτης, παρά τον κίνδυνο, προσπάθησε με ηρωισμό να απεγκλωβίσει τον αναίσθητο οδηγό. Λίγο αργότερα έφτασαν δύο κριτές που προσπάθησαν να σβήσουν τη φωτιά με πυροσβεστήρες χειρός αλλά μόνο όταν τελικά ήρθε και η βοήθεια από δύο μηχανικούς της Mercedes κατάφεραν όλοι μαζί να απομακρύνουν τον Seaman.
Ήταν ακόμα ζωντανός αλλά με πολύ σοβαρά εγκαύματα καθώς τα απλά βαμβακερά ρούχα του είχαν σχεδόν αποτεφρωθεί. Η πρόβλεψη για πρώτες βοήθειες ήταν ανύπαρκτη και έτσι ο τραυματίας μεταφέρθηκε σε ένα κοντινό σπίτι και πολύ αργότερα ένα ασθενοφόρο τον μετέφερε στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού στο Spa. Έχοντας πλέον ανακτήσει τις αισθήσεις του αλλά με φρικτούς πόνους, ο μεγαλύτερος προπολεμικός Βρετανός οδηγός αγώνων απολογήθηκε στην σύζυγό του Erica, κόρη του συνιδρυτή και προέδρου της BMW, επειδή δεν θα μπορούσε να την πάει στον κινηματογράφο το βράδυ όπως της είχε υποσχεθεί.
Στη συνέχεια απολογήθηκε στον μισό Βρετανό, μισό Γερμανό τεχνικό διευθυντή της Mercedes-Benz, Rudolf Uhlenhaut, που είχε σχεδιάσει την W154. «Οδηγούσα πολύ γρήγορα για τις συνθήκες που επικρατούσαν. Ήταν αποκλειστικά δικό μου φταίξιμο. Λυπάμαι πολύ».Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, στις 25 Ιουνίου 1939, ο Richard JohnBeattie-Seaman – ο Dick όπως τον φώναζε η οικογένεια και οι φίλοι, γνωστός ως «ο Αγγλος» στη διοίκηση της Mercedes- πέθανε. Ο Χίτλερ έστειλε στην κηδεία του ένα στεφάνι από λευκά κρίνα ύψους τριών μέτρων. Δύο μήνες αργότερα εισέβαλε στην Πολωνία ξεκινώντας τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο τάφος του Seamanβρίσκεται έως και σήμερα στο κοιμητήριο Putney Vale στο νοτιοδυτικό Λονδίνο. Για πολλά χρόνια η Mercedes πλήρωνε όλα τα έξοδα για τη συντήρησή του. Ο Seaman ήταν ψηλός, αθλητικός, απόφοιτος του Κέμπριτζ και εύπορος Αγγλος που οδηγούσε και κέρδιζε για τους ναζί. Θέλοντας να προβάλει τη γερμανική υπεροχή και να προηγηθεί στις τεχνολογικές εξελίξεις,ο Χίτλερ υποστήριξε θερμά τους αγώνες Grand Prix. Το 1934, έναν χρόνο αφότου ήρθε στην εξουσία, προσέφερε στήριξη και πόρους σε δύο ομάδες: την καταξιωμένη Mercedes-Benz και την πρωτοεμφανιζόμενη Auto Union (τη σημερινή Audi).
Τα μονοθέσια της Mercedes που καθιερώθηκαν με την ονομασία «Ασημένια Βέλη» λόγω του άβαφου αλουμινένιου αμαξώματος κυριάρχησαν στους αγώνες Grand Prix από το 1934 έως το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1939. Εν μέρει χρηματοδοτούμενες από τους ναζί και υπό την επίβλεψη του κυβερνητικού αγωνιστικού εντεταλμένου, Adolf Hühnlein, οι δύο ομάδες ξόδεψαν εκατομμύρια γερμανικά μάρκα προκειμένου να φτιάξουν τα ταχύτερα και πιο προηγμένα τεχνολογικά μονοθέσια εκείνης της εποχής. Με την υποστήριξη του Χίτλερ και τα χρήματα του καθεστώτος οι Γερμανοί οδηγοί των δύο ομάδων έγιναν εθνικοί ήρωες. Στις τάξεις των πρωταγωνιστών υπήρχαν όμως και ορισμένοι ξένοι οδηγοί.
Οι υπεύθυνοι προτιμούσαν να βλέπουν τους καλούς ξένους οδηγούς να κερδίζουν με ένα γερμανικό αυτοκίνητο παρά να διεκδικούν τη νίκη με αγωνιστικά που ήταν φτιαγμένα στην Ιταλία, στη Γαλλία ή την Αγγλία. Ένας τέτοιος οδηγός ήταν και ο Dick Seaman. Εντάχθηκε στο δυναμικό τηςMercedes-Benz το 1937, μετά από μια σειρά επιτυχιών με μονοθέσια των ERA, Delage, Alfa Romeo και Maserati. Ο ίδιος γνώριζε πολύ καλά πόσο αντιφατικό ήταν να οδηγεί για μια γερμανική ομάδα,όμως ο λόγος που το έκανε ήταν πολύ απλός: ήταν ένας οδηγός αγώνων που ήθελε να κερδίζει και τα «Ασημένια Βέλη» ήταν ό,τι ταχύτερο υπήρχε. Η πιο μεγάλη του νίκη ήρθε το 1938 στο Γερμανικό GP, στο Nürburgring.
Μπροστά σε περισσότερους από 300.000 Γερμανούς θεατές ο Seaman κέρδισε με τη δική τουW154 τους τοπικούς ήρωες, von Brauchitsch, Lang, Caracciola,Stuck, Müller και Hasse. Η πιο διάσημη φωτογραφία του Seamanτραβήχτηκε στο πόντιουμ την ίδια ημέρα (24 Ιουλίου 1938) και τον δείχνει να φορά το στεφάνι του νικητή με τη σβάστικα και με βλέμμα περήφανο αλλά προβληματισμένο, καθώς έχει το χέρι σηκωμένο στον γνωστό ναζιστικό χαιρετισμό. Ένας Βρετανός ρεπόρτερ είχε αναφέρει πως λίγο αργότερα ο οδηγός του είχε ψιθυρίσει:«Εύχομαι αυτό να είχε γίνει με βρετανικό αυτοκίνητο». Ήταν η πρώτη νίκη Βρετανού οδηγού σε μεγάλο αγώνα Grand Prix από το 1923, όταν ο Sir Henry Segrave είχε κερδίσει το γαλλικό GP. Η επίδοσή του έφερε και έναν δυνατό πονοκέφαλο στον Hühnlein, τον αγωνιστικό εντεταλμένο των ναζί, που θα έπρεπε να μεταφέρει στον Φίρερ την πληροφορία πως ένας Βρετανός κέρδισε το Γερμανικό GP.
Η τεχνολογία και η ταχύτητά της για τα δεδομένα της δεκαετίας του ’30 ήταν πραγματικά ασύλληπτη. Το 1938 ήταν η πρώτη χρονιά για το νέο αυτοκίνητο της Mercedes,την W154. Οι πιο πρόσφατες αλλαγές στους κανονισμούς απαγόρευσαν στους υπερτροφοδοτούμενους κινητήρες να ξεπερνούν τα 3,0 lt. Αυτό είχε ως συνέπεια να βγουν από το παιχνίδι οι ανίκητοι, θηριώδεις υπερτροφοδοτούμενοι 6κύλινδροι κινητήρες των 5,7 lt με τους περισσότερους από 600 PS της W125 του 1937. ΗW125 ήταν το πιο δυνατό αυτοκίνητο στην ιστορία των GP μέχρι την έλευση των turbo κινητήρων τη δεκαετία του ’80. Όταν φορούσε ειδικά διαμορφωμένο αεροδυναμικό αμάξωμα κατά τη διάρκεια προσπαθειών για κατάρριψη των ρεκόρ ταχύτητας της εποχής μπορούσε να φτάσει τα 380 km/h, όμως ακόμα και με το κανονικό αμάξωμα στους αγώνες GP μπορούσε να ξεπεράσει τα 300 km/h.
Η τεχνολογία και η ταχύτητά της για τα δεδομένα της δεκαετίας του ’30 ήταν πραγματικά ασύλληπτη. Η W154 ήταν ένα ακόμα βήμα εξέλιξης. Είχε έναν νέο υπερτροφοδοτούμενο 3λιτρο V12 που άγγιζε τους 474 PS στις 7.500 rpm.Ο νέος κινητήρας διέθετε τέσσερις εκκεντροφόρους, τέσσερις βαλβίδες ανά κύλινδρο και ήταν τοποθετημένος χαμηλά στο πλαίσιο. Αυτό βοηθούσε αφενός στην επίτευξη ενός χαμηλού κέντρου βάρους και αφετέρου στη δημιουργία ενός επιβλητικού οπτικού αποτυπώματος. Ο άξονας μετάδοσης περνούσε δίπλα και όχι κάτω από τον οδηγό, ενώ το σωληνωτό πλαίσιο βασίστηκε σε αυτό της W125 αλλά ήταν πιο κοντό, χαμηλότερο και πιο άκαμπτο. Η πολύ υψηλή κατανάλωση έκανε επιτακτική την υιοθέτηση δύο ρεζερβουάρ, ενώ ήταν το πρώτο αγωνιστικό της Mercedes με κιβώτιο πέντε σχέσεων. Όπως και στην W125, για την πίσω ανάρτηση επιλέχθηκε άξονας de Dion προκειμένου οι πίσω τροχοί να είναι πάντα παράλληλοι ώστε να υπάρχει καλή πρόσφυση.
Αν και λιγότερο δυνατή από την παλαιότερη W125, η W154 ήταν επίσης ταχύτατη. Κατά τη διάρκεια των δοκιμών στον αγώνα που τελικά έχασε τη ζωή του ο Seaman, ο άλλος οδηγός της ομάδας, Hermann Lang, άγγιξε τα 309 km/h στη μεγάλη ευθεία της Masta. Πρακτικά η W154 ήταν ένας πανέμορφος αλουμινένιος σωλήνας που έντυνε έναν τεράστιο κινητήρα και δύο ρεζερβουάρ καυσίμου. Η διαμόρφωση των εξωτερικών τμημάτων ήταν αριστοτεχνική, το φινίρισμαστα κοψίματα εξαιρετικά προσεγμένο και οι ενώσεις σχεδόν αόρατες ή σφραγισμένες για βελτίωση της αεροδυναμικής.Η W154 ήταν πνευματικό παιδί του Rudolf Uhlenhaut,που έγινε αγωνιστικός διευθυντής της Mercedes-Benz τον Αύγουστο του 1936, σε μια χρονιά όπου τα αποτελέσματα της ομάδας δεν ήταν τα επιθυμητά. Τα μονοθέσια τηςMercedes είχαν πετύχει μόνο δύο νίκες και είχαν ηττηθεί κατά κράτος από αυτά της Auto Union που είχε σχεδιάσει ο Ferdinand Porsche, ενώ κάποιες πρώτες θέσεις σε σημαντικούς αγώνες είχε κερδίσει και η Alfa Romeo με τον Tazio Nuvolari, ένας συνδυασμός-αγκάθι στη γερμανική κυριαρχία.
Ο Uhlenhaut ήταν μόλις 30 ετών όταν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της αγωνιστικής ομάδας της Mercedes-Benz. Γεννήθηκε στο Λονδίνο και είχε Βρετανίδα μητέρα, ενώ ο πατέρας του ήταν ο διευθυντής της DeutscheBank στο Λονδίνο. Τα άπταιστα αγγλικά του έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη μιας άψογης συνεργασίας με τον Seaman που στην αρχή μιλούσε ελάχιστα γερμανικά. Αν και δεν έτρεχε σε αγώνες ο Uhlenhaut ήταν εξαιρετικός οδηγός και έκανε ο ίδιος αρκετές δοκιμές εξέλιξης.«Οι σημερινοί οδηγοί έχουν καλύτερη τεχνική κατάρτιση και μηχανολογική αντίληψη σε σχέση με παλαιότερα»είχε δηλώσει αρκετά χρόνια αργότερα. Ξόδευε πολύ χρόνο οδηγώντας στο Nürburgring και σε άλλες πίστες έχοντας κοντά του μια μικρή ομάδα μηχανικών για υποστήριξη. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσει μερικά από τα πιο πετυχημένα μονοθέσια της Mercedes, όπως τις W125 και W154, που κυριάρχησαν στα πρωταθλήματα του ’37, ’38 και ’39.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου οι βρετανικές ρίζες του έγιναν αιτία για να αντιμετωπιστεί με καχυποψία από την Γκεστάπο και μετά τον πόλεμο επέστρεψε στη Mercedes-Benz και σχεδίασε την πρωταθλήτρια W196 (με την οποία ο Manuel Fangio κέρδισε το πρωτάθλημα οδηγών το 1954 και ’55) καθώς και τη θρυλική αγωνιστική 300 SLR που κατέκτησε τη νίκη στο Mille Miglia το 1955, με οδηγό τον Stirling Moss. Όλα αυτά τα χρόνια εξακολουθούσε να κάνει μόνος του τις περισσότερες δοκιμές εξέλιξης και ο ίδιος πίστευε πως η πρόωρη απώλεια ακοής του οφειλόταν στο ότι οδηγούσε για πολλά χρόνια εξαιρετικά θορυβώδη αυτοκίνητα. Ο Uhlenhaut ήταν ο κορυφαίος τεχνικός αγωνιστικών μονοθεσίων της εποχής του και η W154 ήταν το αριστούργημά του. Πριν από το 1950 δεν υπήρχε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ωστόσο το 1938 η W154 κέρδισε όλα τα μεγάλα Grand Prix εκτός από το Ιταλικό και το Βρετανικό (που πήγαν στην Auto Union με οδηγό τον Nuvolari).
Tο ίδιο έγινε και το 1939 όπου έχασε μόνο τους αγώνες σε Γαλλία και Γιουγκοσλαβία (πάλι από την Auto Union). Ο τελευταίος αγώνας ήταν αυτός που έγινε στο Βελιγράδι στις 3 Σεπτεμβρίου του 1939. Ήταν η ίδια ημέρα που η Βρετανία κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία και δύο ήμερες μετά την εισβολή των γερμανικών τανκς στην Πολωνία. Ήταν το τέλος των «Ασημένιων Βελών» του Χίτλερ. Ήταν επίσης το τέλος μιας πενταετούς περιόδου απαράμιλλου μεγαλείου και δράσης στους αγώνες Grand Prix. Μιας περιόδου με ασύλληπτη τεχνολογική πρόοδο,με πανέμορφα θηριώδη μονοθέσια των 300 km/h και απίστευτα πολιτικά παιχνίδια. Μετά από αυτή, και έχοντας κυριαρχήσει στους αγώνες, ο Χίτλερ έστρεψε την προσοχή του στην κατάκτηση του κόσμου.
anatakti
Η πανέμορφη, πρωτοποριακή, απίστευτα γρήγορη και χρηματοδοτούμενη από τους ναζί W154 του Dick Seaman.
Το Spa ήταν περιτριγυρισμένο από έλατα και όχι από μπαριέρες όταν ο επικεφαλής του αγώνα DickSeaman έχασε τον έλεγχο με σχεδόν 300 km/h. Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Ήταν μια ζεστή καλοκαιρινή ημέρα του Ιουνίου όμως στο Spa έβρεχε. Η πίστα ήταν ύπουλη και επικίνδυνη σε πολλά σημεία.
Η Mercedes W154 βγήκε εκτός γραμμής στη γρήγορη Clubhouse, την αριστερή στροφή πριν από τη φουρκέτα La Source (κοντά στο σημερινό σικέιν Bus Stop). Το μονοθέσιο της Mercedes γλίστρησε, ο πίσω αριστερός τροχός χτύπησε σε ένα μεγάλο έλατο εκτοξεύοντας το αυτοκίνητο βίαια με τη δεξιά πλευρά σε ένα άλλο δέντρο. Το δεξί χέρι του Seaman έσπασε και ο 26χρονος Αγγλος που δεν φορούσε κράνος έχασε τις αισθήσεις του. Το σωληνωτό πλαίσιο έσπασε από τη σφοδρή σύγκρουση και το αμάξωμα τυλίχθηκε γύρω από το δέντρο. Το χειρότερο, όμως, ήταν ότι διαλύθηκε και το κύκλωμα που ένωνε τα δύο ρεζερβουάρ (αυτό που βρισκόταν στη ουρά με το μικρότερο που ήταν τοποθετημένο πάνω από τα γόνατα του οδηγού) προκαλώντας διαρροή.
Η W154 ήταν ένα αυτοκίνητο που διψούσε υπερβολικά. Σε συνθήκες αγώνα κατανάλωνε κάτι παραπάνω από ένα λίτρο καυσίμου ανά χιλιόμετρο. Κουβαλούσε περισσότερα από 400 lt αλκοολούχου καυσίμου, το οποίο μόλις ήρθε σε επαφή με τις πυρωμένες εξατμίσεις τύλιξε το αυτοκίνητο και τον οδηγό του στις φλόγες. Στο σημείο του ατυχήματος δεν υπήρχαν κριτές και ο μόνος θεατής που ήταν κοντά, ένας Βέλγος στρατιώτης, παρά τον κίνδυνο, προσπάθησε με ηρωισμό να απεγκλωβίσει τον αναίσθητο οδηγό. Λίγο αργότερα έφτασαν δύο κριτές που προσπάθησαν να σβήσουν τη φωτιά με πυροσβεστήρες χειρός αλλά μόνο όταν τελικά ήρθε και η βοήθεια από δύο μηχανικούς της Mercedes κατάφεραν όλοι μαζί να απομακρύνουν τον Seaman.
Ήταν ακόμα ζωντανός αλλά με πολύ σοβαρά εγκαύματα καθώς τα απλά βαμβακερά ρούχα του είχαν σχεδόν αποτεφρωθεί. Η πρόβλεψη για πρώτες βοήθειες ήταν ανύπαρκτη και έτσι ο τραυματίας μεταφέρθηκε σε ένα κοντινό σπίτι και πολύ αργότερα ένα ασθενοφόρο τον μετέφερε στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού στο Spa. Έχοντας πλέον ανακτήσει τις αισθήσεις του αλλά με φρικτούς πόνους, ο μεγαλύτερος προπολεμικός Βρετανός οδηγός αγώνων απολογήθηκε στην σύζυγό του Erica, κόρη του συνιδρυτή και προέδρου της BMW, επειδή δεν θα μπορούσε να την πάει στον κινηματογράφο το βράδυ όπως της είχε υποσχεθεί.
Στη συνέχεια απολογήθηκε στον μισό Βρετανό, μισό Γερμανό τεχνικό διευθυντή της Mercedes-Benz, Rudolf Uhlenhaut, που είχε σχεδιάσει την W154. «Οδηγούσα πολύ γρήγορα για τις συνθήκες που επικρατούσαν. Ήταν αποκλειστικά δικό μου φταίξιμο. Λυπάμαι πολύ».Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, στις 25 Ιουνίου 1939, ο Richard JohnBeattie-Seaman – ο Dick όπως τον φώναζε η οικογένεια και οι φίλοι, γνωστός ως «ο Αγγλος» στη διοίκηση της Mercedes- πέθανε. Ο Χίτλερ έστειλε στην κηδεία του ένα στεφάνι από λευκά κρίνα ύψους τριών μέτρων. Δύο μήνες αργότερα εισέβαλε στην Πολωνία ξεκινώντας τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο τάφος του Seamanβρίσκεται έως και σήμερα στο κοιμητήριο Putney Vale στο νοτιοδυτικό Λονδίνο. Για πολλά χρόνια η Mercedes πλήρωνε όλα τα έξοδα για τη συντήρησή του. Ο Seaman ήταν ψηλός, αθλητικός, απόφοιτος του Κέμπριτζ και εύπορος Αγγλος που οδηγούσε και κέρδιζε για τους ναζί. Θέλοντας να προβάλει τη γερμανική υπεροχή και να προηγηθεί στις τεχνολογικές εξελίξεις,ο Χίτλερ υποστήριξε θερμά τους αγώνες Grand Prix. Το 1934, έναν χρόνο αφότου ήρθε στην εξουσία, προσέφερε στήριξη και πόρους σε δύο ομάδες: την καταξιωμένη Mercedes-Benz και την πρωτοεμφανιζόμενη Auto Union (τη σημερινή Audi).
Τα μονοθέσια της Mercedes που καθιερώθηκαν με την ονομασία «Ασημένια Βέλη» λόγω του άβαφου αλουμινένιου αμαξώματος κυριάρχησαν στους αγώνες Grand Prix από το 1934 έως το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1939. Εν μέρει χρηματοδοτούμενες από τους ναζί και υπό την επίβλεψη του κυβερνητικού αγωνιστικού εντεταλμένου, Adolf Hühnlein, οι δύο ομάδες ξόδεψαν εκατομμύρια γερμανικά μάρκα προκειμένου να φτιάξουν τα ταχύτερα και πιο προηγμένα τεχνολογικά μονοθέσια εκείνης της εποχής. Με την υποστήριξη του Χίτλερ και τα χρήματα του καθεστώτος οι Γερμανοί οδηγοί των δύο ομάδων έγιναν εθνικοί ήρωες. Στις τάξεις των πρωταγωνιστών υπήρχαν όμως και ορισμένοι ξένοι οδηγοί.
Οι υπεύθυνοι προτιμούσαν να βλέπουν τους καλούς ξένους οδηγούς να κερδίζουν με ένα γερμανικό αυτοκίνητο παρά να διεκδικούν τη νίκη με αγωνιστικά που ήταν φτιαγμένα στην Ιταλία, στη Γαλλία ή την Αγγλία. Ένας τέτοιος οδηγός ήταν και ο Dick Seaman. Εντάχθηκε στο δυναμικό τηςMercedes-Benz το 1937, μετά από μια σειρά επιτυχιών με μονοθέσια των ERA, Delage, Alfa Romeo και Maserati. Ο ίδιος γνώριζε πολύ καλά πόσο αντιφατικό ήταν να οδηγεί για μια γερμανική ομάδα,όμως ο λόγος που το έκανε ήταν πολύ απλός: ήταν ένας οδηγός αγώνων που ήθελε να κερδίζει και τα «Ασημένια Βέλη» ήταν ό,τι ταχύτερο υπήρχε. Η πιο μεγάλη του νίκη ήρθε το 1938 στο Γερμανικό GP, στο Nürburgring.
Μπροστά σε περισσότερους από 300.000 Γερμανούς θεατές ο Seaman κέρδισε με τη δική τουW154 τους τοπικούς ήρωες, von Brauchitsch, Lang, Caracciola,Stuck, Müller και Hasse. Η πιο διάσημη φωτογραφία του Seamanτραβήχτηκε στο πόντιουμ την ίδια ημέρα (24 Ιουλίου 1938) και τον δείχνει να φορά το στεφάνι του νικητή με τη σβάστικα και με βλέμμα περήφανο αλλά προβληματισμένο, καθώς έχει το χέρι σηκωμένο στον γνωστό ναζιστικό χαιρετισμό. Ένας Βρετανός ρεπόρτερ είχε αναφέρει πως λίγο αργότερα ο οδηγός του είχε ψιθυρίσει:«Εύχομαι αυτό να είχε γίνει με βρετανικό αυτοκίνητο». Ήταν η πρώτη νίκη Βρετανού οδηγού σε μεγάλο αγώνα Grand Prix από το 1923, όταν ο Sir Henry Segrave είχε κερδίσει το γαλλικό GP. Η επίδοσή του έφερε και έναν δυνατό πονοκέφαλο στον Hühnlein, τον αγωνιστικό εντεταλμένο των ναζί, που θα έπρεπε να μεταφέρει στον Φίρερ την πληροφορία πως ένας Βρετανός κέρδισε το Γερμανικό GP.
Η τεχνολογία και η ταχύτητά της για τα δεδομένα της δεκαετίας του ’30 ήταν πραγματικά ασύλληπτη. Το 1938 ήταν η πρώτη χρονιά για το νέο αυτοκίνητο της Mercedes,την W154. Οι πιο πρόσφατες αλλαγές στους κανονισμούς απαγόρευσαν στους υπερτροφοδοτούμενους κινητήρες να ξεπερνούν τα 3,0 lt. Αυτό είχε ως συνέπεια να βγουν από το παιχνίδι οι ανίκητοι, θηριώδεις υπερτροφοδοτούμενοι 6κύλινδροι κινητήρες των 5,7 lt με τους περισσότερους από 600 PS της W125 του 1937. ΗW125 ήταν το πιο δυνατό αυτοκίνητο στην ιστορία των GP μέχρι την έλευση των turbo κινητήρων τη δεκαετία του ’80. Όταν φορούσε ειδικά διαμορφωμένο αεροδυναμικό αμάξωμα κατά τη διάρκεια προσπαθειών για κατάρριψη των ρεκόρ ταχύτητας της εποχής μπορούσε να φτάσει τα 380 km/h, όμως ακόμα και με το κανονικό αμάξωμα στους αγώνες GP μπορούσε να ξεπεράσει τα 300 km/h.
Η τεχνολογία και η ταχύτητά της για τα δεδομένα της δεκαετίας του ’30 ήταν πραγματικά ασύλληπτη. Η W154 ήταν ένα ακόμα βήμα εξέλιξης. Είχε έναν νέο υπερτροφοδοτούμενο 3λιτρο V12 που άγγιζε τους 474 PS στις 7.500 rpm.Ο νέος κινητήρας διέθετε τέσσερις εκκεντροφόρους, τέσσερις βαλβίδες ανά κύλινδρο και ήταν τοποθετημένος χαμηλά στο πλαίσιο. Αυτό βοηθούσε αφενός στην επίτευξη ενός χαμηλού κέντρου βάρους και αφετέρου στη δημιουργία ενός επιβλητικού οπτικού αποτυπώματος. Ο άξονας μετάδοσης περνούσε δίπλα και όχι κάτω από τον οδηγό, ενώ το σωληνωτό πλαίσιο βασίστηκε σε αυτό της W125 αλλά ήταν πιο κοντό, χαμηλότερο και πιο άκαμπτο. Η πολύ υψηλή κατανάλωση έκανε επιτακτική την υιοθέτηση δύο ρεζερβουάρ, ενώ ήταν το πρώτο αγωνιστικό της Mercedes με κιβώτιο πέντε σχέσεων. Όπως και στην W125, για την πίσω ανάρτηση επιλέχθηκε άξονας de Dion προκειμένου οι πίσω τροχοί να είναι πάντα παράλληλοι ώστε να υπάρχει καλή πρόσφυση.
Αν και λιγότερο δυνατή από την παλαιότερη W125, η W154 ήταν επίσης ταχύτατη. Κατά τη διάρκεια των δοκιμών στον αγώνα που τελικά έχασε τη ζωή του ο Seaman, ο άλλος οδηγός της ομάδας, Hermann Lang, άγγιξε τα 309 km/h στη μεγάλη ευθεία της Masta. Πρακτικά η W154 ήταν ένας πανέμορφος αλουμινένιος σωλήνας που έντυνε έναν τεράστιο κινητήρα και δύο ρεζερβουάρ καυσίμου. Η διαμόρφωση των εξωτερικών τμημάτων ήταν αριστοτεχνική, το φινίρισμαστα κοψίματα εξαιρετικά προσεγμένο και οι ενώσεις σχεδόν αόρατες ή σφραγισμένες για βελτίωση της αεροδυναμικής.Η W154 ήταν πνευματικό παιδί του Rudolf Uhlenhaut,που έγινε αγωνιστικός διευθυντής της Mercedes-Benz τον Αύγουστο του 1936, σε μια χρονιά όπου τα αποτελέσματα της ομάδας δεν ήταν τα επιθυμητά. Τα μονοθέσια τηςMercedes είχαν πετύχει μόνο δύο νίκες και είχαν ηττηθεί κατά κράτος από αυτά της Auto Union που είχε σχεδιάσει ο Ferdinand Porsche, ενώ κάποιες πρώτες θέσεις σε σημαντικούς αγώνες είχε κερδίσει και η Alfa Romeo με τον Tazio Nuvolari, ένας συνδυασμός-αγκάθι στη γερμανική κυριαρχία.
Ο Uhlenhaut ήταν μόλις 30 ετών όταν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της αγωνιστικής ομάδας της Mercedes-Benz. Γεννήθηκε στο Λονδίνο και είχε Βρετανίδα μητέρα, ενώ ο πατέρας του ήταν ο διευθυντής της DeutscheBank στο Λονδίνο. Τα άπταιστα αγγλικά του έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη μιας άψογης συνεργασίας με τον Seaman που στην αρχή μιλούσε ελάχιστα γερμανικά. Αν και δεν έτρεχε σε αγώνες ο Uhlenhaut ήταν εξαιρετικός οδηγός και έκανε ο ίδιος αρκετές δοκιμές εξέλιξης.«Οι σημερινοί οδηγοί έχουν καλύτερη τεχνική κατάρτιση και μηχανολογική αντίληψη σε σχέση με παλαιότερα»είχε δηλώσει αρκετά χρόνια αργότερα. Ξόδευε πολύ χρόνο οδηγώντας στο Nürburgring και σε άλλες πίστες έχοντας κοντά του μια μικρή ομάδα μηχανικών για υποστήριξη. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσει μερικά από τα πιο πετυχημένα μονοθέσια της Mercedes, όπως τις W125 και W154, που κυριάρχησαν στα πρωταθλήματα του ’37, ’38 και ’39.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου οι βρετανικές ρίζες του έγιναν αιτία για να αντιμετωπιστεί με καχυποψία από την Γκεστάπο και μετά τον πόλεμο επέστρεψε στη Mercedes-Benz και σχεδίασε την πρωταθλήτρια W196 (με την οποία ο Manuel Fangio κέρδισε το πρωτάθλημα οδηγών το 1954 και ’55) καθώς και τη θρυλική αγωνιστική 300 SLR που κατέκτησε τη νίκη στο Mille Miglia το 1955, με οδηγό τον Stirling Moss. Όλα αυτά τα χρόνια εξακολουθούσε να κάνει μόνος του τις περισσότερες δοκιμές εξέλιξης και ο ίδιος πίστευε πως η πρόωρη απώλεια ακοής του οφειλόταν στο ότι οδηγούσε για πολλά χρόνια εξαιρετικά θορυβώδη αυτοκίνητα. Ο Uhlenhaut ήταν ο κορυφαίος τεχνικός αγωνιστικών μονοθεσίων της εποχής του και η W154 ήταν το αριστούργημά του. Πριν από το 1950 δεν υπήρχε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ωστόσο το 1938 η W154 κέρδισε όλα τα μεγάλα Grand Prix εκτός από το Ιταλικό και το Βρετανικό (που πήγαν στην Auto Union με οδηγό τον Nuvolari).
Tο ίδιο έγινε και το 1939 όπου έχασε μόνο τους αγώνες σε Γαλλία και Γιουγκοσλαβία (πάλι από την Auto Union). Ο τελευταίος αγώνας ήταν αυτός που έγινε στο Βελιγράδι στις 3 Σεπτεμβρίου του 1939. Ήταν η ίδια ημέρα που η Βρετανία κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία και δύο ήμερες μετά την εισβολή των γερμανικών τανκς στην Πολωνία. Ήταν το τέλος των «Ασημένιων Βελών» του Χίτλερ. Ήταν επίσης το τέλος μιας πενταετούς περιόδου απαράμιλλου μεγαλείου και δράσης στους αγώνες Grand Prix. Μιας περιόδου με ασύλληπτη τεχνολογική πρόοδο,με πανέμορφα θηριώδη μονοθέσια των 300 km/h και απίστευτα πολιτικά παιχνίδια. Μετά από αυτή, και έχοντας κυριαρχήσει στους αγώνες, ο Χίτλερ έστρεψε την προσοχή του στην κατάκτηση του κόσμου.
anatakti
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο αγώνας για τη σωτηρία της ΕΤΑΙΠΡΟΦΥΚΑ δικαιώθηκε!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τρεις διατροφικές αλλαγές μετά τα 40
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
