2019-08-14 11:35:15
Ο Νίκος Πολυδερόπουλος έδωσε συνέντευξη στο Down Town Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη, όπου μίλησε μεταξύ άλλων για το τροχαίο ατύχημα που είχε με τη μηχανή και τον ανάγκασε να μείνει έναν ολόκληρο χρόνο στο καροτσάκι.
«Η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή μου ήταν αναμφισβήτητα όταν ήμουν 19 ετών. Δούλευα τότε σε μια οικοδομή στην Αθήνα, μάζευα χρήματα για να πληρώσω τη σχολή μου και, παράλληλα, για να βρω σπίτι και να μείνω μόνιμα στην πρωτεύουσα. Μια μέρα, λοιπόν, καθώς κατέβαινα στην Πάτρα, στούκαρα με τη μηχανή μου. Τροχαίο. Πήγαινα να μαζέψω και τα τελευταία μου πράγματα και, στην επιστροφή, έγινε το κακό. Έπεσα με το μηχανάκι κι έσπασα το πόδι μου. Συντριπτικό κάταγμα κνήμης, περόνης… Εκεί που τα είχα “στρώσει” όλα στη ζωή μου, με το σπίτι, τη δουλειά, τη σχολή, έτυχε κι αυτό. Ήρθε το τέλος για μένα. Χειρουργήθηκα, μου βάλανε λάμες στα πόδια, βίδες και ήμουν σε καροτσάκι.
Το ατύχημα έγινε τον Αύγουστο του 2009 και σηκώθηκα να περπατήσω, κανονικά πια, τον Σεπτέμβριο του 2010. Ένα χρόνο ήμουν στο καροτσάκι. Μια καροτσάκι, μια πατερίτσες, γιατί το κάταγμα δεν έδενε με τίποτα. Έκανα φυσιοθεραπείες και ταλαιπωρήθηκα πολύ. Πού κατέληξα; Ότι δεν πρέπει να σκέφτεσαι το αύριο! Να βλέπεις και να ζεις το σήμερα, το τώρα. Να μη χανόμαστε στο “τι θα κάνουμε αύριο;”. Το αύριο μπορεί να μην υπάρχει για μένα, σε σένα, για τον δίπλα. Τότε όλοι μου έλεγαν: “Πότε θα περπατήσεις;”, “πότε θα πας στη σχολή σου;”, “πότε θα γίνεις καλά;”.
Κάποια στιγμή σίγουρα θα γινόμουν καλά, αλλά αφιερώθηκα στο να φτιάξω το πόδι μου. Τι μπορούσα να κάνω; Μόνο φυσιοθεραπείες και υπομονή. Αυτά έκανα. Έτσι ξεκίνησα και είδα πώς μπαίνουν οι στόχοι στη ζωή. Είπα μέσα μου: “Ακόμη και με ένα πόδι, θα κάνω αυτό”. Και το έκανα. Κι αν εγώ μπόρεσα τότε να κάνω κάτι, και το παραμικρό, ακόμα και με ένα πόδι, σκέψου πόσα μπορούμε να κάνουμε όταν είμαστε αρτιμελείς.
Δεν φοβήθηκα μην ξαναπερπατήσω. Ήμουν αισιόδοξος. Να, τώρα που το σκέφτομαι, μόνο αυτό φοβάμαι. Το ότι δεν φοβάμαι τίποτα. Το ότι νιώθω πως μπορώ να κάνω τα πάντα. Έφυγα από ένα χωριό, ήμασταν πέντε παιδιά στο γυμνάσιο του σχολείου κι όμως τα κατάφερα, φίλε. Έφτασα κάπου. Οπότε, μην ακούω το “δεν γίνεται!”. Πες καλύτερα, και αντρίκια, ότι δεν θες να το κάνεις. Αυτό είναι ειλικρινές. Γιατί όλα γίνονται!», εξομολογήθηκε ο Νίκος Πολυδερόπουλος.
http://www.tvnea.com
«Η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή μου ήταν αναμφισβήτητα όταν ήμουν 19 ετών. Δούλευα τότε σε μια οικοδομή στην Αθήνα, μάζευα χρήματα για να πληρώσω τη σχολή μου και, παράλληλα, για να βρω σπίτι και να μείνω μόνιμα στην πρωτεύουσα. Μια μέρα, λοιπόν, καθώς κατέβαινα στην Πάτρα, στούκαρα με τη μηχανή μου. Τροχαίο. Πήγαινα να μαζέψω και τα τελευταία μου πράγματα και, στην επιστροφή, έγινε το κακό. Έπεσα με το μηχανάκι κι έσπασα το πόδι μου. Συντριπτικό κάταγμα κνήμης, περόνης… Εκεί που τα είχα “στρώσει” όλα στη ζωή μου, με το σπίτι, τη δουλειά, τη σχολή, έτυχε κι αυτό. Ήρθε το τέλος για μένα. Χειρουργήθηκα, μου βάλανε λάμες στα πόδια, βίδες και ήμουν σε καροτσάκι.
Το ατύχημα έγινε τον Αύγουστο του 2009 και σηκώθηκα να περπατήσω, κανονικά πια, τον Σεπτέμβριο του 2010. Ένα χρόνο ήμουν στο καροτσάκι. Μια καροτσάκι, μια πατερίτσες, γιατί το κάταγμα δεν έδενε με τίποτα. Έκανα φυσιοθεραπείες και ταλαιπωρήθηκα πολύ. Πού κατέληξα; Ότι δεν πρέπει να σκέφτεσαι το αύριο! Να βλέπεις και να ζεις το σήμερα, το τώρα. Να μη χανόμαστε στο “τι θα κάνουμε αύριο;”. Το αύριο μπορεί να μην υπάρχει για μένα, σε σένα, για τον δίπλα. Τότε όλοι μου έλεγαν: “Πότε θα περπατήσεις;”, “πότε θα πας στη σχολή σου;”, “πότε θα γίνεις καλά;”.
Κάποια στιγμή σίγουρα θα γινόμουν καλά, αλλά αφιερώθηκα στο να φτιάξω το πόδι μου. Τι μπορούσα να κάνω; Μόνο φυσιοθεραπείες και υπομονή. Αυτά έκανα. Έτσι ξεκίνησα και είδα πώς μπαίνουν οι στόχοι στη ζωή. Είπα μέσα μου: “Ακόμη και με ένα πόδι, θα κάνω αυτό”. Και το έκανα. Κι αν εγώ μπόρεσα τότε να κάνω κάτι, και το παραμικρό, ακόμα και με ένα πόδι, σκέψου πόσα μπορούμε να κάνουμε όταν είμαστε αρτιμελείς.
Δεν φοβήθηκα μην ξαναπερπατήσω. Ήμουν αισιόδοξος. Να, τώρα που το σκέφτομαι, μόνο αυτό φοβάμαι. Το ότι δεν φοβάμαι τίποτα. Το ότι νιώθω πως μπορώ να κάνω τα πάντα. Έφυγα από ένα χωριό, ήμασταν πέντε παιδιά στο γυμνάσιο του σχολείου κι όμως τα κατάφερα, φίλε. Έφτασα κάπου. Οπότε, μην ακούω το “δεν γίνεται!”. Πες καλύτερα, και αντρίκια, ότι δεν θες να το κάνεις. Αυτό είναι ειλικρινές. Γιατί όλα γίνονται!», εξομολογήθηκε ο Νίκος Πολυδερόπουλος.
http://www.tvnea.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Συνεχίζεται η μάχη με τις φλόγες στην Εύβοια..
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
