2012-06-16 08:03:02
Ο Βασίλης Βασιλικός αφηγείται τη ζωή του σε πρώτο πρόσωπο μέσα από το περιοδικό Status και την πένα του δημοσιογράφου Τάκη Τσιρτσώνη.Στα 78 του χρόνια σήμερα, έζησε τα μισά σχεδόν χρόνια της ζωής του εκτός Ελλάδας, αυτοεξορίστηκε στο εξωτερικό κατά τη διάρκεια της επταετούς δικατορίας και γνώρισε μερικές από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του προηγούμενου αιώνα, από τον Σάρτρ,τον Κούντερα και τον Παζολίνι, ως τον Παναγούλη, τον Παπανδρέου και τον Καζαντζίδη.
Ωστόσο, αυτό που τον έχει στιγματίσει είναι το «Ζ», το μυθιστόρημά του για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. «Ήδη ξέρω από τώρα τον τίτλο της ημέρας του θάνατου μου(να χτυπήσω ξύλο!) στην εφημερίδα International Herald Tribune «Author of Z dies» ή στη Suisse «Mort de l’ecrivain de Z», ένα μονόστηλο, φαντάζομαι,- αν και δεν είναι σίγουρο και αυτό- ευελπιστώ όμως, γιατί έχω τον μικρότερο τίτλο στην ιστορία του ευρωπαϊκού μυθιστορήματος τα τελευταία διακόσια χρόνια…», γράφει ο Βασιλικός με το χαρακτηριστικό του σαρκασμό στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Μνήμη από μελάνι».
«Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων» θα πει, «που αυτά που θυμούνται είναι αυτά που έχουν γράψει, όχι αυτά που έχουν ζήσει- κι αυτό δεν είναι πάντα ευχάριστο».
Διαβάζει συνεχώς και παραμένει εραστής των λέξεων, μνημονεύει φράσεις δικές του ή άλλων.«Δεν μπορούσα ποτέ να γράψω στο σπίτι που έμενα. Εκεί μπορεί να δακτυλογραφούσα όσα νωρίτερα είχα γράψει, αλλά όχι να δημιουργήσω. Γιατί το σπίτι είναι συνυφασμένο με μια ζωή την οποία απολαμβάνεις. Το γράψιμο απαιτεί απομόνωση, κάποιου είδος ερημητήριο. Ή αντίθετα ένα πλήθος κόσμου ολόγυρά σου. Γι’ αυτό πάντοτε έγραφα είτε σε κάποιο ξενοδοχείο, είτε σε κάποιο καφενείο, μέσα στη βουή», θα πει ο συγγραφέας.
Για εκείνον η απουσία του από την Ελλάδα έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης. «Όταν παντρεύεσαι το μεγάλο έρωτά σου, η κοινή ζωή που ακολουθεί δεν μπορεί να έχει την ίδια ένταση. Ε, για μένα η Ελλάδα λειτούργησε ως ερωμένη και όχι ως σύζυγος…» είναι τα λόγια του συγγραφέα.
Την τηλεοπτική του εκπομπή «Άξιον Εστί» στην ΕΤ3 την απολαμβάνει λόγω της διαδικασίας του γυρίσματος, ωστόσο, εξομολογείται ότι δεν του αρέσει να βλέπει τον εαυτό του στη μικρή οθόνη…Κι ας σπούδασε τηλεόραση στη δραματική σχολή του Γέιλ.
Στην Νέα Υόρκη, συνέχισε τις σπουδές του παίρνοντας την ειδικότητα του τηλεσκηνοθέτη. Στις τελικές εξετάσεις του είχε ζητηθεί να μοντάρει σε τρεις ώρες ένα θέμα 8 λεπτών και να το μετατρέψει σε βίντεο. Του έτυχε η απόβαση στη Νορμανδία. Όταν πάτησε το play και ξεκίνησε το βίντεο ήθελε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Το είχε μοντάρει όλο ανάποδα. Στο τέλος της προβολής καταχειροκροτήθηκε…Είχε θεωρηθεί άποψη!
«Ανήκω στη γενιά εκείνη των συγγραφέων που διαπίστωσαν ότι υπάρχουν δύο τρόποι για να διηγηθείς μια ιστορία. Αυτός των λέξεων και αυτός των εικόνων. Ο κινηματογράφος αποτελεί απωθημένο μου», έχει δηλώσει.
Οι προτάσεις για δουλειά στην Αμερική ήταν πολλές, εκείνος, όμως, επέλεξε να επιστρέψει στην Ελλάδα και, όπως εξομολογείται, δεν το μετάνιωσε. Το 1967 παίρνει με βαριά καρδιά την απόφαση να εργαστεί για πρώτη φορά ως υπάλληλος, σε ένα ταξίδι του όμως, στο εξωτερικό μαθαίνει για το πραξικόπημα των συνταγματαρχών και καταφεύγει στη Ρώμη.
Γόνος πολιτικής οικογένειας, συνδέθηκε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας με το ΠΑΜ και την ομάδα του Αλέκου Παναγούλη. Ωστόσο, δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος της δράσης, όπως λέει, το αντίθετο- «το μόνο όπλο που έχω πιάσει είναι το δίκαννο του παππού μου», έχει πει ο ίδιος. Κι ας τον είχαν κατηγορήσει κάποτε ακόμα και για αρχηγό της 17 Νοέμβρη «Προσωπικά θεωρώ πως δεν έχω φαντασία» θα πει,«υπάρχει μια παρεξήγηση για μένα, πως γράφω όπως σκέφτομαι. Δεν είναι έτσι».
Αναφέρεται στα γραπτά του αρχεία, που φυλάσσονται σε ένα κτίριο του Πανεπιστημίου της Βοστώνης, δίπλα σε εκείνα του Άρθουρ Μίλερ και της Οριάνα Φαλάτσι. «Το μόνο που ρώτησα είναι αν το κτίριο είναι ασφαλές σε περίπτωση έκρηξης πυρηνικής βόμβας…» θα πει με το ιδιαίτερο στυλ του.
«Τα βιβλία δεν τελειώνουν ποτέ» έχει γράψει στο βιβλίο «Μνήμη από μελάνι». «Η επεξεργασία τους θυμίζει την αμμουδιά που συνέχεια αναπλάθεται από το κύμα και κάθε καλοκαίρι ο επισκέπτης τη βρίσκει διαφορετική…»
planet-greece
Ωστόσο, αυτό που τον έχει στιγματίσει είναι το «Ζ», το μυθιστόρημά του για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. «Ήδη ξέρω από τώρα τον τίτλο της ημέρας του θάνατου μου(να χτυπήσω ξύλο!) στην εφημερίδα International Herald Tribune «Author of Z dies» ή στη Suisse «Mort de l’ecrivain de Z», ένα μονόστηλο, φαντάζομαι,- αν και δεν είναι σίγουρο και αυτό- ευελπιστώ όμως, γιατί έχω τον μικρότερο τίτλο στην ιστορία του ευρωπαϊκού μυθιστορήματος τα τελευταία διακόσια χρόνια…», γράφει ο Βασιλικός με το χαρακτηριστικό του σαρκασμό στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Μνήμη από μελάνι».
«Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων» θα πει, «που αυτά που θυμούνται είναι αυτά που έχουν γράψει, όχι αυτά που έχουν ζήσει- κι αυτό δεν είναι πάντα ευχάριστο».
Διαβάζει συνεχώς και παραμένει εραστής των λέξεων, μνημονεύει φράσεις δικές του ή άλλων.«Δεν μπορούσα ποτέ να γράψω στο σπίτι που έμενα. Εκεί μπορεί να δακτυλογραφούσα όσα νωρίτερα είχα γράψει, αλλά όχι να δημιουργήσω. Γιατί το σπίτι είναι συνυφασμένο με μια ζωή την οποία απολαμβάνεις. Το γράψιμο απαιτεί απομόνωση, κάποιου είδος ερημητήριο. Ή αντίθετα ένα πλήθος κόσμου ολόγυρά σου. Γι’ αυτό πάντοτε έγραφα είτε σε κάποιο ξενοδοχείο, είτε σε κάποιο καφενείο, μέσα στη βουή», θα πει ο συγγραφέας.
Για εκείνον η απουσία του από την Ελλάδα έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης. «Όταν παντρεύεσαι το μεγάλο έρωτά σου, η κοινή ζωή που ακολουθεί δεν μπορεί να έχει την ίδια ένταση. Ε, για μένα η Ελλάδα λειτούργησε ως ερωμένη και όχι ως σύζυγος…» είναι τα λόγια του συγγραφέα.
Την τηλεοπτική του εκπομπή «Άξιον Εστί» στην ΕΤ3 την απολαμβάνει λόγω της διαδικασίας του γυρίσματος, ωστόσο, εξομολογείται ότι δεν του αρέσει να βλέπει τον εαυτό του στη μικρή οθόνη…Κι ας σπούδασε τηλεόραση στη δραματική σχολή του Γέιλ.
Στην Νέα Υόρκη, συνέχισε τις σπουδές του παίρνοντας την ειδικότητα του τηλεσκηνοθέτη. Στις τελικές εξετάσεις του είχε ζητηθεί να μοντάρει σε τρεις ώρες ένα θέμα 8 λεπτών και να το μετατρέψει σε βίντεο. Του έτυχε η απόβαση στη Νορμανδία. Όταν πάτησε το play και ξεκίνησε το βίντεο ήθελε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Το είχε μοντάρει όλο ανάποδα. Στο τέλος της προβολής καταχειροκροτήθηκε…Είχε θεωρηθεί άποψη!
«Ανήκω στη γενιά εκείνη των συγγραφέων που διαπίστωσαν ότι υπάρχουν δύο τρόποι για να διηγηθείς μια ιστορία. Αυτός των λέξεων και αυτός των εικόνων. Ο κινηματογράφος αποτελεί απωθημένο μου», έχει δηλώσει.
Οι προτάσεις για δουλειά στην Αμερική ήταν πολλές, εκείνος, όμως, επέλεξε να επιστρέψει στην Ελλάδα και, όπως εξομολογείται, δεν το μετάνιωσε. Το 1967 παίρνει με βαριά καρδιά την απόφαση να εργαστεί για πρώτη φορά ως υπάλληλος, σε ένα ταξίδι του όμως, στο εξωτερικό μαθαίνει για το πραξικόπημα των συνταγματαρχών και καταφεύγει στη Ρώμη.
Γόνος πολιτικής οικογένειας, συνδέθηκε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας με το ΠΑΜ και την ομάδα του Αλέκου Παναγούλη. Ωστόσο, δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος της δράσης, όπως λέει, το αντίθετο- «το μόνο όπλο που έχω πιάσει είναι το δίκαννο του παππού μου», έχει πει ο ίδιος. Κι ας τον είχαν κατηγορήσει κάποτε ακόμα και για αρχηγό της 17 Νοέμβρη «Προσωπικά θεωρώ πως δεν έχω φαντασία» θα πει,«υπάρχει μια παρεξήγηση για μένα, πως γράφω όπως σκέφτομαι. Δεν είναι έτσι».
Αναφέρεται στα γραπτά του αρχεία, που φυλάσσονται σε ένα κτίριο του Πανεπιστημίου της Βοστώνης, δίπλα σε εκείνα του Άρθουρ Μίλερ και της Οριάνα Φαλάτσι. «Το μόνο που ρώτησα είναι αν το κτίριο είναι ασφαλές σε περίπτωση έκρηξης πυρηνικής βόμβας…» θα πει με το ιδιαίτερο στυλ του.
«Τα βιβλία δεν τελειώνουν ποτέ» έχει γράψει στο βιβλίο «Μνήμη από μελάνι». «Η επεξεργασία τους θυμίζει την αμμουδιά που συνέχεια αναπλάθεται από το κύμα και κάθε καλοκαίρι ο επισκέπτης τη βρίσκει διαφορετική…»
planet-greece
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΤΙΓΜΕΣ ΧΑΛΑΡΩΣΗΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΠΗ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
