2019-09-02 21:21:05
Εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον κόσμο πάσχουν από διαβήτη, με την καθημερινότητά τους
να επιβάλει την λήψη ινσουλίνης από δύο έως και τέσσερις φορές κάθε μέρα. Προσπαθώντας, λοιπόν, να ανακουφίσουν τους πάσχοντες από αυτή την επίπονη διαδικασία, οι ερευνητές εξετάζουν εδώ και καιρό τρόπους από του στόματος χορήγησης της.
Πρόσφατα, οι επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon έδειξαν ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι, τελικά, εφικτό, με την χημικό μηχανικό και αναπληρώτρια καθηγήτρια Kathryn Whitehead να σημειώνει ότι το μυστικό κρύβεται σε ένα απίθανο σημείο: στις φράουλες.
«Το πρόβλημα με την ινσουλίνη είναι ότι είναι πως πρόκειται για μια πρωτεΐνη. Το στομάχι του ανθρώπου ειδικεύεται στη διάσπαση των πρωτεϊνών, ακριβώς όπως συμβαίνει και με τα τρόφιμα. Για να είναι αποτελεσματική, όμως, η ινσουλίνη, πρέπει να απορροφηθεί ακέραιη από το λεπτό έντερο», αναφέρει ο Δρ. Nicholas Lamson, που συμμετείχε στην έρευνα.
Οι ερευνητές έχουν αναπτύξει πολλούς τρόπους προκειμένου να θωρακίσουν τα μόρια της ινσουλίνης ώστε να φτάσει, περνώντας από το στομάχι, άθικτη στο λεπτό έντερο. Ωστόσο, το μεγαλύτερο κώλυμα παρατηρείται στο τι μπορεί να συμβεί από εκεί και μετά. Για να καταφέρουν οι πρωτεΐνες να περάσουν άθικτες στο λεπτό έντερο, σημαίνει ότι η ινσουλίνη είναι πολύ μεγάλη για να απορροφηθεί μέσω του εντέρου και μέχρι τη ροή του αίματος. Και παρόλο που ήδη υπάρχουν ενώσεις που μπορούν να ανοίξουν τους πόρους του λεπτού εντέρου, λίγες είναι εκείνες που θα το κάνουν χωρίς μακροπρόθεσμες βλάβες για τον οργανισμό.
«Εξετάσαμε 110 φρούτα και λαχανικά για να δούμε αν μπορούν να ανοίξουν κενά μεταξύ των κυττάρων του εντέρου, αρκετά μεγάλα για να επιτρέψουν στην ινσουλίνη να περάσει», αναφέρει σχετικά η Δρ. Whitehead.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο είναι που οι φράουλες ήρθαν στο προσκήνιο. Το ίδιο χημικό συστατικό που δίνει το γνωστό κόκκινο χρώμα στις φράουλες, η πελαργονιδίνη, μπορεί να προκαλέσει διαστολή των πόρων του εντέρου με έναν μη τοξικό τρόπο, που στη συνέχεια επιτρέπει την επαναφορά τους στα φυσιολογικά επίπεδα.
Οι επιστήμονες συνδύασαν, λοιπόν, αυτό το μόριο με ένα χάπι ινσουλίνης που δεν προκαλεί παρενέργειες και πέτυχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η ερευνητική ομάδα έχει ήδη αποδείξει την αποτελεσματικότητα του χαπιού στα ποντίκια, υπάρχει όμως ακόμα πολύς δρόμος πριν ένα δισκίο ινσουλίνης γίνει διαθέσιμο για χρήση από ασθενείς με διαβήτη.
«Υπάρχουν ακόμα πολλές προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Μία από τις μεγαλύτερες είναι η αναγκαιότητα για πολλαπλές δόσεις. Οι διαβητικοί πρέπει να ελέγχουν συχνά τα επίπεδα του σακχάρου κατά τη διάρκεια της ημέρας και να χορηγούν την κατάλληλη δόση ινσουλίνης. Είναι κάτι που φαντάζει πιο εύκολο με μία ένεση, παρά με ένα χάπι», τονίζει ο Δρ. Lamson.
Η ομάδα της Δρ. Whitehead, πάντως, σκοπεύει να επεκτείνει την τεχνική της φράουλας και σε άλλες πρωτεΐνες εκτός της ινσουλίνης, πράγμα που σημαίνει ότι ενδεχομένως να μπορέσει να χρησιμοποιηθεί και σε πρωτεϊνικές θεραπείες, όπως για παράδειγμα για τη θεραπεία της λευχαιμίας, της οστεοπόρωσης και των αυτοάνοσων νοσημάτων. Μια τέτοια εξέλιξη θα αποτελούσε επανάσταση στην ιατρική φροντίδα, αφαιρώντας τον πόνο που προκαλούν οι ενέσεις και βελτιώνοντας την καθημερινότητα εκατομμυρίων ασθενών.
anatakti
να επιβάλει την λήψη ινσουλίνης από δύο έως και τέσσερις φορές κάθε μέρα. Προσπαθώντας, λοιπόν, να ανακουφίσουν τους πάσχοντες από αυτή την επίπονη διαδικασία, οι ερευνητές εξετάζουν εδώ και καιρό τρόπους από του στόματος χορήγησης της.
Πρόσφατα, οι επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon έδειξαν ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι, τελικά, εφικτό, με την χημικό μηχανικό και αναπληρώτρια καθηγήτρια Kathryn Whitehead να σημειώνει ότι το μυστικό κρύβεται σε ένα απίθανο σημείο: στις φράουλες.
«Το πρόβλημα με την ινσουλίνη είναι ότι είναι πως πρόκειται για μια πρωτεΐνη. Το στομάχι του ανθρώπου ειδικεύεται στη διάσπαση των πρωτεϊνών, ακριβώς όπως συμβαίνει και με τα τρόφιμα. Για να είναι αποτελεσματική, όμως, η ινσουλίνη, πρέπει να απορροφηθεί ακέραιη από το λεπτό έντερο», αναφέρει ο Δρ. Nicholas Lamson, που συμμετείχε στην έρευνα.
Οι ερευνητές έχουν αναπτύξει πολλούς τρόπους προκειμένου να θωρακίσουν τα μόρια της ινσουλίνης ώστε να φτάσει, περνώντας από το στομάχι, άθικτη στο λεπτό έντερο. Ωστόσο, το μεγαλύτερο κώλυμα παρατηρείται στο τι μπορεί να συμβεί από εκεί και μετά. Για να καταφέρουν οι πρωτεΐνες να περάσουν άθικτες στο λεπτό έντερο, σημαίνει ότι η ινσουλίνη είναι πολύ μεγάλη για να απορροφηθεί μέσω του εντέρου και μέχρι τη ροή του αίματος. Και παρόλο που ήδη υπάρχουν ενώσεις που μπορούν να ανοίξουν τους πόρους του λεπτού εντέρου, λίγες είναι εκείνες που θα το κάνουν χωρίς μακροπρόθεσμες βλάβες για τον οργανισμό.
«Εξετάσαμε 110 φρούτα και λαχανικά για να δούμε αν μπορούν να ανοίξουν κενά μεταξύ των κυττάρων του εντέρου, αρκετά μεγάλα για να επιτρέψουν στην ινσουλίνη να περάσει», αναφέρει σχετικά η Δρ. Whitehead.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο είναι που οι φράουλες ήρθαν στο προσκήνιο. Το ίδιο χημικό συστατικό που δίνει το γνωστό κόκκινο χρώμα στις φράουλες, η πελαργονιδίνη, μπορεί να προκαλέσει διαστολή των πόρων του εντέρου με έναν μη τοξικό τρόπο, που στη συνέχεια επιτρέπει την επαναφορά τους στα φυσιολογικά επίπεδα.
Οι επιστήμονες συνδύασαν, λοιπόν, αυτό το μόριο με ένα χάπι ινσουλίνης που δεν προκαλεί παρενέργειες και πέτυχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η ερευνητική ομάδα έχει ήδη αποδείξει την αποτελεσματικότητα του χαπιού στα ποντίκια, υπάρχει όμως ακόμα πολύς δρόμος πριν ένα δισκίο ινσουλίνης γίνει διαθέσιμο για χρήση από ασθενείς με διαβήτη.
«Υπάρχουν ακόμα πολλές προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Μία από τις μεγαλύτερες είναι η αναγκαιότητα για πολλαπλές δόσεις. Οι διαβητικοί πρέπει να ελέγχουν συχνά τα επίπεδα του σακχάρου κατά τη διάρκεια της ημέρας και να χορηγούν την κατάλληλη δόση ινσουλίνης. Είναι κάτι που φαντάζει πιο εύκολο με μία ένεση, παρά με ένα χάπι», τονίζει ο Δρ. Lamson.
Η ομάδα της Δρ. Whitehead, πάντως, σκοπεύει να επεκτείνει την τεχνική της φράουλας και σε άλλες πρωτεΐνες εκτός της ινσουλίνης, πράγμα που σημαίνει ότι ενδεχομένως να μπορέσει να χρησιμοποιηθεί και σε πρωτεϊνικές θεραπείες, όπως για παράδειγμα για τη θεραπεία της λευχαιμίας, της οστεοπόρωσης και των αυτοάνοσων νοσημάτων. Μια τέτοια εξέλιξη θα αποτελούσε επανάσταση στην ιατρική φροντίδα, αφαιρώντας τον πόνο που προκαλούν οι ενέσεις και βελτιώνοντας την καθημερινότητα εκατομμυρίων ασθενών.
anatakti
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ακαταμάχητα γοητευτική η «Πρώτη Κυρία» της Σαξονίας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
