♦ Η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ κονταροχτυπιούνται και είναι αμφίβολο αν θα υπάρξει μια ευκρινής τάση επικράτησης ενός από τους δύο πριν από την ώρα της ψηφοφορίας. Πολλοί αναποφάσιστοι θα αποφασίσουν... στο παραβάν.
♦ Οι πιθανότητες να περάσει κάποιο από τα δύο προπορευόμενα κόμματα το 30% δεν είναι πολλές.
♦ Η δυνατότητα να σχηματίσει ο νικητής κυβέρνηση χωρίς το τρίτο κόμμα είναι πολύ περιορισμένη.
♦ Συνεπώς, αν δεχτούμε ως φυσιολογικό και αναμενόμενο ότι το δεύτερο κόμμα, εξ αιτίας της σκληρής πόλωσης και του βαθύτατου ρήγματος μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα συμμετάσχει στην κυβέρνηση που θα σχηματίσει το πρώτο, η πολιτική, κοινωνική, επιχειρηματική και μιντιακή πίεση θα ασκηθεί κυρίως στο τρίτο και τα μικρότερα – πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής.
♦ Η δυνατότητα «παράκαμψης» του νικητή και ο σχηματισμός κυβέρνησης από το δεύτερο και μικρότερα κόμματα φαίνεται από μηδαμινή έως απίθανη. Συνεπώς ο νικητής θα κληθεί... να κυβερνήσει.
Δεν είναι τυχαίο ότι και ο Σαμαράς και ο Τσίπρας μιλούν καθαρά για σχηματισμό κυβέρνησης ακόμη και από την επομένη των εκλογών, ώστε να μη χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος, καθώς η χώρα θα έχει μείνει επί της ουσίας ακυβέρνητη περισσότερο από δύο μήνες.
Οι «συνεταίροι»
Σε αυτό το σκηνικό ρευστότητας, χωρίς να είναι εμφανής η τάση που θα κρίνει τον νικητή και με τα δύο πρώτα κόμματα να τα χωρίζει άβυσσος,
υπάρχουν κάποια επιπλέον στοιχεία, τα οποία δεν μπορεί να αγνοηθούν την επομένη των εκλογών, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα:
♦ Το ΠΑΣΟΚ, παρά τις εναλλασσόμενες θέσεις του για τον σχηματισμό κυβέρνησης, επί της ουσίας ζητάει ψήφο επειδή «δεν γίνεται κυβέρνηση χωρίς εμάς». Αν κρατήσει τις δυνάμεις του, δεν θα μπορεί να αποφύγει τη στήριξη κυβέρνησης – ανεξάρτητα από το πώς θα το κάνει: με συμμετοχή στην κυβέρνηση ή με ανοχή -, παρ’ ότι η βασική του θέση αφορά «κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης» υπονοώντας... οικουμενική.
♦ Η ΔΗΜΑΡ εμφανίζεται διατεθειμένη, με προϋπόθεση κάποιες εγγυήσεις, να «μην αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη». Έχει κάθε λόγο να μην εμφανιστεί ότι σύρεται, άρα ορθώς προαναγγέλλει τη συμμετοχή της και θέτει τους στοιχειώδεις πολιτικούς όρους συμμετοχής της.
♦ Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι πιο περίπλοκη περίπτωση, αφού ο Καμμένος δηλώνει ότι επιθυμεί μια οικουμενική χωρίς ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή, την οποία ονομάζει «εθνική λύση», αλλά δεν είναι σαφές τι θα πράξει την κρίσιμη ώρα.
♦ Τέλος, να επισημάνουμε ότι μεγάλο μέρος του επιχειρηματικού κόσμου και των ΜΜΕ θα προτιμούσαν μια οικουμενική κυβέρνηση με το επιχείρημα ότι θα πρέπει η Ελλάδα να εμφανιστεί στους δανειστές, την ευρωζώνη και την τρόικα με «ισχυρή φωνή».
Κεντροαριστερή υπεροχή
Επί της ουσίας, ο σχηματισμός κυβέρνησης, αν αποτυπωθούν στην κάλπη οι σημερινοί συσχετισμοί δύναμης και τα προβλεπόμενα ποσοστά, θα είναι μια υπόθεση του πρώτου κόμματος. Όλοι οι ενδιαφερόμενοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι τυχόν μακρές διαπραγματεύσεις και εμπόριο εντυπώσεων δεν θα γίνουν ανεκτά λόγω της κρίσιμης κατάστασης.
Το αίτημα για οικουμενική, από την άλλη, με κριτήριο την πολιτική σταθερότητα, είναι ανόητο και επικίνδυνο, όποιος κι αν είναι ο νικητής των εκλογών. Ούτε η Ν.Δ. θα μπορεί να κυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ «στα πόδια της» ούτε το... αντίθετο. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ότι, αν η επόμενη κυβέρνηση τα θαλασσώσει για οποιονδήποτε λόγο, δεν θα υπάρχει πλέον αξιόπιστη θεσμική εναλλακτική επιλογή και το ναζισταριό της Χρυσής Αυγής θα διεκδικεί ρόλο... αντιπολίτευσης.
Ήδη το λάθος του Σαμαρά να συμπράξει στην αποδοχή του δεύτερου μνημονίου μαζί με το ΠΑΣΟΚ προκάλεσε την ταυτόχρονη εκλογική κατάρρευση και των δύο συστημικών πυλώνων. Αν λοιπόν στην προηγούμενη φάση ευτυχήσαμε ο ΣΥΡΙΖΑ να καρπωθεί τη γενικευμένη δυσαρέσκεια, τα ναζιστικά απόνερα της κάλπης θα έπρεπε να φρονηματίσουν όλους.
Ίσως η διαπλοκή να βολεύεται με την ταχεία απαξίωση και διάλυση του πολιτικού συστήματος, ώστε να μπορεί ανεξέλεγκτη να επιβάλλει τον δικό της «νόμο», αλλά, όπως γράφουμε ήδη από το 2009, η διαχείριση της κρίσης πρέπει να παραμείνει πολιτική – κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί χωρίς το πολιτικό σύστημα να έχει θεσμικές εναλλακτικές.
Πέραν αυτών, υπάρχουν και κάποια ποιοτικά στοιχεία τα οποία θα καθορίσουν το μετεκλογικό σκηνικό:
♦ Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μαζί του το κοινωνικό ρεύμα αμφισβήτησης των μνημονίων και κουβαλάει την ελπίδα για αλλαγή πορείας. Αυτό θα εκφραστεί στη συνέχεια, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος της Κυριακής. Συνεπώς μια κεντροαριστερή κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ένα επιπλέον διαπραγματευτικό χαρτί: τη λαϊκή εντολή.
♦ Η Ν.Δ., έχοντας επενδύσει στον φόβο, παραγνωρίζει έναν κίνδυνο: στο πρώτο στραβοπάτημα ή στην αδυναμία της να κυβερνήσει επ’ ωφελεία της χώρας, θα δει την ψήφο του φόβου να μετατρέπεται σε οργή του κόσμου, που θα θεωρήσει πως εξαπατήθηκε. Το αποτέλεσμα θα είναι τραγικό και για την κυβέρνησή της και για την ίδια.
Φυσικά, οι απόψεις ποικίλλουν, αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή και τα κοινωνικά δεδομένα πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα σε αυτήν τη σαρωτική κρίση. Όποια πολιτική δύναμη τα αγνοήσει ίσως οδηγηθεί στη συντριβή...
Πηγή
kostasxan.blogspot.com
