2019-09-15 18:06:13
Άνεμοι 8 μποφόρ είχαν προβλεφθεί για σήμερα. Οι κολυμβητές λυπήθηκαν. Οι σέρφερς όμως πέταξαν από τη χαρά τους και από τη φόρα του ανέμου που έσπρωχνε τα πανιά τους.
Στο θαλάσσιο μέτωπο της πολύπαθης ανατολικής Αττικής, ο τόπος είναι ακόμα φιλόξενος. Ακόμα δεν έχει έρθει η ανάπτυξη τους, που φέρνει μαζί της σκουπίδια, σκουπιδότοπους, ευώνυμα αλλά δύσοσμα κέντρα λυμάτων, που χύνουν το προϊόν τους στον «μη ευαίσθητο» -για την περίσταση- νότιο Ευβοϊκό.
Που φέρνει λιμάνια τέρατα, που θα τσιμεντάρουν τις πάλαι ποτέ κολυμβητικές παραλίες.
Που φέρνει προσκυνητές του χρήματος και ιερείς της τσιμεντένιας εικόνας του.
Ακόμα δεν ήρθε το νέο πολεδομικό της περιοχής, ούτε το ειδικό χωρικό που αγνοεί το κάποτε πευκόφυτο παρελθόν και ευαγγελίζεται έναν νέο, γκρίζο αλλά θαυμαστό καινούργιο κόσμο.
Στα κύματα δεν ακουμπάνε ακόμα συντελεστές δόμησης. Μόνο αυθαίρετες κατασκευές που συγκρινόμενες με τον οργανωμένο σχεδιασμό των αδηφάγων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, μοιάζουν με τον παράδεισο επί της γης.
Και πιο πίσω η Πεντέλη. Που κοιτάζει τη μοίρα των Αττικών παραλίων και μοιράζεται τον πόνο τους. Ξέρει τον πόνο της απώλειας και της καταστροφής. Τον έζησε όταν επί σειρά ετών, έκαιγαν τα δάση της. Τον ίδιο πόνο ένιωσε και αργότερα, όταν συνεταιρισμοί που ονομάστηκαν «οικοδομικοί» και τους αποτελούσαν γραφειοκράτες και στρατιωτικοί, της κατατεμάχιζαν το κορμί. Κατατεμάχιζαν το κορμί της αιώνιας αξίας για να εισπράξουν την προσωρινή. Λάτρεις του εφήμερου, που μετρούσαν το βουνό σε τετραγωνικά μέτρα. Λες και μπορεί κανείς να μετρήσει τους αιώνες σε στρέματα και τετραγωνικά.
Τον ίδιο πόνο ένιωσε και όταν την έκοβαν και της αφαιρούσαν τα ξοφάρια του Πεντελικού μαρμάρου. Της άφηναν μόνο μία ελάχιστη παρηγοριά. Την δυνατότητα να βλέπει πως από τα αιώνια μεταμορφωμένα μάρμαρα της, γεννήθηκε ένας Παρθενώνας και μνημεία. Μνημεία που δεν έσβηναν τον πόνο της αλλά κάπως την παρηγορούσαν, αν και ήξερε πως είτε σε σφάζουν σημαντικοί είτε ασήμαντοι γραφειοκράτες και στρατιωτικοί, ο πόνος είναι πόνος και η απώλεια δεν καλύπτεται.
Τελευταία σοδειά, τελευταίος τρύγος στο Πλατύ Χωράφι, πίσω από το συρματόπλεγμα της αμφίβολης ανάπτυξης
Η ανατολική Αττική, από τα βουνά της μέχρι τις παραλίες της, είναι στο στόχαστρο. Μόνο κάτι μέρες σαν τη σημερινή, προσφέρουν την ελπίδα πως οι αγώνες κάτι θα αποδώσουν. Δίχως λόγο. Μόνο από την αισιοδοξία του αέρα που φυσά και διώχνει την βρομιά.
Έτσι γεμίζουμε με αισιοδοξία, πως οι αγώνες θα ευοδωθούν. Οι αγώνες για να σωθεί οτιδήποτε αν σώζεται, από τα αρπακτικά που έρχονται με πεινασμένες τσέπες και λογαριασμούς, για να κλέψουν το μέλλον των επόμενων γενεών. Και ούτε τα 8 μποφόρ που φυσούσαν σήμερα ή τα 11 που φύσηξαν άλλες μέρες, δεν μπορούν να τους πάρουν μακριά, αλλά σήμερα μία παράξενη αισιοδοξία γεμίζει τα πανιά μας.
www.atticavoice.gr
Στο θαλάσσιο μέτωπο της πολύπαθης ανατολικής Αττικής, ο τόπος είναι ακόμα φιλόξενος. Ακόμα δεν έχει έρθει η ανάπτυξη τους, που φέρνει μαζί της σκουπίδια, σκουπιδότοπους, ευώνυμα αλλά δύσοσμα κέντρα λυμάτων, που χύνουν το προϊόν τους στον «μη ευαίσθητο» -για την περίσταση- νότιο Ευβοϊκό.
Που φέρνει λιμάνια τέρατα, που θα τσιμεντάρουν τις πάλαι ποτέ κολυμβητικές παραλίες.
Που φέρνει προσκυνητές του χρήματος και ιερείς της τσιμεντένιας εικόνας του.
Ακόμα δεν ήρθε το νέο πολεδομικό της περιοχής, ούτε το ειδικό χωρικό που αγνοεί το κάποτε πευκόφυτο παρελθόν και ευαγγελίζεται έναν νέο, γκρίζο αλλά θαυμαστό καινούργιο κόσμο.
Στα κύματα δεν ακουμπάνε ακόμα συντελεστές δόμησης. Μόνο αυθαίρετες κατασκευές που συγκρινόμενες με τον οργανωμένο σχεδιασμό των αδηφάγων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, μοιάζουν με τον παράδεισο επί της γης.
Και πιο πίσω η Πεντέλη. Που κοιτάζει τη μοίρα των Αττικών παραλίων και μοιράζεται τον πόνο τους. Ξέρει τον πόνο της απώλειας και της καταστροφής. Τον έζησε όταν επί σειρά ετών, έκαιγαν τα δάση της. Τον ίδιο πόνο ένιωσε και αργότερα, όταν συνεταιρισμοί που ονομάστηκαν «οικοδομικοί» και τους αποτελούσαν γραφειοκράτες και στρατιωτικοί, της κατατεμάχιζαν το κορμί. Κατατεμάχιζαν το κορμί της αιώνιας αξίας για να εισπράξουν την προσωρινή. Λάτρεις του εφήμερου, που μετρούσαν το βουνό σε τετραγωνικά μέτρα. Λες και μπορεί κανείς να μετρήσει τους αιώνες σε στρέματα και τετραγωνικά.
Τον ίδιο πόνο ένιωσε και όταν την έκοβαν και της αφαιρούσαν τα ξοφάρια του Πεντελικού μαρμάρου. Της άφηναν μόνο μία ελάχιστη παρηγοριά. Την δυνατότητα να βλέπει πως από τα αιώνια μεταμορφωμένα μάρμαρα της, γεννήθηκε ένας Παρθενώνας και μνημεία. Μνημεία που δεν έσβηναν τον πόνο της αλλά κάπως την παρηγορούσαν, αν και ήξερε πως είτε σε σφάζουν σημαντικοί είτε ασήμαντοι γραφειοκράτες και στρατιωτικοί, ο πόνος είναι πόνος και η απώλεια δεν καλύπτεται.
Τελευταία σοδειά, τελευταίος τρύγος στο Πλατύ Χωράφι, πίσω από το συρματόπλεγμα της αμφίβολης ανάπτυξης
Η ανατολική Αττική, από τα βουνά της μέχρι τις παραλίες της, είναι στο στόχαστρο. Μόνο κάτι μέρες σαν τη σημερινή, προσφέρουν την ελπίδα πως οι αγώνες κάτι θα αποδώσουν. Δίχως λόγο. Μόνο από την αισιοδοξία του αέρα που φυσά και διώχνει την βρομιά.
Έτσι γεμίζουμε με αισιοδοξία, πως οι αγώνες θα ευοδωθούν. Οι αγώνες για να σωθεί οτιδήποτε αν σώζεται, από τα αρπακτικά που έρχονται με πεινασμένες τσέπες και λογαριασμούς, για να κλέψουν το μέλλον των επόμενων γενεών. Και ούτε τα 8 μποφόρ που φυσούσαν σήμερα ή τα 11 που φύσηξαν άλλες μέρες, δεν μπορούν να τους πάρουν μακριά, αλλά σήμερα μία παράξενη αισιοδοξία γεμίζει τα πανιά μας.
www.atticavoice.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο λόγος που οι αρχαίοι Έλληνες έχτιζαν ναούς πάνω σε σεισμικά ρήγματα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
