2019-09-21 08:00:41
Η επαρχία και δη η ακριτική Ελλάδα διψά για μάθηση, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις όπου μαθητές και δάσκαλοι έρχονται αντιμέτωποι με πολλές αντιξοότητες, με χαρακτηριστικότερο το παράδειγμα των Αρκιών
Τα σχολεία με τον έναν μαθητή, τα σχολεία με τον έναν δάσκαλο, τα σχολεία των πόλεων, τα σχολεία των νησιών και των αχαρτογράφητων περιοχών, τα σχολεία της αλληλεγγύης και των σημαντικών δράσεων, τα σχολεία του κόπου και του οράματος, των ζωγραφισμένων τοίχων και των εκβολών της Ιστορίας, τα σχολεία που αναχαιτίζουν τους φασίστες και τις οβίδες των ρατσιστών, τα σχολεία που οι δάσκαλοι εργάζονται με καύσιμα από το όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο, τα σχολεία που αρνούνται τους ελλειμματικούς αγώνες και τη συμπόρευση με την επικίνδυνη αλτερνατίβα.
Τα σχολεία που άρχισαν τη λειτουργία τους στις 11 Σεπτεμβρίου και ορισμός τους είναι να βαίνουν καλώς. Να κλείνουν τις παρτίδες τους με την αποστειρωμένη ενηλικίωση και να γίνονται η βάση εδραίωσης για νέους επιστήμονες, ερευνητές, ονειροπόλους, καλλιτέχνες και ανθρώπους που κινούνται ευγενώς προς τη ζωή, το περιβάλλον και τους ανθρώπους όλου του κόσμου.
Ο μικρός Χρήστος και η Μαρία
Στους Αρκιούς, στο νησάκι του Αιγαίου με τους με 44 κατοίκους, λειτουργεί το μικρότερο σχολείο της Ευρώπης. Μία δασκάλα και ένας μαθητής. Επίμονοι άνθρωποι και οι δύο.
Επίμονοι και όσοι τους περιβάλλουν και μόνο στόχο έχουν ένα παρόν ισότιμο με αυτό που διεκδικούν οι άνθρωποι σε μεγαλύτερες στεριές και μεγαλύτερα σχολεία κι ένα μέλλον χωρίς ξέφτια, χωρίς λουκέτα, χωρίς δυσοίωνο ρεαλισμό και αυταπάτες.
Ο Χρήστος, ο μοναδικός μαθητής στο σχολείο αυτό, δεν έχει πολλές ομοιότητες με παιδιά της ηλικίας του. Δεν κλείνεται στο σπίτι, δεν ζει σε πλάνα εικονικής πραγματικότητας. Ξέρει τι είναι η πεζότρατα, ο γρίπος, το γρι-γρι. Εχει δει από κοντά κοκκινολαίμηδες και αγριοκούνελα.
«Σκοπός μου είναι να διδάξω τη ζωή στον μαθητή μου, αλλά να ξέρετε ότι διδάσκομαι κι εγώ πάρα πολλά απ’ αυτόν. Είναι στόχος μου να τον βοηθήσω τόσο ώστε να μην με χρειάζεται πια, να αποκτήσει, δηλαδή, την αυτοπεποίθηση που του λείπει και να γνωρίσει όσο περισσότερο γίνεται τον εαυτό του» ήταν τα πρώτα λόγια της δασκάλας του Χρήστου, Μαρίας Τσιαλερά.
«Δεν θα ήθελα να σταματήσει κι αυτός τις σπουδές, όπως τ’ αδέρφια του. Πρέπει να συνεχίσει και στο γυμνάσιο και γιατί όχι και στο πανεπιστήμιο. Τα προσόντα -το πιστεύω ακράδαντα- τα έχει. Χρειάζεται όμως συνεχή στήριξη και θα συνεχίσει να τη χρειάζεται και στο μέλλον. Δεν μπορείς να το εγκαταλείψεις αυτό το παιδί. Είναι ένα ακατέργαστο διαμαντάκι. Από την αρχή σκεφτόμουν συνεχώς -μου είχε γίνει έμμονη ιδέα- πως είναι ντροπή να στελεχώνεται ένα τέτοιο σχολείο κάθε χρόνο από αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που γκρινιάζουν συνεχώς για την τοποθέτησή τους εκεί.
Πως δεν πρέπει να υπηρετεί κάποιος μόνο για τα μόρια, αλλά πάνω απ’ όλα για το υψηλό καθήκον που έχουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί», είχε αναφέρει επίσης, σε παλαιότερη συνέντευξή της στη «Νέα Σελίδα» η εκπαιδευτικός.
Μέχρι και αναστολές λειτουργιών
Την περασμένη εβδομάδα, με το άνοιγμα των σχολείων, τα νέα δεν ήταν ενθαρρυντικά. Το Καστελόριζο έμεινε χωρίς δασκάλους στο τριθέσιο δημοτικό σχολείο, στο οποίο φοιτούν 20 παιδιά, και ο αγιασμός έγινε με εκπαιδευτικό αποσπασμένο από τη Χάλκη, με τη δεύτερη φάση προσλήψεων αναπληρωτών να κρίνει πόσοι θα τοποθετηθούν.
«Ο δάσκαλος από τη Χάλκη θα καθίσει μέχρι να έρθει έστω ένας δάσκαλος για να βγάλει τη χρονιά», δήλωσε σε ραδιοφωνικό σταθμό η Μπέτυ Μούζακ, κάτοικος και λυκειάρχης στο Καστελόριζο. Το δε σχολείο της Τελένδου θα λειτουργήσει φέτος, σύμφωνα με τους κατοίκους, μόνο για έναν μήνα. Πέρσι η 30χρονη δασκάλα Ελένη Τάνου κάθε πρωί περνούσε απέναντι με βάρκα από την Κάλυμνο για να συναντήσει τους λιγοστούς μαθητές του μονοθέσιου δημοτικού σχολείου που την περίμεναν.
Κι ενώ το σχολείο της Ψερίμου παραμένει κλειστό, στη Βόρεια Ελλάδα αναστέλλουν τη λειτουργία τους 100 σχολεία λόγω έλλειψης μαθητών. Κι αν όλα αυτά τα δυσάρεστα νομίζουμε πως αφορούν στους «ακρίτες» μας, η είδηση ότι ελλείψει μαθητών δεν θα λειτουργήσουν 28 νηπιαγωγεία και 11 δημοτικά στην Πελοπόννησο, μάλλον πρέπει να μας προβληματίσει λίγο παραπάνω.
Μια όμως και αναφερόμαστε στους δασκάλους, κι ένας Γιώργος Ιωάννου, που ήξερε να περιγράφει, να αφηγείται και να ιεροποιεί την απλότητα, μέσα από ένα κείμενο που διδάσκεται ακόμη στα σχολεία: «Οταν στο μάθημα των νέων ελληνικών μπήκαμε στα δημοτικά τραγούδια, ο καθηγητής μας έφεγγε πια ολόκληρος. Μας έφερνε από το σπίτι του βιβλία διάφορα, μας διάβαζε από μέσα. Εφερνε δίσκους, μαγνητόφωνα, σλάιντς. Μόλις τελείωνε το μάθημα του βιβλίου, μας έκαμνε προβολές, για να μας δείξει τόπους, φορεσιές, σπίτια, και έβαζε σιγανά στο μαγνητόφωνο ή στο πικάπ δίσκους με δημοτικά τραγούδια ν’ ακούμε. Μας παρακινούσε, μάλιστα, ν’ ακολουθούμε κι εμείς σιγοτραγουδώντας και έδινε αυτός πρώτος το παράδειγμα.
Τα παιδιά ξεφοβήθηκαν και ξεντράπηκαν. Και, πραγματικά, βγαίνοντας διάλειμμα, από τις ερωτήσεις που μας έκαμναν τ’ άλλα παιδιά, διαπιστώσαμε πως μόνο το χειροκρότημά μας είχαν ακούσει. Τους εξηγήσαμε και μας κοίταζαν κατάπληκτοι. “Και δεν κάνετε μάθημα;” μας ρωτούσαν. “Μάθημα δεν είναι αυτό;” τους απαντούσαμε. “Εσείς, που κάνετε αλλιώτικο μάθημα, τι ξέρετε για δημοτικά τραγούδια, σκοπούς, ακόμα και χορούς; Ξέρετε αυτό, ξέρετε εκείνο, ξέρετε το άλλο;” τους αρχίσαμε.
Δεν ήξεραν οι καημένοι τίποτα, περιττό να το πούμε. Αλλά ήξεραν πολύ καλά από κατάλογο, άγριες ή φαρμακερές φωνές και τρεμούλες. “Να ’σαι καλά, δάσκαλε!” του είπε μια μέρα μέσα στην τάξη ένας συμμαθητής μας που ήταν κομμάτι χωρατατζής και είχε το θάρρος».
Το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι από το διήγημα του σπουδαίου συγγραφέα Γιώργου Ιωάννου με τίτλο «Να ’σαι καλά, δάσκαλε!» και αφιερώνεται σε κάθε δάσκαλο που παραλαμβάνει τον ιερό αυτό τίτλο ακόμη και από τον μαθητή του τελευταίου θρανίου.
parapona-rodou
Τα σχολεία με τον έναν μαθητή, τα σχολεία με τον έναν δάσκαλο, τα σχολεία των πόλεων, τα σχολεία των νησιών και των αχαρτογράφητων περιοχών, τα σχολεία της αλληλεγγύης και των σημαντικών δράσεων, τα σχολεία του κόπου και του οράματος, των ζωγραφισμένων τοίχων και των εκβολών της Ιστορίας, τα σχολεία που αναχαιτίζουν τους φασίστες και τις οβίδες των ρατσιστών, τα σχολεία που οι δάσκαλοι εργάζονται με καύσιμα από το όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο, τα σχολεία που αρνούνται τους ελλειμματικούς αγώνες και τη συμπόρευση με την επικίνδυνη αλτερνατίβα.
Τα σχολεία που άρχισαν τη λειτουργία τους στις 11 Σεπτεμβρίου και ορισμός τους είναι να βαίνουν καλώς. Να κλείνουν τις παρτίδες τους με την αποστειρωμένη ενηλικίωση και να γίνονται η βάση εδραίωσης για νέους επιστήμονες, ερευνητές, ονειροπόλους, καλλιτέχνες και ανθρώπους που κινούνται ευγενώς προς τη ζωή, το περιβάλλον και τους ανθρώπους όλου του κόσμου.
Ο μικρός Χρήστος και η Μαρία
Στους Αρκιούς, στο νησάκι του Αιγαίου με τους με 44 κατοίκους, λειτουργεί το μικρότερο σχολείο της Ευρώπης. Μία δασκάλα και ένας μαθητής. Επίμονοι άνθρωποι και οι δύο.
Επίμονοι και όσοι τους περιβάλλουν και μόνο στόχο έχουν ένα παρόν ισότιμο με αυτό που διεκδικούν οι άνθρωποι σε μεγαλύτερες στεριές και μεγαλύτερα σχολεία κι ένα μέλλον χωρίς ξέφτια, χωρίς λουκέτα, χωρίς δυσοίωνο ρεαλισμό και αυταπάτες.
Ο Χρήστος, ο μοναδικός μαθητής στο σχολείο αυτό, δεν έχει πολλές ομοιότητες με παιδιά της ηλικίας του. Δεν κλείνεται στο σπίτι, δεν ζει σε πλάνα εικονικής πραγματικότητας. Ξέρει τι είναι η πεζότρατα, ο γρίπος, το γρι-γρι. Εχει δει από κοντά κοκκινολαίμηδες και αγριοκούνελα.
«Σκοπός μου είναι να διδάξω τη ζωή στον μαθητή μου, αλλά να ξέρετε ότι διδάσκομαι κι εγώ πάρα πολλά απ’ αυτόν. Είναι στόχος μου να τον βοηθήσω τόσο ώστε να μην με χρειάζεται πια, να αποκτήσει, δηλαδή, την αυτοπεποίθηση που του λείπει και να γνωρίσει όσο περισσότερο γίνεται τον εαυτό του» ήταν τα πρώτα λόγια της δασκάλας του Χρήστου, Μαρίας Τσιαλερά.
«Δεν θα ήθελα να σταματήσει κι αυτός τις σπουδές, όπως τ’ αδέρφια του. Πρέπει να συνεχίσει και στο γυμνάσιο και γιατί όχι και στο πανεπιστήμιο. Τα προσόντα -το πιστεύω ακράδαντα- τα έχει. Χρειάζεται όμως συνεχή στήριξη και θα συνεχίσει να τη χρειάζεται και στο μέλλον. Δεν μπορείς να το εγκαταλείψεις αυτό το παιδί. Είναι ένα ακατέργαστο διαμαντάκι. Από την αρχή σκεφτόμουν συνεχώς -μου είχε γίνει έμμονη ιδέα- πως είναι ντροπή να στελεχώνεται ένα τέτοιο σχολείο κάθε χρόνο από αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που γκρινιάζουν συνεχώς για την τοποθέτησή τους εκεί.
Πως δεν πρέπει να υπηρετεί κάποιος μόνο για τα μόρια, αλλά πάνω απ’ όλα για το υψηλό καθήκον που έχουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί», είχε αναφέρει επίσης, σε παλαιότερη συνέντευξή της στη «Νέα Σελίδα» η εκπαιδευτικός.
Μέχρι και αναστολές λειτουργιών
Την περασμένη εβδομάδα, με το άνοιγμα των σχολείων, τα νέα δεν ήταν ενθαρρυντικά. Το Καστελόριζο έμεινε χωρίς δασκάλους στο τριθέσιο δημοτικό σχολείο, στο οποίο φοιτούν 20 παιδιά, και ο αγιασμός έγινε με εκπαιδευτικό αποσπασμένο από τη Χάλκη, με τη δεύτερη φάση προσλήψεων αναπληρωτών να κρίνει πόσοι θα τοποθετηθούν.
«Ο δάσκαλος από τη Χάλκη θα καθίσει μέχρι να έρθει έστω ένας δάσκαλος για να βγάλει τη χρονιά», δήλωσε σε ραδιοφωνικό σταθμό η Μπέτυ Μούζακ, κάτοικος και λυκειάρχης στο Καστελόριζο. Το δε σχολείο της Τελένδου θα λειτουργήσει φέτος, σύμφωνα με τους κατοίκους, μόνο για έναν μήνα. Πέρσι η 30χρονη δασκάλα Ελένη Τάνου κάθε πρωί περνούσε απέναντι με βάρκα από την Κάλυμνο για να συναντήσει τους λιγοστούς μαθητές του μονοθέσιου δημοτικού σχολείου που την περίμεναν.
Κι ενώ το σχολείο της Ψερίμου παραμένει κλειστό, στη Βόρεια Ελλάδα αναστέλλουν τη λειτουργία τους 100 σχολεία λόγω έλλειψης μαθητών. Κι αν όλα αυτά τα δυσάρεστα νομίζουμε πως αφορούν στους «ακρίτες» μας, η είδηση ότι ελλείψει μαθητών δεν θα λειτουργήσουν 28 νηπιαγωγεία και 11 δημοτικά στην Πελοπόννησο, μάλλον πρέπει να μας προβληματίσει λίγο παραπάνω.
Μια όμως και αναφερόμαστε στους δασκάλους, κι ένας Γιώργος Ιωάννου, που ήξερε να περιγράφει, να αφηγείται και να ιεροποιεί την απλότητα, μέσα από ένα κείμενο που διδάσκεται ακόμη στα σχολεία: «Οταν στο μάθημα των νέων ελληνικών μπήκαμε στα δημοτικά τραγούδια, ο καθηγητής μας έφεγγε πια ολόκληρος. Μας έφερνε από το σπίτι του βιβλία διάφορα, μας διάβαζε από μέσα. Εφερνε δίσκους, μαγνητόφωνα, σλάιντς. Μόλις τελείωνε το μάθημα του βιβλίου, μας έκαμνε προβολές, για να μας δείξει τόπους, φορεσιές, σπίτια, και έβαζε σιγανά στο μαγνητόφωνο ή στο πικάπ δίσκους με δημοτικά τραγούδια ν’ ακούμε. Μας παρακινούσε, μάλιστα, ν’ ακολουθούμε κι εμείς σιγοτραγουδώντας και έδινε αυτός πρώτος το παράδειγμα.
Τα παιδιά ξεφοβήθηκαν και ξεντράπηκαν. Και, πραγματικά, βγαίνοντας διάλειμμα, από τις ερωτήσεις που μας έκαμναν τ’ άλλα παιδιά, διαπιστώσαμε πως μόνο το χειροκρότημά μας είχαν ακούσει. Τους εξηγήσαμε και μας κοίταζαν κατάπληκτοι. “Και δεν κάνετε μάθημα;” μας ρωτούσαν. “Μάθημα δεν είναι αυτό;” τους απαντούσαμε. “Εσείς, που κάνετε αλλιώτικο μάθημα, τι ξέρετε για δημοτικά τραγούδια, σκοπούς, ακόμα και χορούς; Ξέρετε αυτό, ξέρετε εκείνο, ξέρετε το άλλο;” τους αρχίσαμε.
Δεν ήξεραν οι καημένοι τίποτα, περιττό να το πούμε. Αλλά ήξεραν πολύ καλά από κατάλογο, άγριες ή φαρμακερές φωνές και τρεμούλες. “Να ’σαι καλά, δάσκαλε!” του είπε μια μέρα μέσα στην τάξη ένας συμμαθητής μας που ήταν κομμάτι χωρατατζής και είχε το θάρρος».
Το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι από το διήγημα του σπουδαίου συγγραφέα Γιώργου Ιωάννου με τίτλο «Να ’σαι καλά, δάσκαλε!» και αφιερώνεται σε κάθε δάσκαλο που παραλαμβάνει τον ιερό αυτό τίτλο ακόμη και από τον μαθητή του τελευταίου θρανίου.
parapona-rodou
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πίνακας με τα γενόσημα του Zantac που κυκλοφορούν στην χώρα μας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
