2012-03-13 22:53:09
Στους φίλους σου μπορείς να το παίζεις όσο ατρόμητος θες. Βαθιά μέσα σου όμως ξέρεις ότι υπάρχουν ταινίες που έκαναν την ανάσα σου να κοπεί. Διάβασε, ψήφισε και μπες στην κλήρωση για μερικά DVD τρόμου O καθένας μας έχει το προσωπικό του γούστο στις ταινίες. Και σίγουρα σε μερικούς από εμάς τα θρίλερ μπορεί να φαίνονται πιο άνοστα κι από ρυζογκοφρέτα. Αλλά αδιαμφιβήτητα όλοι έχουμε τρομάξει στη ζωή μας με κάποιο από δαύτα. Διάβασε ποιό θρίλερ έχει τρομάξει πιο πολύ τους συντάκτες του ONEMAN, ψήφισε ποιο από αυτά σε τρόμαξε εσένα και πάρε μέρος στην κλήρωση για να κερδίσεις ένα από τα 16 ολοκαίνουρια DVD που δίνουμε δώρο από την Sony Pictures Home Entertainment Hellas.
Με το REC τρόμαξε πιο πολύ ο Ηλίας Αναστασιάδης
Θα έλεγα το "Ορφανοτροφείο", το θρίλερ που είδα σε ένα θαλαμοφυλίκι μου στη Λάρισα μαζί με άλλους 12 φαντάρους οι οποίοι τσίριζαν (ΤΣΙΡΙΖΑΝ) στις πιο φοβιστικές στιγμές, αλλά στο νήμα κερδίζει το επίσης ισπανικό Rec. Το είδα πέρυσι το καλοκαίρι σε ένα εξοχικό στα Κρόνια με την τέταρτη ζώσα ψυχή, μετά από εμένα και τους δύο κολλητούς μου, να βρίσκεται περίπου 2 χιλιόμετρα μακριά.
Διαδραματίζεται όλο σε μια πολυκατοικία, συμβαίνουν πολύ άσχημα πράγματα που δεν θα σου πω για να μην γίνει το spoil και το χειρότερο είναι πως η αστυνομία έχει κλειδώσει όλους τους ενοίκους μέσα για να μην διαρρεύσει το κακό προς τα έξω. Κοινώς, σωτηρία δεν υπάρχει. Το ότι πρόκειται για το μεγαλύτερό χ¤***μο που μου έτυχε ποτέ, το κατάλαβα αμέσως μετά το τέλος που παραλίγο να πιαστούμε στα χέρια με τους άλλους δύο για το ποιος θα κατέβει να κλείσει την κάτω πόρτα του εξοχικού. Δεν κατέβηκε κανείς. Επίσης, δεν κοιμήθηκε κανείς. Ναι, είμαστε 28 στα 29 και οι τρεις.
Με το Insidious (Παγιδευμένη Ψυχή) τρόμαξε πιο πολύ ο Πάνος Κοκκίνης
Όταν είσαι rookie μπαμπάς, φοβάσαι και τον ίσκιο σου. Πόσο μάλλον ένα θρίλερ όπου ένα σατανικό πνεύμα μπαίνει και αφήνει σε κώμα το ένα παιδί της οικογένειας. Ενώ 'λιγουρεύεται' και το άλλο.
Προφανώς δεν πρόκειται για το πιο πρωτότυπο concept στην ιστορία του κινηματογράφου, ούτε βοηθάει ότι το studio το πούλησε ως ' φτιαγμένο από τους δημιουργούς του Saw και του Paranormal Activity'. Αλλά διαθέτει καλούς ηθοποιούς (Patrick Wilson, Rose Burne), αξιοπρεπές rating στο imdb (6,8) και, το κυριότερο, με έκανε να κοιμάμαι στο πάτωμα δίπλα στην κούνια επί τρια μερόνυχτα. Ειδικά η ατάκα 'Δεν είναι το σπίτι στοιχειωμένο, αλλά το παιδί σου' μου προκαλεί ακόμη ανατριχίλες.
Με την Κάθοδο (The Descent) τρόμαξε πιο πολύ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Γενικά δεν τρομάζω με ταινίες, παρότι λατρεύω τις ταινίες τρόμου. Θέλω να πω, θα συμβεί ένα τίναγμα σε κάποια φάση, θα βγάλεις και καμιά φωνή, μετά θα χασκογελάσεις με την παρέα, θα διασκεδάσεις με εκείνον ή εκείνην που όντως έχει φρικάρει και κλείνει τα μάτια, και μετά τέλος. Ή, στις περισσότερες περιπτώσεις, απλά θα γελάς. Αλλά τρόμο-τρόμο, τύπου δηλαδή μετά να το σκέφτομαι δυο φορές πριν μπω σε δωμάτιο που δεν έχει ανοιχτό φως, σπάνια έχω ζήσει. Στην εποχή που δεχόμαστε τόση πολλή πληροφορία με τέτοια ταχύτητα είναι πιο υποψιασμένος ο μέσος θεατής, είναι πιο δύσκολο να τον κάνεις να τρομάξει, σε διάρκεια, αυθεντικά, πέραν του τινάγματος.
ΟΚ όλα αυτά; Λοιπόν, στην "Κάθοδο" είχα αγκιστρώσει το μπράτσο του καναπέ και μέχρι να τελειώσει η ταινία δεν το είχα αφήσει να φύγει, λες και κράταγα την ίδια την ψυχή μη μου ξεγλυστρίσει. Είναι ένα αγγλικό low budget, με μια παρέα κοριτσούδων που πάνε να εξερευνήσουν σπηλιές και καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό. Σπηλιές! Όσο πιο πολύ κατεβαίνουν, τόσο οι χώροι στενεύουν, τόσο το φως λιγοστεύει, τόσο οι ανάσες μου γίνονται πιο βαθιές. Μιλάμε για τρόμο, για κλειστοφοβία, να τρέμεις να κοιτάξεις παραδίπλα, να μισείς τον εαυτό σου που συνεχίζει να κοιτάς και ταυτόχρονα να μη θες να σταματήσεις. Α, και εκεί κάτω έχει κάτι πλάσματα από αυτά που είναι αηδιαστικά, κάνουν απόκοσμους ήχους και κινούνται γρήγορα και ΜΠΟΡΕΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΓΙΑΤΙ ΚΟΝΤΕΥΩ ΝΑ ΠΑΘΩ ΕΜΦΡΑΓΜΑ;
Την έχω δει την ταινία ακριβώς μία φορά. Τη θεωρώ μια από τις 15-20 καλύτερες ολόκληρων των '00s. Δεν έχω τολμήσει να ξαναπατήσω το play. Όσο μεγαλώνω το θεωρώ όλο και πιο απίθανο.
Με τον Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες τρόμαξε πιο πολύ ο Στέλιος Αρτεμάκης
Η καριέρα μου στα horror movies άρχισε νωρίς με τον "Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες" το ένα (μπάι δε γουέι, που λέγε και ο Κωστόπουλος, η μετάφραση sucks).
Έφυγα τόσο χεσμένος, δε, που τελείωσε επίσης νωρίς. Πάλι στον "Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες", πάλι το ένα!
Δεν θυμάμαι ούτε γιατί τρόμαξα, δε θυμάμαι ούτε τι υπόθεση είχε, ούτε ποιος έπαιζε. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν ξαναείδα horror ποτέ. Ποτέ όμως! (Και αν με πεις χέστη, δες το συ ρε μεγάλε στα 8 σου και έλα να μας πεις.)
Με το Ju-On: The Grudge τρόμαξε πιο πολύ ο Χρήστος Χατζηιωάννου
Δεν είμαι τρελός φαν των θρίλερ. Τα βλέπω, έχω δει αρκετά αλλά δεν είμαι φαν. Συνήθως προτιμώ κάποιο ψυχολογικό θρίλερ που θα πατήσει στις φοβίες μου. που θα με κάνει να νιώσω ασφυξία όπως είπε κι ο Θοδωρής προηγουμένως. Και βαριέμαι αφόρητα τα θρίλερ που απλά σε τρομάζουν με εφέ, εναλλαγή σκηνών και κάτι creepy μωρά που γυρνάνε τα μάτια τους. Αλλά ένα τέτοιο θρίλερ ήταν που μου έχει μείνει χαραγμένο. Η Κατάρα.
Δεν ξέρω γιατί είχα τρομάξει τόσο πολύ. Ίσως ήταν η ηλικία. Έχουν περάσει και χρόνια από τότε. Ίσως ότι όλος ο κινηματογράφος ούρλιαζε σαν καλοκουρδισμένη συγχορδία. Ίσως γιατί οι φάτσες των νεκρών ανήλικων Κινέζω είναι από μόνες τους τρομακτικές. Όπως και να 'χει θυμάμαι τον έναν να τρέχει από το αυτοκίνητο να μπει σπίτι του, τον δεύτερο να γκαζώνει φρικτά για να φτάσει γρήγορα σπίτι όταν άφησε εμένα και τους τρεις μας μαζί να μιλάμε στα τηλέφωνα για κανά δίωρο (πιο πολύ για τον μαλακισμό) πριν καταφέρει να μας πάρει ο ύπνος.
Κατά τα άλλα είμαι ατρόμητος. Λέμε τώρα..
Με τον Εξορκιστή τρόμαξε πιο πολύ η Ρομίνα Δερβεντλή
Η πρώτη ταινία που είδα ever στο σινεμά ήταν το Pet Sematary, μεταφορά της ιστορίας του -αγαπημένου μου- Stephen King. Ήμουν 6-7 χρονών. Θυμάμαι ήταν η μοναδική φορά που είχα τρομάξει τόσο ώστε να κοιμηθώ το βράδυ μαζί με τους γονείς μου- ήμουν 7 ξαναλέω. Από τότε γεννήθηκε ένα θριλερικό πάθος-με λες και ψυχικά διαταραγμένη- και μέχρι τα 14 είχα δει όλες τις ταινίες τρόμου που είχε το βιντεοκλάμπ της γειτονιάς. Και ποτέ δεν είχα εφιάλτες. Ποτέ δεν τρόμαξα ξανά.
Αν πρέπει να επιλέξω τη μία και μοναδική ταινία που κατάφερε να με επηρεάσει ψυχολογικά στην μ.P.S. εποχή είναι ο "Εξορκιστής" που είδα στα 14-15 μου. Το βράδυ στριφογύριζα στο κρεβάτι, αφού μου είχε καρφωθεί στο μυαλό η απόκοσμη ατμόσφαιρα της ταινίας και η ακόμα πιο απόκοσμη φιγούρα της δαιμονισμένης Linda Blair. ΟΚ, ίσως το μακιγιάζ σήμερα να θεωρείται λίγο cheesy, αλλά δεν θεωρείται αριστούργημα στο είδος, χωρίς λόγο...
Σήμερα σπάνια τρομάζω. Και δεν εννοώ την εύκολη Χολιγουντιανή συνταγή: ξαφνικός-θόρυβος-χέρι-πετάγεται. Αυτό το έχουν καταφέρει ακόμα και αηδίες τύπου Paranormal Activity. Μιλάω για εκείνον τον βαθύ τρόμο που σε κάνει να φοβάσαι από το βάθος της ψυχής σου, σε σημείο να θες να κλείσεις την ταινία επειδή δεν αντέχεις ψυχολογικά. Τέτοιες ταινίες είναι κατά βάση οι παλιές κλασικές σαν το "Μωρό της Ρόζμαρι" και οι εκτός Χόλιγουντ (πεθαίνω για γαλλικά ή ισπανόφωνα θρίλερ τύπου Ορφανοτροφείο) που όμως τώρα με όλα αυτά τα mainstream θριλεράκια πουέχουν συνηθίσει οι περισσότεροι, δεν τα βρίσκουν τρομακτικά. Συνδέσαμε τον φόβο με το απότομο. Ή με τα σχιστομάτικα παιδάκια. ΟΚ, τους το δίνω αυτό. Από μόνα τους είναι λίγο ανατριχιαστικά.
Υ.Γ. Ναι, άντρες της παρέας, σας θεωρώ λίγο "κότες". Ηaha, you just got defeated by a girl.
Με την Σιωπή των Αμνών τρόμαξε πιο πολύ η Ελιάνα Χρυσικοπούλου
Αν κάποιος φίλος αναγνώστης ψάχνει να κάνει πρακτική στη ψυχανάλυση, προσφέρομαι εθελοντικά. Θα έχουν ενδιαφέρον τα session μας, γιατρέ.
Στο πρώτο, θα σου μιλήσω για την παιδική μου ηλικία, τότε που εάν έβλεπα οτιδήποτε παράξενο στην τηλεόραση είχα εφιάλτες και υπνοβατούσα. Με φρίκαρε η Παρασκευή και Δεκατρείς. Η Πεντάμορφη και το Τέρας. Το Ποιος Παγίδεψε τον Roger Rabbit (η σκηνή που λιώνει ο κακός).
Στο τελευταίο session θα ήθελα να συζητήσουμε γιατί πλέον δεν με τρομάζει τίποτα. Καταναλώνω μετά μανίας θρίλερ, σκουπίδια και ποιοτικά, σπλάτερ και ψυχολογικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Σέρβικα, Βορειοκορεάτικα, και απλά “δεν νιώθω” (το καλύτερο θρίλερ που έχω δει, πάντως, είναι το The Martyrs). Δεν με τρομάζουν ζόμπι, creepy δίδυμα αδερφάκια, σκιές στον καθρέφτη, πορσελάνινες κουκλίτσες που γυρνάνε τα μάτια τους (κακό χρόνο να ‘χουν). Θέλω να ανατριχιάσω. Θέλω να γαντζωθώ στο μπράτσο του καναπέ. Αλλά δεν μπορώ.
Σε όλα τα ενδιάμεσα session, θα ήθελα να μιλήσουμε για τον Hannibal Lecter. Τον χαρακτήρα της Σιωπής των Αμνών που με κράτησε 3 μέρες μακριά από το σχολείο, διότι 3 μέρες δεν κοιμόμουν, δεν έτρωγα και ανέβασα πυρετό. Τον χαρακτήρα που με στοίχειωσε για μια δεκαετία, μέσα στην οποία δεν είδα ούτε ένα (1) θρίλερ. 10 χρόνια μόνο κωμωδίες, αισθηματικά, κοινωνικά και περιπέτειες. 10 χρόνια αποτοξίνωση. 10 χρόνια στην απομόνωση.
Έχουμε πολλά να πούμε, γιατρέ. Ελπίζω μόνο να μη σου αρέσει η φάβα και το Chianti, γιατί θα έχουμε πρόβλημα. Tromaktiko
Με το REC τρόμαξε πιο πολύ ο Ηλίας Αναστασιάδης
Θα έλεγα το "Ορφανοτροφείο", το θρίλερ που είδα σε ένα θαλαμοφυλίκι μου στη Λάρισα μαζί με άλλους 12 φαντάρους οι οποίοι τσίριζαν (ΤΣΙΡΙΖΑΝ) στις πιο φοβιστικές στιγμές, αλλά στο νήμα κερδίζει το επίσης ισπανικό Rec. Το είδα πέρυσι το καλοκαίρι σε ένα εξοχικό στα Κρόνια με την τέταρτη ζώσα ψυχή, μετά από εμένα και τους δύο κολλητούς μου, να βρίσκεται περίπου 2 χιλιόμετρα μακριά.
Διαδραματίζεται όλο σε μια πολυκατοικία, συμβαίνουν πολύ άσχημα πράγματα που δεν θα σου πω για να μην γίνει το spoil και το χειρότερο είναι πως η αστυνομία έχει κλειδώσει όλους τους ενοίκους μέσα για να μην διαρρεύσει το κακό προς τα έξω. Κοινώς, σωτηρία δεν υπάρχει. Το ότι πρόκειται για το μεγαλύτερό χ¤***μο που μου έτυχε ποτέ, το κατάλαβα αμέσως μετά το τέλος που παραλίγο να πιαστούμε στα χέρια με τους άλλους δύο για το ποιος θα κατέβει να κλείσει την κάτω πόρτα του εξοχικού. Δεν κατέβηκε κανείς. Επίσης, δεν κοιμήθηκε κανείς. Ναι, είμαστε 28 στα 29 και οι τρεις.
Με το Insidious (Παγιδευμένη Ψυχή) τρόμαξε πιο πολύ ο Πάνος Κοκκίνης
Όταν είσαι rookie μπαμπάς, φοβάσαι και τον ίσκιο σου. Πόσο μάλλον ένα θρίλερ όπου ένα σατανικό πνεύμα μπαίνει και αφήνει σε κώμα το ένα παιδί της οικογένειας. Ενώ 'λιγουρεύεται' και το άλλο.
Προφανώς δεν πρόκειται για το πιο πρωτότυπο concept στην ιστορία του κινηματογράφου, ούτε βοηθάει ότι το studio το πούλησε ως ' φτιαγμένο από τους δημιουργούς του Saw και του Paranormal Activity'. Αλλά διαθέτει καλούς ηθοποιούς (Patrick Wilson, Rose Burne), αξιοπρεπές rating στο imdb (6,8) και, το κυριότερο, με έκανε να κοιμάμαι στο πάτωμα δίπλα στην κούνια επί τρια μερόνυχτα. Ειδικά η ατάκα 'Δεν είναι το σπίτι στοιχειωμένο, αλλά το παιδί σου' μου προκαλεί ακόμη ανατριχίλες.
Με την Κάθοδο (The Descent) τρόμαξε πιο πολύ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Γενικά δεν τρομάζω με ταινίες, παρότι λατρεύω τις ταινίες τρόμου. Θέλω να πω, θα συμβεί ένα τίναγμα σε κάποια φάση, θα βγάλεις και καμιά φωνή, μετά θα χασκογελάσεις με την παρέα, θα διασκεδάσεις με εκείνον ή εκείνην που όντως έχει φρικάρει και κλείνει τα μάτια, και μετά τέλος. Ή, στις περισσότερες περιπτώσεις, απλά θα γελάς. Αλλά τρόμο-τρόμο, τύπου δηλαδή μετά να το σκέφτομαι δυο φορές πριν μπω σε δωμάτιο που δεν έχει ανοιχτό φως, σπάνια έχω ζήσει. Στην εποχή που δεχόμαστε τόση πολλή πληροφορία με τέτοια ταχύτητα είναι πιο υποψιασμένος ο μέσος θεατής, είναι πιο δύσκολο να τον κάνεις να τρομάξει, σε διάρκεια, αυθεντικά, πέραν του τινάγματος.
ΟΚ όλα αυτά; Λοιπόν, στην "Κάθοδο" είχα αγκιστρώσει το μπράτσο του καναπέ και μέχρι να τελειώσει η ταινία δεν το είχα αφήσει να φύγει, λες και κράταγα την ίδια την ψυχή μη μου ξεγλυστρίσει. Είναι ένα αγγλικό low budget, με μια παρέα κοριτσούδων που πάνε να εξερευνήσουν σπηλιές και καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό. Σπηλιές! Όσο πιο πολύ κατεβαίνουν, τόσο οι χώροι στενεύουν, τόσο το φως λιγοστεύει, τόσο οι ανάσες μου γίνονται πιο βαθιές. Μιλάμε για τρόμο, για κλειστοφοβία, να τρέμεις να κοιτάξεις παραδίπλα, να μισείς τον εαυτό σου που συνεχίζει να κοιτάς και ταυτόχρονα να μη θες να σταματήσεις. Α, και εκεί κάτω έχει κάτι πλάσματα από αυτά που είναι αηδιαστικά, κάνουν απόκοσμους ήχους και κινούνται γρήγορα και ΜΠΟΡΕΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΓΙΑΤΙ ΚΟΝΤΕΥΩ ΝΑ ΠΑΘΩ ΕΜΦΡΑΓΜΑ;
Την έχω δει την ταινία ακριβώς μία φορά. Τη θεωρώ μια από τις 15-20 καλύτερες ολόκληρων των '00s. Δεν έχω τολμήσει να ξαναπατήσω το play. Όσο μεγαλώνω το θεωρώ όλο και πιο απίθανο.
Με τον Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες τρόμαξε πιο πολύ ο Στέλιος Αρτεμάκης
Η καριέρα μου στα horror movies άρχισε νωρίς με τον "Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες" το ένα (μπάι δε γουέι, που λέγε και ο Κωστόπουλος, η μετάφραση sucks).
Έφυγα τόσο χεσμένος, δε, που τελείωσε επίσης νωρίς. Πάλι στον "Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες", πάλι το ένα!
Δεν θυμάμαι ούτε γιατί τρόμαξα, δε θυμάμαι ούτε τι υπόθεση είχε, ούτε ποιος έπαιζε. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν ξαναείδα horror ποτέ. Ποτέ όμως! (Και αν με πεις χέστη, δες το συ ρε μεγάλε στα 8 σου και έλα να μας πεις.)
Με το Ju-On: The Grudge τρόμαξε πιο πολύ ο Χρήστος Χατζηιωάννου
Δεν είμαι τρελός φαν των θρίλερ. Τα βλέπω, έχω δει αρκετά αλλά δεν είμαι φαν. Συνήθως προτιμώ κάποιο ψυχολογικό θρίλερ που θα πατήσει στις φοβίες μου. που θα με κάνει να νιώσω ασφυξία όπως είπε κι ο Θοδωρής προηγουμένως. Και βαριέμαι αφόρητα τα θρίλερ που απλά σε τρομάζουν με εφέ, εναλλαγή σκηνών και κάτι creepy μωρά που γυρνάνε τα μάτια τους. Αλλά ένα τέτοιο θρίλερ ήταν που μου έχει μείνει χαραγμένο. Η Κατάρα.
Δεν ξέρω γιατί είχα τρομάξει τόσο πολύ. Ίσως ήταν η ηλικία. Έχουν περάσει και χρόνια από τότε. Ίσως ότι όλος ο κινηματογράφος ούρλιαζε σαν καλοκουρδισμένη συγχορδία. Ίσως γιατί οι φάτσες των νεκρών ανήλικων Κινέζω είναι από μόνες τους τρομακτικές. Όπως και να 'χει θυμάμαι τον έναν να τρέχει από το αυτοκίνητο να μπει σπίτι του, τον δεύτερο να γκαζώνει φρικτά για να φτάσει γρήγορα σπίτι όταν άφησε εμένα και τους τρεις μας μαζί να μιλάμε στα τηλέφωνα για κανά δίωρο (πιο πολύ για τον μαλακισμό) πριν καταφέρει να μας πάρει ο ύπνος.
Κατά τα άλλα είμαι ατρόμητος. Λέμε τώρα..
Με τον Εξορκιστή τρόμαξε πιο πολύ η Ρομίνα Δερβεντλή
Η πρώτη ταινία που είδα ever στο σινεμά ήταν το Pet Sematary, μεταφορά της ιστορίας του -αγαπημένου μου- Stephen King. Ήμουν 6-7 χρονών. Θυμάμαι ήταν η μοναδική φορά που είχα τρομάξει τόσο ώστε να κοιμηθώ το βράδυ μαζί με τους γονείς μου- ήμουν 7 ξαναλέω. Από τότε γεννήθηκε ένα θριλερικό πάθος-με λες και ψυχικά διαταραγμένη- και μέχρι τα 14 είχα δει όλες τις ταινίες τρόμου που είχε το βιντεοκλάμπ της γειτονιάς. Και ποτέ δεν είχα εφιάλτες. Ποτέ δεν τρόμαξα ξανά.
Αν πρέπει να επιλέξω τη μία και μοναδική ταινία που κατάφερε να με επηρεάσει ψυχολογικά στην μ.P.S. εποχή είναι ο "Εξορκιστής" που είδα στα 14-15 μου. Το βράδυ στριφογύριζα στο κρεβάτι, αφού μου είχε καρφωθεί στο μυαλό η απόκοσμη ατμόσφαιρα της ταινίας και η ακόμα πιο απόκοσμη φιγούρα της δαιμονισμένης Linda Blair. ΟΚ, ίσως το μακιγιάζ σήμερα να θεωρείται λίγο cheesy, αλλά δεν θεωρείται αριστούργημα στο είδος, χωρίς λόγο...
Σήμερα σπάνια τρομάζω. Και δεν εννοώ την εύκολη Χολιγουντιανή συνταγή: ξαφνικός-θόρυβος-χέρι-πετάγεται. Αυτό το έχουν καταφέρει ακόμα και αηδίες τύπου Paranormal Activity. Μιλάω για εκείνον τον βαθύ τρόμο που σε κάνει να φοβάσαι από το βάθος της ψυχής σου, σε σημείο να θες να κλείσεις την ταινία επειδή δεν αντέχεις ψυχολογικά. Τέτοιες ταινίες είναι κατά βάση οι παλιές κλασικές σαν το "Μωρό της Ρόζμαρι" και οι εκτός Χόλιγουντ (πεθαίνω για γαλλικά ή ισπανόφωνα θρίλερ τύπου Ορφανοτροφείο) που όμως τώρα με όλα αυτά τα mainstream θριλεράκια πουέχουν συνηθίσει οι περισσότεροι, δεν τα βρίσκουν τρομακτικά. Συνδέσαμε τον φόβο με το απότομο. Ή με τα σχιστομάτικα παιδάκια. ΟΚ, τους το δίνω αυτό. Από μόνα τους είναι λίγο ανατριχιαστικά.
Υ.Γ. Ναι, άντρες της παρέας, σας θεωρώ λίγο "κότες". Ηaha, you just got defeated by a girl.
Με την Σιωπή των Αμνών τρόμαξε πιο πολύ η Ελιάνα Χρυσικοπούλου
Αν κάποιος φίλος αναγνώστης ψάχνει να κάνει πρακτική στη ψυχανάλυση, προσφέρομαι εθελοντικά. Θα έχουν ενδιαφέρον τα session μας, γιατρέ.
Στο πρώτο, θα σου μιλήσω για την παιδική μου ηλικία, τότε που εάν έβλεπα οτιδήποτε παράξενο στην τηλεόραση είχα εφιάλτες και υπνοβατούσα. Με φρίκαρε η Παρασκευή και Δεκατρείς. Η Πεντάμορφη και το Τέρας. Το Ποιος Παγίδεψε τον Roger Rabbit (η σκηνή που λιώνει ο κακός).
Στο τελευταίο session θα ήθελα να συζητήσουμε γιατί πλέον δεν με τρομάζει τίποτα. Καταναλώνω μετά μανίας θρίλερ, σκουπίδια και ποιοτικά, σπλάτερ και ψυχολογικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Σέρβικα, Βορειοκορεάτικα, και απλά “δεν νιώθω” (το καλύτερο θρίλερ που έχω δει, πάντως, είναι το The Martyrs). Δεν με τρομάζουν ζόμπι, creepy δίδυμα αδερφάκια, σκιές στον καθρέφτη, πορσελάνινες κουκλίτσες που γυρνάνε τα μάτια τους (κακό χρόνο να ‘χουν). Θέλω να ανατριχιάσω. Θέλω να γαντζωθώ στο μπράτσο του καναπέ. Αλλά δεν μπορώ.
Σε όλα τα ενδιάμεσα session, θα ήθελα να μιλήσουμε για τον Hannibal Lecter. Τον χαρακτήρα της Σιωπής των Αμνών που με κράτησε 3 μέρες μακριά από το σχολείο, διότι 3 μέρες δεν κοιμόμουν, δεν έτρωγα και ανέβασα πυρετό. Τον χαρακτήρα που με στοίχειωσε για μια δεκαετία, μέσα στην οποία δεν είδα ούτε ένα (1) θρίλερ. 10 χρόνια μόνο κωμωδίες, αισθηματικά, κοινωνικά και περιπέτειες. 10 χρόνια αποτοξίνωση. 10 χρόνια στην απομόνωση.
Έχουμε πολλά να πούμε, γιατρέ. Ελπίζω μόνο να μη σου αρέσει η φάβα και το Chianti, γιατί θα έχουμε πρόβλημα. Tromaktiko
VIDEO
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
![ΔΕΙΤΕ:Η Ρία Αντωνίου… τσακίστηκε την στιγμή που χόρευε πάνω στην πίστα!! [ΒΙΝΤΕΟ]](https://images.newsnowgreece.com/1/12933/deitei-ria-antoniou-tsakistike-tin-stigmi-pou-xoreve-pano-stin-pista-vinteo-1-124x78.jpg)
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Σκιά" των πολιτικών της Κρήτης η ΕΥΠ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
