2019-10-04 17:16:17
Με τις ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ μού συνέβη κάτι που είχα να το βιώσω τόσο έντονα καιρό.Έπιασα τον εαυτό μου να κάθεται στον καναπέ στις 22.45 ,και όταν έφτανε το φινάλε, να περιμένει με ανυπομονησία την επόμενη μέρα για τη συνέχεια- και έχω την αίσθηση ,βέβαια, πως δεν το ένιωσα μόνο εγώ Για αρκετά χρόνια η Μυθοπλασία στη μικρή μας οθόνη ήταν απούσα, όχι απαραίτητα λόγω του αριθμού των σειρών που φιλοξενούνταν σε αυτήν, αλλά κυρίως λόγω της ποιότητας. Πολλές σειρές πέρασαν,μα λίγες μίλησαν έτσι όπως έπρεπε...
Κι αυτό είναι ακόμη και τώρα ένα από τα τραγικά λάθη των καναλιών. Αντί να φροντίσουν την ποιότητα, φροντίζουν την ποσότητα. Από τα λάθη ,βέβαια, μαθαίνουμε, κ’ ελπίζω πως σύντομα η λογική πίσω από το στήσιμο μιας σειράς θα αρχίσει και πάλι να ταυτίζεται με εκείνη προηγούμενων ετών, τότε που τα κανάλια παρείχαν σίριαλ-διαμάντια στο κοινό.
Κάτι φαίνεται να γίνεται το τελευταίο διάστημα , και πέραν της στροφής στη Μυθοπλασία, η οποία είχε παραχωρήσει τη θέση της σε ηλιθιότητες(κάποιες ακόμα… επιβιώνουν), έχουμε να περηφανευτούμε για δυο ,τρία σύγχρονα διαμαντάκια: Η λέξη που δε λες (Alpha), Η ζωή εν τάφω ( ΕΡΤ), Άγριες Μέλισσες( ΑΝΤ1), και θα πω και Το Κόκκινο ποτάμι του Οpen (από τα όσα έχουν διαρρεύσει δηλαδή, γιατί πρεμιέρα δεν έγινε ακόμα).
ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ. Μια σειρά-αριστούργημα για τον ΑΝΤ1 , που λες κι έπρεπε να βγει φέτος ,τώρα που το κανάλι συμπληρώνει 30 χρόνια από την ίδρυσή του. Μια σειρά που κατάφερε να ξεκλειδώσει μάλλον και τον πιο απαιτητικό τηλεθεατή.
Το στοίχημα του καναλιού τεράστιο. Mια παραγωγή που κοστίζει 6 εκατομμύρια Ευρώ, σου προκαλεί δέος, ειδικά όταν αυτή συμβαίνει μεσούσης της (τηλεοπτικής) κρίσης. Προκαλεί ,όμως, στο ίδιο το κανάλι…πυρετό, γιατί ,φανταστείτε, τόσα εκατομμύρια και να μην απέδιδαν, αυτό θα ήταν με επιεικείς χαρακτηρισμούς θάνατος! Το στοίχημα όμως κερδήθηκε. Η νέα, ΕΛΛΗΝΙΚΗ (δεν χρησιμοποιώ τυχαία κεφαλαιογράμματη γραφή) σειρά που το κοινό βλέπει κάθε βράδυ στις 22.45, όχι απλά φέρνει νούμερα, αλλά χτυπά πολύ δυνατά ποσοστά. Δυνατά ποσοστά σε μια σεζόν ασφυκτικά γεμάτη και απροκάλυπτα σκληρή. Σε μια σεζόν που απέναντι έχεις και δυο, και τρεις, και τέσσερις άλλες επιλογές να διαλέξεις, κι αυτό κάνει τις ‘’Μέλισσες’’ ακόμη πιο σπουδαίες. Όχι βέβαια πως αν έπαιζαν μόνες τους θα μιλάγαμε για αναμενόμενη επιτυχία αφού επιλογές το κοινό δεν θα είχε, αλλά όσο και να πεις, αλλιώς είναι να φέρνεις 30 ή 35 μόνος σου, και αλλιώς όταν απέναντι παρελαύνουν μικρά ή μεγάλα θηρία Δεν πέθανε η Μυθοπλασία, κι αυτό δεν σας το γράφω ως νέο, παρά ως μια δική μου ανακουφιστική διαπίστωση απέναντι σε όλο το κακό που βρήκε την tv τα τελευταία χρόνια. Ο κόσμος αγκάλιασε το σίριαλ, κι αυτό φανερώνει πως όταν του προσφέρεις καλή τηλεόραση, θα την αγοράσει. Η ψήφος του κοινού έδειξε χωρίς αμφιβολία ότι η Μυθοπλασία, που ανέκαθεν ήταν ο θεμέλιος λίθος της μικρής οθόνης, όταν είναι αξιόλογη θα βρει τον χώρο της, όπως τον είχε πάντα…
Ας μιλήσουμε ,όμως, για τις ίδιες τις ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ. Σειρά ελληνικότατη, σε σενάριο Μελίνας Τσαμπάνη.
Δεν έχω κάτι με τις διασκευασμένες σειρές, αν αυτό φαίνεται να υπονοώ, ίσα ίσα θεωρώ πως το άνοιγμα στην υπόλοιπη αγορά , είναι αρκετά ενδιαφέρον όταν γίνεται σωστά. Αλλά όπως και να το δεις, όταν ένα τέτοιο μεγάλο τηλεοπτικό επίτευγμα ,που καθηλώνει εκατομμύρια κοινού κάθε βράδυ, φέρει ελληνική σφραγίδα, δεν μπορείς να το προσπεράσεις. Πάντα άκουγα την καραμέλα πως δεν μπορούμε να κάνουμε αξιόλογα πράγματα, και πως οι περισσότερες από τις σειρές που κάνουν επιτυχία, έχουν …ξένη πινακίδα! Πάντα εκνευρίζομαι ,λοιπόν, όταν ακούω κάτι τέτοιο. Όχι πως δεν ισχύει , αλλά δεν ισχύει αντίστοιχα και το άλλο σκέλος. Θέλω να πω πως πιστεύω ακράδαντα ότι ο Έλληνας δημιουργός έχει πράγματα να δώσει-πού να τα δώσει ,βέβαια, όταν τα κανάλια… ζητούν διασκευές!
Η Μελίνα Τσαμπάνη, είναι στην κατηγορία εκείνη. Πέρσι υπέγραφε την ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, που βέβαια ήρθε από το εξωτερικό αλλά από Φεβρουάριο μπήκε σε πλήρως ελληνικό σενάριο-τότε ήρθαν και τα συνεχόμενα μεγάλα νούμερα… Από την ελληνική version της ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ κατάλαβα πόσο έξυπνη γραφή έχει η σεναριογράφος, και πόσο τελικά μου αρέσει. Φέτος γράφει τις ΜΕΛΙΣΣΕΣ, και η δουλειά που έχει γίνει είναι παραπάνω από ελκυστική.
Η υπόθεση των ‘’Μελισσών’’ μας ταξιδεύει στη δεκαετία του ’50.Μιλάμε ,εν ολίγοις, για σίριαλ εποχής. Τρεις γυναίκες σε μια περίοδο ανδροκρατούμενη, όπου κύριο λόγο φυσικά έχουν οι ευνοημένοι, οι τσιφλικάδες, και οι μεγαλοεπιχειρηματίες , προσπαθούν όχι απλά να επιβιώσουν αλλά να προστατεύσουν την ίδια τους την ύπαρξη. Μπλέκονται σε φόνο. Η ιδέα δεν είναι ,θα μου πείτε ,κάτι πρωτότυπο. Είναι, θα σας πω. Όχι γιατί φόνο δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά το τι βλέπεις είναι πάντοτε ενταγμένο σε ένα κοινωνικό-ιστορικό πλαίσιο. Αν η σειρά δεν είχε ντυθεί το ένδυμα της εποχής, θα ήταν απλά κάτι ακόμη ενδιαφέρον και μέχρι εκεί. Ξεδιπλώνεται ,όμως, σε μια άλλη, μακρινή εποχή από την τωρινή, όπου η γυναικεία πρωτοβουλία και επανάσταση δεν υφίστανται καν σε ιδέες!
Η Ελένη,μια ηρωίδα-ογκόλιθος, τολμά να τα βάλει με την πιο ισχυρή οικογένεια,την οικογένεια που κινεί τα νήματα στην περιοχή. Κι αυτό είναι το πρώτο σκαλοπάτι του γυναικείου ‘’θράσους’’, όπως το αφηγείται η σειρά. Έπειτα φτάνει στον φόνο, και από κει στο σημείο να καλύψει με γενναιότητα αυτό το παράλογο που της συνέβη., που ακόμη και τώρα να γινόταν δύσκολα θα αντιμετωπιζόταν…
Με τις ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ μού συνέβη κάτι που είχα να το βιώσω καιρό.Έπιασα τον εαυτό μου να κάθεται στον καναπέ στις 22.45 ,και όταν έφτανε το φινάλε, να περιμένει με ανυπομονησία την επόμενη μέρα για τη συνέχεια- και έχω την αίσθηση ,βέβαια, πως δεν το ένιωσα μόνο εγώ. Χρόνια είχα να μπω στην αγωνία για τη συνέχεια ενός σίριαλ, πρέπει να ήταν ακόμα όταν το Mega μας μεθούσε με τα ‘’Μυστικά της Εδέμ’’, και ο ΑΝΤ1 με τον ‘’Έρωτα’’ . Είχα (είχαμε ,θα τολμήσω μάλλον να πω….) ξεχάσει ότι κάποτε στηνόμασταν στην οθόνη να μη χάσουμε ούτε λεπτό από την αγαπημένη μας σειρά, και ήρθαν φέτος οι ΜΕΛΙΣΣΕΣ να μας παραπέμψουν σε αυτές τις ‘’χρυσές’’ στιγμές! Αυτή η αγωνία και αυτή η εκκρεμότητα στο φινάλε κάθε επεισοδίου, που κλείνει ''εκεί που πρέπει'' αφήνοντας ερωτηματικά ,έλειπαν εδώ και πολλά χρόνια, και όσο έλειπαν, τόσο ό,τι βλέπαμε κινείτο- πλην φυσικά εξαιρέσεων- στη μετριότητα, που δεν μας έλκυε ούτε καν να το ψάξουμε.
Συνεχίζοντας,ιδιαίτερη μνεία αξίζει να κάνουμε στη σκηνογραφία της σειράς. Ο Αντώνης Χαλκιάς κέντησε για ακόμη μια φορά. Αν δεν το ξέρετε ,να σας πω ότι το χωριό που διαδραματίζεται η ιστορία δεν είναι παρά ένα κατασκεύασμα. Στήθηκε πλατεία, στήθηκαν καφενεία,στήθηκαν δρόμοι…Το χωριό ζωντάνεψε μέσα από την εξαιρετική δουλειά του σκηνογράφου, που θα ήταν παράλειψη να μην πω ότι στα δικά του χέρια αφέθηκε και το αξεπέραστο ΝΗΣΙ του Mega.Η δουλειά που έγινε και εδώ, στις ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ,έδωσε άλλον αέρα και νομίζω πως , λεπτό δεν σκέφτεται ο τηλεθεατής αν αυτό που βλέπει είναι αληθινό ή όχι. Και εκεί είναι η μεγάλη γοητεία και το μεγάλο στοίχημα για τέτοιες απόπειρες.
Η σκηνοθεσία των ‘’Άγριων Μελισσών’’ ανήκει στον Λευτέρη Χαρίτο. Αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας είναι απολύτως εμβληματικό. Ο τρόπος που έχει σκηνοθετηθεί η δουλειά της Μελίνας Τσαμπάνη ,είναι τέτοιος που αφήνει τα υπονοούμενα ,τους υπαινιγμούς, τις ‘’παρερμηνείες’’ που θέλει μια δραματική σειρά για να γίνει δυνατή.Σκηνοθεσία που δίνει έναν μυστηριώδη και ατμοσφαιρικό τόνο στο έργο, μεταμορφώνοντάς το σε κινηματογράφο. Οι ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ μπορούν χωρίς καμια υπερβολή να σταθούν μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα και να μαγέψουν-αλήθεια ,πόσες σειρές το έχουν αυτό το πλεονέκτημα; Ακολούθως, και οι μουσικές επιλογές που ντύνουν την κάθε σκηνή φέρνουν με τη σειρά τους έναν εξ ίσου ‘’σκοτεινό’’ τόνο ,και κρατούν το κοινό σε απόλυτη εγρήγορση. Ξέρετε, η μουσική επιμέλεια είναι και αυτή μορφή σκηνοθεσίας, και πολλές φορές (αν όχι πάντα) σκάλες πιο δυνατή…
Για το τέλος κράτησα τις (συγκλονιστικές) ερμηνείες. Η επιλογή του καστ αποδείχθηκε ίσως η πλέον κατάλληλη, και αυτό που δίνουν στο κοινό οι πρωταγωνιστές είναι άξιο προσοχής. Οι ερμηνείες καθηλώνουν και αγγίζουν τις αισθητηριακές χορδές του κοινού .Νομίζω πως δεν αφήνεται περιθώριο για δεύτερη σκέψη. Ο Λεωνίδας Κακούρης υποδύεται με απόλυτη αφοσίωση τον σκληροτράχηλο και απόλυτο οικογενειάρχη -τσιφλικά .Η Κατερίνα Διδασκάλου στην καλύτερή της στιγμή ενσαρκώνει με μαεστρία τη μάνα που θάβει το παιδί της, και μόνο με δέος και σεβασμό μπορείς να αντιμετωπίσεις και να θαυμάσεις το υποκριτικό της ταλέντο.Ο Ιωάννης Αθανασόπουλος ανατρίχιασε στον ρόλο του τρελού Γιάννου, έναν ρόλο επικίνδυνα δύσκολο ,που,ωστόσο, τον έκανε τόσο ρεαλιστικό .Η Μαρία Κίτσου, εξ ίσου πειστική, καταφέρνει σε κάθε της σκηνή να σε συνεπάρει, να σε ‘’αποπλανήσει’’ ,και να σε ωθήσει να τη συμπονέσεις. Τα εξωγλωσσικά στοιχεία που επιστρατεύει όταν ερμηνεύει, είναι σπάνια.
Νομίζω τελικά ότι, από όποια πτυχή κι αν δω τις ‘’Άγριες Μέλισσες’’ θα μιλήσω αυθόρμητα για ένα ζηλευτό αποτέλεσμα. Κι αυτό γιατί το σίριαλ έχει ‘’υποστεί’’ πραγματικά ποιοτική δουλειά. Έχει μελετηθεί σε κάθε σημείο, έχει δουλευτεί πάνω σε άλλη βάση. Βάση που του δίνει προοπτικές μεγαλόπνοες. Κι έτσι, οι ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ αποτελούν όχι απλά το δυνατό χαρτί του ΑΝΤ1,που μαζί με το υπόλοιπο πρόγραμμα τον φέρνουν στην κορυφή αυτή τη στιγμή, αλλά την απάντηση στους ισχυρισμούς περί τηλεοπτικής ένδειας και ανικανότητας, και το εφαλτήριο για δημιουργία κι άλλων ‘’Μελισσών’’.
Υ.Γ.: Η tv μάλλον γύρισε σελίδα, και όσο ο αέρας που φυσάει σε αυτή επιδιώκουν να είναι ποιοτικός ,τόσο η προηγούμενη σελίδα της προχειρότητας, των πυροτεχνημάτων ,και της φτήνιας, δεν θα μας απασχολήσει ξανά. Ή ,τουλάχιστον, έτσι εύχομαι.
http://www.tvnea.com
Κι αυτό είναι ακόμη και τώρα ένα από τα τραγικά λάθη των καναλιών. Αντί να φροντίσουν την ποιότητα, φροντίζουν την ποσότητα. Από τα λάθη ,βέβαια, μαθαίνουμε, κ’ ελπίζω πως σύντομα η λογική πίσω από το στήσιμο μιας σειράς θα αρχίσει και πάλι να ταυτίζεται με εκείνη προηγούμενων ετών, τότε που τα κανάλια παρείχαν σίριαλ-διαμάντια στο κοινό.
Κάτι φαίνεται να γίνεται το τελευταίο διάστημα , και πέραν της στροφής στη Μυθοπλασία, η οποία είχε παραχωρήσει τη θέση της σε ηλιθιότητες(κάποιες ακόμα… επιβιώνουν), έχουμε να περηφανευτούμε για δυο ,τρία σύγχρονα διαμαντάκια: Η λέξη που δε λες (Alpha), Η ζωή εν τάφω ( ΕΡΤ), Άγριες Μέλισσες( ΑΝΤ1), και θα πω και Το Κόκκινο ποτάμι του Οpen (από τα όσα έχουν διαρρεύσει δηλαδή, γιατί πρεμιέρα δεν έγινε ακόμα).
ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ. Μια σειρά-αριστούργημα για τον ΑΝΤ1 , που λες κι έπρεπε να βγει φέτος ,τώρα που το κανάλι συμπληρώνει 30 χρόνια από την ίδρυσή του. Μια σειρά που κατάφερε να ξεκλειδώσει μάλλον και τον πιο απαιτητικό τηλεθεατή.
Το στοίχημα του καναλιού τεράστιο. Mια παραγωγή που κοστίζει 6 εκατομμύρια Ευρώ, σου προκαλεί δέος, ειδικά όταν αυτή συμβαίνει μεσούσης της (τηλεοπτικής) κρίσης. Προκαλεί ,όμως, στο ίδιο το κανάλι…πυρετό, γιατί ,φανταστείτε, τόσα εκατομμύρια και να μην απέδιδαν, αυτό θα ήταν με επιεικείς χαρακτηρισμούς θάνατος! Το στοίχημα όμως κερδήθηκε. Η νέα, ΕΛΛΗΝΙΚΗ (δεν χρησιμοποιώ τυχαία κεφαλαιογράμματη γραφή) σειρά που το κοινό βλέπει κάθε βράδυ στις 22.45, όχι απλά φέρνει νούμερα, αλλά χτυπά πολύ δυνατά ποσοστά. Δυνατά ποσοστά σε μια σεζόν ασφυκτικά γεμάτη και απροκάλυπτα σκληρή. Σε μια σεζόν που απέναντι έχεις και δυο, και τρεις, και τέσσερις άλλες επιλογές να διαλέξεις, κι αυτό κάνει τις ‘’Μέλισσες’’ ακόμη πιο σπουδαίες. Όχι βέβαια πως αν έπαιζαν μόνες τους θα μιλάγαμε για αναμενόμενη επιτυχία αφού επιλογές το κοινό δεν θα είχε, αλλά όσο και να πεις, αλλιώς είναι να φέρνεις 30 ή 35 μόνος σου, και αλλιώς όταν απέναντι παρελαύνουν μικρά ή μεγάλα θηρία Δεν πέθανε η Μυθοπλασία, κι αυτό δεν σας το γράφω ως νέο, παρά ως μια δική μου ανακουφιστική διαπίστωση απέναντι σε όλο το κακό που βρήκε την tv τα τελευταία χρόνια. Ο κόσμος αγκάλιασε το σίριαλ, κι αυτό φανερώνει πως όταν του προσφέρεις καλή τηλεόραση, θα την αγοράσει. Η ψήφος του κοινού έδειξε χωρίς αμφιβολία ότι η Μυθοπλασία, που ανέκαθεν ήταν ο θεμέλιος λίθος της μικρής οθόνης, όταν είναι αξιόλογη θα βρει τον χώρο της, όπως τον είχε πάντα…
Ας μιλήσουμε ,όμως, για τις ίδιες τις ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ. Σειρά ελληνικότατη, σε σενάριο Μελίνας Τσαμπάνη.
Δεν έχω κάτι με τις διασκευασμένες σειρές, αν αυτό φαίνεται να υπονοώ, ίσα ίσα θεωρώ πως το άνοιγμα στην υπόλοιπη αγορά , είναι αρκετά ενδιαφέρον όταν γίνεται σωστά. Αλλά όπως και να το δεις, όταν ένα τέτοιο μεγάλο τηλεοπτικό επίτευγμα ,που καθηλώνει εκατομμύρια κοινού κάθε βράδυ, φέρει ελληνική σφραγίδα, δεν μπορείς να το προσπεράσεις. Πάντα άκουγα την καραμέλα πως δεν μπορούμε να κάνουμε αξιόλογα πράγματα, και πως οι περισσότερες από τις σειρές που κάνουν επιτυχία, έχουν …ξένη πινακίδα! Πάντα εκνευρίζομαι ,λοιπόν, όταν ακούω κάτι τέτοιο. Όχι πως δεν ισχύει , αλλά δεν ισχύει αντίστοιχα και το άλλο σκέλος. Θέλω να πω πως πιστεύω ακράδαντα ότι ο Έλληνας δημιουργός έχει πράγματα να δώσει-πού να τα δώσει ,βέβαια, όταν τα κανάλια… ζητούν διασκευές!
Η Μελίνα Τσαμπάνη, είναι στην κατηγορία εκείνη. Πέρσι υπέγραφε την ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, που βέβαια ήρθε από το εξωτερικό αλλά από Φεβρουάριο μπήκε σε πλήρως ελληνικό σενάριο-τότε ήρθαν και τα συνεχόμενα μεγάλα νούμερα… Από την ελληνική version της ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ κατάλαβα πόσο έξυπνη γραφή έχει η σεναριογράφος, και πόσο τελικά μου αρέσει. Φέτος γράφει τις ΜΕΛΙΣΣΕΣ, και η δουλειά που έχει γίνει είναι παραπάνω από ελκυστική.
Η υπόθεση των ‘’Μελισσών’’ μας ταξιδεύει στη δεκαετία του ’50.Μιλάμε ,εν ολίγοις, για σίριαλ εποχής. Τρεις γυναίκες σε μια περίοδο ανδροκρατούμενη, όπου κύριο λόγο φυσικά έχουν οι ευνοημένοι, οι τσιφλικάδες, και οι μεγαλοεπιχειρηματίες , προσπαθούν όχι απλά να επιβιώσουν αλλά να προστατεύσουν την ίδια τους την ύπαρξη. Μπλέκονται σε φόνο. Η ιδέα δεν είναι ,θα μου πείτε ,κάτι πρωτότυπο. Είναι, θα σας πω. Όχι γιατί φόνο δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά το τι βλέπεις είναι πάντοτε ενταγμένο σε ένα κοινωνικό-ιστορικό πλαίσιο. Αν η σειρά δεν είχε ντυθεί το ένδυμα της εποχής, θα ήταν απλά κάτι ακόμη ενδιαφέρον και μέχρι εκεί. Ξεδιπλώνεται ,όμως, σε μια άλλη, μακρινή εποχή από την τωρινή, όπου η γυναικεία πρωτοβουλία και επανάσταση δεν υφίστανται καν σε ιδέες!
Η Ελένη,μια ηρωίδα-ογκόλιθος, τολμά να τα βάλει με την πιο ισχυρή οικογένεια,την οικογένεια που κινεί τα νήματα στην περιοχή. Κι αυτό είναι το πρώτο σκαλοπάτι του γυναικείου ‘’θράσους’’, όπως το αφηγείται η σειρά. Έπειτα φτάνει στον φόνο, και από κει στο σημείο να καλύψει με γενναιότητα αυτό το παράλογο που της συνέβη., που ακόμη και τώρα να γινόταν δύσκολα θα αντιμετωπιζόταν…
Με τις ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ μού συνέβη κάτι που είχα να το βιώσω καιρό.Έπιασα τον εαυτό μου να κάθεται στον καναπέ στις 22.45 ,και όταν έφτανε το φινάλε, να περιμένει με ανυπομονησία την επόμενη μέρα για τη συνέχεια- και έχω την αίσθηση ,βέβαια, πως δεν το ένιωσα μόνο εγώ. Χρόνια είχα να μπω στην αγωνία για τη συνέχεια ενός σίριαλ, πρέπει να ήταν ακόμα όταν το Mega μας μεθούσε με τα ‘’Μυστικά της Εδέμ’’, και ο ΑΝΤ1 με τον ‘’Έρωτα’’ . Είχα (είχαμε ,θα τολμήσω μάλλον να πω….) ξεχάσει ότι κάποτε στηνόμασταν στην οθόνη να μη χάσουμε ούτε λεπτό από την αγαπημένη μας σειρά, και ήρθαν φέτος οι ΜΕΛΙΣΣΕΣ να μας παραπέμψουν σε αυτές τις ‘’χρυσές’’ στιγμές! Αυτή η αγωνία και αυτή η εκκρεμότητα στο φινάλε κάθε επεισοδίου, που κλείνει ''εκεί που πρέπει'' αφήνοντας ερωτηματικά ,έλειπαν εδώ και πολλά χρόνια, και όσο έλειπαν, τόσο ό,τι βλέπαμε κινείτο- πλην φυσικά εξαιρέσεων- στη μετριότητα, που δεν μας έλκυε ούτε καν να το ψάξουμε.
Συνεχίζοντας,ιδιαίτερη μνεία αξίζει να κάνουμε στη σκηνογραφία της σειράς. Ο Αντώνης Χαλκιάς κέντησε για ακόμη μια φορά. Αν δεν το ξέρετε ,να σας πω ότι το χωριό που διαδραματίζεται η ιστορία δεν είναι παρά ένα κατασκεύασμα. Στήθηκε πλατεία, στήθηκαν καφενεία,στήθηκαν δρόμοι…Το χωριό ζωντάνεψε μέσα από την εξαιρετική δουλειά του σκηνογράφου, που θα ήταν παράλειψη να μην πω ότι στα δικά του χέρια αφέθηκε και το αξεπέραστο ΝΗΣΙ του Mega.Η δουλειά που έγινε και εδώ, στις ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ,έδωσε άλλον αέρα και νομίζω πως , λεπτό δεν σκέφτεται ο τηλεθεατής αν αυτό που βλέπει είναι αληθινό ή όχι. Και εκεί είναι η μεγάλη γοητεία και το μεγάλο στοίχημα για τέτοιες απόπειρες.
Η σκηνοθεσία των ‘’Άγριων Μελισσών’’ ανήκει στον Λευτέρη Χαρίτο. Αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας είναι απολύτως εμβληματικό. Ο τρόπος που έχει σκηνοθετηθεί η δουλειά της Μελίνας Τσαμπάνη ,είναι τέτοιος που αφήνει τα υπονοούμενα ,τους υπαινιγμούς, τις ‘’παρερμηνείες’’ που θέλει μια δραματική σειρά για να γίνει δυνατή.Σκηνοθεσία που δίνει έναν μυστηριώδη και ατμοσφαιρικό τόνο στο έργο, μεταμορφώνοντάς το σε κινηματογράφο. Οι ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ μπορούν χωρίς καμια υπερβολή να σταθούν μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα και να μαγέψουν-αλήθεια ,πόσες σειρές το έχουν αυτό το πλεονέκτημα; Ακολούθως, και οι μουσικές επιλογές που ντύνουν την κάθε σκηνή φέρνουν με τη σειρά τους έναν εξ ίσου ‘’σκοτεινό’’ τόνο ,και κρατούν το κοινό σε απόλυτη εγρήγορση. Ξέρετε, η μουσική επιμέλεια είναι και αυτή μορφή σκηνοθεσίας, και πολλές φορές (αν όχι πάντα) σκάλες πιο δυνατή…
Για το τέλος κράτησα τις (συγκλονιστικές) ερμηνείες. Η επιλογή του καστ αποδείχθηκε ίσως η πλέον κατάλληλη, και αυτό που δίνουν στο κοινό οι πρωταγωνιστές είναι άξιο προσοχής. Οι ερμηνείες καθηλώνουν και αγγίζουν τις αισθητηριακές χορδές του κοινού .Νομίζω πως δεν αφήνεται περιθώριο για δεύτερη σκέψη. Ο Λεωνίδας Κακούρης υποδύεται με απόλυτη αφοσίωση τον σκληροτράχηλο και απόλυτο οικογενειάρχη -τσιφλικά .Η Κατερίνα Διδασκάλου στην καλύτερή της στιγμή ενσαρκώνει με μαεστρία τη μάνα που θάβει το παιδί της, και μόνο με δέος και σεβασμό μπορείς να αντιμετωπίσεις και να θαυμάσεις το υποκριτικό της ταλέντο.Ο Ιωάννης Αθανασόπουλος ανατρίχιασε στον ρόλο του τρελού Γιάννου, έναν ρόλο επικίνδυνα δύσκολο ,που,ωστόσο, τον έκανε τόσο ρεαλιστικό .Η Μαρία Κίτσου, εξ ίσου πειστική, καταφέρνει σε κάθε της σκηνή να σε συνεπάρει, να σε ‘’αποπλανήσει’’ ,και να σε ωθήσει να τη συμπονέσεις. Τα εξωγλωσσικά στοιχεία που επιστρατεύει όταν ερμηνεύει, είναι σπάνια.
Νομίζω τελικά ότι, από όποια πτυχή κι αν δω τις ‘’Άγριες Μέλισσες’’ θα μιλήσω αυθόρμητα για ένα ζηλευτό αποτέλεσμα. Κι αυτό γιατί το σίριαλ έχει ‘’υποστεί’’ πραγματικά ποιοτική δουλειά. Έχει μελετηθεί σε κάθε σημείο, έχει δουλευτεί πάνω σε άλλη βάση. Βάση που του δίνει προοπτικές μεγαλόπνοες. Κι έτσι, οι ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ αποτελούν όχι απλά το δυνατό χαρτί του ΑΝΤ1,που μαζί με το υπόλοιπο πρόγραμμα τον φέρνουν στην κορυφή αυτή τη στιγμή, αλλά την απάντηση στους ισχυρισμούς περί τηλεοπτικής ένδειας και ανικανότητας, και το εφαλτήριο για δημιουργία κι άλλων ‘’Μελισσών’’.
Υ.Γ.: Η tv μάλλον γύρισε σελίδα, και όσο ο αέρας που φυσάει σε αυτή επιδιώκουν να είναι ποιοτικός ,τόσο η προηγούμενη σελίδα της προχειρότητας, των πυροτεχνημάτων ,και της φτήνιας, δεν θα μας απασχολήσει ξανά. Ή ,τουλάχιστον, έτσι εύχομαι.
http://www.tvnea.com
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ρόδος: Οργή για τον θάνατο 69χρονου - Η τραγική ειρωνεία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
