2019-10-12 14:30:31
Ίσως έχει υποπέσει στην αντίληψή σας ο ίδιος τίτλος σε ποικιλία παραλλαγών. Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς είναι «Με τα λεφτά των άλλων» (1991) του Νόρμαν Τζιούισον, μια από τις πιο εμβληματικές και διορατικές πικρές κομεντί των αρχών της δεκαετίας του '90 που τρόπον τινά «προφήτευε» την παγκόσμια καταστροφή που θα σημάδευε τον πλανήτη δεκαεπτά χρόνια αργότερα, με κατοπινό πυροκροτητή την κατάρρευση της τράπεζας επενδύσεων Leaman Brothers.
Εκεί, ένας διαβολεμένος Ντάνι ντε Βίτο ερμήνευε το κοράκι της Γουόλ Στριτ που αγόραζε προβληματικές επιχειρήσεις προκειμένου να τις εκποιήσει - αυτή που τόσο εύστοχα ονομάστηκε «παρασιτική οικονομία» ή «οικονομία της καταστροφής».
Το 2006 παίχτηκαν στις κινηματογραφικές αίθουσες οι «Ζωές των άλλων» του Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ, με την πλοκή της ταινίας τοποθετημένη στο Ανατολικό Βερολίνο, κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Το κομμουνιστικό καθεστώς, μια πενταετία πριν γκρεμιστεί με ένα… φύσημα, είχε κατορθώσει ένα αξιομνημόνευτο επίτευγμα: να δημιουργήσει έναν «στρατό» από εκατό χιλιάδες υπαλλήλους και διακόσιες χιλιάδες πράκτορες της διαβόητης μυστικής αστυνομίας Στάζι, εξουσιοδοτημένο να παρακολουθεί όλους τους υπόλοιπους (μια από τις μεγαλύτερες αναλογίες χαφιέδων - υπόπτων που έχει καταγραφεί παγκοσμίως). Το 1914, ενόσω βρίσκεται εν εξελίξει η κυοφορία της μακρόχρονης κομμουνιστικής παρένθεσης, ο Μαξίμ Γκόρκι δημοσιεύει το σκληρό αυτοβιογραφικό του μυθιστόρημα «Στα ξένα χέρια», όπου και δείχνει να συμφωνεί απολύτως με τον μετέπειτα αθάνατο στίχο του Βασίλη Τσιτσάνη: «Τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια». Εάν μπορούμε να κάνουμε μια λεπτή διάκριση εννοιών, θα λέγαμε ότι τα «ξένα χέρια» διαφέρουν από τα «χέρια των άλλων» μονάχα ως προς την ανελέητα κυριολεκτική τους σημασία. Είναι τα χέρια των γιατρών σου. Τα χέρια των νοσηλευτών σου. Τα χέρια στα οποία παραδίνεσαι.
Γνωρίζω πως θα γίνω δυσάρεστος, αλλά δεν κάνει κακό κάπου κάπου να κοιτάμε και καμιά αλήθεια κατάματα - ιδίως όταν πρόκειται για αλήθειες που όλοι αναγνωρίζουμε κατά βάθος.
Πειράζει, λόγου χάριν, να παραδεχτούμε ότι το placebo είναι συνήθως ανακατεμένο νερό με ζάχαρη (ή κάποια άλλη εξίσου αθώα βερσιόν), ακόμη και όταν είμαστε έτοιμοι να του προσδώσουμε ιαματικές ιδιότητες, κυρίως με τη μέθοδο της αυθυποβολής (λέγε με και πίστη);
Όχι, δεν πειράζει.
Ο,τι κάνει καλό στον βαριά ασθενή, ό,τι τον ανακουφίζει έστω και προσωρινά, δεν πειράζει.
Σας βεβαιώ ότι, εάν βρισκόμουν στο έσχατο στάδιο της απελπισίας, θα δεχόμουν να με επισκεφθεί ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και να με πείσει πως, μόλις σηκωθώ από το κρεβάτι του πόνου, ένα νέο πεδίο δόξης λαμπρό με περιμένει στο NBA.
«Ενα, δύο, τρία, οπ· σήκω, Πέτρο». Δεν αποκλείεται να σηκωνόμουν.
medlabgr
Εκεί, ένας διαβολεμένος Ντάνι ντε Βίτο ερμήνευε το κοράκι της Γουόλ Στριτ που αγόραζε προβληματικές επιχειρήσεις προκειμένου να τις εκποιήσει - αυτή που τόσο εύστοχα ονομάστηκε «παρασιτική οικονομία» ή «οικονομία της καταστροφής».
Το 2006 παίχτηκαν στις κινηματογραφικές αίθουσες οι «Ζωές των άλλων» του Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ, με την πλοκή της ταινίας τοποθετημένη στο Ανατολικό Βερολίνο, κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1980.
Το κομμουνιστικό καθεστώς, μια πενταετία πριν γκρεμιστεί με ένα… φύσημα, είχε κατορθώσει ένα αξιομνημόνευτο επίτευγμα: να δημιουργήσει έναν «στρατό» από εκατό χιλιάδες υπαλλήλους και διακόσιες χιλιάδες πράκτορες της διαβόητης μυστικής αστυνομίας Στάζι, εξουσιοδοτημένο να παρακολουθεί όλους τους υπόλοιπους (μια από τις μεγαλύτερες αναλογίες χαφιέδων - υπόπτων που έχει καταγραφεί παγκοσμίως). Το 1914, ενόσω βρίσκεται εν εξελίξει η κυοφορία της μακρόχρονης κομμουνιστικής παρένθεσης, ο Μαξίμ Γκόρκι δημοσιεύει το σκληρό αυτοβιογραφικό του μυθιστόρημα «Στα ξένα χέρια», όπου και δείχνει να συμφωνεί απολύτως με τον μετέπειτα αθάνατο στίχο του Βασίλη Τσιτσάνη: «Τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια». Εάν μπορούμε να κάνουμε μια λεπτή διάκριση εννοιών, θα λέγαμε ότι τα «ξένα χέρια» διαφέρουν από τα «χέρια των άλλων» μονάχα ως προς την ανελέητα κυριολεκτική τους σημασία. Είναι τα χέρια των γιατρών σου. Τα χέρια των νοσηλευτών σου. Τα χέρια στα οποία παραδίνεσαι.
Γνωρίζω πως θα γίνω δυσάρεστος, αλλά δεν κάνει κακό κάπου κάπου να κοιτάμε και καμιά αλήθεια κατάματα - ιδίως όταν πρόκειται για αλήθειες που όλοι αναγνωρίζουμε κατά βάθος.
Πειράζει, λόγου χάριν, να παραδεχτούμε ότι το placebo είναι συνήθως ανακατεμένο νερό με ζάχαρη (ή κάποια άλλη εξίσου αθώα βερσιόν), ακόμη και όταν είμαστε έτοιμοι να του προσδώσουμε ιαματικές ιδιότητες, κυρίως με τη μέθοδο της αυθυποβολής (λέγε με και πίστη);
Όχι, δεν πειράζει.
Ο,τι κάνει καλό στον βαριά ασθενή, ό,τι τον ανακουφίζει έστω και προσωρινά, δεν πειράζει.
Σας βεβαιώ ότι, εάν βρισκόμουν στο έσχατο στάδιο της απελπισίας, θα δεχόμουν να με επισκεφθεί ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και να με πείσει πως, μόλις σηκωθώ από το κρεβάτι του πόνου, ένα νέο πεδίο δόξης λαμπρό με περιμένει στο NBA.
«Ενα, δύο, τρία, οπ· σήκω, Πέτρο». Δεν αποκλείεται να σηκωνόμουν.
medlabgr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Tον Οκτώβριο μέσω της Nova!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
