2019-10-24 15:20:29
Η μεσαία κόρη με τα εκφραστικά μάτια και το πείσμα που σπάει κόκκαλα στις «Άγριες Μέλισσες» του ΑΝΤ1, η Ασημίνα, την οποία ερωτεύεται ο μικρός και σπουδαγμένος γιος των Σεβαστών, είναι μόλις 30 χρόνων και στα πρώτα της βήματα δεν διάλεξε την εύκολη λύση της τηλεοπτικής ενζενί. Μπορεί το τηλεοπτικό κοινό να τη γνώρισε μέσα από τη συμμετοχή της στις «Άγριες Μέλισσες», όμως το βιογραφικό της είναι πλούσιο.
Προτίμησε να δοκιμαστεί σε ρόλους απαιτητικούς στο θέατρο, σε ταινίες που συμμετείχαν σε διεθνή φεστιβάλ, σε έργα σύγχρονα και απαιτητικά. Όταν ήταν μικρή ήθελε να γίνει αεροσυνοδός ή κτηνίατρος ή γοργόνα ή δέντρο. Όταν ήταν έφηβη ήθελε να γίνει δολοφόνος και αργότερα αποφάσισε να γίνει ηθοποιός!
Ήταν στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής όταν ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος την επέλεξε για την ταινία, «Suntan». Η ερμηνεία της, της χάρισε το βραβείο β’ γυναικείου ρόλου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Συμμετείχε στον τρίτο κύκλο της σειράς, «The Durrells», ενώ έκλεψε την παράσταση στο «Στέλλα κοιμήσου» του Γιάννη Οικονομίδη, και στην ταινία του Σταύρου Τσιώλη, «Γυναίκες που περάσατε από εδώ».
Είναι λαμπερή, αλλά παράλληλα η επαναστατική της φύση και η διαφορετικότητά της την κάνουν να μοιάζει στον λαμπερό κόσμο του lifestyle σαν τη μύγα μες στο γάλα. Κι αυτό μας αρέσει, άλλωστε. Γι’ αυτό διάλεξε τον μονόλογο, «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας», που της χάρισε την υποψηφιότητα για το βραβείο Μελίνα Μερκούρη. «Όταν προετοιμαζόμουν για τις εισαγωγικές εξετάσεις της δραματικής σχολής με τον Αργύρη Πανταζάρα, πριν πάω να δώσω μου είπε να έχω γενναιόδωρη ψυχή και να χαμογελάω από μέσα», είχε δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξη στη «Νέα Σελίδα» και αυτό είναι κάτι που της έγινε μάθημα ζωής.
Δεν θαυμάζει celebrities, αλλά είναι μια σύγχρονη φεμινίστρια που στηρίζει και αγαπάει τις γυναίκες που αγωνίζονται: «Θαυμάζω την 11χρονη αδερφή μου, που τα ματάκια της λάμπουν γεμάτα ζωή και φαντασία. Θαυμάζω τη μαμά της, τη μαμά μου, και όλες τις γυναίκες που αναλαμβάνουν την ύψιστη ευθύνη της ανατροφής και προστασίας των παιδιών τους κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Είτε σε κατάσταση ειρήνης είτε σε κατάσταση πολέμου. Θαυμάζω τις φίλες μου που μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε παρέα. Με εμπνέουν και μου δίνουν δύναμη. Θαυμάζω όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται με οποιονδήποτε τρόπο να επιβιώσουν μέσα σε μια πατριαρχική, βίαιη και άδικη κοινωνία».
Η Ελλη Τρίγγου έχει μια… γεύση τρικυμίας στα χείλη, που έλεγε και ο ποιητής. Βλέμμα κάρβουνο και βρυχηθμό λιονταριού. Στους θεατρόφιλους είχε δώσει το στίγμα της με τη συγκλονιστική της ερμηνεία στο «Στέλλα κοιμήσου». Οι άνθρωποι την κάνουν να χαμογελάει και να κλαίει .κι εκείνη, ρομαντική γαρ, ονειρεύεται τη μέρα που θα την κάνουν μόνο να χαμογελάει. Στην περίπτωσή της η αισιοδοξία είναι θέμα αντίληψης και καθημερινή μάχη: «Προσπαθώ να βρίσκομαι σε μια συνεχή κατάσταση αισιοδοξίας, η οποία εκφράζεται κυρίως συναισθηματικά και δεν μπορεί εύκολα να αποτυπωθεί με λόγια. Είναι σημαντικό για εμένα να είμαι δημιουργική και να βρίσκομαι σε διαρκή κίνηση, γιατί θεωρώ ότι η απαισιοδοξία και ο αρνητισμός προκύπτουν από τη στασιμότητα» και στην ερώτηση ποιος είναι ο μεγαλύτερός της φόβος απάντησε: «Η κατάντια του ανθρώπινου είδους».
ΑΠΟ Νeaselida.gr
http://www.tvnea.com
Προτίμησε να δοκιμαστεί σε ρόλους απαιτητικούς στο θέατρο, σε ταινίες που συμμετείχαν σε διεθνή φεστιβάλ, σε έργα σύγχρονα και απαιτητικά. Όταν ήταν μικρή ήθελε να γίνει αεροσυνοδός ή κτηνίατρος ή γοργόνα ή δέντρο. Όταν ήταν έφηβη ήθελε να γίνει δολοφόνος και αργότερα αποφάσισε να γίνει ηθοποιός!
Ήταν στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής όταν ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος την επέλεξε για την ταινία, «Suntan». Η ερμηνεία της, της χάρισε το βραβείο β’ γυναικείου ρόλου από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Συμμετείχε στον τρίτο κύκλο της σειράς, «The Durrells», ενώ έκλεψε την παράσταση στο «Στέλλα κοιμήσου» του Γιάννη Οικονομίδη, και στην ταινία του Σταύρου Τσιώλη, «Γυναίκες που περάσατε από εδώ».
Είναι λαμπερή, αλλά παράλληλα η επαναστατική της φύση και η διαφορετικότητά της την κάνουν να μοιάζει στον λαμπερό κόσμο του lifestyle σαν τη μύγα μες στο γάλα. Κι αυτό μας αρέσει, άλλωστε. Γι’ αυτό διάλεξε τον μονόλογο, «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας», που της χάρισε την υποψηφιότητα για το βραβείο Μελίνα Μερκούρη. «Όταν προετοιμαζόμουν για τις εισαγωγικές εξετάσεις της δραματικής σχολής με τον Αργύρη Πανταζάρα, πριν πάω να δώσω μου είπε να έχω γενναιόδωρη ψυχή και να χαμογελάω από μέσα», είχε δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξη στη «Νέα Σελίδα» και αυτό είναι κάτι που της έγινε μάθημα ζωής.
Δεν θαυμάζει celebrities, αλλά είναι μια σύγχρονη φεμινίστρια που στηρίζει και αγαπάει τις γυναίκες που αγωνίζονται: «Θαυμάζω την 11χρονη αδερφή μου, που τα ματάκια της λάμπουν γεμάτα ζωή και φαντασία. Θαυμάζω τη μαμά της, τη μαμά μου, και όλες τις γυναίκες που αναλαμβάνουν την ύψιστη ευθύνη της ανατροφής και προστασίας των παιδιών τους κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Είτε σε κατάσταση ειρήνης είτε σε κατάσταση πολέμου. Θαυμάζω τις φίλες μου που μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε παρέα. Με εμπνέουν και μου δίνουν δύναμη. Θαυμάζω όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται με οποιονδήποτε τρόπο να επιβιώσουν μέσα σε μια πατριαρχική, βίαιη και άδικη κοινωνία».
Η Ελλη Τρίγγου έχει μια… γεύση τρικυμίας στα χείλη, που έλεγε και ο ποιητής. Βλέμμα κάρβουνο και βρυχηθμό λιονταριού. Στους θεατρόφιλους είχε δώσει το στίγμα της με τη συγκλονιστική της ερμηνεία στο «Στέλλα κοιμήσου». Οι άνθρωποι την κάνουν να χαμογελάει και να κλαίει .κι εκείνη, ρομαντική γαρ, ονειρεύεται τη μέρα που θα την κάνουν μόνο να χαμογελάει. Στην περίπτωσή της η αισιοδοξία είναι θέμα αντίληψης και καθημερινή μάχη: «Προσπαθώ να βρίσκομαι σε μια συνεχή κατάσταση αισιοδοξίας, η οποία εκφράζεται κυρίως συναισθηματικά και δεν μπορεί εύκολα να αποτυπωθεί με λόγια. Είναι σημαντικό για εμένα να είμαι δημιουργική και να βρίσκομαι σε διαρκή κίνηση, γιατί θεωρώ ότι η απαισιοδοξία και ο αρνητισμός προκύπτουν από τη στασιμότητα» και στην ερώτηση ποιος είναι ο μεγαλύτερός της φόβος απάντησε: «Η κατάντια του ανθρώπινου είδους».
ΑΠΟ Νeaselida.gr
http://www.tvnea.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
