2019-11-02 20:43:47
Και ενώ ο Αθηναϊκός Τύπος, όπως είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα, σχολίαζε την κατάκτηση του Ολύμπου, ας δούμε σήμερα τι γινόταν στα ¨πηγαδάκια¨ των λεωφορείων
και στα καφενεία της Αθήνας...
«Δεν υπάρχουν άνθρωποι παρακολουθούντες με περισσότερον ενδιαφέρον το ταξείδι των Αλπινιστών προς τας κορυφάς του Ολύμπου από τους ταξειδεύοντας μεταξύ Ομονοίας και Συντάγματος με τα λεωφορεία της Πάουερ. Σήμερον το πρωί πάλιν το γενικόν θέμα της ομιλίας εις το όχημα ήσαν οι τολμηροί ορειβάται.
-Αυτή είνε ζωή, αδελφέ! Όχι να κάθεσαι και να σαπίζης στους δρόμους της Αθήνας -Λοιπόν κύριοι, σας ορκίζομαι, ότι θα έδινα ο τι είχα αν μπορούσα να τους ακολουθήσω. Ξέρεις τί είνε φίλε μου να πηδάς από βράχο σε βράχο, να σκαρφαλώνης από κορυφή σε κορυφή και, τέλος, να φθάνης με το άλπεν-στο στο χέρι, στο κατοικητήριον των θεών. Μαγεία φίλε μου, μαγεία!
-Γιατί δεν το αποφασίζεις, τέλος πάντων;
-Να το αποφασίσω είνε ένας λόγος φίλε μου. Αλλά που καιρός; Σε αφίνει η βιοπάλη; Να, τώρα θα κατέβω στο Υπουργείο των Οικονομικών να τελειώσω μια δουλίτσα, θα ξαναμπώ στο λεωφορείο να πάω στο Σύνταγμα (σ.σ. το Υπουργείο ήταν εκείνα τα χρόνια στην Πλατεία Κλαυθμώνος) να συναντήσω κάποιον, θα ξαναπάρω το λεωφορείο να πάω στη Ρωσσική εκκλησία, που έχω κάποια άλλη υπόθεσι και δος του, φίλε μου, ως το βράδυ αυτή η δουλειά. Είκοσι δραχμές την ημέρα μου παίρνει αυτή η κυρία Πάουερ μ΄αυτά τα σύρτα φέρτα. Που να σου μείνη καιρός και για τον Όλυμπο;
Οι άλλοι Αλπινισταί του λεωφορείου διεκήρυξαν ότι αν υπήρχε πράγματι ο καιρός, αυτήν την στιγμήν θα εσκαρφάλωναν όλοι στα κατσάβραχα του Ολύμπου και θα ήσαν φθασμένοι εις την υψηλοτέραν του κορυφήν.
Τέλος πάντων –όχι τώρα μόνον- δεν υπήρξε τολμηρά ορειβασία εις τον κόσμον που να μην έχη απασχολήσει το ζωηρόν ενδιαφέρον των ανθρώπων αυτών. Τρελλαίνονται για τα βουνά. Από το παραθυράκι του λεωφορείου της οδού Σταδίου δεν βλέπουν την κορυφήν του Λυκαβηττού. Βλέπουν την κορυφήν του Έβερεστ.
Την εποχήν που μία τολμηρά Αγγλική αποστολή είχεν αναλάβει την εξερεύνησιν των απροσίτων, μέχρι της εποχής εκείνης, κορυφών των Ιμαλαϊων, ένας τακτικός μου συνταξειδιώτης του τραμ μου είπε αναστενάζων ένα πρωί.
-Το Έβερεστ, φίλε μου, το Έβερεστ! Αχ! Τι θάδινα να βρισκόμουνα μ΄αυτούς τους παληοεγγλέζους.
-Βαστάνε τα κότσια σου; Τον ερώτησα.
Η ερώτησις μου τον προσέβαλε.
-Γιατί τάχα, βαστάνε τα κότσια του Εγγλέζου και δεν βαστάνε τα δικά μου; Αλλά που τα μέσα φίλε μου;
-Ποιά μέσα εννοείς; Τον ερώτησα υποθέσας ότι ονειροπολούσε καμμίαν προέκτασιν του τραμ της οδού Σταδίου μέχρι της κορυφής του Έβερεστ.
-Τα χρηματικά φίλε μου, τα χρηματικά. Χρειάζονται άνθρωποι, τρόφιμα, ζώα για τη μεταφορά των τροφίμων, φάρμακα, γιατροί, εργαλεία, όργανα για παρατηρήσεις, ένα σωρό πράγματα για τέτοιες δουλειές... Μην κυττάς τους Εγγλέζους. Αυτοί έχουν...
-Πόδια... τον διέκοψα.
Προσεβλήθη διά δευτέραν φοράν.
-Πόδια έχουμε κ΄εμείς, φίλε μου. Αυτοί έχουν λίρα με την ουρά. Κόπιασε κ΄εδώ να ζητήσης τα μέσα από το Κράτος για μια εξερεύνησι του Έβερεστ. Αμ΄δε, ποιος σ΄ακούει; Ποιος θα σου δώση τα μέσα;
Του άλλου εξερευνητού του έλειπεν ο καιρός, αυτουνού του έλειπαν τα μέσα. Από όλους τέλος πάντων, λείπει κάτι τι. Διαφορετικά αι κορυφαί των δύο ημισφαιρίων θα είχαν γεμίσει από Έλληνας εξερευνητάς!
Δεν γνωρίζω τι θα συμβή εις το μέλλον. Αλλ΄αν κάποτε οι Έλληνες ορειβάται κρημνίσουν όλα τα παγκόσμια ρεκόρ των τολμηρών αναβάσεων, οι σάμπιον αυτοί της ακροβασίας θα εκπηδήσουν από τα λεωφορεία της οδού Σταδίου, όπου κυοφορούνται εν τω μεταξύ, τα πλέον μεγαλεπήβολα σχέδια. Να μου το θυμηθήτε».
(¨Εστία», 1927, Παύλος Νιρβάνας)
Για την ιστορία να προσθέσουμε ότι οι πρώτοι που εξερεύνησαν συστηματικά τις κορυφές του Ολύμπου ήταν εκείνη τη χρονιά Γάλλοι Ορειβάτες, που προφανώς είχαν όλα τα ΄μέσα¨!...
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος-Συγγραφέας (FB Σιταράς Θωμάς)
anatakti
και στα καφενεία της Αθήνας...
«Δεν υπάρχουν άνθρωποι παρακολουθούντες με περισσότερον ενδιαφέρον το ταξείδι των Αλπινιστών προς τας κορυφάς του Ολύμπου από τους ταξειδεύοντας μεταξύ Ομονοίας και Συντάγματος με τα λεωφορεία της Πάουερ. Σήμερον το πρωί πάλιν το γενικόν θέμα της ομιλίας εις το όχημα ήσαν οι τολμηροί ορειβάται.
-Αυτή είνε ζωή, αδελφέ! Όχι να κάθεσαι και να σαπίζης στους δρόμους της Αθήνας -Λοιπόν κύριοι, σας ορκίζομαι, ότι θα έδινα ο τι είχα αν μπορούσα να τους ακολουθήσω. Ξέρεις τί είνε φίλε μου να πηδάς από βράχο σε βράχο, να σκαρφαλώνης από κορυφή σε κορυφή και, τέλος, να φθάνης με το άλπεν-στο στο χέρι, στο κατοικητήριον των θεών. Μαγεία φίλε μου, μαγεία!
-Γιατί δεν το αποφασίζεις, τέλος πάντων;
-Να το αποφασίσω είνε ένας λόγος φίλε μου. Αλλά που καιρός; Σε αφίνει η βιοπάλη; Να, τώρα θα κατέβω στο Υπουργείο των Οικονομικών να τελειώσω μια δουλίτσα, θα ξαναμπώ στο λεωφορείο να πάω στο Σύνταγμα (σ.σ. το Υπουργείο ήταν εκείνα τα χρόνια στην Πλατεία Κλαυθμώνος) να συναντήσω κάποιον, θα ξαναπάρω το λεωφορείο να πάω στη Ρωσσική εκκλησία, που έχω κάποια άλλη υπόθεσι και δος του, φίλε μου, ως το βράδυ αυτή η δουλειά. Είκοσι δραχμές την ημέρα μου παίρνει αυτή η κυρία Πάουερ μ΄αυτά τα σύρτα φέρτα. Που να σου μείνη καιρός και για τον Όλυμπο;
Οι άλλοι Αλπινισταί του λεωφορείου διεκήρυξαν ότι αν υπήρχε πράγματι ο καιρός, αυτήν την στιγμήν θα εσκαρφάλωναν όλοι στα κατσάβραχα του Ολύμπου και θα ήσαν φθασμένοι εις την υψηλοτέραν του κορυφήν.
Τέλος πάντων –όχι τώρα μόνον- δεν υπήρξε τολμηρά ορειβασία εις τον κόσμον που να μην έχη απασχολήσει το ζωηρόν ενδιαφέρον των ανθρώπων αυτών. Τρελλαίνονται για τα βουνά. Από το παραθυράκι του λεωφορείου της οδού Σταδίου δεν βλέπουν την κορυφήν του Λυκαβηττού. Βλέπουν την κορυφήν του Έβερεστ.
Την εποχήν που μία τολμηρά Αγγλική αποστολή είχεν αναλάβει την εξερεύνησιν των απροσίτων, μέχρι της εποχής εκείνης, κορυφών των Ιμαλαϊων, ένας τακτικός μου συνταξειδιώτης του τραμ μου είπε αναστενάζων ένα πρωί.
-Το Έβερεστ, φίλε μου, το Έβερεστ! Αχ! Τι θάδινα να βρισκόμουνα μ΄αυτούς τους παληοεγγλέζους.
-Βαστάνε τα κότσια σου; Τον ερώτησα.
Η ερώτησις μου τον προσέβαλε.
-Γιατί τάχα, βαστάνε τα κότσια του Εγγλέζου και δεν βαστάνε τα δικά μου; Αλλά που τα μέσα φίλε μου;
-Ποιά μέσα εννοείς; Τον ερώτησα υποθέσας ότι ονειροπολούσε καμμίαν προέκτασιν του τραμ της οδού Σταδίου μέχρι της κορυφής του Έβερεστ.
-Τα χρηματικά φίλε μου, τα χρηματικά. Χρειάζονται άνθρωποι, τρόφιμα, ζώα για τη μεταφορά των τροφίμων, φάρμακα, γιατροί, εργαλεία, όργανα για παρατηρήσεις, ένα σωρό πράγματα για τέτοιες δουλειές... Μην κυττάς τους Εγγλέζους. Αυτοί έχουν...
-Πόδια... τον διέκοψα.
Προσεβλήθη διά δευτέραν φοράν.
-Πόδια έχουμε κ΄εμείς, φίλε μου. Αυτοί έχουν λίρα με την ουρά. Κόπιασε κ΄εδώ να ζητήσης τα μέσα από το Κράτος για μια εξερεύνησι του Έβερεστ. Αμ΄δε, ποιος σ΄ακούει; Ποιος θα σου δώση τα μέσα;
Του άλλου εξερευνητού του έλειπεν ο καιρός, αυτουνού του έλειπαν τα μέσα. Από όλους τέλος πάντων, λείπει κάτι τι. Διαφορετικά αι κορυφαί των δύο ημισφαιρίων θα είχαν γεμίσει από Έλληνας εξερευνητάς!
Δεν γνωρίζω τι θα συμβή εις το μέλλον. Αλλ΄αν κάποτε οι Έλληνες ορειβάται κρημνίσουν όλα τα παγκόσμια ρεκόρ των τολμηρών αναβάσεων, οι σάμπιον αυτοί της ακροβασίας θα εκπηδήσουν από τα λεωφορεία της οδού Σταδίου, όπου κυοφορούνται εν τω μεταξύ, τα πλέον μεγαλεπήβολα σχέδια. Να μου το θυμηθήτε».
(¨Εστία», 1927, Παύλος Νιρβάνας)
Για την ιστορία να προσθέσουμε ότι οι πρώτοι που εξερεύνησαν συστηματικά τις κορυφές του Ολύμπου ήταν εκείνη τη χρονιά Γάλλοι Ορειβάτες, που προφανώς είχαν όλα τα ΄μέσα¨!...
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος-Συγγραφέας (FB Σιταράς Θωμάς)
anatakti
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το σχέδιο φιλοξενίας 4.800 ασυνόδευτων ανήλικων μεταναστών
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ηφαίστειο εξερράγη στο νησί Σατσουμάγιο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
