2019-11-04 14:02:01
Ως ρεπόρτερ και συγγραφέας έζησε πολλούς προέδρους της Γαλλίας από κοντά. Οταν όμως
πλησίασε έναν από αυτούς περισσότερο, το μετάνιωσε. Στη νέα σελίδα στη ζωή της, πάντως, δεν έχει χρόνο για κεραυνοβόλους έρωτες
Η Βαλερί Τριερβελέρ κυκλοφόρησε στη Γαλλία το καινούριο της βιβλίο με τον τίτλο «On se donne des nouvelles» (σε ελεύθερη μετάφραση «Ανταλλάσσοντας νέα») από τον εκδοτικό οίκο Les Arènes (κυκλοφόρησε σε 250.000 αντίτυπα, αφού το προηγούμενο που βγήκε πριν από πέντε χρόνια πούλησε πάνω από 600.000). Το βιβλίο κάνει μια αναδρομή στην τριακονταετή θητεία της στο «Paris Match», εξιστορεί την αναγκαστική αποχώρησή της λόγω του ασυμβίβαστου που δημιουργούνταν εξαιτίας της σχέσης της με τον τότε πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ και περιγράφει την επανάκτηση του ελέγχου της ζωής της που ακολούθησε την κατάρρευσή της μετά την απομάκρυνσή της από τα ιδιαίτερα δωμάτια των ανακτόρων του Ελιζέ
. Για το τελευταίο, η 54χρονη Γαλλίδα δημοσιογράφος και μητέρα τριών παιδιών Βαλερί Τριερβελέρ πλέον δηλώνει ευγνώμων, αφού το γεγονός ότι θα ζούσε πια μακριά από τον ασφυκτικό κλοιό που δημιουργούσε η ιδιότητα της πρώτης κυρίας αποδείχθηκε γι' αυτήν σωτήριο. Στην παρουσίαση του βιβλίου της στο Παρίσι βρισκόταν και ο καινούριος σύντροφός της Ρομάν Μαζελάν, πρώην παίκτης του ράγκμπι, που μπορεί να μην έχει το αξίωμα του προηγούμενου συντρόφου της, αλλά είναι, όπως η ίδια δηλώνει, «ο πρόεδρος της καρδιάς της».
Τον κατά οκτώ χρόνια νεότερό της Ρομάν τον γνώρισε όταν έγινε νονά της Σολέν, ενός κοριτσιού που δυστυχώς καθηλώθηκε στο αναπηρικό καροτσάκι λόγω της λευκοδυστροφίας, μιας σπάνιας νευρολογικής πάθησης. Ο Ρομάν, με καταγωγή από τη Μαρτινίκα, πατέρας δύο παιδιών από τον πρώτο του γάμο και αθλητικός σύμβουλος σήμερα για το CANAL+ ήταν ο άλλος της νονός. Εκείνη την περίοδο ο Ρομάν βρισκόταν σε άλλη σχέση και έτσι οι δυο τους έμειναν απλώς φίλοι. Ωστόσο, όταν δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες, η φιλία τους εξελίχθηκε σταδιακά σε έναν βαθύ έρωτα, όπως αναφέρει και η ίδια. Η συνέντευξή μας για το «Gala» ξεκίνησε λόγω επικαιρότητας, λόγω του θανάτου του Ζακ Σιράκ. Ο Σιράκ είχε γεννηθεί την ίδια ημερομηνία με τον πατέρα της Ζαν-Νοέλ Μασονό, ο οποίος είχε χάσει το πόδι του 12 ετών από έκρηξη οβίδας το 1944. Πέθανε όταν η Βαλερί Μασονό, όπως είναι το πατρικό της, ήταν μόλις 21 ετών.
GALA: Ποια ήταν η πρώτη σας σκέψη όταν πληροφορηθήκατε τον θάνατο του Ζακ Σιράκ;
ΒΑΛΕΡΙ ΤΡΙΕΡΒΕΛΕΡ: Σκέφτηκα την τελευταία φορά που τον συνάντησα ως δημοσιογράφος. Ηταν το 2009 στο πλαίσιο της έκδοσης των απομνημονευμάτων του με τον τίτλο «Κάθε βήμα πρέπει να είναι ένας στόχος» (τίτλος αυθεντικού: «Chaque pas doit être un but»). Ημασταν στο σαλόνι ενός βιβλιοπωλείου στην Μπριβ, όπου εκατοντάδες άτομα περίμεναν να τους υπογράψει το αντίτυπό τους. Του πήρα συνέντευξη μετά από αυτό. Ηταν σωματικά κουρασμένος, δεν σταματούσε όμως να αστειεύεται και ήταν εξαιρετικά ζεστός σαν άνθρωπος. Ηταν μια ωραία ανάμνηση.
G.: Πιστεύετε πως μετά την εποχή των Μιτεράν και Σιράκ ζούμε το τέλος των «μεγάλων ανδρών» στην πολιτική;
Β.Τ.: Είναι κάτι που σκεφτόμαστε πάντα. Αλλά αυτό που αλλάζει είναι η εποχή. Ο Μιτεράν γνώρισε τον πόλεμο, φυλακίστηκε και είχε ένα ταραχώδες παρελθόν. Ο Σιράκ, από την άλλη, μπορεί να μην το θυμούνται πολλοί, αλλά ήταν επίσης ένα παιδί του Πολέμου. Θυμόταν την εισβολή των Γερμανών το 1940, όταν ήταν ακόμα 8 ετών. Μαζί με τη μητέρα του γνώρισαν την αναγκαστική μετανάστευση. Εγιναν πρόσφυγες σε μια «ελεύθερη ζώνη» μακριά από τον Πόλεμο και έμειναν εκεί μέχρι το τέλος του. Αργότερα γνώρισε τον πόλεμο της Αλγερίας. Αναγκαστικά, οι σημερινοί πρόεδροι δεν έχουν την ίδια οπτική και κυρίως δεν έχουν την ίδια αντιμετώπιση. Προέρχονται από μια άλλη εποχή, αυτή του εξαιρετικού μοντερνισμού και της εξίσου εξαιρετικής ταχύτητας. Δρουν αναγκαστικά διαφορετικά. Χωρίς καν να υπολογίσουμε το γεγονός ότι είναι πολύ νεότεροι και δεν έχουν τα ίδια αντανακλαστικά.
Με τον καινούριο της σύντροφο, πρώην παίκτη του ράγκμπι, Ρομάν Μαζελάν. Οταν τον γνώρισε βρισκόταν σε άλλη σχέση.
Στο τελευταίο της βιβλίο η Βαλερί Τριερβελέρ δημοσιεύει άρθρα, συνεντεύξεις της αλλά και κάποια σχόλια για τους νυν και τους πρώην
G.: Αναφερόμενη στο τέλος της περιόδου Ολάντ στην προσωπική σας ζωή, γράφετε στο βιβλίο σας: «Επιτέλους απελευθερωμένη από τις αλυσίδες του παρελθόντος». Γιατί χρησιμοποιείτε τη λέξη «αλυσίδες»; Ηταν τόσο έντονο το συναίσθημα της στέρησης της ελευθερίας σας αυτή την περίοδο;
Β.Τ.: Βεβαίως, υπήρχε, όπως λέτε, η στέρηση της ελευθερίας μου. Ως πρώτη κυρία καταρχάς δεν μπορούσα να πάω πουθενά χωρίς το προσωπικό ασφαλείας. Τις πιο ιδιαίτερες στιγμές που μοιράζεται ένα ζευγάρι ήταν πλέον δύσκολο να τις «αποσπάσεις». Δευτερευόντως, σε παρατηρούν, σε κρίνουν, θα έλεγα ακόμα και σε κατασκοπεύουν, χωρίς διακοπή, όλοι.
Από τους δημοσιογράφους και τους παπαράτσι μέχρι τους απλούς πολίτες που δεν διστάζουν να κρατήσουν και την εικόνα στο κινητό τους. Αυτό το έζησα ως μια πραγματική εισβολή την οποία δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω με ευκολία. Στις ΗΠΑ τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Δεν έχετε παρά να διαβάσετε αυτά που αφηγείται η Μισέλ Ομπάμα στο βιβλίο της (σ.σ.: και από την οποία η Βαλερί Τριερβελέρ έχει πάρει συνέντευξη). Εζησε μια κατάσταση εγκλεισμού από την οποία υπέφερε πολύ.
G.: Τα βιβλία είναι πλέον το μόνο μέσο ανταλλαγής μηνυμάτων ανάμεσα σε εσάς και τον Φρανσουά Ολάντ;
Β.Τ.: Δεν ξέρω αν θα διαβάσει το βιβλίο μου, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος ανταλλαγής... μηνυμάτων.
G.: Κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης, που μπορούσε να οδηγήσει σε Grexit το 2015, υπήρχε επικοινωνία μεταξύ σας; Γιατί, παρόλο που ήταν με τη Ζιλί Γκαγέ, γράφτηκε ότι υπήρξαν συναντήσεις μεταξύ σας και εξακολουθούσε να ζητάει τη γνώμη σας και μετά τον χωρισμό σας Β.Τ.: Οχι, δεν είχαμε καμία συνάντηση. Αντιθέτως, με τη φιλανθρωπική οργάνωση Secours Populaire, της οποίας τον πρόεδρο γνώρισα όταν ζούσα στα προεδρικό ανάκτορο του Ελιζέ και στην οποία πλέον είμαι κεντρικό πρόσωπο (σ.σ.: έχει τον τίτλο της «marraine», δηλαδή της νονάς και προστάτιδας του οργανισμού), ήμασταν σε έντονο βαθμό παρόντες στην Ελλάδα της κρίσης στέλνοντας μάλιστα containers με τρόφιμα.
G.: Μόνο στο περιοδικό όπου εργάζεστε, το «Paris Match», εκείνη την περίοδο κάνατε γύρω στα δέκα εξώφυλλα. Σε αυτά αναφέρεστε όταν λέτε στο βιβλίο σας «το να με βλέπω στο περιοδικό όπου εργαζόμουν μου φαινόταν πάντα ενάντια στη φύση μου. Σαν να έπρεπε να διασχίσω τον καθρέφτη. Αλλά διασχίζεις τον καθρέφτη χωρίς να πληγωθείς;»; Γιατί σας ήταν τόσο δύσκολο να διαχειριστείτε αυτή τη δημοτικότητα, την οποία χαρακτηρίζετε έως και τραυματική;
Β. Τ.: Γιατί σε αυτά που λέγονταν για εμένα δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν κάποιοι άνθρωποι αρχίζουν να με γνωρίζουν καλύτερα πάντα λένε: «Είστε πολύ διαφορετική από αυτό που νομίζαμε». Αυτό όμως πιστεύω πως συμβαίνει με όλα τα δημόσια πρόσωπα. Εχει τύχει να δω σε ιδιωτικές τους στιγμές πολύ διάσημους ανθρώπους, οι οποίοι αν και δεν είχαν καλή εικόνα, έκαναν πολύ ωραία πράγματα εκτός κάμερας. Πρέπει να μάθεις επίσης τον τρόπο να αποκολλάσαι από αυτή τη δημόσια εικόνα. Στη συγκεκριμένη περίοδο δεν ήμουν έτοιμη να το κάνω.
Ως πρώτη κυρία ζούσε κάτω από την ασφυκτική πίεση των παπαράτσι
Ενώ ζούσε στα ανάκτορα του Ελιζέ, γνώρισε τον Ζιλιέν Λοπρέτρ, πρόεδρο της Secours Populaire. Από τότε ξεκίνησε τη φιλανθρωπική της δράση
«Τα εξώφυλλα μιλούσαν για μια άλλη Βαλερί που δεν έχει σχέση με την πραγματική», λέει για την εποχή του χωρισμού με τον Ολάντ
G.: Γράφετε αναφερόμενη στη δημόσια εικόνα σας: «Αυτή ανήκει στη μεγάλη οικογένεια του ορατού, όχι εγώ». Θα λέγατε ότι με το τελευταίο σας βιβλίο προσπαθείτε να συγχρονίσετε τη δημόσια και την πραγματική σας εικόνα;
Β.Τ.: Ναι, ακριβώς αυτό προσπαθώ να κάνω. Η οικογένεια ή οι φίλοι μου που διάβασαν το βιβλίο μού λένε: «Εδώ σε βρίσκουμε ακριβώς όπως είσαι πραγματικά». Το ίδιο συμβαίνει και με το βιβλίο που έβγαλα πριν από πέντε χρόνια, το «Merci pour ce moment» (Ευχαριστώ γι' αυτήν τη στιγμή). Οταν γράφω, παραδίδομαι, αλλιώς σε τι ωφελεί; Και αυτό μου αρέσει να διαβάζω και από τους άλλους, ειλικρινείς μαρτυρίες, χωρίς η αλήθεια να έχει διαστρεβλωθεί. Η εμπειρία των άλλων μάς είναι πάντα χρήσιμη.
G.: Τώρα που βλέπετε τα πράγματα από μεγαλύτερη απόσταση, μπορείτε να προσδιορίσετε τι σας ώθησε στη δημοσιογραφία;
Β.Τ.: Η περιέργεια, νομίζω, και η έλξη προς τον συνάνθρωπο. Είναι καταπληκτικό αυτό το επάγγελμα που μας επιτρέπει να συναντήσουμε τόσα πολλά και διαφορετικά άτομα και να ζήσουμε τόσες δυνατές στιγμές. Προτού ζήσω στο Ελιζέ ως σύντροφος του προέδρου, είχα κάνει τον γύρο του κόσμου πολλές φορές. Είχα ήδη πάει στον Λευκό Οίκο, στο Κρεμλίνο, στο αυτοκρατορικό παλάτι του Τόκιο και σε πολλά άλλα μέρη. Μου αρέσει όμως και η δουλειά της σύνταξης ενός άρθρου, εκείνη τη στιγμή που βρισκόμαστε μόνοι με τις σημειώσεις μας και πρέπει να ξεμπλέξουμε τα πάντα.
G.: Θα μπορούσατε να περιγράψετε τη στιγμή που νιώσατε ότι η αγάπη σας προς τον Ρομάν δεν ήταν απλώς φιλική;
Β.Τ.: Η αγάπη μας γεννήθηκε σιγά-σιγά. Με τον χρόνο, καθώς ο ένας ανακάλυπτε τον άλλον άρχισαν να φαίνονται και τα προσόντα του καθενός. Προτιμώ αυτό στη θέση του κεραυνοβόλου έρωτα που για μένα δεν έχει διάρκεια.
G.: Ποια είναι η επίδρασή του πάνω σας;
Β.Τ.: Με προπονεί στο ράγκμπι. Είναι κυρίως ένας πολύ θετικός άνθρωπος και η στάση τους για μένα λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη. Ακόμα και όταν ο καιρός είναι γκρίζος, αυτός προσπαθεί να βρει τον ήλιο.
G.: Ποια η σημασία της αλληλεγγύης στη ζωή σας;
Β.Τ.: Θεμελιώδης. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν γεννιούνται με την ίδια τύχη με τους άλλους. Υπάρχουν παιδιά που γεννιούνται σε λιγότερο ευνοϊκό περιβάλλον, με αποτέλεσμα να έχουν πρόσβαση σε κατώτερου επιπέδου παιδεία και χειρότερα επαγγέλματα. Αυτό με κάνει να επαναστατώ. Με το Secours Populaire προσπαθούμε να διορθώσουμε κάποιες από αυτές τις αδικίες. Βοηθούμε τα παιδιά με τις σχολικές τους υποχρεώσεις, με πολιτιστικές εξόδους και αθλητικές άδειες, με διακοπές και καινούρια παιχνίδια τα Χριστούγεννα. Ολα αυτά που κάνουν ένα παιδί να αισθανθεί διαφορετικά τα Χριστούγεννα. Ολα αυτά που κάνουν ένα παιδί να αισθανθεί διαφορετικά γενικά. Αυτό είναι ουσιαστικό.
Από τη μεγαλύτερη σε διάρκεια σχέση της ζωής της, αυτή με το περιοδικό «Paris Match» (30 χρόνια), προέκυψαν διάσημοι φίλοι, όπως ο Λένι Κράβιτς και η Αν Γουίντουρ
anatakti
πλησίασε έναν από αυτούς περισσότερο, το μετάνιωσε. Στη νέα σελίδα στη ζωή της, πάντως, δεν έχει χρόνο για κεραυνοβόλους έρωτες
Η Βαλερί Τριερβελέρ κυκλοφόρησε στη Γαλλία το καινούριο της βιβλίο με τον τίτλο «On se donne des nouvelles» (σε ελεύθερη μετάφραση «Ανταλλάσσοντας νέα») από τον εκδοτικό οίκο Les Arènes (κυκλοφόρησε σε 250.000 αντίτυπα, αφού το προηγούμενο που βγήκε πριν από πέντε χρόνια πούλησε πάνω από 600.000). Το βιβλίο κάνει μια αναδρομή στην τριακονταετή θητεία της στο «Paris Match», εξιστορεί την αναγκαστική αποχώρησή της λόγω του ασυμβίβαστου που δημιουργούνταν εξαιτίας της σχέσης της με τον τότε πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ και περιγράφει την επανάκτηση του ελέγχου της ζωής της που ακολούθησε την κατάρρευσή της μετά την απομάκρυνσή της από τα ιδιαίτερα δωμάτια των ανακτόρων του Ελιζέ
Τον κατά οκτώ χρόνια νεότερό της Ρομάν τον γνώρισε όταν έγινε νονά της Σολέν, ενός κοριτσιού που δυστυχώς καθηλώθηκε στο αναπηρικό καροτσάκι λόγω της λευκοδυστροφίας, μιας σπάνιας νευρολογικής πάθησης. Ο Ρομάν, με καταγωγή από τη Μαρτινίκα, πατέρας δύο παιδιών από τον πρώτο του γάμο και αθλητικός σύμβουλος σήμερα για το CANAL+ ήταν ο άλλος της νονός. Εκείνη την περίοδο ο Ρομάν βρισκόταν σε άλλη σχέση και έτσι οι δυο τους έμειναν απλώς φίλοι. Ωστόσο, όταν δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες, η φιλία τους εξελίχθηκε σταδιακά σε έναν βαθύ έρωτα, όπως αναφέρει και η ίδια. Η συνέντευξή μας για το «Gala» ξεκίνησε λόγω επικαιρότητας, λόγω του θανάτου του Ζακ Σιράκ. Ο Σιράκ είχε γεννηθεί την ίδια ημερομηνία με τον πατέρα της Ζαν-Νοέλ Μασονό, ο οποίος είχε χάσει το πόδι του 12 ετών από έκρηξη οβίδας το 1944. Πέθανε όταν η Βαλερί Μασονό, όπως είναι το πατρικό της, ήταν μόλις 21 ετών.
GALA: Ποια ήταν η πρώτη σας σκέψη όταν πληροφορηθήκατε τον θάνατο του Ζακ Σιράκ;
ΒΑΛΕΡΙ ΤΡΙΕΡΒΕΛΕΡ: Σκέφτηκα την τελευταία φορά που τον συνάντησα ως δημοσιογράφος. Ηταν το 2009 στο πλαίσιο της έκδοσης των απομνημονευμάτων του με τον τίτλο «Κάθε βήμα πρέπει να είναι ένας στόχος» (τίτλος αυθεντικού: «Chaque pas doit être un but»). Ημασταν στο σαλόνι ενός βιβλιοπωλείου στην Μπριβ, όπου εκατοντάδες άτομα περίμεναν να τους υπογράψει το αντίτυπό τους. Του πήρα συνέντευξη μετά από αυτό. Ηταν σωματικά κουρασμένος, δεν σταματούσε όμως να αστειεύεται και ήταν εξαιρετικά ζεστός σαν άνθρωπος. Ηταν μια ωραία ανάμνηση.
G.: Πιστεύετε πως μετά την εποχή των Μιτεράν και Σιράκ ζούμε το τέλος των «μεγάλων ανδρών» στην πολιτική;
Β.Τ.: Είναι κάτι που σκεφτόμαστε πάντα. Αλλά αυτό που αλλάζει είναι η εποχή. Ο Μιτεράν γνώρισε τον πόλεμο, φυλακίστηκε και είχε ένα ταραχώδες παρελθόν. Ο Σιράκ, από την άλλη, μπορεί να μην το θυμούνται πολλοί, αλλά ήταν επίσης ένα παιδί του Πολέμου. Θυμόταν την εισβολή των Γερμανών το 1940, όταν ήταν ακόμα 8 ετών. Μαζί με τη μητέρα του γνώρισαν την αναγκαστική μετανάστευση. Εγιναν πρόσφυγες σε μια «ελεύθερη ζώνη» μακριά από τον Πόλεμο και έμειναν εκεί μέχρι το τέλος του. Αργότερα γνώρισε τον πόλεμο της Αλγερίας. Αναγκαστικά, οι σημερινοί πρόεδροι δεν έχουν την ίδια οπτική και κυρίως δεν έχουν την ίδια αντιμετώπιση. Προέρχονται από μια άλλη εποχή, αυτή του εξαιρετικού μοντερνισμού και της εξίσου εξαιρετικής ταχύτητας. Δρουν αναγκαστικά διαφορετικά. Χωρίς καν να υπολογίσουμε το γεγονός ότι είναι πολύ νεότεροι και δεν έχουν τα ίδια αντανακλαστικά.
Με τον καινούριο της σύντροφο, πρώην παίκτη του ράγκμπι, Ρομάν Μαζελάν. Οταν τον γνώρισε βρισκόταν σε άλλη σχέση.
Στο τελευταίο της βιβλίο η Βαλερί Τριερβελέρ δημοσιεύει άρθρα, συνεντεύξεις της αλλά και κάποια σχόλια για τους νυν και τους πρώην
G.: Αναφερόμενη στο τέλος της περιόδου Ολάντ στην προσωπική σας ζωή, γράφετε στο βιβλίο σας: «Επιτέλους απελευθερωμένη από τις αλυσίδες του παρελθόντος». Γιατί χρησιμοποιείτε τη λέξη «αλυσίδες»; Ηταν τόσο έντονο το συναίσθημα της στέρησης της ελευθερίας σας αυτή την περίοδο;
Β.Τ.: Βεβαίως, υπήρχε, όπως λέτε, η στέρηση της ελευθερίας μου. Ως πρώτη κυρία καταρχάς δεν μπορούσα να πάω πουθενά χωρίς το προσωπικό ασφαλείας. Τις πιο ιδιαίτερες στιγμές που μοιράζεται ένα ζευγάρι ήταν πλέον δύσκολο να τις «αποσπάσεις». Δευτερευόντως, σε παρατηρούν, σε κρίνουν, θα έλεγα ακόμα και σε κατασκοπεύουν, χωρίς διακοπή, όλοι.
Από τους δημοσιογράφους και τους παπαράτσι μέχρι τους απλούς πολίτες που δεν διστάζουν να κρατήσουν και την εικόνα στο κινητό τους. Αυτό το έζησα ως μια πραγματική εισβολή την οποία δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω με ευκολία. Στις ΗΠΑ τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Δεν έχετε παρά να διαβάσετε αυτά που αφηγείται η Μισέλ Ομπάμα στο βιβλίο της (σ.σ.: και από την οποία η Βαλερί Τριερβελέρ έχει πάρει συνέντευξη). Εζησε μια κατάσταση εγκλεισμού από την οποία υπέφερε πολύ.
G.: Τα βιβλία είναι πλέον το μόνο μέσο ανταλλαγής μηνυμάτων ανάμεσα σε εσάς και τον Φρανσουά Ολάντ;
Β.Τ.: Δεν ξέρω αν θα διαβάσει το βιβλίο μου, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος ανταλλαγής... μηνυμάτων.
G.: Κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης, που μπορούσε να οδηγήσει σε Grexit το 2015, υπήρχε επικοινωνία μεταξύ σας; Γιατί, παρόλο που ήταν με τη Ζιλί Γκαγέ, γράφτηκε ότι υπήρξαν συναντήσεις μεταξύ σας και εξακολουθούσε να ζητάει τη γνώμη σας και μετά τον χωρισμό σας Β.Τ.: Οχι, δεν είχαμε καμία συνάντηση. Αντιθέτως, με τη φιλανθρωπική οργάνωση Secours Populaire, της οποίας τον πρόεδρο γνώρισα όταν ζούσα στα προεδρικό ανάκτορο του Ελιζέ και στην οποία πλέον είμαι κεντρικό πρόσωπο (σ.σ.: έχει τον τίτλο της «marraine», δηλαδή της νονάς και προστάτιδας του οργανισμού), ήμασταν σε έντονο βαθμό παρόντες στην Ελλάδα της κρίσης στέλνοντας μάλιστα containers με τρόφιμα.
G.: Μόνο στο περιοδικό όπου εργάζεστε, το «Paris Match», εκείνη την περίοδο κάνατε γύρω στα δέκα εξώφυλλα. Σε αυτά αναφέρεστε όταν λέτε στο βιβλίο σας «το να με βλέπω στο περιοδικό όπου εργαζόμουν μου φαινόταν πάντα ενάντια στη φύση μου. Σαν να έπρεπε να διασχίσω τον καθρέφτη. Αλλά διασχίζεις τον καθρέφτη χωρίς να πληγωθείς;»; Γιατί σας ήταν τόσο δύσκολο να διαχειριστείτε αυτή τη δημοτικότητα, την οποία χαρακτηρίζετε έως και τραυματική;
Β. Τ.: Γιατί σε αυτά που λέγονταν για εμένα δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν κάποιοι άνθρωποι αρχίζουν να με γνωρίζουν καλύτερα πάντα λένε: «Είστε πολύ διαφορετική από αυτό που νομίζαμε». Αυτό όμως πιστεύω πως συμβαίνει με όλα τα δημόσια πρόσωπα. Εχει τύχει να δω σε ιδιωτικές τους στιγμές πολύ διάσημους ανθρώπους, οι οποίοι αν και δεν είχαν καλή εικόνα, έκαναν πολύ ωραία πράγματα εκτός κάμερας. Πρέπει να μάθεις επίσης τον τρόπο να αποκολλάσαι από αυτή τη δημόσια εικόνα. Στη συγκεκριμένη περίοδο δεν ήμουν έτοιμη να το κάνω.
Ως πρώτη κυρία ζούσε κάτω από την ασφυκτική πίεση των παπαράτσι
Ενώ ζούσε στα ανάκτορα του Ελιζέ, γνώρισε τον Ζιλιέν Λοπρέτρ, πρόεδρο της Secours Populaire. Από τότε ξεκίνησε τη φιλανθρωπική της δράση
«Τα εξώφυλλα μιλούσαν για μια άλλη Βαλερί που δεν έχει σχέση με την πραγματική», λέει για την εποχή του χωρισμού με τον Ολάντ
G.: Γράφετε αναφερόμενη στη δημόσια εικόνα σας: «Αυτή ανήκει στη μεγάλη οικογένεια του ορατού, όχι εγώ». Θα λέγατε ότι με το τελευταίο σας βιβλίο προσπαθείτε να συγχρονίσετε τη δημόσια και την πραγματική σας εικόνα;
Β.Τ.: Ναι, ακριβώς αυτό προσπαθώ να κάνω. Η οικογένεια ή οι φίλοι μου που διάβασαν το βιβλίο μού λένε: «Εδώ σε βρίσκουμε ακριβώς όπως είσαι πραγματικά». Το ίδιο συμβαίνει και με το βιβλίο που έβγαλα πριν από πέντε χρόνια, το «Merci pour ce moment» (Ευχαριστώ γι' αυτήν τη στιγμή). Οταν γράφω, παραδίδομαι, αλλιώς σε τι ωφελεί; Και αυτό μου αρέσει να διαβάζω και από τους άλλους, ειλικρινείς μαρτυρίες, χωρίς η αλήθεια να έχει διαστρεβλωθεί. Η εμπειρία των άλλων μάς είναι πάντα χρήσιμη.
G.: Τώρα που βλέπετε τα πράγματα από μεγαλύτερη απόσταση, μπορείτε να προσδιορίσετε τι σας ώθησε στη δημοσιογραφία;
Β.Τ.: Η περιέργεια, νομίζω, και η έλξη προς τον συνάνθρωπο. Είναι καταπληκτικό αυτό το επάγγελμα που μας επιτρέπει να συναντήσουμε τόσα πολλά και διαφορετικά άτομα και να ζήσουμε τόσες δυνατές στιγμές. Προτού ζήσω στο Ελιζέ ως σύντροφος του προέδρου, είχα κάνει τον γύρο του κόσμου πολλές φορές. Είχα ήδη πάει στον Λευκό Οίκο, στο Κρεμλίνο, στο αυτοκρατορικό παλάτι του Τόκιο και σε πολλά άλλα μέρη. Μου αρέσει όμως και η δουλειά της σύνταξης ενός άρθρου, εκείνη τη στιγμή που βρισκόμαστε μόνοι με τις σημειώσεις μας και πρέπει να ξεμπλέξουμε τα πάντα.
G.: Θα μπορούσατε να περιγράψετε τη στιγμή που νιώσατε ότι η αγάπη σας προς τον Ρομάν δεν ήταν απλώς φιλική;
Β.Τ.: Η αγάπη μας γεννήθηκε σιγά-σιγά. Με τον χρόνο, καθώς ο ένας ανακάλυπτε τον άλλον άρχισαν να φαίνονται και τα προσόντα του καθενός. Προτιμώ αυτό στη θέση του κεραυνοβόλου έρωτα που για μένα δεν έχει διάρκεια.
G.: Ποια είναι η επίδρασή του πάνω σας;
Β.Τ.: Με προπονεί στο ράγκμπι. Είναι κυρίως ένας πολύ θετικός άνθρωπος και η στάση τους για μένα λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη. Ακόμα και όταν ο καιρός είναι γκρίζος, αυτός προσπαθεί να βρει τον ήλιο.
G.: Ποια η σημασία της αλληλεγγύης στη ζωή σας;
Β.Τ.: Θεμελιώδης. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν γεννιούνται με την ίδια τύχη με τους άλλους. Υπάρχουν παιδιά που γεννιούνται σε λιγότερο ευνοϊκό περιβάλλον, με αποτέλεσμα να έχουν πρόσβαση σε κατώτερου επιπέδου παιδεία και χειρότερα επαγγέλματα. Αυτό με κάνει να επαναστατώ. Με το Secours Populaire προσπαθούμε να διορθώσουμε κάποιες από αυτές τις αδικίες. Βοηθούμε τα παιδιά με τις σχολικές τους υποχρεώσεις, με πολιτιστικές εξόδους και αθλητικές άδειες, με διακοπές και καινούρια παιχνίδια τα Χριστούγεννα. Ολα αυτά που κάνουν ένα παιδί να αισθανθεί διαφορετικά τα Χριστούγεννα. Ολα αυτά που κάνουν ένα παιδί να αισθανθεί διαφορετικά γενικά. Αυτό είναι ουσιαστικό.
Από τη μεγαλύτερη σε διάρκεια σχέση της ζωής της, αυτή με το περιοδικό «Paris Match» (30 χρόνια), προέκυψαν διάσημοι φίλοι, όπως ο Λένι Κράβιτς και η Αν Γουίντουρ
anatakti
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Προβληματίζει τον Κωστένογλου η άμυνα της ΑΕΚ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
