2019-11-08 15:32:19
Σύμφωνα με τις διαπιστώσεις της διεθνούς ομάδας εργασίας για το διαβητικό πόδι κάθε έτος 4 εκ. άτομα με διαβήτη εμφανίζουν νέο διαβητικό έλκος παγκόσμια καταναλώνοντας
12-15% των συνολικών πόρων για το διαβήτη όσον αφορά τις αναπτυσσόμενες χώρες, ενώ αντίστοιχα οι αναπτυγμένες χώρες καταναλώνουν το 40% των διαθέσιμων πόρων στον τομέα αυτό
Το σύνδρομο του Διαβητικού Ποδιού συνοδεύεται από αυξημένη νοσηρότητα, θνητότητα και μειωμένη ποιότητα ζωής. Όλα αυτά συντελούν σε αυξημένο κόστος για το κοινωνικό σύνολο. Ο όρος σύνδρομο «Διαβητικού Ποδιού» χρησιμοποιείται ευρέως και περιλαμβάνει έλκη, λοιμώξεις και γάγγραινα που συνδυάζονται με την παρουσία περιφερικής νευροπάθειας και περιφερικής αγγειοπάθειας. Ειδικότερα ως έλκη ορίζονται οι βλάβες που προκύπτουν από λύση της συνέχειας του δέρματος και εκτείνονται στο δέρμα αλλά και τους εν τω βάθει ιστούς περιλαμβάνοντας συχνά τον υποδόριο ιστό, τους μυς και τα οστά. Η βλάβη αυτή στα πόδια των διαβητικών ασθενών εμφανίζεται κάτω από τον αστράγαλο ως αποτέλεσμα του διαβήτη ή των επιπλοκών του και θεωρείται ως ο κύριος παράγων ακρωτηριασμού των κάτω άκρων στα άτομα με διαβήτη.
Το έτος 2005 αφού είχε αναγνωρισθεί ότι η νοσηρότητα σχετικά με τα κάτω άκρα των διαβητικών ασθενών συμβάλλει σημαντικά στην νοσηρότητα και θνησιμότητα του διαβητικού πληθυσμού καθώς και στην οικονομική επιβάρυνση του κοινωνικού κράτους και των δομών του, η Παγκόσμια Ομοσπονδία για το Σακχαρώδη Διαβήτη αφιέρωσε εκστρατεία της στο θέμα του Διαβητικού Ποδιού με το σύνθημα «Put feet first».
Σύμφωνα με τις διαπιστώσεις της διεθνούς ομάδας εργασίας για το διαβητικό πόδι κάθε έτος 4 εκ. άτομα με διαβήτη εμφανίζουν νέο διαβητικό έλκος παγκόσμια καταναλώνοντας 12-15% των συνολικών πόρων για το διαβήτη όσον αφορά τις αναπτυσσόμενες χώρες, ενώ αντίστοιχα οι αναπτυγμένες χώρες καταναλώνουν το 40% των διαθέσιμων πόρων στον τομέα αυτό.
Γενικά μετά την εμφάνιση πολλών επιδημιολογιών ερευνών είναι αποδεκτές από τους εποπτικούς οργανισμούς (Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας – Διεθνής Ομοσπονδία για τον Διαβήτη) μερικές βασικές διαπιστώσεις όπως: α) ότι περίπου το 25% των ατόμων με διαβήτη θα αναπτύξει διαβητικό έλκος κατά τη διάρκεια της ζωής τους, και β) ότι περίπου το 2% του διαβητικού πληθυσμού έχει υποστεί κάποιο ακρωτηριασμό στην διάρκεια της ζωής του. Πλέον, συνδέθηκαν με επίσημο τρόπο τα έλκη με τους ακρωτηριασμούς. Σε ποσοστό 85% των ακρωτηριασμών προηγείται η εμφάνιση έλκους στα κάτω άκρα.
Σύμφωνα με στοιχεία από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (2016) οι ακρωτηριασμοί κάτω άκρων είναι 15-20 φορές συχνότεροι στα άτομα με διαβήτη. Η διεθνής ομάδα εργασίας (2017) για το Διαβητικό Πόδι αναφέρει ότι παγκόσμια εκτελείται ένας ακρωτηριασμός κάτω άκρου κάθε 20 δευτερόλεπτα, όπως ήδη έχει αναφερθεί.
Στις ΗΠΑ αναφέρεται ότι γίνονται 80.000 ακρωτηριασμοί ετησίως. Έχει αναφερθεί επίσης ότι στις ΗΠΑ σημειώθηκε μείωση του συνολικού αριθμού ακρωτηριασμών από 84.000 σε 73.000 από το έτος 1997 έως το έτος 2003. Στη Γερμανία υπολογίζεται ότι 30.000 ακρωτηριασμοί σε διαβητικούς ασθενείς πραγματοποιήθηκαν το έτος 2001. Τα στοιχεία προέρχονται από τα εξιτήρια των Νοσοκομείων. Υπάρχουν όμως αναφορές με την ίδια μεθοδολογία ότι με κατάλληλη θεραπευτική προσέγγιση και προληπτική στρατηγική ο αριθμός των ακρωτηριασμών μειώθηκε κατά 37% κατά το διάστημα 1990-2005. Στον ελληνικό χώρο και με δεδομένα του έτους 2002, η επίπτωση νέων ακρωτηριασμών βρέθηκε ότι ανέρχεται σε 3,9/1000 άτομα με διαβήτη /έτος.
Τόσο τα έλη όσο και οι ακρωτηριασμοί οδηγούν σε μειωμένους δείκτες ποιότητα ζωής, κατάθλιψη, μείωση αυτοεκτίμησης και κοινωνική απομόνωση. Ανάλογα αποτελέσματα αναφέρονται και στον Ελληνικό χώρο με την εφαρμογή έγκυρου ερωτηματολογίου για την ποιότητα ζωής.
Στην Μ. Βρετανία, υπολογίσθηκε σε πρόσφατη μελέτη που αφορούσε τα οικονομικά της Υγείας, ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας δαπάνησε 972 εκ λίρες – 1,2 δις λίρες για τα προβλήματα του Διαβητικού Ποδιού (έλκη και ακρωτηριασμοί) στα έτη 2014-2015. Διαπιστώθηκε δε επιπλέον ότι η καθυστέρηση στην πρόσβαση σε μονάδες υγείας με ομάδα εργασίας εξειδικευμένη στο Διαβητικό Πόδι είναι αρκετά σημαντική. Το γεγονός αυτό συντελεί στην αύξηση του κινδύνου για ακρωτηριασμό, όμως και σε υψηλότερο κόστος για το σύστημα Υγείας.
Ειδικότερα σε ασθενείς με διαβητικό πόδι αναφέρεται το υψηλότερο μέσο ετήσιο κόστος σε σύγκριση με άλλες μείζονες επιπλοκές του σακχαρώδη διαβήτη. πχ. 8.459 λίρες για το Διαβητικό Πόδι, ενώ π.χ. για το μη θανατηφόρο έμφραγμα ανέρχεται σε 4.070 λίρες, για το θανατηφόρο έμφραγμα σε 1.152 λίρες και για το θανατηφόρο εγκεφαλικό επεισόδιο σε 3.383 λίρες. Προσδιορίσθηκε επίσης το μέσο κόστος επίσης ανά ασθενή με συγκεκριμένη πάθηση – επιπλοκή του διαβήτη. Διαπιστώθηκε η ίδια τάση όπως και στην προηγούμενη μελέτη δηλαδή κόστος για γάγγραινα – έλκος ανέρχεται σε 4.748 λίρες ενώ για έμφραγμα μυοκαρδίου σε 3.214 λίρες.
Υπάρχουν βιβλιογραφικές δεδομένα που καταδεικνύουν ότι το κόστος θεραπείας των διαβητικών ελκών αυξάνει όσο αυξάνεται και η βαρύτητα της νόσου. Στη Eurodiale Study, η οποία εκπονήθηκε σε 10 (δέκα) ευρωπαϊκές χώρες, αναφέρεται ότι ασθενείς με λοίμωξη και περιφερική αγγειακή νόσο είχαν υψηλότερο κόστος συνολικής αντιμετώπισης (16.835 Ευρώ) έναντι 4.504 Ευρώ αντίστοιχα των ασθενών χωρίς λοίμωξη ή περιφερική αγγειοπάθεια. Η διαφορά αυτή αποδόθηκε στη μεγαλύτερη διάρκεια νοσηλείας, στη χρήση αντιμικροβιακών, στην αυξημένη χρήση αναλωσίμων υλικών κατά την νοσηλεία και στη μεταφορά των ασθενών από την κατοικία στις νοσηλευτικές μονάδες και αντίστροφα.
Όλοι οι εποπτικοί οργανισμοί σε Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο (Διεθνής ομάδα εργασίας για το Διαβητικό πόδι, NICE στη Μ Βρετανία) τονίζουν την ανάγκη για δημιουργία ιατρείων Διαβητικού Ποδιού για να υπάρξει αποτελεσματικός έλεγχος της επιπλοκής αυτής και του τεράστιου οικονομικού και κοινωνικού κόστους περιλαμβάνοντας όχι μόνο την ορθολογική θεραπευτική αντιμετώπιση των παθήσεων του διαβητικού ποδιού αλλά και την αξιολόγηση της ποιότητας των ιατρικών υπηρεσιών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια περίθαλψη. Εκτός από τη μείωση των ακρωτηριασμών σε ευρωπαϊκές χώρες (π.χ. Γερμανία μείωση 48,8% από το έτος 1990 έως το έτος 2004, Ολλανδία μείωση 34,6% από 1991 έως το 2000), υπάρχει και σημαντικό οικονομικό όφελος για τους προϋπολογισμούς της υγείας. Στη Γαλλία διαπιστώθηκε ότι με την εφαρμογή των οδηγιών για Ιατρεία διαβητικού ποδιού επήλθε σημαντική μείωση του κόστους από τη χρήση αντιμικροβιακών και χρήση υλικών για καλλιέργειες και άλλων υλικών (από 75.731 Ευρώ το 2003 σε 17.859 Ευρώ το 2007). Μια μελέτη από τη Σουηδία επίσης έδειξε ότι η εφαρμογή προληπτικής στρατηγικής σύμφωνα με τις διεθνείς οδηγίες σε άτομα υψηλού κινδύνου για ακρωτηριασμό εξοικονομεί πόρους από τον προϋπολογισμό υγείας των κρατών.
Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μεγάλη πρόοδος στην κατανόηση της παθογένειας των προβλημάτων του διαβητικού ποδιού. Τα προβλήματα του διαβητικού ποδιού, εκτός του ότι επιβαρύνουν την ποιότητα ζωής, στοιχίζουν ακριβά. Σήμερα γίνεται έρευνα σε παγκόσμια κλίμακα στον τομέα της πρόληψης με κύριο σημείο τη μείωση των ακρωτηριασμών, αφού εντοπισθούν τα άτομα που είναι αυξημένου κινδύνου. Η αναμενόμενη αύξηση των ατόμων με διαβήτη σε παγκόσμια σε επίπεδα που δικαιολογούν τη χρήση του όρου πανδημία εξηγεί την επίμονη σύσταση των εποπτικών Οργανισμών παγκόσμια για ένα πληθυσμό διαβητικών ατόμων αυξημένο μεν αλλά με λιγότερα προβλήματα από τα πόδια.
anatakti
12-15% των συνολικών πόρων για το διαβήτη όσον αφορά τις αναπτυσσόμενες χώρες, ενώ αντίστοιχα οι αναπτυγμένες χώρες καταναλώνουν το 40% των διαθέσιμων πόρων στον τομέα αυτό
Το σύνδρομο του Διαβητικού Ποδιού συνοδεύεται από αυξημένη νοσηρότητα, θνητότητα και μειωμένη ποιότητα ζωής. Όλα αυτά συντελούν σε αυξημένο κόστος για το κοινωνικό σύνολο. Ο όρος σύνδρομο «Διαβητικού Ποδιού» χρησιμοποιείται ευρέως και περιλαμβάνει έλκη, λοιμώξεις και γάγγραινα που συνδυάζονται με την παρουσία περιφερικής νευροπάθειας και περιφερικής αγγειοπάθειας. Ειδικότερα ως έλκη ορίζονται οι βλάβες που προκύπτουν από λύση της συνέχειας του δέρματος και εκτείνονται στο δέρμα αλλά και τους εν τω βάθει ιστούς περιλαμβάνοντας συχνά τον υποδόριο ιστό, τους μυς και τα οστά. Η βλάβη αυτή στα πόδια των διαβητικών ασθενών εμφανίζεται κάτω από τον αστράγαλο ως αποτέλεσμα του διαβήτη ή των επιπλοκών του και θεωρείται ως ο κύριος παράγων ακρωτηριασμού των κάτω άκρων στα άτομα με διαβήτη.
Το έτος 2005 αφού είχε αναγνωρισθεί ότι η νοσηρότητα σχετικά με τα κάτω άκρα των διαβητικών ασθενών συμβάλλει σημαντικά στην νοσηρότητα και θνησιμότητα του διαβητικού πληθυσμού καθώς και στην οικονομική επιβάρυνση του κοινωνικού κράτους και των δομών του, η Παγκόσμια Ομοσπονδία για το Σακχαρώδη Διαβήτη αφιέρωσε εκστρατεία της στο θέμα του Διαβητικού Ποδιού με το σύνθημα «Put feet first».
Σύμφωνα με τις διαπιστώσεις της διεθνούς ομάδας εργασίας για το διαβητικό πόδι κάθε έτος 4 εκ. άτομα με διαβήτη εμφανίζουν νέο διαβητικό έλκος παγκόσμια καταναλώνοντας 12-15% των συνολικών πόρων για το διαβήτη όσον αφορά τις αναπτυσσόμενες χώρες, ενώ αντίστοιχα οι αναπτυγμένες χώρες καταναλώνουν το 40% των διαθέσιμων πόρων στον τομέα αυτό.
Γενικά μετά την εμφάνιση πολλών επιδημιολογιών ερευνών είναι αποδεκτές από τους εποπτικούς οργανισμούς (Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας – Διεθνής Ομοσπονδία για τον Διαβήτη) μερικές βασικές διαπιστώσεις όπως: α) ότι περίπου το 25% των ατόμων με διαβήτη θα αναπτύξει διαβητικό έλκος κατά τη διάρκεια της ζωής τους, και β) ότι περίπου το 2% του διαβητικού πληθυσμού έχει υποστεί κάποιο ακρωτηριασμό στην διάρκεια της ζωής του. Πλέον, συνδέθηκαν με επίσημο τρόπο τα έλκη με τους ακρωτηριασμούς. Σε ποσοστό 85% των ακρωτηριασμών προηγείται η εμφάνιση έλκους στα κάτω άκρα.
Σύμφωνα με στοιχεία από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (2016) οι ακρωτηριασμοί κάτω άκρων είναι 15-20 φορές συχνότεροι στα άτομα με διαβήτη. Η διεθνής ομάδα εργασίας (2017) για το Διαβητικό Πόδι αναφέρει ότι παγκόσμια εκτελείται ένας ακρωτηριασμός κάτω άκρου κάθε 20 δευτερόλεπτα, όπως ήδη έχει αναφερθεί.
Στις ΗΠΑ αναφέρεται ότι γίνονται 80.000 ακρωτηριασμοί ετησίως. Έχει αναφερθεί επίσης ότι στις ΗΠΑ σημειώθηκε μείωση του συνολικού αριθμού ακρωτηριασμών από 84.000 σε 73.000 από το έτος 1997 έως το έτος 2003. Στη Γερμανία υπολογίζεται ότι 30.000 ακρωτηριασμοί σε διαβητικούς ασθενείς πραγματοποιήθηκαν το έτος 2001. Τα στοιχεία προέρχονται από τα εξιτήρια των Νοσοκομείων. Υπάρχουν όμως αναφορές με την ίδια μεθοδολογία ότι με κατάλληλη θεραπευτική προσέγγιση και προληπτική στρατηγική ο αριθμός των ακρωτηριασμών μειώθηκε κατά 37% κατά το διάστημα 1990-2005. Στον ελληνικό χώρο και με δεδομένα του έτους 2002, η επίπτωση νέων ακρωτηριασμών βρέθηκε ότι ανέρχεται σε 3,9/1000 άτομα με διαβήτη /έτος.
Τόσο τα έλη όσο και οι ακρωτηριασμοί οδηγούν σε μειωμένους δείκτες ποιότητα ζωής, κατάθλιψη, μείωση αυτοεκτίμησης και κοινωνική απομόνωση. Ανάλογα αποτελέσματα αναφέρονται και στον Ελληνικό χώρο με την εφαρμογή έγκυρου ερωτηματολογίου για την ποιότητα ζωής.
Στην Μ. Βρετανία, υπολογίσθηκε σε πρόσφατη μελέτη που αφορούσε τα οικονομικά της Υγείας, ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας δαπάνησε 972 εκ λίρες – 1,2 δις λίρες για τα προβλήματα του Διαβητικού Ποδιού (έλκη και ακρωτηριασμοί) στα έτη 2014-2015. Διαπιστώθηκε δε επιπλέον ότι η καθυστέρηση στην πρόσβαση σε μονάδες υγείας με ομάδα εργασίας εξειδικευμένη στο Διαβητικό Πόδι είναι αρκετά σημαντική. Το γεγονός αυτό συντελεί στην αύξηση του κινδύνου για ακρωτηριασμό, όμως και σε υψηλότερο κόστος για το σύστημα Υγείας.
Ειδικότερα σε ασθενείς με διαβητικό πόδι αναφέρεται το υψηλότερο μέσο ετήσιο κόστος σε σύγκριση με άλλες μείζονες επιπλοκές του σακχαρώδη διαβήτη. πχ. 8.459 λίρες για το Διαβητικό Πόδι, ενώ π.χ. για το μη θανατηφόρο έμφραγμα ανέρχεται σε 4.070 λίρες, για το θανατηφόρο έμφραγμα σε 1.152 λίρες και για το θανατηφόρο εγκεφαλικό επεισόδιο σε 3.383 λίρες. Προσδιορίσθηκε επίσης το μέσο κόστος επίσης ανά ασθενή με συγκεκριμένη πάθηση – επιπλοκή του διαβήτη. Διαπιστώθηκε η ίδια τάση όπως και στην προηγούμενη μελέτη δηλαδή κόστος για γάγγραινα – έλκος ανέρχεται σε 4.748 λίρες ενώ για έμφραγμα μυοκαρδίου σε 3.214 λίρες.
Υπάρχουν βιβλιογραφικές δεδομένα που καταδεικνύουν ότι το κόστος θεραπείας των διαβητικών ελκών αυξάνει όσο αυξάνεται και η βαρύτητα της νόσου. Στη Eurodiale Study, η οποία εκπονήθηκε σε 10 (δέκα) ευρωπαϊκές χώρες, αναφέρεται ότι ασθενείς με λοίμωξη και περιφερική αγγειακή νόσο είχαν υψηλότερο κόστος συνολικής αντιμετώπισης (16.835 Ευρώ) έναντι 4.504 Ευρώ αντίστοιχα των ασθενών χωρίς λοίμωξη ή περιφερική αγγειοπάθεια. Η διαφορά αυτή αποδόθηκε στη μεγαλύτερη διάρκεια νοσηλείας, στη χρήση αντιμικροβιακών, στην αυξημένη χρήση αναλωσίμων υλικών κατά την νοσηλεία και στη μεταφορά των ασθενών από την κατοικία στις νοσηλευτικές μονάδες και αντίστροφα.
Όλοι οι εποπτικοί οργανισμοί σε Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο (Διεθνής ομάδα εργασίας για το Διαβητικό πόδι, NICE στη Μ Βρετανία) τονίζουν την ανάγκη για δημιουργία ιατρείων Διαβητικού Ποδιού για να υπάρξει αποτελεσματικός έλεγχος της επιπλοκής αυτής και του τεράστιου οικονομικού και κοινωνικού κόστους περιλαμβάνοντας όχι μόνο την ορθολογική θεραπευτική αντιμετώπιση των παθήσεων του διαβητικού ποδιού αλλά και την αξιολόγηση της ποιότητας των ιατρικών υπηρεσιών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια περίθαλψη. Εκτός από τη μείωση των ακρωτηριασμών σε ευρωπαϊκές χώρες (π.χ. Γερμανία μείωση 48,8% από το έτος 1990 έως το έτος 2004, Ολλανδία μείωση 34,6% από 1991 έως το 2000), υπάρχει και σημαντικό οικονομικό όφελος για τους προϋπολογισμούς της υγείας. Στη Γαλλία διαπιστώθηκε ότι με την εφαρμογή των οδηγιών για Ιατρεία διαβητικού ποδιού επήλθε σημαντική μείωση του κόστους από τη χρήση αντιμικροβιακών και χρήση υλικών για καλλιέργειες και άλλων υλικών (από 75.731 Ευρώ το 2003 σε 17.859 Ευρώ το 2007). Μια μελέτη από τη Σουηδία επίσης έδειξε ότι η εφαρμογή προληπτικής στρατηγικής σύμφωνα με τις διεθνείς οδηγίες σε άτομα υψηλού κινδύνου για ακρωτηριασμό εξοικονομεί πόρους από τον προϋπολογισμό υγείας των κρατών.
Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μεγάλη πρόοδος στην κατανόηση της παθογένειας των προβλημάτων του διαβητικού ποδιού. Τα προβλήματα του διαβητικού ποδιού, εκτός του ότι επιβαρύνουν την ποιότητα ζωής, στοιχίζουν ακριβά. Σήμερα γίνεται έρευνα σε παγκόσμια κλίμακα στον τομέα της πρόληψης με κύριο σημείο τη μείωση των ακρωτηριασμών, αφού εντοπισθούν τα άτομα που είναι αυξημένου κινδύνου. Η αναμενόμενη αύξηση των ατόμων με διαβήτη σε παγκόσμια σε επίπεδα που δικαιολογούν τη χρήση του όρου πανδημία εξηγεί την επίμονη σύσταση των εποπτικών Οργανισμών παγκόσμια για ένα πληθυσμό διαβητικών ατόμων αυξημένο μεν αλλά με λιγότερα προβλήματα από τα πόδια.
anatakti
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Παιδική παχυσαρκία: Η μαμά έχει τη δύναμη να την αποτρέψει
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Από μεγαλοστέλεχος... άστεγος και ληστής σούπερ μάρκετ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
