2019-11-11 13:00:21
Μια ζώνη ασφαλείας στην ανατολική Μεσόγειο απέναντι στον ταραξία και «τρομοκράτη» που λέγεται Τουρκία επιχειρούν να στήσουν Ελλάδα και Κύπρος, προκειμένου να προστατεύσουν τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα συμφέροντά τους. Σε αυτό το πλαίσιο συσφίγγουν ακόμα περισσότερο τις σχέσεις τους με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, ενώ η Γαλλία μπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι της ανατολικής Μεσογείου λόγω και της δραστηριοποίησης της Total. Η χώρα όμως που με τη στάση της προβληματίζει την Αθήνα είναι οι ΗΠΑ, όπως και ο Ντόναλντ Τραμπ, που χαϊδεύει τα αυτιά του Ταγίπ Ερντογάν, του δίνει θάρρος και ξεφεύγει στην περιοχή, μετά τη Συρία.
Η πρόσφατη δήλωση του βοηθού υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Ματ Πάλμερ, από ελληνικού μάλιστα εδάφους, πως η Ουάσινγκτον εξέφρασε την ανησυχία της στην Αγκυρα για το ενδεχόμενο να επεκτείνει τις γεωτρητικές δραστηριότητές της στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και το μήνυμα που εστάλη, πως κάτι τέτοιο θα συνιστούσε «εξαιρετική πρόκληση», κάθε άλλο παρά θα πρέπει να καθησυχάζουν την Αθήνα – τουναντίον, θα έπρεπε να ζητηθούν εξηγήσεις από τον κ. Πάλμερ.
Η παραβίαση της υφαλοκρηπίδας, ειδικά με μια επιχειρούμενη γεώτρηση από την Τουρκία, συνιστά αιτία πολέμου. Τίποτε λιγότερο, αφού οι Τούρκοι θα έχουν μπει στο σπίτι μας, θα το έχουν καταλάβουν διά της βίας, προκειμένου να πάρουν ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει μετά την κυριαρχία: τα ενεργειακά κοιτάσματα. Η «εξαιρετική πρόκληση» είναι, λοιπόν, πολύ «λάιτ» έκφραση για να περιγράψει κανείς μια εισβολή.
Οι Αμερικανοί ωστόσο προβληματίζουν πολύ με τη στάση τους τελευταίως. Δείχνουν ότι θέλουν την Τουρκία να έχει ρόλο στην ανατολική Μεσόγειο και εν ανάγκη ας πάρει μερίδιο από τους υδρογονάνθρακες του Αιγαίου και της κυπριακής ΑΟΖ, για χάρη της δήθεν σταθερότητας στην περιοχή. Δεν είναι μόνο ο κ. Πάλμερ που έχει κάνει αμφίσημες δηλώσεις. Είναι πολλοί άλλοι αξιωματούχοι των ΗΠΑ που κρατούν στάση Πόντιου Πιλάτου απέναντι στην παραβατικότητα της Τουρκίας, λες και το Αιγαίο και η κυπριακή ΑΟΖ είναι υπό αμφισβήτηση.
Οι δηλώσεις των πρώην υπουργών Εξωτερικών επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Κοτζιά («μην είμαστε μοναχοφάηδες» για τους υδρογονάνθρακες) και του Γιώργου Κατρούγκαλου («η Τουρκία δεν μπορεί να αποκλειστεί από την ενεργειακή εξίσωση της ανατολικής Μεσογείου») επέτειναν το κλίμα που δείχνει ότι «κάτι τρέχει» και δεν είναι καλό για την Ελλάδα.
Είναι προφανές ότι οι Τούρκοι επιδιώκουν να βάλουν πόδι στην ανατολική Μεσόγειο, διεκδικώντας μερίδιο από τα κοιτάσματα της Κρήτης και σβήνοντας από τον χάρτη το Καστελόριζο και την κυπριακή ΑΟΖ. Η στάση των ΗΠΑ απέναντι στις παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου, όπως και αυτή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι ήπιες, σε σημείο ύποπτο. Αποφεύγουν και οι δύο συστηματικά να επιβάλουν κυρώσεις στην Τουρκία, που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, και κάνουν τα στραβά μάτια στις θηριωδίες του «σουλτάνου» Ερντογάν. Όπως ακριβώς συνέβη και στη Συρία, στα εδάφη της οποίας εισέβαλε, σκότωσε Κούρδους και δεν άνοιξε μύτη.
Ο Τραμπ, μάλιστα, λίγο έλειψε να κάνει ήρωα τον Ταγίπ Ερντογάν για τον θάνατο του Αλ Μπαγκντάντι και τον κάλεσε στον Λευκό Οίκο για συνάντηση στις 13 Νοεμβρίου, προκειμένου να του απονείμει τα εύσημα, παρότι ο «σουλτάνος» στρέφεται κατά των αμερικανικών συμφερόντων, αγοράζοντας οπλικά συστήματα από τη Ρωσία.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη φαίνεται να διαβλέπει τον κίνδυνο για τα εθνικά συμφέροντα και τελευταίως δείχνει να αλλάζει τακτική, σκληραίνοντας τη στάση της απέναντι στον Ερντογάν και αναζητώντας λύσεις που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως αντίβαρο στις τουρκικές προκλήσεις. Οι ηχηρές παρεμβάσεις του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή για τα εθνικά θέματα, η ανησυχία που εκφράζει για την Τουρκία, οι επιθέσεις σε ΗΠΑ και Ε.Ε. και η επισήμανση ότι, αν συμβεί κάτι, θα κληθούμε μόνοι μας να το αντιμετωπίσουμε βρίσκουν ευήκοα ώτα στο Μέγαρο Μαξίμου. Εξ ου και η αλλαγή στάσης.
Το σχέδιο είναι να αναπτυχθούν όσο περισσότερο γίνεται οι σχέσεις της Ελλάδας με χώρες ισχυρές της ανατολικής Μεσογείου, όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ, οι οποίες δεν υιοθετούν την πολιτική Τραμπ και διαθέτουν ισχυρά λόμπι στις ΗΠΑ (ειδικά το Ισραήλ), προκειμένου θα γίνει μια ομπρέλα προστασίας «πακέτο» της περιοχής της ανατολικής Μεσογείου και των ενεργειακών κοιτασμάτων που κρύβει. Αυτό δεν είναι καινούργιο, αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει να επενδύει ακόμα περισσότερο σε αυτό τον άξονα, διατηρώντας επίσης ως βασικό πυλώνα τις ΗΠΑ. Καλλιεργεί δε τις στρατηγικές σχέσεις της Ελλάδας με τη Γαλλία του Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος είναι ο μόνος επί της ουσίας Ευρωπαίος ηγέτης «πολέμιος» του Ταγίπ Ερντογάν. Το deal με τις γαλλικές φρεγάτες που «τρέχει» δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Η Ελλάδα ευελπιστεί ότι, ώσπου να παραλάβει τις δύο καινούργιες γαλλικές φρεγάτες, θα καταφέρει να πείσει τη Γαλλία να έχει μόνιμη στρατιωτική παρουσία στην ανατολική Μεσόγειο και ειδικά στην κυπριακή ΑΟΖ, όπου δραστηριοποιείται και η Total. Κι αυτό γιατί, αν βγει ο τσαμπουκάς της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, τότε ο επόμενος στόχος της θα είναι η ελληνική υφαλοκρηπίδα νοτίως του Καστελόριζου.
Εκεί θέλει να στείλει γεωτρύπανο, ανεξαρτήτως αν έχει την τεχνογνωσία και τα μέσα για να κάνει μια αποτελεσματική γεώτρηση. Η πρόκληση ενός τετελεσμένου γεγονότος είναι ο πρωταρχικός στόχος του Ταγίπ Ερντογάν. Έως ότου η Γαλλία έχει μόνιμα πλοία στην περιοχή του ελληνοκυπριακού ενδιαφέροντος, θα αυξάνονται οι στρατιωτικές ασκήσεις. Για τις 13 Νοεμβρίου έχει προγραμματιστεί η άσκηση «Νέμεσις» από τη Λευκωσία, με τη συμμετοχή και γαλλικών στρατευμάτων, όπως του Ισραήλ και της Ελλάδας, ενώ ολοκληρώθηκε προ διημέρου η άσκηση «Μέδουσα», που έγινε στην Κρήτη και νοτίως της Πελοποννήσου από τις ελληνικές και αιγυπτιακές ένοπλες δυνάμεις.
Ανοίγματα και σε Κίνα, Μόσχα
Ακόμα ένα άνοιγμα που κάνει η κυβέρνηση είναι αυτό προς Ανατολάς. Η επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη στην Κίνα μπορεί να είχε οικονομικό – επενδυτικό πρόσημο, αλλά είναι και ένα μήνυμα προς της ΗΠΑ, ενώ η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια στη Μόσχα δείχνει σαφώς πως επιχειρείται αναθέρμανση των ελληνορωσικών σχέσεων. Η Ρωσία είναι από τις χώρες που επηρεάζουν την Τουρκία και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με τη μονοκόμματη στροφή της προς τις ΗΠΑ, διέρρηξε τις παραδοσιακά καλές ελληνορωσικές σχέσεις.
parapona-rodou
Η πρόσφατη δήλωση του βοηθού υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Ματ Πάλμερ, από ελληνικού μάλιστα εδάφους, πως η Ουάσινγκτον εξέφρασε την ανησυχία της στην Αγκυρα για το ενδεχόμενο να επεκτείνει τις γεωτρητικές δραστηριότητές της στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και το μήνυμα που εστάλη, πως κάτι τέτοιο θα συνιστούσε «εξαιρετική πρόκληση», κάθε άλλο παρά θα πρέπει να καθησυχάζουν την Αθήνα – τουναντίον, θα έπρεπε να ζητηθούν εξηγήσεις από τον κ. Πάλμερ.
Η παραβίαση της υφαλοκρηπίδας, ειδικά με μια επιχειρούμενη γεώτρηση από την Τουρκία, συνιστά αιτία πολέμου. Τίποτε λιγότερο, αφού οι Τούρκοι θα έχουν μπει στο σπίτι μας, θα το έχουν καταλάβουν διά της βίας, προκειμένου να πάρουν ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει μετά την κυριαρχία: τα ενεργειακά κοιτάσματα. Η «εξαιρετική πρόκληση» είναι, λοιπόν, πολύ «λάιτ» έκφραση για να περιγράψει κανείς μια εισβολή.
Οι Αμερικανοί ωστόσο προβληματίζουν πολύ με τη στάση τους τελευταίως. Δείχνουν ότι θέλουν την Τουρκία να έχει ρόλο στην ανατολική Μεσόγειο και εν ανάγκη ας πάρει μερίδιο από τους υδρογονάνθρακες του Αιγαίου και της κυπριακής ΑΟΖ, για χάρη της δήθεν σταθερότητας στην περιοχή. Δεν είναι μόνο ο κ. Πάλμερ που έχει κάνει αμφίσημες δηλώσεις. Είναι πολλοί άλλοι αξιωματούχοι των ΗΠΑ που κρατούν στάση Πόντιου Πιλάτου απέναντι στην παραβατικότητα της Τουρκίας, λες και το Αιγαίο και η κυπριακή ΑΟΖ είναι υπό αμφισβήτηση.
Οι δηλώσεις των πρώην υπουργών Εξωτερικών επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Κοτζιά («μην είμαστε μοναχοφάηδες» για τους υδρογονάνθρακες) και του Γιώργου Κατρούγκαλου («η Τουρκία δεν μπορεί να αποκλειστεί από την ενεργειακή εξίσωση της ανατολικής Μεσογείου») επέτειναν το κλίμα που δείχνει ότι «κάτι τρέχει» και δεν είναι καλό για την Ελλάδα.
Είναι προφανές ότι οι Τούρκοι επιδιώκουν να βάλουν πόδι στην ανατολική Μεσόγειο, διεκδικώντας μερίδιο από τα κοιτάσματα της Κρήτης και σβήνοντας από τον χάρτη το Καστελόριζο και την κυπριακή ΑΟΖ. Η στάση των ΗΠΑ απέναντι στις παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου, όπως και αυτή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι ήπιες, σε σημείο ύποπτο. Αποφεύγουν και οι δύο συστηματικά να επιβάλουν κυρώσεις στην Τουρκία, που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, και κάνουν τα στραβά μάτια στις θηριωδίες του «σουλτάνου» Ερντογάν. Όπως ακριβώς συνέβη και στη Συρία, στα εδάφη της οποίας εισέβαλε, σκότωσε Κούρδους και δεν άνοιξε μύτη.
Ο Τραμπ, μάλιστα, λίγο έλειψε να κάνει ήρωα τον Ταγίπ Ερντογάν για τον θάνατο του Αλ Μπαγκντάντι και τον κάλεσε στον Λευκό Οίκο για συνάντηση στις 13 Νοεμβρίου, προκειμένου να του απονείμει τα εύσημα, παρότι ο «σουλτάνος» στρέφεται κατά των αμερικανικών συμφερόντων, αγοράζοντας οπλικά συστήματα από τη Ρωσία.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη φαίνεται να διαβλέπει τον κίνδυνο για τα εθνικά συμφέροντα και τελευταίως δείχνει να αλλάζει τακτική, σκληραίνοντας τη στάση της απέναντι στον Ερντογάν και αναζητώντας λύσεις που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως αντίβαρο στις τουρκικές προκλήσεις. Οι ηχηρές παρεμβάσεις του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή για τα εθνικά θέματα, η ανησυχία που εκφράζει για την Τουρκία, οι επιθέσεις σε ΗΠΑ και Ε.Ε. και η επισήμανση ότι, αν συμβεί κάτι, θα κληθούμε μόνοι μας να το αντιμετωπίσουμε βρίσκουν ευήκοα ώτα στο Μέγαρο Μαξίμου. Εξ ου και η αλλαγή στάσης.
Το σχέδιο είναι να αναπτυχθούν όσο περισσότερο γίνεται οι σχέσεις της Ελλάδας με χώρες ισχυρές της ανατολικής Μεσογείου, όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ, οι οποίες δεν υιοθετούν την πολιτική Τραμπ και διαθέτουν ισχυρά λόμπι στις ΗΠΑ (ειδικά το Ισραήλ), προκειμένου θα γίνει μια ομπρέλα προστασίας «πακέτο» της περιοχής της ανατολικής Μεσογείου και των ενεργειακών κοιτασμάτων που κρύβει. Αυτό δεν είναι καινούργιο, αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει να επενδύει ακόμα περισσότερο σε αυτό τον άξονα, διατηρώντας επίσης ως βασικό πυλώνα τις ΗΠΑ. Καλλιεργεί δε τις στρατηγικές σχέσεις της Ελλάδας με τη Γαλλία του Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος είναι ο μόνος επί της ουσίας Ευρωπαίος ηγέτης «πολέμιος» του Ταγίπ Ερντογάν. Το deal με τις γαλλικές φρεγάτες που «τρέχει» δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Η Ελλάδα ευελπιστεί ότι, ώσπου να παραλάβει τις δύο καινούργιες γαλλικές φρεγάτες, θα καταφέρει να πείσει τη Γαλλία να έχει μόνιμη στρατιωτική παρουσία στην ανατολική Μεσόγειο και ειδικά στην κυπριακή ΑΟΖ, όπου δραστηριοποιείται και η Total. Κι αυτό γιατί, αν βγει ο τσαμπουκάς της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, τότε ο επόμενος στόχος της θα είναι η ελληνική υφαλοκρηπίδα νοτίως του Καστελόριζου.
Εκεί θέλει να στείλει γεωτρύπανο, ανεξαρτήτως αν έχει την τεχνογνωσία και τα μέσα για να κάνει μια αποτελεσματική γεώτρηση. Η πρόκληση ενός τετελεσμένου γεγονότος είναι ο πρωταρχικός στόχος του Ταγίπ Ερντογάν. Έως ότου η Γαλλία έχει μόνιμα πλοία στην περιοχή του ελληνοκυπριακού ενδιαφέροντος, θα αυξάνονται οι στρατιωτικές ασκήσεις. Για τις 13 Νοεμβρίου έχει προγραμματιστεί η άσκηση «Νέμεσις» από τη Λευκωσία, με τη συμμετοχή και γαλλικών στρατευμάτων, όπως του Ισραήλ και της Ελλάδας, ενώ ολοκληρώθηκε προ διημέρου η άσκηση «Μέδουσα», που έγινε στην Κρήτη και νοτίως της Πελοποννήσου από τις ελληνικές και αιγυπτιακές ένοπλες δυνάμεις.
Ανοίγματα και σε Κίνα, Μόσχα
Ακόμα ένα άνοιγμα που κάνει η κυβέρνηση είναι αυτό προς Ανατολάς. Η επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη στην Κίνα μπορεί να είχε οικονομικό – επενδυτικό πρόσημο, αλλά είναι και ένα μήνυμα προς της ΗΠΑ, ενώ η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια στη Μόσχα δείχνει σαφώς πως επιχειρείται αναθέρμανση των ελληνορωσικών σχέσεων. Η Ρωσία είναι από τις χώρες που επηρεάζουν την Τουρκία και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με τη μονοκόμματη στροφή της προς τις ΗΠΑ, διέρρηξε τις παραδοσιακά καλές ελληνορωσικές σχέσεις.
parapona-rodou
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Επεισόδια στην ΑΣΟΕΕ μετά την απόφαση για «λουκέτο»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
