2019-11-25 03:53:55
Μπορεί σήμερα στο grid του μαγικού κόσμου της Formula 1 να μην υπάρχει εκπρόσωπος του όμορφου φύλου, όμως παλαιότερα υπήρξαν ηρωίδες του βολάν.
Συγκεκριμένα, πέντε γυναίκες έχουν λάβει μέρος σε επίσημες διαδικασίες ενός Grand Prix, με τις δύο από αυτές να παίρνουν και εκκίνηση – συνολικά σε 15 αγώνες της κορωνίδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Αυτή που έσπασε το ανδροκρατούμενο άβατο ήταν η Maria Teresa de Filippis. Γεννημένη στη Νάπολη στις 11 Νοεμβρίου του 1926, κόρη… κόμη με αρχικά ενδιαφέροντα την ιππασία και τον τένις, στα 22 της στράφηκε στο μηχανοκίνητο αθλητισμό. Κέρδισε τον πρώτο της αγώνα, πρωταγωνίστησε στο ιταλικό πρωτάθλημα sportscars του 1954 και τράβηξε την προσοχή της Maserati που την έχρισε εργοστασιακή της οδηγό.
Ξεκίνησε με αναβάσεις και αγώνες αντοχής αλλά δεν πρόλαβε την εργοστασιακή εμπλοκή της μάρκας με σήμα την τρίαινα στην Formula 1. Η Maserati αποχώρησε πρωταθλήτρια το 1957, αν και την επόμενη χρονιά πολλά μονοθέσιά της χρησιμοποιήθηκαν από ιδιώτες – ανάμεσά τους και η de Filippis.
Συμμετείχε στο Grand Prix του Μονακό αλλά δεν κατάφερε να προκριθεί στον αγώνα. Η πρώτη της εκκίνηση ήρθε στο Βέλγιο και τη θρυλική πίστα του Σπα, σε έναν αγώνα όπου δεν χρειάστηκε να πιάσει κάποιο χρόνο στις κατατακτήριες. Τερμάτισε δύο γύρους πίσω από τον νικητή, στη δέκατη θέση, στον μοναδικό της τερματισμό στη Formula 1. Την ίδια χρονιά έτρεξε στο Grand Prix Πορτογαλίας αλλά προδόθηκε από τον κινητήρα της 250F ενώ ίδια κατάληξη είχε η συμμετοχή της στον εντός έδρας αγώνα της, αυτόν της Μόντσα, στον 57ο από τους 70 γύρους.
Την επόμενη χρονιά επιδίωξε ξανά να προκριθεί στο grid του Grand Prix του Μονακό, αυτή τη φορά τρέχοντας με Behra-Porsche RSK. Δεν τα κατάφερε για τρία δευτερόλεπτα. Κι αυτή ήταν η τελευταία φορά που ενεπλάκη με τη Formula 1 αφού επηρεάστηκε αρνητικά από τους πολλούς θανάτους εκείνης της χρονιάς και ιδικά του Jean Behra.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, τη σκυτάλη πήρε μία άλλη Ιταλίδα, η Lella Lombardi. Κόρη χασάπη, που η πρώτη της δουλειά ήταν να οδηγεί το φορτηγό παραγγελιών της οικογενειακής επιχείρησης! Από τα καρτ στη Formula Monza, μετά στην ιταλική F3 και στην Formula 850, με τις επιτυχίες να τη φέρνουν τελικά στο κατώφλι της F1.
Δεν κατάφερε να προκριθεί στο ιταλικό Grand Prix του 1974 συμμετέχοντας στα προκριματικά με μία ιδιωτική Brabham. Όμως την επόμενη χρονιά, έκανε ολόκληρη σεζόν με τη March! Εγκατέλειψε με πρόβλημα στο σύστημα παροχής καυσίμου μετά 23 γύρους στον αγώνα της Νότιας Αφρικής. Όμως στην επόμενη δοκιμασία, στην Ισπανία, όχι μόνο κατάφερε να τερματίσει αλλά και να βαθμολογηθεί. Ήταν έκτη αλλά πήρε μισό βαθμό καθώς ο αγώνας διακόπηκε στον γύρο 29 λόγω δυστυχήματος που στέρησε τη ζωή από πέντε θεατές.
Απέτυχε να προκριθεί στο Grand Prix του Μονακό, εγκατέλειψε στο Βέλγιο, στη Σουηδία, στην Αγγλία και την Ιταλία, ενώ από τους τέσσερις τερματισμούς της στο υπόλοιπο της σεζόν, ξεχώρισε η έβδομη θέση στο γερμανικό Grand Prix στην «Πράσινη Κόλαση» του Νίρμπουργκρινγκ.
Την επόμενη χρονιά ξεκίνησε τη σεζόν με τη March βλέποντας την καρό σημαία δέκατη-τέταρτη στη Βραζιλία αλλά έχασε τη θέση της από τον Ronnie Peterson που με τη σειρά του είχε αφήσει τη Lotus. Επέστρεψε μεσούσης της σεζόν με τη RAM Racing, απέτυχε να βρει θέση στα grid των GP μεγάλης Βρετανίας και Γερμανίας ενώ τερμάτισε δωδέκατη στην Αυστρία – τον τελευταίο αγώνα της στη Formula 1.
O μισός βαθμός της Lombardi είναι και η μοναδική συγκομιδή από γυναίκα οδηγό στο σπορ. Προσπάθησε η Βρετανίδα Divina Galica αλλά στο Μπραντς Χατς του 1976 απέτυχε να προκριθεί στον αγώνα δοκιμάζοντας τις δυνάμεις της με τη ShellSport Whiting και το ίδιο συνέβη στους δύο πρώτους αγώνες του 1978, όπου συμμετείχε με την Olympus Cameras with Hesketh.
To 1980 ήταν η σειρά της Desire Wilson από τη Νότια Αφρική, να δοκιμάσει τις δυνάμεις της. Νικήτρια αγώνα στο θεσμό της Βρετανικής Aurora F1, έκανε δοκιμές με την F1 Ram Racing οδηγώντας μία Williams FW07 και προσπάθησε να κερδίσει μία θέση και στο βρετανικό Grand Prix εκείνης της χρονιάς, χωρίς επιτυχία.
Η τελευταία εκπρόσωπος του ασθενούς φύλλου που κυνήγησε την παρουσία της στο grid, ήταν μία ακόμα Ιταλίδα, η Giovanna Amati. Τα χρήματα της οικογένειάς της αποτελούσαν «καύσιμο» στην καριέρα της, τα κάλλη της τράβηξαν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ και έτσι το 1992 υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τη Brabham. Μετά από τρεις ανεπιτυχείς προσπάθειες να προκριθεί σε Grand Prix, με απογοητευτικές μάλιστα επιδόσεις, έδωσε τη θέση της στον μετέπειτα παγκόσμιο πρωταθλητή Damon Hill.
Έκτοτε, πολλές γυναίκες φλέρταραν με τη Formula 1, φτάνοντας όμως μέχρι στο να πραγματοποιήσουν δοκιμές. Η Katherine Legge με τη Minardi, η Susie Wolff με τη Williams, η αείμνηστη Maria de Villota με τη Marussia, η Simona de Silverstro με τη Sauber, η Carmen Jorda με τη Lotus και η Tatiana Calderon με τη Sauber που φέτος συμμετείχε παράλληλα και στο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα της Formula 2.
Όμως μόνο η Wolff είχε τη δυνατότητα να οδηγήσει κατά τη διάρκεια επίσημων διαδικασιών αγωνιστικού τριημέρου, συμμετέχοντας στην πρώτη περίοδο ελεύθερων δοκιμών του βρετανικού Grand Prix του 2014. Σήμερα, είναι επικεφαλής της αγωνιστικής ομάδας της Venturi στη Formula E.
anatakti
Συγκεκριμένα, πέντε γυναίκες έχουν λάβει μέρος σε επίσημες διαδικασίες ενός Grand Prix, με τις δύο από αυτές να παίρνουν και εκκίνηση – συνολικά σε 15 αγώνες της κορωνίδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Αυτή που έσπασε το ανδροκρατούμενο άβατο ήταν η Maria Teresa de Filippis. Γεννημένη στη Νάπολη στις 11 Νοεμβρίου του 1926, κόρη… κόμη με αρχικά ενδιαφέροντα την ιππασία και τον τένις, στα 22 της στράφηκε στο μηχανοκίνητο αθλητισμό. Κέρδισε τον πρώτο της αγώνα, πρωταγωνίστησε στο ιταλικό πρωτάθλημα sportscars του 1954 και τράβηξε την προσοχή της Maserati που την έχρισε εργοστασιακή της οδηγό.
Ξεκίνησε με αναβάσεις και αγώνες αντοχής αλλά δεν πρόλαβε την εργοστασιακή εμπλοκή της μάρκας με σήμα την τρίαινα στην Formula 1. Η Maserati αποχώρησε πρωταθλήτρια το 1957, αν και την επόμενη χρονιά πολλά μονοθέσιά της χρησιμοποιήθηκαν από ιδιώτες – ανάμεσά τους και η de Filippis.
Συμμετείχε στο Grand Prix του Μονακό αλλά δεν κατάφερε να προκριθεί στον αγώνα. Η πρώτη της εκκίνηση ήρθε στο Βέλγιο και τη θρυλική πίστα του Σπα, σε έναν αγώνα όπου δεν χρειάστηκε να πιάσει κάποιο χρόνο στις κατατακτήριες. Τερμάτισε δύο γύρους πίσω από τον νικητή, στη δέκατη θέση, στον μοναδικό της τερματισμό στη Formula 1. Την ίδια χρονιά έτρεξε στο Grand Prix Πορτογαλίας αλλά προδόθηκε από τον κινητήρα της 250F ενώ ίδια κατάληξη είχε η συμμετοχή της στον εντός έδρας αγώνα της, αυτόν της Μόντσα, στον 57ο από τους 70 γύρους.
Την επόμενη χρονιά επιδίωξε ξανά να προκριθεί στο grid του Grand Prix του Μονακό, αυτή τη φορά τρέχοντας με Behra-Porsche RSK. Δεν τα κατάφερε για τρία δευτερόλεπτα. Κι αυτή ήταν η τελευταία φορά που ενεπλάκη με τη Formula 1 αφού επηρεάστηκε αρνητικά από τους πολλούς θανάτους εκείνης της χρονιάς και ιδικά του Jean Behra.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, τη σκυτάλη πήρε μία άλλη Ιταλίδα, η Lella Lombardi. Κόρη χασάπη, που η πρώτη της δουλειά ήταν να οδηγεί το φορτηγό παραγγελιών της οικογενειακής επιχείρησης! Από τα καρτ στη Formula Monza, μετά στην ιταλική F3 και στην Formula 850, με τις επιτυχίες να τη φέρνουν τελικά στο κατώφλι της F1.
Δεν κατάφερε να προκριθεί στο ιταλικό Grand Prix του 1974 συμμετέχοντας στα προκριματικά με μία ιδιωτική Brabham. Όμως την επόμενη χρονιά, έκανε ολόκληρη σεζόν με τη March! Εγκατέλειψε με πρόβλημα στο σύστημα παροχής καυσίμου μετά 23 γύρους στον αγώνα της Νότιας Αφρικής. Όμως στην επόμενη δοκιμασία, στην Ισπανία, όχι μόνο κατάφερε να τερματίσει αλλά και να βαθμολογηθεί. Ήταν έκτη αλλά πήρε μισό βαθμό καθώς ο αγώνας διακόπηκε στον γύρο 29 λόγω δυστυχήματος που στέρησε τη ζωή από πέντε θεατές.
Απέτυχε να προκριθεί στο Grand Prix του Μονακό, εγκατέλειψε στο Βέλγιο, στη Σουηδία, στην Αγγλία και την Ιταλία, ενώ από τους τέσσερις τερματισμούς της στο υπόλοιπο της σεζόν, ξεχώρισε η έβδομη θέση στο γερμανικό Grand Prix στην «Πράσινη Κόλαση» του Νίρμπουργκρινγκ.
Την επόμενη χρονιά ξεκίνησε τη σεζόν με τη March βλέποντας την καρό σημαία δέκατη-τέταρτη στη Βραζιλία αλλά έχασε τη θέση της από τον Ronnie Peterson που με τη σειρά του είχε αφήσει τη Lotus. Επέστρεψε μεσούσης της σεζόν με τη RAM Racing, απέτυχε να βρει θέση στα grid των GP μεγάλης Βρετανίας και Γερμανίας ενώ τερμάτισε δωδέκατη στην Αυστρία – τον τελευταίο αγώνα της στη Formula 1.
O μισός βαθμός της Lombardi είναι και η μοναδική συγκομιδή από γυναίκα οδηγό στο σπορ. Προσπάθησε η Βρετανίδα Divina Galica αλλά στο Μπραντς Χατς του 1976 απέτυχε να προκριθεί στον αγώνα δοκιμάζοντας τις δυνάμεις της με τη ShellSport Whiting και το ίδιο συνέβη στους δύο πρώτους αγώνες του 1978, όπου συμμετείχε με την Olympus Cameras with Hesketh.
To 1980 ήταν η σειρά της Desire Wilson από τη Νότια Αφρική, να δοκιμάσει τις δυνάμεις της. Νικήτρια αγώνα στο θεσμό της Βρετανικής Aurora F1, έκανε δοκιμές με την F1 Ram Racing οδηγώντας μία Williams FW07 και προσπάθησε να κερδίσει μία θέση και στο βρετανικό Grand Prix εκείνης της χρονιάς, χωρίς επιτυχία.
Η τελευταία εκπρόσωπος του ασθενούς φύλλου που κυνήγησε την παρουσία της στο grid, ήταν μία ακόμα Ιταλίδα, η Giovanna Amati. Τα χρήματα της οικογένειάς της αποτελούσαν «καύσιμο» στην καριέρα της, τα κάλλη της τράβηξαν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ και έτσι το 1992 υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τη Brabham. Μετά από τρεις ανεπιτυχείς προσπάθειες να προκριθεί σε Grand Prix, με απογοητευτικές μάλιστα επιδόσεις, έδωσε τη θέση της στον μετέπειτα παγκόσμιο πρωταθλητή Damon Hill.
Έκτοτε, πολλές γυναίκες φλέρταραν με τη Formula 1, φτάνοντας όμως μέχρι στο να πραγματοποιήσουν δοκιμές. Η Katherine Legge με τη Minardi, η Susie Wolff με τη Williams, η αείμνηστη Maria de Villota με τη Marussia, η Simona de Silverstro με τη Sauber, η Carmen Jorda με τη Lotus και η Tatiana Calderon με τη Sauber που φέτος συμμετείχε παράλληλα και στο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα της Formula 2.
Όμως μόνο η Wolff είχε τη δυνατότητα να οδηγήσει κατά τη διάρκεια επίσημων διαδικασιών αγωνιστικού τριημέρου, συμμετέχοντας στην πρώτη περίοδο ελεύθερων δοκιμών του βρετανικού Grand Prix του 2014. Σήμερα, είναι επικεφαλής της αγωνιστικής ομάδας της Venturi στη Formula E.
anatakti
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
