2019-12-04 12:00:39
Του Αλέξη Αλεξόπουλου
Δικηγόρου στον ΄Αρειο Πάγο
Με αιφνιδιαστική (ν) τροπολογία , η οποία κατατέθηκε αργά εχθές το βράδυ(σ.σ. 28/11) και πέρασε μέσα στο νέο Νόμο για την Διαμεσολάβηση , χωρίς καμία απολύτως διαβούλευση και ενημέρωση των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας, ψηφίστηκε διάταξη νόμου , με την οποία επιβάλλεται δικαστικό ένσημο στις αναγνωριστικές αγωγές αρμοδιότητας Πολυμελούς Πρωτοδικείου.
Πέραν του γεγονότος της τελείως απαράδεκτης μεθόδευσης για την ψήφιση της τροπολογίας , μεθόδευση ,η οποία απάδει σε εκπροσώπους της Νομοθετικής αλλά και της Εκτελεστικής εξουσίας οποιουδήποτε συντεταγμένου Ευρωπαικού Κράτους , και παραπέμπει σε άλλες εποχές, πέραν της ανεκδιήγητης αιτιολογικής έκθεσης που την συνοδεύει , χρήζει ιδιαίτερης προσοχής ότι με την ψηφισθείσα διάταξη , επανέρχεται αντισυνταγματική νομοθετική διάταξη των εποχών του Δευτέρου Μνημονίου , η οποία είχε καταργηθεί το 2016, και είχε νομολογηθεί από τα Δικαστήριά μας ως αντισυνταγματική.
Συνακόλουθα, για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται η ύπαρξη κρυφής ατζέντας από εξωθεσμικά κέντρα , που επιβάλλουν τέτοιες κατάφωρα πληττόμενες ως αντισυνταγματικές δικονομικές στρεβλώσεις στο Νομοθετικό έργο της νέας Κυβέρνησης , που θέλει να επαγγέλεται κατά τα άλλα τον εκσυγχρονισμό, την διαφάνεια και την επιστροφή στην κανονικότητα.
ΕΠΙ ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΔΙΑΤΑΞΗΣ ΚΑΘ’ΑΥΤΗΣ
Η απαράδεκτη διάταξη :
αντίκειται και καταπατά το θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα του αδύναμου οικονομικά πολίτη για παροχή έννομης προστασίας από τα Δικαστήρια (άρθρο 20 παρ. 1 Συντάγματος), το οποίο κατοχυρώνεται και από την κυρωθείσα με το ν.δ. 53/1974 Ευρωπαϊκή Σύμβαση της Ρώμης του 1950 για τα δικαιώματα του ανθρώπου (ΕΣΔΑ άρθρα 6 και 13) και αποτελεί θεμελιώδη αρχή του κράτους δικαίου.
Θέτει αδικαιολόγητο δικονομικό φραγμό στην παροχή εννόμου προστασίας από τα Δικαστήρια, που ισοδυναμεί με άμεση κατάργηση του σχετικού δικαιώματος.
Ανευ ουδεμίας επαρκούς δικαιοπολιτικής εξήγησης, καθιστά από επαχθέστατη οικονομικά έως αδύνατη την προσφυγή στη Δικαιοσύνη , για απόφαση επί αναγνωριστικής αγωγής , που δεν είναι καν εκτελεστή! Και που, σύμφωνα με τις ισχύουσες μέχρι 28-11-2019 διατάξεις , για να γίνει εκτελεστή κατεβάλλετο υποχρεωτικά το αναλογούν δικαστικό ένσημο, οπότε το Δημόσιο δεν στερείτο ουδέν έσοδο .
. αντίκειται στην παγία Νομολογία του Ανωτάτου Ακυρωτικού , η οποία έχει αμετάκλητα κρίνει με την ΑΠ 675/2010 απόφαση του, ότι η υποχρέωση καταβολής αναλογικού τέλους δικαστικού ενσήμου στις καταψηφιστικές αγωγές δεν αναιρεί το ατομικό δικαίωμα παροχής έννομης προστασίας του διαδίκου , μόνο και μόνο διότι «…το εν λόγω δικαίωμα ικανοποιητικά προστατεύεται με την άσκηση αναγνωριστικού χαρακτήρα αγωγής».
αντίκειται στην παγία Νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), κατά την οποία μόνο το δημοσιονομικό συμφέρον του Δημοσίου δεν μπορεί να αφομοιωθεί συλλήβδην σε ένα γενικότερο δημόσιο συμφέρον, το οποίο θα δικαιολογούσε σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση την παραβίαση των δικαιωμάτων του πολίτη.
Εισάγει τον απαράδεκτο και άκρως επικίνδυνο θεσμικό και εννοιολογικό υποβιβασμό της ίδιας της Δικαιοσύνης , από τους ταγούς της Νομοθετικής και Εκτελεστικής εξουσίας από ύψιστη Δημόσια Λειτουργία σε « πολυπρόσωπο και πολυδάπανο μηχανισμό»(sic) , όπως αναγράφεται στην ίδια την Εισηγητική Εκθεση της Τροπολογίας .
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Συνεπώς, η υποχρεωτική προσκομιδή δικαστικού ενσήμου στις αναγνωριστικές αγωγές αρμοδιότητας Πολυμελούς Πρωτοδικείου , ως προϋπόθεση προσφυγής στη Δικαιοσύνη, αποτελεί συνταγματικά ανεπίτρεπτο περιορισμό που παρεμποδίζει την ανοιχτή πρόσβαση κάθε πολίτη στη Δικαιοσύνη και ισοδυναμεί με έμμεση κατάργηση του προστατευόμενου και από την ΕΣΔΑ δικαιώματος παροχής εννόμου προστασίας, καθώς προσβάλλει την ίδια την υπόσταση του δικαιώματος (Ολ. ΣΤΕ 601/2012 ΝΟΒ 2012.376, Ολ. ΣΤΕ 3087/2011, Ολ Ελ. Συν 2006/2008 Α Δημοσίευση Νόμος, Ολ. ΣΤΕ 647/2004 ΔΕΕ 2004.821, ΑΕΔ 33/1995 Δνη 1995.571, ΕΔΔΑ της 28-10-1998, Ait Mououb κατά Γαλλίας, της 15-2-2000 GarciaManipardo κατά Ισπανίας, της 19-5- 2001 Kreuz κατά Πολωνίας, Απόφαση ΕΔΔΑ της 24-5- 2006 επί της υπόθεσης Αιακόπουλου κατά Ελλάδος στην προσφυγή υπ αριθμ. 20627/2004, σχόλιο Κ.Μπέη κάτωθι της ΑΠ 9/2002 σε Δίκη 2002.686, Εφετείο Πειραιά 55/2009, Δίκη 2009.246 με σχόλιο Κ.Μπέη).
Με αυτή την νομοθετημένη απαράδεκτη διάταξη πλήττεται προεχόντως ο πολίτης, και μάλιστα ο οικονομικά πιο αδύναμος έναντι του ισχυρού , και για λόγους ομολογημένα καθαρά εισπρακτικούς.Και τούτο διότι με την απαράδεκτη διάταξη ο πολίτης στερείται του δικαιώματος να προσφύγει στη Δικαιοσύνη, και συγκεκριμένα στο Πολυμελές Πρωτοδικείο , με αναγνωριστική αγωγή χωρίς να καταβάλει δικαστικό ένσημο για να εμποδίσει την παραγραφή του δικαιώματος του, να άρει υφιστάμενη αβεβαιότητα περί της ύπαρξης του δικαιώματος ή της έκτασης του, να εκδώσει αναγνωριστική απόφαση, όταν υπάρχει αμφιβολία για τη φερεγγυότητα του οφειλέτη και για τη δυνατότητα εκτέλεσης της απόφασης, χωρίς βεβαίως όλα αυτά να μπορούν να θεωρηθούν προπετείς και αβάσιμες αγωγές.
Πλήττεται όμως , και η ίδια η Δικαιοσύνη αφού τα Δικαστήρια (και μάλιστα τα Πολυμελή Πρωτοδικεία!!!) αποστερούνται παράνομα και αντισυνταγματικά την αποκλειστική τους μέχρι τούδε αρμοδιότητα να κρίνουν αν οι αγωγές είναι πράγματι προπετείς και αβάσιμες.
Πλήττεται όμως , για μία ακόμα φορά το Δικηγορικό Λειτούργημα , και μάλιστα χωρίς οι ταγμένοι θεσμικοί μας εκπρόσωποι να προτάσσουν ουδεμία σθεναρή αντίδραση, παρά μόνο αναιμικές έως προσχηματικές ανακοινώσεις.
ΠΗΓΗ https://lawnet.gr
Δικηγόρου στον ΄Αρειο Πάγο
Με αιφνιδιαστική (ν) τροπολογία , η οποία κατατέθηκε αργά εχθές το βράδυ(σ.σ. 28/11) και πέρασε μέσα στο νέο Νόμο για την Διαμεσολάβηση , χωρίς καμία απολύτως διαβούλευση και ενημέρωση των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας, ψηφίστηκε διάταξη νόμου , με την οποία επιβάλλεται δικαστικό ένσημο στις αναγνωριστικές αγωγές αρμοδιότητας Πολυμελούς Πρωτοδικείου.
Πέραν του γεγονότος της τελείως απαράδεκτης μεθόδευσης για την ψήφιση της τροπολογίας , μεθόδευση ,η οποία απάδει σε εκπροσώπους της Νομοθετικής αλλά και της Εκτελεστικής εξουσίας οποιουδήποτε συντεταγμένου Ευρωπαικού Κράτους , και παραπέμπει σε άλλες εποχές, πέραν της ανεκδιήγητης αιτιολογικής έκθεσης που την συνοδεύει , χρήζει ιδιαίτερης προσοχής ότι με την ψηφισθείσα διάταξη , επανέρχεται αντισυνταγματική νομοθετική διάταξη των εποχών του Δευτέρου Μνημονίου , η οποία είχε καταργηθεί το 2016, και είχε νομολογηθεί από τα Δικαστήριά μας ως αντισυνταγματική.
Συνακόλουθα, για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται η ύπαρξη κρυφής ατζέντας από εξωθεσμικά κέντρα , που επιβάλλουν τέτοιες κατάφωρα πληττόμενες ως αντισυνταγματικές δικονομικές στρεβλώσεις στο Νομοθετικό έργο της νέας Κυβέρνησης , που θέλει να επαγγέλεται κατά τα άλλα τον εκσυγχρονισμό, την διαφάνεια και την επιστροφή στην κανονικότητα.
ΕΠΙ ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΔΙΑΤΑΞΗΣ ΚΑΘ’ΑΥΤΗΣ
Η απαράδεκτη διάταξη :
αντίκειται και καταπατά το θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα του αδύναμου οικονομικά πολίτη για παροχή έννομης προστασίας από τα Δικαστήρια (άρθρο 20 παρ. 1 Συντάγματος), το οποίο κατοχυρώνεται και από την κυρωθείσα με το ν.δ. 53/1974 Ευρωπαϊκή Σύμβαση της Ρώμης του 1950 για τα δικαιώματα του ανθρώπου (ΕΣΔΑ άρθρα 6 και 13) και αποτελεί θεμελιώδη αρχή του κράτους δικαίου.
Θέτει αδικαιολόγητο δικονομικό φραγμό στην παροχή εννόμου προστασίας από τα Δικαστήρια, που ισοδυναμεί με άμεση κατάργηση του σχετικού δικαιώματος.
Ανευ ουδεμίας επαρκούς δικαιοπολιτικής εξήγησης, καθιστά από επαχθέστατη οικονομικά έως αδύνατη την προσφυγή στη Δικαιοσύνη , για απόφαση επί αναγνωριστικής αγωγής , που δεν είναι καν εκτελεστή! Και που, σύμφωνα με τις ισχύουσες μέχρι 28-11-2019 διατάξεις , για να γίνει εκτελεστή κατεβάλλετο υποχρεωτικά το αναλογούν δικαστικό ένσημο, οπότε το Δημόσιο δεν στερείτο ουδέν έσοδο .
. αντίκειται στην παγία Νομολογία του Ανωτάτου Ακυρωτικού , η οποία έχει αμετάκλητα κρίνει με την ΑΠ 675/2010 απόφαση του, ότι η υποχρέωση καταβολής αναλογικού τέλους δικαστικού ενσήμου στις καταψηφιστικές αγωγές δεν αναιρεί το ατομικό δικαίωμα παροχής έννομης προστασίας του διαδίκου , μόνο και μόνο διότι «…το εν λόγω δικαίωμα ικανοποιητικά προστατεύεται με την άσκηση αναγνωριστικού χαρακτήρα αγωγής».
αντίκειται στην παγία Νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), κατά την οποία μόνο το δημοσιονομικό συμφέρον του Δημοσίου δεν μπορεί να αφομοιωθεί συλλήβδην σε ένα γενικότερο δημόσιο συμφέρον, το οποίο θα δικαιολογούσε σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση την παραβίαση των δικαιωμάτων του πολίτη.
Εισάγει τον απαράδεκτο και άκρως επικίνδυνο θεσμικό και εννοιολογικό υποβιβασμό της ίδιας της Δικαιοσύνης , από τους ταγούς της Νομοθετικής και Εκτελεστικής εξουσίας από ύψιστη Δημόσια Λειτουργία σε « πολυπρόσωπο και πολυδάπανο μηχανισμό»(sic) , όπως αναγράφεται στην ίδια την Εισηγητική Εκθεση της Τροπολογίας .
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Συνεπώς, η υποχρεωτική προσκομιδή δικαστικού ενσήμου στις αναγνωριστικές αγωγές αρμοδιότητας Πολυμελούς Πρωτοδικείου , ως προϋπόθεση προσφυγής στη Δικαιοσύνη, αποτελεί συνταγματικά ανεπίτρεπτο περιορισμό που παρεμποδίζει την ανοιχτή πρόσβαση κάθε πολίτη στη Δικαιοσύνη και ισοδυναμεί με έμμεση κατάργηση του προστατευόμενου και από την ΕΣΔΑ δικαιώματος παροχής εννόμου προστασίας, καθώς προσβάλλει την ίδια την υπόσταση του δικαιώματος (Ολ. ΣΤΕ 601/2012 ΝΟΒ 2012.376, Ολ. ΣΤΕ 3087/2011, Ολ Ελ. Συν 2006/2008 Α Δημοσίευση Νόμος, Ολ. ΣΤΕ 647/2004 ΔΕΕ 2004.821, ΑΕΔ 33/1995 Δνη 1995.571, ΕΔΔΑ της 28-10-1998, Ait Mououb κατά Γαλλίας, της 15-2-2000 GarciaManipardo κατά Ισπανίας, της 19-5- 2001 Kreuz κατά Πολωνίας, Απόφαση ΕΔΔΑ της 24-5- 2006 επί της υπόθεσης Αιακόπουλου κατά Ελλάδος στην προσφυγή υπ αριθμ. 20627/2004, σχόλιο Κ.Μπέη κάτωθι της ΑΠ 9/2002 σε Δίκη 2002.686, Εφετείο Πειραιά 55/2009, Δίκη 2009.246 με σχόλιο Κ.Μπέη).
Με αυτή την νομοθετημένη απαράδεκτη διάταξη πλήττεται προεχόντως ο πολίτης, και μάλιστα ο οικονομικά πιο αδύναμος έναντι του ισχυρού , και για λόγους ομολογημένα καθαρά εισπρακτικούς.Και τούτο διότι με την απαράδεκτη διάταξη ο πολίτης στερείται του δικαιώματος να προσφύγει στη Δικαιοσύνη, και συγκεκριμένα στο Πολυμελές Πρωτοδικείο , με αναγνωριστική αγωγή χωρίς να καταβάλει δικαστικό ένσημο για να εμποδίσει την παραγραφή του δικαιώματος του, να άρει υφιστάμενη αβεβαιότητα περί της ύπαρξης του δικαιώματος ή της έκτασης του, να εκδώσει αναγνωριστική απόφαση, όταν υπάρχει αμφιβολία για τη φερεγγυότητα του οφειλέτη και για τη δυνατότητα εκτέλεσης της απόφασης, χωρίς βεβαίως όλα αυτά να μπορούν να θεωρηθούν προπετείς και αβάσιμες αγωγές.
Πλήττεται όμως , και η ίδια η Δικαιοσύνη αφού τα Δικαστήρια (και μάλιστα τα Πολυμελή Πρωτοδικεία!!!) αποστερούνται παράνομα και αντισυνταγματικά την αποκλειστική τους μέχρι τούδε αρμοδιότητα να κρίνουν αν οι αγωγές είναι πράγματι προπετείς και αβάσιμες.
Πλήττεται όμως , για μία ακόμα φορά το Δικηγορικό Λειτούργημα , και μάλιστα χωρίς οι ταγμένοι θεσμικοί μας εκπρόσωποι να προτάσσουν ουδεμία σθεναρή αντίδραση, παρά μόνο αναιμικές έως προσχηματικές ανακοινώσεις.
ΠΗΓΗ https://lawnet.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
