2019-12-05 22:00:08
Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα
Η χριστομίμητη πολιτεία του λαοφιλούς και θαυματουργού αγίου Νικολάου, του προστάτη των θαλασσινών, αλλά και όλων εκείνων που εκζητούν τις θεοπειθείς πρεσβείες του, αποπνέει το άρωμα της πίστης.
Μιάς πίστης ζωντανής και ανόθευτης, που εκφράζεται ως τρόπος ζωής. Δίκαια ονομάστηκε “κανών πίστεως”, αφού κατείχε την πίστη εκ θεωρίας, δηλαδή είχε προσωπική εμπειρία της υπάρξεως του Θεού. Είδε το άκτιστο φως και απέκτησε την γνώση της όντως ζωής.
“Ότι παρά σοί πηγή ζωής Κύριε εν τω φωτί σου οψόμεθα φως”. Στην πρώτη οικουμενική Σύνοδο (325 μ.Χ.), όπου συμμετείχε, έδωσε την δική του μαρτυρία και ομολογία πίστεως και αποτύπωσε την δική του σφραγίδα. Με την παρρησία που τον διέκρινε καταντρόπιασε τον θρασύστομο αιρεσιάρχη Άρειο. Όταν εκείνος εβλασφήμησε τον Χριστό, ο άγιος, αυτός ο πράος, η “εικόνα της πραότητος”, σηκώθηκε επάνω και τον χαστούκησε
. Άλλωστε η πραότητα, που είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, δεν είναι μια παθητική κατάσταση, αλλά μια δυναμική στάση ζωής. Πράος δεν είναι όποιος δεν οργίζεται, αλλά αυτός που οργίζεται χωρίς να αμαρτάνη, κατά το Γραφικό “οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε”. Όταν η οργή έχη την ρίζα και την αιτία της στα πάθη, τότε σίγουρα οδηγεί στην αμαρτία και στην απώλεια της θείας Χάριτος. Οι άγιοι όμως, ως απαθείς, δεν οργίζονται για λόγους προσωπικής ευθιξίας ή για να διασώσουν την ατομική τους αξιοπρέπεια. Οργίζονται χωρίς να χάνουν τον έλεγχο του εαυτού τους, όταν βλασφημήται και ατιμάζεται το όνομα του Θεού και κινδυνεύη να αλλοιωθή η πίστη, από την οποία εξαρτάται η σωτηρία του ανθρώπου. Αυτή η οργή δεν είναι εμπαθής και ελατήριό της είναι η ανιδιοτελής αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο. Όταν ατιμάζεται το όνομα του Θεού και εμπαίζονται τα θεία, τότε πρόκειται περί βαρειάς αρρώστειας και χρειάζεται επειγόντως “νυστέρι”, δηλαδή αυστηρότητα μέχρι να επέλθη η θεραπεία. Είναι γνωστή από την Παλαιά Διαθήκη η περίπτωση του Αρχιερέως Ηλί, που τιμωρήθηκε από τον Θεό, επειδή δεν ήταν όσο έπρεπε αυστηρός με τα παιδιά του, που περιφρονούσαν κατ’ εξακολούθηση τον Θεό και τον νόμο Του και σκανδάλιζαν τους πιστούς.
Ο άγιος ήταν μεταξύ των άλλων και “διδάσκαλος εγκρατείας”. Η εγκράτεια ως τρόπος ζωής διέκρινε την όλη συμπεριφορά του. Εγκράτεια στην χαρά και στην λύπη. Εγκράτεια στις τροφές, στον λόγο, στο γέλιο, στην όραση, στην ακοή στα πάντα. Ήταν σε όλα άνθρωπος ισορροπημένος.
Για την μεγάλη του φιλανθρωπία έλαβε το χάρισμα των θαυμάτων και γι’ αυτό αποκαλείται θαυματουργός. Με το χάρισμα αυτό βοήθησε πάρα πολύ κόσμο. Προστρέχει σε όσους τον επικαλούνται με πίστη και πραγματοποιεί το αίτημά τους, φυσικά όταν αυτό είναι για το πραγματικό συμφέρον του ανθρώπου, που είναι η σωτηρία του. Στο συναξάριό του, αλλά και σε έναν ύμνο της εορτής του αναφέρεται ότι έσωσε τρεις ανθρώπους, που είχαν πέσει θύματα συκοφαντίας, από βέβαιο θάνατο. Μάλιστα στο περιστατικό αυτό φαίνεται και η μεγάλη παρρησία που έχει προς τον Θεό. Παρουσιάστηκε σε όνειρο στον βασιλέα Κωνσταντίνο, του αποκάλυψε την αθωότητα των ανθρώπων αυτών και τον διέταξε να τους ελευθερώση. Μάλιστα του τόνισε αυστηρά ότι, εάν παρακούση, θα τον καταγγείλη στον Θεό, τον αληθινό και αιώνιο βασιλέα, και τότε θα έχη να κάνη μαζί Του. Και όπως πολύ ωραία το αποδίδει ο ιερός υμνογράφος “όμως αλλ’ εάν παρακούσης έντευξιν ποιήσομαι άναξ κατά του προς Κύριον δεόμενος”.
Όμως το θαυματουργικό χάρισμα δεν είναι το μοναδικό, αλλά ούτε και το μεγαλύτερο χάρισμα μέσα στην Εκκλησία. Έχουμε γράψει και άλλη φορά για τα άλλα χαρίσματα, όπως είναι το χάρισμα της Θεολογίας, το χάρισμα της Αγάπης κ.λ.π. Το χάρισμα των θαυμάτων δίνεται συνήθως σε εκείνους τους αγίους που έχουν μεγάλη αγάπη προς τους ανθρώπους. Το θαύμα για τους ανθρώπους του Θεού δεν είναι πράγμα εκπληκτικό και απίθανο, αλλά κάτι το πολύ φυσικό, αφού ο Θεός ως Παντοδύναμος δύναται τα πάντα. Κατά την διάρκεια του θαύματος δεν έχουμε άρση των φυσικών νόμων, αφού άλλωστε δεν υπάρχουν φυσικοί νόμοι, αλλά απλά ο Θεός εκείνη την στιγμή θέλει να ενεργήση έτσι, κατ’ αυτό τον τρόπο. Στην κτίση υπάρχουν άκτιστοι πνευματικοί λόγοι, με άλλα λόγια υπάρχει η αγάπη και η πρόνοια του Θεού που κυβερνά τον κόσμο. Διότι ο Θεός δεν έφτιαξε τον κόσμο για να τον εγκαταλείψη στην συνέχεια, αλλά τον κυβερνά ο ίδιος προσωπικά με την άκτιστη προνοητική χάρη του.
Τελειώνοντας θα ήταν νομίζω παράλειψη να μην αναφερθούμε, έστω και τηλεγραφικά, και σε δύο άλλα χαρίσματά του, που αναφέρονται στο Απολυτίκιό του. Στην ταπείνωση και την πτωχεία.
Όλη η προσπάθεια και ο αγώνας του πιστού μέσα στην Εκκλησία είναι να μάθη την πραότητα και την ταπείνωση του Χριστού. “Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών”. Ο άγιος απέκτησε τα υψηλά και τα μεγάλα με την υψοποιό ταπείνωση. Εβίωσε όμως, όπως άλλωστε όλοι οι Άγιοι και την εκούσια υλική φτώχεια. Αλλά ήταν αληθινά πλούσιος, γιατί είχε πλούσια καρδιά, γιατί κατείχε πνευματικό θησαυρό. Ήταν φτωχός, αλλά όπως οι Απόστολοι, επλούτισε πολλούς, γιατί ήταν, όπως και εκείνοι, ο “μηδέν έχων, και τα πάντα κατέχων”.
Πάτερ ιεράρχα Νικόλαε, συ που είσαι, όπως το φανερώνει και το όνομά σου, η νίκη του λαού, αλλά και ο προστάτης και η παρηγοριά του, “πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ σωθήναι τας ψυχάς ημών”.
Πηγή
paraklisi
Η χριστομίμητη πολιτεία του λαοφιλούς και θαυματουργού αγίου Νικολάου, του προστάτη των θαλασσινών, αλλά και όλων εκείνων που εκζητούν τις θεοπειθείς πρεσβείες του, αποπνέει το άρωμα της πίστης.
Μιάς πίστης ζωντανής και ανόθευτης, που εκφράζεται ως τρόπος ζωής. Δίκαια ονομάστηκε “κανών πίστεως”, αφού κατείχε την πίστη εκ θεωρίας, δηλαδή είχε προσωπική εμπειρία της υπάρξεως του Θεού. Είδε το άκτιστο φως και απέκτησε την γνώση της όντως ζωής.
“Ότι παρά σοί πηγή ζωής Κύριε εν τω φωτί σου οψόμεθα φως”. Στην πρώτη οικουμενική Σύνοδο (325 μ.Χ.), όπου συμμετείχε, έδωσε την δική του μαρτυρία και ομολογία πίστεως και αποτύπωσε την δική του σφραγίδα. Με την παρρησία που τον διέκρινε καταντρόπιασε τον θρασύστομο αιρεσιάρχη Άρειο. Όταν εκείνος εβλασφήμησε τον Χριστό, ο άγιος, αυτός ο πράος, η “εικόνα της πραότητος”, σηκώθηκε επάνω και τον χαστούκησε
Ο άγιος ήταν μεταξύ των άλλων και “διδάσκαλος εγκρατείας”. Η εγκράτεια ως τρόπος ζωής διέκρινε την όλη συμπεριφορά του. Εγκράτεια στην χαρά και στην λύπη. Εγκράτεια στις τροφές, στον λόγο, στο γέλιο, στην όραση, στην ακοή στα πάντα. Ήταν σε όλα άνθρωπος ισορροπημένος.
Για την μεγάλη του φιλανθρωπία έλαβε το χάρισμα των θαυμάτων και γι’ αυτό αποκαλείται θαυματουργός. Με το χάρισμα αυτό βοήθησε πάρα πολύ κόσμο. Προστρέχει σε όσους τον επικαλούνται με πίστη και πραγματοποιεί το αίτημά τους, φυσικά όταν αυτό είναι για το πραγματικό συμφέρον του ανθρώπου, που είναι η σωτηρία του. Στο συναξάριό του, αλλά και σε έναν ύμνο της εορτής του αναφέρεται ότι έσωσε τρεις ανθρώπους, που είχαν πέσει θύματα συκοφαντίας, από βέβαιο θάνατο. Μάλιστα στο περιστατικό αυτό φαίνεται και η μεγάλη παρρησία που έχει προς τον Θεό. Παρουσιάστηκε σε όνειρο στον βασιλέα Κωνσταντίνο, του αποκάλυψε την αθωότητα των ανθρώπων αυτών και τον διέταξε να τους ελευθερώση. Μάλιστα του τόνισε αυστηρά ότι, εάν παρακούση, θα τον καταγγείλη στον Θεό, τον αληθινό και αιώνιο βασιλέα, και τότε θα έχη να κάνη μαζί Του. Και όπως πολύ ωραία το αποδίδει ο ιερός υμνογράφος “όμως αλλ’ εάν παρακούσης έντευξιν ποιήσομαι άναξ κατά του προς Κύριον δεόμενος”.
Όμως το θαυματουργικό χάρισμα δεν είναι το μοναδικό, αλλά ούτε και το μεγαλύτερο χάρισμα μέσα στην Εκκλησία. Έχουμε γράψει και άλλη φορά για τα άλλα χαρίσματα, όπως είναι το χάρισμα της Θεολογίας, το χάρισμα της Αγάπης κ.λ.π. Το χάρισμα των θαυμάτων δίνεται συνήθως σε εκείνους τους αγίους που έχουν μεγάλη αγάπη προς τους ανθρώπους. Το θαύμα για τους ανθρώπους του Θεού δεν είναι πράγμα εκπληκτικό και απίθανο, αλλά κάτι το πολύ φυσικό, αφού ο Θεός ως Παντοδύναμος δύναται τα πάντα. Κατά την διάρκεια του θαύματος δεν έχουμε άρση των φυσικών νόμων, αφού άλλωστε δεν υπάρχουν φυσικοί νόμοι, αλλά απλά ο Θεός εκείνη την στιγμή θέλει να ενεργήση έτσι, κατ’ αυτό τον τρόπο. Στην κτίση υπάρχουν άκτιστοι πνευματικοί λόγοι, με άλλα λόγια υπάρχει η αγάπη και η πρόνοια του Θεού που κυβερνά τον κόσμο. Διότι ο Θεός δεν έφτιαξε τον κόσμο για να τον εγκαταλείψη στην συνέχεια, αλλά τον κυβερνά ο ίδιος προσωπικά με την άκτιστη προνοητική χάρη του.
Τελειώνοντας θα ήταν νομίζω παράλειψη να μην αναφερθούμε, έστω και τηλεγραφικά, και σε δύο άλλα χαρίσματά του, που αναφέρονται στο Απολυτίκιό του. Στην ταπείνωση και την πτωχεία.
Όλη η προσπάθεια και ο αγώνας του πιστού μέσα στην Εκκλησία είναι να μάθη την πραότητα και την ταπείνωση του Χριστού. “Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών”. Ο άγιος απέκτησε τα υψηλά και τα μεγάλα με την υψοποιό ταπείνωση. Εβίωσε όμως, όπως άλλωστε όλοι οι Άγιοι και την εκούσια υλική φτώχεια. Αλλά ήταν αληθινά πλούσιος, γιατί είχε πλούσια καρδιά, γιατί κατείχε πνευματικό θησαυρό. Ήταν φτωχός, αλλά όπως οι Απόστολοι, επλούτισε πολλούς, γιατί ήταν, όπως και εκείνοι, ο “μηδέν έχων, και τα πάντα κατέχων”.
Πάτερ ιεράρχα Νικόλαε, συ που είσαι, όπως το φανερώνει και το όνομά σου, η νίκη του λαού, αλλά και ο προστάτης και η παρηγοριά του, “πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ σωθήναι τας ψυχάς ημών”.
Πηγή
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΜΕΡΟΣ Δ΄ Η ΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ { Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΦΘΟΡΑΣ}
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ηγέτης στα "πράσινα" αποδυτήρια ο Σένκεφελντ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
