2019-12-07 14:00:27
Ο χάρτης με τις διεκδικήσεις της Τουρκίας στην Ανατ. Μεσόγειο, που αποτυπώνει η συμφωνία με τη Λιβύη
Ηκλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, η πολιτική εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις, η στάση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αποτελούν σημαντική βάση για την εξαγωγή ουσιαστικών συμπερασμάτων για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, για την ανάπτυξη της λαϊκής δράσης.
Αυτές τις μέρες η τουρκική κυβέρνηση έκανε δύο μελετημένες κινήσεις.
Πρώτο, κατέθεσε επιστολή στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ και προσδιόρισε την τουρκική υφαλοκρηπίδα σε γεωγραφικές συντεταγμένες που καταπατούν την υφαλοκρηπίδα της Ελλάδας και της Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο, θέτοντας τους δικούς της όρους για την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου.
Δεύτερο, σύναψε μνημόνιο κατανόησης με τη Λιβύη για οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), διαγράφοντας από το χάρτη την Κρήτη, τη Ρόδο, την Κάρπαθο, το Καστελόριζο, νησιά που συναποτελούν τον ιστό της ενιαίας ελληνικής επικράτειας και εκπληρώνουν ιδιαίτερο ρόλο στον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών. Παράλληλα, υπογράφηκε μνημόνιο συνεργασίας σε ζητήματα Ασφάλειας και Αμυνας με τη Λιβύη.
Οι τουρκο-λιβυκές συμφωνίες, που εγκρίθηκαν από την τουρκική Εθνοσυνέλευση, έγιναν με ευθύνη της αποκαλούμενης κυβέρνησης του Σάρατζ, η οποία, αν και έχει αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ και την ΕΕ, δεν εκπροσωπεί το σύνολο της χώρας. Ελέγχει το δυτικό μέρος, τις πόλεις Τρίπολη και Μισουράτα χάρη στην πολιτικοστρατιωτική στήριξη κυρίως της Τουρκίας, ενώ η ανατολική πλευρά ελέγχεται από τον στρατηγό Χάφταρ που στηρίζεται από την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία, τα ΗΑΕ, τη Γαλλία... Και ο φονικός πόλεμος που ξεκίνησε με τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς του 2011 (με τη χρησιμοποίηση της βάσης της Σούδας) συνεχίζεται.
Οι κινήσεις της Τουρκίας είναι μελετημένες, μέρος μιας στρατηγικής που δημιουργεί τετελεσμένα, προσβάλλει θαλάσσιες ζώνες ή ακόμα και συνοριακές γραμμές και πάει ένα βήμα παραπέρα, ενισχύοντας τις διεκδικήσεις της, διεξάγοντας έρευνες για υδρογονάνθρακες, πραγματοποιώντας γεωτρήσεις για κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, ή αλλάζοντας τα σύνορα, όπως δείχνει π.χ. η πείρα στην ΑΟΖ της Κύπρου και τη Συρία. Σήμερα προτεραιότητα δίνεται στην παραβίαση του δικαιώματος των νησιών να έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, όπως προβλέπει η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. Οι παρεμβάσεις αυτές στην εξέλιξή τους μπορούν να περιπλέξουν και να οξύνουν παραπέρα την κατάσταση, π.χ. σε περίπτωση διεξαγωγής ερευνών ή και γεωτρήσεων πλησίον των Δωδεκανήσων και της Κρήτης.
Αφήνουμε τα περασμένα που αφορούν την εισβολή και κατοχή του 37% της κυπριακής επικράτειας, την κρίση των Ιμίων το 1996, τις χιλιάδες διαχρονικά παραβιάσεις ελληνικού θαλάσσιου και εναέριου χώρου, ή τις δύο εισβολές στη Συρία το 2016 και το 2018. Μένουμε σε γεγονότα του 2019. Στην παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ από ερευνητικά πλοία και τα γεωτρύπανα «Φατίχ» και «Γιαβούζ», τις εκατοντάδες παραβιάσεις στο Αιγαίο, τις απειλές για στρατιωτικές επεμβάσεις, τη νέα εισβολή στη Συρία τον περασμένο Οκτώβρη.
Κατάρρευση του «εφησυχασμού» και των αυταπατών
Η τουρκική αστική τάξη υπηρετεί τα συμφέροντά της με πιο προωθημένο πολιτικοστρατιωτικό δόγμα, που ακούει στο όνομα «Γαλάζια Πατρίδα», το οποίο δεν χωράει μέσα στα όρια της Συνθήκης της Λοζάνης, που καθόρισε τα σύνορα στην περιοχή και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα στην πράξη.
Οι επιλογές αυτές πατάνε στη στρατιωτική ισχύ της Τουρκίας και στο ρόλο της ως ΝΑΤΟικής δύναμης, στη συμμαχία με τις ΗΠΑ, παρά τις εκφραζόμενες αντιθέσεις, στις στενές σχέσεις με τη Ρωσία, στο μέγεθος της οικονομίας της που είναι προορισμός μονοπωλιακών ομίλων κρατών - μελών της ΕΕ όπως η Γερμανία, στη μεγάλη αγορά όπλων στην οποία πουλάνε όλες οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες.
Συνολικά, έχει καταρρεύσει η λογική του εφησυχασμού που καλλιεργείται όλα τα χρόνια από τις κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι και τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, όπως έκανε κατά τα καθιερωμένα και ο Κυρ. Μητσοτάκης μετά τη συνάντηση με τον Ερντογάν στο Λονδίνο.
Ολα αυτά έχουν κάνει τον κύκλο τους πολλές φορές. Τα θερμά επεισόδια και οι κρίσεις είναι μέρος της ιστορίας των ελληνοτουρκικών σχέσεων γιατί οι αιτίες των προβλημάτων είναι βαθύτερες και τροφοδοτούνται από τα συμφέροντα και τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων των δύο κρατών, μελών του ΝΑΤΟ, ως μέρος των γενικότερων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τον έλεγχο της περιοχής και τις πηγές του πλούτου.
Μαζί με τον εφησυχασμό έχει καταρρεύσει και το θεμέλιό του, η «έλευση του Σωτήρα»! Της παρέμβασης του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των ΗΠΑ, για την τήρηση του Διεθνούς Δικαίου και άλλα ευτράπελα. Το θέμα αυτό είναι κρίσιμο, γιατί η καλλιέργεια ελπίδων για το ρόλο ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών και ενώσεων είναι μια χρόνια πρακτική χειραγώγησης λαϊκών συνειδήσεων και σήμερα μπορούν να γίνουν ουσιαστικά βήματα χειραφέτησης και απεγκλωβισμού βλέποντας κατάματα την αλήθεια και την πραγματικότητα, που δείχνουν οι αναλύσεις, η πάλη και η προοπτική που θέτει το ΚΚΕ στο λαό.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας εγκωμίασαν τον «διαβολικά καλό» Τραμπ και τις ΗΠΑ, τα έδωσαν όλα στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αναβάθμισαν τη βάση της Σούδας, έδωσαν στρατιωτικές βάσεις στη Λάρισα, στο Στεφανοβίκειο, στην Αλεξανδρούπολη. Η ΝΔ συνέχισε την ίδια πολιτική, υπέγραψε με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μ. Πομπέο, την ενισχυμένη Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις στρατιωτικές βάσεις. Με ευθύνη όλων των αστικών κυβερνήσεων η Ελλάδα μετατράπηκε σε ΝΑΤΟικό ορμητήριο, χώθηκε μέχρι το λαιμό στους σχεδιασμούς της ΕΕ, παίρνει μέρος στη «Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία» (PESCO), παίζει τον δικό της ρόλο στη δημιουργία του Ευρωστρατού, συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό και όχι μόνο αυτά.
Αλλά, μαζί ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ για λογαριασμό των συμφερόντων της αστικής τάξης άνοιξαν το δρόμο για την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε ξένα (ιμπεριαλιστικά) κέντρα με συνταγματική πρόβλεψη, δέσμευσαν τη χώρα για εγκατάσταση και διέλευση ξένων στρατευμάτων κατά άλλων κρατών και λαών.
Ομως, ο «Σωτήρας» δεν ήρθε! Δεν θα ρθει, γι' αυτό ανησυχεί σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ και τρέχει «από εδώ κι από κει» στους «συμμάχους», αλλά αυτοί «σφυρίζουν αδιάφορα» ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, προσανατολίζονται εκεί που επιβάλλουν οι δικές τους κάθε φορά προτεραιότητες, κρατώντας για το θεαθήναι κάποιες ισορροπίες. Υπάρχει ένας κανόνας. Στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες δεν χωράνε πραγματική φιλία και αλληλεγγύη. Υπάρχουν συμφέροντα, σχέσεις ανάμεσα σε αστικές τάξεις, σε εκμεταλλευτές, πάντα κατά των λαών.
Η κυβέρνηση βγαίνει παραπονούμενη στις ΗΠΑ και οι Αμερικανοί τής λένε: «Διάλογο! Να τα βρείτε με την Τουρκία». Κλαίγεται στο ΝΑΤΟ και ο γενικός γραμματέας απαντά πως «το ΝΑΤΟ δεν αποτελεί μέρος της διαδικασίας αντιμετώπισης αυτών των θεμάτων (...) η Ελλάδα και η Τουρκία είναι δύο αξιόλογοι σύμμαχοι και οι δύο συμβάλλουν στην κοινή μας ασφάλεια!». Απευθύνεται στην ΕΕ και εισπράττει φιλοφρονήσεις για την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου και ενδεχομένως υποσχέσεις για κάποιες κυρώσεις. Επί της ουσίας, το παζάρι όλων αυτών με την Τουρκία συνεχίζεται γιατί είναι στρατηγικός τους εταίρος, την χρειάζεται το ΝΑΤΟ στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και τη διεκδικεί. Το προσφυγικό πρόβλημα και η άθλια Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας παίζει τον δικό της ρόλο.
Η ελληνική κυβέρνηση συνένοχη σε επικίνδυνες αποφάσεις
Μέσα από αυτό το αλισβερίσι, προετοιμάζεται η συνδιαχείριση του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, που θα περιπλέξει παραπέρα την κατάσταση και θα οξύνει τις αντιθέσεις που πληρώνουν ακριβά οι λαοί.
Αυτό το διάστημα προβάλλεται η συνεργασία μεταξύ της Ελλάδας, της Αιγύπτου και του Ισραήλ ως «ομπρέλα προστασίας» απέναντι στην Τουρκία, αλλά η ομπρέλα είναι τρύπια. Το ΚΚΕ έχει προειδοποιήσει πως οι συμμαχίες αυτές αφορούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων και μόνο αυτά. Η στάση του Ισραήλ είναι χαρακτηριστική, μπορεί να έβγαλε ανακοίνωση ενάντια στη συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης, όμως την ίδια στιγμή έχει και άλλες προτεραιότητες, ενδιαφέρεται π.χ. να αυξηθεί ο όγκος των εμπορικών συναλλαγών με την Τουρκία που είναι της τάξης των 6 δισ. δολαρίων, εξετάζει σχετικά ενεργειακά σχέδια κ.ά.
Διαφημίστηκε προκλητικά η συνάντηση του πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη με τον Ερντογάν στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, στις 4 Δεκέμβρη, κι ενώ είχαν συναντηθεί πρόσφατα τον Σεπτέμβρη στη Νέα Υόρκη. Ανθρακες και πάλι ο θησαυρός, όπως και επί πρωθυπουργίας Τσίπρα. Το ίδιο ισχύει και για τη διαφήμιση των συναντήσεων με τον Τραμπ, που αυτήν τη φορά στο Λονδίνο είδε τους επικεφαλής των κρατών που διαπρέπουν στην καταβολή του χαρατσιού του 2% του ΑΕΠ για τις ΝΑΤΟικές ανάγκες, όπως η χώρα μας, που καταβάλλει 4,3 δισ. ευρώ τον χρόνο.
Με δυο λόγια, με τη βοήθεια των αστικών Μέσων Ενημέρωσης κρύβουν την ουσία και προβάλλουν τις ειδήσεις που τους βολεύουν. Κρύβουν πως την ώρα που η τουρκική κυβέρνηση κλιμακώνει την επιθετικότητα, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Λονδίνο, ο Μητσοτάκης συμμετέχει μαζί με τον Ερντογάν στη λήψη επικίνδυνων αποφάσεων. Συναποφασίζουν π.χ. για τη συγκρότηση, την εκπαίδευση και τη διάταξη μονάδων κρούσης που θα παρεμβαίνουν σε όλο τον κόσμο κατά των λαών, συμφωνούν στον εκσυγχρονισμό του πυρηνικού οπλοστασίου, στη λήψη μέτρων που ενισχύουν το ΝΑΤΟ στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και την Κίνα κ.ά. Ο Μητσοτάκης κάνει αυτά που έκανε ο Τσίπρας την προηγούμενη περίοδο.
Η στρατηγική σύμπλευση της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει μέσα από κάθε γεγονός και οι διαξιφισμοί είναι για ξεκάρφωμα, όπως δείχνει ο καβγάς αυτών των ημερών για το ποιος από τους δύο χρησιμοποιεί «υψηλότερους» ή «χαμηλότερους» τόνους, ενώ το αντιλαϊκό δίπολο συμμετέχει στην υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.
Η αστική προπαγάνδα ενισχύεται. «Υποταγή, συνδιαχείριση ή πόλεμος», «Ολοι μαζί» - «εθνική ενότητα» των εργαζομένων με τους εκμεταλλευτές τους που πατάνε επί πτωμάτων. Αυτό δουλεύεται συστηματικά για να εμποδιστούν η λαϊκή πάλη και η προοπτική της. Προσπαθούν εκβιαστικά να στηρίξουν τον δικό τους επικίνδυνο δρόμο που σημαδεύεται από την ιμπεριαλιστική ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών και συνεχίζεται με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Η απάντηση επιβάλλεται να είναι αποφασιστική. Τα προβλήματα τα προκαλούν ο καπιταλισμός, τα συμφέροντα των μονοπωλίων και η αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων και των κομμάτων που τα υπηρετούν. Η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οι σχέσεις με τις ΗΠΑ πολλαπλασιάζουν τους κινδύνους. Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία έχουν μεγάλη δύναμη στα χέρια τους και αυτή η δύναμη μπορεί να απελευθερωθεί στο δρόμο του αγώνα για να ξηλωθούν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις, να φύγει η χώρα από τον εγκληματικό μηχανισμό του ΝΑΤΟ, να αποδεσμευτεί από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Η μαζική σύγκρουση με την αστική τάξη και τις λυκοσυμμαχίες θα δίνει ώθηση στον αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό αγώνα και στην κοινή δράση των λαών, θα βάζει τις βάσεις για να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του, ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει και πρωταγωνιστής στο κτίσιμο της νέας κοινωνίας, οικοδομώντας ειρηνικές, αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με άλλα κράτη και λαούς.
Του
Γιώργου ΜΑΡΙΝΟΥ*
*Ο Γιώργος Μαρίνος είναι μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
parapona-rodou
Ηκλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, η πολιτική εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις, η στάση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αποτελούν σημαντική βάση για την εξαγωγή ουσιαστικών συμπερασμάτων για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, για την ανάπτυξη της λαϊκής δράσης.
Αυτές τις μέρες η τουρκική κυβέρνηση έκανε δύο μελετημένες κινήσεις.
Πρώτο, κατέθεσε επιστολή στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ και προσδιόρισε την τουρκική υφαλοκρηπίδα σε γεωγραφικές συντεταγμένες που καταπατούν την υφαλοκρηπίδα της Ελλάδας και της Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο, θέτοντας τους δικούς της όρους για την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου.
Δεύτερο, σύναψε μνημόνιο κατανόησης με τη Λιβύη για οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), διαγράφοντας από το χάρτη την Κρήτη, τη Ρόδο, την Κάρπαθο, το Καστελόριζο, νησιά που συναποτελούν τον ιστό της ενιαίας ελληνικής επικράτειας και εκπληρώνουν ιδιαίτερο ρόλο στον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών. Παράλληλα, υπογράφηκε μνημόνιο συνεργασίας σε ζητήματα Ασφάλειας και Αμυνας με τη Λιβύη.
Οι τουρκο-λιβυκές συμφωνίες, που εγκρίθηκαν από την τουρκική Εθνοσυνέλευση, έγιναν με ευθύνη της αποκαλούμενης κυβέρνησης του Σάρατζ, η οποία, αν και έχει αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ και την ΕΕ, δεν εκπροσωπεί το σύνολο της χώρας. Ελέγχει το δυτικό μέρος, τις πόλεις Τρίπολη και Μισουράτα χάρη στην πολιτικοστρατιωτική στήριξη κυρίως της Τουρκίας, ενώ η ανατολική πλευρά ελέγχεται από τον στρατηγό Χάφταρ που στηρίζεται από την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία, τα ΗΑΕ, τη Γαλλία... Και ο φονικός πόλεμος που ξεκίνησε με τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς του 2011 (με τη χρησιμοποίηση της βάσης της Σούδας) συνεχίζεται.
Οι κινήσεις της Τουρκίας είναι μελετημένες, μέρος μιας στρατηγικής που δημιουργεί τετελεσμένα, προσβάλλει θαλάσσιες ζώνες ή ακόμα και συνοριακές γραμμές και πάει ένα βήμα παραπέρα, ενισχύοντας τις διεκδικήσεις της, διεξάγοντας έρευνες για υδρογονάνθρακες, πραγματοποιώντας γεωτρήσεις για κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, ή αλλάζοντας τα σύνορα, όπως δείχνει π.χ. η πείρα στην ΑΟΖ της Κύπρου και τη Συρία. Σήμερα προτεραιότητα δίνεται στην παραβίαση του δικαιώματος των νησιών να έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, όπως προβλέπει η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. Οι παρεμβάσεις αυτές στην εξέλιξή τους μπορούν να περιπλέξουν και να οξύνουν παραπέρα την κατάσταση, π.χ. σε περίπτωση διεξαγωγής ερευνών ή και γεωτρήσεων πλησίον των Δωδεκανήσων και της Κρήτης.
Αφήνουμε τα περασμένα που αφορούν την εισβολή και κατοχή του 37% της κυπριακής επικράτειας, την κρίση των Ιμίων το 1996, τις χιλιάδες διαχρονικά παραβιάσεις ελληνικού θαλάσσιου και εναέριου χώρου, ή τις δύο εισβολές στη Συρία το 2016 και το 2018. Μένουμε σε γεγονότα του 2019. Στην παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ από ερευνητικά πλοία και τα γεωτρύπανα «Φατίχ» και «Γιαβούζ», τις εκατοντάδες παραβιάσεις στο Αιγαίο, τις απειλές για στρατιωτικές επεμβάσεις, τη νέα εισβολή στη Συρία τον περασμένο Οκτώβρη.
Κατάρρευση του «εφησυχασμού» και των αυταπατών
Η τουρκική αστική τάξη υπηρετεί τα συμφέροντά της με πιο προωθημένο πολιτικοστρατιωτικό δόγμα, που ακούει στο όνομα «Γαλάζια Πατρίδα», το οποίο δεν χωράει μέσα στα όρια της Συνθήκης της Λοζάνης, που καθόρισε τα σύνορα στην περιοχή και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα στην πράξη.
Οι επιλογές αυτές πατάνε στη στρατιωτική ισχύ της Τουρκίας και στο ρόλο της ως ΝΑΤΟικής δύναμης, στη συμμαχία με τις ΗΠΑ, παρά τις εκφραζόμενες αντιθέσεις, στις στενές σχέσεις με τη Ρωσία, στο μέγεθος της οικονομίας της που είναι προορισμός μονοπωλιακών ομίλων κρατών - μελών της ΕΕ όπως η Γερμανία, στη μεγάλη αγορά όπλων στην οποία πουλάνε όλες οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες.
Συνολικά, έχει καταρρεύσει η λογική του εφησυχασμού που καλλιεργείται όλα τα χρόνια από τις κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι και τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, όπως έκανε κατά τα καθιερωμένα και ο Κυρ. Μητσοτάκης μετά τη συνάντηση με τον Ερντογάν στο Λονδίνο.
Ολα αυτά έχουν κάνει τον κύκλο τους πολλές φορές. Τα θερμά επεισόδια και οι κρίσεις είναι μέρος της ιστορίας των ελληνοτουρκικών σχέσεων γιατί οι αιτίες των προβλημάτων είναι βαθύτερες και τροφοδοτούνται από τα συμφέροντα και τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων των δύο κρατών, μελών του ΝΑΤΟ, ως μέρος των γενικότερων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τον έλεγχο της περιοχής και τις πηγές του πλούτου.
Μαζί με τον εφησυχασμό έχει καταρρεύσει και το θεμέλιό του, η «έλευση του Σωτήρα»! Της παρέμβασης του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των ΗΠΑ, για την τήρηση του Διεθνούς Δικαίου και άλλα ευτράπελα. Το θέμα αυτό είναι κρίσιμο, γιατί η καλλιέργεια ελπίδων για το ρόλο ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών και ενώσεων είναι μια χρόνια πρακτική χειραγώγησης λαϊκών συνειδήσεων και σήμερα μπορούν να γίνουν ουσιαστικά βήματα χειραφέτησης και απεγκλωβισμού βλέποντας κατάματα την αλήθεια και την πραγματικότητα, που δείχνουν οι αναλύσεις, η πάλη και η προοπτική που θέτει το ΚΚΕ στο λαό.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας εγκωμίασαν τον «διαβολικά καλό» Τραμπ και τις ΗΠΑ, τα έδωσαν όλα στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αναβάθμισαν τη βάση της Σούδας, έδωσαν στρατιωτικές βάσεις στη Λάρισα, στο Στεφανοβίκειο, στην Αλεξανδρούπολη. Η ΝΔ συνέχισε την ίδια πολιτική, υπέγραψε με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μ. Πομπέο, την ενισχυμένη Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις στρατιωτικές βάσεις. Με ευθύνη όλων των αστικών κυβερνήσεων η Ελλάδα μετατράπηκε σε ΝΑΤΟικό ορμητήριο, χώθηκε μέχρι το λαιμό στους σχεδιασμούς της ΕΕ, παίρνει μέρος στη «Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία» (PESCO), παίζει τον δικό της ρόλο στη δημιουργία του Ευρωστρατού, συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό και όχι μόνο αυτά.
Αλλά, μαζί ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ για λογαριασμό των συμφερόντων της αστικής τάξης άνοιξαν το δρόμο για την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε ξένα (ιμπεριαλιστικά) κέντρα με συνταγματική πρόβλεψη, δέσμευσαν τη χώρα για εγκατάσταση και διέλευση ξένων στρατευμάτων κατά άλλων κρατών και λαών.
Ομως, ο «Σωτήρας» δεν ήρθε! Δεν θα ρθει, γι' αυτό ανησυχεί σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ και τρέχει «από εδώ κι από κει» στους «συμμάχους», αλλά αυτοί «σφυρίζουν αδιάφορα» ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, προσανατολίζονται εκεί που επιβάλλουν οι δικές τους κάθε φορά προτεραιότητες, κρατώντας για το θεαθήναι κάποιες ισορροπίες. Υπάρχει ένας κανόνας. Στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες δεν χωράνε πραγματική φιλία και αλληλεγγύη. Υπάρχουν συμφέροντα, σχέσεις ανάμεσα σε αστικές τάξεις, σε εκμεταλλευτές, πάντα κατά των λαών.
Η κυβέρνηση βγαίνει παραπονούμενη στις ΗΠΑ και οι Αμερικανοί τής λένε: «Διάλογο! Να τα βρείτε με την Τουρκία». Κλαίγεται στο ΝΑΤΟ και ο γενικός γραμματέας απαντά πως «το ΝΑΤΟ δεν αποτελεί μέρος της διαδικασίας αντιμετώπισης αυτών των θεμάτων (...) η Ελλάδα και η Τουρκία είναι δύο αξιόλογοι σύμμαχοι και οι δύο συμβάλλουν στην κοινή μας ασφάλεια!». Απευθύνεται στην ΕΕ και εισπράττει φιλοφρονήσεις για την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου και ενδεχομένως υποσχέσεις για κάποιες κυρώσεις. Επί της ουσίας, το παζάρι όλων αυτών με την Τουρκία συνεχίζεται γιατί είναι στρατηγικός τους εταίρος, την χρειάζεται το ΝΑΤΟ στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και τη διεκδικεί. Το προσφυγικό πρόβλημα και η άθλια Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας παίζει τον δικό της ρόλο.
Η ελληνική κυβέρνηση συνένοχη σε επικίνδυνες αποφάσεις
Μέσα από αυτό το αλισβερίσι, προετοιμάζεται η συνδιαχείριση του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, που θα περιπλέξει παραπέρα την κατάσταση και θα οξύνει τις αντιθέσεις που πληρώνουν ακριβά οι λαοί.
Αυτό το διάστημα προβάλλεται η συνεργασία μεταξύ της Ελλάδας, της Αιγύπτου και του Ισραήλ ως «ομπρέλα προστασίας» απέναντι στην Τουρκία, αλλά η ομπρέλα είναι τρύπια. Το ΚΚΕ έχει προειδοποιήσει πως οι συμμαχίες αυτές αφορούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων και μόνο αυτά. Η στάση του Ισραήλ είναι χαρακτηριστική, μπορεί να έβγαλε ανακοίνωση ενάντια στη συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης, όμως την ίδια στιγμή έχει και άλλες προτεραιότητες, ενδιαφέρεται π.χ. να αυξηθεί ο όγκος των εμπορικών συναλλαγών με την Τουρκία που είναι της τάξης των 6 δισ. δολαρίων, εξετάζει σχετικά ενεργειακά σχέδια κ.ά.
Διαφημίστηκε προκλητικά η συνάντηση του πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη με τον Ερντογάν στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, στις 4 Δεκέμβρη, κι ενώ είχαν συναντηθεί πρόσφατα τον Σεπτέμβρη στη Νέα Υόρκη. Ανθρακες και πάλι ο θησαυρός, όπως και επί πρωθυπουργίας Τσίπρα. Το ίδιο ισχύει και για τη διαφήμιση των συναντήσεων με τον Τραμπ, που αυτήν τη φορά στο Λονδίνο είδε τους επικεφαλής των κρατών που διαπρέπουν στην καταβολή του χαρατσιού του 2% του ΑΕΠ για τις ΝΑΤΟικές ανάγκες, όπως η χώρα μας, που καταβάλλει 4,3 δισ. ευρώ τον χρόνο.
Με δυο λόγια, με τη βοήθεια των αστικών Μέσων Ενημέρωσης κρύβουν την ουσία και προβάλλουν τις ειδήσεις που τους βολεύουν. Κρύβουν πως την ώρα που η τουρκική κυβέρνηση κλιμακώνει την επιθετικότητα, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Λονδίνο, ο Μητσοτάκης συμμετέχει μαζί με τον Ερντογάν στη λήψη επικίνδυνων αποφάσεων. Συναποφασίζουν π.χ. για τη συγκρότηση, την εκπαίδευση και τη διάταξη μονάδων κρούσης που θα παρεμβαίνουν σε όλο τον κόσμο κατά των λαών, συμφωνούν στον εκσυγχρονισμό του πυρηνικού οπλοστασίου, στη λήψη μέτρων που ενισχύουν το ΝΑΤΟ στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και την Κίνα κ.ά. Ο Μητσοτάκης κάνει αυτά που έκανε ο Τσίπρας την προηγούμενη περίοδο.
Η στρατηγική σύμπλευση της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει μέσα από κάθε γεγονός και οι διαξιφισμοί είναι για ξεκάρφωμα, όπως δείχνει ο καβγάς αυτών των ημερών για το ποιος από τους δύο χρησιμοποιεί «υψηλότερους» ή «χαμηλότερους» τόνους, ενώ το αντιλαϊκό δίπολο συμμετέχει στην υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.
Η αστική προπαγάνδα ενισχύεται. «Υποταγή, συνδιαχείριση ή πόλεμος», «Ολοι μαζί» - «εθνική ενότητα» των εργαζομένων με τους εκμεταλλευτές τους που πατάνε επί πτωμάτων. Αυτό δουλεύεται συστηματικά για να εμποδιστούν η λαϊκή πάλη και η προοπτική της. Προσπαθούν εκβιαστικά να στηρίξουν τον δικό τους επικίνδυνο δρόμο που σημαδεύεται από την ιμπεριαλιστική ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών και συνεχίζεται με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Η απάντηση επιβάλλεται να είναι αποφασιστική. Τα προβλήματα τα προκαλούν ο καπιταλισμός, τα συμφέροντα των μονοπωλίων και η αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων και των κομμάτων που τα υπηρετούν. Η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οι σχέσεις με τις ΗΠΑ πολλαπλασιάζουν τους κινδύνους. Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία έχουν μεγάλη δύναμη στα χέρια τους και αυτή η δύναμη μπορεί να απελευθερωθεί στο δρόμο του αγώνα για να ξηλωθούν οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις, να φύγει η χώρα από τον εγκληματικό μηχανισμό του ΝΑΤΟ, να αποδεσμευτεί από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Η μαζική σύγκρουση με την αστική τάξη και τις λυκοσυμμαχίες θα δίνει ώθηση στον αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό αγώνα και στην κοινή δράση των λαών, θα βάζει τις βάσεις για να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του, ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει και πρωταγωνιστής στο κτίσιμο της νέας κοινωνίας, οικοδομώντας ειρηνικές, αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με άλλα κράτη και λαούς.
Του
Γιώργου ΜΑΡΙΝΟΥ*
*Ο Γιώργος Μαρίνος είναι μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
parapona-rodou
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
My style Rocks: Μεταγραφή! Έκλεισε στην παρουσίαση η...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
