2019-12-09 12:29:45
Οι επικριτές του στο Εργατικό Κόμμα τον θεωρούν παρηκμασμένη καρικατούρα της «μουσάτης Αριστεράς» του ’80 - Ο ίδιος, γόνος της ανώτερης μεσαίας τάξης, από τα 17 του
έφαγε τις διαδηλώσεις με το κουτάλι ελπίζει στην έκπληξη των εκλογών της Πέμπτης σε μια Βρετανία που βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στο τέλμα του Brexit
Αριστερά, μονίμως αναμαλλιασμένος με τις απείθαρχες ξανθές σαν στάχυα τούφες, ο 55χρονος πρωθυπουργός των Tories Μπόρις Τζόνσον με σιέλ πουκάμισο και μπλε πουά λαιμοδέτη απέπνεε επιδεικτικά την τερατώδη φιλοδοξία ενός εγωπαθούς αριστοκράτη. Δεξιά, ο αρχηγός του Εργατικού Κόμματος, ο 70χρονος Τζέρεμι Κόρμπιν, με τριμαρισμένο λευκό μούσι, γυαλιά μυωπίας και κατακόκκινη γραβάτα αντικατόπτριζε τη φιγούρα ενός παλιού δογματικού ριζοσπάστη που η επιτυχία τον επισκέφθηκε μάλλον πολύ αργά στη ζωή του. Και οι δύο απέναντι στο ζωντανό ακροατήριο επιδόθηκαν σε δημαγωγία και οπορτουνισμό, αψηφώντας την πραγματικότητα ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Ωστόσο, το φάντασμα του Brexit, που περιφερόταν ενοχλητικά τόσο στο στούντιο όσο και σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, δεν κατάφερε να αγγίξει τον πυρήνα της ιδιοσυγκρασίας ούτε του ενός ούτε του άλλου. Αντιμετώπισαν οχυρωμένοι στα επιχειρήματά τους τον μεγαλύτερο βάλτο στον οποίο έχει παγιδευτεί η χώρα από τότε που η Βρετανική Αυτοκρατορία κατάργησε εν μέσω χάους τη δουλεία στη δεκαετία του 1830. Στο κοινό, πάντως, της μικρής οθόνης φάνηκε ότι ο φουριόζος Μπόρις σαν να νιώθει άνετα στη λάσπη, στη μούχλα και την υγρασία του εγχώριου βάλτου εφόσον αυτός μπορεί να αποδίδει κέρδη εκτός Ευρώπης. Πάντα με την προϋπόθεση ότι ο ίδιος θα τον προσπερνά χωρίς να λερωθεί καβάλα στο άλογο της εξουσίας.
Αντίθετα, ο παγίως ασαφής Τζέρεμι έμοιαζε σαν να θέλει να αντικαταστήσει τις καλαμιώνες και τα βούρλα του έλους με μια κοινόχρηστη δημόσια πισίνα ξέχειλη από στάσιμα νερά και με ελεύθερη είσοδο σε όλους τους απομακρυσμένους από την Ευρώπη κατοίκους της χώρας. Να στραγγίξει το τέλμα δεν φάνηκε διατεθειμένος κανείς τους. Εξάλλου, ο ένας προσεκτικά διά της σιωπής και ο άλλος απροκάλυπτα διά της φωνακλάδικης φασαρίας αντιτάχθηκαν εξίσου στο ευρωπαϊκό εγχείρημα. Για τους πιο πολιτικά ψαγμένους, άλλωστε, η μοναδική διαφορά τους εντοπίζεται στις μύχιες προθέσεις τους. Ο μεν αρχηγός των Εργατικών φαίνεται να πιστεύει ότι στην εκτός Ευρώπης Βρετανία είναι ευκολότερο να οικοδομηθεί ένας κρατικός σοσιαλισμός σε μία μόνη χώρα. Στη δε αντίπερα όχθη των Συντηρητικών, είναι διάχυτη η εντύπωση ότι ο καπιταλισμός σε ένα απομονωμένο από οικονομικούς εισβολείς μικρό κράτος είναι πιο αποδοτικά διαχειρίσιμος. Προφανώς για να υποκαταστήσει περήφανα την άλλοτε αίγλη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η οποία βαθμιαία γλίστρησε από τη χούφτα της μνήμης και θρυμματίστηκε.
Καλλιεργεί κολοκύθες
Προς το τέλος της τηλεμαχίας η δημοσιογράφος-παρουσιάστρια για να χαλαρώσει την ένταση ζήτησε με μπόλικο βρετανικό φλέγμα από τους δύο πολιτικούς αντιπάλους να χαρίσουν ο ένας στο άλλον από ένα χριστουγεννιάτικο δώρο, μια και αυτές οι εκλογές ορίστηκαν για πρώτη φορά κοντά στις γιορτές μετά από σχεδόν έναν αιώνα. Πιο προετοιμασμένος ο Κόρμπιν, προσφέρθηκε να δωρίσει ένα αντίτυπο της «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας» του Καρόλου Ντίκενς, προκειμένου ο πρωθυπουργός να καταλάβει πόσο επικίνδυνος ήταν ο τσιγκούνης Εμπενίζερ Σκρουτζ. Ο αμήχανος Τζόνσον πρόσφερε, αφού το σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή, ένα βάζο μαρμελάδα Danson. Eνα χαλαρά μισοστραβωμένο χαμόγελο σε στυλ Μπαγκς Μπάνι, λόγω των άνισων κοπτήρων της οδοντοστοιχίας του, απλώθηκε στο πρόσωπο του χορτοφάγου Κόρμπιν, ο οποίος παρασκευάζει ερασιτεχνικά τις δικές του μαρμελάδες, με φρούτα από το περιβολάκι του σπιτιού του, φτιάχνει το δικό του ψωμί και κέικ, τα οποία διανέμει γενναιόδωρα σε γείτονες και λίγους φίλους. Ακόμη, καλλιεργεί με συνέπεια λάχανα και κολοκύθες παράλληλα με το φύτεμα λεβάντας και αγριοτριανταφυλλιάς, όταν δεν ασκεί το χόμπι του, που είναι η φωτογράφηση καλυμμάτων των φρεατίων, τα γνωστά καπάκια των υπονόμων. Ως δεινόσαυρος της επαρχιακής αριστερής διανόησης της Αγγλίας, με περιβαλλοντικές ευαισθησίες και οικολογικές αναφορές, ο Κόρμπιν έχει μάλλον ορίσει την ατομική του παραγωγή βιολογικών προϊόντων ως ανάχωμα, ενδεχομένως και καταφύγιο, σε έναν άδικο γεμάτο ανισότητες κόσμο, για τον οποίο πιστεύει ότι κυριαρχείται ασύδοτα από την εγγενή διαφθορά της άρχουσας τάξης. Για τους αντιπάλους του διακρίνεται από αυτό το κόλλημα της οιονεί μαρξιστικής σχολής σκέψης, που ανακαλύπτει παντού καπιταλιστικές συνωμοσίες.
Οι «Κορμπινίστας»
Παρότι ενσαρκώνει ένα μάλλον αλλόκοτο υβρίδιο της μετακομμουνιστικής Αριστεράς, με διαχρονική αφοσίωση στο σοσιαλιστικό κίνημα, την παγίως ανυποχώρητη αντι-ιμπεριαλιστική στάση και τη σταθερή υπεράσπιση κάθε δικαιώματος των μειονοτήτων, η πολιτική του βρήκε απήχηση σε μερίδα νεότερων ανθρώπων που ριζοσπαστικοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής λιτότητας. Χάρη στο ρεύμα των «Κορμπινίστας» που αναπτύχθηκε και την ελπιδοφόρα αναβίωση των σχετικά παρωχημένων ιδεών του πέτυχε μία σημαντική ανατροπή στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές. Μετέτρεψε το -20% των Εργατικών από τους Συντηρητικούς σε μόνο -2%, αφήνοντας τους Τόρηδες με μία προβληματική πλειοψηφία που στοίχειωνε έκτοτε τη βρετανική πολιτική σκηνή. Ο παλιός ακτιβιστής φάνταζε πλέον ως μια ελκυστική εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη συναίνεση. Ομως, πάνω που κέρδιζε τη συμπάθεια σημαντικής μερίδας του εκλογικού σώματος ως μια προσιτά συγκρατημένη και ψύχραιμη φωνή -απέναντι στους βερμπαλισμούς και τις παλινωδίες των Τόρηδων στις διαπραγματεύσεις με τις Βρυξέλλες για το Brexit- φούντωσε ο μέχρι τότε καταλαγιασμένος επαναστατικός του αναβρασμός.
Οι διακηρυγμένες ανοιχτές συμπάθειές του για τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ, τον IRA, τα καθεστώτα του Ιράν, της Βενεζουέλας και της Κούβας τον έβαζαν σε μια τροχιά ουτοπίας. Επιπλέον, ο σκεπτικισμός του για το ΝΑΤΟ και ο ανεπιφύλακτος αντιαμερικανισμός του όχι μόνο κατά του Τραμπ, αλλά και προηγουμένως εναντίον της εξωτερικής πολιτικής του Ομπάμα τον περιέγραφαν ανάγλυφα αποσπασμένο από το έδαφος στο οποίο ασκούνται σχεδόν με τον νόμο τις βαρύτητας οι δυνάμεις της οικονομίας. Οταν πλέον ο Κόρμπιν κατέληξε να αμφισβητήσει το ορθόδοξο δόγμα ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι εγγενώς ανώτερος από τον κρατικό, προαναγγέλλοντας μια σειρά εθνικοποιήσεων, αρκετοί από τους πρόθυμους ψηφοφόρους του που παρέβλεπαν τις όποιες ιδεολογικές του ατέλειες άρχισαν να επανεκτιμούν τη θετική πρόθεσή τους απέναντί του.
Το ίδιο επιφυλακτικοί είναι και οι εσωκομματικοί επικριτές του, για τους οποίους ο Κόρμπιν μετουσιώνει μια παρηκμασμένη καρικατούρα της «μουσάτης Αριστεράς» που επιθυμεί να αναβιώσει τους εσωστρεφείς αγώνες της δεκαετίας του ’80, όταν οι Εργατικοί πρόκριναν την ιδεολογική καθαρότητα πάνω από τη νίκη τους στις εκλογές. Σημείο των καιρών ότι ακόμη και η παραδοσιακή βίβλος των Εργατικών, το περιοδικό «New Statesman», απέσυρε την υποστήριξή του σε αυτές τις εκλογές, κρίνοντας τον Κόρμπιν ακατάλληλο για πρωθυπουργό. Πόσο μάλλον όταν δεν συντονίζεται στο ίδιο μήκος κύματος με τους πιο ακραίους ομοϊδεάτες του από τη στιγμή που έχει υποτάξει τις τολμηρές έως εξωγήινες προτάσεις του σε μια σχεδόν ληθαργική προεκλογική εκστρατεία τύπου χλιαρής πορείας συνταξιούχων. Ακόμη και το πρόγραμμά του (δημιουργία κρατικής φαρμακευτικής εταιρείας, όχι δίδακτρα στα πανεπιστήμια, συμμετοχή των εργαζομένων στη μετοχική σύνθεση των ιδιωτικών επιχειρήσεων, εθνικοποίηση των ευρυζωνικών συνδέσεων, των σιδηροδρόμων και των εταιρειών ύδρευσης και τέλος κατάργηση της μοναρχίας) φαντάζει στερεοτυπικά ανέφικτο. Και πιο παλιό από τον τάφο του Καρλ Μαρξ στο κοιμητήριο του Χάγκεϊτ.
Γέιτς και «Καζαμπλάνκα»
Οσο και αν οι τρέχουσες προεκλογικές δημοσκοπήσεις τον φέρνουν σε αισθητά μεγάλη ποσοστιαία απόσταση 10 μονάδων από τον αντίπαλό του για την πρωθυπουργία, ο ίδιος ο Κόρμπιν δεν αισθάνεται προκαταβολικά loser. Ούτε φαίνεται να χαλάει τη ζαχαρένια του - παρότι δεν τρώει ζάχαρη για ιατρικούς λογούς. Για τους υποστηρικτές του είναι ένας έμφυτα ενάρετος, ασκητικός και λιτοδίαιτος άνθρωπος, που ασκείται στο τρέξιμο, δεν έχει αυτοκίνητο και μετακινείται με ένα παλιό Raleigh ποδήλατο, πίνει σπανίως -άρα ποτέ του δεν έχει κατηγορηθεί ως «σοσιαλιστής της σαμπάνιας»- και σπανιότερα παρακολουθεί ματς της αγαπημένης του Αρσεναλ. Στην καθημερινότητά του διαβάζει και ξαναδιαβάζει ποιήματα του Δουβλινέζου νομπελίστα Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς και μυθιστορήματα του αντι-αποικιοκράτη Νιγηριανού συγγραφέα Τσινούα Ατσέμπε, ξαναβλέπει σε κάθε ευκαιρία τις αγαπημένες του ταινίες όλων των εποχών, την «Καζαμπλάνκα» και τον «Υπέροχο Γκάτσμπυ» του 1974 με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ενώ από τραγούδια προτιμάει να ψιθυρίζει το «Stand by Me», αλλά στη διασκευή του Τζον Λένον. Προφανώς, ως βαθιά αντιμοναρχικός, μετά δυσκολίας εκστομίζει τον στίχο «God Save the Queen» που περιέχεται στον βρετανικό εθνικό ύμνο, ενώ ενδυματολογικά εμφανίζεται με το σταθερό απόθεμα της ντουλάπας του, που παραπαίει ανάμεσα σε φορεσιές ανάλαφρου προσκοπικού εθελοντισμού και τραχιού σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Για πολλούς αυτή η ανεπηρέαστη από τη μόδα επιλογή ντυσίματος είναι μέρος της γοητείας του. Οταν το 2015 εκλέχτηκε ως αουτσάιντερ στην ηγεσία των Εργατικών, οπότε αναγκάστηκε να φορέσει γραβάτα, ένας επώνυμος ράφτης της Savile Row προσφέρθηκε να του κάνει δώρο ένα χειροποίητο κοστούμι στα μέτρα του. Το αρνήθηκε κατηγορηματικά, καθώς προτιμάει να ψωνίζει φτηνά στην υπαίθρια λαϊκή αγορά και ετοιματζίδικα ρούχα από το Marks & Spencer, επιβεβαιώνοντας τη φήμη του ως του βουλευτή με τα λιγότερα προσωπικά έξοδα στο Γουέστμινστερ ή αλλιώς στο Βρετανικό Κοινοβούλιο. Περιστασιακά ακόμη βγαίνει έξω, πάντα διακριτικά, αποφεύγοντας οποιαδήποτε έξοδο θα μπορούσε να θεωρηθεί κοσμική. Το πολύ να φτάσει για ένα χούμους ως το κουτούκι της Ιρακινής Γκάμπι στο West End, κοντά στην πλατεία Τραφάλγκαρ, όπου επί σχεδόν μισό αιώνα συμμετείχε, με μια ντουντούκα στο ένα χέρι και ένα πανό στο άλλο, σε αμέτρητες μαχητικές διαδηλώσεις και πορείες για κάθε «δίκαιο» αίτημα.
Στις διαδηλώσεις
Από μαθητής κιόλας κινητοποιήθηκε υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού, συνελήφθη αλλεπάλληλες φορές από την αστυνομία στις κινητοποιήσεις για την απεργία των ανθρακωρύχων και τις διαμαρτυρίες ενάντια στο Απαρτχάιντ. Πρωτοστάτησε ως πρόεδρος του συνασπισμού «Σταματήστε τον Πόλεμο» στο Ιράκ και υπήρξε δυναμικό μέλος της εκστρατείας αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και τον τερματισμό των ισραηλινών επιθέσεων στη Λωρίδα της Γάζας. Για την τελευταία του πρωτοβουλία, να εξισώσει ρητά τις ενέργειες του Ισραήλ στη Γάζα με εκείνες της ναζιστικής Γερμανίας στο Στάλινγκραντ και να αναφερθεί υποτιμητικά σε βουλευτή συνάδελφό του με εβραϊκές ρίζες ως «αξιότιμο μέλος του Τελ Αβίβ», χαράχθηκε μια βαθιά ουλή, αυτή του αντισημίτη, στο προοδευτικό προφίλ του ως υποψήφιου πρωθυπουργού που μάχεται και την ισλαμοφοβία.
Θα φανταζόταν κανείς ότι ένας τύπος σαν αυτόν (που στρατεύτηκε στα 17 του στις γραμμές των Εργατικών, εγκατέλειψε το σχολείο στα 18, έγινε χορτοφάγος στα 20 αφότου δούλεψε σε χοιροστάσιο, δεν σπούδασε σε πανεπιστήμιο και στα 21 του πήγε δύο χρόνια εθελοντής δάσκαλος στην Τζαμάικα, όπου άφησε πρώτη φορά μούσι και έκτοτε δεν το ξύρισε ποτέ) προέρχεται από την εργατική τάξη της χώρας του. Οπως και σε πολλά άλλα πράγματα πάνω του, εκτός από τις πεποιθήσεις και τις αξίες, τα φαινόμενα απατούν. Ο Κόρμπιν είναι γνήσιο τέκνο της ανώτερης μεσαίας τάξης και ως νεαρός έλαβε μια άψογη, κατά τα ειωθότα στον προνομιούχο κύκλο του, ανατροφή. Με το παιδικό ψευδώνυμο «Jelly», ο μικρότερος από τα τέσσερα αδέλφια του, όλα αγόρια, μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον βουκολικής ευδαιμονίας στη δυτική Αγγλία.
Από τα 7 του χρόνια ζούσε στο ειδυλλιακό Σροπσάιρ, σε ένα γεωργιανής αρχιτεκτονικής αρχοντικό του 17ου αιώνα με επτά υπνοδωμάτια. Με κόκκινα τούβλα, ξύλινη επένδυση, φορτωμένες με τόμους βιβλιοθήκες, δικό του τεράστιο κήπο με γκαζόν καθώς και στάβλο, που κάποτε αποτελούσε μέρος του αχανούς κτήματος του δούκα του Σάντερλαντ. Ο πατέρας του Ντέιβιντ ήταν ηλεκτρολόγος μηχανικός και η μητέρα του Ναόμι σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου τη δεκαετία του ’30, όταν οι γυναίκες δεν ήταν παρά ισχνή μειοψηφία μεταξύ των φοιτητών. Οι γονείς του ήταν ιδεαλιστές διανοούμενοι, ρομαντικοί φιλειρηνιστές που βίωσαν τους πολιτικούς σπασμούς του Μεσοπολέμου και θεωρούσαν τους εαυτούς τους κοινωνικούς μεταρρυθμιστές που αντιτάχθηκαν στην άνοδο του φασισμού στην Ισπανία του Φράνκο.
Η μητέρα του, καθηγήτρια Μαθηματικών, μετέδωσε την αγάπη και το ενδιαφέρον της για τη συμμετοχή στο κοινό καλό που άγγιζε τα όρια του ριζοσπαστικού ακτιβισμού στα παιδιά της και κατά κάποιον τρόπο συνεισέφερε στον σχηματισμό των πολιτικών τους πιστεύω. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αντριου και ο Πιρς, οι μεσαίοι αδελφοί του Τζέρεμι, έγιναν μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ ο νεότερος από τα αδέλφια, θεωρούμενος πιο μετριοπαθής, προσέγγισε τους Εργατικούς, των οποίων μέλη ήταν οι γονείς τους. Στα 16α γενέθλιά του του χάρισαν μια συλλογή από δοκίμια του Τζορτζ Οργουελ στα οποία ανακάλυψε τα πρώτα ίχνη αυτού που αργότερα θα συνιστούσε το ιδεολογικό του υπόβαθρο. Σχολείο πήγε σε ένα ιδιωτικό με ακριβά δίδακτρα, χωρίς να έχει ιδιαίτερα καλές επιδόσεις στα γράμματα. Είχε όμως τις αθλητικές επιτυχίες του στο ράγκμπι - όχι στο ποδόσφαιρο. Οι συμμαθητές του τον θυμούνται να έχει εξεγερσιακή διάθεση, να μισεί τον αυταρχισμό και την περιστασιακή βία και γι’ αυτό συχνά πυκνά αποσυρόταν σπίτι του όπου διάβαζε το αγαπημένο του μυθιστόρημα, τη «Μαντάμ Μποβαρί» του Γκιστάβ Φλομπέρ, όπου η πρωταγωνίστρια του βιβλίου προσπαθεί με κάθε τρόπο να ξεφύγει από τη βαρετή και άδεια επαρχιακή ζωή.
Στην Τζαμάικα
Ο ίδιος απέδρασε από το παρόμοιο περιβάλλον της ηρωίδας του Φλομπέρ πηγαίνοντας στην Τζαμάικα, η οποία μόλις είχε διαρρήξει τους δεσμούς με το αποικιακό παρελθόν της. Επέστρεψε στην Αγγλία μέσω της πολιτικά ταραγμένης εκείνα τα φεγγάρια Νότιας Αμερικής. Στις αρχές των 70s επισκέφθηκε πρώτα τη Βραζιλία, όπου συμμετείχε σε μια φοιτητική διαδήλωση στο Σάο Πάολο, μετά πήγε στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη και τέλος έφτασε στη Χιλή, όπου πήρε μέρος στην πορεία της Πρωτομαγιάς στο Σαντιάγκο επί κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Με πλούσια βιώματα από την παρατήρησή του στις πραγματικές κακουχίες της φτώχειας και με συγκινητικές εμπειρίες από τη διεθνή προλεταριακή δράση στο νοτιοαμερικανικό ημισφαίριο, γύρισε στο Λονδίνο όπου δούλεψε για τα εργατικά συνδικάτα. Παράτησε σύντομα ένα ιδιωτικό πολυτεχνείο στο οποίο γράφτηκε και αφοσιώθηκε στις ακτιβιστές πρωτοβουλίες. Βαθμιαία ανέπτυξε δεξιότητες στην οργάνωση διαδηλώσεων και σε μία από αυτές ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία της Χιλής γνώρισε την πρώτη του σύζυγο Τζέιν Τσάπμαν, μετέπειτα καθηγήτρια Επικοινωνιών στο Πανεπιστήμιο Λίνκολν. Εζησαν πέντε χρόνια μαζί έως ότου η σχέση τους φθάρηκε σχεδόν αναπόφευκτα. Ο Τζέρεμι, πού τον έχανες, πού τον έβρισκες, βρισκόταν ολημερίς σε διαδηλώσεις, πορείες, συσκέψεις, μαθήματα προπαγάνδας. Γύριζε κατάκοπος στο σπίτι με τα χέρια και το παντελόνι γεμάτο μελανές στάμπες από τις εκτυπώσεις προκηρύξεων σε πολύγραφο, για να μοιραστεί με τη γυναίκα του, αργά το βράδυ πια, μια κονσέρβα κρύα φασόλια. Φημολογούνταν ακόμη ότι τότε διατηρούσε εξωσυζυγικές σχέσεις με την Νταϊάν Αμποτ, τη μετέπειτα πρώτη μαύρη γυναίκα με τζαμαϊκανές ρίζες βουλευτή της χώρας με το Εργατικό Κόμμα. Χώρια που τα καλοκαίρια συνήθιζε να ταξιδεύει με μοτοσικλέτα στις τότε σοσιαλιστικές χώρες του ανατολικού μπλοκ, για να κάνει διακοπές σε «συντροφικά» κάμπινγκ με σκηνή και sleeping bag. Ετσι όμως όριζε εκείνες τις εποχές η θρυλική του λιτότητα, που λίγο απείχε από την εμμονή, και τα επαναστατικά του καθήκοντα που τον πυροδοτούσαν όσο λίγους στο κόμμα του, σε βαθμό που στραγγάλιζε εργαλειακά και το διεθνιστικό του όραμα.
Περιφέρεια υπερ-πλουσίων
Ηταν από τους λίγους που εσωκομματικά αντιτάχθηκαν το 1975 στην προσεγγιστική ένταξη της Βρετανίας με την Ε.Ε. και από τότε κρατάει η αντιπαράθεσή του με τους μετέπειτα αστραφτερούς, υποτίθεται συμβιβαστικούς, φιλοευρωπαίους καριερίστες των Εργατικών σαν τον Τόνι Μπλερ και τον Γκόρντον Μπράουν, οι οποίοι ηγήθηκαν του κόμματος και έγιναν πρωθυπουργοί. Ο ίδιος με τα πολλά κατάφερε το 1983 να γίνει βουλευτής του βόρειου Ισλινγκτον, ενός προνομιακού προαστίου του Λονδίνου με τα μοναδικής αρχιτεκτονικής μεγάλα βικτωριανά σπίτια με θέα στο Highbury Fields, το πάρκο αναψυχής με γήπεδα τένις και πισίνες κοντά στο γήπεδο «Emirates» της Αρσεναλ. Για τον πυρήνα των αξιών του ήταν μάλλον έκπληξη ένας ακαταπόνητος υπερασπιστής των φτωχών να γίνει βουλευτής μιας περιφέρειας υπερ-πλουσίων. Αλλά στον Τζέρεμι άρεσαν οι εκπλήξεις - έστω και με τον πιο μακάβριο τρόπο. Εναν χρόνο μετά την εκλογή του, ένα ξενοδοχείο του Μπράιτον, όπου η τότε πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ και τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου διέμεναν εν όψει του συνεδρίου των Συντηρητικών, ανατινάχθηκε από τρομοκράτες του IRA και πέντε άνθρωποι σκοτώθηκαν. Δύο εβδομάδες αργότερα, ο νέος βουλευτής Κόρμπιν κάλεσε δύο εθελοντές μαχητές του IRA για τσάι στη Βουλή των Κοινοτήτων.
Σύσσωμο το πολιτικό μωσαϊκό φρίκαρε, αλλά ο ίδιος, απτόητος, διεμήνυσε ότι προτεραιότητά του ήταν η συνέχιση των διαβουλεύσεων ώστε να εξασφαλιστεί η ειρήνη στη Βόρεια Ιρλανδία. Και αμετανόητος για ό,τι θεωρήθηκε τουλάχιστον ολίσθημα, συνέχισε τις τακτικές συναντήσεις με τον Τζέρι Ανταμς και τον Μάρτιν ΜακΓκίνες, τους δύο ηγέτες του Σιν Φέιν, της πολιτικής πτέρυγας του IRA.
Το 1987, ο Κόρμπιν παντρεύτηκε τη Χιλιανή εξόριστη Κλαούντια, κόρη του γνωστού διπλωμάτη Ρικάρντο Μπρακίτα. Γνωρίστηκαν όταν αυτή ήταν ήδη παντρεμένη, όταν όμως έμεινε έγκυος από τον Αγγλο εραστή της έσπευσε να πάρει διαζύγιο και να παντρευτεί τον εξέχοντα backbencher, από τις πίσω σειρές των βουλευτών των Εργατικών στη Βουλή. Περιθωριακός ξεπεριθωριακός, ο Κόρμπιν ως βουλευτής έκανε ντόρο με τις εξεγερσιακές παρεμβάσεις του κατά των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Σερβία και αργότερα την εμπλοκή της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας στο Κοσσυφοπέδιο. Προσυπέγραψε με αυτό τον τρόπο τα σενάρια μιας σχολής αντιιμπεριαλιστής σκέψης εντός των Εργατικών και θεμελίωνε το αριστερό του προφίλ διά πάσα ζήτηση. Με τη νέα του σύζυγο έζησαν μαζί αρμονικά επί μία ντουζίνα χρόνια και απέκτησαν τρία αγόρια, τον Σεμπάστιαν, τον Μπέντζαμιν και τον Τόμας, έως ότου ήπια και συναινετικά η συμβίωσή τους έληξε. Οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι η βασική αιτία του χωρισμού τους ήταν η επιθυμία της συζύγου τα παιδιά να σπουδάσουν σε βασιλικά κολέγια της Αυτής Μεγαλειότητας, πράγμα που ο ασυμβίβαστος με οτιδήποτε υπενθύμιζε γαλαζοαίματη αύρα Τζέρεμι αρνήθηκε κατηγορηματικά.
Μόνος με τη Λάουρα
Προσηλωμένος στις ιδέες του, απορροφήθηκε μετά το διαζύγιο στα πολιτικά του καθήκοντα δημιουργώντας σταδιακά μια δράκα υποστηρικτών που εμπνεύστηκαν από την προσωπική ακεραιότητα και την ειλικρινή ακτιβιστική του δράση. Αφού έμεινε για καιρό μόνος, παντρεύτηκε πάλι το 2013 τη σημερινή, κατά 20 χρόνια νεότερή του σύζυγο, τη Μεξικάνη Λάουρα Αλβάρες, πρώην τραπεζίτη και νυν εισαγωγέα καφέ και ιδιοκτήτρια της εταιρείας Cafe Mam. Γνωρίστηκαν το 1999 σε μια ομάδα υποστήριξης της Λατινικής Αμερικής και συνήψαν μια σχέση εξ αποστάσεως, έως ότου τέλεσαν το μυστήριο του γάμου τους στην πατρίδα της χαμηλών τόνων νύφης. Μετακόμισε έκτοτε στο Λονδίνο και τακτοποιήθηκαν σε ένα σπίτι αξίας 1 εκατ. λιρών στο κομψό Ισλινγκτον, όπου περνούσαν τα βαρετά βράδια τους βλέποντας τη βρετανική σαπουνόπερα «East Enders» και τρώγοντας βιολογικά προϊόντα που καλλιεργούσαν στο κήπο τους. Υπό μία έννοια, η Λάουρα έφερε, έστω καθυστερημένα, την απρόοπτη πολιτική τύχη που ενδόμυχα ανέμενε υπομονετικά μια ζωή ο Κόρμπιν.
Εκτός από το ότι τελειοποίησε μαζί της τα ισπανικά του, που πρωτομίλησε με την προηγούμενη σύζυγό του ώστε να διαβάζει στο πρωτότυπο λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, εκλέχθηκε και αρχηγός των Εργατικών μετά την παραίτηση του Εντ Μίλιμπαντ. Το αν θα συνεχιστεί αυτή η υπέροχη καλοτυχία του και σε αυτές τις εκλογές, εξαρτάται από τη θέληση των ψηφοφόρων. Ο ίδιος μάλλον μόχθησε για να φανεί πιο μεγάλος από την τύχη που του επιφυλασσόταν, αλλά μόνο οι πιο ένθερμοι θαυμαστές του προσδοκούν ότι θα είναι ο μελλοντικός ηγέτης της Μεγάλης Βρετανίας. Στην ατζέντα της πολιτικής, ωστόσο, πάντα καιροφυλακτεί το αναπάντεχο. Το σοκαριστικό για τον ίδιο πάντως θα είναι να κληθεί να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις μιας Βρετανίας που βρίσκεται βουτηγμένη σε βαθιά κρίση με πιθανές συνταγματικές συνέπειες και να διαπιστώσει ξαφνικά ότι ο ριζοσπαστισμός του χθες που πρεσβεύει είναι ο συντηρητισμός του σήμερα.
anatakti
έφαγε τις διαδηλώσεις με το κουτάλι ελπίζει στην έκπληξη των εκλογών της Πέμπτης σε μια Βρετανία που βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στο τέλμα του Brexit
Αριστερά, μονίμως αναμαλλιασμένος με τις απείθαρχες ξανθές σαν στάχυα τούφες, ο 55χρονος πρωθυπουργός των Tories Μπόρις Τζόνσον με σιέλ πουκάμισο και μπλε πουά λαιμοδέτη απέπνεε επιδεικτικά την τερατώδη φιλοδοξία ενός εγωπαθούς αριστοκράτη. Δεξιά, ο αρχηγός του Εργατικού Κόμματος, ο 70χρονος Τζέρεμι Κόρμπιν, με τριμαρισμένο λευκό μούσι, γυαλιά μυωπίας και κατακόκκινη γραβάτα αντικατόπτριζε τη φιγούρα ενός παλιού δογματικού ριζοσπάστη που η επιτυχία τον επισκέφθηκε μάλλον πολύ αργά στη ζωή του. Και οι δύο απέναντι στο ζωντανό ακροατήριο επιδόθηκαν σε δημαγωγία και οπορτουνισμό, αψηφώντας την πραγματικότητα ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Ωστόσο, το φάντασμα του Brexit, που περιφερόταν ενοχλητικά τόσο στο στούντιο όσο και σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, δεν κατάφερε να αγγίξει τον πυρήνα της ιδιοσυγκρασίας ούτε του ενός ούτε του άλλου. Αντιμετώπισαν οχυρωμένοι στα επιχειρήματά τους τον μεγαλύτερο βάλτο στον οποίο έχει παγιδευτεί η χώρα από τότε που η Βρετανική Αυτοκρατορία κατάργησε εν μέσω χάους τη δουλεία στη δεκαετία του 1830. Στο κοινό, πάντως, της μικρής οθόνης φάνηκε ότι ο φουριόζος Μπόρις σαν να νιώθει άνετα στη λάσπη, στη μούχλα και την υγρασία του εγχώριου βάλτου εφόσον αυτός μπορεί να αποδίδει κέρδη εκτός Ευρώπης. Πάντα με την προϋπόθεση ότι ο ίδιος θα τον προσπερνά χωρίς να λερωθεί καβάλα στο άλογο της εξουσίας.
Αντίθετα, ο παγίως ασαφής Τζέρεμι έμοιαζε σαν να θέλει να αντικαταστήσει τις καλαμιώνες και τα βούρλα του έλους με μια κοινόχρηστη δημόσια πισίνα ξέχειλη από στάσιμα νερά και με ελεύθερη είσοδο σε όλους τους απομακρυσμένους από την Ευρώπη κατοίκους της χώρας. Να στραγγίξει το τέλμα δεν φάνηκε διατεθειμένος κανείς τους. Εξάλλου, ο ένας προσεκτικά διά της σιωπής και ο άλλος απροκάλυπτα διά της φωνακλάδικης φασαρίας αντιτάχθηκαν εξίσου στο ευρωπαϊκό εγχείρημα. Για τους πιο πολιτικά ψαγμένους, άλλωστε, η μοναδική διαφορά τους εντοπίζεται στις μύχιες προθέσεις τους. Ο μεν αρχηγός των Εργατικών φαίνεται να πιστεύει ότι στην εκτός Ευρώπης Βρετανία είναι ευκολότερο να οικοδομηθεί ένας κρατικός σοσιαλισμός σε μία μόνη χώρα. Στη δε αντίπερα όχθη των Συντηρητικών, είναι διάχυτη η εντύπωση ότι ο καπιταλισμός σε ένα απομονωμένο από οικονομικούς εισβολείς μικρό κράτος είναι πιο αποδοτικά διαχειρίσιμος. Προφανώς για να υποκαταστήσει περήφανα την άλλοτε αίγλη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η οποία βαθμιαία γλίστρησε από τη χούφτα της μνήμης και θρυμματίστηκε.
Καλλιεργεί κολοκύθες
Προς το τέλος της τηλεμαχίας η δημοσιογράφος-παρουσιάστρια για να χαλαρώσει την ένταση ζήτησε με μπόλικο βρετανικό φλέγμα από τους δύο πολιτικούς αντιπάλους να χαρίσουν ο ένας στο άλλον από ένα χριστουγεννιάτικο δώρο, μια και αυτές οι εκλογές ορίστηκαν για πρώτη φορά κοντά στις γιορτές μετά από σχεδόν έναν αιώνα. Πιο προετοιμασμένος ο Κόρμπιν, προσφέρθηκε να δωρίσει ένα αντίτυπο της «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας» του Καρόλου Ντίκενς, προκειμένου ο πρωθυπουργός να καταλάβει πόσο επικίνδυνος ήταν ο τσιγκούνης Εμπενίζερ Σκρουτζ. Ο αμήχανος Τζόνσον πρόσφερε, αφού το σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή, ένα βάζο μαρμελάδα Danson. Eνα χαλαρά μισοστραβωμένο χαμόγελο σε στυλ Μπαγκς Μπάνι, λόγω των άνισων κοπτήρων της οδοντοστοιχίας του, απλώθηκε στο πρόσωπο του χορτοφάγου Κόρμπιν, ο οποίος παρασκευάζει ερασιτεχνικά τις δικές του μαρμελάδες, με φρούτα από το περιβολάκι του σπιτιού του, φτιάχνει το δικό του ψωμί και κέικ, τα οποία διανέμει γενναιόδωρα σε γείτονες και λίγους φίλους. Ακόμη, καλλιεργεί με συνέπεια λάχανα και κολοκύθες παράλληλα με το φύτεμα λεβάντας και αγριοτριανταφυλλιάς, όταν δεν ασκεί το χόμπι του, που είναι η φωτογράφηση καλυμμάτων των φρεατίων, τα γνωστά καπάκια των υπονόμων. Ως δεινόσαυρος της επαρχιακής αριστερής διανόησης της Αγγλίας, με περιβαλλοντικές ευαισθησίες και οικολογικές αναφορές, ο Κόρμπιν έχει μάλλον ορίσει την ατομική του παραγωγή βιολογικών προϊόντων ως ανάχωμα, ενδεχομένως και καταφύγιο, σε έναν άδικο γεμάτο ανισότητες κόσμο, για τον οποίο πιστεύει ότι κυριαρχείται ασύδοτα από την εγγενή διαφθορά της άρχουσας τάξης. Για τους αντιπάλους του διακρίνεται από αυτό το κόλλημα της οιονεί μαρξιστικής σχολής σκέψης, που ανακαλύπτει παντού καπιταλιστικές συνωμοσίες.
Οι «Κορμπινίστας»
Παρότι ενσαρκώνει ένα μάλλον αλλόκοτο υβρίδιο της μετακομμουνιστικής Αριστεράς, με διαχρονική αφοσίωση στο σοσιαλιστικό κίνημα, την παγίως ανυποχώρητη αντι-ιμπεριαλιστική στάση και τη σταθερή υπεράσπιση κάθε δικαιώματος των μειονοτήτων, η πολιτική του βρήκε απήχηση σε μερίδα νεότερων ανθρώπων που ριζοσπαστικοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής λιτότητας. Χάρη στο ρεύμα των «Κορμπινίστας» που αναπτύχθηκε και την ελπιδοφόρα αναβίωση των σχετικά παρωχημένων ιδεών του πέτυχε μία σημαντική ανατροπή στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές. Μετέτρεψε το -20% των Εργατικών από τους Συντηρητικούς σε μόνο -2%, αφήνοντας τους Τόρηδες με μία προβληματική πλειοψηφία που στοίχειωνε έκτοτε τη βρετανική πολιτική σκηνή. Ο παλιός ακτιβιστής φάνταζε πλέον ως μια ελκυστική εναλλακτική λύση στη νεοφιλελεύθερη συναίνεση. Ομως, πάνω που κέρδιζε τη συμπάθεια σημαντικής μερίδας του εκλογικού σώματος ως μια προσιτά συγκρατημένη και ψύχραιμη φωνή -απέναντι στους βερμπαλισμούς και τις παλινωδίες των Τόρηδων στις διαπραγματεύσεις με τις Βρυξέλλες για το Brexit- φούντωσε ο μέχρι τότε καταλαγιασμένος επαναστατικός του αναβρασμός.
Οι διακηρυγμένες ανοιχτές συμπάθειές του για τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ, τον IRA, τα καθεστώτα του Ιράν, της Βενεζουέλας και της Κούβας τον έβαζαν σε μια τροχιά ουτοπίας. Επιπλέον, ο σκεπτικισμός του για το ΝΑΤΟ και ο ανεπιφύλακτος αντιαμερικανισμός του όχι μόνο κατά του Τραμπ, αλλά και προηγουμένως εναντίον της εξωτερικής πολιτικής του Ομπάμα τον περιέγραφαν ανάγλυφα αποσπασμένο από το έδαφος στο οποίο ασκούνται σχεδόν με τον νόμο τις βαρύτητας οι δυνάμεις της οικονομίας. Οταν πλέον ο Κόρμπιν κατέληξε να αμφισβητήσει το ορθόδοξο δόγμα ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι εγγενώς ανώτερος από τον κρατικό, προαναγγέλλοντας μια σειρά εθνικοποιήσεων, αρκετοί από τους πρόθυμους ψηφοφόρους του που παρέβλεπαν τις όποιες ιδεολογικές του ατέλειες άρχισαν να επανεκτιμούν τη θετική πρόθεσή τους απέναντί του.
Το ίδιο επιφυλακτικοί είναι και οι εσωκομματικοί επικριτές του, για τους οποίους ο Κόρμπιν μετουσιώνει μια παρηκμασμένη καρικατούρα της «μουσάτης Αριστεράς» που επιθυμεί να αναβιώσει τους εσωστρεφείς αγώνες της δεκαετίας του ’80, όταν οι Εργατικοί πρόκριναν την ιδεολογική καθαρότητα πάνω από τη νίκη τους στις εκλογές. Σημείο των καιρών ότι ακόμη και η παραδοσιακή βίβλος των Εργατικών, το περιοδικό «New Statesman», απέσυρε την υποστήριξή του σε αυτές τις εκλογές, κρίνοντας τον Κόρμπιν ακατάλληλο για πρωθυπουργό. Πόσο μάλλον όταν δεν συντονίζεται στο ίδιο μήκος κύματος με τους πιο ακραίους ομοϊδεάτες του από τη στιγμή που έχει υποτάξει τις τολμηρές έως εξωγήινες προτάσεις του σε μια σχεδόν ληθαργική προεκλογική εκστρατεία τύπου χλιαρής πορείας συνταξιούχων. Ακόμη και το πρόγραμμά του (δημιουργία κρατικής φαρμακευτικής εταιρείας, όχι δίδακτρα στα πανεπιστήμια, συμμετοχή των εργαζομένων στη μετοχική σύνθεση των ιδιωτικών επιχειρήσεων, εθνικοποίηση των ευρυζωνικών συνδέσεων, των σιδηροδρόμων και των εταιρειών ύδρευσης και τέλος κατάργηση της μοναρχίας) φαντάζει στερεοτυπικά ανέφικτο. Και πιο παλιό από τον τάφο του Καρλ Μαρξ στο κοιμητήριο του Χάγκεϊτ.
Γέιτς και «Καζαμπλάνκα»
Οσο και αν οι τρέχουσες προεκλογικές δημοσκοπήσεις τον φέρνουν σε αισθητά μεγάλη ποσοστιαία απόσταση 10 μονάδων από τον αντίπαλό του για την πρωθυπουργία, ο ίδιος ο Κόρμπιν δεν αισθάνεται προκαταβολικά loser. Ούτε φαίνεται να χαλάει τη ζαχαρένια του - παρότι δεν τρώει ζάχαρη για ιατρικούς λογούς. Για τους υποστηρικτές του είναι ένας έμφυτα ενάρετος, ασκητικός και λιτοδίαιτος άνθρωπος, που ασκείται στο τρέξιμο, δεν έχει αυτοκίνητο και μετακινείται με ένα παλιό Raleigh ποδήλατο, πίνει σπανίως -άρα ποτέ του δεν έχει κατηγορηθεί ως «σοσιαλιστής της σαμπάνιας»- και σπανιότερα παρακολουθεί ματς της αγαπημένης του Αρσεναλ. Στην καθημερινότητά του διαβάζει και ξαναδιαβάζει ποιήματα του Δουβλινέζου νομπελίστα Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς και μυθιστορήματα του αντι-αποικιοκράτη Νιγηριανού συγγραφέα Τσινούα Ατσέμπε, ξαναβλέπει σε κάθε ευκαιρία τις αγαπημένες του ταινίες όλων των εποχών, την «Καζαμπλάνκα» και τον «Υπέροχο Γκάτσμπυ» του 1974 με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ενώ από τραγούδια προτιμάει να ψιθυρίζει το «Stand by Me», αλλά στη διασκευή του Τζον Λένον. Προφανώς, ως βαθιά αντιμοναρχικός, μετά δυσκολίας εκστομίζει τον στίχο «God Save the Queen» που περιέχεται στον βρετανικό εθνικό ύμνο, ενώ ενδυματολογικά εμφανίζεται με το σταθερό απόθεμα της ντουλάπας του, που παραπαίει ανάμεσα σε φορεσιές ανάλαφρου προσκοπικού εθελοντισμού και τραχιού σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Για πολλούς αυτή η ανεπηρέαστη από τη μόδα επιλογή ντυσίματος είναι μέρος της γοητείας του. Οταν το 2015 εκλέχτηκε ως αουτσάιντερ στην ηγεσία των Εργατικών, οπότε αναγκάστηκε να φορέσει γραβάτα, ένας επώνυμος ράφτης της Savile Row προσφέρθηκε να του κάνει δώρο ένα χειροποίητο κοστούμι στα μέτρα του. Το αρνήθηκε κατηγορηματικά, καθώς προτιμάει να ψωνίζει φτηνά στην υπαίθρια λαϊκή αγορά και ετοιματζίδικα ρούχα από το Marks & Spencer, επιβεβαιώνοντας τη φήμη του ως του βουλευτή με τα λιγότερα προσωπικά έξοδα στο Γουέστμινστερ ή αλλιώς στο Βρετανικό Κοινοβούλιο. Περιστασιακά ακόμη βγαίνει έξω, πάντα διακριτικά, αποφεύγοντας οποιαδήποτε έξοδο θα μπορούσε να θεωρηθεί κοσμική. Το πολύ να φτάσει για ένα χούμους ως το κουτούκι της Ιρακινής Γκάμπι στο West End, κοντά στην πλατεία Τραφάλγκαρ, όπου επί σχεδόν μισό αιώνα συμμετείχε, με μια ντουντούκα στο ένα χέρι και ένα πανό στο άλλο, σε αμέτρητες μαχητικές διαδηλώσεις και πορείες για κάθε «δίκαιο» αίτημα.
Στις διαδηλώσεις
Από μαθητής κιόλας κινητοποιήθηκε υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού, συνελήφθη αλλεπάλληλες φορές από την αστυνομία στις κινητοποιήσεις για την απεργία των ανθρακωρύχων και τις διαμαρτυρίες ενάντια στο Απαρτχάιντ. Πρωτοστάτησε ως πρόεδρος του συνασπισμού «Σταματήστε τον Πόλεμο» στο Ιράκ και υπήρξε δυναμικό μέλος της εκστρατείας αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και τον τερματισμό των ισραηλινών επιθέσεων στη Λωρίδα της Γάζας. Για την τελευταία του πρωτοβουλία, να εξισώσει ρητά τις ενέργειες του Ισραήλ στη Γάζα με εκείνες της ναζιστικής Γερμανίας στο Στάλινγκραντ και να αναφερθεί υποτιμητικά σε βουλευτή συνάδελφό του με εβραϊκές ρίζες ως «αξιότιμο μέλος του Τελ Αβίβ», χαράχθηκε μια βαθιά ουλή, αυτή του αντισημίτη, στο προοδευτικό προφίλ του ως υποψήφιου πρωθυπουργού που μάχεται και την ισλαμοφοβία.
Θα φανταζόταν κανείς ότι ένας τύπος σαν αυτόν (που στρατεύτηκε στα 17 του στις γραμμές των Εργατικών, εγκατέλειψε το σχολείο στα 18, έγινε χορτοφάγος στα 20 αφότου δούλεψε σε χοιροστάσιο, δεν σπούδασε σε πανεπιστήμιο και στα 21 του πήγε δύο χρόνια εθελοντής δάσκαλος στην Τζαμάικα, όπου άφησε πρώτη φορά μούσι και έκτοτε δεν το ξύρισε ποτέ) προέρχεται από την εργατική τάξη της χώρας του. Οπως και σε πολλά άλλα πράγματα πάνω του, εκτός από τις πεποιθήσεις και τις αξίες, τα φαινόμενα απατούν. Ο Κόρμπιν είναι γνήσιο τέκνο της ανώτερης μεσαίας τάξης και ως νεαρός έλαβε μια άψογη, κατά τα ειωθότα στον προνομιούχο κύκλο του, ανατροφή. Με το παιδικό ψευδώνυμο «Jelly», ο μικρότερος από τα τέσσερα αδέλφια του, όλα αγόρια, μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον βουκολικής ευδαιμονίας στη δυτική Αγγλία.
Από τα 7 του χρόνια ζούσε στο ειδυλλιακό Σροπσάιρ, σε ένα γεωργιανής αρχιτεκτονικής αρχοντικό του 17ου αιώνα με επτά υπνοδωμάτια. Με κόκκινα τούβλα, ξύλινη επένδυση, φορτωμένες με τόμους βιβλιοθήκες, δικό του τεράστιο κήπο με γκαζόν καθώς και στάβλο, που κάποτε αποτελούσε μέρος του αχανούς κτήματος του δούκα του Σάντερλαντ. Ο πατέρας του Ντέιβιντ ήταν ηλεκτρολόγος μηχανικός και η μητέρα του Ναόμι σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου τη δεκαετία του ’30, όταν οι γυναίκες δεν ήταν παρά ισχνή μειοψηφία μεταξύ των φοιτητών. Οι γονείς του ήταν ιδεαλιστές διανοούμενοι, ρομαντικοί φιλειρηνιστές που βίωσαν τους πολιτικούς σπασμούς του Μεσοπολέμου και θεωρούσαν τους εαυτούς τους κοινωνικούς μεταρρυθμιστές που αντιτάχθηκαν στην άνοδο του φασισμού στην Ισπανία του Φράνκο.
Η μητέρα του, καθηγήτρια Μαθηματικών, μετέδωσε την αγάπη και το ενδιαφέρον της για τη συμμετοχή στο κοινό καλό που άγγιζε τα όρια του ριζοσπαστικού ακτιβισμού στα παιδιά της και κατά κάποιον τρόπο συνεισέφερε στον σχηματισμό των πολιτικών τους πιστεύω. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αντριου και ο Πιρς, οι μεσαίοι αδελφοί του Τζέρεμι, έγιναν μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ ο νεότερος από τα αδέλφια, θεωρούμενος πιο μετριοπαθής, προσέγγισε τους Εργατικούς, των οποίων μέλη ήταν οι γονείς τους. Στα 16α γενέθλιά του του χάρισαν μια συλλογή από δοκίμια του Τζορτζ Οργουελ στα οποία ανακάλυψε τα πρώτα ίχνη αυτού που αργότερα θα συνιστούσε το ιδεολογικό του υπόβαθρο. Σχολείο πήγε σε ένα ιδιωτικό με ακριβά δίδακτρα, χωρίς να έχει ιδιαίτερα καλές επιδόσεις στα γράμματα. Είχε όμως τις αθλητικές επιτυχίες του στο ράγκμπι - όχι στο ποδόσφαιρο. Οι συμμαθητές του τον θυμούνται να έχει εξεγερσιακή διάθεση, να μισεί τον αυταρχισμό και την περιστασιακή βία και γι’ αυτό συχνά πυκνά αποσυρόταν σπίτι του όπου διάβαζε το αγαπημένο του μυθιστόρημα, τη «Μαντάμ Μποβαρί» του Γκιστάβ Φλομπέρ, όπου η πρωταγωνίστρια του βιβλίου προσπαθεί με κάθε τρόπο να ξεφύγει από τη βαρετή και άδεια επαρχιακή ζωή.
Στην Τζαμάικα
Ο ίδιος απέδρασε από το παρόμοιο περιβάλλον της ηρωίδας του Φλομπέρ πηγαίνοντας στην Τζαμάικα, η οποία μόλις είχε διαρρήξει τους δεσμούς με το αποικιακό παρελθόν της. Επέστρεψε στην Αγγλία μέσω της πολιτικά ταραγμένης εκείνα τα φεγγάρια Νότιας Αμερικής. Στις αρχές των 70s επισκέφθηκε πρώτα τη Βραζιλία, όπου συμμετείχε σε μια φοιτητική διαδήλωση στο Σάο Πάολο, μετά πήγε στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη και τέλος έφτασε στη Χιλή, όπου πήρε μέρος στην πορεία της Πρωτομαγιάς στο Σαντιάγκο επί κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Με πλούσια βιώματα από την παρατήρησή του στις πραγματικές κακουχίες της φτώχειας και με συγκινητικές εμπειρίες από τη διεθνή προλεταριακή δράση στο νοτιοαμερικανικό ημισφαίριο, γύρισε στο Λονδίνο όπου δούλεψε για τα εργατικά συνδικάτα. Παράτησε σύντομα ένα ιδιωτικό πολυτεχνείο στο οποίο γράφτηκε και αφοσιώθηκε στις ακτιβιστές πρωτοβουλίες. Βαθμιαία ανέπτυξε δεξιότητες στην οργάνωση διαδηλώσεων και σε μία από αυτές ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία της Χιλής γνώρισε την πρώτη του σύζυγο Τζέιν Τσάπμαν, μετέπειτα καθηγήτρια Επικοινωνιών στο Πανεπιστήμιο Λίνκολν. Εζησαν πέντε χρόνια μαζί έως ότου η σχέση τους φθάρηκε σχεδόν αναπόφευκτα. Ο Τζέρεμι, πού τον έχανες, πού τον έβρισκες, βρισκόταν ολημερίς σε διαδηλώσεις, πορείες, συσκέψεις, μαθήματα προπαγάνδας. Γύριζε κατάκοπος στο σπίτι με τα χέρια και το παντελόνι γεμάτο μελανές στάμπες από τις εκτυπώσεις προκηρύξεων σε πολύγραφο, για να μοιραστεί με τη γυναίκα του, αργά το βράδυ πια, μια κονσέρβα κρύα φασόλια. Φημολογούνταν ακόμη ότι τότε διατηρούσε εξωσυζυγικές σχέσεις με την Νταϊάν Αμποτ, τη μετέπειτα πρώτη μαύρη γυναίκα με τζαμαϊκανές ρίζες βουλευτή της χώρας με το Εργατικό Κόμμα. Χώρια που τα καλοκαίρια συνήθιζε να ταξιδεύει με μοτοσικλέτα στις τότε σοσιαλιστικές χώρες του ανατολικού μπλοκ, για να κάνει διακοπές σε «συντροφικά» κάμπινγκ με σκηνή και sleeping bag. Ετσι όμως όριζε εκείνες τις εποχές η θρυλική του λιτότητα, που λίγο απείχε από την εμμονή, και τα επαναστατικά του καθήκοντα που τον πυροδοτούσαν όσο λίγους στο κόμμα του, σε βαθμό που στραγγάλιζε εργαλειακά και το διεθνιστικό του όραμα.
Περιφέρεια υπερ-πλουσίων
Ηταν από τους λίγους που εσωκομματικά αντιτάχθηκαν το 1975 στην προσεγγιστική ένταξη της Βρετανίας με την Ε.Ε. και από τότε κρατάει η αντιπαράθεσή του με τους μετέπειτα αστραφτερούς, υποτίθεται συμβιβαστικούς, φιλοευρωπαίους καριερίστες των Εργατικών σαν τον Τόνι Μπλερ και τον Γκόρντον Μπράουν, οι οποίοι ηγήθηκαν του κόμματος και έγιναν πρωθυπουργοί. Ο ίδιος με τα πολλά κατάφερε το 1983 να γίνει βουλευτής του βόρειου Ισλινγκτον, ενός προνομιακού προαστίου του Λονδίνου με τα μοναδικής αρχιτεκτονικής μεγάλα βικτωριανά σπίτια με θέα στο Highbury Fields, το πάρκο αναψυχής με γήπεδα τένις και πισίνες κοντά στο γήπεδο «Emirates» της Αρσεναλ. Για τον πυρήνα των αξιών του ήταν μάλλον έκπληξη ένας ακαταπόνητος υπερασπιστής των φτωχών να γίνει βουλευτής μιας περιφέρειας υπερ-πλουσίων. Αλλά στον Τζέρεμι άρεσαν οι εκπλήξεις - έστω και με τον πιο μακάβριο τρόπο. Εναν χρόνο μετά την εκλογή του, ένα ξενοδοχείο του Μπράιτον, όπου η τότε πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ και τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου διέμεναν εν όψει του συνεδρίου των Συντηρητικών, ανατινάχθηκε από τρομοκράτες του IRA και πέντε άνθρωποι σκοτώθηκαν. Δύο εβδομάδες αργότερα, ο νέος βουλευτής Κόρμπιν κάλεσε δύο εθελοντές μαχητές του IRA για τσάι στη Βουλή των Κοινοτήτων.
Σύσσωμο το πολιτικό μωσαϊκό φρίκαρε, αλλά ο ίδιος, απτόητος, διεμήνυσε ότι προτεραιότητά του ήταν η συνέχιση των διαβουλεύσεων ώστε να εξασφαλιστεί η ειρήνη στη Βόρεια Ιρλανδία. Και αμετανόητος για ό,τι θεωρήθηκε τουλάχιστον ολίσθημα, συνέχισε τις τακτικές συναντήσεις με τον Τζέρι Ανταμς και τον Μάρτιν ΜακΓκίνες, τους δύο ηγέτες του Σιν Φέιν, της πολιτικής πτέρυγας του IRA.
Το 1987, ο Κόρμπιν παντρεύτηκε τη Χιλιανή εξόριστη Κλαούντια, κόρη του γνωστού διπλωμάτη Ρικάρντο Μπρακίτα. Γνωρίστηκαν όταν αυτή ήταν ήδη παντρεμένη, όταν όμως έμεινε έγκυος από τον Αγγλο εραστή της έσπευσε να πάρει διαζύγιο και να παντρευτεί τον εξέχοντα backbencher, από τις πίσω σειρές των βουλευτών των Εργατικών στη Βουλή. Περιθωριακός ξεπεριθωριακός, ο Κόρμπιν ως βουλευτής έκανε ντόρο με τις εξεγερσιακές παρεμβάσεις του κατά των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Σερβία και αργότερα την εμπλοκή της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας στο Κοσσυφοπέδιο. Προσυπέγραψε με αυτό τον τρόπο τα σενάρια μιας σχολής αντιιμπεριαλιστής σκέψης εντός των Εργατικών και θεμελίωνε το αριστερό του προφίλ διά πάσα ζήτηση. Με τη νέα του σύζυγο έζησαν μαζί αρμονικά επί μία ντουζίνα χρόνια και απέκτησαν τρία αγόρια, τον Σεμπάστιαν, τον Μπέντζαμιν και τον Τόμας, έως ότου ήπια και συναινετικά η συμβίωσή τους έληξε. Οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι η βασική αιτία του χωρισμού τους ήταν η επιθυμία της συζύγου τα παιδιά να σπουδάσουν σε βασιλικά κολέγια της Αυτής Μεγαλειότητας, πράγμα που ο ασυμβίβαστος με οτιδήποτε υπενθύμιζε γαλαζοαίματη αύρα Τζέρεμι αρνήθηκε κατηγορηματικά.
Μόνος με τη Λάουρα
Προσηλωμένος στις ιδέες του, απορροφήθηκε μετά το διαζύγιο στα πολιτικά του καθήκοντα δημιουργώντας σταδιακά μια δράκα υποστηρικτών που εμπνεύστηκαν από την προσωπική ακεραιότητα και την ειλικρινή ακτιβιστική του δράση. Αφού έμεινε για καιρό μόνος, παντρεύτηκε πάλι το 2013 τη σημερινή, κατά 20 χρόνια νεότερή του σύζυγο, τη Μεξικάνη Λάουρα Αλβάρες, πρώην τραπεζίτη και νυν εισαγωγέα καφέ και ιδιοκτήτρια της εταιρείας Cafe Mam. Γνωρίστηκαν το 1999 σε μια ομάδα υποστήριξης της Λατινικής Αμερικής και συνήψαν μια σχέση εξ αποστάσεως, έως ότου τέλεσαν το μυστήριο του γάμου τους στην πατρίδα της χαμηλών τόνων νύφης. Μετακόμισε έκτοτε στο Λονδίνο και τακτοποιήθηκαν σε ένα σπίτι αξίας 1 εκατ. λιρών στο κομψό Ισλινγκτον, όπου περνούσαν τα βαρετά βράδια τους βλέποντας τη βρετανική σαπουνόπερα «East Enders» και τρώγοντας βιολογικά προϊόντα που καλλιεργούσαν στο κήπο τους. Υπό μία έννοια, η Λάουρα έφερε, έστω καθυστερημένα, την απρόοπτη πολιτική τύχη που ενδόμυχα ανέμενε υπομονετικά μια ζωή ο Κόρμπιν.
Εκτός από το ότι τελειοποίησε μαζί της τα ισπανικά του, που πρωτομίλησε με την προηγούμενη σύζυγό του ώστε να διαβάζει στο πρωτότυπο λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, εκλέχθηκε και αρχηγός των Εργατικών μετά την παραίτηση του Εντ Μίλιμπαντ. Το αν θα συνεχιστεί αυτή η υπέροχη καλοτυχία του και σε αυτές τις εκλογές, εξαρτάται από τη θέληση των ψηφοφόρων. Ο ίδιος μάλλον μόχθησε για να φανεί πιο μεγάλος από την τύχη που του επιφυλασσόταν, αλλά μόνο οι πιο ένθερμοι θαυμαστές του προσδοκούν ότι θα είναι ο μελλοντικός ηγέτης της Μεγάλης Βρετανίας. Στην ατζέντα της πολιτικής, ωστόσο, πάντα καιροφυλακτεί το αναπάντεχο. Το σοκαριστικό για τον ίδιο πάντως θα είναι να κληθεί να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις μιας Βρετανίας που βρίσκεται βουτηγμένη σε βαθιά κρίση με πιθανές συνταγματικές συνέπειες και να διαπιστώσει ξαφνικά ότι ο ριζοσπαστισμός του χθες που πρεσβεύει είναι ο συντηρητισμός του σήμερα.
anatakti
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
