2019-12-11 11:35:12
«Το χειμώνα παγώναμε, η θερμοκρασία μέσα ήταν στο μείον. Καμιά φορά καίγαμε, για να κρατάμε ζεστά τα χέρια μου», αποκάλυψε η ολυμπιονίκης της σκοποβολής Η Ολυμπιονίκης της σκοποβολής Άννα Κορακάκη, λίγους μήνες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκιο μιλά για την προετοιμασία της, για τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο τον Αύγουστο του 2016 αλλά και για τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες έκανε προπονήσεις όλα αυτά τα χρόνια σε παράγκες. Η εικόνα της τον Αύγουστο του 2016 τότε που σε ηλικία 20 ετών αγκάλιασε τον πατέρα και προπονητή της, όταν κατέκτησε την κορυφή στην Ολυμπιάδα του Ρίο Ντε Τζανέιρο, ντυμένη στα εθνικά χρώματα ήταν αρκετή για να συγκινήσει κάθε Έλληνα. Η Άννα Κορακάκη είναι η υπεύθυνη που οι Έλληνες στήνονται, κάθε φορά που αγωνίζεται, μπροστά από την τηλεόραση για να δουν σκοποβολή. Και το έργο αυτό κρατά από εκείνον τον Αύγουστο του 2016. Σκληρή προπόνηση, πόνος, κλάμα, αλλά και χρυσά μετάλλια Ολυμπιάδας, παγκόσμια πρωταθλήματα και απίστευτα παγκόσμια ρεκόρ είναι οι λέξεις που συνοδεύουν την 23χρονη.
«Κοντεύουν να περάσουν τέσσερα χρόνια από το χρυσό μετάλλιο της Ολυμπιάδας και φτάνουν οι επόμενοι Ολυμπιακοί για το Τόκιο και δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες έδειχνα ψύχραιμη αλλά είχα πολύ άγχος .Θυμάμαι ότι πριν το τελικό αγώνα έτρεμα από το άγχος και δεν μπορούσα να πιω ούτε νερό. Όταν κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο κλαίγαμε μαζί με τον πατέρα μου. Θυμάμαι τον πατέρα μου να κλαίει από χαρά και υπερηφάνεια. Όταν έριξα την τελευταία βολή και κέρδισα το μετάλλιο, μετά έπεσα στην αγκαλιά του πατέρα μου αλλά και στις αγκαλιές όλων των υπολοίπων της ελληνικής αποστολής και του κόσμου. Ο πρώτος άνθρωπος που μίλησα στην Ελλάδα μετά από αυτή τη μεγάλη επιτυχία ήταν η μητέρα μου.
«Το μικρόβιο της σκοποβολής, μου το έβαλε ο πατέρας μου»
Γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1996 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στην Δράμα. Το Ολυμπιακό μετάλλιο ήταν ένα όνειρο για την ίδια σχεδόν από την πρώτη ημέρα που έπιασε στα χέρια της όπλο σκοποβολής. Αυτό συνέβη στα 12 της χρόνια, όταν με παρότρυνση του πατέρα της, Τάσου Κορακάκη, μεταπήδησε από τα αθλήματα του στίβου στα οποία είχε επικεντρώσει το ενδιαφέρον της έως τότε. Η αφορμή για την στροφή αυτή στην αθλητική σταδιοδρομία της Άννας ήταν ένας τραυματισμός στα πόδια. Έως τότε η σκοποβολή, παρόλο που ήταν το άθλημα στο οποίο είχε επιδοθεί με μεγάλη επιτυχία ο πατέρας της, δεν προκαλούσε στην Άννα κανένα ενδιαφέρον. Ωστόσο, αμέσως μόλις δοκίμασε να «ρίξει», με το αεροβόλο, το έμφυτο ταλέντο της στο άθλημα εκδηλώθηκε και ήταν τόσο έντονο, ώστε ο Τάσος Κορακάκης προέβλεψε ότι η κόρη του θα είναι Ολυμπιονίκης το 2016.
«Το μικρόβιο της σκοποβολής, μου το έβαλε ο πατέρας μου. Ήταν αθλητής της σκοποβολής, ήταν στην εθνική ομάδα πάρα πολλά χρόνια και πραγματικά δεν ξέρω τι διέκρινε σε εμένα. Μόλις σταμάτησα το στίβο το «εκμεταλλεύτηκε» και μου είπε να πάω στο σκοπευτήριο να δοκιμάσω. Στην αρχή δεν με ενθουσίασε η ιδέα αλλά ο πατέρας μου συνέχιζε να με παροτρύνει να το δοκιμάσω. Μου είχε πει: «Άννα, έλα δοκίμασε κι αν δεν σου αρέσει μην το ξανακάνεις». Δεν είχα να χάσω τίποτα και έτσι, λοιπόν τα 20 λεπτά έγιναν μια ώρα, δυο ώρες και τώρα κλείνω 12χρονια ακολουθώντας το άθλημα αυτό. Ο πατέρας μου, μου κόλλησε το μικρόβιο».
Ήταν μόλις 14 ετών όταν έκανε το διεθνές της ντεμπούτο και ήδη από την πρώτη της συμμετοχή σε αγώνα εκτός Ελλάδας κατάφερε να διακριθεί, κατακτώντας την 8η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα σκοποβολής, στο Μόναχο. Το 2011 ήταν 2η στο Ευρωπαϊκό, ενώ το 2014 έφυγε με το χρυσό μετάλλιο από τη διοργάνωση. Ταυτόχρονα, ήταν δεύτερη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Από το 2011 είναι Πανελλήνια Πρωταθλήτρια στα 10 μέτρα αεροβόλου πιστολιού και στα 25 μέτρα πυροβόλων όπλων, κάτι που έχει καταφέρει επί 8 συνεχόμενες χρονιές. Μάλιστα, πριν λίγες μέρες η Άννα επέστρεψε στην Ελλάδα από την Κίνα κερδίζοντας το ασημένιο μετάλλιο στον τελικό των παγκοσμίων κυπέλλων.
«Έκανα προπόνηση σε ένα χώρο με ποντίκια και έκαιγα στόχους για να ζεστάνω τα χέρια μου»
Η Άννα Κορακάκη ήταν καλεσμένη και στην εκπομπή «Μεσάνυχτα» όπου μίλησε για τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες έκανε προπονήσεις όλα αυτά τα χρόνια.
«Οι συνθήκες προετοιμασίας πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν άθλιες. Όταν ξεκίνησα οι συνθήκες στα σκοπευτήρια ήταν πάρα πολύ κακές αλλά και μετά το Ρίο μπορώ να πω .Ωστόσο, θέλω να χρησιμοποιώ τη δική μου ιστορία και θέλω να έχει μόνο θετικό πρόσημο μπροστά γιατί θέλω να εμπνευστούν πάρα πολλά παιδιά και να πιστέψουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν ανεξαρτήτων συνθηκών.
Θυμάμαι τον εαυτό μου στο σκοπευτήριο στη Δράμα, να παγώνω, να βγαίνουν τα ποντίκια αλλά δεν με ένοιαζε πραγματικά. Ήθελα να είμαι εγώ, ο πάγκος μου κι ο στόχος μου απέναντι. Θυμάμαι ότι για να ζεσταθούμε καίγαμε στα βαρέλια χρησιμοποιημένους στόχους και ξύλα. Είχε πάρα πολύ υγρασία ο χώρος μέσα κι ότι καίγαμε έβγαζε πολύ μαύρο καπνό. Ανοίγαμε την πόρτα για να φύγει ο καπνός και έμπαινε όλο το κρύο μέσα. Μετά πηγαίναμε στο αμάξι και ανοίγαμε το καλοριφέρ για να ζεσταθούμε μισή ώρα και μετά πηγαίναμε πάλι στο σκοπευτήριο για να συνεχίσουμε. Δεν εγκατέλειψα ποτέ γιατί έλεγα στον εαυτό μου: «αυτό έχεις και με αυτό θα πορευτείς.
Μετά την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Ρίο και πριν την κατάκτηση του χρυσού κατεδαφίστηκε το πρώην σκοπευτήριό μου. Ο πατέρας μου, τότε φρόντισε να μην μάθω τίποτα για αυτό το θέμα πριν τον αγώνα γιατί θα στεναχωριόμουν και θα με επηρέαζε αρνητικά όλο αυτό. Το έμαθα αργότερα , μετά τη νίκη μου. Το κράτος, δυστυχώς δεν εξασφαλίζει τους Ολυμπιονίκες και είναι πολύ λυπηρό αυτό».
anatakti
«Κοντεύουν να περάσουν τέσσερα χρόνια από το χρυσό μετάλλιο της Ολυμπιάδας και φτάνουν οι επόμενοι Ολυμπιακοί για το Τόκιο και δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες έδειχνα ψύχραιμη αλλά είχα πολύ άγχος .Θυμάμαι ότι πριν το τελικό αγώνα έτρεμα από το άγχος και δεν μπορούσα να πιω ούτε νερό. Όταν κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο κλαίγαμε μαζί με τον πατέρα μου. Θυμάμαι τον πατέρα μου να κλαίει από χαρά και υπερηφάνεια. Όταν έριξα την τελευταία βολή και κέρδισα το μετάλλιο, μετά έπεσα στην αγκαλιά του πατέρα μου αλλά και στις αγκαλιές όλων των υπολοίπων της ελληνικής αποστολής και του κόσμου. Ο πρώτος άνθρωπος που μίλησα στην Ελλάδα μετά από αυτή τη μεγάλη επιτυχία ήταν η μητέρα μου.
«Το μικρόβιο της σκοποβολής, μου το έβαλε ο πατέρας μου»
Γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1996 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στην Δράμα. Το Ολυμπιακό μετάλλιο ήταν ένα όνειρο για την ίδια σχεδόν από την πρώτη ημέρα που έπιασε στα χέρια της όπλο σκοποβολής. Αυτό συνέβη στα 12 της χρόνια, όταν με παρότρυνση του πατέρα της, Τάσου Κορακάκη, μεταπήδησε από τα αθλήματα του στίβου στα οποία είχε επικεντρώσει το ενδιαφέρον της έως τότε. Η αφορμή για την στροφή αυτή στην αθλητική σταδιοδρομία της Άννας ήταν ένας τραυματισμός στα πόδια. Έως τότε η σκοποβολή, παρόλο που ήταν το άθλημα στο οποίο είχε επιδοθεί με μεγάλη επιτυχία ο πατέρας της, δεν προκαλούσε στην Άννα κανένα ενδιαφέρον. Ωστόσο, αμέσως μόλις δοκίμασε να «ρίξει», με το αεροβόλο, το έμφυτο ταλέντο της στο άθλημα εκδηλώθηκε και ήταν τόσο έντονο, ώστε ο Τάσος Κορακάκης προέβλεψε ότι η κόρη του θα είναι Ολυμπιονίκης το 2016.
«Το μικρόβιο της σκοποβολής, μου το έβαλε ο πατέρας μου. Ήταν αθλητής της σκοποβολής, ήταν στην εθνική ομάδα πάρα πολλά χρόνια και πραγματικά δεν ξέρω τι διέκρινε σε εμένα. Μόλις σταμάτησα το στίβο το «εκμεταλλεύτηκε» και μου είπε να πάω στο σκοπευτήριο να δοκιμάσω. Στην αρχή δεν με ενθουσίασε η ιδέα αλλά ο πατέρας μου συνέχιζε να με παροτρύνει να το δοκιμάσω. Μου είχε πει: «Άννα, έλα δοκίμασε κι αν δεν σου αρέσει μην το ξανακάνεις». Δεν είχα να χάσω τίποτα και έτσι, λοιπόν τα 20 λεπτά έγιναν μια ώρα, δυο ώρες και τώρα κλείνω 12χρονια ακολουθώντας το άθλημα αυτό. Ο πατέρας μου, μου κόλλησε το μικρόβιο».
Ήταν μόλις 14 ετών όταν έκανε το διεθνές της ντεμπούτο και ήδη από την πρώτη της συμμετοχή σε αγώνα εκτός Ελλάδας κατάφερε να διακριθεί, κατακτώντας την 8η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα σκοποβολής, στο Μόναχο. Το 2011 ήταν 2η στο Ευρωπαϊκό, ενώ το 2014 έφυγε με το χρυσό μετάλλιο από τη διοργάνωση. Ταυτόχρονα, ήταν δεύτερη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Από το 2011 είναι Πανελλήνια Πρωταθλήτρια στα 10 μέτρα αεροβόλου πιστολιού και στα 25 μέτρα πυροβόλων όπλων, κάτι που έχει καταφέρει επί 8 συνεχόμενες χρονιές. Μάλιστα, πριν λίγες μέρες η Άννα επέστρεψε στην Ελλάδα από την Κίνα κερδίζοντας το ασημένιο μετάλλιο στον τελικό των παγκοσμίων κυπέλλων.
«Έκανα προπόνηση σε ένα χώρο με ποντίκια και έκαιγα στόχους για να ζεστάνω τα χέρια μου»
Η Άννα Κορακάκη ήταν καλεσμένη και στην εκπομπή «Μεσάνυχτα» όπου μίλησε για τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες έκανε προπονήσεις όλα αυτά τα χρόνια.
«Οι συνθήκες προετοιμασίας πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν άθλιες. Όταν ξεκίνησα οι συνθήκες στα σκοπευτήρια ήταν πάρα πολύ κακές αλλά και μετά το Ρίο μπορώ να πω .Ωστόσο, θέλω να χρησιμοποιώ τη δική μου ιστορία και θέλω να έχει μόνο θετικό πρόσημο μπροστά γιατί θέλω να εμπνευστούν πάρα πολλά παιδιά και να πιστέψουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν ανεξαρτήτων συνθηκών.
Θυμάμαι τον εαυτό μου στο σκοπευτήριο στη Δράμα, να παγώνω, να βγαίνουν τα ποντίκια αλλά δεν με ένοιαζε πραγματικά. Ήθελα να είμαι εγώ, ο πάγκος μου κι ο στόχος μου απέναντι. Θυμάμαι ότι για να ζεσταθούμε καίγαμε στα βαρέλια χρησιμοποιημένους στόχους και ξύλα. Είχε πάρα πολύ υγρασία ο χώρος μέσα κι ότι καίγαμε έβγαζε πολύ μαύρο καπνό. Ανοίγαμε την πόρτα για να φύγει ο καπνός και έμπαινε όλο το κρύο μέσα. Μετά πηγαίναμε στο αμάξι και ανοίγαμε το καλοριφέρ για να ζεσταθούμε μισή ώρα και μετά πηγαίναμε πάλι στο σκοπευτήριο για να συνεχίσουμε. Δεν εγκατέλειψα ποτέ γιατί έλεγα στον εαυτό μου: «αυτό έχεις και με αυτό θα πορευτείς.
Μετά την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Ρίο και πριν την κατάκτηση του χρυσού κατεδαφίστηκε το πρώην σκοπευτήριό μου. Ο πατέρας μου, τότε φρόντισε να μην μάθω τίποτα για αυτό το θέμα πριν τον αγώνα γιατί θα στεναχωριόμουν και θα με επηρέαζε αρνητικά όλο αυτό. Το έμαθα αργότερα , μετά τη νίκη μου. Το κράτος, δυστυχώς δεν εξασφαλίζει τους Ολυμπιονίκες και είναι πολύ λυπηρό αυτό».
anatakti
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η ιταλοκρατία στα Δωδεκάνησα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
