2019-12-28 07:50:34
Το κείμενο που ακολουθεί το έγραψε ο Γιώργος Τράγκας μετά την επίσκεψή του πριν μερικές ώρες στην Βοστόνη όπου νοσηλεύεται ο Παναγιώτης Ραφαήλ.
Στη ζωή μου και στην καριέρα μου λοξοδρόμησα πολλές φορές. Υπάρχουν οι άγγελοι και οι δαίμονες που σε τραβάνε πότε από εδώ και πότε από εκεί.
Όταν αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος σκεφτόμουν ότι θα προσφέρω στην κοινωνία. Καθοδόν είδα και έζησα τη ζούγκλα της πολιτικής και την άγρια συμπεριφορά του είδους που ονομάζεται homo sapiens. Υπάρχουν στιγμές που σε κάνουν να ντρέπεσαι. Υπήρχαν στιγμές που ντράπηκα για αυτά που έβλεπα μέσα από τη δουλειά μου. Υπήρξαν ώρες που ένιωσα υπερήφανος για το σινάφι μου. Εδώ που τα λέμε όσα και αν κερδίσεις σε μια πλούσια σε επωνυμία και λεφτά και περιπέτειες ζωή δεν ανταλλάσσονται με μια στιγμή μεγάλης χαράς και ψυχικής ανάτασης για κάτι που έκανες. Είναι αυτό που θυμάται πάντα αυτός που έσυρε και έσωσε κάποιον τραυματία στον πόλεμο. Είναι αυτό που νιώθεις όταν λυτρώνεις έναν αδελφό σου, ένα συνάνθρωπό σου από την αρρώστια και το θάνατο.
Τέσσερις ώρες κρατάει η διαδρομή με το αυτοκίνητο από τη Νέα Υόρκη στη Βοστόνη, στην περιοχή της Μασαχουσέτης. Διασχίζοντας την πολιτεία του Κονέντικατ σκεφτόμουν την ιστορία του Παναγιώτη Ραφαήλ. Ένα βαριά άρρωστο παιδάκι που τώρα θεραπεύεται γρήγορα. Κάποτε, αυτός ο μικρούλης με τα πλούσια μαλλιά θα μάθει πως λειτούργησε το κράτος που γεννήθηκε και πως φέρθηκαν οι πολίτες της κοινωνίας του. Οι πολιτικοί και οι γιατροί του τόπου του του είπαν ότι δεν έχει σωτηρία. Οι συμπολίτες του πίστεψαν ότι αυτό το παιδάκι δικαιούται να σωθεί, όσο ακριβή και αν είναι η θεραπεία. Και συγκέντρωσαν ένα τεράστιο ποσό για να μπορέσει να κάνει αυτή τη μοναδική θεραπεία στη Βοστόνη.
Αυτό το ελληνόπουλο που γεννήθηκε στα πέτρινα χρόνια του μνημονίου απέδειξε πόσες χιλιάδες δολοφονίες έκαναν αυτοί που έφεραν και ψήφισαν το μνημόνιο στην Ελλάδα. Αυτό το μικρό ελληνόπουλο ταυτόχρονα ήταν το μήνυμα του 2019. Ο ήρωας του 2019. Που έκανε ήρωα έναν ολόκληρο λαό, που απέδειξε ότι δεν είμαστε καναπεδάτοι. Δεν είμαστε παθητικοποιημένοι. Δεν έχει αποτεφρωθεί η ψυχή μας, η καρδιά μας, η ανθρωπιά μας. Ένα παιδάκι που έπασχε από νωτιαία μυϊκή ατροφία, που του είπαν ότι θα μείνει παράλυτο και θα πεθάνει, σήκωσε όρθιο έναν ολόκληρο λαό.
Παρά τα δόλια τεχνάσματα, παρά το φαρισαϊσμό της εποχής. Παρά το παρασκήνιο που ήθελε για την περίπτωσή του φιμωμένους τους μεγάλους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ. Οι γονείς του, ο πατέρας υπάλληλος σε εταιρία και η μητέρα αναπληρώτρια δασκάλα, δύο άνθρωποι που μένουν στην περιφέρεια, έξω από τη Χαλκίδα έζησαν μέσα σε μερικές εβδομάδες, όλο το σύστημα αυτής της χώρας.
Σε μια τιτάνια προσπάθεια να συγκεντρώσουν χρήματα και να σώσουν το παιδί τους, έμαθαν και έζησαν τα πάντα. Πόση βρώμα και σκοπιμότητα έχει η πολιτική. Σε πόσους υπονόμους κατευθύνονται τα σκοτεινά νερά των τηλεοπτικών καναλιών. Είδαν τις παγωμένες πλάτες μεγάλων και επώνυμων δημοσιογράφων που κάθε μέρα φωνάζουν και προσπαθούν να αποδείξουν ότι αγωνίζονται για τα συμφέροντα των συμπολιτών τους. Όλοι με εντολές από το υπουργείο και άλλα κυβερνητικά κέντρα τους έκλειναν τις πόρτες και δεν τους έδιναν βήμα για να μιλήσουν. Και μόνο όταν φάνηκε ότι όλη η Ελλάδα ήθελε να σώσει το παιδάκι, τότε άρχισαν να λένε κάτι στα προγράμματά τους. Τους έπαιρνε ο κόσμος και τους έβριζε. Έτσι υποχρεώθηκαν να δώσουν βήμα στον πατέρα.
Ο Σάμυ από το Εκουαδόρ, ο οδηγός του Uber που μας πήγε στη Βοστόνη ήταν ευχάριστος άνθρωπος και γνώστης πολλών πραγμάτων και του αμερικάνικου τρόπου ζωής. Μιλούσε ακατάπαυστα και μας ενημέρωνε για όσα βλέπαμε. Είχα μαζί μου τη Μαρία, το συνάδελφό μου και κουμπάρο μου Παντελή Ζήλο, την Ελένη Μπαλωμένου και φυσικά τον Αστερίξ.
Ο Σάμυ απέσπασε ελάχιστα την προσοχή μου. Πάλευα με τους δικούς μου δαίμονες. Αγωνιούσα να δω καλά το παιδάκι. Να διαπιστώσω ότι όλος αυτός ο αγώνας, όλη αυτή η κοινή προσπάθεια έπιασε τόπο. Δεν ήθελα να κερδίσουν οι δαίμονες που έλεγαν και προφήτευαν ότι ο Παναγιώτης – Ραφαήλ θα μείνει παράλυτος και θα φύγει σύντομα από τον κόσμο. Φοβόμουν τη στιγμή που θα δω το παιδάκι. Ήθελα να δω αυτά τα ματάκια να μου λένε ότι σε λίγο καιρό αυτή η ιστορία, αυτή η περίπτωση θα διαλύσει και άλλα τερατώδη ψέματα που έφερε το μνημόνιο στη ζωή μας.
Φτάσαμε στη Βοστόνη στις 12 το μεσημέρι και περίμενα λίγα λεπτά στη ρεσεψιόν της πολυκατοικίας να έρθει το παιδάκι μαζί με τους γονείς του από το νοσοκομείο. Οι Αμερικανοί γιατροί το ελέγχουν σχεδόν καθημερινά. Ανεβήκαμε στο διαμέρισμα που μένει προσωρινά η οικογένεια και αντικρίσαμε μια άπειρη αγάπη συγκεντρωμένη σε τρία δωμάτια. Χριστουγεννιάτικα δέντρα με στολίδια που έστειλαν από όλη την Αμερική και την Ελλάδα. Δεκάδες παιχνίδια και κάρτες με ευχές. Χριστουγεννιάτικα φωτάκια σε όλο το μεγάλο παράθυρο. Αγάπη για ένα τοσοδούλη που με κοίταζε με τα τεράστια πανέμορφα μάτια του και τις ανοιχτόχρωμες μπούκλες του.
Ήταν μοναδική στιγμή στη ζωή μου και στην καριέρα μου. Το είδα να κουνάει τα ποδαράκια του, τα χεράκια του, να στηρίζει το κορμάκι του και να σκύβει μπροστά για να πιεί νερό από τα χεράκια της μητέρας του. Μοναδική στιγμή. Ένιωσα ότι ο Ραφαήλ συνέτριβε τους δαίμονες μέσα μου. Οι δύο γονείς είναι γίγαντες. Και εσείς όλοι που με ακούτε ή με διαβάζετε σήμερα είστε υπέροχοι. Ξεπεράσατε έστω και μια φορά κάποιοι την κακία, τη νοσηρότητα και τις σκοπιμότητες των καιρών μας. Αποδείξατε στην πράξη ότι μπορείτε να ξεπεράσετε τα επιχειρήματα των πολιτικών και των οικονομολόγων για τις παράπλευρες απώλειες που πρέπει να έχει μια κοινωνία, όταν βυθίζεται σε οικονομική κρίση.
Εκεί σε αυτό το μικρό διαμέρισμα της Βοστόνης, έμαθα ότι η θεραπεία του Παναγιώτη – Ραφαήλ εξελίσσεται με γοργά βήματα. Ευτυχώς ο κόσμος συγκέντρωσε ένα τεράστιο ποσό, γύρω στα 3.800.000 ευρώ. Η συνολική θεραπεία θα φτάσει περίπου τα 2.800.000 ευρώ. Τελικά η διαπραγμάτευση κατέβασε κάπως το κόστος της πανάκριβης ένεσης. Ο Γιώργος Γλωσσιώτης και η Ρία, η μητέρα μπορούν να αφηγούνται επί ώρες όσα έζησαν και ζουν σε αυτό τον ατελείωτο μαραθώνιο προκειμένου να σώσουν τον Παναγιώτη – Ραφαήλ.
Άκουσαν δεκάδες φορές διάφορα επιχειρήματα και θεωρίες για το πώς πρέπει να πάρουν απόφαση ότι το παιδί τους έχει τραγική μοίρα και οπωσδήποτε θα καταλήξει. Άκουσαν ότι πρέπει να υπογράψουν χαρτί ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη να μεταφερθεί το παιδί στη Βοστόνη. Την ώρα που υπέγραφαν το ίδιο χαρτί κάθε εβδομάδα που πήγαιναν το παιδί στο νοσοκομείο Παίδων. Είναι αλήθεια ότι ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης ενδιαφέρθηκε για το παιδάκι. Μάλιστα ο πατέρας δεν είχε αντιληφθεί ότι τον έπαιρνε συνέχεια τηλέφωνο και κάποια στιγμή πήρε ένα SMS που έλεγε είμαι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και προσπαθώ να σας βρω στο τηλέφωνο, επικοινωνήστε μαζί μου. Επίσης επικοινώνησε μαζί του από το Μαξίμου, ο κος Δημητριάδης, ο οποίος του ανέφερε ότι τον αναζητεί ο πρωθυπουργός. Ο μόνος πολιτικός που τον πήρε αρκετές φορές στη Βοστόνη ήταν ο Αντώνης Σαμαράς.
Ο Παναγιώτης – Ραφαήλ θα παραμείνει άλλους δύο μήνες υπό την παρακολούθηση των γιατρών του νοσοκομείου Παίδων της Βοστόνης. Η θεραπεία δείχνει να είναι αποτελεσματική και ριζική. Ο μικρός κάνει παράλληλα φυσιοθεραπεία, κινεί τα άνω και τα κάτω άκρα του και – όπως και άλλα παιδιά στο νοσοκομείο – κάνει υποστηριζόμενος την πρώτη στρατούλα. Το βασικό είναι ότι στηρίζει μόνος του το κορμάκι του για αρκετή ώρα και μπορεί να κινεί τα μέλη του. Ο διακεκριμένος καθηγητής του Χάρβαρντ, ο κος Δάρρας, τον παρακολουθεί. Το εκπληκτικό – όπως μαθαίνω- είναι ότι αρκετοί αναζητούν από την ελληνική πολιτεία την ίδια διέξοδο και την ίδια θεραπεία. Ίσως θα έπρεπε η ελληνική πολιτεία, το αρμόδιο υπουργείο αντί να ραδιουργεί και να εκτίθεται, να παζαρέψει με διάφορες μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες, όπως η πολυσυζητημένη Novartis, να δίνουν καλύτερες τιμές, έτσι ώστε να σώζονται περισσότερα ελληνόπουλα.
Φάγαμε ελληνικό σουβλάκι και πίτες. Ο Παναγιώτης ήταν αγουροξυπνημένος. Πήρε ένα παιχνίδι με εναλλασσόμενα φώτα και άρχισε να παίζει. Ένιωσα μεγάλη χαρά, βλέποντας τα χεράκια του σταθερά, πολύ σταθερά, να πατάνε τα πλήκτρα που άλλαζαν τα φώτα. Μείναμε με την οικογένεια δύο ώρες. Βγήκαμε αναμνηστικές φωτογραφίες, αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε. Ευχηθήκαμε να γίνει εντελώς καλά ο Παναγιώτης και όλος ο κόσμος να έχει Υγεία. Επέστρεψα αργά το βράδυ στη Νέα Υόρκη. Βγαίνοντας από το Κονέκτικατ και μπαίνοντας στο Μπρονξ έβλεπα τους σκούρους όγκους των ψηλών κτιρίων και σκεφτόμουν την ιστορία του Ραφαήλ. Άγγελοι και δαίμονες. Ο θεός βέβαια αποφασίζει διαφορετικά.
Γιώργος Τράγκας
crashonline.gr
Στη ζωή μου και στην καριέρα μου λοξοδρόμησα πολλές φορές. Υπάρχουν οι άγγελοι και οι δαίμονες που σε τραβάνε πότε από εδώ και πότε από εκεί.
Όταν αποφάσισα να γίνω δημοσιογράφος σκεφτόμουν ότι θα προσφέρω στην κοινωνία. Καθοδόν είδα και έζησα τη ζούγκλα της πολιτικής και την άγρια συμπεριφορά του είδους που ονομάζεται homo sapiens. Υπάρχουν στιγμές που σε κάνουν να ντρέπεσαι. Υπήρχαν στιγμές που ντράπηκα για αυτά που έβλεπα μέσα από τη δουλειά μου. Υπήρξαν ώρες που ένιωσα υπερήφανος για το σινάφι μου. Εδώ που τα λέμε όσα και αν κερδίσεις σε μια πλούσια σε επωνυμία και λεφτά και περιπέτειες ζωή δεν ανταλλάσσονται με μια στιγμή μεγάλης χαράς και ψυχικής ανάτασης για κάτι που έκανες. Είναι αυτό που θυμάται πάντα αυτός που έσυρε και έσωσε κάποιον τραυματία στον πόλεμο. Είναι αυτό που νιώθεις όταν λυτρώνεις έναν αδελφό σου, ένα συνάνθρωπό σου από την αρρώστια και το θάνατο.
Τέσσερις ώρες κρατάει η διαδρομή με το αυτοκίνητο από τη Νέα Υόρκη στη Βοστόνη, στην περιοχή της Μασαχουσέτης. Διασχίζοντας την πολιτεία του Κονέντικατ σκεφτόμουν την ιστορία του Παναγιώτη Ραφαήλ. Ένα βαριά άρρωστο παιδάκι που τώρα θεραπεύεται γρήγορα. Κάποτε, αυτός ο μικρούλης με τα πλούσια μαλλιά θα μάθει πως λειτούργησε το κράτος που γεννήθηκε και πως φέρθηκαν οι πολίτες της κοινωνίας του. Οι πολιτικοί και οι γιατροί του τόπου του του είπαν ότι δεν έχει σωτηρία. Οι συμπολίτες του πίστεψαν ότι αυτό το παιδάκι δικαιούται να σωθεί, όσο ακριβή και αν είναι η θεραπεία. Και συγκέντρωσαν ένα τεράστιο ποσό για να μπορέσει να κάνει αυτή τη μοναδική θεραπεία στη Βοστόνη.
Αυτό το ελληνόπουλο που γεννήθηκε στα πέτρινα χρόνια του μνημονίου απέδειξε πόσες χιλιάδες δολοφονίες έκαναν αυτοί που έφεραν και ψήφισαν το μνημόνιο στην Ελλάδα. Αυτό το μικρό ελληνόπουλο ταυτόχρονα ήταν το μήνυμα του 2019. Ο ήρωας του 2019. Που έκανε ήρωα έναν ολόκληρο λαό, που απέδειξε ότι δεν είμαστε καναπεδάτοι. Δεν είμαστε παθητικοποιημένοι. Δεν έχει αποτεφρωθεί η ψυχή μας, η καρδιά μας, η ανθρωπιά μας. Ένα παιδάκι που έπασχε από νωτιαία μυϊκή ατροφία, που του είπαν ότι θα μείνει παράλυτο και θα πεθάνει, σήκωσε όρθιο έναν ολόκληρο λαό.
Παρά τα δόλια τεχνάσματα, παρά το φαρισαϊσμό της εποχής. Παρά το παρασκήνιο που ήθελε για την περίπτωσή του φιμωμένους τους μεγάλους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ. Οι γονείς του, ο πατέρας υπάλληλος σε εταιρία και η μητέρα αναπληρώτρια δασκάλα, δύο άνθρωποι που μένουν στην περιφέρεια, έξω από τη Χαλκίδα έζησαν μέσα σε μερικές εβδομάδες, όλο το σύστημα αυτής της χώρας.
Σε μια τιτάνια προσπάθεια να συγκεντρώσουν χρήματα και να σώσουν το παιδί τους, έμαθαν και έζησαν τα πάντα. Πόση βρώμα και σκοπιμότητα έχει η πολιτική. Σε πόσους υπονόμους κατευθύνονται τα σκοτεινά νερά των τηλεοπτικών καναλιών. Είδαν τις παγωμένες πλάτες μεγάλων και επώνυμων δημοσιογράφων που κάθε μέρα φωνάζουν και προσπαθούν να αποδείξουν ότι αγωνίζονται για τα συμφέροντα των συμπολιτών τους. Όλοι με εντολές από το υπουργείο και άλλα κυβερνητικά κέντρα τους έκλειναν τις πόρτες και δεν τους έδιναν βήμα για να μιλήσουν. Και μόνο όταν φάνηκε ότι όλη η Ελλάδα ήθελε να σώσει το παιδάκι, τότε άρχισαν να λένε κάτι στα προγράμματά τους. Τους έπαιρνε ο κόσμος και τους έβριζε. Έτσι υποχρεώθηκαν να δώσουν βήμα στον πατέρα.
Ο Σάμυ από το Εκουαδόρ, ο οδηγός του Uber που μας πήγε στη Βοστόνη ήταν ευχάριστος άνθρωπος και γνώστης πολλών πραγμάτων και του αμερικάνικου τρόπου ζωής. Μιλούσε ακατάπαυστα και μας ενημέρωνε για όσα βλέπαμε. Είχα μαζί μου τη Μαρία, το συνάδελφό μου και κουμπάρο μου Παντελή Ζήλο, την Ελένη Μπαλωμένου και φυσικά τον Αστερίξ.
Ο Σάμυ απέσπασε ελάχιστα την προσοχή μου. Πάλευα με τους δικούς μου δαίμονες. Αγωνιούσα να δω καλά το παιδάκι. Να διαπιστώσω ότι όλος αυτός ο αγώνας, όλη αυτή η κοινή προσπάθεια έπιασε τόπο. Δεν ήθελα να κερδίσουν οι δαίμονες που έλεγαν και προφήτευαν ότι ο Παναγιώτης – Ραφαήλ θα μείνει παράλυτος και θα φύγει σύντομα από τον κόσμο. Φοβόμουν τη στιγμή που θα δω το παιδάκι. Ήθελα να δω αυτά τα ματάκια να μου λένε ότι σε λίγο καιρό αυτή η ιστορία, αυτή η περίπτωση θα διαλύσει και άλλα τερατώδη ψέματα που έφερε το μνημόνιο στη ζωή μας.
Φτάσαμε στη Βοστόνη στις 12 το μεσημέρι και περίμενα λίγα λεπτά στη ρεσεψιόν της πολυκατοικίας να έρθει το παιδάκι μαζί με τους γονείς του από το νοσοκομείο. Οι Αμερικανοί γιατροί το ελέγχουν σχεδόν καθημερινά. Ανεβήκαμε στο διαμέρισμα που μένει προσωρινά η οικογένεια και αντικρίσαμε μια άπειρη αγάπη συγκεντρωμένη σε τρία δωμάτια. Χριστουγεννιάτικα δέντρα με στολίδια που έστειλαν από όλη την Αμερική και την Ελλάδα. Δεκάδες παιχνίδια και κάρτες με ευχές. Χριστουγεννιάτικα φωτάκια σε όλο το μεγάλο παράθυρο. Αγάπη για ένα τοσοδούλη που με κοίταζε με τα τεράστια πανέμορφα μάτια του και τις ανοιχτόχρωμες μπούκλες του.
Ήταν μοναδική στιγμή στη ζωή μου και στην καριέρα μου. Το είδα να κουνάει τα ποδαράκια του, τα χεράκια του, να στηρίζει το κορμάκι του και να σκύβει μπροστά για να πιεί νερό από τα χεράκια της μητέρας του. Μοναδική στιγμή. Ένιωσα ότι ο Ραφαήλ συνέτριβε τους δαίμονες μέσα μου. Οι δύο γονείς είναι γίγαντες. Και εσείς όλοι που με ακούτε ή με διαβάζετε σήμερα είστε υπέροχοι. Ξεπεράσατε έστω και μια φορά κάποιοι την κακία, τη νοσηρότητα και τις σκοπιμότητες των καιρών μας. Αποδείξατε στην πράξη ότι μπορείτε να ξεπεράσετε τα επιχειρήματα των πολιτικών και των οικονομολόγων για τις παράπλευρες απώλειες που πρέπει να έχει μια κοινωνία, όταν βυθίζεται σε οικονομική κρίση.
Εκεί σε αυτό το μικρό διαμέρισμα της Βοστόνης, έμαθα ότι η θεραπεία του Παναγιώτη – Ραφαήλ εξελίσσεται με γοργά βήματα. Ευτυχώς ο κόσμος συγκέντρωσε ένα τεράστιο ποσό, γύρω στα 3.800.000 ευρώ. Η συνολική θεραπεία θα φτάσει περίπου τα 2.800.000 ευρώ. Τελικά η διαπραγμάτευση κατέβασε κάπως το κόστος της πανάκριβης ένεσης. Ο Γιώργος Γλωσσιώτης και η Ρία, η μητέρα μπορούν να αφηγούνται επί ώρες όσα έζησαν και ζουν σε αυτό τον ατελείωτο μαραθώνιο προκειμένου να σώσουν τον Παναγιώτη – Ραφαήλ.
Άκουσαν δεκάδες φορές διάφορα επιχειρήματα και θεωρίες για το πώς πρέπει να πάρουν απόφαση ότι το παιδί τους έχει τραγική μοίρα και οπωσδήποτε θα καταλήξει. Άκουσαν ότι πρέπει να υπογράψουν χαρτί ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη να μεταφερθεί το παιδί στη Βοστόνη. Την ώρα που υπέγραφαν το ίδιο χαρτί κάθε εβδομάδα που πήγαιναν το παιδί στο νοσοκομείο Παίδων. Είναι αλήθεια ότι ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης ενδιαφέρθηκε για το παιδάκι. Μάλιστα ο πατέρας δεν είχε αντιληφθεί ότι τον έπαιρνε συνέχεια τηλέφωνο και κάποια στιγμή πήρε ένα SMS που έλεγε είμαι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και προσπαθώ να σας βρω στο τηλέφωνο, επικοινωνήστε μαζί μου. Επίσης επικοινώνησε μαζί του από το Μαξίμου, ο κος Δημητριάδης, ο οποίος του ανέφερε ότι τον αναζητεί ο πρωθυπουργός. Ο μόνος πολιτικός που τον πήρε αρκετές φορές στη Βοστόνη ήταν ο Αντώνης Σαμαράς.
Ο Παναγιώτης – Ραφαήλ θα παραμείνει άλλους δύο μήνες υπό την παρακολούθηση των γιατρών του νοσοκομείου Παίδων της Βοστόνης. Η θεραπεία δείχνει να είναι αποτελεσματική και ριζική. Ο μικρός κάνει παράλληλα φυσιοθεραπεία, κινεί τα άνω και τα κάτω άκρα του και – όπως και άλλα παιδιά στο νοσοκομείο – κάνει υποστηριζόμενος την πρώτη στρατούλα. Το βασικό είναι ότι στηρίζει μόνος του το κορμάκι του για αρκετή ώρα και μπορεί να κινεί τα μέλη του. Ο διακεκριμένος καθηγητής του Χάρβαρντ, ο κος Δάρρας, τον παρακολουθεί. Το εκπληκτικό – όπως μαθαίνω- είναι ότι αρκετοί αναζητούν από την ελληνική πολιτεία την ίδια διέξοδο και την ίδια θεραπεία. Ίσως θα έπρεπε η ελληνική πολιτεία, το αρμόδιο υπουργείο αντί να ραδιουργεί και να εκτίθεται, να παζαρέψει με διάφορες μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες, όπως η πολυσυζητημένη Novartis, να δίνουν καλύτερες τιμές, έτσι ώστε να σώζονται περισσότερα ελληνόπουλα.
Φάγαμε ελληνικό σουβλάκι και πίτες. Ο Παναγιώτης ήταν αγουροξυπνημένος. Πήρε ένα παιχνίδι με εναλλασσόμενα φώτα και άρχισε να παίζει. Ένιωσα μεγάλη χαρά, βλέποντας τα χεράκια του σταθερά, πολύ σταθερά, να πατάνε τα πλήκτρα που άλλαζαν τα φώτα. Μείναμε με την οικογένεια δύο ώρες. Βγήκαμε αναμνηστικές φωτογραφίες, αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε. Ευχηθήκαμε να γίνει εντελώς καλά ο Παναγιώτης και όλος ο κόσμος να έχει Υγεία. Επέστρεψα αργά το βράδυ στη Νέα Υόρκη. Βγαίνοντας από το Κονέκτικατ και μπαίνοντας στο Μπρονξ έβλεπα τους σκούρους όγκους των ψηλών κτιρίων και σκεφτόμουν την ιστορία του Ραφαήλ. Άγγελοι και δαίμονες. Ο θεός βέβαια αποφασίζει διαφορετικά.
Γιώργος Τράγκας
crashonline.gr
VIDEO
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο νόμος είναι καθαρός, χωρίς συναίνεση είναι βιασμός
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
