Τα κάλαντα, αν προσπαθήσετε να τα διαβάσετε και να τα κατανοήσετε με τη σειρά που λέγονται, δεν βγάζουν κανένα νόημα. Κι αυτό γιατί στην ουσία πρόκειται για ένα μπλέξιμο θρησκευτικών στίχων με στίχους κεκαλυμμένους ερωτικούς. Στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία τα κάλαντα ήταν ένας τρόπος να μπουν οι νεαροί στα σπίτια των κοριτσιών που τους ενδιέφεραν και να τους εξομολογηθούν τον έρωτά τους.
Κάθε δεύτερος στίχος αναφέρεται σε αυτές: ψηλή μου δεντρολιβανιά (ψηλή σαν δεντρολίβανο) / εκκλησιά με τ’ άγιο θόλος (με το καπέλο είσαι σαν εκκλησιά με τον τρούλο) / στη γη να περπατήσει και να μας καλοκαρδίσει (αν βγει να περπατήσει, θα ευφρανθούν οι καρδιές μας) / ζαχαροκάντιο ζυμωτή (είσαι σαν γλυκό ζυμωμένο, σαν ζαχαροκάντιο), κ.λπ.
Πάμε να δούμε όμως τι είναι ακριβώς το «ζαχαροκάντιο ζυμωτή» που λέγαμε στα κάλαντα μικροί χωρίς να γνωρίζουμε τη σημασία του:
Σύμφωνα με την παράδοση λοιπόν, το ζαχαροκάντιο ζυμωτή στην Πόλη από Χιώτες ζαχαροπλάστες, στην περιοχή του Γαλατά. Αρχικά αυτή η λευκή ζαχαρόπαστα, που βυθιζόταν στο κρύο νερό, είχε γεύση βανίλια και ήταν αγαπημένο «τραταμέντο» στα σπίτια και στα αριστοκρατικά γιαλί του Βοσπόρου.
Ακόμη και σήμερα, το παραδοσιακό κέρασμα στους επισκέπτες του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης είναι αυτό το γλυκό.
Αργότερα, οι Χιώτες της Πόλης, όταν βρέθηκαν πρόσφυγες στο νησί τους, πρόσθεσαν στη ζαχαρόπαστα τη μυρωδάτη μαστίχα.
ΠΗΓΗ
Let's block ads! (Why?)
ΠΗΓΗ
ΠΕΡΙΕΡΓΑ - STRANGE
periergaa
