2019-12-30 06:17:42
Ο αγιασμένος Άθωνας της Παναγίας μας συνεκκλησιαζόμενος εμμιμείται κι αυτός το Σωτήρα μας και Θεό και την Κοσμοσώτειρα Μητέρα Του και Μητέρα μας, στις διαδρομές της ιστορίας του. Ο Κύριος είναι “αυτάγαθος και πηγή αγαθότητος”, και η Παναγία μας κατά μετοχήν “πανάγαθος και πηγή αγαθότητος”. Ε, λοιπόν, και η ποιότητα της εν Χριστώ Αθωνικής ασκήσεως και ζωής, “κόσμου ούσα του ματαίου εκτός”, εκχέεται
προς τον συναθλούντα κόσμο της ταλαιπωρίας “αγαθοπρεπής”, ωσάν ισάριθμες κατά τους ενασκουμένους “πηγές αγαθότητος”, είτε μικρές και μικρότατες είτε μεγάλες και ξεχειλισμένες κατά μετοχήνΘεού.
Μια τέτοια “πηγή πλουταναδοσίας” που διαρκώς επληρούτο με τις δωρεές της θείας Χάριτος υπήρξε και παραμένει και θα παραμένει εις το διηνεκές ολολαμπής ο οσιωμένος Ησυχαστής Γέρων Ιωσήφ, πολυύμνητος “γενάρχης πνευματικός” αξιϋμνήτων μορφών της νεώτερης Αθωνικής πολιτείας. Εβίωσε εν πρώτοις το μυστήριο της τελείας υπακοής και το μετέδωσε ως υπόδειγμα μοναστικής ακεραιότητος στους άμεσους και τους έμμεσους μέχρι σήμερα μαθητές του
. Ενήθλησε διά βίου το δακρύρροον πρωτάθλημα της ολοτελούς καθαράς προσευχής και της τελείας καρδιακής αυτοπαραδόσεως στη θεία Πρόνοια, και το δίδαξε ως πρόκριμα ασκητικής βιοτής στους υποτακτικούς και τους αναρίθμητους μέχρι τώρα αναδεκτούς της παρακαταθήκης του. Αγάπησε εις τέλος τον Χριστόν και την Αειπάρθενον Παναγία μας με την σκληρή αυταπάρνηση του ησυχαστικού και εν πολλοίς εγκλείστου βίου του, προσευχόμενοςαμετεωρίστως και συλλαλών απαύστως με τον ζώντα Θεό, και εκδιδάσκων την αυτήν μονολόγιστη επικλητική κραυγή μετά δακρύων ως οδόν καθάρσεως-φωτισμού-θεώσεως στους καθυπείκοντας διδακτούς της ησυχαστικής του τελειώσεως.
Έλεγε και έγραφε ο άρτι κοιμηθείς Γέρων Εφραίμ ο Φιλοθείτης-Αριζονίτης ότι ο έγκλειστος Γέροντάς τους στην καθημερινή τους εξαγορευτική συνάντηση με μόνη μια ματιά του “έβλεπε όλη τους την κατάσταση”, πριν αρχίσουν την εξαγόρευση, και τους καθοδηγούσε ως εμπειρότατος και θεοφώτιστος Πατέρας στη λεπτότητα και την ακρίβεια, στην αποφασιστικότητα και την επιμονή και στους αναβαθμούς της πνευματικής πάλης προς εαυτούς και “προς τα πνευματικά της πονηρίας”. Χωρίς να πλατυλογεί περί τις οδούς της θείας Χάριτος, κι ας ήταν “πλήρης Πνεύματος Αγίου και ασκητικής σοφίας”, προνοητικά για να μην υπερφρονήσουν εκείνοι. Ήταν κυριολεκτικά λέοντας της πνευματικής νήψεως και ακλινούς ακεραιότητος, πραγματικά άγιος πατέρας και αποδεδειγμένα αλείπτης πρωταθλήσεως (όχι απλά αθλήσεως), άγρυπνο καθαρόν όμμα και προφητικότατο διακριτικό στόμα, νούς όλος θεαυγέστατος, καρδιά με ενθρονισμένο τον ζώντα Θεό, ψυχή αγνοτάτη και παρθενική, προσοικειωμένος στην Αειπάρθενο Κυρία μας Θεοτόκο. Δι᾽ όλου του βίου του.
Ένας άνθρωπος που σε τίποτε δεν λογάριαζε τον εαυτό του, νηστεύων ευαρέστως τω Θεώ δι᾽ όλου του “είναί” του, λατρεύων αδιακόπως και κατά πρόθεσιν ακόπως και ακορέστως τον μοναδικό Λατρευτό. Μια θεοειδής βαθεία καρδία, με εξαγνισμένο το σώμα και το πνεύμα που ευωδίαζαν αισθητά από την αγνότητα και την καρδιακή μονολόγιστη Ευχή, τόσο ώστε να επιποθούν οι συνασκητές του υποτακτικοί να καρπούνται εκείνην την ευωδία που απέπνεε το άπαυστα προσευχόμενο στόμα και η ασιγήτως λατρεύουσα ψυχή του.
Ήταν τόσο δυνατή η διά τον Χριστόν αυταπάρνησή του και ασυμβίβαστη η προς τον Χριστόν θεολατρευτική του αγάπη (ωσάν μανικού εραστή), ώστε να προσκλαίει συνεχώς προσευχόμενος και ολοέν καθαιρόμενος τελειότερα και επιποθώντας την κοινωνία του Χριστού αντί και της ελαχίστης εγκόσμιας παρακλήσεως. Εξέφραζε διά του βίου εκείνο που λέει η διαχρονική ασκητική διαπίστωση-προτροπή, την οποία συνήθως βλέπουμε στις εικόνες του οσίου Σάββα: «Ο αγαπών τον Θεόν καταφρονείτω των φθειρομένων και προτιμάτω την γνώσιν Αυτού»! Έτσι και ο Γερο-Ιωσήφ ο Ησυχαστής δεν δίσταζε να αρνείται ακόμη και την πλέον ευτελεστάτη εξασφάλιση. Αναφέρεται από τους άμεσους περιλάμπρους μαθητές του τους κεκοιμημένουςτώρα (παπα-Χαράλαμπο Διονυσιάτη, γερο-Ιωσήφ Βατοπαιδινό, παπα-Εφραίμ Φιλοθείτη-Αριζονίτη) έναενδεικτικό περιστατικό τέλειας αυταπάρνησης. Τον είχαν παρακαλέσει και πήραν επί τούτω την ευλογία του να επιστεγάσουν τη δεύτερη ησυχαστικήκαλύβα του με λαμαρίνες, όμως ο πειρασμός τον απειλούσε χλευαστικά πως θα τα σκορπούσε όλα. Και ο θεολατρευτής Ασκητής μας νοερά προσευχήθηκε στον Χριστό μας να το επιτρέψει κι αυτό, για να δείξει του εχθρού πόσο εκείνος αγαπούσε τον Κύριο, ώστε να ανέχεται κάθε θυσία και στα στοιχειωδέστερα ακόμη μιάς μαρτυρικής επιβίωσης. Σηκώθηκε το βράδυ πάρα πολύ δυνατός αέρας και πετάχτηκαν όλα τα υλικά αντίπερα στους βράχους, κι ο Ασκητής μας ξέμεινε ανθρωπίνως ακάλυπτος, σκεπόμενος από τη Χάρη του Θεού και θερμαινόμενος από τη φλόγα της αγαπήσεώς Του, χωρίς να ταραχθεί στο παραμικρό ή να φοβηθεί! Θεέλπιστος πεποίθηση, θεοστήρικτος γενναιότητα, θεόκτιστος σταθερότητα.
Και όλα αυτά, τα ασκητικά και αθλητικά και χαρισματικά, τα έζησε και τα μετέδωσε και τα παρέδωσε διά λόγου και γραφής, αναπνέοντας και κοινωνώντας όλος όλον τον εις Αυτόν προσφερόμενο Χριστόν μας. Με μιάν πολύ ουσιώδη διασφάλιση και ταυτοποίηση: αφ᾽ ενός ζώντας απόλυτα ησυχαστικά και αφ᾽ ετέρου παραμένοντας ακλινής σε αταλάντευτη εκκλησιαστική υπακοή μέσα στο Άχραντο Σώμα της Εκκλησίας. “Κατά αποκάλυψιν” (όπως θα έλεγε ο μέγας Απόστολος Παύλος) ενσωματωμένος στην Αγιορειτική εκκλησιαστική και λειτουργική υπακοή προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη.Και προσβλέπων στο “άπαν” της θείας Λειτουργίας και της θείας Μεταλήψεως. Γι᾽ αυτό κατά πρόνοιαν Θεού, μαζί με τον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη τον πρώτο λειτουργό τους στο ασκητικό Εκκλησάκι του Τιμίου Προδρόμου, ελεήθηκε και εκ των συνασκητών του μαθητών αναδείχθηκαν ο παπα-Χαράλαμπος και ο παπα-Εφραίμ, οι μετέπειτα Καθηγούμενοι, οι οποίοι λειτουργούσαν και λειτουργούνταν στην ασκητική τους κονίστρα. Όταν κάποια φορά έφευγαν οι υποτακτικοί του ιερομόναχοι για Αγρυπνία σε άλλο Κελλί και απέμενε ο ίδιος στην εγκλείστρα του αυστηροτάτου βίου του, ωσεί παιδίον παραπονούμενος για την αποστέρηση της λειτουργίας, είχε μιάν ουράνια επίσκεψη της Βρεφοκρατούσης Θεοτόκου. Αυτά τα διττά, της απαραίτητης εκκλησιαστικής αναφοράς στο Πατριαρχείο και του λειτουργικού εγκεντρισμού της ασκητικής αυστηρότητος, διαλαλούν την θεόδεκτη και σωτηριώδη ολοκληρία της ακεραίας του τελειότητος. Αυτήν την Πνευματική παρακαταθήκη ζώσα και θεοφορουμένη κληροδότησε ο κυριολεκτούμενος Χαριτωμένος και Γέροντας στους τιμιωτάτους μαθητές του, για τους οποίους εγκαυχώμεθα ως Ορθοδοξία.
Ο οσιωμένος Γέρων ΙΩΣΗΦ ο Ησυχαστής υπήρξε σε όλα χαριτωμένος εμπειρικός μύστης της πράξεως και της θεωρίας, όχι απλά αγωνιστής, αλλά κυριολεκτικά πρωταγωνιστής των πνευματικών αθλημάτων, προμαθητεύσας και αποδειχθείς και αναδειχθείς μια βιωματική επανέκδοση της “Ιεράς Φιλοκαλίας” και του Αββά Ισαάκ του Σύρου.
Ειπώθηκε πρόσφατα από τον αδελφό Σεβ. Αργολίδος κ. Νεκτάριον ότι Άγιοι είναι εκείνοι που μόνο με το βλέμμα τους αμέσως συνεπαίρνουν τους ανθρώπους στην επιπόθηση του Θεού. Με άλλα λόγια, το βλέμμα των Αγίων είναι ωσπερεί βλέμμα του ενανθρωπισμένου Θεού, προς τον Οποίο καθωμοιώθηκαν, αγιαζόμενοι ολοτελώς.
Τέτοιος Συναξαριακός της Εκκλησίας αστήρ πρώτου μεγέθους κατέστη θεοκλήτως ο Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής ώστε να θαυμαστωθείτό έλεος του Κυρίου χαριτοβρύτωςμέ τα αναρίθμητα Πνευματικά του τέκνα και έκγονα, τα οποία επικαλούνταν και επικαλούνται διά βίου το υπέρ παν Όνομα του Νυμφίου Χριστού. Τέτοιο καταφύγιο ιερών δεήσεων και κατανυκτικών δακρύων και απλανεστάτης διδαχής διαπρυσίωςομολογείται πλέον από την Αθωνική (και όχι μόνο) συνείδηση και οσονούπω θα αναγνωρισθεί από την Τροφό του και Τροφό μας Εκκλησία, κατά πρόκρισιν του Οικουμενικού μας Πατριάρχου.
Τι άλλο να καθομολογήσουμε σ᾽ εκείνον που χαίρεται τους Πατρικούς κόλπους της θείας αγαπήσεως “αφωμοιωμένος τω Υιώ του Θεού”; Τι να ανθομολογήσουμε σ᾽ εκείνον που τον αγάπησε τόσον η “Γλυκειά του Μανούλα”(έτσι Την αποκαλούσε δακρύων πάντοτε), ώστε να τον παραλάβει την ημέρα της κυρίας εορτής της(Δεκαπενταύγουστο του 1959).
Θα σταυροκοπηθούμε νοερά μετανίζοντες στην θεοφορουμένη του αγιασμένη ύπαρξη και θα πλέξουμε άλλους δύο πενιχρούς “ύμνους” ως κατάθεση ψυχής.
Ο πρώτος αναφέρεται σε ένα αξιοσημείωτο θαυμαστό γεγονός που συνέβη στη Μονή του Αρχαγγέλου στη Θάσο.Σε μια από τις προσκυνηματικές επισκέψεις που κάναμε στο νησί, μεταβήκαμε και στο γυναικείο Μοναστήρι που υπάγεται ως Μετόχι στην Ιερά Μονή Φιλοθέου. Η Αδελφότητα ετέλει υπό την πνευματική καθοδήγηση του άρτι κοιμηθέντος χαριτωμένου Γέροντος Εφραίμ. Όπως κάθε φορά, έτσι και τότε, θέσαμε για προσκύνηση το τμήμα της Κάρας του Αγίου Ραφαήλ, όπως μας το ζήτησαν οι μοναχές. Καθόμασταν στο μικρό Αρχονταρίκι δίπλα στο Εκκλησάκι του Αρχαγγέλου που φιλοξενεί το τιμαλφέστατο κειμήλιο της πίστεώς μας, τον Τίμιο Ήλο,μαζί με την Γερόντισσα μοναχή Εφραιμία και με τη συνοδεία μας, εν οις και ο άνθρωπος του Θεού που ελεήθηκε να πρωτοστατήσει στην αποκάλυψη των αγίων Νεοφανών Μαρτύρων και στην εύρεση των χαριτοβρύτων λειψάνων τους την τριετία 1959-1961 (1962), η υπέργηρη σήμερα Μαρία Τσολάκη. Η ηγουμένη της ζήτησε να αφηγηθεί πάλι για τις εκφαντορικές αποκαλύψεις των Αγίων.Αφηγούμενη εκείνες τις ιερές εμπειρίες, βλέπει να εκπηγάζει από το ανηρτημένο κάδρο με τη φωτογραφία του Γέροντος Ιωσήφ το άγιο Φως! Στο πρόσωπό του έλαμψε στην αρχή ένα γαλάζιο φως που στη συνέχεια έγινε ολόλευκο! Η Μαρία διέκοψε την αφήγησή της φωνάζοντας “Παναγία μου!” κι έκανε το σταυρό της.Το πρόσωπό της ολόχαρο είχε αλλοιωθεί. Της ζήτησα να μας πεί τι είδε και επικαλέσθηκε το όνομα της Παναγίας. Η απάντησή της ήταν: “Όπως τότε που έβλεπα στις Καρυές τις μορφές των Αγίων, έτσι και τώρα έλαμψε το πρόσωπο του μοναχού της εικόνας”.Η απλοική αυτή και χαριτωμένη ψυχή δεν είχε ιδέα για την ασκητική οσιότητα του Ησυχαστού Γέροντος Ιωσήφ. Όμως, της φανερώθηκε ακόμη και μέσα από την απλή φωτογραφία η χαριτωμένη του θεία φωτοείδεια. Κάναμε κι εμείς το σταυρό μας και επικαλεσθήκαμε νοερά την ευλογία του Οσίου.
Δεύτερη εμπειρία σχέση έχουσα με τον θεοφόρο Γέροντα Ιωσήφ συνέβη σε έναν 15χρονονέο, το Σπυρίδωνα Φωστέρη.Αθλούμενος ίππευε στον Ιππόδρομο,αλλά μιάν ατυχή ημέρα στο τρέξιμογλίστρησε το άλογό του και έπεσε με δύναμη πάνω στη σπονδυλική του στήλη. Υπέστη συντριπτικά κατάγματα των θωρακικών σπονδύλων Θ5 και Θ6. Σε κωματώδη κατάσταση μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ στο Μαρούσι. Ο τότε Υφηγητής της Χειρουργικής Κλινικής Παναγιώτης Παπαδέλης ανέλαβε να τον εγχειρήσει. Την περίοδο εκείνη ήμουν καθηγητής στο Γ’ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών. Ο αδελφός του ο Λουκάς, για δύο χρόνια μαθητής μου, μου μίλησε ταραγμένος για το συμβάν και με παρακάλεσε να κάνω προσευχή. “῾Η προσευχή μου είναι ανίσχυρη ―του είπα― και όσο πιο πολλοί παρακαλούμε, τόσο το καλύτερο για τη σωτηρία του αδελφού σου. Προπαντός οι δικοί σου να ζητήσουν το έλεος του Θεού με πνευματικά μέσα, με νηστεία, αγρυπνία, προσευχές, ελεημοσύνες σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη και κυρίωςνά δώσουν για μνημόνευση το όνομα του αδελφού σου στις θείες Λειτουργίες”. Πρέπει να εξηγήσω ότι με τους μαθητές μου, ως επί το πλείστον, πέρα από τις ώρες του μαθήματος, είχαμε ευκαίρως-ακαίρως συζητήσεις για θέματα πίστεως και Εκκλησίας, με τη βοήθεια του Θεού, μπορώ να πω με ενθαρρυντικά αποτελέσματα.
Μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακαλέσω κι έναν γνωστό μου πνευματικό άνθρωπο που οι προσευχές του δεν έμεναν αναπάντητες. Προτού ακόμη ολοκληρώσω το αίτημά μου, μου αποκρίθηκε: “Το παιδί αυτό δεν είναι μόνο του, έχει μεγάλους προστάτες στο Άγιον Όρος που προσεύχονται γι᾽ αυτόν και την οικογένειά του. Ένας απ᾽ αυτούς απλανής πνευματικός οδηγός και καθηγητής της νοεράς προσευχής,που ελεήθηκε από τον Κύριο, δέεται από τον ουρανό και προσεύχεται για τους οικείους της πίστεως και κατά σάρκα συγγενείς του. Ο Κύριος εισήκουσε το αίτημά του και θα θεραπεύσει το παιδί”.Ξαφνιάστηκα και δεν μπορούσα να πιστέψω σε όσα άκουγα. Διερωτώμην πως είναι δυνατόν με συντριπτικά κατάγματα στη σπονδυλική στήλη να αποκατασταθεί. Δυσπιστούσα στα λεγόμενά του, γιατί η κατάσταση του παλικαριού μου φαινόταν αναπότρεπτα οριακή. Παρά ταύτα ανέφερα μόνο στον αδελφό του το Λουκά να μην στενοχωρείται, διότι ο Θεός θα βάλει το χέρι Του και ο Σπυρίδων θα γίνει καλά. Τίποτε άλλο δεν του είπα, παρά μόνον ότι “άλλη φορά θα σου πω περισσότερα”.
Από το 1974 που συνέβη το ατύχημα, συναντηθήκαμε και πάλι το Σεπτέμβριο της άλλης χρονιάς, όταν τα αδέλφια ήλθαν στην κουρά μου και την χειροτονία μου στην Καβάλα με άλλους συμμαθητές τους, αλλά δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να συζητήσουμε το θέμα εκτενώς, μέσα στην ένταση της προετοιμασίας. Άλλωστε, μετά από ένα χρόνο, ο μικρότερος ο Σπύρος είχε θεραπευθεί εντελώς.
Έκτοτε πέρασαν πολλά χρόνια και το 2015 συζητήσεως γενομένης με το Λουκά στην Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ Γρίβας, του ανέφερα αυτά που μου είχαν ειπωθεί από τον ηλεημένο παρά Θεού άνθρωπο. Στο άκουσμα έμεινε εμβρόντητος, δεν είχε ακούσει ποτέ ότι είχε συγγενείς στο Άγιον Όρος.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα, το συζητούσε με τη μητέρα τους, αλλά εκείνη δεν θυμόταν κάτι σχετικό. Σε λίγες όμως μέρες έπεσε στα χέρια της ένα βιβλίο (του γέροντος Εφραίμ Φιλοθείτου – Ο Γέροντάς μου Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης, Ι. Μονή Αγ. Αντωνίου Αριζόνας, 2008, σ. 14) όπου αναφερόταν το περιστατικό που είχε συμβεί στη μακαρία μητέρα του γέροντος Ιωσήφ. Στη γέννησή του, η ευλογημένη εκείνη μητέρα είχε δεί μιάν οπτασία!Της φάνηκε ότι χάθηκε η σκεπή του σπιτιού και μπροστά της παρουσιάσθηκε ένας χαριτωμένος νέος. Η ακτινοβολία που έβγαινε την εμπόδισε να τον αντικρίσει. Ο άγγελος πλησίασε το μωρό και έγραψε σε μία πλάκα το όνομά του. Τον ρωτά: “Γιατί γράφεις το όνομά του;” Και η απάντησή του: “Τον χρειάζεται ο Βασιλιάς”… Επρόκειτο για την ουράνια κλήση και το σφράγισμα του τότε Φραγκίσκου, του μετέπειτα γέροντος Ιωσήφ του ησυχαστού, του νυν εξυμνουμένου, σημάδι θείο που συναντάται σε βίους Αγίων.
Η μητέρα λοιπόν του Λουκά διαβάζοντας το περιστατικό θυμήθηκε τότε ότι για κείνο το χαριτωμένο και ευλογημένο παιδί γινόταν λόγος στο χωριό τους ότι είχε πάει στο Άγιον Όρος μαζί με τον αδελφό του. Ακόμη συζητιόταν ότι έγινε μεγάλος άνθρωπος και ζούσε ερημικά μέσα σε σπηλιές. Φωνάζει τότε το γιό της το Λουκά και του λέει: “Δίκαιο είχες. Γι᾽ αυτό τον καλόγηρο, μόλις που θυμάμαι, γινόταν συζήτηση στο χωριό που είχε φύγει για το Άγιον Όρος μαζί με τον αδελφό του (σημ. το μοναχό Αθανάσιο). Είναι πράγματι συγγενείς μας. Η μητέρα του μοναχού (σημ. γέροντος Ιωσήφ) ήταν πρώτη ξαδέλφη με τη δική μου μητέρα, τη γιαγιά σας. Το επίθετό μας ήταν Ραγκούση. Στο χωριό μας όλοι ήξεραν για τον άγγελο που παρουσιάσθηκε στη μητέρα εκείνου του καλόγηρου και της είπε ότι τον χρειάζεται ο Βασιλιάς”.
Επιβεβαιώθηκε έτσι η μαρτυρία για τις ικεσίες του γέροντος Ιωσήφ απ᾽ ουρανού υπέρ διασώσεως και ιάσεως του σοβαρά τραυματισμένου παλικαριού.
Όμως και ο ιαθείς με θαυμαστό τρόπο Σπυρίδων στις προσκυνηματικές του επισκέψεις στη Γουμένισσα μας περιέγραψε με λεπτομέρειες εκείνη την τραγική του κατάσταση και την θαυμαστή αποθεραπεία του.«Για διάστημα έξι μηνών μετά που χτύπησα (στις 2 Σεπτεμβρίου 1974), φορούσα κηδεμόνα, μία ζώνη για την ευθυγράμμιση της σπονδυλικής στήλης, καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Δεν πίστευα ότι θα ξαναπερπατήσω. Ήμουν παράλυτος από τη μέση και κάτω. Δεν μπορούσα να κινήσω τα πόδια μου. Από την ακινησία υπέστην πνευμονική εμβολή, που θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο. Τότε είδα στον ύπνο μου να με πλησιάζει ένας μοναχός, με κομπόσχοινο και σταυρό. “Ήρθα για να σε πάρω”, μου είπε. – Μην με πάρεις, γιατί είμαι μικρό παιδί. Θέλω ακόμη να ζήσω. Από που ήρθες; ¬–“Ήρθα από την Κεφαλονιά. Είμαι ο άγιος Γεράσιμος”. Με σταύρωσε με τον ξύλινο σταυρό που κρατούσε και είπε “εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος”.–“Σήκω πάνω”. Με το σώμα ήμουν;Με την ψυχή;Δεν μπορούσα να καταλάβω. Αλλά για να πετώ μαζί του και να μου δείχνει γύρω-γύρω το νοσοκομείο και να μου λέει που βρίσκομαι, γιατί δεν είχα αίσθηση των πραγμάτων, φαίνεται ότι ήμουν μόνο με την ψυχή.Ξαφνικά βρέθηκα πάλι μέσα στο νοσοκομείο και ακούω τον άγιο Γεράσιμο να μου λέει: “Οι παρακλήσεις όλων εκείνων που κατενίκησαν τον αντίδικο της σωτηρίας, με την διαρκή προσευχή και την ασκητική ζωή, μου έδωσαν την δυνατότητα με εντολή του Κυρίου να σε επισκεφθώ και να σου πω ότι θα γίνεις καλά και θα περπατήσεις. Δεν θα σε πάρω τώρα να ρθείς μαζί μου. Αλλά θα έρχεσαι κάθε χρόνο στο σπιτικό μου στην Κεφαλονιά να παίρνεις την ευχή μου”. Κάθε χρόνο δεν λησμονώ την υπόσχεσή μου. Φυσικά μου φαίνεται περίεργο ότι στη λάρνακα αντικρίζω πάντα, όταν προσκυνώ τον άγιο Γεράσιμο, με γένεια».
»Όταν μετά από αυτήν την επίσκεψη κάπως συνήλθα, θυμήθηκα κι άλλον Άγιο που με βοήθησε κι αυτός. Από μικροί ανεβαίναμε συχνά-πυκνά στο Λυκαβηττό να παίξουμε, αλλά πήγαινα πάντα και άναβα ένα κερί στον Άγιο Γεώργιο. Στην μεγάλη μου ταλαιπωρία, παρεκάλεσα και τον άγιο Γεώργιονά με βοηθήσει να περπατήσω και έδωσα υπόσχεση ότι,αν γινόμουν καλά και περπατούσα,θα πήγαινα με τα πόδια στο εκκλησάκι να τον προσκυνήσω. Στον ύπνο μου σαν να τον είδα τον άγιο Γεώργιο καβαλλάρη και ενθουσιάσθηκα, επειδή αγαπούσα τα άλογα, και μου είπε: “Θα γίνεις καλά και σε περιμένω να ρθείς στο σπιτικό μου”.
»Και την εντολή του αγίου Γερασίμου τήρησα και το τάξιμο στον άγιο Γεώργιο το εκπλήρωσα και είμαι μια χαρά. Όταν χρειάσθηκε να κάνω εξετάσεις στη σπονδυλική στήλη, διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρχε ούτε το ελάχιστο σημάδι από τα συντριπτικά κατάγματα στους δύο σπονδύλους! Απ᾽ ο,τι μου είπε ο Καθηγητής της Ορθοπεδικής, έκανε μάθημα στους φοιτητές του, δείχνοντας τις πλάκεςμέ τα συντριπτικά κατάγματα πριν και μετά την τελική μου απόλυτη θεραπεία, συνέκρινε τη διαφορά και τους ρωτούσε: “Αν αυτό δεν είναι θαύμα, τότε ποιο είναι θαύμα;” Και το έκανε αυτό, για να μήναπογοητεύουν ούτε τη χειρότερη περίπτωση αρρώστου. Αργότερα στην επαγγελματική μου ζωή έγινα μέχρι και προπονητής πυγμαχίας!».
Στις επανειλημμένες αφηγήσεις του θαύματος, δεν λησμονεί ο Σ.Φ. να εξηγήσει πόσο ζωντανός του φαίνεται ο άγιος Γεράσιμος, με τα γένεια πάντοτε, μολονότι το σκήνωμά του δεν φέρει πλέον γένεια, μετά και την βέβηλη απόπειρα πειρατών να το κατακαύσουν. Κι εγώ δεν παραλείπω να του εξηγήσω πρώτα ότι στο Θεό τίποτε δεν είναι αδύνατο και πως δεν είναι ο μόνος από ο,τι βεβαίως γνωρίζω. Και η Μαρία Τσολάκη πάντοτε, όταν μεταβαίναμε στον Άγιο Γεράσιμο, έβλεπε τον Άγιο με γένεια. Κανένας άλλος από την αδελφότητα μηδέ εμού εξαιρουμένου δεν τον βλέπαμε με τόσην ακεραιότητα.
Δοξολογούμετό όνομα του Τρισαγίου Θεού και ομολογούμε συνεπαρμένοι την ευχαριστία της ψυχής μας, που λαμβάνουμε κι εμείς μέρος υμνητικό στους ευπρεπιστές του δίσκου των κολλύβων με τη μορφή του προσμενομένου νέου Οσίου της Αγίας μας Εκκλησίας. Την άγια θεόδεκτη ευλογία του ας έχουμε συνοδό του βίου μας και της απολογίας κατενώπιον του ζώντος Θεού και Σωτήρός μας.
Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος
https://www.pemptousia.gr
προς τον συναθλούντα κόσμο της ταλαιπωρίας “αγαθοπρεπής”, ωσάν ισάριθμες κατά τους ενασκουμένους “πηγές αγαθότητος”, είτε μικρές και μικρότατες είτε μεγάλες και ξεχειλισμένες κατά μετοχήνΘεού.
Μια τέτοια “πηγή πλουταναδοσίας” που διαρκώς επληρούτο με τις δωρεές της θείας Χάριτος υπήρξε και παραμένει και θα παραμένει εις το διηνεκές ολολαμπής ο οσιωμένος Ησυχαστής Γέρων Ιωσήφ, πολυύμνητος “γενάρχης πνευματικός” αξιϋμνήτων μορφών της νεώτερης Αθωνικής πολιτείας. Εβίωσε εν πρώτοις το μυστήριο της τελείας υπακοής και το μετέδωσε ως υπόδειγμα μοναστικής ακεραιότητος στους άμεσους και τους έμμεσους μέχρι σήμερα μαθητές του
Έλεγε και έγραφε ο άρτι κοιμηθείς Γέρων Εφραίμ ο Φιλοθείτης-Αριζονίτης ότι ο έγκλειστος Γέροντάς τους στην καθημερινή τους εξαγορευτική συνάντηση με μόνη μια ματιά του “έβλεπε όλη τους την κατάσταση”, πριν αρχίσουν την εξαγόρευση, και τους καθοδηγούσε ως εμπειρότατος και θεοφώτιστος Πατέρας στη λεπτότητα και την ακρίβεια, στην αποφασιστικότητα και την επιμονή και στους αναβαθμούς της πνευματικής πάλης προς εαυτούς και “προς τα πνευματικά της πονηρίας”. Χωρίς να πλατυλογεί περί τις οδούς της θείας Χάριτος, κι ας ήταν “πλήρης Πνεύματος Αγίου και ασκητικής σοφίας”, προνοητικά για να μην υπερφρονήσουν εκείνοι. Ήταν κυριολεκτικά λέοντας της πνευματικής νήψεως και ακλινούς ακεραιότητος, πραγματικά άγιος πατέρας και αποδεδειγμένα αλείπτης πρωταθλήσεως (όχι απλά αθλήσεως), άγρυπνο καθαρόν όμμα και προφητικότατο διακριτικό στόμα, νούς όλος θεαυγέστατος, καρδιά με ενθρονισμένο τον ζώντα Θεό, ψυχή αγνοτάτη και παρθενική, προσοικειωμένος στην Αειπάρθενο Κυρία μας Θεοτόκο. Δι᾽ όλου του βίου του.
Ένας άνθρωπος που σε τίποτε δεν λογάριαζε τον εαυτό του, νηστεύων ευαρέστως τω Θεώ δι᾽ όλου του “είναί” του, λατρεύων αδιακόπως και κατά πρόθεσιν ακόπως και ακορέστως τον μοναδικό Λατρευτό. Μια θεοειδής βαθεία καρδία, με εξαγνισμένο το σώμα και το πνεύμα που ευωδίαζαν αισθητά από την αγνότητα και την καρδιακή μονολόγιστη Ευχή, τόσο ώστε να επιποθούν οι συνασκητές του υποτακτικοί να καρπούνται εκείνην την ευωδία που απέπνεε το άπαυστα προσευχόμενο στόμα και η ασιγήτως λατρεύουσα ψυχή του.
Ήταν τόσο δυνατή η διά τον Χριστόν αυταπάρνησή του και ασυμβίβαστη η προς τον Χριστόν θεολατρευτική του αγάπη (ωσάν μανικού εραστή), ώστε να προσκλαίει συνεχώς προσευχόμενος και ολοέν καθαιρόμενος τελειότερα και επιποθώντας την κοινωνία του Χριστού αντί και της ελαχίστης εγκόσμιας παρακλήσεως. Εξέφραζε διά του βίου εκείνο που λέει η διαχρονική ασκητική διαπίστωση-προτροπή, την οποία συνήθως βλέπουμε στις εικόνες του οσίου Σάββα: «Ο αγαπών τον Θεόν καταφρονείτω των φθειρομένων και προτιμάτω την γνώσιν Αυτού»! Έτσι και ο Γερο-Ιωσήφ ο Ησυχαστής δεν δίσταζε να αρνείται ακόμη και την πλέον ευτελεστάτη εξασφάλιση. Αναφέρεται από τους άμεσους περιλάμπρους μαθητές του τους κεκοιμημένουςτώρα (παπα-Χαράλαμπο Διονυσιάτη, γερο-Ιωσήφ Βατοπαιδινό, παπα-Εφραίμ Φιλοθείτη-Αριζονίτη) έναενδεικτικό περιστατικό τέλειας αυταπάρνησης. Τον είχαν παρακαλέσει και πήραν επί τούτω την ευλογία του να επιστεγάσουν τη δεύτερη ησυχαστικήκαλύβα του με λαμαρίνες, όμως ο πειρασμός τον απειλούσε χλευαστικά πως θα τα σκορπούσε όλα. Και ο θεολατρευτής Ασκητής μας νοερά προσευχήθηκε στον Χριστό μας να το επιτρέψει κι αυτό, για να δείξει του εχθρού πόσο εκείνος αγαπούσε τον Κύριο, ώστε να ανέχεται κάθε θυσία και στα στοιχειωδέστερα ακόμη μιάς μαρτυρικής επιβίωσης. Σηκώθηκε το βράδυ πάρα πολύ δυνατός αέρας και πετάχτηκαν όλα τα υλικά αντίπερα στους βράχους, κι ο Ασκητής μας ξέμεινε ανθρωπίνως ακάλυπτος, σκεπόμενος από τη Χάρη του Θεού και θερμαινόμενος από τη φλόγα της αγαπήσεώς Του, χωρίς να ταραχθεί στο παραμικρό ή να φοβηθεί! Θεέλπιστος πεποίθηση, θεοστήρικτος γενναιότητα, θεόκτιστος σταθερότητα.
Και όλα αυτά, τα ασκητικά και αθλητικά και χαρισματικά, τα έζησε και τα μετέδωσε και τα παρέδωσε διά λόγου και γραφής, αναπνέοντας και κοινωνώντας όλος όλον τον εις Αυτόν προσφερόμενο Χριστόν μας. Με μιάν πολύ ουσιώδη διασφάλιση και ταυτοποίηση: αφ᾽ ενός ζώντας απόλυτα ησυχαστικά και αφ᾽ ετέρου παραμένοντας ακλινής σε αταλάντευτη εκκλησιαστική υπακοή μέσα στο Άχραντο Σώμα της Εκκλησίας. “Κατά αποκάλυψιν” (όπως θα έλεγε ο μέγας Απόστολος Παύλος) ενσωματωμένος στην Αγιορειτική εκκλησιαστική και λειτουργική υπακοή προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη.Και προσβλέπων στο “άπαν” της θείας Λειτουργίας και της θείας Μεταλήψεως. Γι᾽ αυτό κατά πρόνοιαν Θεού, μαζί με τον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη τον πρώτο λειτουργό τους στο ασκητικό Εκκλησάκι του Τιμίου Προδρόμου, ελεήθηκε και εκ των συνασκητών του μαθητών αναδείχθηκαν ο παπα-Χαράλαμπος και ο παπα-Εφραίμ, οι μετέπειτα Καθηγούμενοι, οι οποίοι λειτουργούσαν και λειτουργούνταν στην ασκητική τους κονίστρα. Όταν κάποια φορά έφευγαν οι υποτακτικοί του ιερομόναχοι για Αγρυπνία σε άλλο Κελλί και απέμενε ο ίδιος στην εγκλείστρα του αυστηροτάτου βίου του, ωσεί παιδίον παραπονούμενος για την αποστέρηση της λειτουργίας, είχε μιάν ουράνια επίσκεψη της Βρεφοκρατούσης Θεοτόκου. Αυτά τα διττά, της απαραίτητης εκκλησιαστικής αναφοράς στο Πατριαρχείο και του λειτουργικού εγκεντρισμού της ασκητικής αυστηρότητος, διαλαλούν την θεόδεκτη και σωτηριώδη ολοκληρία της ακεραίας του τελειότητος. Αυτήν την Πνευματική παρακαταθήκη ζώσα και θεοφορουμένη κληροδότησε ο κυριολεκτούμενος Χαριτωμένος και Γέροντας στους τιμιωτάτους μαθητές του, για τους οποίους εγκαυχώμεθα ως Ορθοδοξία.
Ο οσιωμένος Γέρων ΙΩΣΗΦ ο Ησυχαστής υπήρξε σε όλα χαριτωμένος εμπειρικός μύστης της πράξεως και της θεωρίας, όχι απλά αγωνιστής, αλλά κυριολεκτικά πρωταγωνιστής των πνευματικών αθλημάτων, προμαθητεύσας και αποδειχθείς και αναδειχθείς μια βιωματική επανέκδοση της “Ιεράς Φιλοκαλίας” και του Αββά Ισαάκ του Σύρου.
Ειπώθηκε πρόσφατα από τον αδελφό Σεβ. Αργολίδος κ. Νεκτάριον ότι Άγιοι είναι εκείνοι που μόνο με το βλέμμα τους αμέσως συνεπαίρνουν τους ανθρώπους στην επιπόθηση του Θεού. Με άλλα λόγια, το βλέμμα των Αγίων είναι ωσπερεί βλέμμα του ενανθρωπισμένου Θεού, προς τον Οποίο καθωμοιώθηκαν, αγιαζόμενοι ολοτελώς.
Τέτοιος Συναξαριακός της Εκκλησίας αστήρ πρώτου μεγέθους κατέστη θεοκλήτως ο Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής ώστε να θαυμαστωθείτό έλεος του Κυρίου χαριτοβρύτωςμέ τα αναρίθμητα Πνευματικά του τέκνα και έκγονα, τα οποία επικαλούνταν και επικαλούνται διά βίου το υπέρ παν Όνομα του Νυμφίου Χριστού. Τέτοιο καταφύγιο ιερών δεήσεων και κατανυκτικών δακρύων και απλανεστάτης διδαχής διαπρυσίωςομολογείται πλέον από την Αθωνική (και όχι μόνο) συνείδηση και οσονούπω θα αναγνωρισθεί από την Τροφό του και Τροφό μας Εκκλησία, κατά πρόκρισιν του Οικουμενικού μας Πατριάρχου.
Τι άλλο να καθομολογήσουμε σ᾽ εκείνον που χαίρεται τους Πατρικούς κόλπους της θείας αγαπήσεως “αφωμοιωμένος τω Υιώ του Θεού”; Τι να ανθομολογήσουμε σ᾽ εκείνον που τον αγάπησε τόσον η “Γλυκειά του Μανούλα”(έτσι Την αποκαλούσε δακρύων πάντοτε), ώστε να τον παραλάβει την ημέρα της κυρίας εορτής της(Δεκαπενταύγουστο του 1959).
Θα σταυροκοπηθούμε νοερά μετανίζοντες στην θεοφορουμένη του αγιασμένη ύπαρξη και θα πλέξουμε άλλους δύο πενιχρούς “ύμνους” ως κατάθεση ψυχής.
Ο πρώτος αναφέρεται σε ένα αξιοσημείωτο θαυμαστό γεγονός που συνέβη στη Μονή του Αρχαγγέλου στη Θάσο.Σε μια από τις προσκυνηματικές επισκέψεις που κάναμε στο νησί, μεταβήκαμε και στο γυναικείο Μοναστήρι που υπάγεται ως Μετόχι στην Ιερά Μονή Φιλοθέου. Η Αδελφότητα ετέλει υπό την πνευματική καθοδήγηση του άρτι κοιμηθέντος χαριτωμένου Γέροντος Εφραίμ. Όπως κάθε φορά, έτσι και τότε, θέσαμε για προσκύνηση το τμήμα της Κάρας του Αγίου Ραφαήλ, όπως μας το ζήτησαν οι μοναχές. Καθόμασταν στο μικρό Αρχονταρίκι δίπλα στο Εκκλησάκι του Αρχαγγέλου που φιλοξενεί το τιμαλφέστατο κειμήλιο της πίστεώς μας, τον Τίμιο Ήλο,μαζί με την Γερόντισσα μοναχή Εφραιμία και με τη συνοδεία μας, εν οις και ο άνθρωπος του Θεού που ελεήθηκε να πρωτοστατήσει στην αποκάλυψη των αγίων Νεοφανών Μαρτύρων και στην εύρεση των χαριτοβρύτων λειψάνων τους την τριετία 1959-1961 (1962), η υπέργηρη σήμερα Μαρία Τσολάκη. Η ηγουμένη της ζήτησε να αφηγηθεί πάλι για τις εκφαντορικές αποκαλύψεις των Αγίων.Αφηγούμενη εκείνες τις ιερές εμπειρίες, βλέπει να εκπηγάζει από το ανηρτημένο κάδρο με τη φωτογραφία του Γέροντος Ιωσήφ το άγιο Φως! Στο πρόσωπό του έλαμψε στην αρχή ένα γαλάζιο φως που στη συνέχεια έγινε ολόλευκο! Η Μαρία διέκοψε την αφήγησή της φωνάζοντας “Παναγία μου!” κι έκανε το σταυρό της.Το πρόσωπό της ολόχαρο είχε αλλοιωθεί. Της ζήτησα να μας πεί τι είδε και επικαλέσθηκε το όνομα της Παναγίας. Η απάντησή της ήταν: “Όπως τότε που έβλεπα στις Καρυές τις μορφές των Αγίων, έτσι και τώρα έλαμψε το πρόσωπο του μοναχού της εικόνας”.Η απλοική αυτή και χαριτωμένη ψυχή δεν είχε ιδέα για την ασκητική οσιότητα του Ησυχαστού Γέροντος Ιωσήφ. Όμως, της φανερώθηκε ακόμη και μέσα από την απλή φωτογραφία η χαριτωμένη του θεία φωτοείδεια. Κάναμε κι εμείς το σταυρό μας και επικαλεσθήκαμε νοερά την ευλογία του Οσίου.
Δεύτερη εμπειρία σχέση έχουσα με τον θεοφόρο Γέροντα Ιωσήφ συνέβη σε έναν 15χρονονέο, το Σπυρίδωνα Φωστέρη.Αθλούμενος ίππευε στον Ιππόδρομο,αλλά μιάν ατυχή ημέρα στο τρέξιμογλίστρησε το άλογό του και έπεσε με δύναμη πάνω στη σπονδυλική του στήλη. Υπέστη συντριπτικά κατάγματα των θωρακικών σπονδύλων Θ5 και Θ6. Σε κωματώδη κατάσταση μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ στο Μαρούσι. Ο τότε Υφηγητής της Χειρουργικής Κλινικής Παναγιώτης Παπαδέλης ανέλαβε να τον εγχειρήσει. Την περίοδο εκείνη ήμουν καθηγητής στο Γ’ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών. Ο αδελφός του ο Λουκάς, για δύο χρόνια μαθητής μου, μου μίλησε ταραγμένος για το συμβάν και με παρακάλεσε να κάνω προσευχή. “῾Η προσευχή μου είναι ανίσχυρη ―του είπα― και όσο πιο πολλοί παρακαλούμε, τόσο το καλύτερο για τη σωτηρία του αδελφού σου. Προπαντός οι δικοί σου να ζητήσουν το έλεος του Θεού με πνευματικά μέσα, με νηστεία, αγρυπνία, προσευχές, ελεημοσύνες σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη και κυρίωςνά δώσουν για μνημόνευση το όνομα του αδελφού σου στις θείες Λειτουργίες”. Πρέπει να εξηγήσω ότι με τους μαθητές μου, ως επί το πλείστον, πέρα από τις ώρες του μαθήματος, είχαμε ευκαίρως-ακαίρως συζητήσεις για θέματα πίστεως και Εκκλησίας, με τη βοήθεια του Θεού, μπορώ να πω με ενθαρρυντικά αποτελέσματα.
Μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακαλέσω κι έναν γνωστό μου πνευματικό άνθρωπο που οι προσευχές του δεν έμεναν αναπάντητες. Προτού ακόμη ολοκληρώσω το αίτημά μου, μου αποκρίθηκε: “Το παιδί αυτό δεν είναι μόνο του, έχει μεγάλους προστάτες στο Άγιον Όρος που προσεύχονται γι᾽ αυτόν και την οικογένειά του. Ένας απ᾽ αυτούς απλανής πνευματικός οδηγός και καθηγητής της νοεράς προσευχής,που ελεήθηκε από τον Κύριο, δέεται από τον ουρανό και προσεύχεται για τους οικείους της πίστεως και κατά σάρκα συγγενείς του. Ο Κύριος εισήκουσε το αίτημά του και θα θεραπεύσει το παιδί”.Ξαφνιάστηκα και δεν μπορούσα να πιστέψω σε όσα άκουγα. Διερωτώμην πως είναι δυνατόν με συντριπτικά κατάγματα στη σπονδυλική στήλη να αποκατασταθεί. Δυσπιστούσα στα λεγόμενά του, γιατί η κατάσταση του παλικαριού μου φαινόταν αναπότρεπτα οριακή. Παρά ταύτα ανέφερα μόνο στον αδελφό του το Λουκά να μην στενοχωρείται, διότι ο Θεός θα βάλει το χέρι Του και ο Σπυρίδων θα γίνει καλά. Τίποτε άλλο δεν του είπα, παρά μόνον ότι “άλλη φορά θα σου πω περισσότερα”.
Από το 1974 που συνέβη το ατύχημα, συναντηθήκαμε και πάλι το Σεπτέμβριο της άλλης χρονιάς, όταν τα αδέλφια ήλθαν στην κουρά μου και την χειροτονία μου στην Καβάλα με άλλους συμμαθητές τους, αλλά δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να συζητήσουμε το θέμα εκτενώς, μέσα στην ένταση της προετοιμασίας. Άλλωστε, μετά από ένα χρόνο, ο μικρότερος ο Σπύρος είχε θεραπευθεί εντελώς.
Έκτοτε πέρασαν πολλά χρόνια και το 2015 συζητήσεως γενομένης με το Λουκά στην Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ Γρίβας, του ανέφερα αυτά που μου είχαν ειπωθεί από τον ηλεημένο παρά Θεού άνθρωπο. Στο άκουσμα έμεινε εμβρόντητος, δεν είχε ακούσει ποτέ ότι είχε συγγενείς στο Άγιον Όρος.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα, το συζητούσε με τη μητέρα τους, αλλά εκείνη δεν θυμόταν κάτι σχετικό. Σε λίγες όμως μέρες έπεσε στα χέρια της ένα βιβλίο (του γέροντος Εφραίμ Φιλοθείτου – Ο Γέροντάς μου Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης, Ι. Μονή Αγ. Αντωνίου Αριζόνας, 2008, σ. 14) όπου αναφερόταν το περιστατικό που είχε συμβεί στη μακαρία μητέρα του γέροντος Ιωσήφ. Στη γέννησή του, η ευλογημένη εκείνη μητέρα είχε δεί μιάν οπτασία!Της φάνηκε ότι χάθηκε η σκεπή του σπιτιού και μπροστά της παρουσιάσθηκε ένας χαριτωμένος νέος. Η ακτινοβολία που έβγαινε την εμπόδισε να τον αντικρίσει. Ο άγγελος πλησίασε το μωρό και έγραψε σε μία πλάκα το όνομά του. Τον ρωτά: “Γιατί γράφεις το όνομά του;” Και η απάντησή του: “Τον χρειάζεται ο Βασιλιάς”… Επρόκειτο για την ουράνια κλήση και το σφράγισμα του τότε Φραγκίσκου, του μετέπειτα γέροντος Ιωσήφ του ησυχαστού, του νυν εξυμνουμένου, σημάδι θείο που συναντάται σε βίους Αγίων.
Η μητέρα λοιπόν του Λουκά διαβάζοντας το περιστατικό θυμήθηκε τότε ότι για κείνο το χαριτωμένο και ευλογημένο παιδί γινόταν λόγος στο χωριό τους ότι είχε πάει στο Άγιον Όρος μαζί με τον αδελφό του. Ακόμη συζητιόταν ότι έγινε μεγάλος άνθρωπος και ζούσε ερημικά μέσα σε σπηλιές. Φωνάζει τότε το γιό της το Λουκά και του λέει: “Δίκαιο είχες. Γι᾽ αυτό τον καλόγηρο, μόλις που θυμάμαι, γινόταν συζήτηση στο χωριό που είχε φύγει για το Άγιον Όρος μαζί με τον αδελφό του (σημ. το μοναχό Αθανάσιο). Είναι πράγματι συγγενείς μας. Η μητέρα του μοναχού (σημ. γέροντος Ιωσήφ) ήταν πρώτη ξαδέλφη με τη δική μου μητέρα, τη γιαγιά σας. Το επίθετό μας ήταν Ραγκούση. Στο χωριό μας όλοι ήξεραν για τον άγγελο που παρουσιάσθηκε στη μητέρα εκείνου του καλόγηρου και της είπε ότι τον χρειάζεται ο Βασιλιάς”.
Επιβεβαιώθηκε έτσι η μαρτυρία για τις ικεσίες του γέροντος Ιωσήφ απ᾽ ουρανού υπέρ διασώσεως και ιάσεως του σοβαρά τραυματισμένου παλικαριού.
Όμως και ο ιαθείς με θαυμαστό τρόπο Σπυρίδων στις προσκυνηματικές του επισκέψεις στη Γουμένισσα μας περιέγραψε με λεπτομέρειες εκείνη την τραγική του κατάσταση και την θαυμαστή αποθεραπεία του.«Για διάστημα έξι μηνών μετά που χτύπησα (στις 2 Σεπτεμβρίου 1974), φορούσα κηδεμόνα, μία ζώνη για την ευθυγράμμιση της σπονδυλικής στήλης, καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Δεν πίστευα ότι θα ξαναπερπατήσω. Ήμουν παράλυτος από τη μέση και κάτω. Δεν μπορούσα να κινήσω τα πόδια μου. Από την ακινησία υπέστην πνευμονική εμβολή, που θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο θάνατο. Τότε είδα στον ύπνο μου να με πλησιάζει ένας μοναχός, με κομπόσχοινο και σταυρό. “Ήρθα για να σε πάρω”, μου είπε. – Μην με πάρεις, γιατί είμαι μικρό παιδί. Θέλω ακόμη να ζήσω. Από που ήρθες; ¬–“Ήρθα από την Κεφαλονιά. Είμαι ο άγιος Γεράσιμος”. Με σταύρωσε με τον ξύλινο σταυρό που κρατούσε και είπε “εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος”.–“Σήκω πάνω”. Με το σώμα ήμουν;Με την ψυχή;Δεν μπορούσα να καταλάβω. Αλλά για να πετώ μαζί του και να μου δείχνει γύρω-γύρω το νοσοκομείο και να μου λέει που βρίσκομαι, γιατί δεν είχα αίσθηση των πραγμάτων, φαίνεται ότι ήμουν μόνο με την ψυχή.Ξαφνικά βρέθηκα πάλι μέσα στο νοσοκομείο και ακούω τον άγιο Γεράσιμο να μου λέει: “Οι παρακλήσεις όλων εκείνων που κατενίκησαν τον αντίδικο της σωτηρίας, με την διαρκή προσευχή και την ασκητική ζωή, μου έδωσαν την δυνατότητα με εντολή του Κυρίου να σε επισκεφθώ και να σου πω ότι θα γίνεις καλά και θα περπατήσεις. Δεν θα σε πάρω τώρα να ρθείς μαζί μου. Αλλά θα έρχεσαι κάθε χρόνο στο σπιτικό μου στην Κεφαλονιά να παίρνεις την ευχή μου”. Κάθε χρόνο δεν λησμονώ την υπόσχεσή μου. Φυσικά μου φαίνεται περίεργο ότι στη λάρνακα αντικρίζω πάντα, όταν προσκυνώ τον άγιο Γεράσιμο, με γένεια».
»Όταν μετά από αυτήν την επίσκεψη κάπως συνήλθα, θυμήθηκα κι άλλον Άγιο που με βοήθησε κι αυτός. Από μικροί ανεβαίναμε συχνά-πυκνά στο Λυκαβηττό να παίξουμε, αλλά πήγαινα πάντα και άναβα ένα κερί στον Άγιο Γεώργιο. Στην μεγάλη μου ταλαιπωρία, παρεκάλεσα και τον άγιο Γεώργιονά με βοηθήσει να περπατήσω και έδωσα υπόσχεση ότι,αν γινόμουν καλά και περπατούσα,θα πήγαινα με τα πόδια στο εκκλησάκι να τον προσκυνήσω. Στον ύπνο μου σαν να τον είδα τον άγιο Γεώργιο καβαλλάρη και ενθουσιάσθηκα, επειδή αγαπούσα τα άλογα, και μου είπε: “Θα γίνεις καλά και σε περιμένω να ρθείς στο σπιτικό μου”.
»Και την εντολή του αγίου Γερασίμου τήρησα και το τάξιμο στον άγιο Γεώργιο το εκπλήρωσα και είμαι μια χαρά. Όταν χρειάσθηκε να κάνω εξετάσεις στη σπονδυλική στήλη, διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρχε ούτε το ελάχιστο σημάδι από τα συντριπτικά κατάγματα στους δύο σπονδύλους! Απ᾽ ο,τι μου είπε ο Καθηγητής της Ορθοπεδικής, έκανε μάθημα στους φοιτητές του, δείχνοντας τις πλάκεςμέ τα συντριπτικά κατάγματα πριν και μετά την τελική μου απόλυτη θεραπεία, συνέκρινε τη διαφορά και τους ρωτούσε: “Αν αυτό δεν είναι θαύμα, τότε ποιο είναι θαύμα;” Και το έκανε αυτό, για να μήναπογοητεύουν ούτε τη χειρότερη περίπτωση αρρώστου. Αργότερα στην επαγγελματική μου ζωή έγινα μέχρι και προπονητής πυγμαχίας!».
Στις επανειλημμένες αφηγήσεις του θαύματος, δεν λησμονεί ο Σ.Φ. να εξηγήσει πόσο ζωντανός του φαίνεται ο άγιος Γεράσιμος, με τα γένεια πάντοτε, μολονότι το σκήνωμά του δεν φέρει πλέον γένεια, μετά και την βέβηλη απόπειρα πειρατών να το κατακαύσουν. Κι εγώ δεν παραλείπω να του εξηγήσω πρώτα ότι στο Θεό τίποτε δεν είναι αδύνατο και πως δεν είναι ο μόνος από ο,τι βεβαίως γνωρίζω. Και η Μαρία Τσολάκη πάντοτε, όταν μεταβαίναμε στον Άγιο Γεράσιμο, έβλεπε τον Άγιο με γένεια. Κανένας άλλος από την αδελφότητα μηδέ εμού εξαιρουμένου δεν τον βλέπαμε με τόσην ακεραιότητα.
Δοξολογούμετό όνομα του Τρισαγίου Θεού και ομολογούμε συνεπαρμένοι την ευχαριστία της ψυχής μας, που λαμβάνουμε κι εμείς μέρος υμνητικό στους ευπρεπιστές του δίσκου των κολλύβων με τη μορφή του προσμενομένου νέου Οσίου της Αγίας μας Εκκλησίας. Την άγια θεόδεκτη ευλογία του ας έχουμε συνοδό του βίου μας και της απολογίας κατενώπιον του ζώντος Θεού και Σωτήρός μας.
Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος
https://www.pemptousia.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έρχεται πολύ κρύο από την Ρωσία! Χιόνια και στην Αττική
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γιατί Επιμένει Στις Προκλήσεις Η Τουρκία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
