2012-06-18 20:50:59
του Γ. Π. Μαλούχου
Ανεξάρτητα με το τι αρέσει στον οποιονδήποτε, η χθεσινή ψήφος του ελληνικού λαού ήταν σαφής και δεν επιδέχεται ούτε διπλή ανάγνωση, ούτε, πολύ περισσότερο, περιφρόνηση: η μάχη της Ελλάδας πρέπει να δοθεί στο δεδομένο από τις δεσμεύσεις πλαίσιο με ταυτόχρονη προσπάθεια βελτίωσής του. Η λαική εντολή είναι σαφής, δεν χωράει παρερμηνειών και αποτελεί από σήμερα τη μόνη πυξίδα για την πορεία της χώρας. Σε αυτό το πλαίσιο, όπως όλα δείχνουν, πολύ σύντομα ο Αντώνης Σαμαράς θα σχηματίσει κυβέρνηση, η οποία θα έχει να επιτελέσει ένα κυριολεκτικά τιτάνιο έργο. Είναι προς το συμφέρον όλων μας, και πρώτα απ’ όλα της χώρας, η κυβέρνηση να πετύχει το στόχο της, τον οποίο ο λαός χθες της ανέθεσε.
Φυσικά, ο στόχος κάθε άλλο παρά εύκολος είναι: στην ουσία, ο νέος πρωθυπουργός καλείται περίπου να «τετραγωνίσει τον κύκλο»: καλείται να αποφύγει κάθε αμφισβήτηση της ευρωπαικής πορείας της Ελλάδας και, ταυτόχρονα, να ανατάξει μια κοινωνία που βρίσκεται στην εντατική, αλλά και να αντιμετωπίσει παθογένειες ενός ολοκληρωτικά προβληματικού συστήματος κομματοκρατίας, απόλυτου κρατισμού και κακοδιοίκησης της χώρας, από το οποίο η Ελλάδα πρέπει οριστικά να απαλλαγεί, αλλά το οποίο αρνείται να πεθάνει
. Την ίδια στιγμή, ο νέος πρωθυπουργός, καλείται να εξασφαλίσει την κοινωνική ειρήνη αλλά και την εξωτερική ασφάλεια της Ελλάδας.
Ολες αυτές οι ευθύνες, που προκύπτουν από τη λαική εντολή, συνθέτουν ένα από τα πιο πολύπλοκα και απαιτητικά διακυβεύματα που είχε να αντιμετωπίσει η Ελλάδα στη σύγχρονη ιστορία της. Για να μπορέσουν όλα αυτά, που συνθέτουν μια πολύ μεγάλη μάχη, να βρουν ένα δρόμο, μια πιθανότητα επιτυχίας, η λέξη κλειδί είναι μία: αποφασιστικότητα.
Οι καταστροφικές εποχές που οι κυβερνήσεις έλεγαν το αμίμητο «δεν με αφήνουν να κυβερνήσω», έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ο λαός, έδωσε μία εντολή. Η εντολή αυτή είναι συγκεκριμένη, συνειδητή, απόλυτη. Η κυβέρνηση, οφείλει να προχωρήσει. Σε αυτή την πορεία, θα έχει τρεις εξαιρετικά ισχυρούς αντιπάλους: ο πρώτος, είναι οι ποικίλες εσωτερικές αντιστάσεις – εν προκειμένω οι αντιστάσεις εκείνες που προέρχονται από όσους δεν θέλουν δουν αυτό το εσωτερικό σύστημα να πεθαίνει. Ο δεύτερος, είναι η εξωτερική πίεση, ιδίως από το Βερολίνο, η οποία κάθε άλλο παρά να υποτιμάται θα πρέπει: η Γερμανία θα σφίξει τώρα όσο ποτέ τη μέγγενη και θα χρειαστεί σιδηρά αντοχή και βούληση για τη νέα κυβέρνηση που θα βρεθεί να συνομιλεί με την καγκελαρία… Και ο τρίτος είναι η ίδια η ζοφερή πραγματικότητα που επικρατεί στη χώρα, απέναντι στην οποία ο νέος πρωθυπουργός έχει δεσμευθεί ότι θα φέρει μια ανάσα, κάτι που, αν δεν το επιτύχει, όλα θα καταρρεύσουν.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να αξιολογήσει κανείς αυτή τη στιγμή ποιος από τους τρεις αυτούς θα είναι ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος της νέας κυβέρνησης, ακριβώς επειδή και οι τρεις είναι τρομακτικά ισχυροί, ο καθένας με τον τρόπο του, ενώ, η σύνθεσή τους, δημιουργεί ένα άλλο σύνολο, που στην ολότητά του, είναι ακόμα πιο δυσχερές να υπερνικηθεί. Γι αυτό ακριβώς όμως είναι βέβαιο ότι χωρίς αποφασιστικότητα, ουδείς από τους αντιπάλους αυτούς μπορεί να νικηθεί, πολύ περισσότερο το εκρηκτικό σύμπλεγμα που από κοινού ερήμην τους δημιουργούν.
Αν όμως η νέα κυβέρνηση δείξει ότι κατανοεί απόλυτα την ανάγκη να κάνει γρήγορα και αποφασισμένα βήματα, λ.χ. στις αποκρατικοποίησεις, στο φορολογικό σύστημα, στην αναδιογράνωση της διοίκησης, αλλά και στην υπόθεση της εσωτερικής ασφάλειας και των λαθρομεταναστών, στην ανακήρυξη της ΑΟΖ και των ενεργειακών συμφωνιών στο δρόμο που χάραξε η Κύπρος, καθώς και σε μία σειρά από άλλα πεδία, η θέση της Ελλάδας μπορεί να αλλάξει και ένα μέρος τουλάχιστον της ισχύος της να ανακτηθεί. Η διαπραγματευτική της θέση προς τα έξω θα ενισχυθεί, οι δυνατότητες άρσης της πλήρους ασφυξίας θα βελτιωθούν, η κοινωνία θα νιώσει ότι δεν πήγε χαμένη η εμπιστοσύνη της. Και, κυρίως, η Ελλάδα θα καταφέρει να μείνει παρούσα στις μεγάλες εξελίξεις που έρχονται πλέον αναπόδραστα στην Ευρώπη. Όπως είπε και ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, και δεν άρεσε καθόλου στο Βερολίνο, η εποχή που στην Ευρώπη αποφάσιζαν δύο άνθρωποι έχει παρέλθει. Η Ευρώπη οδηγείται σε εξελίξεις από τις οποίες η Ελλάδα δεν μπορεί να λείπει.
Η μάχη είναι πολύ μεγάλη και εξίσου άνιση. Όμως, η εντολή δόθηκε και είναι καθαρή. Απέναντι στους τρεις μεγάλους αντιπάλους της, η νέα κυβέρνηση ένα μόνον όπλο έχει να αντιτάξει: την αποφασιστικότητα που δικαιούται και οφείλει να αντλήσει από αυτήν ακριβώς την εντολή, αποφασιστικότητα σε όλα τα μέτωπα, και μέσα και έξω. Απέναντι σε όλα αυτά τα μέτωπα, απαιτείται πρωτοφανής αποφασιστικότητα. Αυτό όμως ζήτησε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού και αυτό οφείλει η κυβέρνηση να πράξει, ότι κι αν αρέσει ή δεν αρέσει στον καθένα. Από αυτό θα κριθεί και η ίδια και η πορεία της Ελλάδας. Και θα κριθεί πολύ σύντομα.
πηγη:tovima
Ανεξάρτητα με το τι αρέσει στον οποιονδήποτε, η χθεσινή ψήφος του ελληνικού λαού ήταν σαφής και δεν επιδέχεται ούτε διπλή ανάγνωση, ούτε, πολύ περισσότερο, περιφρόνηση: η μάχη της Ελλάδας πρέπει να δοθεί στο δεδομένο από τις δεσμεύσεις πλαίσιο με ταυτόχρονη προσπάθεια βελτίωσής του. Η λαική εντολή είναι σαφής, δεν χωράει παρερμηνειών και αποτελεί από σήμερα τη μόνη πυξίδα για την πορεία της χώρας. Σε αυτό το πλαίσιο, όπως όλα δείχνουν, πολύ σύντομα ο Αντώνης Σαμαράς θα σχηματίσει κυβέρνηση, η οποία θα έχει να επιτελέσει ένα κυριολεκτικά τιτάνιο έργο. Είναι προς το συμφέρον όλων μας, και πρώτα απ’ όλα της χώρας, η κυβέρνηση να πετύχει το στόχο της, τον οποίο ο λαός χθες της ανέθεσε.
Φυσικά, ο στόχος κάθε άλλο παρά εύκολος είναι: στην ουσία, ο νέος πρωθυπουργός καλείται περίπου να «τετραγωνίσει τον κύκλο»: καλείται να αποφύγει κάθε αμφισβήτηση της ευρωπαικής πορείας της Ελλάδας και, ταυτόχρονα, να ανατάξει μια κοινωνία που βρίσκεται στην εντατική, αλλά και να αντιμετωπίσει παθογένειες ενός ολοκληρωτικά προβληματικού συστήματος κομματοκρατίας, απόλυτου κρατισμού και κακοδιοίκησης της χώρας, από το οποίο η Ελλάδα πρέπει οριστικά να απαλλαγεί, αλλά το οποίο αρνείται να πεθάνει
Ολες αυτές οι ευθύνες, που προκύπτουν από τη λαική εντολή, συνθέτουν ένα από τα πιο πολύπλοκα και απαιτητικά διακυβεύματα που είχε να αντιμετωπίσει η Ελλάδα στη σύγχρονη ιστορία της. Για να μπορέσουν όλα αυτά, που συνθέτουν μια πολύ μεγάλη μάχη, να βρουν ένα δρόμο, μια πιθανότητα επιτυχίας, η λέξη κλειδί είναι μία: αποφασιστικότητα.
Οι καταστροφικές εποχές που οι κυβερνήσεις έλεγαν το αμίμητο «δεν με αφήνουν να κυβερνήσω», έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ο λαός, έδωσε μία εντολή. Η εντολή αυτή είναι συγκεκριμένη, συνειδητή, απόλυτη. Η κυβέρνηση, οφείλει να προχωρήσει. Σε αυτή την πορεία, θα έχει τρεις εξαιρετικά ισχυρούς αντιπάλους: ο πρώτος, είναι οι ποικίλες εσωτερικές αντιστάσεις – εν προκειμένω οι αντιστάσεις εκείνες που προέρχονται από όσους δεν θέλουν δουν αυτό το εσωτερικό σύστημα να πεθαίνει. Ο δεύτερος, είναι η εξωτερική πίεση, ιδίως από το Βερολίνο, η οποία κάθε άλλο παρά να υποτιμάται θα πρέπει: η Γερμανία θα σφίξει τώρα όσο ποτέ τη μέγγενη και θα χρειαστεί σιδηρά αντοχή και βούληση για τη νέα κυβέρνηση που θα βρεθεί να συνομιλεί με την καγκελαρία… Και ο τρίτος είναι η ίδια η ζοφερή πραγματικότητα που επικρατεί στη χώρα, απέναντι στην οποία ο νέος πρωθυπουργός έχει δεσμευθεί ότι θα φέρει μια ανάσα, κάτι που, αν δεν το επιτύχει, όλα θα καταρρεύσουν.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να αξιολογήσει κανείς αυτή τη στιγμή ποιος από τους τρεις αυτούς θα είναι ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος της νέας κυβέρνησης, ακριβώς επειδή και οι τρεις είναι τρομακτικά ισχυροί, ο καθένας με τον τρόπο του, ενώ, η σύνθεσή τους, δημιουργεί ένα άλλο σύνολο, που στην ολότητά του, είναι ακόμα πιο δυσχερές να υπερνικηθεί. Γι αυτό ακριβώς όμως είναι βέβαιο ότι χωρίς αποφασιστικότητα, ουδείς από τους αντιπάλους αυτούς μπορεί να νικηθεί, πολύ περισσότερο το εκρηκτικό σύμπλεγμα που από κοινού ερήμην τους δημιουργούν.
Αν όμως η νέα κυβέρνηση δείξει ότι κατανοεί απόλυτα την ανάγκη να κάνει γρήγορα και αποφασισμένα βήματα, λ.χ. στις αποκρατικοποίησεις, στο φορολογικό σύστημα, στην αναδιογράνωση της διοίκησης, αλλά και στην υπόθεση της εσωτερικής ασφάλειας και των λαθρομεταναστών, στην ανακήρυξη της ΑΟΖ και των ενεργειακών συμφωνιών στο δρόμο που χάραξε η Κύπρος, καθώς και σε μία σειρά από άλλα πεδία, η θέση της Ελλάδας μπορεί να αλλάξει και ένα μέρος τουλάχιστον της ισχύος της να ανακτηθεί. Η διαπραγματευτική της θέση προς τα έξω θα ενισχυθεί, οι δυνατότητες άρσης της πλήρους ασφυξίας θα βελτιωθούν, η κοινωνία θα νιώσει ότι δεν πήγε χαμένη η εμπιστοσύνη της. Και, κυρίως, η Ελλάδα θα καταφέρει να μείνει παρούσα στις μεγάλες εξελίξεις που έρχονται πλέον αναπόδραστα στην Ευρώπη. Όπως είπε και ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, και δεν άρεσε καθόλου στο Βερολίνο, η εποχή που στην Ευρώπη αποφάσιζαν δύο άνθρωποι έχει παρέλθει. Η Ευρώπη οδηγείται σε εξελίξεις από τις οποίες η Ελλάδα δεν μπορεί να λείπει.
Η μάχη είναι πολύ μεγάλη και εξίσου άνιση. Όμως, η εντολή δόθηκε και είναι καθαρή. Απέναντι στους τρεις μεγάλους αντιπάλους της, η νέα κυβέρνηση ένα μόνον όπλο έχει να αντιτάξει: την αποφασιστικότητα που δικαιούται και οφείλει να αντλήσει από αυτήν ακριβώς την εντολή, αποφασιστικότητα σε όλα τα μέτωπα, και μέσα και έξω. Απέναντι σε όλα αυτά τα μέτωπα, απαιτείται πρωτοφανής αποφασιστικότητα. Αυτό όμως ζήτησε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού και αυτό οφείλει η κυβέρνηση να πράξει, ότι κι αν αρέσει ή δεν αρέσει στον καθένα. Από αυτό θα κριθεί και η ίδια και η πορεία της Ελλάδας. Και θα κριθεί πολύ σύντομα.
πηγη:tovima
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η Ελλάδα ως θύμα…
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
