2020-01-08 21:05:03
Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Τὸ φετινὸ Ἑορτολόγιο 2020 τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου εἶναι ἀφιερωμένο στὸν ὅσιο Νικηφόρο τὸν Λεπρό, ποὺ καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, ἂν καὶ ἔζησε τὸ μαρτύριο τῆς λέπρας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐπακολούθων της τὴν περίοδο ἐκείνη, δηλαδὴ τοῦ
ὀνειδισμοῦ καὶ τῆς κοινωνικῆς ἀπόρριψης, οὐδέποτε λύγισε καὶ οὐδέποτε παραπονέθηκε. Ἀντιθέτως, κουβάλησε ἀδιαμαρτύρητα τὸν σταυρό του μὲ περισσὴ λεβεντιά, μεγάλη μετάνοια, ὑπομονὴ καὶ θαυμαστὴ ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
Καθότι ἀπὸ νωρὶς γνώριζε καλῶς ὅτι: «Ἐὰν ὁ πόνος, αἱ θλίψεις καὶ αἱ δοκιμασίαι ἀφαιρεθοῦν ἀπὸ τὴν ζωὴν τῶν ἀνθρώπων, ἡ ἁγιότης θὰ ἦτο μόνον τῶν Ἀγγέλων κτῆμα»1.
Σύντομος βίος τοῦ ὁσίου
Ὁ ὅσιος Νικηφόρος ὁ Λεπρός, κατὰ κόσμον Νικόλαος Τζανακάκης, γεννήθηκε τὸ 1890 σ’ ἕνα ὀρεινὸ χωριὸ τῶν Χανίων τῆς Κρήτης, στὸ Σηρικάρι. Ἀπὸ μικρὸς ὀρφανεύει, ἀφοῦ καὶ οἱ δύο γονεῖς του πεθαίνουν, καὶ τὴν ἀνατροφή του ἀναλαμβάνει ὁ παπποῦς του, ὁ ὁποῖος σὲ ἡλικία 13 ἐτῶν τὸν στέλνει νὰ μάθει τὴν τέχνη τοῦ κουρέα. Τότε ἐμφανίζονται στὸ σῶμα του τὰ πρῶτα σημάδια τῆς λέπρας.
Ὅταν στὴν ἡλικία τῶν 16 ἐτῶν τὰ συμπτώματα αὐτὰ ἔγιναν ἐμφανέστερα, γιὰ νὰ μὴν τὸν στείλουν στὸ νησὶ τῆς Σπιναλόγκα, ὅπου τότε ἔστελναν τοὺς λεπρούς, ὁ μικρὸς Νικόλαος φεύγει μὲ καράβι καὶ πηγαίνει στὴν Αἴγυπτο —συγκεκριμένα στὴν Ἀλεξάνδρεια— καὶ ἐργάζεται σὲ κουρεῖο. Ἡ ἀσθένεια ὅμως προχωροῦσε, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ, μὲ τὴν καθοδήγηση ἑνὸς ἀρχιερέα, φτάνει στὴ Χίο τὸ 1914, σὲ ἡλικία 24 ἐτῶν, καὶ μεταβαίνει στὸ Λεπροκομεῖο τῆς Χίου, ὅπου τὸν παραλαμβάνει ὁ ἅγιος Ἄνθιμος, ὁ Πνευματικὸς τοῦ Λεπροκομείου. Κοντὰ στὸν ἅγιο Ἄνθιμο ὁ Νικόλαος μαθαίνει τὴν «τέχνη τῶν τεχνῶν», μυούμενος στὶς ἀρετὲς τῆς προσευχῆς, τῆς μετάνοιας καὶ τῆς ἀκατακρισίας. Ἀναφορικὰ πρὸς τὸ τελευταῖο, πράγματι ἀπὸ τότε ποτὲ δὲν εἶπε κακὸ λόγο γιὰ κανέναν. Σκοτώνοντας μέσα του κάθε συναισθηματισμό, γυρίζει τὸν διακόπτη τῆς ζωῆς του. Σταματᾶ νὰ μαραζώνει γιὰ τὸ κατάντημά του, κι ἐμπιστεύεται τὸν ἑαυτό του στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν ἀγάπη τοῦ Γέροντός του, ποὺ τὸν βοήθησε πάρα πολὺ ν’ ἀντιληφθεῖ ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ δὲν τελειώνει μὲ μία ἀσθένεια, ἕνα πάθος, μὲ τὸν θάνατο, ἀλλὰ ἀποκτᾶ ἀξία καὶ νόημα ὅταν ὁ πόνος μετατραπεῖ σ’ ἐσωτερικὴ ἐργασία καὶ μετάνοια. Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ ἁγίου Ἀνθίμου ὁ ὅσιος Νικηφόρος ἔστρεψε ὅλη τὴν ὕπαρξή του πρὸς τὴ μετάνοια. Γνώρισε τὴν ἀγάπη τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς Παναγίας καὶ τῶν ἁγίων. Κι ὅταν ἦρθε ὁ καιρός, μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια ὑπακοῆς, ὁ Νικόλαος ἐκάρη μοναχὸς ἀπὸ τὸν Γέροντά του καὶ ἐκλήθη Νικηφόρος.
Διαβάστε περισσότερα »
paraklisi
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Τὸ φετινὸ Ἑορτολόγιο 2020 τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου εἶναι ἀφιερωμένο στὸν ὅσιο Νικηφόρο τὸν Λεπρό, ποὺ καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, ἂν καὶ ἔζησε τὸ μαρτύριο τῆς λέπρας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐπακολούθων της τὴν περίοδο ἐκείνη, δηλαδὴ τοῦ
ὀνειδισμοῦ καὶ τῆς κοινωνικῆς ἀπόρριψης, οὐδέποτε λύγισε καὶ οὐδέποτε παραπονέθηκε. Ἀντιθέτως, κουβάλησε ἀδιαμαρτύρητα τὸν σταυρό του μὲ περισσὴ λεβεντιά, μεγάλη μετάνοια, ὑπομονὴ καὶ θαυμαστὴ ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
Καθότι ἀπὸ νωρὶς γνώριζε καλῶς ὅτι: «Ἐὰν ὁ πόνος, αἱ θλίψεις καὶ αἱ δοκιμασίαι ἀφαιρεθοῦν ἀπὸ τὴν ζωὴν τῶν ἀνθρώπων, ἡ ἁγιότης θὰ ἦτο μόνον τῶν Ἀγγέλων κτῆμα»1.
Σύντομος βίος τοῦ ὁσίου
Ὁ ὅσιος Νικηφόρος ὁ Λεπρός, κατὰ κόσμον Νικόλαος Τζανακάκης, γεννήθηκε τὸ 1890 σ’ ἕνα ὀρεινὸ χωριὸ τῶν Χανίων τῆς Κρήτης, στὸ Σηρικάρι. Ἀπὸ μικρὸς ὀρφανεύει, ἀφοῦ καὶ οἱ δύο γονεῖς του πεθαίνουν, καὶ τὴν ἀνατροφή του ἀναλαμβάνει ὁ παπποῦς του, ὁ ὁποῖος σὲ ἡλικία 13 ἐτῶν τὸν στέλνει νὰ μάθει τὴν τέχνη τοῦ κουρέα. Τότε ἐμφανίζονται στὸ σῶμα του τὰ πρῶτα σημάδια τῆς λέπρας.
Ὅταν στὴν ἡλικία τῶν 16 ἐτῶν τὰ συμπτώματα αὐτὰ ἔγιναν ἐμφανέστερα, γιὰ νὰ μὴν τὸν στείλουν στὸ νησὶ τῆς Σπιναλόγκα, ὅπου τότε ἔστελναν τοὺς λεπρούς, ὁ μικρὸς Νικόλαος φεύγει μὲ καράβι καὶ πηγαίνει στὴν Αἴγυπτο —συγκεκριμένα στὴν Ἀλεξάνδρεια— καὶ ἐργάζεται σὲ κουρεῖο. Ἡ ἀσθένεια ὅμως προχωροῦσε, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ, μὲ τὴν καθοδήγηση ἑνὸς ἀρχιερέα, φτάνει στὴ Χίο τὸ 1914, σὲ ἡλικία 24 ἐτῶν, καὶ μεταβαίνει στὸ Λεπροκομεῖο τῆς Χίου, ὅπου τὸν παραλαμβάνει ὁ ἅγιος Ἄνθιμος, ὁ Πνευματικὸς τοῦ Λεπροκομείου. Κοντὰ στὸν ἅγιο Ἄνθιμο ὁ Νικόλαος μαθαίνει τὴν «τέχνη τῶν τεχνῶν», μυούμενος στὶς ἀρετὲς τῆς προσευχῆς, τῆς μετάνοιας καὶ τῆς ἀκατακρισίας. Ἀναφορικὰ πρὸς τὸ τελευταῖο, πράγματι ἀπὸ τότε ποτὲ δὲν εἶπε κακὸ λόγο γιὰ κανέναν. Σκοτώνοντας μέσα του κάθε συναισθηματισμό, γυρίζει τὸν διακόπτη τῆς ζωῆς του. Σταματᾶ νὰ μαραζώνει γιὰ τὸ κατάντημά του, κι ἐμπιστεύεται τὸν ἑαυτό του στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν ἀγάπη τοῦ Γέροντός του, ποὺ τὸν βοήθησε πάρα πολὺ ν’ ἀντιληφθεῖ ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ δὲν τελειώνει μὲ μία ἀσθένεια, ἕνα πάθος, μὲ τὸν θάνατο, ἀλλὰ ἀποκτᾶ ἀξία καὶ νόημα ὅταν ὁ πόνος μετατραπεῖ σ’ ἐσωτερικὴ ἐργασία καὶ μετάνοια. Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ ἁγίου Ἀνθίμου ὁ ὅσιος Νικηφόρος ἔστρεψε ὅλη τὴν ὕπαρξή του πρὸς τὴ μετάνοια. Γνώρισε τὴν ἀγάπη τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς Παναγίας καὶ τῶν ἁγίων. Κι ὅταν ἦρθε ὁ καιρός, μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια ὑπακοῆς, ὁ Νικόλαος ἐκάρη μοναχὸς ἀπὸ τὸν Γέροντά του καὶ ἐκλήθη Νικηφόρος.
Διαβάστε περισσότερα »
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
