2020-01-16 20:45:23
Ο δικαιωματισμός είναι μία νέα μορφή ηθικής που πάει να επιβληθεί αυτή τη στιγμή στις σύγρονες κοινωνίες.
Η φιλοσοφική-ανθρωπολογική του θεμελίωση μπορεί να βρεθεί στα ανθρωπιστικά γραπτά πχ του Paul Krutz και είναι ουσιαστικά μία αθεϊστική ηθική που θέτει στο κέντρο της τον άνθρωπο. Σ' αυτήν λοιπόν την εκδοχή της ηθικής ο άνθρωπος οφείλει να είναι ο αναμφισβήτητος διαχειριστής του εαυτού του χωρίς καμία δικαιολογία, χωρίς κανένα όριο πλην του "να μην κάνει κακό". Τα πάντα είναι δικαίωμά του και δεν υπάρχει άλλο μέτρο.
Ο εαυτός μας λοιπόν είναι η μόνη παράμετρος που πρέπει να μάς απασχολεί όταν θα πάρουμε μία απόφαση. Με λίγα λόγια, ο δικαιωματισμός είναι ο ατομισμός στον πλήρη θρίαμβό του.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, η ηθική της Εκκλησίας είναι στην αντίθετη όχθη από αυτά που επαγγέλλεται ο δικαιωματισμός ως ατομικιστική ηθική. Ίσως γι' αυτό δεν θα συναντήσουμε ποτέ στη χριστιανική διδασκαλία τον όρο δικαίωμα. Ο διάλογος της θεολογίας με τα δικαιώματα ξεκίνησε σήμερα ουσιαστικά, και παρ' όλο που τα αποδέχεται, δεν παύει να επισημαίνει τον κίνδυνο του ατομισμού (Αγία Και Μεγάλη Σύνοδος, 2016).
Κι αυτό γιατί η χριστιανική ηθική δεν βλέπει τον άνθρωπο ως άτομο. Τον βλέπει πρώτα απ' όλα ως μία σχέση. Ο άνθρωπος σε σχέση με τον Θεό, ο άνθρωπος σε σχέση με τον συνάνθρωπο, ο άνθρωπος σε σχέση με τη φύση. Πάντα στη θεώρηση του ανθρώπου τίθεται μαζί και κάποιο άλλο πρόσωπο γιατί ο άνθρωπος στον Χριστιανισμό δε νοείται ατομικά. Ακόμη και αυτή η ύπαρξη του ανθρώπου είναι μία σχέση. Αυτή του σώματος με την ψυχή. Οπότε οποιαδήποτε απόφαση για το ένα συμπαρασύρει και το άλλο, οποιαδήποτε κι αν είναι η φορά της επιρροής αυτής.
Επομένως δεν μιλάμε για σκοταδισμό ή για πρόοδο. Μιλάμε για δύο διαφορετικές ανθρωπολογίες που δεν μπορούν να συναντηθούν γιατί έχουν διαφορετικά σημεία εκκίνησης. Για τον λόγο αυτό, διαφωνώ η ταπεινή θεολόγος, με κάποιους συντηρητικούς θεολόγους που επιμένουν να υποστηρίζουν ότι ο σύγχρονος ανθρωπισμός πηγάζει από τον Χριστιανισμό. Σήμερα οι δύο ανθρωπισμοί, ουδεμία σχέση έχουν και ούτε θα αποκτήσουν. Είναι διαφορετικής αφετηρίας, κατεύθυνσης και σκοπού.
Alexia Chatzi/facebook
proskynitis
Η φιλοσοφική-ανθρωπολογική του θεμελίωση μπορεί να βρεθεί στα ανθρωπιστικά γραπτά πχ του Paul Krutz και είναι ουσιαστικά μία αθεϊστική ηθική που θέτει στο κέντρο της τον άνθρωπο. Σ' αυτήν λοιπόν την εκδοχή της ηθικής ο άνθρωπος οφείλει να είναι ο αναμφισβήτητος διαχειριστής του εαυτού του χωρίς καμία δικαιολογία, χωρίς κανένα όριο πλην του "να μην κάνει κακό". Τα πάντα είναι δικαίωμά του και δεν υπάρχει άλλο μέτρο.
Ο εαυτός μας λοιπόν είναι η μόνη παράμετρος που πρέπει να μάς απασχολεί όταν θα πάρουμε μία απόφαση. Με λίγα λόγια, ο δικαιωματισμός είναι ο ατομισμός στον πλήρη θρίαμβό του.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, η ηθική της Εκκλησίας είναι στην αντίθετη όχθη από αυτά που επαγγέλλεται ο δικαιωματισμός ως ατομικιστική ηθική. Ίσως γι' αυτό δεν θα συναντήσουμε ποτέ στη χριστιανική διδασκαλία τον όρο δικαίωμα. Ο διάλογος της θεολογίας με τα δικαιώματα ξεκίνησε σήμερα ουσιαστικά, και παρ' όλο που τα αποδέχεται, δεν παύει να επισημαίνει τον κίνδυνο του ατομισμού (Αγία Και Μεγάλη Σύνοδος, 2016).
Κι αυτό γιατί η χριστιανική ηθική δεν βλέπει τον άνθρωπο ως άτομο. Τον βλέπει πρώτα απ' όλα ως μία σχέση. Ο άνθρωπος σε σχέση με τον Θεό, ο άνθρωπος σε σχέση με τον συνάνθρωπο, ο άνθρωπος σε σχέση με τη φύση. Πάντα στη θεώρηση του ανθρώπου τίθεται μαζί και κάποιο άλλο πρόσωπο γιατί ο άνθρωπος στον Χριστιανισμό δε νοείται ατομικά. Ακόμη και αυτή η ύπαρξη του ανθρώπου είναι μία σχέση. Αυτή του σώματος με την ψυχή. Οπότε οποιαδήποτε απόφαση για το ένα συμπαρασύρει και το άλλο, οποιαδήποτε κι αν είναι η φορά της επιρροής αυτής.
Επομένως δεν μιλάμε για σκοταδισμό ή για πρόοδο. Μιλάμε για δύο διαφορετικές ανθρωπολογίες που δεν μπορούν να συναντηθούν γιατί έχουν διαφορετικά σημεία εκκίνησης. Για τον λόγο αυτό, διαφωνώ η ταπεινή θεολόγος, με κάποιους συντηρητικούς θεολόγους που επιμένουν να υποστηρίζουν ότι ο σύγχρονος ανθρωπισμός πηγάζει από τον Χριστιανισμό. Σήμερα οι δύο ανθρωπισμοί, ουδεμία σχέση έχουν και ούτε θα αποκτήσουν. Είναι διαφορετικής αφετηρίας, κατεύθυνσης και σκοπού.
Alexia Chatzi/facebook
proskynitis
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Είδα τη μάνα μου,τη μαμή...!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
