2020-01-18 10:31:33
Ο Κύριος, οι «κύριοι» και η Κυριοφόρος παιδεία*
Παναγιώτης Τσαγκάρης
Υπ. Δρ. Θεολογίας,
Γενικός Γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων(ΠΕΘ)
Πανοσιολογιώτατε πατέρα Σαράντη, Σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Επιτρέψτε μου στην αρχή της ομιλίας μου, αντιστρέφοντας τη σειρά των λέξεων του τίτλου της, να επεξηγήσω τη φράση Κυριοφόρος παιδεία. Κυριοφόρος παιδεία είναι η παιδεία που σήμερα, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα… δεν έχουμε στην Ελλάδα και την οποία όμως, ως χριστιανοί και Έλληνες οφείλουμε εναγωνίως να επιζητούμε, διότι είναι η εν Χριστώ παιδεία, η παιδεία που φέρει τον Ζωηφόρο Κύριο, που μορφώνει στις ψυχές των παιδιών τον «Ἀναστάντα, Ἀναληφθέντα καὶ ἀεὶ Ζῶντα Θεάνθρωπον»[1], η παιδεία στην οποία καλούμεθα «διδάσκοντες πάντα άνθρωπον εν πάση σοφία, διά να παραστήσωμεν πάντα άνθρωπον τέλειον εν Χριστώ Ιησού·»[2] «μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ»[3].
Ταυτόχρονα είναι και η παιδεία που κουβαλάει στις πλάτες της όλη την «Προπαίδεια του Χριστιανισμού»[4], την Ελληνική φιλοσοφία και μεταλαμπαδεύει τις ανυπέρβλητες αξίες του Ελληνισμού στις ψυχές των ελληνόπαιδων. Κυριοφόρος παιδεία είναι με άλλες λέξεις, η Ελληνορθόδοξη παιδεία.
«Ο όρος Ελληνορθοδοξία ή καλύτερα ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, σημαίνει στους αιώνες αυτή την ακατάλυτη πια ένωση (Ελληνισμού και Χριστιανισμού). Διότι, ό,τι εκλεκτό και διαχρονικό στοιχείο διέθετε ο Ελληνισμός, σώθηκε μέσα στην ένωση του με τον Χριστιανισμό, ώστε να μην υπάρχει πια Ελληνισμός έξω από τον Χριστιανισμό, παρά ως πτώση και αποτυχία (αυτό εκφράζει η αίρεση), ή αρχαιοπληξία.».[5] «Ή αν θέλουμε να το δούμε έτσι, έστω, Ορθοδοξία και Ελληνισμός είναι η καρδιά και ο εγκέφαλος μέσα στο ίδιο σώμα».[6]
Η ελληνορθόδοξη παιδεία λοιπόν, θα έπρεπε κατά λογική ακολουθία, να διαποτίζει κατά τα Καποδιστριακά εκπαιδευτικά πρότυπα, το σύνολο των προσφερόμενων μαθησιακών αντικειμένων του ελληνικού σχολείου ή έστω κατ΄ ελάχιστον, το καλούμενο μάθημα των Θρησκευτικών. Αντ΄ αυτού όμως, φθάσαμε στο σημείο, όπου ούτε ακόμη και στο μάθημα των Θρησκευτικών είναι ανεκτό από την ελληνική πολιτεία, να παρέχονται τα νάματα της Ελληνορθοδοξίας, ιδιαίτερα μάλιστα, μετά την εισαγωγή στο σχολείο των πολυθρησκειακών Προγραμμάτων Σπουδών και των βιβλίων – «Φακέλων του μαθήματος των Θρησκευτικών» των πρώην Υπουργών Φίλη – Γαβρόγλου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά τα νέα Προγράμματα και βιβλία του μαθήματος των Θρησκευτικών ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος ο Β΄ τα χαρακτήρισε «απαράδεκτα και επικίνδυνα». Πραγματικά έτσι είναι και από άποψης παιδαγωγικής, διότι για παράδειγμα, παρουσιάζουν αναντιστοιχία του προσφερόμενου εκπαιδευτικού υλικού προς την πνευματική ηλικία και ωριμότητα των μαθητών και από άποψης Θεολογικής, διότι για παράδειγμα, τοποθετούν την ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία περί Θεού και ανθρώπου στην ίδια βαθμίδα εκτίμησης και αποδοχής με όλες τις άλλες θρησκευτικές αντιλήψεις αλλά και από άποψης νομικής, διότι για παράδειγμα, αντίθετα με το Σύνταγμα και τις σχετικές Διεθνείς Συμβάσεις, δεν διδάσκουν ολοκληρωμένα στα παιδιά τη θρησκευτική πίστη των πατέρων τους.
Όμως τα Προγράμματα και τα βιβλία αυτά, από τους εμπνευστές τους χαρακτηρίζονται ούτε λίγο ούτε πολύ, ως «το άλας της γης» και η «πεμπτουσία της θρησκευτικής παιδείας»! Λένε χαρακτηριστικά: «Το μάθημα, χωρίς να χάνει τον «Ορθόδοξο» χαρακτήρα του και να απονευρώνεται θεολογικά, έλαβε υπόψη του το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τις οδηγίες των ανεξάρτητων αρχών για σεβασμό της θρησκευτικής ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ έφερνε την Ορθοδοξία σε διάλογο με τις άλλες μεγάλες χριστιανικές παραδόσεις της Ευρώπης, τις άλλες θρησκείες (κυρίως τις πιο οικείες μονοθεϊστικές θρησκείες του Ιουδαϊσμού και του Ισλάμ), τα σύγχρονα πολιτισμικά και κοινωνικά ρεύματα, υιοθετώντας επιπλέον τις πιο προωθημένες παιδαγωγικές και διδακτικές μεθόδους….».[7]
Λόγια κενά ουσιαστικού περιεχομένου, λόγια μιας ξύλινης, στυλιζαρισμένης, δήθεν επιστημονικής γλώσσας, που ηχούν ωραία στα αυτιά και αναπαύουν εκείνους τους ακροατές που επιθυμούν να αποκοιμηθούν στην αγκαλιά της πολιτικής ορθότητας. «Τὰ πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποιήσαμεν», διατείνονται λοιπόν, οι «Εμπειρογνώμονες» των νέων Προγραμμάτων! Τι μπορούμε άραγε εμείς τώρα, «οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι» να προσθέσουμε αλλά και τι να τολμήσουμε να αντιπαραθέσουμε μπροστά σε αυτό τον κατατιθεμένο όγκο της «προόδου», του «εκσυγχρονισμού» και της «μεγαλοφυίας» των νέων Προγραμμάτων! Χρησιμοποιούμε βέβαια την ειρωνεία διότι δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί διαφορετικά το φαινόμενο της αμετροέπειας, της αλλαζονείας και της ισχυρογνωμοσύνης των συντακτών αλλά και όσων στηρίζουν μανιωδώς αυτά τα κατηργημένα από το Συμβούλιο της Επικρατείας(ΣτΕ), Προγράμματα και βιβλία.
Συγκεκριμένα, έχουν γραφεί χιλιάδες σελίδες, κυριολεκτικά ολόκληροι τόμοι οι οποιοί αποδεικνύουν περίτρανα την ακαταλληλότητα των νέων Προγραμμάτων, έχουν γίνει συνέδρια επί συνεδρίων που αποδόμησαν πλήρως αυτά τα Προγράμματα, έχουν εκφραστεί εναντίον αυτών των Προγραμμάτων και των βιβλίων Πανεπιστημιακοί, Επίσκοποι, Θεολόγοι και γονείς και έχουν βγει (4) τέσσερις καταδικαστικές αποφάσεις του ΣτΕ εναντίον αυτών των υποτίθεται «μεγαλοφυιών διανοητικών κατασκευασμάτων» αλλά οι συντάκτες τους ακόμα δεν έχουν εντοπίσει κάποιο λάθος στο έργο τους, ακόμη ζητάνε με κυνισμό, να τους γίνουν βελτιωτικές προτάσεις και μέχρι σήμερα, επιμένουν στανικά στην ίδια γραμμή και λυσσαλέα αγωνίζονται με κάθε θυσία, να τα κρατήσουν μόνιμα σε ισχύ στα σχολεία, αφήνοντας έτσι, τους Ορθοδόξους ουσιαστικά χωρίς ορθόδοξο μάθημα Θρησκευτικών, ωστέ να μην μπορούν αυτοί, να μάθουν στο σχολείο, τίποτε για την πίστη τους. Και όλα αυτά μάλιστα, συμβαίνουν όταν πηδαλιούχος της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμος ο Β΄.
Παρόλαυτα θα κάνουμε την προσπάθεια να παραθέσουμε και μια άλλη άποψη, αν και καλά γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται ούτε αυτήν να την λάβουν υπόψη τους! Λέει λοιπόν ένας σύγχρονος εκκλησιαστικός πατέρας και μεγάλος διανοητής: «Μόνον η Εκκλησία κατέχει και κηρύττει το κεφαλαιώδες μυστήριο και την κεφαλαιώδη αλήθεια όλων των κόσμων. Ό,τι είναι εκτός της Εκκλησίας, όσο τερπνό, όσο θελκτικό και αν φαίνεται, δεν είναι παρά μια αυταπάτη. Όλη η σοφία, όλη η γνώση βρίσκεται στην Εκκλησία. Όσο γοητευτικά και αν είναι τα λόγια της ανθρωπινής σοφίας ή της ανθρωπινής γνώσεως, αν δεν φέρουν την θεανθρώπινη σφραγίδα, δεν είναι εκ της Αληθείας και δεν καταδεικνύουν την Αλήθεια… «Εν Χριστώ, όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως είναι απόκρυφοι [...] γιατί Εκείνος είναι η ίδια η σοφία και η ίδια η γνώση "αυτοσοφία γαρ εστί και αυτογνώσις" [...] Μόνο στον Χριστό υπάρχει η παντογνωσία [...] Ενώ κάθε άλλος, όσο δεινός ομιλητής και αν είναι, κάποιος αν δεν ομιλεί περί του Χριστού, στην πραγματικότητα λέγει ανοησίες και επινοεί σοφιστείες…[8]
Πράγματι, όλες οι ανθρώπινες εντολές και επιστήμες δεν αποτελούν παρά κατ' επίφασιν σοφία, εσωτερική ερημιά και θάνατο. Δεν είναι φορείς ούτε της θείας αληθείας, ούτε της θείας δυνάμεως ώστε να μπορούν να μας σώσουν από το κακό, την αμαρτία και τον θάνατο. Ποια, λοιπόν, είναι η ωφέλεια μας από αυτά, όταν δεν μας σώζουν από εκείνο πού αποτελεί το μεγαλύτερο μαρτύριο, την μεγαλύτερη φρίκη, την ίδια την κόλαση του ανθρωπίνου όντος; Όλα αυτά είναι λατρεία των ειδώλων και όχι λατρεία του Θεού. Είναι λατρεία και τιμή των κτισμάτων και όχι του Κτίσαντος.»[9] Αυτά αναφέρει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στη Δογματική του και συνεχίζει λέγοντας: «Για να εκφράσει, όμως, έως τέλους, την του Χριστού ασύγκριτη μεγαλοσύνη και παν-αξία, την πρωτόγνωρη μοναδικότητα και το αναντικατάστατο Αυτού, ο Απόστολος Παύλος που λαχταρά ακόρεστα τον Χριστό δηλώνει: «τὰ πάντα [...] ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι», απορρίμματα, απόνερα, σκουπίδια. Τί είναι αυτό; Μηδενισμός, πρωτάκουστος και πρωτόφαντος στην ιστορία του κόσμου; Ναι, αναμφιβόλως, πρόκειται για μηδενισμό που ο κόσμος δεν έχει ξαναδεί. Ωστόσο, είναι ένας μηδενισμός άγιος. Γιατί ο άγιος Απόστολος θεωρεί σκύβαλο, σκουπίδι και απόρριμμα ό,τι δεν είναι του Χριστού, ό,τι δεν είναι από Εκείνον. Δεν υπάρχουν πλέον διλήμματα, αμφιβολίες• τώρα γνωρίζουμε όλη την αλήθεια για τον κόσμο, την αλήθεια για ό,τι υπόκειται στα όρια της γνώσεως, του είναι και των αισθήσεων του ανθρώπου. Μας το λέγει ο πιο τολμηρός, ο πιο ειλικρινής και ο πιο βασανισμένος κάτοικος του πλανήτη. Καθώς κανένας δεν πολέμησε τον Χριστό και κάθε τι του Χριστού τόσο παθιασμένα, τόσο αληθινά και τόσο άφοβα όσο αυτός. Όμως, το φως του αναστάντος και αειζώου Χριστού τον μετέστρεψε, τον μεταμόρφωσε εντελώς. Πρώτα τυφλώθηκε από την τρομερή δόξα του φωτός και μετά από τρεις ημέρες ανέβλεψε, αντικρίζοντας αίφνης στον Χριστό όλη την αλήθεια πάντων των κόσμων. Ενώπιον του φωτός αυτής της παν-αληθείας, τί είναι όλες οι ανθρώπινες θρησκείες, επιστήμες, φιλοσοφίες, πολιτισμοί αν όχι «σκύβαλα»; Στα σκουπίδια και από τα σκουπίδια ζουν τα σκουλήκια, δηλαδή οι άνθρωποι χωρίς τον Χριστό. Ενώ οι αετοί της ανθρωπινής σκέψεως και συνειδήσεως ζουν παρά τω Χριστώ, συν Χριστώ και χάριν Χριστού. Μεγαλοφυίες, ήρωες, στρατηλάτες, διδάσκαλοι, φιλόσοφοι, εφευρέτες, μήπως με τον θάνατο δεν μετατρέπονται όλοι σε σκουπίδια; Και όμως, κάποιοι τους συγκρίνουν με τον θαυμάσιο Θεό και Κύριο Ιησού Χριστό, ορισμένοι τους εξισώνουν με Εκείνον, άλλοι θέλουν ακόμη και να Τον αντικαταστήσουν με εκείνους. Όλοι αυτοί, άραγε, δεν έχουν βυθίσει την συνείδηση τους στα σκουπίδια; Η ψυχή τους δεν κείται μέσα στις αναθυμιάσεις των σκουπιδιών; Η καρδιά τους δεν βρίσκεται μέσα σε σκουληκότρυπες; Τον άνθρωπο και κάθε τι το ανθρώπινο ο θάνατος τα μετατρέπει σε σκουπίδι, σε σκουληκότρυπα. Μόλις όμως ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, βιώσει τον Χριστό, μεταβάλλεται σε όν αθάνατο και αιώνιο, σε ον θεικώς εξυψωμένο και μεγαλοπρεπές, που ζει στους αθανάτους κόσμους των αρρήτων τελειοτήτων του Θεού, στον παράδεισο. Ναι, η απόσταση είναι δεδομένη: σκουπιδότοπος και παράδεισος, άνθρωπος και Θεάνθρωπος. Άνευ του Θεανθρώπου ο άνθρωπος είναι σκουπίδι και σκουπιδότοπος• με τον Θεάνθρωπο γίνεται παράδεισος και εργαστήριο αγιότητος και ακόμη κατά Χάριν Θεός, κατά Χάριν θεάνθρωπος.
Συνεπώς, για όλους αυτούς τους λόγους, το σημαντικότερο για τον άνθρωπο είναι να κερδίσει τον Χριστό. Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα πού δε θα αφαιρεθεί ποτέ από τον άνθρωπο, γι' αυτό και είναι το μόνον του οποίου «εστίν χρεία». Άς χαθούν τα πάντα, μόνον τον Χριστό να κερδίσουμε. Έστω και με αυτό το τίμημα, με οποιοδήποτε τίμημα.»[10]
Αυτά λοιπόν καταθέτει ως αγιοπνευματική εμπειρία ζωής, ένας σύγχρονος πανεπιστημιακός διδάσκαλος και άγιος της Εκκλησίας μας, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς. Οι συντάκτες όμως, των νέων Προγραμμάτων προφανώς έχουν διαφορετική άποψη και γι΄ αυτό προκρίνουν για τα παιδιά μας, τα παιδιά των χριστιανών Ελλήνων, την παράλληλη διδασκαλία και συνεξέταση των ειδώλων, της πολυθρησκείας, με τη διδασκαλία της εν Χριστώ θείας Αποκάλυψης. «Ειδωλολατρία είναι, θα πει πάλι ο άγιος Ιουστίνος, να υπηρετείς τα στοιχεία του κόσμου, ή τις προσταγές και την επιστήμη των ανθρώπων ως κορυφαίες θείες αξίες, πράγματα με τα οποία οι άνθρωποι αντικαθιστούν τον μοναδικό αληθινό Θεό, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Αποτελεί μεγάλη αλαζονεία και φιλάμαρτη αυθαιρεσία το να ανακηρύσσεις θεότητα αυτό που σε καμμία περίπτωση δεν είναι κάτι τέτοιο.»[11]
Όμως, οι συντάκτες των νέων Προγραμμάτων προφανώς, θεωρούν ότι η δική τους εμπειρία στην τάξη είναι σύγχρονη, μοναδική και αποτελεσματική και συνεπώς, υπερτέρα κάθε «θεωρητικής», «αναχρονιστικής» και άρα «ανεδαφικής» και «αναποτελεσματικής» στην πράξη αγιοπατερικής διδασκαλίας.
Ταυτόχρονα οι «κύριοι» αυτοί, αδιαφορούν και για την εμπειρία στην τάξη και όλων εκείνων των Θεολόγων καθηγητών που αντιτίθενται σφόδρα στα σχέδιά τους και οι οποίοι απεγνωσμένα τους φωνάζουν: «Με αυτά τα ανθρωποκατασκευάσματα που τρέφετε τη νεολαία μας, την καταστρέφετε, καταστρέφοντας έτσι και την Ελλάδα διότι τα παιδιά αυτά είναι το αύριο της Ελλάδας». «Οι «κατ' άνθρωπον» φιλοσοφίες, με τις οποίες παραμυθιάζεται τους μαθητές, θα τους έλεγε και πάλι ο άγιος Ιουστίνος του Τσέλιε, δεν είναι παρά ανθρώπινες ιστορίες, «παραδόσεις των ανθρώπων», ανθρώπινα μυθεύματα, ανθρώπινες ονειροβασίες και σοφίσματα. Αυτά αποτελούν την βοή και τον πάταγο της «κενής απάτης». Όταν o άνθρωπος αιχμαλωτισθεί από όλα αυτά, τότε καταντά πραγματικά δυστυχής.»[12] «Το να γνωρίσεις τον Χριστό, το να έχεις την επίγνωση του Τί είναι και Ποιος είναι ο Χριστός, τί προσφέρει στον άνθρωπο και στο ανθρώπινο γένος, αυτή είναι η γνώση την οποία ο άνθρωπος ευφρόσυνα μετατρέπει σε παγγνωσία. Και μέσα της διακρίνει τα πάντα. Ειδικά, όταν την συγκρίνει με κάθε άλλη ανθρώπινη γνώση για οποιονδήποτε και για οτιδήποτε. Η εμπειρία των αγίων μαρτυρεί πως η ορθή χριστογνωσία ουσιαστικά είναι παγγνωσία.»[13]
Ας έχουν υπόψη τους τα παραπάνω όλοι αυτοί οι «κύριοι υπεύθυνοι» του μαθήματος των Θρησκευτικών οι οποίοι βρέθηκαν σε μια θέση ευθύνης και θεωρούν ότι έτσι απέκτησαν το «παπικό αλάθητο» και το απόλυτο δικαίωμα να διαμορφώσουν ένα μάθημα Θρησκευτικών όπως εκείνοι το επιθυμούν και από όπου όμως, θα απουσιάζει ο Αληθινός Χριστός, ως ο Ένας και Μοναδικός Κύριος και Θεός, διότι, το μόνο βέβαιο είναι, ότι μέσα στα συγχητικά Θρησκευτικά που κατασκεύασαν, μειώνεται, αμαυρώνεται και θολώνει η ευκρίνεια της εικόνα του Ιησού Χριστού ως του Απόλυτου Κυρίου των όλων.
Ας έχουν υπόψη τους επίσης: α) ότι τα παιδιά αποζητούν την Αλήθεια και μόνον την Αλήθεια, την Παν-αλήθεια την οποία και αξίζει να την προσφέρει ή να τους οδηγεί σε αυτήν ο δάσκαλός τους και β) ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται το ψέμα και την εξαπάτηση. Να τους θυμίσουμε επίσης, ότι την απάτη την αντιλαμβάνονται και οι πολιτικοί και οι εκκλησιαστικοί άνδρες άσχετα αν ο καθένας από αυτούς για τους δικούς του συμφεροντολογικούς λόγους κλείνει τα μάτια στην πνευματική ζημιά που συντελείται στα παιδιά με αυτά τα τερατουργήματα που τους σερβίρουν οι «φωστήρες» των νέων Προγραμμάτων.
Ας λάβουν υπόψη τους ακόμη, ότι η τακτική να «φτιασιδώνουν», να «παραλλάσσουν» ή να «αποκρύβουν» την Χριστο-αλήθεια από τους μαθητές ή από κάθε άλλον που βρίσκεται στο σκοτάδι της αγνωσίας, δεν αποτελεί μόνο επικοινωνιακή μέθοδος προσέγγισης του όποιου άλλου όπως διατείνονται αλλά υποδηλώνει ενίοτε και την δειλία και την ολιγοπιστία εκείνων που έτσι ενεργούν. «Δειλία ἐστὶ ἐκτροπὴ πίστεως»[14], λέει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. «Η πίστι είναι για τους τολμηρούς»[15] και επεξηγηματικά θα αναφέρει ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, ότι το «μυστήριον της πίστεως» συνίσταται σε αυτό που αγωνίζονται να αποκρύψουν τα νέα Θρησκευτικά, δηλαδή, στο μέγα γεγονός ότι «Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκὶ», ότι ο μόνος αληθινός Θεός φανερώθηκε ως άνθρωπος, ως Θεάνθρωπος.[16]
Αυτές οι σκέψεις δίνουν και μια απάντηση στον καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ και πρώην πρόεδρο του θεολογικού αντισυνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ, κ. Δημήτριο Μόσχο ο οποίος έχει πει το εξής αποκαλυπτικό για την όλη φιλοσοφία των νέων Προγραμμάτων : «Θέλουμε μάθημα Θρησκευτικών για όλους; Τότε, θα τροποποιήσουμε π.χ. τη φράση «ο Ιησούς Χριστός είναι ο ενανθρωπήσας Θεός» με την προσθήκη «η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει και διδάσκει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο ενανθρωπήσας Θεός». Γιατί το δεύτερο να είναι σχετικοποίηση, συγκρητισμός, πανθρησκεία κλπ.; Προφανώς, επειδή θέλουμε ο λόγος του δασκάλου να επιβάλει την Ομολογία αυτή στους μαθητές μέσα στο σχολείο– άλλο λόγο δεν βλέπω!»[17] Έτσι βλέπει τα πράγματα ο κ. καθηγητής. Άραγε, θα πρέπει τώρα, εμείς να απαριθμήσουμε λόγους αναίρεσης των φλιναφλημάτων του; Αλλά όταν ένας καθηγητής Πανεπιστημίου δεν μπορεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί τη θεμελιώδη, τη δομική παιδαγωγική και θεολογική διαφορά που συνιστούν οι φράσεις που προανέφερε -ότι δηλαδή, στη μία περίπτωση επιτρέπεται στον Θεολόγο, όχι να επιβάλλει αλλά να καταθέτει μέσα στην τάξη την μοναδικότητα της πίστης του, ενώ στην άλλη αναγκάζεται, διότι είναι υποχρεωμένος από το νόμο, να είναι ουδέτερος παρατηρητής του θρησκευτικού φαινομένου, μη έχοντας δικαίωμα εκφοράς της δικής του προσωπικής μαρτυρίας- ότι και να πούμε κατόπιν, εμείς είναι «εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων», διότι προφανώς ισχύει γι΄ αυτούς τους ανθρώπους, η φράση «οὐ μὲ πείσεις κὰν μὲ πείσης» (Αριστοφάνης). Προαναφέραμε λοιπόν, ήδη κάτι, δεν θα πούμε τίποτε περισσότερο.
Άλλωστε τίποτε δεν τους εμποδίζει, να υβρίζουν, να στιγματίζουν και να απαξιώνουν ως αναχρονιστική, ξεπερασμένη, εκτός εποχής και μόδας, κάθε σώφρονα φωνή και αντίθετα να προτιμάνε τα παιδιά μας στα σχολεία να τα ταίζουνε σαπίλα και θανατίλα, δηλαδή κάθε θανατερή ιδέα που την βαπτίζουν μάλιστα, πρόοδο και εκσυγχρονισμό οι τρανοί «κύριοι» του τόπου μας, δηλαδή οι πολιτικοί, οι πνευματικοί ακόμα και κάποιοι εκκλησιαστικοί ηγέτες μας.
Αυτοί οι «κύριοι» «του αιώνος τούτου του απατεώνος», οι σπουδαγμενοι κατά το πλείστον, στην Εσπερία, στη Δύση, «μας πήραν μωρά παιδιά από τον μαστό της μάνας μας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μας έμαθαν άλλα, θα μας πουν οι φωτισμένοι αγιορείτες ασκητές δια της Ιεράς Κοινότητός τους. Μας έδωσαν να πιούμε γάλα κονσέρβας. Μας έκοψαν από τις ρίζες. Μας χώρισαν από την Παράδοσι. Μας απομάκρυναν από το σπίτι μας. Μας έκαμαν αλλοδαπούς στον τόπο μας. Βάλθηκαν να μας ξεμάθουν τη μητρική μας γλώσσα, τη γλώσσα της Ορθοδοξίας, τη μητρική γλώσσα του ανθρώπου. Ποιοί; Όσοι θέλησαν δια της βίας να μας σώσουν: οι διαφωτιστές, προπαγανδιστές, Βαυαροί(Γερμανοί), μασόνοι... μέχρι σήμερα. Μαζί μ' αυτούς, όλοι όσοι θεωρήσαμε τα φώτα τους φώτα, τον πολιτισμό τους πρόοδο… Και βασανίζεται το είναι μας. Απορρίπτει ο οργανισμός μας ένα - ένα τα μεταμοσχευθέντα ξένα μέλη. Καί συνέχεια μας μεταμοσχεύουν βιαίως νέα, τα όποια αποβάλλονται...»[18]
Για άλλη μια φορά λοιπόν, αξίζει να ακουστεί η προφητική φωνή του Μακρυγιάννη: «Και καταγίνεσαι ω βασιλέα να γυρίσης από την θρησκείαν τους, τους απογόνους των παλιών Ελλήνων, τα παιδιά του Ρήγα, του Μάρκο Μπότσαρη, του Καραϊσκάκη, του Δυσσέα, του Διάκου, του Κολοκοτρώνη, του Νικήτα, του Κυργιακούλη, του Μιαούλη, του Κανάρη, των Ύψηλάντων καί αλλονών πολλών, όπου θυσίασαν και τη ζωήν τους καί την κατάστασίν τους δι' αυτείνη την ορθόδοξη θρησκεία και δι' αυτείνη την ματοκυλισμένη μικρή τους πατρίδα».[19]
Και συνεχίζει η αψευδής, αφυπνιστική, ανυποχώρητη και ρωμαλέα φωνή του ρακένδυτου υπέρμαχου της ελληνορθοδοξίας, Παπουλάκου: «Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας… Αρπάζουνε τ' άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της. Τ' άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους. Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουνε τα παιδιά μας;… Αντίς να μαθαίνουνε στα παιδία μας απ' τ' άγια συναξάρια το πως ζήσανε οι άγιοι της χριστιανοσύνης και το πως μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουνε την ιστορία του κολασμένου κόσμου. Γιατί δυο λογιών είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμένη ιστορία. Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πώς η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απ' αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη. Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου τ' άθεα γράμματα…"[20]
Έτσι, «σιγά - σιγά μα μεθοδευμένα η ρωμαίικη ιδέα ηττάται στο μικρό κρατίδιο της Ελλάδος. Με εξαίρεση τον πρώτο κυβερνήτη Καποδίστρια που υπήρξεν αληθώς ελληνορθόδοξος, όλη η μετέπειτα πολιτική πορεία του νέου Ελληνισμού περνά στην απολυταρχία, ενώ η ιδεολογία του ευρωπαϊκού ουμανισμού προβάλλει τον τύπο του εκκοσμικευμένου, χωρίς θρησκεία, κράτους σύμφωνα με τα πρότυπα των κρατών της Δύσεως. «Αυτό είναι το όραμα ενός ριζοσπαστικού ανθρωποκεντρισμού, μέσα στα πλαίσια ενός σκληρού, παντοδύναμου καί αυθαίρετου κρατικισμού».[21]
Αυτή είναι η αλήθεια πίσω από τα γεγονότα της πραγματικότητας. Μέσα σε αυτή την συνάφεια η νυν Υπουργός Παιδείας κ. Νίκη Κεραμέως αντί να δώσει ξεκάθαρη λύση στο θέμα του μαθήματος των Θρησκευτικών, όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικά, και να εφαρμόσει άμεσα τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας(ΣτΕ), οι οποίες απαιτούν την κατάργηση των Προγραμμάτων Σπουδών και των βιβλίων Φίλη – Γαβρόγλου, παραπέμπει το θέμα σε… Επιτροπή την οποία συστήνει το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) και η οποία θα… προτείνει μεταβατική λύση του ζητήματος με απώτερο στόχο την πλήρη συμμόρφωση των Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών με τις αποφάσεις του ΣτΕ, για το χρονικό διάστημα που θα απαιτηθεί μέχρι τη συγγραφή και εφαρμογή των νέων Προγραμμάτων Σπουδών και νέων βιβλίων, ...αν δηλαδή, ποτέ συγγραφούν νέα Προγράμματα και βιβλία και μέχρι τότε, πιθανόν, εσαεί(για πάντα)… θα παραμένουν τα σημερινά ή έστω, κάπως διορθωμένα από την προειρημένη Επιτροπή! Προφανώς αυτά σχεδιάζονται!
Και ποια είναι τα μέλη αυτής της νέας Επιτροπής του ΙΕΠ που καλούνται να «σώσουν» το μάθημα από τα νέα Προγράμματα; Ανάμεσά τους θα βρει κανείς συνεργάτες των κ.κ. Φίλη και Γαβρόγλου, συντάκτες και επιμορφωτές των ακυρωμένων από το ΣτΕ νέων Προγραμμάτων Σπουδών, διοργανωτές πρόσφατων Συνεδρίων υπέρ των νέων Προγραμμάτων, φανατικούς υποστηρικτές των νέων Προγραμμάτων που οδυρόνταν για τις πρόσφατες αποφάσεις του ΣτΕ και καθύβριζαν τους δικαστές του ΣτΕ γι΄ αυτές τις αποφάσεις, ομοϊδεάτες του Αντισυνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ υπέρμαχους των νέων Προγραμμάτων αλλά και πρόσωπα που θα έπρεπε να ελεγχθούν από τη δικαιοσύνη διότι παρανόμα τοποθετήθηκαν σε Επιτροπές όπως έχει ήδη επίσημα καταγγελθεί[22]. Αυτό σημαίνει μήπως, κατά το κοινώς λεγόμενο, ότι «βάλανε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα»;
Μετά από αυτή τη σύνθεση της Επιτροπής, για ποια δημοκρατία και για ποια αντικειμενικότητα στις αποφάσεις της μπορούμε να μιλάμε;
Αν αυτές οι επιλογές δεν συνιστούν μεθόδευση για τη διατήρηση, τη συνέχιση με άλλη μορφή των καταδικασμένων και ακυρωμένων από το ΣτΕ, νέων Προγραμμάτων Σπουδών, κατά τα πρότυπα Φίλη - Γαβρόγλου, τότε σε τι αποσκοπούν όλα αυτά;
Αν όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι συνεχίζεται ο προσηλυτισμός των παιδιών μας στην αθεϊα, διαμέσου των νέων Θρησκευτικών, τότε τι σημαίνουν;
Αν όλα αυτά δεν συνιστούν πλήρη εξαπάτηση και ολοφάνερη κοροϊδία όλων εκείνων που προεκλογικά πίστεψαν και ψήφισαν την κ. Κεραμέως και το κόμμα της, τότε τι σημαίνουν όλα αυτά;
Άραγε, έχουμε δει μέχρι σήμερα κάτι διαφορετικό στην πράξη, στο μάθημα των Θρησκευτικών από ότι ίσχυε στην περίοδο των κ.κ. Φίλη – Γαβρόγλου;
Η κ. Κεραμέως αποφεύγει συστηματικά συνεχώς από την ημέρα της τοποθέτησής της στο Υπουργείο Παιδείας και μέχρι σήμερα, δηλαδή εδώ κι ένα εξάμηνο, το διάλογο που της ζητείται από τον κατ΄ εξοχήν Επιστημονικό και Συνδικαλιστικό φορέα των Θεολόγων, την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ), προσβάλλοντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο και όλους τους Θεολόγους καθηγητές. Αυτή είναι η αντίληψη που έχει για τη δημοκρατία η Νέα Δημοκρατία; Αυτή είναι η άποψη για τη δημοκρατία της κ. Κεραμέως; Αυτός είναι ο σεβασμός της κ. Κεραμέως προς τις αποφάσεις του ΣτΕ και προς το Σύνταγμα; Η κ. Κεραμέως οφείλει άμεσα:
1. Να εξηγήσει πειστικά σήμερα, τώρα, γιατί δεν επαναφέρει άμεσα τα Προγραμματα και βιβλία που ίσχυαν πριν εισαχθούν τα επίμαχα Προγραμματα και βιβλία των κ.κ. Φίλη – Γαβρόγλου. Για ποιο λόγο δηλαδή, χρειάζεται να συσταθεί Επιτροπή για κάτι που απαιτεί μια και μόνον απλή Υπουργική απόφαση της κ. Κεραμέως η οποία μπορεί να καταργήσει αυτοστιγμής τα Προγραμματα και βιβλία Γαβρόγλου.
2. Να αιτιολογήσει επίσης, επαρκώς η κ. Κεραμέως, για ποιο λόγο δεν συνεργάζεται με την ΠΕΘ αλλά και τους ειδικούς της Παιδαγωγικής καθηγητές του Πανεπιστημίου για το θέμα του μαθήματος των Θρησκευτικών.
3. Να απομακρύνει η κ. Κεραμέως, από την συσταθείσα Επιτροπή, εφόσον δεν έχουν τη στοιχειώδη ευθιξία να παραιτηθούν από μόνα τους, τα στελέχη εκείνα που ελέγχονται ως φανατικοί υποστηρικτές των κατηργημένων από το ΣτΕ Προγραμμάτων και βιβλίων αλλά και τα στελέχη του Υπουργείου που της υπέδειξαν αυτά τα πρόσωπα και συγκεκριμένα τον Γεν. Γραμματέα Θρησκευμάτων κ. Γεώργιο Καλαντζή που σύμφωνα με μαρτυρίες στελεχών του Υπουργείου, χειρίζεται αποκλειστικά και μόνον εκείνος, το όλο θέμα. Αυτό όμως αν ισχύει, δηλαδή το να αποφασίζει ο κ. Καλαντζής μόνος του για το μάθημα των Θρησκευτικών, τη στιγμή που εκείνος δεν είναι καν Θεολόγος, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του το Επιστημονικό και Συνδικαλιστικό Σωματείο των Θεολόγων, δεν δείχνει ούτε πνεύμα συνεργατικότητας, ούτε δημοκρατική πολιτική φανερώνει αλλά περισσότερο προσομοιάζει σε μια πολιτική του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».
Και ερωτούμε: Δεν ήταν ο κ. Καλαντζής εκείνος που ήλεγχε και κατεύθυνε τα πράγματα, σε άμεση συνεργασία με πρόσωπα από τη διοίκηση της Εκκλησίας και το Σωματείο «Καιρός» από το οποίο προερχόταν όλα τα μέλη των λεγόμενων «Εμπειρογνωμόνων» και οδήγησαν όλοι αυτοί το μάθημα στην αντισυνταγμάτικότητα των νέων Προγραμμάτων; Πώς λοιπόν η κ. Κεραμέως έρχεται και ορίζει Επιτροπή αποτελούμενη από τα ίδια μέλη του «Καιρού», για να προτείνουν συνταγματική λύση; Ποιους κοροϊδεύουν;
Διαβάσαμε σε εφημερίδα επώνυμο δημοσιογραφικό άρθρο[23] που ανέφερε ότι η Επιτροπή που διόρισε η κ. Κεραμέως, θα προτείνει να γίνουν μόνον κάποιες περικοπές θρησκειολογικών αναφορών αλλά να παραμείνουν και να μην αποκαθηλωθούν τα αντισυνταγματικά, τα ακυρωμένα Προγράμματα!!! Να λοιπόν, γιατί αποφεύγει να κάνει διάλογο με την ΠΕΘ η κ. Κεραμέως. Διότι κοροϊδεύει τον ελληνικό λαό, τους γονείς, τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς και στοχεύει να διατηρήσει σε ισχύ τα ήδη ακυρωμένα Προγράμματα. Να γιατί στις 21 Σεπτεμβρίου 2019 δεν απέσυρε τα ακυρωμένα Προγράμματα, όπως είχε χρέος και δεν επανέφερε σε ισχύ τα ισχύοντα πριν από το 2016. Συνεχίζει έτσι η κ. Κεραμέως το έργο του ΣΥΡΙΖΑ και το σχέδιό του για το ουδετερόθρησκο σχολείο. Και βέβαια αν ισχύουν οι πληροφορίες που δημοσιεύει το ως άνω άρθρο, η υπουργός και ο κ. Καλαντζής έχουν δώσει οδηγίες «να γίνουν προσαρμογές, ώστε το μάθημα να εναρμονισθεί με την απόφαση του ΣτΕ. Πρόκειται για τη βασική υπουργική γραμμή, η οποία συνάδει με τις θέσεις όσων πιστεύουν –μεταξύ αυτών και εκκλησιαστικοί παράγοντες– ότι το μάθημα δεν πρέπει να αποκτήσει ομολογιακό χαρακτήρα»[24]. Παρακολουθήστε λογική ακολουθία, δείτε πώς κοροϊδεύουν τον ελληνικό λαό: Το μάθημα, γράφει το δημοσίευμα, θα εναρμονισθεί με τις αποφάσεις του ΣτΕ αλλά δεν θα έχει ομολογιακό χαρακτήρα. Μα η βασική γραμμή της απόφασης του ΣτΕ είναι το μάθημα να έχει ομολογιακό χαρακτήρα, δηλαδή να είναι ορθόδοξο. Η υπουργική όμως γραμμή, κατά το δημοσίευμα, συνάδει με τις θέσεις του «Καιρού» και κάποιων εκκλησιαστικών παραγόντων, όπως οι Μητροπολίτες Μεσσηνίας, Αλεξανδρουπόλεως κ.ά, των οποίων την τιμή και την υπόληψη βέβαια, σεβόμαστε αλλά έχουν ήδη καταγγελθεί ότι δεν θέλουν να αποκτήσει το μάθημα ομολογιακό δηλαδή ορθόδοξο χαρακτήρα. Και τι γίνεται τελικά; Αυτό που θέλουν οι παράγοντες οι εκκλησιαστικοί και οι συν αυτώ, διότι αυτοί δεν συμφώνησαν ποτέ με τις αποφάσεις του ΣτΕ και τώρα απλώς τις καταργούν ελέω Κεραμέως – Καλαντζή. Οι παράγοντες και ο παραγοντισμός ουσιαστικά επιβάλλουν αυταρχικά και εξουσιαστικά να ακυρωθούν όχι τα νέα Προγράμματα αλλά οι αποφάσεις του ΣτΕ που τα ακύρωσαν. Τα Προγράμματα, λένε οι πληροφορίες του δημοσιογράφου, θα μείνουν αλώβητα. Το ΣτΕ αποφάσισε ακύρωση των Προγραμμάτων. Οι παράγοντες, αντίθετα, αποφάσισαν τη διατήρησή τους. Πράγματι, «θαυμαστός» ο τρόπος λειτουργίας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και των θεσμών του!
Άραγε ο Αρχιεπίσκοπος και η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, που σε πρόσαφατη συνεδρίασή τους είχαν αποφάσισαν ότι αναμένουν από το Υπουργείο την εφαρμογή των αποφάσεων του ΣτΕ, γνωρίζουν και επικροτούν αυτές τις κινήσεις των Κεραμέως - Καλαντζή; Ο λαός οφείλει να γνωρίζει τη στάση της διοικούσας Εκκλησίας. Μπορεί ακόμη, πολιτικοί και εκκλησιαστικοί παράγοντες να δηλώνουν ικανοποιημένοι από τις υπηρεσίες του κ. Καλαντζή στη θέση την οποία μακροχρόνια κατέχει με τη γνωστή σε όλους πλέον στήριξη που έχει αλλά ο λαός του Θεού που παρατηρεί τις ενέργείες του, θεωρεί ότι αυτές είναι καταστροφικές για το μάθημα των Θρησκευτικών, διότι συμπαρασύρουν σε μια αδιέξοδη και πολλαπλά επιζήμια πολιτική γι΄ αυτό το πολυσυζητημένο και πολυβασανισμένο μάθημα και την Υπουργό Παιδείας, την κ. Κεραμέως.
Πέραν όμως, όλων των άλλων, η επιλογή των προσώπων που απαρτίζουν την Επιτροπή που προαναφέρθηκε, συνιστά μεγάλη προσβολή και ύβρη προς το ΣτΕ, προς τους δικαστές του ΣτΕ και προς τις αποφάσεις τους για το μάθημα των Θρησκευτικών διότι απαρτίζεται από ανθρώπους που ύβριζαν το ΣτΕ για τις αποφάσεις του στο μάθημα των Θρησκευτικών.
Υπενθυμίζουμε ότι το ΣτΕ αποφάνθηκε οριστικά και τελεσίδικα ότι το ισχύον Πρόγραμμα παραβιάζει τα άρθρα 16,2, 13,1, 4,1 του Συντάγματος και τα άρθρα 2 του ΠΠΠ και 14 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ). Η συνέχιση διδασκαλίας των Προγραμμάτων αυτών με οποιοδήποτε τρόπο συνιστά μείζονα καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ορθοδόξων γονέων και όσοι συνεργούν στην καταπάτηση αυτή φέρουν βαριά προσωπική, πολιτική και ποινική ευθύνη.
Καταγγέλουμε επίσης, την «εκ νέου ανάρτηση στην επίσημη ιστοσελίδα του ΙΕΠ των δήθεν νέων Προγραμμάτων Σπουδών για τα Θρησκευτικά, τα οποία έχουν ακυρωθεί από το ΣτΕ! Το ΙΕΠ προβάλλει δηλαδή και προτείνει προς διδασκαλία επισήμως, μέσα από την ιστοσελίδα του, στους διδάσκοντες εκπαιδευτικούς των ελληνικών σχολείων, Προγράμματα Σπουδών και Φακέλους Μαθήματος που έχουν ακυρωθεί! Θαυμαστός τρόπος λειτουργίας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και των θεσμών του. Και όλα αυτά με νωπή την ανάληψη καθηκόντων νέου Προέδρου του ΙΕΠ!»[25]
Το οφείλουμε στα παιδιά μας, λοιπόν, να κινήσουμε και να εξαντλήσουμε κάθε νόμιμο μέσο για την πλήρη και άμεση εφαρμογή των αποφάσεων του ΣτΕ που αφορούν στο μάθημα των Θρησκευτικών καλώντας κλήρο και λαό να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Συγκεκριμένα οι γονείς και οι πνευματικοί πατέρες που αγωνιούν για την χριστιανική αγωγή των παιδιών τους έχουν κάθε δικαίωμα να αντιδράσουν νόμιμα και δυναμικά απαιτώντας από το Υπουργείο Παιδείας να εφαρμόσει άμεσα τις αποφάσεις του ΣτΕ αποσύρωντας πάραυτα τα Προγράμματα Φίλη – Γαβρόγλου και τα βιβλία – «Φακέλους του μαθητή» από τα σχολεία. Ήδη από ότι πληροφορούμαστε πολλοί γονείς έχουν επιστρέψει και πάλι στα σχολεία αυτά τα βιβλία και ετοιμάζουν και αγωγές κατά παντός υπευθύνου.
Σεβαστοι πατέρες, αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Ενδιαφέρθηκε κάποτε ο ρήτορας Ευδόξιος να μάθει για την κατάσταση της υγείας του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου αλλά και γενικά για την κατάσταση των εκκλησιαστικών και των ανθρωπίνων πραγμάτων της εποχής του αγίου. Η απάντηση του αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, ιστορική ως αποκαλυπτική περί της τότε εποχής αλλά και συνάμα πάντοτε επίκαιρη, διαχρονική! «Ἐρωτᾷς πῶς τὰ ἡμέτερα. Καὶ λίαν πικρῶς. Βασίλειον οὐκ ἔχω, Καισάριον οὐκ ἔχω, τὸν πνευματικὸν ἀδελφὸν καὶ τὸν σωματικόν. Ὁ πατήρ μου καὶ ἡ μήτηρ μου ἐγκατέλιπόν με, μετὰ τοῦ Δαυῒδ φθέγξομαι. Τὰ τοῦ σώματος πονηρῶς ἔχει, τὸ γῆρας ὑπὲρ κεφαλῆς, φροντίδων ἐπιπλοκαί, πραγμάτων ἐπιδρομαί, τὰ τῶν φίλων ἄπιστα, τὰ τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα. Ἔρρει τὰ καλά, γυμνὰ τὰ κακά, ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσὸς οὐδαμοῦ, Χριστὸς καθεύδει. Τί χρή παθείν; Μία μοι των κακών λύσις, ο θάνατος. Και τα εκείθεν μοι φοβερά, τοις εντεύθεν τεκμαιρομένω».[26] Δηλαδή, «Ρωτάς πώς τα πάω. Λοιπόν, πίκρα μεγάλη. Στερούμαι τον Βασίλειο και τον Καισάρειο, τον πνευματικό μου αδελφό και τον σωματικό. Ο πατέρας και η μητέρα μου με εγκατέλειψαν, όπως λέει και ο προφητάναξ Δαβίδ. Η υγεία μου προβληματική, γερνάω· οι υποχρεώσεις πολλές και μπερδεμένες με εξαντλούν· τα προβλήματα συσσωρεύονται· οι φίλοι με προδίδουν· η Εκκλησία διαλύεται καθώς βαδίζει χωρίς ποιμένες. Χάθηκαν τα καλά, κυριαρχούν τα κακά. Ταξιδεύω μέσα στο σκοτάδι, πουθενά φως, ο Χριστός κοιμάται. Τι άλλο πρόκειται πια να μου συμβεί; Η μόνη λύση στα τόσα βάσανά μου είναι ο θάνατος. Αν κρίνω όμως με βάση τα εδώ, κι εκεί απαίσια θα είναι!».
Το ερώτημα που αβίαστα αναδύεται ακούγοντας κανείς τον υψιπέτη της Θεολογίας αετό να βυθίζεται στην μελαγχολία, στην απόγνωση και την απελπισία στεκόμενος μπροστά στα τόσα προβληματα της ζωής του, είναι, πως αν ο άγιος έτσι σκέπτεται, τότε πόσο μάλλον εμείς που συν τοις άλλοις είμαστε χθαμαλοί νόες και αδύναμοι στην πίστη, δεν θα προβληματιζόμαστε και δεν θα απελπιζόμαστε μέσα στην γενική αποστασία των καιρών μας;
Πιο συγκεκριμένα, όταν κανείς βλέπει όλα αυτά να συμβαίνουν στο μάθημα των Θρησκευτικών είναι φυσικό, ανθρωπίνως να απελπίζεται και δικαίως να επαναλαμβάνει τα λόγια του αγίου Γρηγορίου του Νανζιανζηνού, «Ταξιδεύω μέσα στο σκοτάδι, πουθενά φως, ο Χριστός κοιμάται.» Άραγε κοιμάται ο Χριστός ή κοιμούνται και ονειρεύονται όσοι παραμερίζουν τον Χριστό; Οι Αρειανοί υποδέχθηκαν στην Κωνσταντινούπολη τον άγιο Γρηγόριο, τον μεγάλο Θεολόγο, με τη φράση «Αυτό το ισχνό, το αδύναμο ανθρωπάκι θα σώσει την Ορθοδοξία;» Και όμως, αυτό το «ισχνό ανθρωπάκι» που έβλεπε το σκοτάδι να έχει απλωθεί παντού, ταυτόχρονα έκρυβε μέσα του και μια ανυπέρβλητη δύναμη ψυχής και πίστης η οποία με τη Χάρη του Παντοδύναμου, έκανε το θαύμα πραγματικότητα, την Κωνσταντινούπολη ορθόδοξη και πάλι!
Σεβαστοι πατέρες, αγαπητοί φίλοι και φίλες,
«Μη σκιάζεστε στα σκότη! Η λευτεριά σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει».[27]
«Η λογική τούτου του κόσμου μόνη της είναι φέρετρο. Τί να την κάμω την επιτυχία που δεν νικά τον θάνατο; Ας έλθουν όλες οι αποτυχίες, αρκεί να νικηθή ο θάνατος, και να πλημμυρίση αιωνιότητα από τώρα η ζωή μου η αποτυχημένη.»[28]
Τέλος λοιπόν, η περίοδος χάριτος στην κ. Κεραμέως και στην Κυβέρνηση που προφανώς επέλεξαν, να συμπορευθούν από δω και πέρα και φυσικά και στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, με όλους εκείνους που πολεμούν αδυσώπητα για την απο-χριστιανοποίηση και απο-ορθοδοξοποίηση του μαθήματος των Θρησκευτικών και της Ελλάδας. Η κ. Κεραμέως και η Νέα Δημοκρατία προτίμησαν για άλλη μια φορά μάλλον, να πλήξουν στην καρδιά, στην πίστη τους, εκείνους που τους εμπιστεύτηκαν, διχάζοντας τους Έλληνες, σε μία περίοδο κατά την οποία η χώρα αγωνίζεται να επιβιώσει διερχόμενη από Συμπληγάδες Πέτρες δύσκολων οικονομικών και άκρως επικίνδυνων εθνικών θεμάτων.
Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων είναι πάντα ανοιχτή στο διάλογο και περιμένει την κ. Κεραμέως να κάνει όλες εκείνες τις ενέργειες που δεν φανερώνουν υπεροψία και μονομέρεια αλλά αντίθετα την πραγματική διάθεση να απευθυνθεί δημοκρατικά και ισότιμα σε όλους τους Θεολόγους και τελικά, σε όλους τους Έλληνες.
Είναι ώρα να ξεκινήσουμε σήμερα από εδώ, από το Μαρούσι, όπως πριν δύο χρόνια με το μεγαλειώδες παλλαϊκό συλλαλητήριο που είχε τελικό προορισμό το Υπουργείο Παιδείας και αίτημα την απόσυρση των Προγραμμάτων Φίλη – Γαβρόγλου, έτσι και τώρα από το Μαρούσι ας ξεκινήσουμε έναν αγώνα που θέλουμε να φθάσει σε κάθε γωνιά της Ελλάδος και τελικό προορισμό να έχει πάλι το Υπουργείο Παιδείας, με αίτημα όμως, αυτή την φορά, την απόσυρση των Προγραμμάτων Φίλη – Γαβρόγλου από την κ. Κεραμέως η οποία από τη στιγμή που έγινε Υπουργός ούτε κατ΄ ελάχιστον, δεν έχει εκφρασθεί εναντίον αυτών των νέων Προγραμμάτων και βιβλίων και φυσικά, δεν τα έχει αποσύρει ακόμη, ενώ μπορούσε κι έπρεπε άμεσα να το κάνει, μετά τις αποφάσεις του ΣτΕ.
Είναι ώρα τα χριστιανικά σωματεία των Αθηνών και όλης της Ελλάδας, να διεξάγουν και πάλι, έναν ανυποχώρητο αλλά και συνάμα ευλογημένο αγώνα, για να πληροφορηθούν και να ευαισθητοποιηθούν σχετικά όλοι οι Ορθόδοξοι Έλληνες και να ανατραπούν τα σχέδια όλων εκείνων που θαρρούν ότι «εν μια νυκτί» έγιναν οι «Κύριοι» και οι δυνατοί του κόσμου τούτου, σχέδια που στοχεύουν ουσιαστικά στη σμίκρυνση του ονόματος του Παντοδύναμου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στην χώρα μας.
Είναι ώρα να εμποδίσουμε με δύναμη ψυχής και πίστης όλους εκείνους τους «κυρίους» που απεργάζονται την καταστροφή κάθε στοιχείου της Ελληνορθοδοξίας στο ελληνικό σχολείο, έχ thriskeftika
Παναγιώτης Τσαγκάρης
Υπ. Δρ. Θεολογίας,
Γενικός Γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων(ΠΕΘ)
Πανοσιολογιώτατε πατέρα Σαράντη, Σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Επιτρέψτε μου στην αρχή της ομιλίας μου, αντιστρέφοντας τη σειρά των λέξεων του τίτλου της, να επεξηγήσω τη φράση Κυριοφόρος παιδεία. Κυριοφόρος παιδεία είναι η παιδεία που σήμερα, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα… δεν έχουμε στην Ελλάδα και την οποία όμως, ως χριστιανοί και Έλληνες οφείλουμε εναγωνίως να επιζητούμε, διότι είναι η εν Χριστώ παιδεία, η παιδεία που φέρει τον Ζωηφόρο Κύριο, που μορφώνει στις ψυχές των παιδιών τον «Ἀναστάντα, Ἀναληφθέντα καὶ ἀεὶ Ζῶντα Θεάνθρωπον»[1], η παιδεία στην οποία καλούμεθα «διδάσκοντες πάντα άνθρωπον εν πάση σοφία, διά να παραστήσωμεν πάντα άνθρωπον τέλειον εν Χριστώ Ιησού·»[2] «μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ»[3].
Ταυτόχρονα είναι και η παιδεία που κουβαλάει στις πλάτες της όλη την «Προπαίδεια του Χριστιανισμού»[4], την Ελληνική φιλοσοφία και μεταλαμπαδεύει τις ανυπέρβλητες αξίες του Ελληνισμού στις ψυχές των ελληνόπαιδων. Κυριοφόρος παιδεία είναι με άλλες λέξεις, η Ελληνορθόδοξη παιδεία.
«Ο όρος Ελληνορθοδοξία ή καλύτερα ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, σημαίνει στους αιώνες αυτή την ακατάλυτη πια ένωση (Ελληνισμού και Χριστιανισμού). Διότι, ό,τι εκλεκτό και διαχρονικό στοιχείο διέθετε ο Ελληνισμός, σώθηκε μέσα στην ένωση του με τον Χριστιανισμό, ώστε να μην υπάρχει πια Ελληνισμός έξω από τον Χριστιανισμό, παρά ως πτώση και αποτυχία (αυτό εκφράζει η αίρεση), ή αρχαιοπληξία.».[5] «Ή αν θέλουμε να το δούμε έτσι, έστω, Ορθοδοξία και Ελληνισμός είναι η καρδιά και ο εγκέφαλος μέσα στο ίδιο σώμα».[6]
Η ελληνορθόδοξη παιδεία λοιπόν, θα έπρεπε κατά λογική ακολουθία, να διαποτίζει κατά τα Καποδιστριακά εκπαιδευτικά πρότυπα, το σύνολο των προσφερόμενων μαθησιακών αντικειμένων του ελληνικού σχολείου ή έστω κατ΄ ελάχιστον, το καλούμενο μάθημα των Θρησκευτικών. Αντ΄ αυτού όμως, φθάσαμε στο σημείο, όπου ούτε ακόμη και στο μάθημα των Θρησκευτικών είναι ανεκτό από την ελληνική πολιτεία, να παρέχονται τα νάματα της Ελληνορθοδοξίας, ιδιαίτερα μάλιστα, μετά την εισαγωγή στο σχολείο των πολυθρησκειακών Προγραμμάτων Σπουδών και των βιβλίων – «Φακέλων του μαθήματος των Θρησκευτικών» των πρώην Υπουργών Φίλη – Γαβρόγλου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά τα νέα Προγράμματα και βιβλία του μαθήματος των Θρησκευτικών ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος ο Β΄ τα χαρακτήρισε «απαράδεκτα και επικίνδυνα». Πραγματικά έτσι είναι και από άποψης παιδαγωγικής, διότι για παράδειγμα, παρουσιάζουν αναντιστοιχία του προσφερόμενου εκπαιδευτικού υλικού προς την πνευματική ηλικία και ωριμότητα των μαθητών και από άποψης Θεολογικής, διότι για παράδειγμα, τοποθετούν την ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία περί Θεού και ανθρώπου στην ίδια βαθμίδα εκτίμησης και αποδοχής με όλες τις άλλες θρησκευτικές αντιλήψεις αλλά και από άποψης νομικής, διότι για παράδειγμα, αντίθετα με το Σύνταγμα και τις σχετικές Διεθνείς Συμβάσεις, δεν διδάσκουν ολοκληρωμένα στα παιδιά τη θρησκευτική πίστη των πατέρων τους.
Όμως τα Προγράμματα και τα βιβλία αυτά, από τους εμπνευστές τους χαρακτηρίζονται ούτε λίγο ούτε πολύ, ως «το άλας της γης» και η «πεμπτουσία της θρησκευτικής παιδείας»! Λένε χαρακτηριστικά: «Το μάθημα, χωρίς να χάνει τον «Ορθόδοξο» χαρακτήρα του και να απονευρώνεται θεολογικά, έλαβε υπόψη του το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τις οδηγίες των ανεξάρτητων αρχών για σεβασμό της θρησκευτικής ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ έφερνε την Ορθοδοξία σε διάλογο με τις άλλες μεγάλες χριστιανικές παραδόσεις της Ευρώπης, τις άλλες θρησκείες (κυρίως τις πιο οικείες μονοθεϊστικές θρησκείες του Ιουδαϊσμού και του Ισλάμ), τα σύγχρονα πολιτισμικά και κοινωνικά ρεύματα, υιοθετώντας επιπλέον τις πιο προωθημένες παιδαγωγικές και διδακτικές μεθόδους….».[7]
Λόγια κενά ουσιαστικού περιεχομένου, λόγια μιας ξύλινης, στυλιζαρισμένης, δήθεν επιστημονικής γλώσσας, που ηχούν ωραία στα αυτιά και αναπαύουν εκείνους τους ακροατές που επιθυμούν να αποκοιμηθούν στην αγκαλιά της πολιτικής ορθότητας. «Τὰ πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποιήσαμεν», διατείνονται λοιπόν, οι «Εμπειρογνώμονες» των νέων Προγραμμάτων! Τι μπορούμε άραγε εμείς τώρα, «οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι» να προσθέσουμε αλλά και τι να τολμήσουμε να αντιπαραθέσουμε μπροστά σε αυτό τον κατατιθεμένο όγκο της «προόδου», του «εκσυγχρονισμού» και της «μεγαλοφυίας» των νέων Προγραμμάτων! Χρησιμοποιούμε βέβαια την ειρωνεία διότι δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί διαφορετικά το φαινόμενο της αμετροέπειας, της αλλαζονείας και της ισχυρογνωμοσύνης των συντακτών αλλά και όσων στηρίζουν μανιωδώς αυτά τα κατηργημένα από το Συμβούλιο της Επικρατείας(ΣτΕ), Προγράμματα και βιβλία.
Συγκεκριμένα, έχουν γραφεί χιλιάδες σελίδες, κυριολεκτικά ολόκληροι τόμοι οι οποιοί αποδεικνύουν περίτρανα την ακαταλληλότητα των νέων Προγραμμάτων, έχουν γίνει συνέδρια επί συνεδρίων που αποδόμησαν πλήρως αυτά τα Προγράμματα, έχουν εκφραστεί εναντίον αυτών των Προγραμμάτων και των βιβλίων Πανεπιστημιακοί, Επίσκοποι, Θεολόγοι και γονείς και έχουν βγει (4) τέσσερις καταδικαστικές αποφάσεις του ΣτΕ εναντίον αυτών των υποτίθεται «μεγαλοφυιών διανοητικών κατασκευασμάτων» αλλά οι συντάκτες τους ακόμα δεν έχουν εντοπίσει κάποιο λάθος στο έργο τους, ακόμη ζητάνε με κυνισμό, να τους γίνουν βελτιωτικές προτάσεις και μέχρι σήμερα, επιμένουν στανικά στην ίδια γραμμή και λυσσαλέα αγωνίζονται με κάθε θυσία, να τα κρατήσουν μόνιμα σε ισχύ στα σχολεία, αφήνοντας έτσι, τους Ορθοδόξους ουσιαστικά χωρίς ορθόδοξο μάθημα Θρησκευτικών, ωστέ να μην μπορούν αυτοί, να μάθουν στο σχολείο, τίποτε για την πίστη τους. Και όλα αυτά μάλιστα, συμβαίνουν όταν πηδαλιούχος της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμος ο Β΄.
Παρόλαυτα θα κάνουμε την προσπάθεια να παραθέσουμε και μια άλλη άποψη, αν και καλά γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται ούτε αυτήν να την λάβουν υπόψη τους! Λέει λοιπόν ένας σύγχρονος εκκλησιαστικός πατέρας και μεγάλος διανοητής: «Μόνον η Εκκλησία κατέχει και κηρύττει το κεφαλαιώδες μυστήριο και την κεφαλαιώδη αλήθεια όλων των κόσμων. Ό,τι είναι εκτός της Εκκλησίας, όσο τερπνό, όσο θελκτικό και αν φαίνεται, δεν είναι παρά μια αυταπάτη. Όλη η σοφία, όλη η γνώση βρίσκεται στην Εκκλησία. Όσο γοητευτικά και αν είναι τα λόγια της ανθρωπινής σοφίας ή της ανθρωπινής γνώσεως, αν δεν φέρουν την θεανθρώπινη σφραγίδα, δεν είναι εκ της Αληθείας και δεν καταδεικνύουν την Αλήθεια… «Εν Χριστώ, όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως είναι απόκρυφοι [...] γιατί Εκείνος είναι η ίδια η σοφία και η ίδια η γνώση "αυτοσοφία γαρ εστί και αυτογνώσις" [...] Μόνο στον Χριστό υπάρχει η παντογνωσία [...] Ενώ κάθε άλλος, όσο δεινός ομιλητής και αν είναι, κάποιος αν δεν ομιλεί περί του Χριστού, στην πραγματικότητα λέγει ανοησίες και επινοεί σοφιστείες…[8]
Πράγματι, όλες οι ανθρώπινες εντολές και επιστήμες δεν αποτελούν παρά κατ' επίφασιν σοφία, εσωτερική ερημιά και θάνατο. Δεν είναι φορείς ούτε της θείας αληθείας, ούτε της θείας δυνάμεως ώστε να μπορούν να μας σώσουν από το κακό, την αμαρτία και τον θάνατο. Ποια, λοιπόν, είναι η ωφέλεια μας από αυτά, όταν δεν μας σώζουν από εκείνο πού αποτελεί το μεγαλύτερο μαρτύριο, την μεγαλύτερη φρίκη, την ίδια την κόλαση του ανθρωπίνου όντος; Όλα αυτά είναι λατρεία των ειδώλων και όχι λατρεία του Θεού. Είναι λατρεία και τιμή των κτισμάτων και όχι του Κτίσαντος.»[9] Αυτά αναφέρει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στη Δογματική του και συνεχίζει λέγοντας: «Για να εκφράσει, όμως, έως τέλους, την του Χριστού ασύγκριτη μεγαλοσύνη και παν-αξία, την πρωτόγνωρη μοναδικότητα και το αναντικατάστατο Αυτού, ο Απόστολος Παύλος που λαχταρά ακόρεστα τον Χριστό δηλώνει: «τὰ πάντα [...] ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι», απορρίμματα, απόνερα, σκουπίδια. Τί είναι αυτό; Μηδενισμός, πρωτάκουστος και πρωτόφαντος στην ιστορία του κόσμου; Ναι, αναμφιβόλως, πρόκειται για μηδενισμό που ο κόσμος δεν έχει ξαναδεί. Ωστόσο, είναι ένας μηδενισμός άγιος. Γιατί ο άγιος Απόστολος θεωρεί σκύβαλο, σκουπίδι και απόρριμμα ό,τι δεν είναι του Χριστού, ό,τι δεν είναι από Εκείνον. Δεν υπάρχουν πλέον διλήμματα, αμφιβολίες• τώρα γνωρίζουμε όλη την αλήθεια για τον κόσμο, την αλήθεια για ό,τι υπόκειται στα όρια της γνώσεως, του είναι και των αισθήσεων του ανθρώπου. Μας το λέγει ο πιο τολμηρός, ο πιο ειλικρινής και ο πιο βασανισμένος κάτοικος του πλανήτη. Καθώς κανένας δεν πολέμησε τον Χριστό και κάθε τι του Χριστού τόσο παθιασμένα, τόσο αληθινά και τόσο άφοβα όσο αυτός. Όμως, το φως του αναστάντος και αειζώου Χριστού τον μετέστρεψε, τον μεταμόρφωσε εντελώς. Πρώτα τυφλώθηκε από την τρομερή δόξα του φωτός και μετά από τρεις ημέρες ανέβλεψε, αντικρίζοντας αίφνης στον Χριστό όλη την αλήθεια πάντων των κόσμων. Ενώπιον του φωτός αυτής της παν-αληθείας, τί είναι όλες οι ανθρώπινες θρησκείες, επιστήμες, φιλοσοφίες, πολιτισμοί αν όχι «σκύβαλα»; Στα σκουπίδια και από τα σκουπίδια ζουν τα σκουλήκια, δηλαδή οι άνθρωποι χωρίς τον Χριστό. Ενώ οι αετοί της ανθρωπινής σκέψεως και συνειδήσεως ζουν παρά τω Χριστώ, συν Χριστώ και χάριν Χριστού. Μεγαλοφυίες, ήρωες, στρατηλάτες, διδάσκαλοι, φιλόσοφοι, εφευρέτες, μήπως με τον θάνατο δεν μετατρέπονται όλοι σε σκουπίδια; Και όμως, κάποιοι τους συγκρίνουν με τον θαυμάσιο Θεό και Κύριο Ιησού Χριστό, ορισμένοι τους εξισώνουν με Εκείνον, άλλοι θέλουν ακόμη και να Τον αντικαταστήσουν με εκείνους. Όλοι αυτοί, άραγε, δεν έχουν βυθίσει την συνείδηση τους στα σκουπίδια; Η ψυχή τους δεν κείται μέσα στις αναθυμιάσεις των σκουπιδιών; Η καρδιά τους δεν βρίσκεται μέσα σε σκουληκότρυπες; Τον άνθρωπο και κάθε τι το ανθρώπινο ο θάνατος τα μετατρέπει σε σκουπίδι, σε σκουληκότρυπα. Μόλις όμως ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, βιώσει τον Χριστό, μεταβάλλεται σε όν αθάνατο και αιώνιο, σε ον θεικώς εξυψωμένο και μεγαλοπρεπές, που ζει στους αθανάτους κόσμους των αρρήτων τελειοτήτων του Θεού, στον παράδεισο. Ναι, η απόσταση είναι δεδομένη: σκουπιδότοπος και παράδεισος, άνθρωπος και Θεάνθρωπος. Άνευ του Θεανθρώπου ο άνθρωπος είναι σκουπίδι και σκουπιδότοπος• με τον Θεάνθρωπο γίνεται παράδεισος και εργαστήριο αγιότητος και ακόμη κατά Χάριν Θεός, κατά Χάριν θεάνθρωπος.
Συνεπώς, για όλους αυτούς τους λόγους, το σημαντικότερο για τον άνθρωπο είναι να κερδίσει τον Χριστό. Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα πού δε θα αφαιρεθεί ποτέ από τον άνθρωπο, γι' αυτό και είναι το μόνον του οποίου «εστίν χρεία». Άς χαθούν τα πάντα, μόνον τον Χριστό να κερδίσουμε. Έστω και με αυτό το τίμημα, με οποιοδήποτε τίμημα.»[10]
Αυτά λοιπόν καταθέτει ως αγιοπνευματική εμπειρία ζωής, ένας σύγχρονος πανεπιστημιακός διδάσκαλος και άγιος της Εκκλησίας μας, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς. Οι συντάκτες όμως, των νέων Προγραμμάτων προφανώς έχουν διαφορετική άποψη και γι΄ αυτό προκρίνουν για τα παιδιά μας, τα παιδιά των χριστιανών Ελλήνων, την παράλληλη διδασκαλία και συνεξέταση των ειδώλων, της πολυθρησκείας, με τη διδασκαλία της εν Χριστώ θείας Αποκάλυψης. «Ειδωλολατρία είναι, θα πει πάλι ο άγιος Ιουστίνος, να υπηρετείς τα στοιχεία του κόσμου, ή τις προσταγές και την επιστήμη των ανθρώπων ως κορυφαίες θείες αξίες, πράγματα με τα οποία οι άνθρωποι αντικαθιστούν τον μοναδικό αληθινό Θεό, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Αποτελεί μεγάλη αλαζονεία και φιλάμαρτη αυθαιρεσία το να ανακηρύσσεις θεότητα αυτό που σε καμμία περίπτωση δεν είναι κάτι τέτοιο.»[11]
Όμως, οι συντάκτες των νέων Προγραμμάτων προφανώς, θεωρούν ότι η δική τους εμπειρία στην τάξη είναι σύγχρονη, μοναδική και αποτελεσματική και συνεπώς, υπερτέρα κάθε «θεωρητικής», «αναχρονιστικής» και άρα «ανεδαφικής» και «αναποτελεσματικής» στην πράξη αγιοπατερικής διδασκαλίας.
Ταυτόχρονα οι «κύριοι» αυτοί, αδιαφορούν και για την εμπειρία στην τάξη και όλων εκείνων των Θεολόγων καθηγητών που αντιτίθενται σφόδρα στα σχέδιά τους και οι οποίοι απεγνωσμένα τους φωνάζουν: «Με αυτά τα ανθρωποκατασκευάσματα που τρέφετε τη νεολαία μας, την καταστρέφετε, καταστρέφοντας έτσι και την Ελλάδα διότι τα παιδιά αυτά είναι το αύριο της Ελλάδας». «Οι «κατ' άνθρωπον» φιλοσοφίες, με τις οποίες παραμυθιάζεται τους μαθητές, θα τους έλεγε και πάλι ο άγιος Ιουστίνος του Τσέλιε, δεν είναι παρά ανθρώπινες ιστορίες, «παραδόσεις των ανθρώπων», ανθρώπινα μυθεύματα, ανθρώπινες ονειροβασίες και σοφίσματα. Αυτά αποτελούν την βοή και τον πάταγο της «κενής απάτης». Όταν o άνθρωπος αιχμαλωτισθεί από όλα αυτά, τότε καταντά πραγματικά δυστυχής.»[12] «Το να γνωρίσεις τον Χριστό, το να έχεις την επίγνωση του Τί είναι και Ποιος είναι ο Χριστός, τί προσφέρει στον άνθρωπο και στο ανθρώπινο γένος, αυτή είναι η γνώση την οποία ο άνθρωπος ευφρόσυνα μετατρέπει σε παγγνωσία. Και μέσα της διακρίνει τα πάντα. Ειδικά, όταν την συγκρίνει με κάθε άλλη ανθρώπινη γνώση για οποιονδήποτε και για οτιδήποτε. Η εμπειρία των αγίων μαρτυρεί πως η ορθή χριστογνωσία ουσιαστικά είναι παγγνωσία.»[13]
Ας έχουν υπόψη τους τα παραπάνω όλοι αυτοί οι «κύριοι υπεύθυνοι» του μαθήματος των Θρησκευτικών οι οποίοι βρέθηκαν σε μια θέση ευθύνης και θεωρούν ότι έτσι απέκτησαν το «παπικό αλάθητο» και το απόλυτο δικαίωμα να διαμορφώσουν ένα μάθημα Θρησκευτικών όπως εκείνοι το επιθυμούν και από όπου όμως, θα απουσιάζει ο Αληθινός Χριστός, ως ο Ένας και Μοναδικός Κύριος και Θεός, διότι, το μόνο βέβαιο είναι, ότι μέσα στα συγχητικά Θρησκευτικά που κατασκεύασαν, μειώνεται, αμαυρώνεται και θολώνει η ευκρίνεια της εικόνα του Ιησού Χριστού ως του Απόλυτου Κυρίου των όλων.
Ας έχουν υπόψη τους επίσης: α) ότι τα παιδιά αποζητούν την Αλήθεια και μόνον την Αλήθεια, την Παν-αλήθεια την οποία και αξίζει να την προσφέρει ή να τους οδηγεί σε αυτήν ο δάσκαλός τους και β) ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται το ψέμα και την εξαπάτηση. Να τους θυμίσουμε επίσης, ότι την απάτη την αντιλαμβάνονται και οι πολιτικοί και οι εκκλησιαστικοί άνδρες άσχετα αν ο καθένας από αυτούς για τους δικούς του συμφεροντολογικούς λόγους κλείνει τα μάτια στην πνευματική ζημιά που συντελείται στα παιδιά με αυτά τα τερατουργήματα που τους σερβίρουν οι «φωστήρες» των νέων Προγραμμάτων.
Ας λάβουν υπόψη τους ακόμη, ότι η τακτική να «φτιασιδώνουν», να «παραλλάσσουν» ή να «αποκρύβουν» την Χριστο-αλήθεια από τους μαθητές ή από κάθε άλλον που βρίσκεται στο σκοτάδι της αγνωσίας, δεν αποτελεί μόνο επικοινωνιακή μέθοδος προσέγγισης του όποιου άλλου όπως διατείνονται αλλά υποδηλώνει ενίοτε και την δειλία και την ολιγοπιστία εκείνων που έτσι ενεργούν. «Δειλία ἐστὶ ἐκτροπὴ πίστεως»[14], λέει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. «Η πίστι είναι για τους τολμηρούς»[15] και επεξηγηματικά θα αναφέρει ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, ότι το «μυστήριον της πίστεως» συνίσταται σε αυτό που αγωνίζονται να αποκρύψουν τα νέα Θρησκευτικά, δηλαδή, στο μέγα γεγονός ότι «Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκὶ», ότι ο μόνος αληθινός Θεός φανερώθηκε ως άνθρωπος, ως Θεάνθρωπος.[16]
Αυτές οι σκέψεις δίνουν και μια απάντηση στον καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ και πρώην πρόεδρο του θεολογικού αντισυνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ, κ. Δημήτριο Μόσχο ο οποίος έχει πει το εξής αποκαλυπτικό για την όλη φιλοσοφία των νέων Προγραμμάτων : «Θέλουμε μάθημα Θρησκευτικών για όλους; Τότε, θα τροποποιήσουμε π.χ. τη φράση «ο Ιησούς Χριστός είναι ο ενανθρωπήσας Θεός» με την προσθήκη «η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει και διδάσκει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο ενανθρωπήσας Θεός». Γιατί το δεύτερο να είναι σχετικοποίηση, συγκρητισμός, πανθρησκεία κλπ.; Προφανώς, επειδή θέλουμε ο λόγος του δασκάλου να επιβάλει την Ομολογία αυτή στους μαθητές μέσα στο σχολείο– άλλο λόγο δεν βλέπω!»[17] Έτσι βλέπει τα πράγματα ο κ. καθηγητής. Άραγε, θα πρέπει τώρα, εμείς να απαριθμήσουμε λόγους αναίρεσης των φλιναφλημάτων του; Αλλά όταν ένας καθηγητής Πανεπιστημίου δεν μπορεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί τη θεμελιώδη, τη δομική παιδαγωγική και θεολογική διαφορά που συνιστούν οι φράσεις που προανέφερε -ότι δηλαδή, στη μία περίπτωση επιτρέπεται στον Θεολόγο, όχι να επιβάλλει αλλά να καταθέτει μέσα στην τάξη την μοναδικότητα της πίστης του, ενώ στην άλλη αναγκάζεται, διότι είναι υποχρεωμένος από το νόμο, να είναι ουδέτερος παρατηρητής του θρησκευτικού φαινομένου, μη έχοντας δικαίωμα εκφοράς της δικής του προσωπικής μαρτυρίας- ότι και να πούμε κατόπιν, εμείς είναι «εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων», διότι προφανώς ισχύει γι΄ αυτούς τους ανθρώπους, η φράση «οὐ μὲ πείσεις κὰν μὲ πείσης» (Αριστοφάνης). Προαναφέραμε λοιπόν, ήδη κάτι, δεν θα πούμε τίποτε περισσότερο.
Άλλωστε τίποτε δεν τους εμποδίζει, να υβρίζουν, να στιγματίζουν και να απαξιώνουν ως αναχρονιστική, ξεπερασμένη, εκτός εποχής και μόδας, κάθε σώφρονα φωνή και αντίθετα να προτιμάνε τα παιδιά μας στα σχολεία να τα ταίζουνε σαπίλα και θανατίλα, δηλαδή κάθε θανατερή ιδέα που την βαπτίζουν μάλιστα, πρόοδο και εκσυγχρονισμό οι τρανοί «κύριοι» του τόπου μας, δηλαδή οι πολιτικοί, οι πνευματικοί ακόμα και κάποιοι εκκλησιαστικοί ηγέτες μας.
Αυτοί οι «κύριοι» «του αιώνος τούτου του απατεώνος», οι σπουδαγμενοι κατά το πλείστον, στην Εσπερία, στη Δύση, «μας πήραν μωρά παιδιά από τον μαστό της μάνας μας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μας έμαθαν άλλα, θα μας πουν οι φωτισμένοι αγιορείτες ασκητές δια της Ιεράς Κοινότητός τους. Μας έδωσαν να πιούμε γάλα κονσέρβας. Μας έκοψαν από τις ρίζες. Μας χώρισαν από την Παράδοσι. Μας απομάκρυναν από το σπίτι μας. Μας έκαμαν αλλοδαπούς στον τόπο μας. Βάλθηκαν να μας ξεμάθουν τη μητρική μας γλώσσα, τη γλώσσα της Ορθοδοξίας, τη μητρική γλώσσα του ανθρώπου. Ποιοί; Όσοι θέλησαν δια της βίας να μας σώσουν: οι διαφωτιστές, προπαγανδιστές, Βαυαροί(Γερμανοί), μασόνοι... μέχρι σήμερα. Μαζί μ' αυτούς, όλοι όσοι θεωρήσαμε τα φώτα τους φώτα, τον πολιτισμό τους πρόοδο… Και βασανίζεται το είναι μας. Απορρίπτει ο οργανισμός μας ένα - ένα τα μεταμοσχευθέντα ξένα μέλη. Καί συνέχεια μας μεταμοσχεύουν βιαίως νέα, τα όποια αποβάλλονται...»[18]
Για άλλη μια φορά λοιπόν, αξίζει να ακουστεί η προφητική φωνή του Μακρυγιάννη: «Και καταγίνεσαι ω βασιλέα να γυρίσης από την θρησκείαν τους, τους απογόνους των παλιών Ελλήνων, τα παιδιά του Ρήγα, του Μάρκο Μπότσαρη, του Καραϊσκάκη, του Δυσσέα, του Διάκου, του Κολοκοτρώνη, του Νικήτα, του Κυργιακούλη, του Μιαούλη, του Κανάρη, των Ύψηλάντων καί αλλονών πολλών, όπου θυσίασαν και τη ζωήν τους καί την κατάστασίν τους δι' αυτείνη την ορθόδοξη θρησκεία και δι' αυτείνη την ματοκυλισμένη μικρή τους πατρίδα».[19]
Και συνεχίζει η αψευδής, αφυπνιστική, ανυποχώρητη και ρωμαλέα φωνή του ρακένδυτου υπέρμαχου της ελληνορθοδοξίας, Παπουλάκου: «Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας… Αρπάζουνε τ' άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της. Τ' άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους. Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουνε τα παιδιά μας;… Αντίς να μαθαίνουνε στα παιδία μας απ' τ' άγια συναξάρια το πως ζήσανε οι άγιοι της χριστιανοσύνης και το πως μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουνε την ιστορία του κολασμένου κόσμου. Γιατί δυο λογιών είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμένη ιστορία. Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πώς η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απ' αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη. Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου τ' άθεα γράμματα…"[20]
Έτσι, «σιγά - σιγά μα μεθοδευμένα η ρωμαίικη ιδέα ηττάται στο μικρό κρατίδιο της Ελλάδος. Με εξαίρεση τον πρώτο κυβερνήτη Καποδίστρια που υπήρξεν αληθώς ελληνορθόδοξος, όλη η μετέπειτα πολιτική πορεία του νέου Ελληνισμού περνά στην απολυταρχία, ενώ η ιδεολογία του ευρωπαϊκού ουμανισμού προβάλλει τον τύπο του εκκοσμικευμένου, χωρίς θρησκεία, κράτους σύμφωνα με τα πρότυπα των κρατών της Δύσεως. «Αυτό είναι το όραμα ενός ριζοσπαστικού ανθρωποκεντρισμού, μέσα στα πλαίσια ενός σκληρού, παντοδύναμου καί αυθαίρετου κρατικισμού».[21]
Αυτή είναι η αλήθεια πίσω από τα γεγονότα της πραγματικότητας. Μέσα σε αυτή την συνάφεια η νυν Υπουργός Παιδείας κ. Νίκη Κεραμέως αντί να δώσει ξεκάθαρη λύση στο θέμα του μαθήματος των Θρησκευτικών, όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικά, και να εφαρμόσει άμεσα τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας(ΣτΕ), οι οποίες απαιτούν την κατάργηση των Προγραμμάτων Σπουδών και των βιβλίων Φίλη – Γαβρόγλου, παραπέμπει το θέμα σε… Επιτροπή την οποία συστήνει το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) και η οποία θα… προτείνει μεταβατική λύση του ζητήματος με απώτερο στόχο την πλήρη συμμόρφωση των Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών με τις αποφάσεις του ΣτΕ, για το χρονικό διάστημα που θα απαιτηθεί μέχρι τη συγγραφή και εφαρμογή των νέων Προγραμμάτων Σπουδών και νέων βιβλίων, ...αν δηλαδή, ποτέ συγγραφούν νέα Προγράμματα και βιβλία και μέχρι τότε, πιθανόν, εσαεί(για πάντα)… θα παραμένουν τα σημερινά ή έστω, κάπως διορθωμένα από την προειρημένη Επιτροπή! Προφανώς αυτά σχεδιάζονται!
Και ποια είναι τα μέλη αυτής της νέας Επιτροπής του ΙΕΠ που καλούνται να «σώσουν» το μάθημα από τα νέα Προγράμματα; Ανάμεσά τους θα βρει κανείς συνεργάτες των κ.κ. Φίλη και Γαβρόγλου, συντάκτες και επιμορφωτές των ακυρωμένων από το ΣτΕ νέων Προγραμμάτων Σπουδών, διοργανωτές πρόσφατων Συνεδρίων υπέρ των νέων Προγραμμάτων, φανατικούς υποστηρικτές των νέων Προγραμμάτων που οδυρόνταν για τις πρόσφατες αποφάσεις του ΣτΕ και καθύβριζαν τους δικαστές του ΣτΕ γι΄ αυτές τις αποφάσεις, ομοϊδεάτες του Αντισυνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ υπέρμαχους των νέων Προγραμμάτων αλλά και πρόσωπα που θα έπρεπε να ελεγχθούν από τη δικαιοσύνη διότι παρανόμα τοποθετήθηκαν σε Επιτροπές όπως έχει ήδη επίσημα καταγγελθεί[22]. Αυτό σημαίνει μήπως, κατά το κοινώς λεγόμενο, ότι «βάλανε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα»;
Μετά από αυτή τη σύνθεση της Επιτροπής, για ποια δημοκρατία και για ποια αντικειμενικότητα στις αποφάσεις της μπορούμε να μιλάμε;
Αν αυτές οι επιλογές δεν συνιστούν μεθόδευση για τη διατήρηση, τη συνέχιση με άλλη μορφή των καταδικασμένων και ακυρωμένων από το ΣτΕ, νέων Προγραμμάτων Σπουδών, κατά τα πρότυπα Φίλη - Γαβρόγλου, τότε σε τι αποσκοπούν όλα αυτά;
Αν όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι συνεχίζεται ο προσηλυτισμός των παιδιών μας στην αθεϊα, διαμέσου των νέων Θρησκευτικών, τότε τι σημαίνουν;
Αν όλα αυτά δεν συνιστούν πλήρη εξαπάτηση και ολοφάνερη κοροϊδία όλων εκείνων που προεκλογικά πίστεψαν και ψήφισαν την κ. Κεραμέως και το κόμμα της, τότε τι σημαίνουν όλα αυτά;
Άραγε, έχουμε δει μέχρι σήμερα κάτι διαφορετικό στην πράξη, στο μάθημα των Θρησκευτικών από ότι ίσχυε στην περίοδο των κ.κ. Φίλη – Γαβρόγλου;
Η κ. Κεραμέως αποφεύγει συστηματικά συνεχώς από την ημέρα της τοποθέτησής της στο Υπουργείο Παιδείας και μέχρι σήμερα, δηλαδή εδώ κι ένα εξάμηνο, το διάλογο που της ζητείται από τον κατ΄ εξοχήν Επιστημονικό και Συνδικαλιστικό φορέα των Θεολόγων, την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ), προσβάλλοντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο και όλους τους Θεολόγους καθηγητές. Αυτή είναι η αντίληψη που έχει για τη δημοκρατία η Νέα Δημοκρατία; Αυτή είναι η άποψη για τη δημοκρατία της κ. Κεραμέως; Αυτός είναι ο σεβασμός της κ. Κεραμέως προς τις αποφάσεις του ΣτΕ και προς το Σύνταγμα; Η κ. Κεραμέως οφείλει άμεσα:
1. Να εξηγήσει πειστικά σήμερα, τώρα, γιατί δεν επαναφέρει άμεσα τα Προγραμματα και βιβλία που ίσχυαν πριν εισαχθούν τα επίμαχα Προγραμματα και βιβλία των κ.κ. Φίλη – Γαβρόγλου. Για ποιο λόγο δηλαδή, χρειάζεται να συσταθεί Επιτροπή για κάτι που απαιτεί μια και μόνον απλή Υπουργική απόφαση της κ. Κεραμέως η οποία μπορεί να καταργήσει αυτοστιγμής τα Προγραμματα και βιβλία Γαβρόγλου.
2. Να αιτιολογήσει επίσης, επαρκώς η κ. Κεραμέως, για ποιο λόγο δεν συνεργάζεται με την ΠΕΘ αλλά και τους ειδικούς της Παιδαγωγικής καθηγητές του Πανεπιστημίου για το θέμα του μαθήματος των Θρησκευτικών.
3. Να απομακρύνει η κ. Κεραμέως, από την συσταθείσα Επιτροπή, εφόσον δεν έχουν τη στοιχειώδη ευθιξία να παραιτηθούν από μόνα τους, τα στελέχη εκείνα που ελέγχονται ως φανατικοί υποστηρικτές των κατηργημένων από το ΣτΕ Προγραμμάτων και βιβλίων αλλά και τα στελέχη του Υπουργείου που της υπέδειξαν αυτά τα πρόσωπα και συγκεκριμένα τον Γεν. Γραμματέα Θρησκευμάτων κ. Γεώργιο Καλαντζή που σύμφωνα με μαρτυρίες στελεχών του Υπουργείου, χειρίζεται αποκλειστικά και μόνον εκείνος, το όλο θέμα. Αυτό όμως αν ισχύει, δηλαδή το να αποφασίζει ο κ. Καλαντζής μόνος του για το μάθημα των Θρησκευτικών, τη στιγμή που εκείνος δεν είναι καν Θεολόγος, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του το Επιστημονικό και Συνδικαλιστικό Σωματείο των Θεολόγων, δεν δείχνει ούτε πνεύμα συνεργατικότητας, ούτε δημοκρατική πολιτική φανερώνει αλλά περισσότερο προσομοιάζει σε μια πολιτική του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».
Και ερωτούμε: Δεν ήταν ο κ. Καλαντζής εκείνος που ήλεγχε και κατεύθυνε τα πράγματα, σε άμεση συνεργασία με πρόσωπα από τη διοίκηση της Εκκλησίας και το Σωματείο «Καιρός» από το οποίο προερχόταν όλα τα μέλη των λεγόμενων «Εμπειρογνωμόνων» και οδήγησαν όλοι αυτοί το μάθημα στην αντισυνταγμάτικότητα των νέων Προγραμμάτων; Πώς λοιπόν η κ. Κεραμέως έρχεται και ορίζει Επιτροπή αποτελούμενη από τα ίδια μέλη του «Καιρού», για να προτείνουν συνταγματική λύση; Ποιους κοροϊδεύουν;
Διαβάσαμε σε εφημερίδα επώνυμο δημοσιογραφικό άρθρο[23] που ανέφερε ότι η Επιτροπή που διόρισε η κ. Κεραμέως, θα προτείνει να γίνουν μόνον κάποιες περικοπές θρησκειολογικών αναφορών αλλά να παραμείνουν και να μην αποκαθηλωθούν τα αντισυνταγματικά, τα ακυρωμένα Προγράμματα!!! Να λοιπόν, γιατί αποφεύγει να κάνει διάλογο με την ΠΕΘ η κ. Κεραμέως. Διότι κοροϊδεύει τον ελληνικό λαό, τους γονείς, τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς και στοχεύει να διατηρήσει σε ισχύ τα ήδη ακυρωμένα Προγράμματα. Να γιατί στις 21 Σεπτεμβρίου 2019 δεν απέσυρε τα ακυρωμένα Προγράμματα, όπως είχε χρέος και δεν επανέφερε σε ισχύ τα ισχύοντα πριν από το 2016. Συνεχίζει έτσι η κ. Κεραμέως το έργο του ΣΥΡΙΖΑ και το σχέδιό του για το ουδετερόθρησκο σχολείο. Και βέβαια αν ισχύουν οι πληροφορίες που δημοσιεύει το ως άνω άρθρο, η υπουργός και ο κ. Καλαντζής έχουν δώσει οδηγίες «να γίνουν προσαρμογές, ώστε το μάθημα να εναρμονισθεί με την απόφαση του ΣτΕ. Πρόκειται για τη βασική υπουργική γραμμή, η οποία συνάδει με τις θέσεις όσων πιστεύουν –μεταξύ αυτών και εκκλησιαστικοί παράγοντες– ότι το μάθημα δεν πρέπει να αποκτήσει ομολογιακό χαρακτήρα»[24]. Παρακολουθήστε λογική ακολουθία, δείτε πώς κοροϊδεύουν τον ελληνικό λαό: Το μάθημα, γράφει το δημοσίευμα, θα εναρμονισθεί με τις αποφάσεις του ΣτΕ αλλά δεν θα έχει ομολογιακό χαρακτήρα. Μα η βασική γραμμή της απόφασης του ΣτΕ είναι το μάθημα να έχει ομολογιακό χαρακτήρα, δηλαδή να είναι ορθόδοξο. Η υπουργική όμως γραμμή, κατά το δημοσίευμα, συνάδει με τις θέσεις του «Καιρού» και κάποιων εκκλησιαστικών παραγόντων, όπως οι Μητροπολίτες Μεσσηνίας, Αλεξανδρουπόλεως κ.ά, των οποίων την τιμή και την υπόληψη βέβαια, σεβόμαστε αλλά έχουν ήδη καταγγελθεί ότι δεν θέλουν να αποκτήσει το μάθημα ομολογιακό δηλαδή ορθόδοξο χαρακτήρα. Και τι γίνεται τελικά; Αυτό που θέλουν οι παράγοντες οι εκκλησιαστικοί και οι συν αυτώ, διότι αυτοί δεν συμφώνησαν ποτέ με τις αποφάσεις του ΣτΕ και τώρα απλώς τις καταργούν ελέω Κεραμέως – Καλαντζή. Οι παράγοντες και ο παραγοντισμός ουσιαστικά επιβάλλουν αυταρχικά και εξουσιαστικά να ακυρωθούν όχι τα νέα Προγράμματα αλλά οι αποφάσεις του ΣτΕ που τα ακύρωσαν. Τα Προγράμματα, λένε οι πληροφορίες του δημοσιογράφου, θα μείνουν αλώβητα. Το ΣτΕ αποφάσισε ακύρωση των Προγραμμάτων. Οι παράγοντες, αντίθετα, αποφάσισαν τη διατήρησή τους. Πράγματι, «θαυμαστός» ο τρόπος λειτουργίας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και των θεσμών του!
Άραγε ο Αρχιεπίσκοπος και η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, που σε πρόσαφατη συνεδρίασή τους είχαν αποφάσισαν ότι αναμένουν από το Υπουργείο την εφαρμογή των αποφάσεων του ΣτΕ, γνωρίζουν και επικροτούν αυτές τις κινήσεις των Κεραμέως - Καλαντζή; Ο λαός οφείλει να γνωρίζει τη στάση της διοικούσας Εκκλησίας. Μπορεί ακόμη, πολιτικοί και εκκλησιαστικοί παράγοντες να δηλώνουν ικανοποιημένοι από τις υπηρεσίες του κ. Καλαντζή στη θέση την οποία μακροχρόνια κατέχει με τη γνωστή σε όλους πλέον στήριξη που έχει αλλά ο λαός του Θεού που παρατηρεί τις ενέργείες του, θεωρεί ότι αυτές είναι καταστροφικές για το μάθημα των Θρησκευτικών, διότι συμπαρασύρουν σε μια αδιέξοδη και πολλαπλά επιζήμια πολιτική γι΄ αυτό το πολυσυζητημένο και πολυβασανισμένο μάθημα και την Υπουργό Παιδείας, την κ. Κεραμέως.
Πέραν όμως, όλων των άλλων, η επιλογή των προσώπων που απαρτίζουν την Επιτροπή που προαναφέρθηκε, συνιστά μεγάλη προσβολή και ύβρη προς το ΣτΕ, προς τους δικαστές του ΣτΕ και προς τις αποφάσεις τους για το μάθημα των Θρησκευτικών διότι απαρτίζεται από ανθρώπους που ύβριζαν το ΣτΕ για τις αποφάσεις του στο μάθημα των Θρησκευτικών.
Υπενθυμίζουμε ότι το ΣτΕ αποφάνθηκε οριστικά και τελεσίδικα ότι το ισχύον Πρόγραμμα παραβιάζει τα άρθρα 16,2, 13,1, 4,1 του Συντάγματος και τα άρθρα 2 του ΠΠΠ και 14 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ). Η συνέχιση διδασκαλίας των Προγραμμάτων αυτών με οποιοδήποτε τρόπο συνιστά μείζονα καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ορθοδόξων γονέων και όσοι συνεργούν στην καταπάτηση αυτή φέρουν βαριά προσωπική, πολιτική και ποινική ευθύνη.
Καταγγέλουμε επίσης, την «εκ νέου ανάρτηση στην επίσημη ιστοσελίδα του ΙΕΠ των δήθεν νέων Προγραμμάτων Σπουδών για τα Θρησκευτικά, τα οποία έχουν ακυρωθεί από το ΣτΕ! Το ΙΕΠ προβάλλει δηλαδή και προτείνει προς διδασκαλία επισήμως, μέσα από την ιστοσελίδα του, στους διδάσκοντες εκπαιδευτικούς των ελληνικών σχολείων, Προγράμματα Σπουδών και Φακέλους Μαθήματος που έχουν ακυρωθεί! Θαυμαστός τρόπος λειτουργίας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και των θεσμών του. Και όλα αυτά με νωπή την ανάληψη καθηκόντων νέου Προέδρου του ΙΕΠ!»[25]
Το οφείλουμε στα παιδιά μας, λοιπόν, να κινήσουμε και να εξαντλήσουμε κάθε νόμιμο μέσο για την πλήρη και άμεση εφαρμογή των αποφάσεων του ΣτΕ που αφορούν στο μάθημα των Θρησκευτικών καλώντας κλήρο και λαό να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Συγκεκριμένα οι γονείς και οι πνευματικοί πατέρες που αγωνιούν για την χριστιανική αγωγή των παιδιών τους έχουν κάθε δικαίωμα να αντιδράσουν νόμιμα και δυναμικά απαιτώντας από το Υπουργείο Παιδείας να εφαρμόσει άμεσα τις αποφάσεις του ΣτΕ αποσύρωντας πάραυτα τα Προγράμματα Φίλη – Γαβρόγλου και τα βιβλία – «Φακέλους του μαθητή» από τα σχολεία. Ήδη από ότι πληροφορούμαστε πολλοί γονείς έχουν επιστρέψει και πάλι στα σχολεία αυτά τα βιβλία και ετοιμάζουν και αγωγές κατά παντός υπευθύνου.
Σεβαστοι πατέρες, αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Ενδιαφέρθηκε κάποτε ο ρήτορας Ευδόξιος να μάθει για την κατάσταση της υγείας του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου αλλά και γενικά για την κατάσταση των εκκλησιαστικών και των ανθρωπίνων πραγμάτων της εποχής του αγίου. Η απάντηση του αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, ιστορική ως αποκαλυπτική περί της τότε εποχής αλλά και συνάμα πάντοτε επίκαιρη, διαχρονική! «Ἐρωτᾷς πῶς τὰ ἡμέτερα. Καὶ λίαν πικρῶς. Βασίλειον οὐκ ἔχω, Καισάριον οὐκ ἔχω, τὸν πνευματικὸν ἀδελφὸν καὶ τὸν σωματικόν. Ὁ πατήρ μου καὶ ἡ μήτηρ μου ἐγκατέλιπόν με, μετὰ τοῦ Δαυῒδ φθέγξομαι. Τὰ τοῦ σώματος πονηρῶς ἔχει, τὸ γῆρας ὑπὲρ κεφαλῆς, φροντίδων ἐπιπλοκαί, πραγμάτων ἐπιδρομαί, τὰ τῶν φίλων ἄπιστα, τὰ τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα. Ἔρρει τὰ καλά, γυμνὰ τὰ κακά, ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσὸς οὐδαμοῦ, Χριστὸς καθεύδει. Τί χρή παθείν; Μία μοι των κακών λύσις, ο θάνατος. Και τα εκείθεν μοι φοβερά, τοις εντεύθεν τεκμαιρομένω».[26] Δηλαδή, «Ρωτάς πώς τα πάω. Λοιπόν, πίκρα μεγάλη. Στερούμαι τον Βασίλειο και τον Καισάρειο, τον πνευματικό μου αδελφό και τον σωματικό. Ο πατέρας και η μητέρα μου με εγκατέλειψαν, όπως λέει και ο προφητάναξ Δαβίδ. Η υγεία μου προβληματική, γερνάω· οι υποχρεώσεις πολλές και μπερδεμένες με εξαντλούν· τα προβλήματα συσσωρεύονται· οι φίλοι με προδίδουν· η Εκκλησία διαλύεται καθώς βαδίζει χωρίς ποιμένες. Χάθηκαν τα καλά, κυριαρχούν τα κακά. Ταξιδεύω μέσα στο σκοτάδι, πουθενά φως, ο Χριστός κοιμάται. Τι άλλο πρόκειται πια να μου συμβεί; Η μόνη λύση στα τόσα βάσανά μου είναι ο θάνατος. Αν κρίνω όμως με βάση τα εδώ, κι εκεί απαίσια θα είναι!».
Το ερώτημα που αβίαστα αναδύεται ακούγοντας κανείς τον υψιπέτη της Θεολογίας αετό να βυθίζεται στην μελαγχολία, στην απόγνωση και την απελπισία στεκόμενος μπροστά στα τόσα προβληματα της ζωής του, είναι, πως αν ο άγιος έτσι σκέπτεται, τότε πόσο μάλλον εμείς που συν τοις άλλοις είμαστε χθαμαλοί νόες και αδύναμοι στην πίστη, δεν θα προβληματιζόμαστε και δεν θα απελπιζόμαστε μέσα στην γενική αποστασία των καιρών μας;
Πιο συγκεκριμένα, όταν κανείς βλέπει όλα αυτά να συμβαίνουν στο μάθημα των Θρησκευτικών είναι φυσικό, ανθρωπίνως να απελπίζεται και δικαίως να επαναλαμβάνει τα λόγια του αγίου Γρηγορίου του Νανζιανζηνού, «Ταξιδεύω μέσα στο σκοτάδι, πουθενά φως, ο Χριστός κοιμάται.» Άραγε κοιμάται ο Χριστός ή κοιμούνται και ονειρεύονται όσοι παραμερίζουν τον Χριστό; Οι Αρειανοί υποδέχθηκαν στην Κωνσταντινούπολη τον άγιο Γρηγόριο, τον μεγάλο Θεολόγο, με τη φράση «Αυτό το ισχνό, το αδύναμο ανθρωπάκι θα σώσει την Ορθοδοξία;» Και όμως, αυτό το «ισχνό ανθρωπάκι» που έβλεπε το σκοτάδι να έχει απλωθεί παντού, ταυτόχρονα έκρυβε μέσα του και μια ανυπέρβλητη δύναμη ψυχής και πίστης η οποία με τη Χάρη του Παντοδύναμου, έκανε το θαύμα πραγματικότητα, την Κωνσταντινούπολη ορθόδοξη και πάλι!
Σεβαστοι πατέρες, αγαπητοί φίλοι και φίλες,
«Μη σκιάζεστε στα σκότη! Η λευτεριά σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει».[27]
«Η λογική τούτου του κόσμου μόνη της είναι φέρετρο. Τί να την κάμω την επιτυχία που δεν νικά τον θάνατο; Ας έλθουν όλες οι αποτυχίες, αρκεί να νικηθή ο θάνατος, και να πλημμυρίση αιωνιότητα από τώρα η ζωή μου η αποτυχημένη.»[28]
Τέλος λοιπόν, η περίοδος χάριτος στην κ. Κεραμέως και στην Κυβέρνηση που προφανώς επέλεξαν, να συμπορευθούν από δω και πέρα και φυσικά και στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, με όλους εκείνους που πολεμούν αδυσώπητα για την απο-χριστιανοποίηση και απο-ορθοδοξοποίηση του μαθήματος των Θρησκευτικών και της Ελλάδας. Η κ. Κεραμέως και η Νέα Δημοκρατία προτίμησαν για άλλη μια φορά μάλλον, να πλήξουν στην καρδιά, στην πίστη τους, εκείνους που τους εμπιστεύτηκαν, διχάζοντας τους Έλληνες, σε μία περίοδο κατά την οποία η χώρα αγωνίζεται να επιβιώσει διερχόμενη από Συμπληγάδες Πέτρες δύσκολων οικονομικών και άκρως επικίνδυνων εθνικών θεμάτων.
Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων είναι πάντα ανοιχτή στο διάλογο και περιμένει την κ. Κεραμέως να κάνει όλες εκείνες τις ενέργειες που δεν φανερώνουν υπεροψία και μονομέρεια αλλά αντίθετα την πραγματική διάθεση να απευθυνθεί δημοκρατικά και ισότιμα σε όλους τους Θεολόγους και τελικά, σε όλους τους Έλληνες.
Είναι ώρα να ξεκινήσουμε σήμερα από εδώ, από το Μαρούσι, όπως πριν δύο χρόνια με το μεγαλειώδες παλλαϊκό συλλαλητήριο που είχε τελικό προορισμό το Υπουργείο Παιδείας και αίτημα την απόσυρση των Προγραμμάτων Φίλη – Γαβρόγλου, έτσι και τώρα από το Μαρούσι ας ξεκινήσουμε έναν αγώνα που θέλουμε να φθάσει σε κάθε γωνιά της Ελλάδος και τελικό προορισμό να έχει πάλι το Υπουργείο Παιδείας, με αίτημα όμως, αυτή την φορά, την απόσυρση των Προγραμμάτων Φίλη – Γαβρόγλου από την κ. Κεραμέως η οποία από τη στιγμή που έγινε Υπουργός ούτε κατ΄ ελάχιστον, δεν έχει εκφρασθεί εναντίον αυτών των νέων Προγραμμάτων και βιβλίων και φυσικά, δεν τα έχει αποσύρει ακόμη, ενώ μπορούσε κι έπρεπε άμεσα να το κάνει, μετά τις αποφάσεις του ΣτΕ.
Είναι ώρα τα χριστιανικά σωματεία των Αθηνών και όλης της Ελλάδας, να διεξάγουν και πάλι, έναν ανυποχώρητο αλλά και συνάμα ευλογημένο αγώνα, για να πληροφορηθούν και να ευαισθητοποιηθούν σχετικά όλοι οι Ορθόδοξοι Έλληνες και να ανατραπούν τα σχέδια όλων εκείνων που θαρρούν ότι «εν μια νυκτί» έγιναν οι «Κύριοι» και οι δυνατοί του κόσμου τούτου, σχέδια που στοχεύουν ουσιαστικά στη σμίκρυνση του ονόματος του Παντοδύναμου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στην χώρα μας.
Είναι ώρα να εμποδίσουμε με δύναμη ψυχής και πίστης όλους εκείνους τους «κυρίους» που απεργάζονται την καταστροφή κάθε στοιχείου της Ελληνορθοδοξίας στο ελληνικό σχολείο, έχ thriskeftika
VIDEO
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
