2020-01-22 12:59:02
SCIFI ΤΑΙΝΙΕΣ ΚΑΙ ΣΕΙΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟ FREEGR.GR: Σήμερα μια ματιά σε μια σειρά που δυστυχώς ΔΕΝ προβάλλεται στην Ελλάδα αλλά οι φίλοι του σινεμά, απολαμβάνουν από τις μεγάλες εταιρίες στο διαδίκτυο. Το Lost in Space διδάσκει, ονειροπολεί, μιλάει στη γλώσσα του μέλλοντος και μας άρεσε πολύ. Ολοκληρώθηκε ήδη η 2η σεζόν και αναμένεται η τρίτη, επικεντρώνοντας εκτός από το στόρι της σειράς και στις ανθρώπινες αδυναμίες των χαρακτήρων.
Για ακόμη μια φορά η πλέον αγαπημένη μας συνδρομητική υπηρεσία, φυσικά και μιλάω για το Netflix, κατάφερε να μας κάνει να χαθούμε από προσώπου γης το Σαββατοκύριακο που ακολούθησε της 13ης του Απρίλη. Στην αρχική των περισσότερων χρηστών εμφανίστηκε σε ένα μεγάλο πλαίσιο το trailer της σειράς Lost in space και οι πιθανότητες να μην σε έπεισε να το δεις είναι ελάχιστες. Άξιζε όμως το hype που υπήρχε ήδη για τη σειρά; Κατάφερε να ξεχωρίσει από όλες τις άλλες ομολογουμένως πολλές και καλές, σειρές και ταινίες δράσεις που εκτυλίσσονται στον σκοτεινό και παγωμένο διάστημα, με τα δέκα μονόωρα, κατά μέσο όρο, επεισόδιά της; Θα σε προλάβω και θα σε ενημερώσω πως εκεί είναι και η ομορφιά αυτής της σειράς.
Αν και ονομάζεται Χαμένοι στο Διάστημα και στην αφίσα φιγουράρουν ο μικρός και ταλαντούχος Will (Maxwell Jenkins) με τον εξωγήινο φίλο του, στην πραγματικότητα το διάστημα και η εξωγήινη μορφή ζωής που από το πρώτο κιόλας επεισόδιο συναντάμε, δεν είναι πρωταγωνιστές αλλά η αφορμή να γνωρίσουμε ακόμα καλύτερα την ανθρώπινη φύση. Όμως ας μην προτρέχουμε και ας το πάρουμε από την αρχή.
Σε ένα δυστοπικό μέλλον που έχουμε βαρεθεί να συναντάμε, από εκείνα που η γη ψιλοκαταστρέφεται μετά από μια σύγκρουση με ένα μυστηριώδες αντικείμενο που ακούει στο όνομα ”Christmas Star”, μερικά επιλεγμένα άτομα προσπαθούν να βρουν ένα νέο σπίτι σε ένα νέο πλανήτη. Ανάμεσα σε αυτούς και οι πρωταγωνιστές μας, δηλαδή οι Robinsons. Όταν όμως ο διαστημικός σταθμός το Resolute, χάνεται σε μια μαύρη τρύπα, όλα τα διαστημόπλοια πρέπει να τραπούν σε φυγή και έτσι καταλήγουν σε έναν άγνωστο και αχαρτογράφητο πλανήτη. Εκεί καλούνται, λοιπόν, οι Robinsons να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες για να επιβιώσουν και να επικοινωνήσουν με άλλους ανθρώπους, με τη μεγαλύτερη όμως να είναι οι μεταξύ τους σχέσεις. Η πέτρα του σκανδάλου και η μεγαλύτερη τροχοπέδη στην επίτευξη ηρεμίας φαίνεται να είναι ο μέχρι τώρα απών πατέρας της οικογένειας, John Robinson (Toby Stephens). Αν και από τα συχνά flashback που έχουμε κατά τη διάρκεια της σειράς φαίνεται να έχει καλές αρχές ως άνθρωπος και υψηλά ιδανικά, στην πράξη αποτυγχάνει να φανεί το πατρικό πρότυπο που θα έπρεπε, κυρίως για το γιο του Will, που σπεύδει να το βρει, μαζί με την ανάπτυξη μιας καλής φιλίας, στο πρόσωπο του Robot φίλου του.
Το να δοκιμάζεις να εκμοντερνισείς κάτι που για αμέτρητους ανθρώπους αποτελεί μια ιερή αγελάδα της ποπ κουλτούρας, είναι πάντα μια αποστολή που εμπεριέχει πολλούς κινδύνους. Το αντιληφθήκαμε για μια ακόμη φορά το 1998, όταν είδαμε στην μεγάλη οθόνη μια ολοκληρωτικά αποτυχημένη μεταφορά της ιστορίας του «Lost in Space», με τον Ματ ΛεΜπλανκ –ναι τον Τζόι από τα «Φιλαράκια»-, την Χέδερ Γκρέιαμ και τον Γκάρι Ολντμαν σε μια αληθινά «σκοτεινή ώρα». Το να δανείζεσαι έναν τίτλο και μια κληρονομιά που το κοινό ξέρει σχεδόν ενστικτωδώς και να θεωρείς ότι αυτό αρκεί για να κερδίσεις το ενδιαφέρον του, είναι ένα μαχαίρι που κόβει κι από τις δύο πλευρές κι ευτυχώς οι άνθρωποι πίσω από το καινούριο «Lost in Space» που θα ξεκινήσει το διαστημικό του ταξίδι στις οθόνες μας στις 13 Απριλίου, δείχνουν να το ξέρουν πολύ καλά.
Με τον Ζακ Εστριν του «Prison Break» ως showrunner και τον Νιλ Μάρσαλ με στιβαρή προϋπηρεσία στο σινεμά αλλά και σε μερικές από τα καλύτερες στιγμές του «Game of Thrones» να σκηνοθετεί αρκετά από τα επεισόδια του πρώτου κύκλου, το «Lost in Space», παίρνει τα πράγματα απολύτως σοβαρά στο επίπεδο της παραγωγής, του ύφους, αλλά και της ιστορίας. Το Netflix δείχνει να πιστεύει στην δύναμη της επιστημονικής φαντασίας –και κάνει πολύ καλά- αλλά για κάθε «Annihilation» θα υπάρχει πάντα ένα «The Cloverfield Paradox». Το «Lost in Space» είναι ευτυχώς, καλοδουλεμένη, έξυπνη επιστημονική φαντασία που σε αντίθεση με το πρόσφατο κύμα μιας τηλεόρασης που θέλει να είναι όσο πιο σκοτεινή και «υπαρξιακή» γίνεται, φιλοδοξεί να είναι απενοχοποιημένα απολαυστική.
Ναι, στην διάρκεια των δέκα επεισοδίων του πρώτου κύκλου, η οικογένεια των Ρόμπινσον που θα χαθούν στο διάστημα καθ΄ οδόν προς την καινούρια τους κατοικία σε έναν μακρινό από την Γη κόσμο, θα αντιμετωπίσει αμέτρητους κινδύνους, όμως το «Lost in Space» δεν ξεχνά ποτέ πως είναι μια σειρά που απευθύνεται κυριολεκτικά σε ολόκληρη την οικογένεια. Μόνο που αντίθετα από την πλειοψηφία της τηλεόρασης που φιλοδοξεί να κερδίσουν ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο φάσμα κοινού, η ποιότητα το ύφος και οι φιλοδοξίες της δεν προσαρμόζονται ποτέ στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή του tween κοινού.
Στο επίπεδο των ερμηνειών, η Μόλι Πάρκερ, ο Τόμπι Στίβενς και τα πιτσιρίκια τους κατορθώνουν να κάνουν τους clean cut χαρακτήρες τους συμπαθείς και συχνά περισσότερο ενδιαφέροντες απ όσο θα περίμενες, αλλά είναι οι δυο εξω-οικογενειακοί ήρωες που μάλλον κλέβουν την παράσταση. Κυρίως η Πάρκερ Πόουζι η οποία εμποτίζει την Δρ. Σμιθ της με μια κωμική αμηχανία αλλά και την αίσθηση μιας υπαρκτής απειλής, μα κι ο Ιγκνάσιο Σερίτσιο στον ρόλο ενός μηχανικού που βρίσκεται στον ίδιο πλανήτη με τους Ρόμπινσον. Κι ακόμη κι αν είναι απλά δημιουργημένο από VFX, με ένα εξαιρετικά περιορισμένο λεξιλόγιο, το ρομπότ του Γουίλ Ρόμπινσον, γίνεται γρήγορα ένας αληθινά ενδιαφέροντας χαρακτήρας όχι μόνο λόγω της εντυπωσιακής φυσικής του παρουσίας, μα κυρίως λόγω του παρελθόντος και των αντιφάσεων του.
Και με κάποιο τρόπο ακριβώς εκεί μοιάζει να βρίσκεται η συνταγή της επιτυχίας του «Lost in Space»: στην «αντίφαση» μιας οικογενειακής σειράς που δεν γκρεμίζει τους κανόνες του είδους μα τους διευρύνει δημιουργικά, αλλά και στο «παράδοξο» μιας εκ πρώτης όψεως περιορισμένου εύρους ιστορίας που κατορθώνει να χτίζει έναν αληθινά συναρπαστικό κόσμο. Με την σκηνογραφία να βρίσκει τον κατάλληλο τόνο ανάμεσα στο υποψιασμένα ρετρό και το «βρώμικα» αληθοφανές και τα ειδικά εφέ να κάνουν το σύμπαν της σειράς εξαιρετικά πιστευτό, το «Lost in Space» απαιτεί την προσοχή και στο αισθητικό κομμάτι, μα αυτό που τελικά σε κερδίζει, είναι ο τρόπος του να κάνει «κλασική» τηλεόραση για ένα σύγχρονο κοινό και να σου θυμίζει το αυτονόητο: η ποπ ελαφρότητα δεν είναι απαραίτητο να είναι ανούσια ή κενή. Κι αυτή εδώ η σειρά, ευτυχώς δεν είναι σίγουρα τίποτα από τα δύο.
Με πληροφορίες από το flix, το wiredgr και το netflix
Freegr network blog- News about pc, technology.
freegr
Για ακόμη μια φορά η πλέον αγαπημένη μας συνδρομητική υπηρεσία, φυσικά και μιλάω για το Netflix, κατάφερε να μας κάνει να χαθούμε από προσώπου γης το Σαββατοκύριακο που ακολούθησε της 13ης του Απρίλη. Στην αρχική των περισσότερων χρηστών εμφανίστηκε σε ένα μεγάλο πλαίσιο το trailer της σειράς Lost in space και οι πιθανότητες να μην σε έπεισε να το δεις είναι ελάχιστες. Άξιζε όμως το hype που υπήρχε ήδη για τη σειρά; Κατάφερε να ξεχωρίσει από όλες τις άλλες ομολογουμένως πολλές και καλές, σειρές και ταινίες δράσεις που εκτυλίσσονται στον σκοτεινό και παγωμένο διάστημα, με τα δέκα μονόωρα, κατά μέσο όρο, επεισόδιά της; Θα σε προλάβω και θα σε ενημερώσω πως εκεί είναι και η ομορφιά αυτής της σειράς.
Αν και ονομάζεται Χαμένοι στο Διάστημα και στην αφίσα φιγουράρουν ο μικρός και ταλαντούχος Will (Maxwell Jenkins) με τον εξωγήινο φίλο του, στην πραγματικότητα το διάστημα και η εξωγήινη μορφή ζωής που από το πρώτο κιόλας επεισόδιο συναντάμε, δεν είναι πρωταγωνιστές αλλά η αφορμή να γνωρίσουμε ακόμα καλύτερα την ανθρώπινη φύση. Όμως ας μην προτρέχουμε και ας το πάρουμε από την αρχή.
Σε ένα δυστοπικό μέλλον που έχουμε βαρεθεί να συναντάμε, από εκείνα που η γη ψιλοκαταστρέφεται μετά από μια σύγκρουση με ένα μυστηριώδες αντικείμενο που ακούει στο όνομα ”Christmas Star”, μερικά επιλεγμένα άτομα προσπαθούν να βρουν ένα νέο σπίτι σε ένα νέο πλανήτη. Ανάμεσα σε αυτούς και οι πρωταγωνιστές μας, δηλαδή οι Robinsons. Όταν όμως ο διαστημικός σταθμός το Resolute, χάνεται σε μια μαύρη τρύπα, όλα τα διαστημόπλοια πρέπει να τραπούν σε φυγή και έτσι καταλήγουν σε έναν άγνωστο και αχαρτογράφητο πλανήτη. Εκεί καλούνται, λοιπόν, οι Robinsons να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες για να επιβιώσουν και να επικοινωνήσουν με άλλους ανθρώπους, με τη μεγαλύτερη όμως να είναι οι μεταξύ τους σχέσεις. Η πέτρα του σκανδάλου και η μεγαλύτερη τροχοπέδη στην επίτευξη ηρεμίας φαίνεται να είναι ο μέχρι τώρα απών πατέρας της οικογένειας, John Robinson (Toby Stephens). Αν και από τα συχνά flashback που έχουμε κατά τη διάρκεια της σειράς φαίνεται να έχει καλές αρχές ως άνθρωπος και υψηλά ιδανικά, στην πράξη αποτυγχάνει να φανεί το πατρικό πρότυπο που θα έπρεπε, κυρίως για το γιο του Will, που σπεύδει να το βρει, μαζί με την ανάπτυξη μιας καλής φιλίας, στο πρόσωπο του Robot φίλου του.
Το να δοκιμάζεις να εκμοντερνισείς κάτι που για αμέτρητους ανθρώπους αποτελεί μια ιερή αγελάδα της ποπ κουλτούρας, είναι πάντα μια αποστολή που εμπεριέχει πολλούς κινδύνους. Το αντιληφθήκαμε για μια ακόμη φορά το 1998, όταν είδαμε στην μεγάλη οθόνη μια ολοκληρωτικά αποτυχημένη μεταφορά της ιστορίας του «Lost in Space», με τον Ματ ΛεΜπλανκ –ναι τον Τζόι από τα «Φιλαράκια»-, την Χέδερ Γκρέιαμ και τον Γκάρι Ολντμαν σε μια αληθινά «σκοτεινή ώρα». Το να δανείζεσαι έναν τίτλο και μια κληρονομιά που το κοινό ξέρει σχεδόν ενστικτωδώς και να θεωρείς ότι αυτό αρκεί για να κερδίσεις το ενδιαφέρον του, είναι ένα μαχαίρι που κόβει κι από τις δύο πλευρές κι ευτυχώς οι άνθρωποι πίσω από το καινούριο «Lost in Space» που θα ξεκινήσει το διαστημικό του ταξίδι στις οθόνες μας στις 13 Απριλίου, δείχνουν να το ξέρουν πολύ καλά.
Με τον Ζακ Εστριν του «Prison Break» ως showrunner και τον Νιλ Μάρσαλ με στιβαρή προϋπηρεσία στο σινεμά αλλά και σε μερικές από τα καλύτερες στιγμές του «Game of Thrones» να σκηνοθετεί αρκετά από τα επεισόδια του πρώτου κύκλου, το «Lost in Space», παίρνει τα πράγματα απολύτως σοβαρά στο επίπεδο της παραγωγής, του ύφους, αλλά και της ιστορίας. Το Netflix δείχνει να πιστεύει στην δύναμη της επιστημονικής φαντασίας –και κάνει πολύ καλά- αλλά για κάθε «Annihilation» θα υπάρχει πάντα ένα «The Cloverfield Paradox». Το «Lost in Space» είναι ευτυχώς, καλοδουλεμένη, έξυπνη επιστημονική φαντασία που σε αντίθεση με το πρόσφατο κύμα μιας τηλεόρασης που θέλει να είναι όσο πιο σκοτεινή και «υπαρξιακή» γίνεται, φιλοδοξεί να είναι απενοχοποιημένα απολαυστική.
Ναι, στην διάρκεια των δέκα επεισοδίων του πρώτου κύκλου, η οικογένεια των Ρόμπινσον που θα χαθούν στο διάστημα καθ΄ οδόν προς την καινούρια τους κατοικία σε έναν μακρινό από την Γη κόσμο, θα αντιμετωπίσει αμέτρητους κινδύνους, όμως το «Lost in Space» δεν ξεχνά ποτέ πως είναι μια σειρά που απευθύνεται κυριολεκτικά σε ολόκληρη την οικογένεια. Μόνο που αντίθετα από την πλειοψηφία της τηλεόρασης που φιλοδοξεί να κερδίσουν ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο φάσμα κοινού, η ποιότητα το ύφος και οι φιλοδοξίες της δεν προσαρμόζονται ποτέ στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή του tween κοινού.
Στο επίπεδο των ερμηνειών, η Μόλι Πάρκερ, ο Τόμπι Στίβενς και τα πιτσιρίκια τους κατορθώνουν να κάνουν τους clean cut χαρακτήρες τους συμπαθείς και συχνά περισσότερο ενδιαφέροντες απ όσο θα περίμενες, αλλά είναι οι δυο εξω-οικογενειακοί ήρωες που μάλλον κλέβουν την παράσταση. Κυρίως η Πάρκερ Πόουζι η οποία εμποτίζει την Δρ. Σμιθ της με μια κωμική αμηχανία αλλά και την αίσθηση μιας υπαρκτής απειλής, μα κι ο Ιγκνάσιο Σερίτσιο στον ρόλο ενός μηχανικού που βρίσκεται στον ίδιο πλανήτη με τους Ρόμπινσον. Κι ακόμη κι αν είναι απλά δημιουργημένο από VFX, με ένα εξαιρετικά περιορισμένο λεξιλόγιο, το ρομπότ του Γουίλ Ρόμπινσον, γίνεται γρήγορα ένας αληθινά ενδιαφέροντας χαρακτήρας όχι μόνο λόγω της εντυπωσιακής φυσικής του παρουσίας, μα κυρίως λόγω του παρελθόντος και των αντιφάσεων του.
Και με κάποιο τρόπο ακριβώς εκεί μοιάζει να βρίσκεται η συνταγή της επιτυχίας του «Lost in Space»: στην «αντίφαση» μιας οικογενειακής σειράς που δεν γκρεμίζει τους κανόνες του είδους μα τους διευρύνει δημιουργικά, αλλά και στο «παράδοξο» μιας εκ πρώτης όψεως περιορισμένου εύρους ιστορίας που κατορθώνει να χτίζει έναν αληθινά συναρπαστικό κόσμο. Με την σκηνογραφία να βρίσκει τον κατάλληλο τόνο ανάμεσα στο υποψιασμένα ρετρό και το «βρώμικα» αληθοφανές και τα ειδικά εφέ να κάνουν το σύμπαν της σειράς εξαιρετικά πιστευτό, το «Lost in Space» απαιτεί την προσοχή και στο αισθητικό κομμάτι, μα αυτό που τελικά σε κερδίζει, είναι ο τρόπος του να κάνει «κλασική» τηλεόραση για ένα σύγχρονο κοινό και να σου θυμίζει το αυτονόητο: η ποπ ελαφρότητα δεν είναι απαραίτητο να είναι ανούσια ή κενή. Κι αυτή εδώ η σειρά, ευτυχώς δεν είναι σίγουρα τίποτα από τα δύο.
Με πληροφορίες από το flix, το wiredgr και το netflix
Freegr network blog- News about pc, technology.
freegr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ημερήσια διαταγή παραδίδοντος ΑΓΕΕΘΑ Πτέραρχου Χρήστου Χριστοδούλου
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Επί ταις προλαβούσαις εορταίς…
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
