2020-01-28 15:30:52
Η ιστορία του ανθρώπου που έστησε το μυθικό κλαμπ στο υπόγειο της Πανεπιστημίου
απ’ όπου πέρασαν όλοι βιώνοντας ηδονικές νύχτες για είκοσι χρόνια-Η γνωριμία με τον Richard Wright των Pink Floyd το κέρασμα στον David Bowie, η Μύκονος και η συναρπαστική διαδρομή ενός τζέντλεμαν που νικήθηκε από τον καρκίνο
Ήταν 31 Μάϊου του 1989, ένα ζεστό ανοιξιάτικο απόγευμα και ο Δημήτρης Μπαβέλλας ανυπομονούσε μαζί με άλλους 100.000 ανθρώπους που είχαν έρθει από κάθε γωνιά της Ελλάδας, για να δουν τους Pink Floyd. Η συναυλία τους ήταν sold out και ο ιδιοκτήτης του «Wild Rose» ανυπομονούσε να ακούσει το τετραφωνικό σύστημα ήχου που είχε φέρει το διάσημο βρετανικό συγκρότημα, γνωστό για την ακουστική τελειότητα που ήθελε στα live του. Την ίδια τελειότητα στον ήχο επιθυμούσε και ο ίδιος για το μαγαζί του, που συγκέντρωνε κάθε βράδυ ένα mix & mach από διάφορες φυλές και τάξεις της Αθήνας. Όλοι χώραγαν στο μυθικό πλέον υπόγειο της Πανεπιστημίου, όπου κατέβαινες τα σκαλιά για να εισέλθεις στον κόσμο του Δημήτρη με τα ψαγμένα ακούσματα. Εκεί όπου ο Τζίγγερ και ο Πέτρος Κόκκαλης στα νιάτα τους μαζί με φίλους τους διασκέδαζαν μέχρι τις μικρές ώρες, χωρίς ποτέ να δημιουργούνται εντάσεις.
Ο Άρης Τερζόπουλος, ο Πέτρος Κωστόπουλος, η καλλονή Λάουρα Ντε Νίγκρις και δεκάδες άλλοι λάτρεψαν αυτό το υπόγειο, όπου οι μουσικές σε συνέπαιρναν και ο ήχος-μην ξεχνιόμαστε-ήταν εκπληκτικός. Ο Δημήτρης Μπαβέλλας φρόντιζε να περνάνε όλοι καλά εμποτισμένος με μια ευγένεια και μια ψυχραιμία, δύο ιδιότητες που τον βοηθούσαν πολύ να ξεπερνάει τις όποιες δύσκολες καταστάσεις πήγαιναν να δημιουργηθούν. Κινούμενος μεταξύ Αθήνας το χειμώνα και Μυκόνου το καλοκαίρι, τότε που το νησί έβγαζε ακόμη αυτή την άγρια ομορφιά, ο δανδής του αθηναϊκού nightlife έγραψε την δική του πολύ ξεχωριστή ιστορία, πριν φύγει την παραμονή της περσινής Πρωτοχρονιάς, χτυπημένος από την επάρατη νόσο. Μια ιστορία που ξεκίνησε στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, εκεί όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά το διάσημο λογότυπο του «Wild rose» με το τριαντάφυλλο στα μέσα της δεκαετίας του ’80.
Από τον Λυκαβηττό στην υπόγα
Οι σημερινοί 55άρηδες θυμούνται ακόμη το πρώτο μικρό Wild Rose στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, ένα ζεστό μαγαζί όπου κυριαρχούσε η αύρα του ιδιοκτήτη του. Αυτοί που δεν χώραγαν έβγαιναν έξω με το ποτό τους και άραζαν στα σκαλάκια, μικρές ή μεγάλες παρέες που μιλούσαν, αστειεύονταν και περίμεναν να φύγουν κάποιοι για να μπουν ξανά μέσα. Μεγαλωμένος με μια αστική ευγένεια που ήταν εμφανής στους τρόπους και την ομιλία του ο Μπαβέλλας ήταν πραγματικά ένας τζέντλεμαν που δεν είχε καμία σχέση με άλλους ιδιοκτήτες νυχτερινών μαγαζιών.
Ήθελε το μαγαζί του να είναι πρωτίστως «καθαρό» σε όλα. Από τα ποτά που σέρβιρε στους πελάτες του μέχρι τα ψαγμένα κοκτέιλ, ο Δημήτρης ήθελε οι χυμοί να είναι φρέσκοι και τα υλικά ότι καλύτερο υπήρχε στην αγορά. Η μετακόμιση του «Wild Rose» από τον Λυκαβηττό στο Κέντρο της πρωτεύουσας ήταν θέμα χρόνου ή καλύτερα χώρου. Όταν βρέθηκε το υπόγειο της Πανεπιστημίου, ο Μπαβέλλας ήξερε ότι ήταν το πιο κατάλληλο μέρος για να στεγάσει το κλαμπ που έμελλε να σημαδέψει το αθηναϊκό night life.
Για τα επόμενα είκοσι χρόνια οι νύχτες του «Wild Rose» θα είναι αρκούντως ιδρωμένες, οι «Rock Tusdays» θα γράψουν την δική τους ιστορία και οι γόνοι των καλών οικογενειών της Αθήνας, δίνουν σταθερά το παρόν. Δεν είναι οι μόνοι. Τα τοπ μόντελ της εποχής, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, ακόμη και πολιτικοί-ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης και ο Άρης Σπηλιωτόπουλος το τιμούσαν δεόντως-συνωστίζονται κάθε βράδυ στην θρυλική υπόγα μαζί με άλλους. Ο Δημήτρης Μπαβέλλας γνωρίζεται με όλους, ακόμη και με άγνωστα παιδιά, που πάνε κάθε βράδυ στο «Wild» του όπως το έλεγε για να χορέψουν με τους πιο ψαγμένους ήχους. Λάτρης της μουσικής αναζητούσε τις νέες κυκλοφορίες μετά μανίας για να τις παίξει μαζί με τα αγαπημένα του τραγούδια σαν το «Wish you where here» των Floyd και το «Wild is the wind» του Bowie.
O αστικός μύθος θέλει τον αείμνηστο Rick Wright να καταφτάνει μαζί με την σύζυγό Φράνκα στο κλαμπ, το βράδυ μετά την συναυλία στο ΟΑΚΑ για να διασκεδάσει. Χρόνια αργότερα σε ένα άρθρο του Andro όπου επέλεξε τις αγαπημένες του μουσικές ο Μπαβέλας είπε μεταξύ άλλων αναφερόμενος στον κημπορντίστα των Pink Floyd: «Θυμάμαι ότι όταν είχαν έρθει στην Αθήνα, είχα πάρει 15 εισιτήρια για τα παιδιά που δούλευαν μαζί μου. Κι όταν άκουσα αυτό κομμάτι (σ.σ. αναφέρεται στο «Wish you where here») από το ομώνυμο άλμπουμ στη συναυλία συγκινήθηκα. Σκέφτηκα φίλους, αγάπες, ανθρώπους που έφυγαν. Είχαν την τύχη να γνωρίσω στο μαγαζί μου τον Rick Wright. Το κέρασα ένα ποτό και του είπα ευχαριστώ για τις μουσικές που μας χάρισαν».
Ποτό κέρασε και τον David Bowie όπως είπε στο ίδιο άρθρο για τις μελωδίες που λάτρεψε λέγοντας χαρακτηριστικά: «Θυμάμαι το έπαιζε ο Άλκης (σ.σ. αναφέρεται στο τραγούδι Wild is the wind»), ένας καλός dj στις «Μούσες», στη Μύκονο το καλοκαίρι του 1978. Ήταν μεσημέρι, με φώναξε, μου είπε άκου και τρελάθηκα. Είχα μάλιστα φτιάξει και ένα μπαρ στον Πάνορμο με αυτό το όνομα, που ταίριαζε τέλεια με τους ανέμους του νησιού. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι το καλύτερο-από φωνητικής απόψεως-κομμάτι του Bowie, τον οποίο κι αυτόν στο κλαμπ «9+9» , τον κέρασα και τον ευχαρίστησα.
Η μάχη για την ζωή και το τέλος
Όπως έχει πει ο Πάολο Κοέλιο «αν κάτι έκανε τον κύκλο του, άφησε το να φύγει» ταιριάζει στην ιστορία του «Wild Rose» που ήταν άρρηκτα δεμένη με τον Δημήτρη. Τον άνθρωπο για τον οποίο οι πελάτες ήταν πάνω απ’ όλα φίλοι, αυτόν που έλεγε στους μπάρμεν να σερβίρουν γενναίες δόσεις ποτού και η λέξη «μεζούρα» δεν είχε θέση το κλαμπ του. Πολλοί τον θυμούνται να φεύγει μόνο όταν ήξερε ότι τα κορίτσια που εργάζονταν στο μαγαζί είχαν φύγει με ασφάλεια για τα σπίτια τους, χωρίς περίεργους να τις πειράζουν καθ’ οδόν. Αταλάντευτος στα πιστεύω του, δεν υποχώρησε ποτέ σε απειλές και μπραβιλίκια από ανθρώπους που ζήλευαν την επιτυχία του και μέχρι το 2003, πορεύθηκε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Αυτό που τον χαλάρωνε και ήταν το μεγάλο του πάθος ήταν να κυνηγάει τσίχλες και μπεκάτσες, τίποτε άλλο μαζί με φίλους του. Σηκωνόταν από τα μαύρα σκοτάδια για να επιδοθεί πάντα με μέτρο στο αγαπημένο του σπορ, εντός και εκτός Ελλάδας με ταξίδια ακόμη και στην Αφρική. Όταν του είπαν ότι πάσχει από την επάρατη νόσο, αντιμετώπισε από την αρχή με απίστευτο θάρρος την αρρώστια του χωρίς να το ξέρουν πολλοί.
Μετά από πέντε χειρουργεία, άπειρες χημειοθεραπείες και εξετάσεις επί εξετάσεων νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες σε ιδιωτικό θεραπευτήριο. Μια μέρα πριν από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς πέρυσι οι φίλοι του τον είδαν για τελευταία φορά στο νοσοκομείο, του μίλησαν και κάθισαν μαζί του. Στις μία τα ξημερώματα, ο Δημήτρης Μπαβέλλας «πέταξε» όπως ο «Starman» του αγαπημένου του Bowie κάπου εκεί ψηλά, στον έναστρο ουρανό που τόσο του άρεσε να βλέπει τις νύχτες του καλοκαιριού.
anatakti
απ’ όπου πέρασαν όλοι βιώνοντας ηδονικές νύχτες για είκοσι χρόνια-Η γνωριμία με τον Richard Wright των Pink Floyd το κέρασμα στον David Bowie, η Μύκονος και η συναρπαστική διαδρομή ενός τζέντλεμαν που νικήθηκε από τον καρκίνο
Ήταν 31 Μάϊου του 1989, ένα ζεστό ανοιξιάτικο απόγευμα και ο Δημήτρης Μπαβέλλας ανυπομονούσε μαζί με άλλους 100.000 ανθρώπους που είχαν έρθει από κάθε γωνιά της Ελλάδας, για να δουν τους Pink Floyd. Η συναυλία τους ήταν sold out και ο ιδιοκτήτης του «Wild Rose» ανυπομονούσε να ακούσει το τετραφωνικό σύστημα ήχου που είχε φέρει το διάσημο βρετανικό συγκρότημα, γνωστό για την ακουστική τελειότητα που ήθελε στα live του. Την ίδια τελειότητα στον ήχο επιθυμούσε και ο ίδιος για το μαγαζί του, που συγκέντρωνε κάθε βράδυ ένα mix & mach από διάφορες φυλές και τάξεις της Αθήνας. Όλοι χώραγαν στο μυθικό πλέον υπόγειο της Πανεπιστημίου, όπου κατέβαινες τα σκαλιά για να εισέλθεις στον κόσμο του Δημήτρη με τα ψαγμένα ακούσματα. Εκεί όπου ο Τζίγγερ και ο Πέτρος Κόκκαλης στα νιάτα τους μαζί με φίλους τους διασκέδαζαν μέχρι τις μικρές ώρες, χωρίς ποτέ να δημιουργούνται εντάσεις.
Ο Άρης Τερζόπουλος, ο Πέτρος Κωστόπουλος, η καλλονή Λάουρα Ντε Νίγκρις και δεκάδες άλλοι λάτρεψαν αυτό το υπόγειο, όπου οι μουσικές σε συνέπαιρναν και ο ήχος-μην ξεχνιόμαστε-ήταν εκπληκτικός. Ο Δημήτρης Μπαβέλλας φρόντιζε να περνάνε όλοι καλά εμποτισμένος με μια ευγένεια και μια ψυχραιμία, δύο ιδιότητες που τον βοηθούσαν πολύ να ξεπερνάει τις όποιες δύσκολες καταστάσεις πήγαιναν να δημιουργηθούν. Κινούμενος μεταξύ Αθήνας το χειμώνα και Μυκόνου το καλοκαίρι, τότε που το νησί έβγαζε ακόμη αυτή την άγρια ομορφιά, ο δανδής του αθηναϊκού nightlife έγραψε την δική του πολύ ξεχωριστή ιστορία, πριν φύγει την παραμονή της περσινής Πρωτοχρονιάς, χτυπημένος από την επάρατη νόσο. Μια ιστορία που ξεκίνησε στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, εκεί όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά το διάσημο λογότυπο του «Wild rose» με το τριαντάφυλλο στα μέσα της δεκαετίας του ’80.
Από τον Λυκαβηττό στην υπόγα
Οι σημερινοί 55άρηδες θυμούνται ακόμη το πρώτο μικρό Wild Rose στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, ένα ζεστό μαγαζί όπου κυριαρχούσε η αύρα του ιδιοκτήτη του. Αυτοί που δεν χώραγαν έβγαιναν έξω με το ποτό τους και άραζαν στα σκαλάκια, μικρές ή μεγάλες παρέες που μιλούσαν, αστειεύονταν και περίμεναν να φύγουν κάποιοι για να μπουν ξανά μέσα. Μεγαλωμένος με μια αστική ευγένεια που ήταν εμφανής στους τρόπους και την ομιλία του ο Μπαβέλλας ήταν πραγματικά ένας τζέντλεμαν που δεν είχε καμία σχέση με άλλους ιδιοκτήτες νυχτερινών μαγαζιών.
Ήθελε το μαγαζί του να είναι πρωτίστως «καθαρό» σε όλα. Από τα ποτά που σέρβιρε στους πελάτες του μέχρι τα ψαγμένα κοκτέιλ, ο Δημήτρης ήθελε οι χυμοί να είναι φρέσκοι και τα υλικά ότι καλύτερο υπήρχε στην αγορά. Η μετακόμιση του «Wild Rose» από τον Λυκαβηττό στο Κέντρο της πρωτεύουσας ήταν θέμα χρόνου ή καλύτερα χώρου. Όταν βρέθηκε το υπόγειο της Πανεπιστημίου, ο Μπαβέλλας ήξερε ότι ήταν το πιο κατάλληλο μέρος για να στεγάσει το κλαμπ που έμελλε να σημαδέψει το αθηναϊκό night life.
Για τα επόμενα είκοσι χρόνια οι νύχτες του «Wild Rose» θα είναι αρκούντως ιδρωμένες, οι «Rock Tusdays» θα γράψουν την δική τους ιστορία και οι γόνοι των καλών οικογενειών της Αθήνας, δίνουν σταθερά το παρόν. Δεν είναι οι μόνοι. Τα τοπ μόντελ της εποχής, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, ακόμη και πολιτικοί-ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης και ο Άρης Σπηλιωτόπουλος το τιμούσαν δεόντως-συνωστίζονται κάθε βράδυ στην θρυλική υπόγα μαζί με άλλους. Ο Δημήτρης Μπαβέλλας γνωρίζεται με όλους, ακόμη και με άγνωστα παιδιά, που πάνε κάθε βράδυ στο «Wild» του όπως το έλεγε για να χορέψουν με τους πιο ψαγμένους ήχους. Λάτρης της μουσικής αναζητούσε τις νέες κυκλοφορίες μετά μανίας για να τις παίξει μαζί με τα αγαπημένα του τραγούδια σαν το «Wish you where here» των Floyd και το «Wild is the wind» του Bowie.
O αστικός μύθος θέλει τον αείμνηστο Rick Wright να καταφτάνει μαζί με την σύζυγό Φράνκα στο κλαμπ, το βράδυ μετά την συναυλία στο ΟΑΚΑ για να διασκεδάσει. Χρόνια αργότερα σε ένα άρθρο του Andro όπου επέλεξε τις αγαπημένες του μουσικές ο Μπαβέλας είπε μεταξύ άλλων αναφερόμενος στον κημπορντίστα των Pink Floyd: «Θυμάμαι ότι όταν είχαν έρθει στην Αθήνα, είχα πάρει 15 εισιτήρια για τα παιδιά που δούλευαν μαζί μου. Κι όταν άκουσα αυτό κομμάτι (σ.σ. αναφέρεται στο «Wish you where here») από το ομώνυμο άλμπουμ στη συναυλία συγκινήθηκα. Σκέφτηκα φίλους, αγάπες, ανθρώπους που έφυγαν. Είχαν την τύχη να γνωρίσω στο μαγαζί μου τον Rick Wright. Το κέρασα ένα ποτό και του είπα ευχαριστώ για τις μουσικές που μας χάρισαν».
Ποτό κέρασε και τον David Bowie όπως είπε στο ίδιο άρθρο για τις μελωδίες που λάτρεψε λέγοντας χαρακτηριστικά: «Θυμάμαι το έπαιζε ο Άλκης (σ.σ. αναφέρεται στο τραγούδι Wild is the wind»), ένας καλός dj στις «Μούσες», στη Μύκονο το καλοκαίρι του 1978. Ήταν μεσημέρι, με φώναξε, μου είπε άκου και τρελάθηκα. Είχα μάλιστα φτιάξει και ένα μπαρ στον Πάνορμο με αυτό το όνομα, που ταίριαζε τέλεια με τους ανέμους του νησιού. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι το καλύτερο-από φωνητικής απόψεως-κομμάτι του Bowie, τον οποίο κι αυτόν στο κλαμπ «9+9» , τον κέρασα και τον ευχαρίστησα.
Η μάχη για την ζωή και το τέλος
Όπως έχει πει ο Πάολο Κοέλιο «αν κάτι έκανε τον κύκλο του, άφησε το να φύγει» ταιριάζει στην ιστορία του «Wild Rose» που ήταν άρρηκτα δεμένη με τον Δημήτρη. Τον άνθρωπο για τον οποίο οι πελάτες ήταν πάνω απ’ όλα φίλοι, αυτόν που έλεγε στους μπάρμεν να σερβίρουν γενναίες δόσεις ποτού και η λέξη «μεζούρα» δεν είχε θέση το κλαμπ του. Πολλοί τον θυμούνται να φεύγει μόνο όταν ήξερε ότι τα κορίτσια που εργάζονταν στο μαγαζί είχαν φύγει με ασφάλεια για τα σπίτια τους, χωρίς περίεργους να τις πειράζουν καθ’ οδόν. Αταλάντευτος στα πιστεύω του, δεν υποχώρησε ποτέ σε απειλές και μπραβιλίκια από ανθρώπους που ζήλευαν την επιτυχία του και μέχρι το 2003, πορεύθηκε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Αυτό που τον χαλάρωνε και ήταν το μεγάλο του πάθος ήταν να κυνηγάει τσίχλες και μπεκάτσες, τίποτε άλλο μαζί με φίλους του. Σηκωνόταν από τα μαύρα σκοτάδια για να επιδοθεί πάντα με μέτρο στο αγαπημένο του σπορ, εντός και εκτός Ελλάδας με ταξίδια ακόμη και στην Αφρική. Όταν του είπαν ότι πάσχει από την επάρατη νόσο, αντιμετώπισε από την αρχή με απίστευτο θάρρος την αρρώστια του χωρίς να το ξέρουν πολλοί.
Μετά από πέντε χειρουργεία, άπειρες χημειοθεραπείες και εξετάσεις επί εξετάσεων νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες σε ιδιωτικό θεραπευτήριο. Μια μέρα πριν από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς πέρυσι οι φίλοι του τον είδαν για τελευταία φορά στο νοσοκομείο, του μίλησαν και κάθισαν μαζί του. Στις μία τα ξημερώματα, ο Δημήτρης Μπαβέλλας «πέταξε» όπως ο «Starman» του αγαπημένου του Bowie κάπου εκεί ψηλά, στον έναστρο ουρανό που τόσο του άρεσε να βλέπει τις νύχτες του καλοκαιριού.
anatakti
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δολοφονία Ελένης - «Το εσώρουχο της κοπέλας ήταν σκισμένο...»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
