2020-02-01 21:21:43
Ο ιερομόναχος Βαρνάβας Καρακαλλινός εκοιμήθη εν Κυρίω στις 20 Φεβρουαρίου (5 Μαρτίου ν.η.) 2009. Ήταν Αμερικανός στην καταγωγή και κατά την πίστη Διαμαρτυρόμενος, αλλά ασπάσθηκε την αγία ορθόδοξο πίστη και έγινε μοναχός της Ιεράς Μονής Καρακάλλου σε ηλικία πενήντα πέντε ετών.
Ο π. Βαρνάβας γεννήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1942 στο Παίν Μλόφ της πολιτείας Αρκάνσας. Το 1965 έλαβε το μεταπτυχιακό στη γαλλική γλώσσα και εργάσθηκε ως καθηγητής πανεπιστημίου στο Arkansas A and M College (1965-1972) και μετά στο ειδικό Λύκειο Montrose Academy (1973-1977).
Η αδελφή του διηγείται πως όταν ήταν παιδί τον συγκινούσε πολύ η πνευματική ζωή, η σκέψη για το ζήτημα της σωτηρίας. Με πόθο να αφιερωθεί, το 1977 εισήλθε στο αγγλικό σεμινάριο του Nashota House και το 1980 «χειροτονήθηκε» αγγλικανός ιερεύς, και στις διακοπές του επισκεπτόταν και ορθόδοξα μοναστήρια. Όταν γνώρισε τον Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ, είπε ότι αισθάνθηκε απτή την παρουσία του Θεού.
Με τον ενδόμυχο προβληματισμό περί της σωτηρίας της ψυχής ενδιαφέρθηκε να μάθει, μέσω βιβλίων, ό,τι είχε σχέση με την ορθόδοξο πίστη. Με την πάροδο του χρόνου, και έπειτα από πολύχρονη αναζήτηση της αλήθειας, αντιλήφθηκε και αισθάνθηκε στην ψυχή του την στερημένη θείας χάριτος, επιπόλαιο μορφή του δυτικού χριστιανισμού, ιδιαίτερα μετά από την καθιέρωση της χειροτονίας των γυναικών.
Ούτω τον Φεβρουάριο του 1993 αρνήθηκε δημοσίως την αγγλικανή ιεροσύνη και βαπτίσθηκε στην Ορθόδοξο Εκκλησία. Με ολοένα αυξανόμενη την επιθυμία να γνωρίσει τον Θεό μέσω της προσευχής, αποφάσισε να γίνει μοναχός. Το 1994 προσήλθε στην Ι. Μονή Αναλήψεως στο Ρισάκα της πολιτείας Γεωργίας (Η.Π.Α.). Αν και προτιμούσε να παραμένει απλός μοναχός, δέχθηκε την ιεροσύνη για τις ανάγκες της αδελφότητας.
Όμως δεν αναπαυόταν εκεί με τον τρόπο της μοναχικής βιωτής, διότι η ψυχή του ζητούσε ένα πιο παραδοσιακό τρόπο μοναχικής πολιτείας, και έτσι επισκέφθηκε το μοναστήρι του Γέροντος Εφραίμ στην Αριζόνα. Με προτροπή του Καθηγουμένου της Μονής, σε ηλικία πενήντα πέντε ετών, έκανε το μεγάλο βήμα της πίστεως και έφυγε από την πατρίδα του για το Άγιον Όρος, για πάντα. Ποτέ δεν επέστρεψε στην Αμερική.
Το 1997 ήλθε στο Άγιον Όρος και βρήκε τον τόπο της μετανοίας του στην Ιερά Μονή Καρακάλλου, όπου ο Γέροντας Αρχιμ. Φιλόθεος και η αδελφότητα τον δέχθηκαν με πολλή αγάπη. Διακονούσε ταπεινά και σιωπηλά στο μαγειρείο, και συνήθιζε να λέγει συχνά στον Γέροντα: «Είμαι πανευτυχής και πολύ ευγνώμων στην αγάπη του Θεού, που βρίσκομαι στο Περιβόλι της Παναγίας».
Δυσκολεύθηκε να μάθει καλά τα ελληνικά, αλλά πρόσφερε αυτή την αδυναμία του στον Θεό σαν ξενιτιά για την εσταυρωμένη αγάπη. Δεν καταλάβαινε τα τροπάρια που έψαλλαν οι Πατέρες, όμως προσευχόταν με το κομποσχοίνι του για τους συνανθρώπους του που είχαν ανάγκη από προσευχή. Όσο μπορούσε βίαζε τον εαυτό του στην επίκληση του ονόματος του Ιησού, τις ώρες που βρισκόταν, κυρίως, στον ναό σαν αντιστάθμισμα των ψαλμών που δεν καταλάβαινε.
Ο π. Βαρνάβας ήταν ένας κρυφός αγωνιστής, προσπαθούσε να μιμηθεί, το κατά δύναμη, τους παλαιούς Πατέρες. Αν και ήταν καθηγητής πανεπιστημίου της γαλλικής γλώσσας, όμως ποτέ δεν είπε σε κανένα τίποτα, ούτε πρόφερε μία λέξη στα γαλλικά. Ομοίως δεν μιλούσε ποτέ για την οικογένειά του και για τη ζωή του πριν ασπασθεί την Ορθοδοξία. Αληθώς αρμόζει να πούμε και γι’ αυτόν το «ελαθε βιώσας».
Όταν προσεβλήθη από την ασθένεια του καρκίνου (είχε διαγνωσθεί καρκίνος του προστάτη σε επιθετική μορφή), παρ’ όλους τους πόνους και την ταλαιπωρία της νοσηλείας, συνέχισε εντονότερα τον πνευματικό αγώνα. Πήγαινε συχνά στο οστεοφυλάκιο της Μονής και καλλιεργούσε τη μνήμη του θανάτου, και για να έχει πάντοτε προ οφθαλμών την εικόνα του θανάτου, είχε φωτογραφίες του οστεοφυλακίου στο κελλί του.
Οι τελευταίες μέρες του στο νοσοκομείο ήταν μαρτυρικές. Από την χημειοθεραπεία προκλήθηκαν επώδυνα εγκαύματα σ’ όλο το σώμα του, με αποτέλεσμα η κάθε κίνηση να είναι βασανιστική.
Ο μεγάλος του πόθος ήταν να επιστρέψει στο Μοναστήρι, για να αφήσει την τελευταία του πνοή στο Περιβόλι της Παναγίας, που τόσο αγάπησε, όπως ομολόγησε ο ίδιος με δάκρυα στον Γέροντα, όταν τον επισκέφθηκε μία εβδομάδα πριν την κοίμησή του στο νοσοκομείο, λέγοντας εμφαντικά: «Θέλω να επιστρέψω στο Μοναστήρι, να γυρίσω στο Καρακάλλου».
Όμως η τελευταία του επιθυμία δεν εκπληρώθηκε. Ο π. Βαρνάβας έκοιμήθη στο νοσοκομείο. Οικονόμησε ο Θεός να λυτρωθεί από τους δριμύτατους πόνους, και ετελειώθη από ανακοπή καρδιάς.
Αφού λοιπόν μεταφέρθηκε στο Άγιον Όρος, κηδεύτηκε στον τόπο της μετανοίας του, στην Ι. Μ. Καρακάλλου, πριν από την αγρυπνία της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Η ζωή του μακαριστού ήταν μία νέα μαρτυρία στη νίκη της Ορθοδοξίας.
Ιούνιος 2009
μοναχός Νεκτάριος Καρακαλλινός
Από το περιοδικό ΠΡΩΤΑΤΟΝ, τ. 115.
Πηγή
paraklisi
Ο π. Βαρνάβας γεννήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου του 1942 στο Παίν Μλόφ της πολιτείας Αρκάνσας. Το 1965 έλαβε το μεταπτυχιακό στη γαλλική γλώσσα και εργάσθηκε ως καθηγητής πανεπιστημίου στο Arkansas A and M College (1965-1972) και μετά στο ειδικό Λύκειο Montrose Academy (1973-1977).
Η αδελφή του διηγείται πως όταν ήταν παιδί τον συγκινούσε πολύ η πνευματική ζωή, η σκέψη για το ζήτημα της σωτηρίας. Με πόθο να αφιερωθεί, το 1977 εισήλθε στο αγγλικό σεμινάριο του Nashota House και το 1980 «χειροτονήθηκε» αγγλικανός ιερεύς, και στις διακοπές του επισκεπτόταν και ορθόδοξα μοναστήρια. Όταν γνώρισε τον Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ, είπε ότι αισθάνθηκε απτή την παρουσία του Θεού.
Με τον ενδόμυχο προβληματισμό περί της σωτηρίας της ψυχής ενδιαφέρθηκε να μάθει, μέσω βιβλίων, ό,τι είχε σχέση με την ορθόδοξο πίστη. Με την πάροδο του χρόνου, και έπειτα από πολύχρονη αναζήτηση της αλήθειας, αντιλήφθηκε και αισθάνθηκε στην ψυχή του την στερημένη θείας χάριτος, επιπόλαιο μορφή του δυτικού χριστιανισμού, ιδιαίτερα μετά από την καθιέρωση της χειροτονίας των γυναικών.
Ούτω τον Φεβρουάριο του 1993 αρνήθηκε δημοσίως την αγγλικανή ιεροσύνη και βαπτίσθηκε στην Ορθόδοξο Εκκλησία. Με ολοένα αυξανόμενη την επιθυμία να γνωρίσει τον Θεό μέσω της προσευχής, αποφάσισε να γίνει μοναχός. Το 1994 προσήλθε στην Ι. Μονή Αναλήψεως στο Ρισάκα της πολιτείας Γεωργίας (Η.Π.Α.). Αν και προτιμούσε να παραμένει απλός μοναχός, δέχθηκε την ιεροσύνη για τις ανάγκες της αδελφότητας.
Όμως δεν αναπαυόταν εκεί με τον τρόπο της μοναχικής βιωτής, διότι η ψυχή του ζητούσε ένα πιο παραδοσιακό τρόπο μοναχικής πολιτείας, και έτσι επισκέφθηκε το μοναστήρι του Γέροντος Εφραίμ στην Αριζόνα. Με προτροπή του Καθηγουμένου της Μονής, σε ηλικία πενήντα πέντε ετών, έκανε το μεγάλο βήμα της πίστεως και έφυγε από την πατρίδα του για το Άγιον Όρος, για πάντα. Ποτέ δεν επέστρεψε στην Αμερική.
Το 1997 ήλθε στο Άγιον Όρος και βρήκε τον τόπο της μετανοίας του στην Ιερά Μονή Καρακάλλου, όπου ο Γέροντας Αρχιμ. Φιλόθεος και η αδελφότητα τον δέχθηκαν με πολλή αγάπη. Διακονούσε ταπεινά και σιωπηλά στο μαγειρείο, και συνήθιζε να λέγει συχνά στον Γέροντα: «Είμαι πανευτυχής και πολύ ευγνώμων στην αγάπη του Θεού, που βρίσκομαι στο Περιβόλι της Παναγίας».
Δυσκολεύθηκε να μάθει καλά τα ελληνικά, αλλά πρόσφερε αυτή την αδυναμία του στον Θεό σαν ξενιτιά για την εσταυρωμένη αγάπη. Δεν καταλάβαινε τα τροπάρια που έψαλλαν οι Πατέρες, όμως προσευχόταν με το κομποσχοίνι του για τους συνανθρώπους του που είχαν ανάγκη από προσευχή. Όσο μπορούσε βίαζε τον εαυτό του στην επίκληση του ονόματος του Ιησού, τις ώρες που βρισκόταν, κυρίως, στον ναό σαν αντιστάθμισμα των ψαλμών που δεν καταλάβαινε.
Ο π. Βαρνάβας ήταν ένας κρυφός αγωνιστής, προσπαθούσε να μιμηθεί, το κατά δύναμη, τους παλαιούς Πατέρες. Αν και ήταν καθηγητής πανεπιστημίου της γαλλικής γλώσσας, όμως ποτέ δεν είπε σε κανένα τίποτα, ούτε πρόφερε μία λέξη στα γαλλικά. Ομοίως δεν μιλούσε ποτέ για την οικογένειά του και για τη ζωή του πριν ασπασθεί την Ορθοδοξία. Αληθώς αρμόζει να πούμε και γι’ αυτόν το «ελαθε βιώσας».
Όταν προσεβλήθη από την ασθένεια του καρκίνου (είχε διαγνωσθεί καρκίνος του προστάτη σε επιθετική μορφή), παρ’ όλους τους πόνους και την ταλαιπωρία της νοσηλείας, συνέχισε εντονότερα τον πνευματικό αγώνα. Πήγαινε συχνά στο οστεοφυλάκιο της Μονής και καλλιεργούσε τη μνήμη του θανάτου, και για να έχει πάντοτε προ οφθαλμών την εικόνα του θανάτου, είχε φωτογραφίες του οστεοφυλακίου στο κελλί του.
Οι τελευταίες μέρες του στο νοσοκομείο ήταν μαρτυρικές. Από την χημειοθεραπεία προκλήθηκαν επώδυνα εγκαύματα σ’ όλο το σώμα του, με αποτέλεσμα η κάθε κίνηση να είναι βασανιστική.
Ο μεγάλος του πόθος ήταν να επιστρέψει στο Μοναστήρι, για να αφήσει την τελευταία του πνοή στο Περιβόλι της Παναγίας, που τόσο αγάπησε, όπως ομολόγησε ο ίδιος με δάκρυα στον Γέροντα, όταν τον επισκέφθηκε μία εβδομάδα πριν την κοίμησή του στο νοσοκομείο, λέγοντας εμφαντικά: «Θέλω να επιστρέψω στο Μοναστήρι, να γυρίσω στο Καρακάλλου».
Όμως η τελευταία του επιθυμία δεν εκπληρώθηκε. Ο π. Βαρνάβας έκοιμήθη στο νοσοκομείο. Οικονόμησε ο Θεός να λυτρωθεί από τους δριμύτατους πόνους, και ετελειώθη από ανακοπή καρδιάς.
Αφού λοιπόν μεταφέρθηκε στο Άγιον Όρος, κηδεύτηκε στον τόπο της μετανοίας του, στην Ι. Μ. Καρακάλλου, πριν από την αγρυπνία της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Η ζωή του μακαριστού ήταν μία νέα μαρτυρία στη νίκη της Ορθοδοξίας.
Ιούνιος 2009
μοναχός Νεκτάριος Καρακαλλινός
Από το περιοδικό ΠΡΩΤΑΤΟΝ, τ. 115.
Πηγή
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τρόφιμα που δρουν ευεργετικά για την καρδιά μας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
