2020-02-06 11:00:17
Από μια μαμά αγοριών που δουλεύει καθημερινά ενάντια στα πρότυπα και τα στερεότυπα
Η δολοφονία / γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο είναι εκτός των άλλων φρικιαστική και για ένα λόγο ακόμη: είναι ψυχρή και απάνθρωπη έως το τέλος. Μέχρι τέλους δεν σκέφτηκαν να την αφήσουν, έστω χτυπημένη βαριά, έξω από ένα νοσοκομείο και να το σκάσουν. Μέχρι τέλους σκοπό είχαν το θάνατο. Την πέταξαν ζωντανή στη θάλασσα. Ζωντανή. Αφού προηγουμένως είχε βασανιστεί, χτυπηθεί, φωνάξει…με μία γιαγιά επάνω να κάνει ότι δεν ακούει τα καμώματα του εγγονού της και τους γονείς του συγκεκριμένου να πληρώνουν αδρά, καθότι “γόνος” (τι γελοία λέξη, αλήθεια), για να αποδείξουν ότι ήταν “καλό παιδί”, που “παρασύρθηκε” και αυτός από τον άλλον (αλλοδαπός κιόλας, βολεύει), σε “μία κακιά στιγμή”.
Όμως όχι: η στιγμή δεν ήταν κακιά, ήταν η στιγμή ΤΟΥ. Η στιγμή που η παρτάρα του αποφάσισε ότι επειδή έτσι γούσταρε, επειδή μπορούσε, επειδή το δικαιούταν, επειδή του το χρωστούσε απλά
. Ένα τυπάκι “ντούκι” που έσκασε στο δικαστήριο με κωλοδάχτυλο και χάχανα. Επειδή η απαλλαγή του είναι σίγουρη. Επειδή θα τη βγάλει καθαρή. Επειδή προφανώς, όπως όλοι οι όμοιοί του, ήταν “άντρακλας” από μωρό (πόσες αγορομάνες λένε περήφανα ότι “ε, από το γιο τρώμε και κανένα χαστουκάκι” (!), χωρίς να αντιλαμβάνονται τα λεγόμενα τους, οι ηλίθιες, με χαμόγελο, ότι τα αγόρια είναι βίαια και χαχαχα, όπως και οι γυναίκες πουτανάκια. Το αγοράκι “μπουχέσας” και το κορίτσι “πονήρω”. Το αγοράκι “μαμάκιας” και το κοριτσάκι “ντάντιζ γκερλ”. Πόσο άδικο ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ 2.
Πόσα αγόρια είναι πνευματώδη, με ενσυναίσθηση, θα νιώσουν, θα κλάψουν, θα αγαπήσουν τις γυναίκες τους, θα γίνουν άντρες ωραίοι. Και πόσα κορίτσια είναι αθώα, παιδάκια, και δεν γουστάρουν να παίξουν αυτό το ρόλο. Πόσο παγιδεύονται σε αυτό, ερήμην τους, σε έναν αέναο φαύλο κύκλο όπου οι γονείς τους παγιδεύτηκαν πριν από αυτούς. Και κανείς δεν τον σπάει, από το κωλοσχολείο, τις κωλοατάκες, τα κωλοπαιδικά κωλοπάρτυ όπου τα αγοράκια παίζουν ποδόσφαιρο και τα κοριτσάκια κάτι άλλο. Παιδάκια που όταν μεγαλώσουν, θα επαναλάβουν, και έρωτας θα σημαίνει υποταγή, επειδή η γυναίκα η πονήρω θα είναι τρόπαιο, ξέκωλο, αλλά που να το καταλάβεις βρε μπουχέσα.
Η βαθιά παθογένεια έχει βαθιά ριζωμένα πλοκάμια. Ενδεικτική της παθογένειας η στάση του εισαγγελέα που απευθύνει ερώτημα “αν τα ευρήματα είναι συμβατά με συναίνεση (!)”. Διαβάζουμε καλά και φρίττουμε. Κρίμα στο κορίτσι – κάπου αλλού διάβασα ότι “πως να την κάνουν καλά, ήταν και 1,80” (λες και αυτό δικαιολογεί, ότι τι; την έδειραν πολύ; δηλαδή αν ήταν 1,60 τι; θα έπεφτε αναλογικά λιγότερο ξύλο; δεν θα την σκότωναν;). Τιμωρήστε τους, δικάστε τους, κι ας μην σταθεί αυτό ικανό να κόψει όλα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, όλη αυτή τη σαπίλα, όλη τη μπόχα, ας είναι τουλάχιστον κάτι.
lifo.gr
Η δολοφονία / γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο είναι εκτός των άλλων φρικιαστική και για ένα λόγο ακόμη: είναι ψυχρή και απάνθρωπη έως το τέλος. Μέχρι τέλους δεν σκέφτηκαν να την αφήσουν, έστω χτυπημένη βαριά, έξω από ένα νοσοκομείο και να το σκάσουν. Μέχρι τέλους σκοπό είχαν το θάνατο. Την πέταξαν ζωντανή στη θάλασσα. Ζωντανή. Αφού προηγουμένως είχε βασανιστεί, χτυπηθεί, φωνάξει…με μία γιαγιά επάνω να κάνει ότι δεν ακούει τα καμώματα του εγγονού της και τους γονείς του συγκεκριμένου να πληρώνουν αδρά, καθότι “γόνος” (τι γελοία λέξη, αλήθεια), για να αποδείξουν ότι ήταν “καλό παιδί”, που “παρασύρθηκε” και αυτός από τον άλλον (αλλοδαπός κιόλας, βολεύει), σε “μία κακιά στιγμή”.
Όμως όχι: η στιγμή δεν ήταν κακιά, ήταν η στιγμή ΤΟΥ. Η στιγμή που η παρτάρα του αποφάσισε ότι επειδή έτσι γούσταρε, επειδή μπορούσε, επειδή το δικαιούταν, επειδή του το χρωστούσε απλά
Πόσα αγόρια είναι πνευματώδη, με ενσυναίσθηση, θα νιώσουν, θα κλάψουν, θα αγαπήσουν τις γυναίκες τους, θα γίνουν άντρες ωραίοι. Και πόσα κορίτσια είναι αθώα, παιδάκια, και δεν γουστάρουν να παίξουν αυτό το ρόλο. Πόσο παγιδεύονται σε αυτό, ερήμην τους, σε έναν αέναο φαύλο κύκλο όπου οι γονείς τους παγιδεύτηκαν πριν από αυτούς. Και κανείς δεν τον σπάει, από το κωλοσχολείο, τις κωλοατάκες, τα κωλοπαιδικά κωλοπάρτυ όπου τα αγοράκια παίζουν ποδόσφαιρο και τα κοριτσάκια κάτι άλλο. Παιδάκια που όταν μεγαλώσουν, θα επαναλάβουν, και έρωτας θα σημαίνει υποταγή, επειδή η γυναίκα η πονήρω θα είναι τρόπαιο, ξέκωλο, αλλά που να το καταλάβεις βρε μπουχέσα.
Η βαθιά παθογένεια έχει βαθιά ριζωμένα πλοκάμια. Ενδεικτική της παθογένειας η στάση του εισαγγελέα που απευθύνει ερώτημα “αν τα ευρήματα είναι συμβατά με συναίνεση (!)”. Διαβάζουμε καλά και φρίττουμε. Κρίμα στο κορίτσι – κάπου αλλού διάβασα ότι “πως να την κάνουν καλά, ήταν και 1,80” (λες και αυτό δικαιολογεί, ότι τι; την έδειραν πολύ; δηλαδή αν ήταν 1,60 τι; θα έπεφτε αναλογικά λιγότερο ξύλο; δεν θα την σκότωναν;). Τιμωρήστε τους, δικάστε τους, κι ας μην σταθεί αυτό ικανό να κόψει όλα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, όλη αυτή τη σαπίλα, όλη τη μπόχα, ας είναι τουλάχιστον κάτι.
lifo.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
